Οι αντικειμενικές, οι πλούσιοι κι ένας παλιός υπέρμαχος της νομιμότητας που την απαρνείται

Κάνει εντύπωση η στάση που τήρησε ο κ. Φλωρίδης απέναντι στην έκδοση της υπ’ αριθμόν 4003/2014 αποφάσεως της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας (που εξεδόθη κατόπιν αιτήσεως ακυρώσεως που κατέθεσαν μέλη της Δράσης). Φαίνεται ότι ο πρώην Υπουργός δεν κατάλαβε τι ουσιαστικά έκρινε η απόφαση, με την οποία υποχρεώνεται η Διοίκηση να καθορίσει ξανά (για πρώτη φορά μετά το 2007) τις αντικειμενικές αξίες, ώστε να μπορεί ο φόρος που επιβάλλει στους ιδιοκτήτες ακινήτων να αντιστοιχεί στην πραγματική τους. Σχεδόν διαμαρτύρεται για τη νομοθετική πρόβλεψη, κατά την οποία οι αντικειμενικές αξίες πρέπει να αναπροσαρμόζονται ανά διετία, για να είναι επίκαιρες - θα ήθελε να προσδιορίζονται σε πιο αραιό χρονικό διάστημα, με μοναδικό σκοπό (εν προκειμένω) να φορολογούνται οι ιδιοκτήτες περισσότερο. Όμως κάτι τέτοιο είναι αντίθετο με το Σύνταγμα, που ορίζει ότι οι πολίτες μετέχουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Προτιμά ο κ. Φλωρίδης να υποκαταστήσει αυτή τη συνταγματική επιταγή με την αυθαίρετη αύξηση των φορολογικών υποχρεώσεων μιας κοινωνικής κατηγορίας, προς την οποία διάκειται δυσμενώς.

Τόσο πολύ φαίνεται ότι έχει μανία κατά των ιδιοκτητών και μάλιστα των μεγαλοϊδιοκτητών, όπως τους εννοεί ο ίδιος, ώστε να θεωρεί ότι δεν είναι άξιοι δικαστικής προστασίας τουλάχιστον στο βαθμό του ορθού προσδιορισμού της φορολογητέας ύλης τους και στενοχωριέται που έλαβαν την προστασία αυτή. Εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του ανακατεύει τη φορολογία του εισοδήματος που αποδίδει η ακίνητη περιουσία με τη φορολογία της κατοχής της περιουσίας καθ’ αυτήν. Στο σχολιασμό του για την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας αναφέρει τη θέση του, ότι εισοδήματα από «παραγωγικές» δραστηριότητες θα πρέπει να φορολογούνται περισσότερο από τα εισοδήματα από μισθώματα. 

Το ότι η αγορά ακινήτων είναι ουσιαστικά νεκρή δεν τον κάνει να συμφωνήσει ότι η πραγματική ανταλλακτική αξία των ακινήτων είναι μηδαμινή, αλλά να το εκλάβει ως αφορμή για να υποστηρίξει τη φορολογία της ακίνητης περιουσίας χωρίς, τελικά, να υπολογίζεται η πραγματική της αξία. Διερωτάται ποιοι θα ωφεληθούν από τις αναμενόμενες πτώσεις στις αντικειμενικές αξίες, χωρίς να δέχεται ως βασική αξία κράτους δικαίου τη δράση της Διοικήσεως με βάση κανόνες και όχι αυθαίρετα. Με άλλα λόγια, επειδή θεωρεί ότι οι πλούσιοι ιδιοκτήτες δεν πληρώνουν αρκετά, ας παραμερίσουμε τη νομιμότητα, για να τους κάνουμε να πληρώσουν όσα πρέπει.

Και, φυσικά, η μονομανία του κρύβεται πίσω από την καταπληκτική συλλογιστική, ότι ο φόρος επί της ακίνητης περιουσίας, το μέτρο που ουσιαστικά έχει πλήξει την κυβέρνηση περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στα χρόνια της κρίσης (σε συνδυασμό με το αντίστοιχης εμπνεύσεως τέλος του κου. Βενιζέλου), είναι σωστός, επειδή είναι «μισητός». Κατά τον κο. Φλωρίδη σωστό και δίκαιο κράτος είναι αυτό που φορολογεί τόσο, ώστε να είναι μισητό από αυτούς που «πρέπει». Η φορολογία αναγορεύεται σε καθήκον, η αναδιανομή σε αποστολή του κράτους, η επέμβαση στην ελευθερία (προς χάρη, κατά κανόνα, των πελατειακών συμφερόντων) καταλήγει να είναι η raison d'être της πολιτικής εξουσίας.

Δεν είναι εδώ το σημείο να γίνει η συζήτηση για τη φορολόγηση της κατοχής της ακίνητης περιουσίας, για το ότι η περιουσία έχει αποκτηθεί με εισοδήματα που έχουν ήδη φορολογηθεί, ότι οι πρόσοδοι από την περιουσία, όταν υπάρχουν, φορολογούνται, για το κατά πόσον είναι δίκαιο να φορολογείται μια περιουσία χωρίς να αποδίδει (πράγμα που είναι εντελώς διαφορετικό από την επιβολή ανταποδοτικών τελών για υπηρεσίες, δημοτικές ή άλλες, που συναρτώνται με την περιουσία και την εκμετάλλευσή της). Αντιθέτως, αυτό που στενοχωρεί από τη στάση ενός πολιτικού που είχε σε κάποια στιγμή ταυτισθεί με τη μάχη για τη νομιμότητα στο ποδόσφαιρο είναι η υποστήριξη της αυθαιρεσίας επειδή, κατά την κρίση του, το αποτέλεσμα την δικαιολογεί. Πρόκειται για μια στάση, η οποία δεν συνάδει με το δημοκρατικό ήθος που θα αναμέναμε από το συγκεκριμένο πολιτικό.