Είμαι ο Averell Dalton και ΔΕΝ είμαι ζητώ την ψήφο σας - εξετάστε αυτούς που την ζητούν

Τοπικές εκλογές - εκεί, όπου η μισή Ελλάδα ψηφίζει την άλλη μισή. Την Κυριακή θα βρεθούμε αντιμέτωποι με κάτι τεράστια ψηφοδέλτια, μέσα από τα οποία θα κληθούμε να επιλέξουμε τους Δημάρχους, τους Περιφερειάρχες και τα αντίστοιχα συμβούλια για τις περιοχές, στις οποίες ζούμε. Όλοι μας έχουμε φίλους και γνωστούς που είναι υποψήφιοι κάπου, ακούμε να μας ζητάνε την ψήφο μας, πολλοί έχουμε θεωρήσει, εδώ και πολλά χρόνια, ότι οι εκλογές αυτές έχουν μια γραφικότητα, ένα φολκλόρ στοιχείο και αποφεύγουμε να τις παίρνουμε στα σοβαρά. Νομίζουμε ότι με τις εκλογές αυτές κάνουμε πλάκα, ότι δεν επηρεάζουν και πολύ ουσιαστικά τη ζωή μας - αυτό είναι συνήθως δικαιολογία, αποενοχοποίηση της συνείδησής μας, που δεν ψάχνουμε να δούμε ποιοι είναι αυτοί που διεκδικούν την ψήφο μας, που δεν ψάχνουμε να δούμε πώς θα κυβερνηθεί ο τόπος μας, η περιοχή μας, καλύτερα.

Κι όμως. Πράγματα που μπορεί να φαίνονται κατ' αρχήν ασήμαντα, αλλά μας επηρεάζουν τόσο πολύ - όπως, πόσην ώρα θα κάνουμε να πάμε στη δουλειά μας, αν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε ελεύθερα σε κάποια μέρη της πολης μας, αν θα ταλαιπωρηθούμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας γυρνώντας κουρασμένοι από τη δουλειά στο σπίτι μας, αν θα ευχαριστιόμαστε ένα απλό περίπατο ή αν θα πρέπει να προσέχουμε, για να αποφεύγουμε σπασμένα πεζοδρόμια και αφημένα περιττώματα. Πράγματα που θα μας κάνουν να νοιώθουμε περισσότερο ή λιγότερο όμορφα για μεγάλο μέρος της μέρας μας - που θα επηρεάσουν τη διάθεσή μας στη δουλειά μας, στο σπίτι μας. Αλλά και άλλα πράγματα εξαρτώνται από τις εκλογές αυτές: εάν η πόλη όπου ζούμε θα αναπτύσσεται ή θα μαραζώνει, εάν κάποιοι συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη θα βρίσκουν θαλπωρή ή όχι, εάν το μαγαζί μας θα μπορεί να λειτουργήσει (εάν θα εκδίδεται εγκαίρως η άδειά του ή εάν θα γίνεται ανεκτό το παραεμπόριο έξω από αυτό), αν η πόλη μας θα προσελκύει δουλειές, παιδεία, πολιτισμό. Αυτά τα πράγματα στο μεγαλύτερό τους μέρος συσχετίζονται με τις αρμοδιότητες του Δήμου, στον οποίο κατοικούμε και εργαζόμαστε. Οπότε η επιλογή του Δημάρχου και του Δημοτικού Συμβουλίου, την οποία καλούμαστε να κάνουμε τώρα, έχει πολύ μεγάλη σημασία και οπωσδήποτε δεν μπορεί να υποτιμηθεί και να υποβιβασθεί σε συμμετοχή σε μια φολκλορική και γραφική διαδικασία.

Είναι, με άλλα λόγια, προς το συμφέρον μας να κοιτάξουμε προσεκτικά τους υποψηφίους που ζητούν την ψήφο μας και να επιλέξουμε αυτούς που παρέχουν, κατά την κρίση μας, τα εχέγγυα για να γίνει η ζωή μας καλύτερη. Να κοιτάξουμε την πολιτεία τους μέχρι τώρα, να κοιτάξουμε το δημόσιο λόγο τους, το ήθος τους, τις ικανότητές τους. Μπορεί ο δεύτερος εξάδελφός μας να είναι σε ένα ψηφοδέλτιο, μπορεί ο κολλητός μας να θέλει να προσληφθεί στη δημοτική αστυνομία υπό κάποιον εκ των υποψηφίων, μπορεί να μη θέλουμε να χαρεί για την ψήφο μας ο πρωθυπουργός ή η αντιπολίτευση - αλλά αυτές οι εκλογές είναι για εμάς, για τη δική μας ζωή, για τις μικρές ή μεγαλύτερες εκείνες χαρές που συνδέονται με την καθημερινότητά μας, για την αξιοπρέπεια του τόπου μας, για την αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους μας.

Ο γράφων έχει ήδη καταστήσει σαφείς τις προτιμήσεις του στο Δήμο Αθηναίων. Αλλά, ακόμη και για όσους κρίνουν ότι άλλος υποψήφιος συνιστά την βέλτιστη επιλογή, δεν μπορώ παρά να επαναλαμβάνω μονότονα: μην ψηφίζετε υπέρ ή κατά του μνημονίου, μην ψηφίζετε τον ξάδελφο ή τον μπατζανάκη (εκτός κι αν τον θεωρείτε ικανό!) - ψηφίστε αυτόν που πιστεύετε ότι θα κάνει τη ζωή σας καλύτερη! Δεν θα σας ενοχλήσω άλλω μέχρι τις εκλογές - καλή ψήφο!

Τοπικές εκλογές - ψήφος ευθύνης και όχι ανοησίας!

Η κομματικοποίηση των τοπικών εκλογών ξεκίνησε φέτος από την ελάσσονα αντιπολίτευση, στη συνέχεια το μπαϊράκι σήκωσε η αξιωματική αντιπολίτευση και τελευταίως, δυστυχώς, δεν απέφυγε το ίδιο τερτίπι και ο πρωθυπουργός. Χαμένοι από την υπόθεση αυτή είναι οι δύο ανεξάρτητοι υποψήφιοι δήμαρχοι στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, ο κ. Γιώργος Καμίνης και ο κ. Γιάννης Μπουτάρης, οι οποίοι, ενώ προσπαθούν να παρουσιάσουν τα προβλήματα των πόλεών τους και τις λύσεις που προτείνουν, βρίσκονται αντιμέτωποι με ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την κεντρική πολιτική σκηνή και κυρίως αναφορικά με τη θέση τους για το μνημόνιο, έναντι του οποίου η χώρα μας δανείσθηκε 110 δισεκατομμύρια ευρώ από τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ειδικά μάλιστα στην Αθήνα ο νυν δήμαρχος έχει σχεδόν αποδώσει όλες του τις ελλείψεις στο μνημόνιο.

Έτσι, έχει γίνει πολύ της μόδας η ανοησία να προτρέπονται οι ψηφοφόροι να μην ψηφίσουν τον κ. Καμίνη και τον κ. Μπουτάρη επειδή είναι, λέει, οι υποψήφιοι του κυβερνώντος κόμματος και κάθε ψήφος προς αυτούς θα σημάνει επιδοκιμασία του μνημονίου και των μέτρων που λαμβάνει εν ονόματι ή στο πλαίσιο του μνημονίου η κυβέρνηση. Πρόκειται για πραγματική ανοησία, γιατί ζητεί από τους πολίτες να θυσιάσουν τη δυνατότητα που έχουν να παρέμβουν στην ίδια τους την καθημερινότητα, ψηφίζοντας τους τοπικούς άρχοντες που θεωρούν ότι θα την βελτιώσουν, για να στείλουν κάποιο άλλο πολιτικό μήνυμα.

Στην Ελλάδα έχουμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Εκλέγουμε νομοθετικό σώμα, το οποίο στηρίζει την κυβέρνηση, σε τακτικά χρονικά διαστήματα. Η δουλειά του νομοθετικού σώματος είναι να μας εκπροσωπεί και διά της εκλογής του εκφράζεται η λαϊκή κυριαρχία σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής. Όταν μια επιλογή μας μας απογοητεύει, στις επόμενες βουλευτικές εκλογές μπορούμε να την αποδοκιμάσουμε και να δούμε κάτι άλλο. Έχουμε όμως και αυτοδιοίκηση. Έχουμε, δηλαδή, τη δυνατότητα να ελέγχουμε περισσότερο, εκλέγοντας τοπικούς άρχοντες προς αυτό, τις υποθέσεις της καθημερινότητάς μας. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση το να μπορούμε να επηρεάσουμε τόσο δραστικά θέματα που βρίσκουμε κάθε μέρα μπροστά μας: πόσο εύκολα μπορούμε να κυκλοφορούμε στους δρόμους, πόσο καθαρά είναι τα μέρη που βρισκόμαστε, πόσο ασφαλή είναι, πού μπορούμε να σταθμεύουμε, αλλά και πόσο θα πρέπει να πληρώνουμε για την καθαριότητα και το φωτισμό. Και τη δυνατότητα αυτή την έχουμε, κατά κύριο λόγο, με τις τοπικές αυτοδιοικητικές εκλογές. Είναι δυνατόν να μας ζητείται να παραιτηθούμε από τη δυνατότητα αυτή για τα επόμενα σχεδόν τέσσερα χρόνια (μέχρι τον Ιούνιο του 2014) από φόβο ότι μια επιλογή μας μπορεί να στείλει λάθος μήνυμα στην κυβέρνηση; Στο κάτω-κάτω, για ποιο λόγο μας ενδιαφέρει να ψηφίζουμε στις τοπικές εκλογές; Για να επηρεάσουμε δραστικά τη ζωή μας ή για να συμμετάσχουμε σε ένα νεφελώδες πολιτικό παιχνίδι;

Δεν συζητώ καν ότι οι υποψηφιότητες Καμίνη και Μπουτάρη δεν είναι υποψηφιότητες του ΠΑΣΟΚ. Στηρίζονται από το ΠΑΣΟΚ, αλλά στηρίζονται και από άλλες δυνάμεις. Ούτε ο κ. Καμίνης, ούτε ο κ. Μπουτάρης προέρχονται από τον κομματικό σωλήνα του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχουν εξαρτήσεις από το ΠΑΣΟΚ. Βασικά, δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί καν να θεωρηθεί ότι, ψηφίζοντας Μπουτάρη και Καμίνη, ψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ. Και η ερώτηση: "και τι ψηφίζουμε τότε;" είναι εντελώς ηλίθια. Η απάντηση είναι απλή: ψηφίζουμε Μπουτάρη και Καμίνη. Είναι απαραίτητο καλά ντε και σώνει να ψηφίζουμε κάποιο κόμμα, όταν επιλέγουμε τους τοπικούς μας άρχοντες; Κι όμως, μας ζητείται να αγνοήσουμε αυτές τις υποψηφιότητες όχι επειδή δεν είναι καλές (πράγμα που θα ήταν απολύτως λογικό, για όσους πιστεύουν ότι ο κ. Γκιουλέκας είναι καλύτερη λύση για τη Θεσσαλονίκη ή ο κ. Κακλαμάνης για την Αθήνα - ή κάποιος άλλος υποψήφιος, εν πάση περιπτώσει), αλλά επειδή είναι, λέει, ΠΑΣΟΚ.

Εάν θεωρούμε ότι η ψήφος στις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι ψήφος χαβαλέ, δεν είναι ψήφος-υποκατάστατο της ψήφου στις βουλευτικές εκλογές, αλλά είναι ψήφος ευθύνης, τότε η επιλογής μας είναι μία: να ψηφίσουμε με αποκλειστικό κριτήριο ακριβώς το σκοπό των εκλογών αυτών, την ανάδειξη των καλύτερων, κατά τη γνώμη μας, δημοτικών αρχόντων.