Monday, July 27, 2009

Πληρώστε φόρους - είναι ηθικό!

Ας δεχθούμε, χάριν της συζητήσεως, ότι είναι ηθικό μέσω της φορολογίας να επιβαρύνεται κάποιος που έχει περισσότερα εισοδήματα ή οικονομική άνεση, χάριν της κοινωνικής αλληλεγγύης (προσωπικά είμαι εντελώς αντίθετος με την έννοια της "αναδιανομής" του εισοδήματος). Η κυβέρνηση υπεραμύνεται των νέων φορολογικών μέτρων (έκτακτη εισφορά, αυξημένα τέλη κυκλοφορίας κ.λπ.) λέγοντας, μεταξύ άλλων, ότι όσοι έχουν εισοδήματα άνω των € 60.000 δεν πρέπει ν' αρνούνται να εκπληρώνουν το χρέος της κοινωνικής αλληλεγγύης. Τούτου δοθέντος, όποιος πλούσιος δυσανασχετεί για την έκτακτη εισφορά, προφανώς δεν ενδιαφέρεται για τους πιο αδύναμους της κοινωνίας, δεν έχει αίσθηση αλληλεγγύης κ.λπ. και είναι, ως εκ τούτου, ηθικά αξιόμεμπτος.

Για να ισχύσει όμως το τελευταίο αυτό συμπέρασμα, στο οποίο καταλήγει η κυβέρνηση, θα πρέπει εκτός από την αρχική προκειμένη (αυτήν που είπαμε ότι κάνουμε δεκτή, χάριν της συζητήσεως) να μπει και μια ακόμη: ότι τα (αυξημένα) χρήματα που εισπράττονται από την έκτακτη αυτή φορολόγηση πηγαίνουν στους συμπολίτες μας που τα έχουν ανάγκη. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία έκριναν ότι τα χρήματα που είχαν στη διάθεσή τους, τα οποία και ξόδεψαν για τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας δεν ήσαν αρκετά, αλλά υπάρχει ανάγκη για περισσότερα. Αυτό το τελευταίο, όμως, δηλαδή το πού πήγαν τα χρήματα που είχε ήδη καταφέρει να εισπράξει το κράτος μέσω της γενικής φορολογίας, είναι εμπειρικά ελέγξιμο σε κάποιο βαθμό: παρ' όλον που η αδιαφάνεια που διακρίνει το κράτος είναι τεράστια, παρ' όλον που πολλοί δημόσιοι οργανισμοί δεν δημοσιεύουν ισολογισμούς, παρ' όλον που δεν μπορεί να παρακολουθηθεί η πορεία των εισπραχθέντων εσόδων, εν τούτοις δεν μπορεί να αποκρυβεί η ίδρυση τεράστιου αριθμού νέων οργανισμών (ή ανασύσταση παλαιών, όπως η Αγροφυλακή), το μοίρασμα επιδομάτων σε προνομιούχες ομάδες δημοσίων υπαλλήλων, η αύξηση των διορισμών στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και η στελέχωσή τους με κομματικά, κατά κανόνα, όργανα, προσκείμενα, φυσικώ τω λόγω, στο κυβερνών κόμμα.

Υπό αυτό το πρίσμα, η ηθικολογική προσέγγιση της κυβέρνησης αποδεικνύεται ψευδής και, αντ' αυτής, προκύπτει το ουσιαστικό περιεχόμενο του καλέσματός της: δώστε μας κι άλλα χρήματα, γιατί τα έχουν ανάγκη οι προνομιούχες ομάδες του πληθυσμού, οι οποίες είναι κομματικά μας στελέχη, για να κάνουμε νέους οργανισμούς και να τα διορίσουμε, νέους διαγωνισμούς (με συνέντευξη, φυσικά!)*, να δώσουμε επιδόματα σε θέσεις, τις οποίες μπορούν να καταλάβουν οι δικοί μας (λ.χ. διευθυντών σε γυμνάσια και λύκεια, για το διορισμό των οποίων η συνέντευξη παίζει καθοριστικό ρόλο). Και, φυσικά, η κλητική προσφώνηση προς τους υποχρέους της έκτακτης εισφοράς δεν είναι "Πλούσιοι", "Προνομιούχοι" ή άλλο τι, αλλά: "Κορόιδα!".

* Η συνέντευξη, υπό ιδεατές συνθήκες, θα ήταν πολύ χρήσιμο εργαλείο για την αξιολόγηση του υποψηφίου. Το ότι η σύντομη εμπειρία της εφαρμογής της στη χώρα μας έχει αποδείξει τον πραγματικό της προορισμό δεν το αναιρεί αυτό. Η επίκριση δεν αναφέρεται στην καθιέρωση της συνέντευξης ως διαδικασίας καθ' εαυτήν, αλλά στον τρόπο, με τον οποίο αυτή "αξιοποιείται".