Δεν θέλει και πολύ να γίνει το κακό, μια επίσκεψη σε φιλικό σπίτι με τον 2 ετών γιό μου , μια στιγμή απροσεξίας και ένα βαθύ σκίσιμο στο μέτωπο χθές το βράδυ μας υποχρέωσε να αναζητήσουμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Εντάξει δεν ήταν τίποτε επείγον, η αιμορραγία είχε ελέχθη ο μικρός Στέφανος με ευχάριστη διάθεση αλλά…..χρειαζόμασταν ένα δύο ράμματα.
Τον τελευταίο μήνα δύο φορές βρέθηκα στα εξωτερικά ιατρεία ενός «δημόσιου» νοσοκομείου για έναν τραυματισμό και μια ίωση του παιδιού ενός φίλου και η εμπειρία τραυματική. Κανείς να ελέγξει κατά την είσοδο την κρισιμότητα η μη της κατάστασης, τουλάχιστον 8 ώρες αναμονής και περιστατικά περαιτέρω αδιαφορίας και εκνευρισμού από το προσωπικό.
Πήραμε την μεγάλη απόφαση, θα πάμε σε ιδιωτικό νοσοκομείο και ας πληρώσουμε και κάτι επιπλέον. Ένα τηλεφώνημα και μας επιβεβαίωσαν ότι μπορούμε να πάμε στα εξωτερικά τους ιατρεία στο παιδοχειρουργικό. Φυσικά ένα καθαρό και φιλικό περιβάλλον για τα παιδιά, υποδοχή και ένας έλεγχος από την υπεύθυνη νοσοκόμο και μια ενημέρωση για την μικρή αναμονή επειδή υπήρχαν και άλλα περιστατικά. Σε 15’ ο γιατρός μας καλεί, βλέπει ότι η κατάσταση δεν έχει κάτι το ανησυχητικό και συνομιλεί με τον μικρό. Είναι σαφές ότι αναζητούμε μια μικρή «πολυτέλεια» και γι’αυτό βρεθήκαμε εκεί.
Σε 5’ και έπειτα από δύο ράμματα ο Στέφανος , έχει κεραστεί και δύο μπισκότα, εξηγεί στο προσωπικό που κτύπησε και τι ομάδα είναι. Ο γιατρός μας δίνει οδηγίες για την περιποίηση και μας λέει: «άντε στο καλό». Στην ερώτησή μου γιατρέ πρέπει να περάσω από το λογιστήριο ; θα πληρώσω στην γραμματεία ; μου απαντά: «Πατέρα είπα στο καλό!».
Δύο τρείς μέρες πριν ο φίλος μου ο Βαγγέλης μεταφέρει τον νεφροπαθή πατέρα του με πνευμονοθώρακα στο εφημερεύον νοσοκομείο όπου και εισάγεται σε κρίσιμη κατάσταση. Του τον παραδίδουν μετά από δύο μέρες σε πιο κρίσιμη κατάσταση αρνούμενοι να του κάνουν αιμοκάθαρση αφού δεν είναι «δικός» τους ασθενής (ασφαλισμένος στο ΙΚΑ, κάνει αιμοκάθαρση σε άλλο – ιδιωτικό – νοσοκομείο) και μεταφέρεται επειγόντως στο άλλο νοσοκομείο με περαιτέρω επιπλοκές.
Ο ισχυρισμός μου : η υγεία προφανώς δεν είναι δωρεάν και εγώ και ο πατέρας του Βαγγέλη το γνωρίζουμε πολύ καλά με όλα αυτά που έχουμε πληρώσει (εγώ πληρώνω 15000€ ετησίως για ασφάλιση και περίθαλψη σε δημόσια ταμεία). Η οικονομική σχέση πρέπει να είναι ξεκάθαρη και να γνωρίζουμε τι πληρώνουμε και τι πρέπει να διπλοπληρώσουμε τελικά. Όταν τελικά αυτή η σχέση είναι διασαφηνισμένη τότε οι αγαθές ανθρώπινες σχέσεις προβάλλουν και κατισχύουν. Όταν η οικονομική σχέση παραμένει θολή και δεν προβάλλουν τις πραγματικές προθέσεις του καθενός τότε οι ανορθολογικές και προβληματικές συμπεριφορές δημιουργούν τα καθημερινά , μικρά ή μεγάλα, εγκλήματα.
Τον τελευταίο μήνα δύο φορές βρέθηκα στα εξωτερικά ιατρεία ενός «δημόσιου» νοσοκομείου για έναν τραυματισμό και μια ίωση του παιδιού ενός φίλου και η εμπειρία τραυματική. Κανείς να ελέγξει κατά την είσοδο την κρισιμότητα η μη της κατάστασης, τουλάχιστον 8 ώρες αναμονής και περιστατικά περαιτέρω αδιαφορίας και εκνευρισμού από το προσωπικό.
Πήραμε την μεγάλη απόφαση, θα πάμε σε ιδιωτικό νοσοκομείο και ας πληρώσουμε και κάτι επιπλέον. Ένα τηλεφώνημα και μας επιβεβαίωσαν ότι μπορούμε να πάμε στα εξωτερικά τους ιατρεία στο παιδοχειρουργικό. Φυσικά ένα καθαρό και φιλικό περιβάλλον για τα παιδιά, υποδοχή και ένας έλεγχος από την υπεύθυνη νοσοκόμο και μια ενημέρωση για την μικρή αναμονή επειδή υπήρχαν και άλλα περιστατικά. Σε 15’ ο γιατρός μας καλεί, βλέπει ότι η κατάσταση δεν έχει κάτι το ανησυχητικό και συνομιλεί με τον μικρό. Είναι σαφές ότι αναζητούμε μια μικρή «πολυτέλεια» και γι’αυτό βρεθήκαμε εκεί.
Σε 5’ και έπειτα από δύο ράμματα ο Στέφανος , έχει κεραστεί και δύο μπισκότα, εξηγεί στο προσωπικό που κτύπησε και τι ομάδα είναι. Ο γιατρός μας δίνει οδηγίες για την περιποίηση και μας λέει: «άντε στο καλό». Στην ερώτησή μου γιατρέ πρέπει να περάσω από το λογιστήριο ; θα πληρώσω στην γραμματεία ; μου απαντά: «Πατέρα είπα στο καλό!».
Δύο τρείς μέρες πριν ο φίλος μου ο Βαγγέλης μεταφέρει τον νεφροπαθή πατέρα του με πνευμονοθώρακα στο εφημερεύον νοσοκομείο όπου και εισάγεται σε κρίσιμη κατάσταση. Του τον παραδίδουν μετά από δύο μέρες σε πιο κρίσιμη κατάσταση αρνούμενοι να του κάνουν αιμοκάθαρση αφού δεν είναι «δικός» τους ασθενής (ασφαλισμένος στο ΙΚΑ, κάνει αιμοκάθαρση σε άλλο – ιδιωτικό – νοσοκομείο) και μεταφέρεται επειγόντως στο άλλο νοσοκομείο με περαιτέρω επιπλοκές.
Ο ισχυρισμός μου : η υγεία προφανώς δεν είναι δωρεάν και εγώ και ο πατέρας του Βαγγέλη το γνωρίζουμε πολύ καλά με όλα αυτά που έχουμε πληρώσει (εγώ πληρώνω 15000€ ετησίως για ασφάλιση και περίθαλψη σε δημόσια ταμεία). Η οικονομική σχέση πρέπει να είναι ξεκάθαρη και να γνωρίζουμε τι πληρώνουμε και τι πρέπει να διπλοπληρώσουμε τελικά. Όταν τελικά αυτή η σχέση είναι διασαφηνισμένη τότε οι αγαθές ανθρώπινες σχέσεις προβάλλουν και κατισχύουν. Όταν η οικονομική σχέση παραμένει θολή και δεν προβάλλουν τις πραγματικές προθέσεις του καθενός τότε οι ανορθολογικές και προβληματικές συμπεριφορές δημιουργούν τα καθημερινά , μικρά ή μεγάλα, εγκλήματα.
No comments:
Post a Comment