Tuesday, February 24, 2009

Ομάδα πολιτών στο ΣτΕ υπέρ Βοτανικού

Ασκήθηκε παρέμβαση ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας υπέρ του κύρους των προσβαλλομένων πράξεων από ομάδα πολιτών. Περισσότερα από τον Σπύρο Ντόβα. Στην ανάρτηση μπορείτε να βρείτε και το κείμενο της παρέμβασης (προσθήκη: το κείμενο της παρεμβάσεως θα το βρείτε και στο e-rooster). Επειδή πληροφορήθηκα και το περιεχόμενο της αποφάσεως που είχε εκδώσει το Τμήμα Αναστολών (βλ. παλαιότερη ανάρτησή μου), οφείλω να ομολογήσω (και να φάω το καπέλο μου) ότι τα όσα έγραφα στην επικριτική αυτή ανάρτηση δεν έχουν, τελικά, σχέση με την απόφαση (η οποία κινήθηκε αποκλειστικά βάσει των δικονομικών κανόνων που εφαρμόζονται στις αιτήσεις αναστολής).

Saturday, February 21, 2009

Μια μικρή προσωπική ιστορία, μάλλον δύο μικρές προσωπικές ιστορίες


Δεν θέλει και πολύ να γίνει το κακό, μια επίσκεψη σε φιλικό σπίτι με τον 2 ετών γιό μου , μια στιγμή απροσεξίας και ένα βαθύ σκίσιμο στο μέτωπο χθές το βράδυ μας υποχρέωσε να αναζητήσουμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Εντάξει δεν ήταν τίποτε επείγον, η αιμορραγία είχε ελέχθη ο μικρός Στέφανος με ευχάριστη διάθεση αλλά…..χρειαζόμασταν ένα δύο ράμματα.
Τον τελευταίο μήνα δύο φορές βρέθηκα στα εξωτερικά ιατρεία ενός «δημόσιου» νοσοκομείου για έναν τραυματισμό και μια ίωση του παιδιού ενός φίλου και η εμπειρία τραυματική. Κανείς να ελέγξει κατά την είσοδο την κρισιμότητα η μη της κατάστασης, τουλάχιστον 8 ώρες αναμονής και περιστατικά περαιτέρω αδιαφορίας και εκνευρισμού από το προσωπικό.
Πήραμε την μεγάλη απόφαση, θα πάμε σε ιδιωτικό νοσοκομείο και ας πληρώσουμε και κάτι επιπλέον. Ένα τηλεφώνημα και μας επιβεβαίωσαν ότι μπορούμε να πάμε στα εξωτερικά τους ιατρεία στο παιδοχειρουργικό. Φυσικά ένα καθαρό και φιλικό περιβάλλον για τα παιδιά, υποδοχή και ένας έλεγχος από την υπεύθυνη νοσοκόμο και μια ενημέρωση για την μικρή αναμονή επειδή υπήρχαν και άλλα περιστατικά. Σε 15’ ο γιατρός μας καλεί, βλέπει ότι η κατάσταση δεν έχει κάτι το ανησυχητικό και συνομιλεί με τον μικρό. Είναι σαφές ότι αναζητούμε μια μικρή «πολυτέλεια» και γι’αυτό βρεθήκαμε εκεί.
Σε 5’ και έπειτα από δύο ράμματα ο Στέφανος , έχει κεραστεί και δύο μπισκότα, εξηγεί στο προσωπικό που κτύπησε και τι ομάδα είναι. Ο γιατρός μας δίνει οδηγίες για την περιποίηση και μας λέει: «άντε στο καλό». Στην ερώτησή μου γιατρέ πρέπει να περάσω από το λογιστήριο ; θα πληρώσω στην γραμματεία ; μου απαντά: «Πατέρα είπα στο καλό!».
Δύο τρείς μέρες πριν ο φίλος μου ο Βαγγέλης μεταφέρει τον νεφροπαθή πατέρα του με πνευμονοθώρακα στο εφημερεύον νοσοκομείο όπου και εισάγεται σε κρίσιμη κατάσταση. Του τον παραδίδουν μετά από δύο μέρες σε πιο κρίσιμη κατάσταση αρνούμενοι να του κάνουν αιμοκάθαρση αφού δεν είναι «δικός» τους ασθενής (ασφαλισμένος στο ΙΚΑ, κάνει αιμοκάθαρση σε άλλο – ιδιωτικό – νοσοκομείο) και μεταφέρεται επειγόντως στο άλλο νοσοκομείο με περαιτέρω επιπλοκές.
Ο ισχυρισμός μου : η υγεία προφανώς δεν είναι δωρεάν και εγώ και ο πατέρας του Βαγγέλη το γνωρίζουμε πολύ καλά με όλα αυτά που έχουμε πληρώσει (εγώ πληρώνω 15000€ ετησίως για ασφάλιση και περίθαλψη σε δημόσια ταμεία). Η οικονομική σχέση πρέπει να είναι ξεκάθαρη και να γνωρίζουμε τι πληρώνουμε και τι πρέπει να διπλοπληρώσουμε τελικά. Όταν τελικά αυτή η σχέση είναι διασαφηνισμένη τότε οι αγαθές ανθρώπινες σχέσεις προβάλλουν και κατισχύουν. Όταν η οικονομική σχέση παραμένει θολή και δεν προβάλλουν τις πραγματικές προθέσεις του καθενός τότε οι ανορθολογικές και προβληματικές συμπεριφορές δημιουργούν τα καθημερινά , μικρά ή μεγάλα, εγκλήματα.

Wednesday, February 18, 2009

Tax the rich, feed the poor, till there are no rich no more


Οι στίχοι του Alvin Lee και των Ten Years After από το 1974 που συνοδεύουν την τελευταία διαφημιστική καμπάνια της Cosmote, μιας «κρατικής» πολυεθνικής εταιρείας, στα χρόνια που πέρασαν από την δημιουργία του τραγουδιού έγιναν σύνθημα , στη συνέχεια μια αυταπόδεικτη αλήθεια και πολιτικό επιχείρημα της αριστεράς αλλά και της συντήρησης.
Ενδιαφέρεται άραγε κανείς αν υπάρχει και λογικό επιχείρημα πίσω από αυτούς τους στίχους;
Στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 η «νεοφιλελεύθερη» οικονομική της M. Thatcher και του R. Reagan με την απελευθέρωση των αγορών και τις χαμηλές φορολογίες λειτούργησαν λυτρωτικά για εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού με μέσο εισόδημα (10$-100$ την μέρα) αυξήθηκε από το 32% στο 57% και αυτό , σε απλούς αριθμούς σημαίνει ένα δισεκατομμύριο περισσότερους ανθρώπους σε καλύτερη οικονομική κατάσταση.
Το παγκόσμιο κεφάλαιο ξεπέρασε τον οικονομικό εθνικισμό και χρηματοδότησε την δημιουργικότητα και την παραγωγικότητα του ανθρώπου. Η αριστερά αρέσκεται στο να καταδεικνύει την «πρόκληση» των μεγάλων κερδών του κεφαλαίου και των golden boys (και η αριστερά του Μανώλη και του Γιακουμάτου) και να πανηγυρίζει για την χρεοκοπία τραπεζικών ομίλων που πληρώνουν την απερισκεψία ή απλά το ρίσκο των επισφαλειών.
Αυτό το παγκόσμιο κεφάλαιο αύξησε το ποσοστό του πληθυσμού της Κίνας με εισόδημα μέσης τάξης μέσα σε 20 χρόνια από 0% στο 35% , ένα παράδειγμα που δεν αποτελεί εξαίρεση στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Μπορούν τελικά οι φόροι να ταΐσουν τους φτωχούς; Μπορούν οι φτωχοί να χορτάσουν αν εξαφανιστούν οι πλούσιοι;
Τι γίνεται όταν μερικοί άνθρωποι ανεβαίνουν τα σκαλιά της πυραμίδας του Maslow; Ο Brink Lindsey ισχυρίζεται πως τα σκαλιά της πυραμίδας δεν τα ανεβαίνουν οι άνθρωποι μόνοι τους αλλά ολόκληρες οι κοινωνίες. Η αφθονία των αγαθών μεταμορφώνει την κουλτούρα και την οικονομία όχι όπως ισχυρίζονται οι αντίπαλοι του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης – περιθωριοποιώντας ολόκληρες ομάδες πληθυσμού – αλλά μεταφέροντας όλο και περισσότερους ανθρώπους από την κλίμακα της εξυπηρέτησης βιοποριστικών αναγκών στο στάδιο της κάλυψης συναισθηματικών αναγκών και της αυτό-πραγμάτωσης. Δημιουργούν ανθρώπους αυτόνομους, μια ανερχόμενη μέση τάξη που, όπως διαπίστωνε και ο Μαρξ: «κάνει την δική τη επανάσταση. Αυτή την μέση τάξη που γκρέμισε τις πυραμίδες της Αιγύπτου, τα ρωμαϊκά ανάκτορά και τους καθεδρικούς ναούς.»
Όμως η επανάσταση που θα κάνει αυτή η μέση τάξη εξαρτάται από τις ιδιαίτερες συνθήκες που την δημιουργούν. Στις οικονομίες που αναπτύσσονται μέσα από κρατική δράση (όπως οι οικονομίες του πετρελαίου) αυτή η μέση τάξη αποτελείται από κρατικούς υπαλλήλους και γραφειοκράτες ενώ στις αντίστοιχες που δημιουργούνται ως αποτέλεσμα της δικής τους οικονομικής δραστηριότητας , η μέση τάξη αποτελείται από επιχειρηματίες, τους υπαλλήλους τους και το αρχέτυπο του μικροεπαγγελματία.
Αυτές οι δύο τελείως διαφορετικές κοινωνίες έχουν και μια διαφορετική συμπεριφορά. Η πρώτη εμφανίζεται άκρως συντηρητική και φοβική ενώ η δεύτερη αγκαλιάζει την αλλαγή και την εξέλιξη με ιδιαίτερη ευκολία και τελικά διασφαλίζει την βιωσιμότητα της ανάπτυξης.
O βολονταρισμός του Alvin Lee : « I’d love to change the world» , με την εξαντλητική φορολογία και την εξάλειψη των πλουσίων μάλλον στηρίζεται στην πανέμορφη μελωδία και όχι στην λογική. Στο τέλος όμως αποδέχεται τον ρόλο του, αυτό του τραγουδοποιού και αφήνει και το τελικό του μήνυμα : « but I don’t know what to do, So I’ll leave it up to you». Ευτυχώς….

Tuesday, February 17, 2009

Αλέκος Παπαδόπουλος: Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα

Η πολύ αξιόλογη ομιλία του κ. Αλέκου Παπαδόπουλου κατά την παρουσίαση του βιβλίου του "Στα βήματα του Έστερναχ: η Ελλάδα μετά το 2010", όπως έχει καταχωρηθεί στο e-rooster.

Sunday, February 15, 2009

Το Μετέωρο Βήμα μίας Συνταγματικής Αναθεώρησης

Φαίνεται τελικα ότι, θέλουν δεν θέλουν, οι πολίτες της Βενεζουέλας θα πρέπει να υποσοστούν επί μακρόν την ''πορεία προς τον σοσιαλισμό''. Στον Ούγκο Τσάβες δεν αρέσουν τα όχι, για αυτό και θα διενεργήσει εκ νέου δημοψήφισμα για τις ίδιες συνταγματικές αλλαγές που απορρίφθηκαν και οι οποίες συμπεριλαμβάνουν: την δυνατότητα επανεκλογής του εις το διηνεκές και την απαγόρευση της ελευθεροτυπίας όταν κηρύττει την χώρα σε ''κατάσταση εκτάκτου ανάγκης''
Φυσικά δεν περιμέναμε την επανεμφάνιση του δημοψηφίσματος για να μάθουμε για τις ''δημοκρατικές'' ευαισθησίες του προέδρου της Βενεζουέλας. Από το 1992 όταν και επιχείρησε δις (αποτυχημένα) να καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται. Η στάση του δεν άλλαξε ούτε στη διάρκεια της διακυβέρνησης του όταν π.χ. αποφάσισε να κλείσει όλους τους ιδιωτικούς σταθμούς επιτρέποντας τη λειτουργία μόνο στην κρατική τηλεόραση στο πρόγραμμα της οποίας συμπεριλαμβάνεται η εβδομαδιαία εκπομπή: "Γεια σου Πρόεδρε'' ή όταν αποφάσισε για ένα χρόνο(2000-2001) να παρακάμψει τη βουλή και να κυβερνήσει με διατάγματα.
Ωστόσο κάτι απρόβλεπτο χάλασε τα σχέδια του Ούγκο Τσάβες το 2007 όταν επιχείρησε να περάσει για πρώτη φορά την συνταγματική αναθεώρηση. Μεγάλη μερίδα των φοιτητών προεξάρχοντος ενός φοιτητή νομικής ονόματι Γιον Γκοϊκοτσέα κατάφεραν με μαζικές διαδηλώσεις να συσπειρώσουν με την πλευρά του ''όχι'' την κατακερματισμένη αντιπολίτευση, απλούς πολίτες ακόμη και ορισμένους υποστηρικτές του Τσάβες. Τελικά το ''όχι'' επικράτησε και ο ''δρόμος προς την δουλεία'' ανακόπηκε προσωρινώς στη Βενεζουέλα.
Ο Γιον Γκοϊκοτσέα ο οποίος απειλήθηκε και δέχτηκε επίθεση από την αστυνομία έλαβε το 2008 το Βραβείο Friedman για την προώθηση της ελευθερίας στον κόσμο.Το 2009 θα είναι όπως φαίνεται χρονιά πρόκληση για τον ίδιο και τους συμπολίτες του καθώς θα κληθούν να πουν άλλο ένα ''όχι'' στις επεκτατικές βλέψεις του καθεστώτος Τσάβες. Ας ελπίσουμε ότι το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο με την πρώτη φορά.
Υ.Γ. Θα χαιρόμουν ιδιαιτέρως αν στην επόμενη επίσκεψη του στη Βενεζουέλα ο κ.Τσίπρας και τα υπόλοιπα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συναντούσαν εκτός από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους και εκπροσώπους του φοιτητικού κινήματος :-)

Tuesday, February 10, 2009

Κοινοτοπίες και λίγα πράγματα ...

είχε να μας προσφέρει στην ομιλία του, κατά την παρουσίαση του βιβλίου του, ο κ. Πέτρος Τατούλης. Προσπάθεια για "μέσο χώρο", ούτε σοβιετικός, ούτε ανάλγητος νεοφιλελεύθερος, επιφυλάσσεται και παραπέμπει στο βιβλίο του για αναλυτικές προτάσεις, τίποτε για την οικονομία (επειδή "στην οικονομία οι συγκλίσεις είναι πολύ δύσκολες"). Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι γίνεται πολλή φασαρία για το τίποτε (μολονότι το πολιτικό του θάρρος να αψηφήσει τις νεοδημοκρατικές ορδές είναι αξιέπαινο), ας επιφυλαχθούμε (μπορεί και να μας εκπλήξει θετικά!), αλλά δεν τρέφω πολλές ελπίδες.

Monday, February 9, 2009

Το έγκλημα του Κατίν και οι απολογητές του Στάλιν (εκ του Περισσού)


Λίγοι πληροφορηθήκαμε τις αντιδράσεις που προκάλεσε η προβολή του πολωνικού φιλμ «Κατίν» (προτεινόμενο για όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας 2008) που αναφέρεται στην μαζική δολοφονία πολωνών αξιωματικών από σοβιετικούς μέσα στο δάσος του Κατίν και στην προπαγάνδα των σταλινικών καθαρμάτων που φόρτωσε και αυτό το έγκλημα στους ομόσταυλους ναζί.
Οι εδω «ομόσταυλοι», κριτικοί κινηματογράφου όλοι (!), καταρχάς αντέδρασαν στην παρουσία του πολωνού πρεσβευτή στην προβολή του φιλμ και στην προσπάθειά του να αναφερθεί και στο καλλιτεχνικό γεγονός του σημαντικού πολωνικού κινηματογράφου αλλά και στο ιστορικό γεγονός αυτό καθ’ αυτό, στη συνέχεια βέβαια έθαψαν αυτό το φιλμ – που δεν βρήκε και τον δρόμο για τις μεγάλες κινηματογραφικές αίθουσες. Κρίμα γιατί χάσαμε τις όμορφες σκηνές της γκεστάπο-ΠΑΜΕ να απαγορεύει την είσοδο στις κινηματογραφικές αίθουσες – σκηνές που θυμάμαι νοσταλγικά από τα ΚΝΑΤ στην προβολή της «Ελένης» του Ν. Γκατζογιάννη.
Περισσότερα εδώ

Προστατευτισμός σημαίνει πόλεμος

Επειδή τα εντόπιας παραγωγής αριστερά «κύμβαλα» ξαμολήθηκαν σε κάθε μπλόκο και στήθηκαν δίπλα σε κάθε κάμερα ειδησεογραφικού δελτίου για να ζητήσουν να ξοδέψουμε 1000 € για κάθε 1 € που μας λείπει, να μια άποψη ενός ευρωπαίου αριστερού (έστω κεντροαριστερού) που και καθαρή ιστορική ματιά έχει αλλά και αισθάνεται την ευθύνη για τα όσα γράφει.: «Ο προστατευτισμός σημαίνει πόλεμο»...

Thursday, February 5, 2009

Πάμε σαν άλλοτε ...

Για να ρίξουμε μια ματιά πέρα από τον Ατλαντικό - τελευταία φορά που επικρατούσε τέτοια αισιοδοξία για την εκλογή καινούργιου προέδρου ήταν το 1969, άρχιζε η θητεία του Richard Milhous Nixon. Μέλλει να δούμε τι μας φέρνει ο Barack Hussein Obama.