Η δυσφήμηση, η αξιοπιστία και η απογραφή που δεν έγινε

Χαμός γίνεται στη Νέα Δημοκρατία, μετά την "επίσημη", πλέον, αποδοκιμασία της "απογραφής" που πραγματοποιήθηκε μόλις ανέλαβε τα υπουργεία Οικονομικών και Εθνικής Οικονομίας ο κ. Γ. Αλογοσκούφης. Φυσικά, για άλλη μια φορά ο καβγάς δεν γίνεται για την ουσία, δηλαδή για το εάν η απογραφή ήταν χρήσιμη ή εάν διεξήχθη ορθώς, αλλά για το πολιτικό κουτσομπολιό - εάν την ήθελε ο κ. Καραμανλής, εάν παρασύρθηκε, ποιος φταίει γι' αυτό το κακό κ.λπ.

Μέσα σ' όλη αυτή τη συζήτηση θεωρείται δεδομένο ότι είναι κακό πράγμα να λέμε την αλήθεια. Ακόμη πιο κακό είναι να μη μας ενδιαφέρει να την μάθουμε. Η διαδικασία που ακολουθήθηκε από τον κ. Αλογοσκούφη το 2004 δεν ήταν, ατυχώς, κάποια πραγματική απογραφή, παρά μόνο η μετάθεση κάποιων στοιχείων εισπράξεων ή οφειλών σε διαφορετικά έτη (λ.χ. έσοδα ΦΠΑ του Ιανουαρίου του επομένου έτους μεταφέρθηκαν στο επόμενο έτος και ότι στο ίδιο, όπως γινόταν μέχρι τότε, οι οφειλές για αμυντικά συστήματα ενεγράφησαν στο έτος που ανελήφθησαν οι υποχρεώσεις και όχι στο έτος, το οποίο θα ήσαν ληξιπρόθεσμες κ.λπ.), με αποτέλεσμα να αναμορφωθεί το ετήσιο έλλειμμα σε αρκετά υψηλότερα επίπεδα, από αυτά που εμφάνιζε μέχρι τότε το ΠΑΣΟΚ. Πέραν αυτού, όμως, δεν γίναμε σε τίποτε σοφώτεροι - δεν μάθαμε πόσους υπαλλήλους απασχολούσε τότε το κράτος, τι εισπράξεις και οφειλές είχαν τα ασφαλιστικά ταμεία, τι χρωστούσαν τα νοσοκομεία, οι ΟΤΑ, οι ΔΕΚΟ για τις οποίες υπήρχαν εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου, τι ακίνητη περιουσία διέθετε το κράτος κ.λπ. - και η παρελθούσα κυβέρνηση συνέχιζε να ασκεί πολιτική (όπως και οι προκάτοχοί της) και να ασχολείται με οικονομικά μεγέθη και να κάνει προβλέψεις όχι γνωρίζοντας, αλλά μαντεύοντας τα στοιχεία, επί των οποίων ασκούσε την πολιτική της. Η απογραφή, που θα έπρεπε να είναι κάτι το αυτονόητο για μια νέα κυβέρνηση, όταν δεν υπήρχε αυτόματος μηχανισμός καταγραφής στην κρατική γραφειοκρατία, παρουσιάσθηκε ως κάτι το τρομερό και φοβερό και, μάλιστα, στην πραγματικότητα δεν επιχειρήθηκε καν από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Α, και εννοείται ότι οι μαντεψιές (επί των στοιχείων, που θα έπρεπε κανονικά να είναι διαθέσιμα) αντικαταστάθηκαν κι αυτές από wishful thinking κατά τη χάραξη οικονομικής πολιτικής.

Καταλήξαμε, έτσι, μετά την κυβερνητική αλλαγή το φθινόπωρο του 2009 να διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά που νομίζαμε (στην πραγματικότητα από αυτά που ευχόμασταν). Αίφνης, το κράτος δεν μπορούσε να πληρώσει ληξιπρόθεσμες δανειακές υποχρεώσεις πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ και οι αγορές έπαυσαν να το εμπιστεύονται. Ακολουθώντας τη λογική που εξέφρασε η Νέα Δημοκρατία, αποδοκιμάζοντας την απογραφή του κ. Αλογοσκούφη, αλλά για τους εντελώς λάθος λόγους, η παρούσα κυβέρνηση θα έπρεπε να προσπαθεί να βρίσκει εις το διηνεκές τρόπους, για να αποκρύπτει την πραγματικότητα από τους δανειστές μας και από τους εταίρους μας στην ευρωζώνη (άσχετο: το δικαίωμα του εκλογικού σώματος να γνωρίζει την αλήθεια δεν συζητήθηκε ποτέ στα σοβαρά), προσπαθώντας να εκμαιεύσει κανένα δανειάκι από εδώ, καμμία διευκόλυνση από εκεί, καμμία αλχημεία από αλλού.

Ευτυχώς που η παρούσα κυβέρνηση κινήθηκε εντελώς διαφορετικά, ειδικά ως προς αυτό. Στο ιστολόγιο αυτό της προσάπτουμε την εμμονή σε τραγικές κρατικιστικές πρακτικές, την αδυναμία της να αποφύγει τον εναγκαλισμό από κατεστημένα συμφέροντα και συντεχνίες, την τεχνοκρατική ανεπάρκεια πολλών σημαντικών της στελεχών και, κυρίως, τις ιδεοληπτικές εμμονές, οι οποίες την αποτρέπουν στη στροφή της στη μείωση των κρατικών δαπανών και του κρατικού τομέα, εν γένει (και που κοντεύουν να μας οδηγήσουν στην απελπισία, ως προς τις προοπτικές αποφυγής της χρεωκοπίας). Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι ο λόγος που 17 κράτη, που δεν μας χρωστούσαν τίποτε, μας δάνεισαν 110 δισεκατομμύρια ευρώ (με δεδομένη την πολύ μειωμένη πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας), δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από την ειλικρίνεια, με την οποία η νέα κυβέρνηση, ευθύς ως ανέλαβε, παρουσίασε πολύ μεγάλο μέρος των στοιχείων που διέθετε, καθώς επίσης και τη μέριμνά της για πραγματική απογραφή σε πολλούς τομείς του δημοσίου. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας ως τώρα ήταν η αναξιοπιστία που ανέδιδε η κοροϊδευτική φράση greek statistics. Η λογική που προβάλλει η αξιωματική αντιπολίτευση, στηλιτεύοντας την απογραφή του κ. Αλογοσκούφη όχι επειδή δεν ήταν πραγματική απογραφή, αλλά επειδή αντ' αυτής έπρεπε να συνεχίσουμε τις κουτοπονηριές (οι οποίες, επαναλαμβάνω, αφορούν την εξαπάτηση όχι μόνο των συνεταίρων μας στην ευρωζώνη και των αγορών, αλλά και του συνόλου των πολιτών), θα μας οδηγούσε σε βέβαιη χρεωκοπία, χωρίς μάλιστα δυνατότητα ανακάμψεως, σε πολύ συντομότερο χρονικό διάστημα.

Αν έχουμε κάτι, που μας κρατάει ζωντανούς οικονομικά αυτή τη στιγμή, είναι η στοιχειώδης αξιοπιστία (χρειάζεται πολύς δρόμος για να φύγουμε από το επίπεδο της απλώς "στοιχειώδους"). Το να λέμε την αλήθεια δεν συνιστά δυσφήμηση - και να μην ξεχνάμε ότι χάρη στην αξιοπιστία αυτή κερδίσαμε το χρόνο, τον οποίο θα ωφείλαμε να αξιοποιήσουμε για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στο κράτος, ώστε η οικονομία μας να πάρει και πάλι μπροστά.

Κάποια πράγματα που δεν πρέπει να ξεχνάμε για τους συμβασιούχους

Αύριο θα γίνει προσπάθεια να συνεδριάσει το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων στο χώρο του 9,84 στο Γκάζι. Οι φήμες λένε ότι οι συμβασιούχοι θα επιχειρήσουν πάλι να διακόψουν τη συνεδρίασή του και ότι θα κατεβούν με τις οικογένειές τους με διπλό σκοπό: ο φανερός θα είναι να προκαλέσουν τη συμπάθεια των συμβούλων και των ΜΜΕ - ο δεύτερος, ανομολόγητος, είναι να χρησιμοποιήσουν τα παιδιά τους ως ανθρώπινη ασπίδα απέναντι στις αστυνομικές επεμβάσεις.

Σ' όλη τη συζήτηση για τους συμβασιούχους, που συνεχώς αναφέρουν πόσο πολλά χρόνια εργάζονται για το Δήμο, δεν συνειδητοποιούμε κάποιες βασικές παραμέτρους:

1. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ορισθεί ως έκτακτοι, προκειμένου να παρακαμφθεί η όποια διαγωνιστική διαδικασία. Δηλαδή οι ίδιοι επέλεξαν συνειδητά αυτό τον τρόπο διορισμού, προκειμένου να μπορέσουν οι πολιτικοί ή συνδικαλιστικοί τους "προστάτες" να διορίσουν αυτούς και όχι κάποιους άλλους.

2. Μάλιστα, μπήκαν ακριβώς με τη λογική: "μπαίνετε ως έκτακτοι, πού θα πάει, όταν θα λήξουν οι συμβάσεις σας, θα βρούμε τρόπο να πιέσουμε, για να σας μονιμοποιήσουμε".

3. Ο λόγος που έχουν μείνει τόσα πολλά χρόνια είναι ότι υπήρχε συνεχώς η ίδια παράταξη στο Δήμο - σχεδόν ξεχνάμε ότι κάθε νέα (παράνομη) παράταση ή ανανέωση της σύμβασης καθενός από αυτούς ήταν κι ένα χωριστό, καινούργιο ρουσφετάκι για τον καθένα. Ή, πιο απλά: όσο πιο πολλά χρόνια, τόσο πιο πολλά ρουσφέτια.

4. Για να εξετάσει κανείς το αίτημά τους με συμπάθεια θα πρέπει να θεωρήσει ως δεδομένο ότι ο μοναδικός τρόπος που είχε απομείνει σ' αυτούς για να βρουν δουλειά όλα αυτά τα χρόνια ήταν ο διορισμός στο Δήμο. Όλοι οι άλλοι συμπολίτες μας, αυτοί που προσπαθούν να βρουν μια δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, που φροντίζουν να αποκτήσουν περισσότερα προσόντα ή να σπουδάσουν ή, πάντως, κάπως να αναδειχθούν από τη δουλειά τους, είναι προφανώς παιδιά ενός κατωτέρου θεού (και μη διανοηθεί κανείς να πει ότι οι συμβασιούχοι του Δήμου Αθηναίων ταυτίζονται με τις πλέον αδύνατες οικονομικές ομάδες!).

Δηλαδή, δεν ξέρω εάν έχει γίνει συνείδηση το εξής απλό: οι συμβασιούχοι αγωνίζονται, μετερχόμενοι παράνομα μέσα, για να νομιμοποιήσουν την πιο κλασσική ρουσφετολογική πρακτική, αυτή που έχει χαντακώσει το ελληνικό δημόσιο - διορισμός με αντάλλαγμα ψήφους (έχει αναφερθεί και ότι το αντάλλαγμα πολλές φορές ήταν και καθαρά χρηματικό). Οι εμφανιζόμενοι ως αδικημένοι είναι, στην πραγματικότητα, αυτοί που φορτώθηκαν στο Δήμο χωρίς κανένα προσόν, καμμία διαγωνιστική διαδικασία, μόνο και μόνο χάρη στις γνωριμίες τους και στο αντάλλαγμα που έδιναν σ' αυτούς που τους διόριζαν.

Αυτά, για να ξέρουμε ποιος είναι ο καημένος και ποιος όχι.

Ομιλία Διονύση Μαγουλά στο 2ο προσυνέδριο της Δημοκρατικής Συμμαχίας

Ο φίλος των αδερφών Dalton Διονύσης Μαγουλάς μας έστειλε την ομιλία που εκφώνησε στο Προσυνέδριο της Δημοκρατικής Συμμαχίας που έγινε στη Θεσσαλονίκη, στις 3 Απριλίου 2011. Επειδή η ομιλία παρουσιάζει ενδιαφέρον τη δημοσιεύουμε στο blog.

Κυρια Πρόεδρε,

Αγαπητοί Σύμμαχοι

Είναι πολύ ευχάριστο και σημαντικό που από αυτή τη Προσυνεδριακή Συνδιάσκεψη της Θεσσαλονίκης συζητούνται τόσο καθοριστικοί τομείς πολιτικής για την ιδεολογική φυσιογνωμία του Κινήματός μας, όπως είναι οι Εξωτερικές Σχέσεις ,το Κράτος Πρόνοιας η Υγεία και η Κοινωνική Ασφάλιση. Αποδεικνύεται έτσι περίτρανα ότι μια πολιτική δύναμη φιλελεύθερου ορθολογισμού μπορεί και διαθέτει τόσο μια υπεύθυνη στάση τόσο στα Εθνικά ζητήματα, ή το Διεθνή προσανατολισμό της χώρας , όσο και Κοινωνική ευαισθησία.

Δεν χαρίζουμε τον αληθινό πατριωτισμό στην εθνολαϊκιστική Δεξιά, ούτε την Κοινωνική Ευαισθησία στη μηδενιστική και ουτοπική Αριστερα.

Ένα μικρό και ευέλικτο κράτος δομημένο στη βάση του αυτονόητου, μπορεί να διαθέτει τόσο μια ρεαλιστική εξωτερική πολιτική που υπερασπίζεται ουσιαστικά τα εθνικά συμφέροντα και τη διεθνή νομιμότητα στο εξωτερικό, όσο και να φροντίζει αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη στο εσωτερικό.

Αναφορικά με τη περιφερειακή ανάπτυξη της περιοχή μας...

Η Μακεδονία και συγκεκριμένα η Θεσσαλονίκη αποτελούσαν για χρόνια την πύλη εισόδου της χώρας από το εξωτερικό. Ήταν ο βιομηχανικός Βορράς, ένα περιφερειακό κέντρο ανάπτυξης. Μια σημαντική περιοχή όπου επενδύσεις, προϊόντα, ιδέες -μέχρι και ρεύματα στα γράμματα και στην τέχνη γεννιούνταν και κατέκλυζαν μετά από καιρό την Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα.
Από τη βιομηχανία και βιοτεχνία -απο τη βίλκα και το Αλλατίνι, ως τα φασονατζίδικα το 1980,από την εστίαση των ταχυφαγείων- μέχρι και την ευρεσιτεχνία του φραπέ η Θεσσαλονίκη πρωταγωνιστούσε σε δημιουργικότητα και έναν εξωστρεφή δυναμισμό. Αυτό επιτεύχθηκε μέσα από την ανάπτυξη, το ταλέντο και την έμπνευση των παραγωγικότερων δυνάμεων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αυτής της πόλης.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς με το άνοιγμα των συνόρων και την κατάρρευση των διαφορετικών κοινωνικών συστημάτων της Ανατολικής Ευρώπης, η περιοχή να αναβαθμιστεί γεωπολιτικά και να ανακτήσει η Θεσσαλονίκη και η Μακεδονία γενικότερα την βαλκανική οικονομική ενδοχώρα τους, που τους στέρησαν πρώτα οι βαλκανικοί εθνικισμοί και στη συνέχεια ο ψυχρός πόλεμος.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όμως, αυτή η δυνατότητα χάθηκε, ενώ το άδοξο τέλος της πολιτιστικής πρωτεύουσας του 1997 αποτέλεσε μια άλλη χαμένη ευκαιρία για τη μετατροπή της Θεσσαλονίκης σε κέντρο πολιτισμού πανευρωπαϊκής εμβέλειας, η δε κληρονομιά της Ολυμπιάδας του 2004 πέρασε ουσιαστικά ανεκμετάλλευτη.
Η πόλη και η ευρύτερη περιοχή, έχασαν το βηματισμό τους καθώς η εθνολαϊκιστική υστερία του Μακεδονικού μετέτρεψε τη Θεσσαλονίκη σε μια εσωστρεφή και φοβική κοινωνία, η οποία το μόνο που διεκδικούσε ,μυωπικά, ήταν να γίνει μια «μικρή Αθήνα» στα πλαίσια της μίζερης κρατικοδίαιτης οικονομίας της Μεταπολίτευσης. Ενα σύννεφο απαισιοδοξίας ενέσκηψε πάνω από την πόλη, η πολιτική τάξη της οποίας ουσιαστικά επαιτούσε για Δημόσια Έργα, Κρατικές Επενδύσεις, επιδοτήσεις και μια ευνοϊκότερη θέση για την πόλη στους ουσιαστικά ανεφάρμοστους αναπτυξιακούς νόμους...
Τα αποτελέσματα γνωστά: Αποβιομηχάνιση, Ανεργία, Οικονομικός μαρασμός και μια διάχυτη ατμόσφαιρα υποβάθμισης και αδικίας για τη «συμπρωτεύουσα» ...

(Χαρακτηριστική περίπτωση παρακμής αποτελεί το λιμάνι της πόλης -για τον έλεγχο του οποίου έγιναν 3 περιφερειακοί πόλεμοι ,και κατέληξε να μεταβληθεί από το νεοελληνικό κράτος σε ακόμη κρατικά επιδοτούμενο λιμάνι άγονης γραμμής με αποτέλεσμα ουσιαστικά να καταστεί ανενεργό...)

Η κρίση όμως που μας αλλάζει όλους, και ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία για τη Θεσσαλονίκη.

Η Δημοκρατική Συμμαχία, ως Κίνημα Ευθύνης και Κοινής Λογικής προτείνει ρεαλιστικές θέσεις που θα ενεργοποιήσουν την εξωστρέφεια της περιοχής και την δημιουργικότητα των κατοίκων της. Ώστε η Μακεδονία να αποτελεί το κέντρο της περιφερειακής ανάπτυξης τόσο στην Ελλάδα , όσο και στην ευρύτερη περιοχή.

Το πρόγραμμα της Δημοκρατικής Συμμαχίας για την Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία εστιάζει σε τρείς (3) βασικούς άξονες: Την τόνωση της Επιχειρηματικότητας, την Έρευνα και τον Τουρισμό.
Στον άξονα της Τόνωσης της Επιχειρηματικότητας, πέρα από παρεμβάσεις και αναπτυξιακές διευκολύνσεις, θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε και να συγκεκριμενοποιήσουμε για τις επιχειρήσεις και τους παραγωγικούς φορείς της περιοχής τα μέτρα που προτείνουμε στις 38 προτάσεις για την Οικονομία.

Από τη δαιδαλώδη γραφειοκρατία ενός ακόμη αναπτυξιακού νόμου που μένει στα χαρτιά ,είναι προτιμότερο ένα ευρύ φάσμα κινήτρων με φοροαπαλλαγές για την επανεισαγωγή κεφαλαίων από ελληνικές επιχειρήσεις που έφυγαν στις γύρω χώρες ή η κινητροδότηση για προσλήψεις μέσα απο τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των Επιχειρήσεων.

Μια τολμηρή πρόταση θα ήταν και η υιοθέτηση ζωνών «ελεύθερου εμπορίου» στις ακριτικές περιοχές της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, με ακόμη ευνοϊκότερους όρους που θα προσέλκυαν ακόμη περισσότερες επενδυτικές δραστηριότητες τόσο απο επιχειρήσεις της περιοχής, όσο και από πολυεθνικές εταιρείες.

Στον τομέα της Έρευνας και της προώθησης των Νέων Τεχνολογιών, πέραν των θέσεων της Συμμαχίας, η περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το επιστημονικό και ερευνητικό κεφάλαιο των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της ,αλλά και να αξιοποιήσει ουσιαστικά τη Ζώνη Καινοτομίας και το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης ,στην προσέλκυση ξένων επιστημόνων για ερευνητική και ακαδημαϊκή συνεργασία. Η Θεσσαλονίκη μπορεί να γίνει έτσι το επιστημονικό και ακαδημαϊκό κέντρο των Βαλκανίων. Το μόνο που χρειάζεται είναι η άρση των στερεοτύπων και του δογματισμού στην σχέση της Έρευνας και της Εκπαίδευσης με την Αγορά ,και η εμπιστοσύνη στη δημιουργικότητα των νέων επιστημόνων.

Σχετικά με την Τουριστική αξιοποίηση της Θεσσαλονίκης... Έχουμε συνηθίσει να λέμε απαξιωτικά οτι η Θεσσαλονίκη κατάντησε «φραπεδούπολη». Θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε ακόμη και αυτό το ιδιότυπο «brandname» σε πλεονέκτημα, μέσα από την στοχευμένη μετατροπή της Θεσσαλονίκης σε τουριστικό κέντρο βαλκανικής ή ευρωπαϊκής εμβέλειας, ανάγοντας τη διασκέδαση και τον πολιτισμό σε στρατηγικό πλεονέκτημα του τριτογενή τομέα υπηρεσιών της τοπικής οικονομίας.

Ο εχθρός της Θεσσαλονίκης και ολόκληρης της περιφέρειας δεν είναι κανένα «κράτος της Αθήνας». Εχθρός της Θεσσαλονίκης -όπως και ολόκληρης της χώρας στην κρίση δεν είναι άλλος από το ξοφλημένο κρατικίστικο αναπτυξιακό μοντέλο της Μεταπολίτευσης.

Η Δημοκρατική Συμμαχία όμως, ως κίνημα πιστεύει στο ανεκμετάλλευτο παραγωγικό δυναμικό αυτής της πόλης και εμπιστεύεται τις ανεξάντλητες δυνατότητες και την θέληση των ανθρώπων της.

Και αυτό αναδεικνύεται και απο τις θέσεις αυτού του προσυνεδρίου.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Σπίθα για την Ανατροπή

Για όσους δεν το πρόσεξαν η δημοσίευση έγινε την 1 Απριλίου 2011

Είναι πλέον γνωστό σε όλους ότι έχει τεθεί σε εφαρμογή ένα οργανωμένο σχέδιο από συγκεκριμένους κύκλους που έχει στόχο να πλήξει όχι μόνο την ελληνική οικονομία αλλά και αυτήν ακόμη την ψυχή του Ελληνα καθιστώντας τον υποχείριο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και του διευθυντηρίου της νέας τάξης πραγμάτων. Οι Έλληνες, όντας ο μόνος λαός που δεν πειθάρχησε στα κελεύσματα του Σόρος, της CIA και των τραπεζών βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα και έγιναν έτσι το πειραματόζωο για τις συνταγές του διαβόητου IMF και των ευρωπαίων εντολοδόχων τους. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός που επιχειρούν να εφαρμόσουν η χούντα του ΔΝΤ και τα εγχώρια τσιράκια τους έχει ως άμεσο στόχο τη συσσώρευση του πλούτου στα χέρια της εγγώριας ολιγαρχίας με τη βίαιη αναδιονομή του από τους πολλούς στους λίγους. Ο απώτερος όμως στόχος είναι η διασφάλιση ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να αντισταθεί σε ευρύτερες γεωστρατηγικές αλλαγές που έχουν προαποφασιστεί εδώ και χρόνια από πολύ ψηλα και από τις οποίες κύριος ωφελημένος θα βγει η Τουρκία η οποία υπό την καθοδήγηση του Αχμέτ Νταβούτογλου θα καταστεί κυρίαρχη όχι μόνο στο Αιγαίο αλλά και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Κεντρικό ρόλο όπως καταλαβαίνετε σε αυτές τις αλλαγές διαδραματίζει το σιωνιστικό κίνημα το οποίο θέλει να προωθήσει τα οικονομικά συμφέροντα του στην περιοχή.

Στην επερχόμενη λαίλαπα υπάρχουν ευτυχώς πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αντιστέκονται: το ΚΚΕ που με τους ταξικούς του αγώνες στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και στους χώρους δουλειάς έχει καταφέρει να ανασχέσει την αντιλαική πολιτική του κεφαλαίου και της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ που με την αγωνιστικότητα και τον κινηματικό του χαρακτήρα αντιπαλεύει την επέλαση του νεοφιλελεύθερου μονοδρομου και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αποτελεί την ελπίδα για το αύριο. Αλλά και από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος υπάρχουν υγιείς δυνάμεις όπως πχ νέα και δυναμικά στελέχη της νέας ΝΔ που υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά δεν διστάζουν να πουν τα πράγματα με το όνομα τους.Τέλος δεν θα πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας και θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι και η Χρυσή Αυγή έχει και αυτή να προσφέρει με το δικό της τρόπο στον κοινό αγώνα. Κανείς όμως δεν συμβολίζει εναργέστερα τον αγώνα των Ελλήνων για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη από το μουσικοσυνθέτη θρύλο του Ελληνισμού και των ταξικών αγώνων, το Μίκη Θεοδωράκη. Ο μεγάλος αυτός αγωνιστής και καλλιτέχνης με την ιδρυτική διακήρυξη του κινήματος Σπίθα του οποίου ηγείται αλλά και με τα γραφόμενα του στην 28η αυτοβιογραφία του, δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να απεμπλακούμε από τη μάστιγα των ξένων κέντρων που επιβουλεύονται την εθνική μας ανεξαρτησία και γκρεμίζουν τις κοινωνικές κατακτήσεις που με αίμα κέρδισαν οι εργαζόμενοι στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Είναι σίγουρο πως μόνο ο Μίκης μπορεί πλέον να εμπνεύσει ένα πραγματικό όραμα για το λαό και για αυτό θα αναμένουμε με αγωνία την επόμενη εικοσασέλιδη παρέμβαση του τις επόμενες μέρες που θα δημοσιευθεί -αυτούσια φυσικά- στην Ελευθεροτυπία. Εμπρός λοιπόν για ένα γνήσια εθνικό και σοσιαλιστικό κίνημα!