Wednesday, August 13, 2008
Milli Vanilli του Πεκίνου και ο νέος κολλεκτιβισμός
Όσοι έχουν εντρυφήσει στην pop μουσική σίγουρα θυμούνται το σκάνδαλο με το συγκρότημα Μilli Vanilli, το οποίο εμφανιζόταν στη σκηνή, αλλά δεν τραγουδούσε, απλώς τα μέλη τους ανοιγόκλειναν τα στόματά τους, καθώς ακουγόταν μια ηχογραφημένη εκτέλεση από άλλους μουσικούς. Το ίδιο έγινε και στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, όπου το γλυκύτατο κοριτσάκι που φαινόταν να τραγουδά απλώς ανοιγόκλεινε το στόμα του, ενώ ο ήχος προήλθε από ένα άλλο κοριτσάκι, του οποίου τα δόντια φαίνονταν κάπως στραβά. Είναι μόνο μία από τις λεπτομέρειες που είχαν αποκρυβεί από τις κινεζικές αρχές αναφορικά με τη λαμπρή και εντυπωσιακή τελετή έναρξης (στο παρατιθέμενο άρθρο περιγράφεται και άλλη μία). Και όλα αυτά, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο, έγιναν για χάρη της εθνικής υπερηφάνειας. Σχετίζονται και με όσα αναφέρονται σ' αυτό το άρθρο από τον David Βrooks, αρθρογράφο των New York Times, σχετικά με τον αναδυόμενο νέο κολλεκτιβισμό.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Πάρα πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του Μπρουκς! Δεν ξέρω κατά πόσον αληθεύει ο ισχυρισμός ότι οι δυτικοί είναι πιο ατομικιστές και οι ανατολίτες πιο συλλογικοί, ωστόσο η όλη σύλληψη έχει ενδιαφέρον.
Ήμουν έτοιμη να σχολιάσω ότι καλά κάνανε και βάλανε άλλο κοριτσάκι να τραγουδήσει κι άλλο να δειχτεί, γιατί όχι; Θέαμα ζητά ο λαός, θέαμα του δίνουνε, της καλύτερης δυνατής ποιότητας - η καλύτερη φάτσα παντρεμένη με την καλύτερη φωνή. Δεν καταλαβαίνω προς τι τόσο σούσουρο. Διαβάζοντας όμως αυτά περί κολλεκτιβισμού των κινέζων αντιλαμβάνομαι ότι ίσως πέρα από την "απάτη" που συνιστά το "κατασκευασμένο" θέαμα (γιατί άραγε; μήπως δεν έτερψε αρκετά;), ίσως λοιπόν αυτό το πάντρεμα στοιχείων από δύο διαφορετικά πρόσωπα για την επίτευξη του επιθυμητού στόχου να συνιστά τρόπον τινά έκφραση αυτής της συλλογικότητας.
Κι εγώ αρχικά έκανα παρόμοιες σκέψεις με την αόρατη μελάνη (αυτό που έχει σημασία είναι το αισθητικό ή όποιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και αυτό πρέπει να κρίνουμε, το τι και πως φτάνουμε σ' αυτό δεν έχει και πολύ σημασία) αλλά με έπεισε ―μερικώς τουλάχιστον― ένα άρθρο του Μανδραβέλη.
Προσωπικά η τελετή των Κινέζων ούτε με συγκίνησε ούτε με εντυπωσίασε, αντιθέτως υπήρξαν στοιχεία εδώ κι εκεί που με ενόχλησαν.
Τέλος, δε μπορώ να βρω σε ποια κατηγορία από τις δυο που ορίζει ο Brooks ανήκει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία.
Η τελετή έναρξης ήταν από αυτές που αφήνουην άφωνους τους θεατές - όταν όμως καλοσκέφτονται τι είδαν, κι αφού περάσει η αρχική εντύπωση, καταλαβαίνουν ότι όλα ήταν πομπώδη και ανούσια.
Post a Comment