Κάτι νέο γεννιέται στις καταλήψεις ...

... είναι ο τίτλος του ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας για την κατάληψη που δεν έχει λήξει στο Πνευματικό Κέντρο Νέας Φιλαδέλφειας - και δείχνει πώς ηρωοποιείται και ανάγεται σε κάτι αξιόλογο η αυθαιρεσία και η χαζομάρα και, ακόμη περισσότερο, η κατάλυση των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας - γιατί οι καταληψίες (σε μια άλλη κατάληψη, στο Περιστέρι) καυχώνται:

"Συμβολικά, αλλά και ουσιαστικά απελευθερώσαμε έναν νεκρό χώρο της εξουσίας. Το κέντρο λήψης αποφάσεων των τοπικών αρχόντων που μιλάνε και αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Αυτές τις μέρες μιλήσαμε στις συνελεύσεις, μέσα στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, καταλύοντας τη δημοκρατία τους. Χωρίς προέδρους, γραμματείς και φαρισαίους. Ίσοι προς ίσους μιλήσαμε για όλα αυτά που μας αφορούν χωρίς τη διαμεσολάβηση καμίας εξουσίας, κανενός αντιπροσώπου."

Δηλαδή οι εκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες αποφασίζουν χωρίς αυτούς γι' αυτούς - και τι καλά που καταλύθηκε η δημοκρατία "τους". Που σημαίνει, με άλλα λόγια, ότι δεν γουστάρουμε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία - το πολίτευμα που αποδέχεται η πλειοψηφία των συμπολιτών μας - και, για το λόγο αυτό, τη βαπτίζουμε ξένη ("τους") και την καταλύουμε, γιατί τα αντιπροσωπευτικά όργανα είναι γραμματείς και φαρισαίοι. Κατά τον τρόπο αυτό "απελευθερώθηκε ένας νεκρός χώρος της εξουσίας". Αυτό είναι το "νέο" που επικροτεί ο αρθρογράφος (Αλέξανδρος Κυριακόπουλος), ο οποίος όμως, όπως ομολογεί, είχε φοοβηθεί να δηλώσει τη δημοσιογραφική του ιδιότητα στα "παιδιά". Τέτοια συνέπεια και θάρρος!

Οι Φωνές που δεν Ακούγονται στο Πανεπιστήμιο

Άλλο ένα πολύ καλό άρθρο που δημοσιεύθηκε στην καθημερινή από τους Αριστείδη Χατζή και Γιούλη Φωκά-Καβαλιεράκη σχετικά με τα αίτια των πρόσφατων επεισοδίων.

Φώτης Περλικός: The Party's Over

Διαβάστε αυτή την εξαιρετική ανάλυση του Φώτη Περλικού στο e-rooster, να ξέρουμε τι μας περιμένει.

Ένα βιβλίο για τις γιορτές

Οι μέρες το απαιτούν, να ανοίξουμε πιο πολύ την καρδιά μας, να αποδυναμώσουμε τον έλεγχο της λογικής και να χαρούμε λίγο ή πολύ ανέμελα αυτό το δεκαήμερο των γιορτών.
Να μια ωραία ιδέα για ένα δώρο, για τον εαυτό σας ή για τους ανθρώπους σας. Μια ρομαντική ιστορία από τον Russell Roberts οικονομολόγο του πανεπιστημίου George Mason της Virginia. Ξέρω μια επιστήμη των αριθμών και οι ρομαντικές νουβέλες δεν φαίνονται να ταιριάζουν μα θα ήθελα να επανεξετάσετε αυτή την θέση αφού το διαβάσετε. Kαι o Roberts το έχει ξανακάνει αυτό όχι μία αλλά δύο φορές με το : “The Choice: A Fable of Free Trade and Protectionism” και το πιο πρόσφατο : “The price of Everything: A Parable of Possibility and Prosperity”.
Φυσικά σκοπεύει , μέσα από την ιστορία του , να μας διδάξει κάτι – επαγγελματική διαστροφή βλέπετε. Προσπαθεί να παρουσιάσει στον αναγνώστη αυτά που δημιουργούν αλλά και στηρίζουν τον τρόπο της ζωής μας, για όσα μπορεί η οικονομική λειτουργία του ανθρώπου να καταφέρει χωρίς να το σχεδιάζει κεντρικά κανείς. Μιλά για την ελευθερία, όχι μόνο γιατί η ελευθερία είναι καλή , αλλά για αυτά που μας προσφέρει η ελευθερία να επιλέγουμε τον δικό μας δρόμο, να επιλέγουμε τα δικά μας όνειρα
Ο ίδιος λέει πως δεν θα μπορούσε να γράψει μια δική του ιστορία σχετικά με την σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση γιατί προτιμά να γράφει ρομαντικές και λίγο κωμικές ιστορίες. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε την γραφίδα ενός τραγικού συγγραφέα όπως τον Shakespear ή τον Kafka.

Ο Κώστας Σημίτης για τη μείωση της αξιοπιστίας της ελληνικής οικονομίας

Παρ' όλον που προέρχεται από πολιτικό, με τις απόψεις του οποίου δεν συμφωνούμε κατ' ανάγκην, το κείμενο αυτό έχει τη σημασία του, δεδομένης και της σημαντικής εμπειρίας του πρώην Πρωθυπουργού, ιδίως αναφορικά με την αξιοπιστία της οικονομίας μας διεθνώς και τη δυνατότητα της χώρας μας να αντλεί κεφάλαια μέσω του διεθνούς δανεισμού. Το κείμενο βρίσκεται στον ιστοτόπο "Ευρωπαϊκή Πρόκληση" και είναι αναδημοσίευση από την "Καθημερινή".

Πότε έχουμε δημοκρατία

Ένα πολύ περιεκτικό κείμενο, το οποίο σήμερα διάβασα στους Συνειρμούς.

Tο φορολογικό παραμύθι του Διονύση Γουσέτη

Καταπληκτική παραβολή, δημοσιεύθηκε στην Αυγή, αναδημοσίευση από το e-rooster.

Ο ρομαντισμός για τους νέους και άλλες ιστορίες

Διαβάστε οπωσδήποτε αυτό το κείμενο του Roark, που παραπέμπει και σ' αυτή τη θαυμάσια ανάρτηση του Cobden.

Αφιέρωμα στους αγωνιστές του πληκτρολογίου

Τα αδέλφια μου, οι φίλοι συντελεστές αυτού του ιστολογίου και η αφεντιά μου εύχονται σε όλους τους αναγνώστες μας Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια Πολλά!

Μέσα στο κλίμα των ημερών (όχι το "εορταστικό", αλλά μάλλον το "επαναστατικό") έχουν διατυπωθεί κάποιες απόψεις και, ιδίως, κάποιες αρνητικές κρίσεις για όσους από εμάς, σ' αυτό το ιστολόγιο και αλλού, προσπαθούμε να υποστηρίξουμε ότι η καταφυγή σε πράξεις τυφλής βίας όχι μόνο στερείται οποιουδήποτε ηθικού ή άλλου ερείσματος, αλλά δεν έχει και κανένα πρακτικό αποτέλεσμα ενώ, παράλληλα, προσπαθούμε να επιχειρηματολογήσουμε υπέρ της σημασίας της τήρησης της νομιμότητας.

Οι χαρακτηρισμοί που δεχόμαστε, ότι είμαστε ακροδεξιοί, φασίστες, τσαμπουκαλήδες του πληκτρολογίου κ.λπ., δεν ήταν παρά ταμπέλες, που πολύ συχνά χρησιμοποιούνται για να απαξιώσουν κάποιο συνομιλητή προτού (ή και χωρίς) να απαντηθούν οι επιμέρους ισχυρισμοί του. Αλλά από τους χαρακτηρισμούς και τις αιτιάσεις που μας απευθύνουν ίσως πιο χαρακτηριστική να είναι μια άλλη: ότι καθόμαστε πίσω από το πληκτρολόγιό μας, χωρίς να έχουμε συμμετοχή στην κοινωνία, ότι είμαστε αδιάφοροι για το τι συμβαίνει γύρω μας, διότι αλλιώς θα πλημμυρίζαμε από οργή και, ενδεχομένως, να καταφεύγαμε σε παρόμοιες πράξεις τυφλής βίας μ' αυτές που κατακρίνουμε - με άλλα λόγια, ότι η στάση μας απέναντι στην "εξέγερση" και την "εκδήλωση της οργής των νέων" υπαγορεύεται στην καλύτερη περίπτωση από συντηρητισμό, άλλως από αδιαφορία και, στη χειρότερη περίπτωση, από τη θέση μας ως γραναζιού του συστήματος, με το οποίο οι συνομιλητές μας μας ταυτίζουν. Και τις επικρίσεις αυτές ακολουθεί η ερώτηση: τι κάνετε εσείς για να αλλάξει το σύστημα; (με το υπονοούμενο: πώς νομιμοποιείσθε ηθικά εσείς οι ιδιώτες, αδιάφοροι, εφυσηχασμένοι, να επικρίνετε αυτούς που αγωνίζονται και προσπαθούν;)

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι να επισημανθεί ότι η ορθότητα ή το σφάλμα στην επιχειρηματολογία μας δεν μπορεί να κριθεί από το ποιοι είμαστε ή το τι έχουμε κάνει στη ζωή μας. Εδώ βλέπουμε κάποιες ενέργειες, τα αποτελέσματά τους (θετικά και αρνητικά) και προσπαθούμε, κατ' αρχήν, να συσχετίσουμε (λογικά) τις πράξεις με τα αποτελέσματά τους και, εν συνεχεία, να σταθμίσουμε και να κρίνουμε θετικά ή αρνητικά τις πράξεις σε σχέση με τα αποτελέσματα που επέφεραν. Οι συλλογισμοί μας είτε αντέχουν σε λογική βάσανο, είτε όχι - είτε είμαστε μαθητές, φοιτητές, καταληψίες, γιάπηδες, "golden boys" (κατά Πολύδωρα), παππούδες/ γιαγιάδες, έμποροι, εργαζόμενοι ή οτιδήποτε άλλο - επίσης, είτε είμαστε συντηρητικοί, προοδευτικοί, φιλελεύθεροι, αριστεροί, δεξιοί, κομμουνιστές, ελευθεριακοί, αναρχο-καπιταλιστές ή δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι. Ακόμη περισσότερο, είτε αγωνιζόμαστε, είτε χαβαλεδιάζουμε πίσω από τον υπολογιστή μας.

Το δεύτερο σκέλος είναι ότι, με τα όσα γράφουμε (είτε με δικές μας αναρτήσεις, είτε σχολιάζοντας άλλους) συμμετέχουμε σε μια βασική λειτουργία της δημοκρατίας, το διάλογο. Προσπαθούμε να παρουσιάσουμε μια άποψη, να την τεκμηριώσουμε και να την διαδώσουμε. Δεν έχουμε τα χρήματα ή την πολιτική ή άλλη επιρροή, ώστε να καταφύγουμε στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο και εκμεταλλευόμαστε το διαδίκτυο που είναι μέσο προσιτό σ' εμάς. Προσπαθούμε να πείσουμε τους συνομιλητές μας αξιοποιώντας ένα μέσο, το οποίο δεν εισβάλλει στο χώρο τους, δεν τους πιέζει, δεν τους αναγκάζει να υποστούν τις απόψεις μας. Δεν έχουμε και την αλαζονεία να εξαναγκάσουμε κάποιον να μας ακούσει παραβιάζοντας δικαιώματα των άλλων, καταστρέφοντας περιουσίες ή βεβηλώνοντας τον Παρθενώνα.

Ο γράφων νοιώθει ιδιαίτερη τιμή και χαρά για τα αδέλφια του και τους λοιπούς συντελεστές του παρόντος ιστολογίου, οι οποίοι και στην περίπτωση αυτή του έδωσαν πραγματικά σπουδαία πνευματική τροφή. Επίσης, και οι σχολιαστές μας μας χάρισαν μερικά πολύ εύστοχα σχόλια και παρατηρήσεις. Τους ευχαριστούμε.

Εκτός του ιστολογίου αυτού θέλω, προσωπικά, να κάνω και μια αναφορά σε bloggers, των οποίων τα κείμενα και σχόλια άγγιξαν αυτά που εγώ κρίνω ως καίρια σημεία της επικαιρότητας των τελευταίων εβδομάδων. Οι παραπομπές είναι στα ιστολόγιά τους - όπου τα ιστολόγια είναι συλλογικά, παραπέμπω και στο προφίλ τους. Σας συνιστώ να διαβάσετε τα όσα ψύχραιμα και ξεκάθαρα γράφουν οι παρακάτω:

Wonderfully Unpredictable
Αθ. Αναγνωστόπουλος (αναΜόρφωση - συνΙστολόγιο)
Cobden
Harry Peitsinis - Roark (blog των e-roosters)

Ελπίζω οι παραπάνω "ιστολόγοι" να έχουν το κουράγιο και τη διάθεση να μας χαρίζουν κι άλλα κείμενα και σχόλια σαν αυτά που μας έχουν δώσει μέχρι τώρα, ιδίως κατά τις τελευταίες εβδομάδες.

Και πάλι Καλά Χριστούγεννα!

Οι Διανοούμενοι που μας Λείπουν

Ισως τελικά να έχουμε πνευματική ελίτ και να μην το ξέραμε.Ισως να μην είναι(στο σύνολο του) το καλλιτεχνικό στερέωμα της χώρας μας η glamorous εκδοχή ενός ρηχού αριστερισμού.Σε κάθε περίπτωση αυτό το άρθρο δείχνει ότι κάποιοι αντιδρούν στις αθλιότητες των τελευταίων ημερών.

Η εξέγερση, η βία, η επανάσταση

Παραθέτω κάποιες σκόρπιες σκέψεις επ' αφορμή και ενός άλλου πολύ ωραίου και πολύ περιεκτικού κειμένου που δημοσιεύθηκε σχετικά με τα επεισόδια.

Τα επεισόδια και οι καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας και σε πολλές άλλες πόλεις έχουν ονομασθεί "εξέγερση" των νέων ενάντια σε όλα τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Παρουσιάζονται ως η υγιής αντίδραση ενός μέρους του πληθυσμού, το οποίο δεν πρόλαβε να "αλλοτριωθεί" από τα όσα κακά κάνουν οι μεγάλοι - ότι μόνον οι νέοι αυτοί, ηλικίας 15-16 ετών οι περισσότεροι, νοιάζονται αρκετά για τα στραβά του κρατικού μηχανισμού και τις παθογένειες της κοινωνίας και της οικονομίας, ώστε να αντιδρούν. Τους αποδίδεται, μάλιστα, και αίσθημα απελπισίας όσον αφορά τις δικές τους προοπτικές.

Αντιθέτως, όσοι καταδικάζουμε τα φαινόμενα βίας και παρανομίας που παρατηρούνται (χωρίς να εξανιστάμεθα το ίδιο έντονα για το Βατοπέδι, τα 700 ευρώ, την ακρίβεια κ.λπ.) είμαστε συμβιβασμένοι, βολεμένοι κ.λπ. Επίσης, επειδή ζητούμε η Πολιτεία να επιτελέσει τον αστυνομικό της ρόλο, είμαστε και ακροδεξιοί.

Όλη αυτή η συζήτηση κινείται μέσα σε μια γενικότερη θολούρα: ταυτίζεται η καταστροφή με τον αγώνα, η αγωνία για την περιουσία ενός μαγαζάτορα με τη στήριξη στο "σύστημα", ενώ γίνονται και εκατέρωθεν συμψηφισμοί ("συμψηφισμός": άλλη λέξη, της οποίας το περιεχόμενο έχει αλλοιωθεί, ώστε να σημαίνει, στο πλαίσιο της συζήτησης αυτής, η σύγκριση και η αλληλοεξουδετέρωση των αρνητικών συνεπειών που προκύπτουν από καταδικαστέες πράξεις εκατέρωθεν, ωσάν η καταστροφή των καταστημάτων να εξουδετερώνει το κακό που έγινε με τη δολοφονία του μαθητή).

Κάποια πράγματα πρέπει να τα ξεκαθαρίσουμε: κατά πρώτον, δεν μπορούμε να κινούμαστε αδιαφορώντας για τη νομιμότητα. Αυτή είναι - καλή ή κακή, έχουμε συντεταγμένο κράτος. Εάν δεν μας αρέσουν οι νόμοι, υπάρχει δημοκρατική διαδικασία, έστω και με πολλές ατέλειες, για να διορθωθούν. Εάν η ενέργεια που επιδείχθηκε στις καταστροφές είχε επιδειχθεί σε συμμετοχή σε δημοκρατικές διαδικασίες, θα είχαν γίνει πολλές ουσιαστικές αλλαγές.

Το δεύτερο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι αυτό το ψευδο-δίπολο ανάμεσα στον "αγώνα" και το ¨λήθαργο". Η συμβολή του καθενός μας στην αλλαγή της κοινωνίας προς το καλύτερο γίνεται με πολλούς τρόπους, κυρίως με το να είμαστε συνεπείς στις ατομικές μας υποχρεώσεις καθημερινά. Από εκεί και πέρα, η επέμβαση στην πολιτική σκηνή ή την κοινωνία των πολιτών που γίνεται εντός των θεσμών, λ.χ. με συμμετοχή σε πολιτικά κόμματα ή σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, είναι επίσης αγώνας. Αγώνας που έχει νόημα και είναι αξιέπαινος είναι αυτός που γίνεται με στόχευση, με προοπτική μιας αλλαγής. Η "αφύπνιση" διά της βίας δεν είναι τίποτε άλλο, παρά προτροπή προς στείρα άρνηση. Όλοι θέλουμε η κοινωνία μας να γίνει καλύτερη - δεν χρειάζεται να καταστρέφουμε περιουσίες άλλων, για να το δείχνουμε αυτό. Η διαφορά ανάμεσα στην ουσιαστική πολιτική συμμετοχή και στην τυφλή βία είναι ότι η πρώτη περιέχει και συγκεκριμένη πρόταση, την θέτει υπό την κρίση των συμπολιτών σε ελεύθερο διάλογο και δεν προσπαθεί να επιβληθεί με τσαμπουκά. Οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν ήδη αποφασίσει ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως λειτουργεί στην Ελλάδα σήμερα, δεν παρέχει τα μέσα για πραγματικές αλλαγές κατά κανόνα δεν έχουν προσπαθήσει να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές της. Και, στο κάτω-κάτω, εάν κάποιες προτάσεις ή κάποιες αλλαγές ή κάποιες απόψεις που έχει ένας πολίτης απορρίπτονται από την πλειοψηφία, δεν σημαίνει ότι μπορεί να τις επιβάλλει ή να αποπειράται να τις επιβάλει διά της βίας.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει, στην πράξη, το να θέτουμε τη νομιμότητα και τους θεσμούς σε δεύτερη μοίρα, σε σχέση με αυτό που θεωρούμε (όσο έντονα κι αν το πιστεύουμε) το σωστό. Κάτι τέτοιο δικαιολογεί την αυθαιρεσία εκ μέρους οποιουδήποτε. Κάτι τέτοιο δικαιολογεί ακόμη και δικτατορία, εάν αυτοί που πιστεύουν ότι έχουν δίκαιο διαθέτουν και τα όπλα για να το στηρίξουν.

Κι όμως - οι περισσότεροι σχολιαστές των ΜΜΕ και πολλοί πολιτικοί κάθονται και όχι απλώς δικαιολογούν τις πράξεις βίας και την κατάλυση της νομιμότητας, αλλά τις επαινούν κιόλας. Ενώ, μάλιστα, η Πολιτεία δεν θεωρεί τους ανηλίκους που συμμετέχουν στις καταστροφές ικανούς για να λαμβάνουν σημαντικές αποφάσεις ή να δεσμεύονται δικαιοπρακτικά, τους αντιμετωπίζει με επιείκεια (για την ακρίβεια, με διαφορετικού τύπου ποινικό σωφρονισμό) εάν εγκληματίσουν, οι περισσότεροι σχολιαστές τους δίνουν δίκαιο και "δικαίωμα" να κρίνουν οι ίδιοι ότι οι νόμοι δεν πρέπει να συγκρατήσουν την εκδήλωση της οργής τους. Δεν έχω διακρίνει και κάποιο όριο, στο οποίο η παρανομία πλέον δεν θα δικαιολογείται από τα ΜΜΕ. Ίσως το όριο αυτό να είναι η ανθρώπινη ζωή.

Ίσως με τον τρόπο αυτό κάποιοι να ησυχάζουν από τις τύψεις τους: εκείνοι που θεωρούν ότι δεν έκαναν οι ίδιοι όσα έπρεπε, για να είναι η κοινωνία μας καλύτερη ή το πολιτικό μας σύστημα λιγότερο διεφθαρμένο και περισσότερο διαφανές (φυσικά, δεν μπορώ να δω σε τι θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα από τις εκτεταμένες καταστροφές σε διάφορες πόλεις της χώρας). Και γι' αυτό, γενικεύοντας τη στάση τους, να αποδίδουν σε όλους εμάς που αγωνιζόμαστε εντός της νομιμότητας ¨λήθαργο" και "αδιαφορία".

Αυτό όμως δεν δικαιολογεί τον έπαινο της παρανομίας. Ίσα-ίσα που η παρανομία, ειδικά εάν γίνεται με κουκούλες, ανώνυμα και μαζικά (και με δεδομένη την ανοχή των αστυνομικών αρχών, μετά το τραγικό συμβάν), δεν μπορεί να θεωρηθεί "αγώνας". Δεν υπάρχει κάτι δικό του που να θυσιάζει ο ίδιος ο "αγωνιζόμενος". Ακόμη περισσότερο, η μορφή αυτή δεν είναι δημιουργική - είναι καταστροφική. Θα μπορούσαν να βγουν οι κουκουλοφόροι και να αυτομαστιγώνονται - τότε να δείτε τι πρωτοσέλιδα θα έκαναν ανά τον κόσμο. Όμως ούτε μια τέτοια ενέργεια (πέρα από την προφανή ανοησία της) θα είχε αποτέλεσμα, επειδή δεν θα είχε το στοιχείο της δημιουργίας.

Προσέξτε, δεν είμαστε σε περίοδο δικτατορίας, όπου και μόνο το να γίνει γνωστό ότι υπάρχει αντίσταση είναι μεγάλη υπόθεση. Τότε, δικαιολογείται ακόμη και η "αντίσταση για την αντίσταση", καθώς απαιτείται ένα υπόστρωμα αντιδράσεως, αρχικά αρνητικής απέναντι σε ένα δικτατορικό καθεστώς, ώστε να ακολουθήσουν τα θετικά και δημιουργικά στοιχεία. Σήμερα, όμως, που διαθέτουμε (σε σημαντικό, αν και όχι απόλυτο βαθμό) ελευθερία του λόγου και άφθονα μέσα, διά των οποίων μπορούμε να κοινοποιούμε τις ιδέες μας και να συμμετέχουμε σε διαλόγους, έχουμε το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και μπορούμε να συμβάλλουμε ουσιαστικά στη θεμελίωση μιας κοινωνίας των πολιτών, η αντίδραση για την αντίδραση είναι αδικαιολόγητη. Και μόνο για επανάσταση δεν πρόκειται: δεν θα ανατραπεί το πολίτευμα, απλώς κάποιοι συμπολίτες μας θα υποφέρουν. Πρόκειται για καταστροφή και, οπωσδήποτε, όχι για δημιουργική.

ΥΓ. Διαβάστε κι αυτό το κείμενο του Χαρίδημου Τσούκα από το e-rooster.

Ένα ακόμη πολύ κατατοπιστικό κείμενο για τα επεισόδια

Διαβάστε το στους e-roosters, εδώ.

"Η αποκατάσταση της κοινωνικής ειρήνης προϋποθέτει φυσικά επιβολή της έννομης τάξης. Ταυτόχρονα όμως προϋποθέτει και τον αφοπλισμό από επιχειρήματα και την ιδεολογική απομόνωση των σημερινών ιδεολογικών φορέων της αντιδραστικής βίας."

Μεγάλη κουβέντα ο "αφοπλισμός από τα επιχειρήματα" - χρειάζεται ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Ή, για να χρησιμοποιήσω τα ίδια τα λόγια του συγγραφέα:

"Και αυτό δεν γίνεται στα λόγια. Μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια ριζική μεταρρύθμιση του κράτους. Δεν έχει σήμασια μόνο η επιβολή της τάξης. Έχει σημασία και ο τρόπος που αυτό γίνεται, ώστε να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του κράτους και την εμπιστοσύνη του πολίτη απέναντί του."

Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό στο Βέλγιο

Υπό παραίτηση η κυβέρνηση του Βελγίου, επειδή υπάρχουν ενδείξεις ότι επιχείρησε να επηρεάσει τη δικαιοσύνη. Σε ποιον πλανήτη βρίσκεται αυτό το Βέλγιο, παιδιά;

Αυτοκινητοβιομηχανίες στην Αμερική

Παράλληλα με τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, στις ΗΠΑ εξακολουθεί η συζήτηση για τον αν θα πρέπει το κράτος να ενισχύσει τις αυτοκινητοβιομηχανίες που παραπαίουν οικονομικά. Για το θέμα αυτό έχουν διατυπωθεί πολλές και αντικρουόμενες γνώμες, μάλλον όμως προσωπικά θα συνέκλινα σ' αυτήν που εκφράζεται από τον Roger Cohen στο άρθρο του για τους New York Times.

Ο J. Brady Kiesling για τα επεισόδια

Ο γνωστός Αμερικανός διπλωμάτης (είχε παραιτηθεί από το διπλωματικό σώμα ενώ υπηρετούσε στην Αθήνα εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ) σε ένα καταπληκτικό άρθρο στην Καθημερινή.

Θρίαμβος κατά της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απέρριψε το σχέδιο Οδηγίας, το οποίο θα παρείχε στους εργοδότες και τους εργαζομένους το δικαίωμα να συμφωνήσουν εβδομαδιαίο ωράριο εργασίας πέραν των 48 (και μέχρι των 65) ωρών. Δηλαδή αν κάποιος μπορεί να προσφέρει μόνο μισθωτή εργασία, "προστατεύεται" από τη δυνατότητα να δουλέψει παραπάνω και να βγάλει περισσότερα χρήματα. Η αντίδραση δεν πέρασε!

Ο Διονύσης Γουσέτης για τα επεισόδια

Μπορεί να μην ασπαζόμαστε 100% τις θέσεις του, ωστόσο πρόκειται για ένα αξιόλογο άρθρο στο e-rooster.

Έπαινος της παρανομίας ...

από ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ - χαρακτηριστικές οι δηλώσεις των κομμάτων αυτών για την κατάληψη της ΕΡΤ από ομάδες αντιεξουσιαστών. Όταν η παρανομία υποβιβάζεται σε ακτιβισμό, όταν δικαιολογείται από την δολοφονία του άτυχου 15χρονου μαθητή, τότε μιλούμε για ένα κράτος, το οποίο υπάρχει και επεμβαίνει μόνον κατά τις επιταγές των κομμάτων της ελάσσονος αντιπολιτεύσεως.

Μια πολύ καλή αποτίμηση των όσων συμβαίνουν

Διαβάστε αυτό το κείμενο, στο οποίο γίνεται μια πολύ καλή αποτίμηση των συμβάντων από το θάνατο του 15χρονου μαθητή και μετά.

Εκδήλωση του ΚΕΦΙΜ

"Η Συνθήκη της Λισσαβώνας και η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση σήμερα"

Το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών διοργανώνει την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου, στις 5 το απόγευμα, στο ξενοδοχείο Hilton (αίθουσα Santorini), εκδήλωση στα πλαίσια του forum Ευρωπαίος Πολίτης που συνδιοργανώνεται από το Money Show και την Ευρωπαϊκή Έκφραση με θέμα:

Η Συνθήκη της Λισσαβώνας και η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση σήμερα

Ομιλητές: Αθανάσιος Τσιούρας, δικηγόρος, Χάρης Πεϊτσίνης, δικηγόρος
Παρέμβαση: Θανάσης Διαμαντόπουλος, Καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Συντονιστής: Θοδωρής Καραουλάνης, Αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας

Διχασμός με την αστυνομία;

"Η δύναμή τους είναι τα όπλα τους, όπλο μας είναι η ειρηνική δύναμη και η αγωνιστική παρουσία του λαού και της νεολαίας ...". Την παραπάνω δήλωση έκανε ο κ. Αλέκος Αλαβάνος στον θρυλικό urfurslaag σε μια από τις πορείες που διοργάνωσε ο Συνασπισμός. Το κακό μ' αυτή τη δήλωση είναι ότι, δι' αυτής, επιχειρείται να παρουσιασθεί ότι στην κοινωνία και στο κράτος υπάρχουμε "εμείς" και "άλλοι", όπου "άλλοι" είναι (προφανώς, ελπίζω να παρανόησα) η αστυνομία. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: η αστυνομία της χώρας μας διακρίνεται από πολλά ελαττώματα - διαφθορά και αυθαιρεσία, τις οποίες πολλοί συμπολίτες μας έχουν βιώσει στο πετσί τους. Ωστόσο, δεν παύει να είναι το μόνο σώμα, το οποίο έχει το δικαίωμα να επιβάλλει την τάξη, ενεργώντας προληπτικά και κατασταλτικά, στη χώρα μας. Δεν έχουμε το περιθώριο να την διαχωρίζουμε από τον υπόλοιπο κρατικό μηχανισμό ως θεσμό. Μπορεί να έχουμε πλείστες όσες αντιρρήσεις για τα πρόσωπα που την απαρτίζουν, αλλά ο θεσμικός ρόλος της αστυνομίας πρέπει να διατηρηθεί. Δηλώσεις σαν κι αυτήν είτε ηθελημένα, είτε αθέλητα προτρέπουν στην απόρριψη, ακόμη και την αντιπαλότητα προς την τάξη και τη νομιμότητα - δεν μιλάμε για κάποια δικτατορική "νομιμότητα", η οποία να μας επιβλήθηκε έξωθεν, αλλά για τη λειτουργούσα δημοκρατία μας. Φοβάμαι πάρα πολύ, όπως έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτηση, ότι η αστυνομία, με όλα τα ελαττώματά της, παραμένει η μόνη δύναμη, στην οποία μπορούμε να εμπιστευόμαστε (με όλες τις βασιμότατες επιφυλάξεις) την τήρηση της τάξης - εκτός κι αν δεν θέλουμε καθόλου τάξη.

Η ad hoc ευαίσθητη αριστερά

Δεν θυμάμαι ανάλογη κινητοποίηση της αριστεράς, στην χώρα μας , έπειτα από την δολοφονία του Αξαρλιάν ή άλλες δολοφονίες πολιτών από την ίδια οργάνωση. Είναι λογικό , για μένα, μια που η δολοφονία του φορέα μιας ιδεολογίας είναι μία από τις μεθόδους της αριστεράς (και της δεξιάς) για τον ιδεολογικό της πόλεμο.
Θέλω να επισημάνω ακόμη ένα δείγμα υποκρισίας , σήμερα, με την στάση όλων των κολεκτιβιστών απέναντι στα νέα παιδιά. Είναι σίγουρο ότι στην είδηση της δολοφονίας (υποκειμενική εκτίμηση χωρίς να θέλω να πάρω την θέση του δικαστή) του Αλέξανδρου τα παιδιά ένοιωσαν φόβο , ανασφάλεια, οργή και αγωνία. Ρωτήστε καλύτερα έναν ψυχολόγο, διαβάστε τον Russell, για να διαμορφώσετε μια άποψη για το πώς «θεραπεύονται» αυτά τα συναισθήματα των παιδιών. Σίγουρα δεν θα σας συμβουλέψει να τα βγάλετε στους δρόμους και να τα παραδώσετε στα χέρια των κομματικών οργανώσεων και των συνδικαλιστών, πολλώ δε μάλλον στην φροντίδα των οργάνων της τάξης(!).
Και σίγουρα δεν θα σας αφήσει να τους βουλώσετε το στόμα και τη σκέψη. Τα παιδιά αυτής της ηλικίας έχουν τον τρόπο να εκφραστούν, θέλουν να εκφραστούν και να εξωτερικεύσουν αυτό που νοιώθουν. Πρέπει να το κάνουν μέσα σε ένα κλίμα ασφάλειας και να νοιώσουν την ατομικότητά τους να εκφράζεται. Γιατί δεν μαζευτήκατε μέσα στο σχολείο – ή και μπροστά στο σχολείο – γονείς και δάσκαλοι μαζί με τα παιδιά και να αφήσετε καθένα από αυτά να εκφράσει – σε οικείο περιβάλλον – αυτά που νοιώθει; Αντίθεως τα παραδώσατε βορά σε έναν όχλο και στην βαρβαρότητα της καταστροφής της ατομικότητας;
Γιατί η αριστερά και σήμερα και πάντα αυτό αποζητά, την καταστροφή του εγώ, την υπονόμευση της προσωπικής αυτονομίας, τον ετεροπροσδιορισμό, ζητά την μαζικότητα. Ακόμη περισσότερο θέλει και άλλο αίμα για να θρέψει τις προσδοκίες της, η ιστορία της μπορεί να γραφτεί μέσα από τα ιστορικά της λάθη και τους νεκρούς.
Στο κυνήγι αυτών της των στόχων δεν έχει ηθικές αναστολές «αστικού» τύπου. Δεν θα σκεφθεί δύο φορές να λειτουργήσει υποκριτικά, έτσι κι αλλιώς υποκρίνεται εδώ και χρόνια πως δεν βλέπει την πραγματικότητα. Θα συνεχίσει να προβάλλει το χιλιαστικό της δόγμα, θα τρέφεται από τις αντιφάσεις της και τον βολονταρισμό της.
Μα θα συνεχίσει να ηττάται γιατί έχει βάλει απέναντί της τον άνθρωπο.

Τάξη, ασφάλεια και φιλελεύθερα διλήμματα

Η διατύπωση θέσεων, απόψεων κ.λπ. για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι ιδιαιτέρως δύσκολη για εμάς. Αυτό ισχύει για δύο λόγους: πρώτον, διότι είναι πολύ δύσκολη η νηφάλια τοποθέτηση σε ένα περιβάλλον που είναι ιδιαιτέρως φορτισμένο συναισθηματικά, καθώς έχει προηγηθεί ο θάνατος ενός ανθρώπου που προκλήθηκε από ενέργεια κρατικού οργάνου - δεύτερον, επειδή πάρα πολλοί συμπολίτες μας βιώνουν την καταστροφή της περιουσίας τους, του αποτελέσματος των κόπων μιας ζωής, αλλά και νοιώθουν ανασφαλείς για τη ζωή ή τη σωματική τους ακεραιότητα, με αποτέλεσμα να καθίσταται αναγκαία η καίρια παρέμβαση των κρατικών μηχανισμών, των μηχανισμών καταστολής, έναντι των οποίων η ανακλαστική τοποθέτησή μας είναι αρνητική. Για το λόγο αυτό και πρέπει να ξεκαθαρίζουμε κάποιες βασικές παραμέτρους της συζήτησης, προτού μπούμε στη διαδικασία να τοποθετούμαστε αναλυτικά, όπως έκανε σε σημαντικό βαθμό ο Joe στην προηγηθείσα ανάρτησή του.

Μια βασική παράμετρος είναι η εξής: εάν η καταστροφή περιουσιακών στοιχείων είναι απαραίτητη για να σωθεί μια ανθρώπινη ζωή, τότε την αποδεχόμαστε. Ωστόσο, οι καταστροφές κι οι βανδαλισμοί που έχουν προκληθεί μετά το φόνο του 15χρονου μαθητή δεν μπορούν να γίνονται με επίκληση είτε της μνήμης του (την οποία δεν μπορώ να καταλάβω και πώς τιμούν) είτε της ζωής ή του τρόπου που πέθανε. Καμμία καταστροφή δεν πρόκειται να τον επαναφέρει στη ζωή. Είναι εντελώς διαστρεβλωτική η λογική του τύπου: "εδώ ένας άνθρωπος πέθανε, μια ανθρώπινη ζωή χάθηκε, ποιος νοιάζεται για τις περιουσίες". Αντιστρόφως, η αγωνία των καταστηματαρχών για τις περιουσίες τους δεν μπορεί να συσχετισθεί με τυχόν έλλειψη σεβασμού στη μνήμη του παιδιού που σκοτώθηκε. Είναι, δηλαδή, στην περίπτωσή μας κάτι διαφορετικό ο φόνος ενός ανθρώπου από τις καταστροφές περιουσιών τρίτων που ακολουθούν. Και, φυσικά, οι καταστροφές αυτές δεν μπορούν να δικαιολογηθούν ούτε από "οργή", ούτε από "αγανάκτηση", ιδίως μάλιστα όταν στρέφονται κατά προσώπων που δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με το περιστατικό του φόνου.

Δεύτερο θέμα είναι η παρουσία, η αρμοδιότητα, ο εξοπλισμός κ.λπ. των αστυνομικών. Από τη μία είναι λογικό να δυσπιστούμε έναντι της κρατικής εξουσίας, ειδικά μετά από πρόσφατα κρούσματα αυθαιρεσιών, οι οποίες κορυφώθηκαν με το φόνο του μαθητή - ή, για να το πούμε αλλιώς: μπορούμε να εμπιστευόμαστε τους αστυνομικούς, δίνοντάς τους εξοπλισμό, όταν βλέπουμε ότι υπάρχει περίπτωση να καταλήξουμε ακόμη και σε φόνους πολιτών; Από την άλλη, μπορούμε να έχουμε αστυνομική εξουσία χωρίς δυνατότητα αποτροπής ή, έστω, αυτοάμυνας, η οποία δεν εξασφαλίζεται χωρίς τον οπλισμό τους; Αν δεν εμπιστευόμαστε την αστυνομία για την τήρηση της τάξης τι θα γίνει; Θα πρέπει να δεχθούμε την αυτοδικία; Θα πρέπει να αφήνουμε απροστάτευτους τους πολίτες από όποιον έχει το θράσος ή τη διάθεση να βιαιοπραγήσει εναντίον τους (για οποιονδήποτε λόγο: από ιδεολογία μέχρι πλιάτσικο); Είναι λογική αυτή που προεβλήθη από την κυβέρνηση, ότι για δύο ημέρες μετά το φόνο η αστυνομία ήταν "αμυνόμενη"; Ο συναισθηματισμός που προκάλεσε ο χαμός μιας ανθρώπινης ζωής σ' αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να θολώνει την κρίση μας - η οποία πρέπει, δυστυχώς, να καταλήξει σε απάντηση στο εξής ερώτημα: παρ' όλο που η αστυνομία μας μπορεί να είναι ανεκπαίδευτη, διεφθαρμένη, ανοργάνωτη, φοβισμένη ή εθισμένη στην αυθαιρεσία, υπάρχει καλύτερη εναλλακτική λύση για την τήρηση της τάξης; Μπορούμε, λ.χ., να εμπιστευθούμε το στρατό; (επίτηδες προκλητικό το ερώτημα - αφιερωμένο σ' όσους εύχονται την επαναφορά της χούντας!) Ή πρέπει να παραιτηθεί η οργανωμένη, συντεταγμένη Πολιτεία από αυτήν της την αρμοδιότητα, με αποτέλεσμα να αναλαμβάνει ο καθένας να υπερασπίζεται τον εαυτό του, την περιουσία του ή ό,τι ο ίδιος κρίνει άξιος υπεράσπισης διά της βίας; Δεν νομίζω ότι είναι εφικτή μια λύση, στην οποία πρωτεύοντα ρόλο δεν θα παίζει η αστυνομία. Και, φοβάμαι πολύ, μάλλον η οπλοφορούσα αστυνομία. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα ζητούμε από κάποιον να εργάζεται με σκοπό την προστασία του κοινού καλού από εγκληματικά στοιχεία και να μην του παρέχουμε τα απαραίτητα εργαλεία (γιατί αυτό είναι, δυστυχώς, ο οπλισμός), ώστε να μπορεί να αποτρέπει το έγκλημα και να προστατεύεται. Αποδεχόμενοι αυτό το ρόλο της αστυνομίας, χρειάζεται να εξετάσουμε πώς θα μπορούσαν να αποτραπούν οι αυθαιρεσίες της, οι οποίες, όπως φαίνεται, έχουν φθάσει στο σημείο των πυροβολισμών χωρίς να συντρέχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις.

Τέλος, πρέπει να γίνει και κάποιος λόγος για όσους βγαίνουν στους δρόμους και "αγωνίζονται" καταστρέφοντας ή ταλαιπωρώντας. Χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι η καχυποψία έναντι του κράτους που μας διακρίνει δεν μπορεί να φθάσει μέχρι του σημείου να ζητούμε παραβίαση της νομιμότητας. Δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή οποιαδήποτε βίαιη παραβίαση της νομιμότητας, ειδικά μάλιστα όταν γίνεται εις βάρος συμπολιτών μας. Τέτοιες παραβιάσεις ξεκινούν από τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων και την απαγόρευση, διά της βίας, σε συμπολίτες μας να τα χρησιμοποιούν και καταλήγουν στην πλήρη κατάλυση της τάξης, στις καταστροφές περιουσιών, τα καψίματα κ.λπ. Κανένα κίνητρο, είτε συναισθηματικό, είτε πολιτικό, δεν δικαιολογεί τέτοιες συμπεριφορές, όσο θεωρούμε ότι είμαστε σε συντεταγμένη, δημοκρατική Πολιτεία. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να γίνεται επίκληση δημοκρατικών ευαισθησιών από τις οργανωμένες και βίαιες μειοψηφίες. Το πολίτευμα στη χώρα μας, με όλα τα επιμέρους ελαττώματά του, είναι μια ζώσα δημοκρατία. Κατά το μάλλον ή ήττον έχει διασφαλισθεί η ελευθερία του λόγου, της έκφρασης, της επικοινωνίας. Οι ιδέες, όσο ριζοσπαστικές κι αν είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις διαδίδονται ελεύθερα (για εξαιρέσεις έχουμε μιλήσει στο παρελθόν). Η συσχέτιση των βανδαλισμών αυτών με πράξεις αντίστασης κατά αυταρχικών καθεστώτων (ιδίως της περιόδου της δικτατορίας) είναι εξωφρενική και ενδεικτική είτε της μεγαλομανίας των όσων την κάνουν, είτε της αφέλειας που διακρίνουν στο ακροατήριό τους.

Ο γράφων, όπως και οι αδελφοί μου, δεν είμαστε ούτε ιατροδικαστές, ούτε έχουμε τα στοιχεία, για να εκφέρουμε κρίση περί των συνθηκών του φόνου. Ό,τι και να έχει γίνει, ακόμη κι εάν τα όσα ισχυρίζεται στην απολογία του ο αστυνομικός ήταν στο σύνολό τους αληθινά, πρόκειται για μια πράξη εντελώς αποτρόπαια - η αγανάκτησή μας γι' αυτήν είναι δεδομένη, όπως και η λύπη μας για το θάνατο ενός εφήβου. Ότι προσπαθούμε να αποστασιοποιηθούμε από τα συναισθήματά μας αυτά κατά τη συζήτηση περί του πρακτέτου (καθώς και το ότι επικρίνουμε όσους εκμεταλλεύονται τα συναισθήματα που έχει προκαλέσει το περιστατικό αυτό για πολιτικούς λόγους) δεν σημαίνει καθόλου ότι η στενοχώρια μας είναι μικρότερη. Το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε, μέσα στην οδύνη μας, είναι το περιστατικό αυτό να είναι το τελευταίο - και, στη δημοκρατική μας κοινωνία αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αξιοποιήσουμε τα δικαιώματα που μας δίνει η δημοκρατία, το διάλογο, μέχρι και την ψήφο, ώστε να διασφαλίσουμε, στο μέτρο που μας αναλογεί, ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξανασυμβεί.

Περί Ατομικής Ευθύνης

We must reject the idea that every time a law's broken, society is guilty rather than the lawbreaker. It is time to restore the American precept that each individual is accountable for his actions.

Ronald Reagan

Μπορείτε να φανταστείτε τον κ. Καραμανλή να κάνει αυτή την δήλωση; Μάλλον όχι.Ας φανταστούμε παρ'όλα αυτά ότι -για μία και μοναδική φορά- επιδεικνύει την αναγκαία τόλμη και την κάνει.Μπορείτε να φανταστείτε τις αντιδράσεις;Μάλλον ναι!

Ο κ.Παπανδρέου θα διακηρύξει μετά πάθους την επιστροφή του κράτους της δεξιάς, η κ.Παπαρήγα θα μιλήσει για ενίσχυση των αντιλαικών πολιτικών ενώ ο κ.Αλαβάνος θα καταδικάσει την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της κυβερνητικής πολιτικής και θα καλέσει την (!) γενιά του άρθρου 16 να αντισταθεί στην ποινικοποίηση των αγώνων τους.Συγχρόνως τα ΜΜΕ θα μιλήσουν για κοινωνική αναλγησία και οι διαφόροι "διανοουμενοι" των τηλεοπτικών παραθύρων θα υπογραμμίσουν ότι η εγκληματικότητα είναι απόρροια του καπιταλιστικού συστήματος, της αλλοτροίωσης και πολλών άλλων

Γιατί άραγε στη χώρα μας δεν αναγνωρίζουμε την ατομική ευθύνη που φέρει κάποιος για τις πράξεις του; Μία απάντηση θα ήταν ότι άν αναγνωρίσουμε την ευθύνη του άλλου θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο και για τον εαυτό μας.Κάτι τέτοιο όμως μας φέρνει αντιμέτωπους με δυσβάστακτα για την συνείδηση μας διλήμματα τα οποία είναι πολύ εύκολο να παρακάμψουμε αν δεχτούμε ότι δε φταίμε εμείς αλλά η κακούργα η κοινωνία.Παράλληλα μας φέρνει αντιμέτωπους με πρακτικά προβλήματα στην καθημερινότητα μας.Πως θα καταγγείλω τον γείτονα για παρανομίες στην κατασκευή του σπιτιού του όταν έχω κάνει και εγώ το ίδιο;Είναι μάλλον πολύ βολικότερο και για τους δυο να ισχυριστούν ότι δεν φταίνε αυτοί που παρανομούν αλλά ο νόμος ο οποίος είναι παράλογος.

Το "δικαίωμα" αυτό στην ανευθυνότητα βρήκε διέξοδο στη χώρα μας την περίοδο της μεταπολίτευσης στην διάρκεια της οποίας ιδεολογικοποιήθηκε και ,με όχημα τον λαικισμό που διέκρινε την πολιτική ζωή της χώρας, εκφράστηκε σε κάθε πτυχή του κοινωνικού γίγνεσθαι.Το αποτέλεσμα λοιπόν αυτής της πολιτικής ήταν να οδηγηθούμε σε έναν φαύλο κύκλο παραβατικότητας και ατιμωρησίας ο οποίος οδήγησε στην αποδυνάμωση όλων των θεσμών που έχει ανάγκη μία ευνομούμενη πολιτεία.

Τις μέρες αυτές διαπιστώνουμε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο τα συμπτώματα αυτής της αποθεσμοποίησης χωρίς όμως να αντιλαμβανόμαστε την αιτία του προβλήματος.Σε αντίθετη περίπτωση θα καταλάβαινε ο κ.Αλαβάνος ότι όταν δηλώνει ότι «η κυβέρνηση οφείλει να σταματήσει άμεσα την προκλητική παρουσία των ΜΑΤ και φέρει ακέραιη την ευθύνη για την τυχόν συνέχιση της στρατηγικής της έντασης και της βίας» είναι σαν να λέει σε κάθε κουκουλοφόρο:συνεχίστε τις εκδηλώσεις βίας και εμείς είμαστε εδώ για να σας δικαιολογήσουμε.

Όσο όμως αδυνατούμε να αποδώσουμε στον κάθε έναν(και πρώτα απ'όλα στον εαυτό μας) την ευθύνη που του αναλογεί για τις πράξεις του τόσο η κρίση θα βαθαίνει θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα μας.

Ανακοίνωση των Φιλελεύθερων Φοιτητών

Οι Φιλελεύθεροι Φοιτητές εξέδωσαν ανακοίνωση για τον τραγικό θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου καθώς και για τα βίαια επεισόδια που ακολούθησαν σε όλη την Ελλάδα

Ένα μεγάλο παράδειγμα από ένα «μικρό» κόμμα

Την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου ολοκληρώθηκε η διαδικασία κατάρτισης του ευρωψηφοδελτίου των Οικολόγων – Πρασίνων με την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας των μελών του κόμματος. Η διαδικασία , πολύ καλά οργανωμένη, είναι ένα μοναδικό παράδειγμα εσωκομματικής δημοκρατίας στην ελληνική πολιτική σκηνή. Την στιγμή μάλιστα που το κόμμα αυτό φαίνεται , από τις δημοσκοπήσεις , να χτυπάει την πόρτα του ευρωκοινοβουλίου .
Με επιστολική ψήφο αλλά και με κάλπες στις μεγάλες πόλεις τα μέλη των Οικολόγων ανέδειξαν τους υποψήφιους ευρωβουλευτές τους και μένει το αποτέλεσμα να νομιμοποιηθεί από το επερχόμενο συνέδριό τους.
Φαίνεται να προχωρούν ήδη στην εκτέλεση ενός καλοσχεδιασμένου προεκλογικού αγώνα αλλά παράλληλα δίνουν σημασία στους όρους της εσωτερικής τους συγκρότησης.
Να θυμίσω την δήλωση του , πρωτεύσαντα στην διαδικασία αυτή, Μιχάλη Τρεμόπουλου στον Αγγελιοφόρο της Θεσσαλονίκης : «εκπροσωπούμε τους πολίτες της Οικολογίας και του φιλελευθερισμού (!)». Μια θαρραλέα δήλωση την εποχή που οι συκοφάντες του φιλελευθερισμού αλωνίζουν.

Νέα Επίθεση Κουκουλοφόρων στο Α.Π.Θ

Άνανδρη επίθεση δέχτηκε από ομάδα κουκουλοφόρων ο διευθυντής της φυλακής Διαβατών κατά την διάρκεια διάλεξης στην νομική του ΑΠΘ στην οποία ήταν προσκεκλημένος .Η τελευταία αυτή επίθεση έρχεται να προστεθεί σε σειρά άλλων για να επιβεβαιώσει περίτρανα το ουσιαστικό έλλειμμα δημοκρατίας που παρατηρείται εντός του πανεπιστημίου.Σχετικά με το συμβάν οι Φιλελεύθεροι Φοιτητές εξέδωσαν εκτενή ανακοίνωση.

40 χρόνια reason (λογικής)

Το 1968 πρωτοεμφανίστηκε ένα έντυπο, το reason διεκδικώντας τον τίτλο του «υπερασπιστή» της ελεύθερης σκέψης και των ελεύθερων αγορών. Ο πρώτος του εκδότης , Lanny Friedlander, κυκλοφόρησε στην Βοστόνη μερικές δακτυλογραφημένες σελίδες με δικά του , κυρίως, κείμενα.
40 χρόνια αργότερα το reason έχει 2,7 εκατομμύρια περισσότερους επισκέπτες στην ιστοσελίδα του από τους αναγνώστες αυτού του πρώτου φύλλου.
Είναι ίσως το μοναδικό βήμα , παγκόσμια, για τον φιλελεύθερο (libertarian) λόγο , για τους υποστηρικτές του F.A. Hayek, της Ayn Rand, του Ludwig von Mises, του Murray Rothbard, του Rodert Nozick, του Albert Jay Nock, του Henry Hazlitt κ.ά. .
Τα πρώτα χρόνια της κυκλοφορίας του , το όραμα που πρότεινε το reason , φαινόταν σαν μια ουτοπία απέναντι σε ένα κόσμο με κυβερνήσεις να ελέγχουν κάθε κομμάτι οικονομικής δραστηριότητας, με ισχυρό κρατικό έλεγχο των τιμών και των μισθών, υψηλούς δασμούς στις εισαγωγές και χρηματικές ενισχύσεις των εξαγωγών και όλο τον μηχανισμό του Keynes σε πλήρη ανάπτυξη σε όλο τον δυτικό κόσμο. Στην αντίπερα όχθη τα κολεκτιβιστικά καθεστώτα έδιναν την εντύπωση πως θα επιβιώσουν αιώνια με επαναλαμβανόμενα πενταετή πλάνα ανάπτυξης και την δημιουργία του νέου ανθρώπου χωρίς εγωισμό και χωρίς συμφέρον.
Την ίδια εποχή το χάπι αντισύλληψης μόλις είχε νομιμοποιηθεί για τις παντρεμένες γυναίκες, μια νέα τεχνολογία επέτρεπε μερικά πανεπιστήμια στις ΗΠΑ να επικοινωνούν άμεσα με ηλεκτρονικά μέσα και μια μεσαία τάξη στην Δύση έβρισκε την ευκαιρία , με την αυξανόμενη οικονομική ευημερία , να πειραματιστεί με πολλά και διαφορετικά είδη life style. Το κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων δεν θα το έβρισκε κανείς σαν λήμμα στην Encyclopedia Britannica, για δικαιώματα των μεταναστών δύσκολα θα έβρισκες συζήτηση και η μουσική δεν είχε ακόμη κατηγορία έθνικ.
Σήμερα ένας νέος «επίπεδος» κόσμος έχει δημιουργηθεί, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης έχει παγκοσμιοποιηθεί (;), όλη η ανθρώπινη – αλλά και η απάνθρωπη -γνώση έχει ψηφιοποιηθεί και διαχέεται στην βιόσφαιρα, όλοι μας μπορούμε να μετρήσουμε τους ανθρώπους που ζουν με λιγότερο από 1 $ την ημέρα, η οικονομική κρίση μεταδίδεται σε όλο τον κόσμο ταχύτερα από τις ιστορικές επιδημίες πανώλης (που παρεμπιπτόντως έχουμε χρόνια να παρατηρήσουμε απευθείας) και άλλα τέτοια φαινόμενα που εμφανίζονται στον ορίζοντα μπορούμε πολύ εύκολα να τα χρεώσουμε στο όραμα αυτό του reason του 1968 : στον παγκόσμιο καπιταλισμό και στην ελευθερία.
Και όμως αυτό το όραμα του reason καμία κυβέρνηση και κανένας πολιτικός στον κόσμο δεν το ενστερνίστηκε και δεν το εφάρμοσε ποτέ. Όλοι , ή σχεδόν όλοι , το κατήγγειλαν και το δαιμονοποίησαν. Τα τοτέμ του αντι-καπιταλισμού και του αντί-νέο-φιλελευθερισμού θα τα βρείτε τοποθετημένα σε περίοπτη θέση σε όλο τον κόσμο.
Όμως η ελευθερία προχωρά γιατί το όραμα του reason τελικά είναι το όραμα του ανθρωπισμού , είναι η ίδια η ανθρώπινη φύση, που όπως ο Δαρβίνος παρατήρησε πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει απλά θα μπορούσε αυτό να γίνεται με λιγότερο ανθρώπινο πόνο, με λιγότερες χαμένες ανθρώπινες ζωές.

Aνακοίνωση για την εκδήλωση των Φιλελεύθερων Φοιτητών

Οι Φιλελεύθεροι Φοιτητές έχουν την τιμή να ανακοινώσουν πως η εκδήλωση με τίτλο «Ελληνικό Πανεπιστήμιο: κρίση και μεταρρύθμιση» διεξήχθη με ιδιαίτερη επιτυχία. Θερμή ήταν η ανταπόκριση στην πρόσκλησή μας των πολιτών, που γέμισαν την αίθουσα του Μακεδονία Παλάς, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ευχάριστη και ευνοική για διάλογο. Ακαδημαϊκοί, πνευματικοί άνθρωποι, σπουδαστές και πολίτες που ενδιαφέρονται για το μέλλον του ελληνικού πανεπιστημίου προσήλθαν στο χώρο της εκδήλωσης και ενημερώθηκαν σχετικά από τις εξαιρετικές εισηγήσεις.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους ομιλητές μας, τους καθηγητές Γεώργιο Μπήτρο και Θέμη Λαζαρίδη και τον κ. Νάσιο Τσιούρα, για τη συμμετοχή τους. Θέλουμε, ακόμη, να ευχαριστήσουμε όλους όσοι βοήθησαν ηθικά ή υλικά, με την ατομική τους συνεισφορά στην πραγματοποίηση της διάλεξης.

Τονίζουμε, τέλος, ότι αυτή η εκδήλωση ήταν μόνο η αρχή. Η έντονη παρουσία και, κυρίως, η δυναμική παρέμβαση των Φιλελεύθερων Φοιτητών στα πανεπιστήμια είναι πια γεγονός. Η μεγάλη περιπέτεια του φοιτητικού Φιλελευθερισμού ξεκινά.