Το κείμενο των "τριών", ο δημόσιος διάλογος και η συμμαχία των λογικών

Το αμέσως προηγούμενο κείμενο σ' αυτό το ιστολόγιο επεδίωξε να αναδείξει την κρισιμότητα της καταστάσεως, ως προς τη διατήρηση του κράτους καθ' αυτήν. Ήδη η κατάσταση έχει γίνει ακόμη χειρότερη. Μέσα στο γενικό χαμό ήλθε το περιβόητο άρθρο - παρέμβαση τριών υπουργών, της κας. Άννας Διαμαντοπούλου, του κου. Ανδρέα Λοβέρδου και του κου. Γιάννη Ραγκούση, με το οποίο οι τρεις παραπάνω υπουργοί δηλώνουν την αποφασιστικότητά τους να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες, για να βγει η ελληνική οικονομία από την κρίση.

Όσοι από το φιλελεύθερο χώρο αντιμετωπίσαν θετικά το παραπάνω κείμενο επεκρίθησαν - βασικός άξονας της κριτικής ήταν ότι οι συγγραφείς του άρθρου είναι υπουργοί και η δουλειά τους είναι να διοικούν και όχι να συγγράφουν. Ωστόσο, το κείμενο αυτό ανέδειξε ένα ακόμη πόλο μιας πιθανής μελλοντικής συμμαχίας που είναι απαραίτητη, έστω και πρόσκαιρα: είναι η συμμαχία αυτών που προτάσσουν τη νομιμότητα, που αναγνωρίζουν στο κράτος το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, που ακόμη και όταν διαφωνούν με ένα νόμο, συμμορφώνονται (δεν αναφέρομαι σε οριακές περιπτώσεις κατάλυσης των ατομικών δικαιωμάτων, φυσικά). Είναι μία συμμαχία που είναι απαραίτητο να αναδειχθεί στο δημόσιο διάλογο, ειδικά μάλιστα όταν και κοινοβουλευτικά κόμματα είτε υποθάλπουν παράνομες συμπεριφορές, είτε αμφισβητούν ευθέως τη νομιμότητα.

Βασικά στοιχεία του παραπάνω κειμένου, τα οποία πολλοί προσυπογράφουν και χρειάζεται ν' αναδειχθούν ως υποστηριζόμενα από όσο μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας γίνεται, είναι: α. ότι οι περισσότερες από τις παραβατικές συμπεριφορές (για να μην πούμε όλες) γίνονται από οργανωμένες συντεχνίες, οι οποίες βλέπουν τα συμφέροντά τους να θίγονται και φοβούνται για τα (παράνομα) κεκτημένα τους και επικαλούνται την κοινωνία συνολικά, για να κρύψουν τον καθαρά ωφελιμιστικό (και αντικοινωνικό) χαρακτήρα των ενεργειών τους, και β. ότι σε κάθε περίπτωση η συνέχιση των παραβατικών συμπεριφορών και η αδυναμία του κράτους να τις περιστείλει σημαίνει, κατ' ουσίαν, κατάλυση του κράτους. Ότι χρειάζεται η κοινωνία στο σύνολό της, αυτό που ονομάζουμε "σιωπηλή πλειοψηφία", να αντιταχθεί σε τέτοιες πρακτικές.

Ακόμη κι εάν διαφωνούμε σε πλείστα όσα με τους γράφοντες, ακόμη κι εάν δεν θέλουμε το δικό τους κείμενο να είναι η αφορμή για μια τέτοια συμμαχία - εν τούτοις στη σημερινή συγκυρία είναι απολύτως απαραίτητο η συμμαχία των λογικών, αυτών που πιστεύουν στην τήρηση του νόμου, να αναδειχθεί και να αποκτήσει φωνή: έχει ισχυρούς αντιπάλους -  τουλάχιστον δύο κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή, τα τριτοβάθμια και τα περισσότερα μικρότερα συνδικάτα της χώρας και τη λαϊκιστική δημοσιογραφία. Ας γίνει δεκτό στο δημόσιο διάλογο το αυτονόητο, ότι κανείς δεν μπορεί να καταλύει τη νομιμότητα εν ονόματι των συντεχνιακών του συμφερόντων, κι ας διαφωνήσουμε για όλα τα άλλα κατόπιν.