Αμέσως μετά το πρώτο Μνημόνιο είχε κυκλοφορήσει η «νομική» άποψη ότι δι' αυτού καταλύθηκε η εθνική μας κυριαρχία. Η άποψη αυτή βασιζόταν αφ' ενός στην παραίτηση του κράτους από την επίκληση του sovereign immunity (δηλαδή από τα κυριαρχικά του δικαιώματα) σε περίπτωση αναγκαστικής εκτέλεσης εις βάρος του Δημοσίου, αφ' ετέρου όμως (και κυρίως) στην άποψη ότι οι αποφάσεις για την πορεία της χώρας και για συγκεκριμένα μέτρα δεν θα λαμβάνονταν πια στην Ελλάδα, από το Κοινοβούλιο και την Κυβέρνηση, αλλά από την τρόικα, που εκπροσωπούσε τους δανειστές της χώρας μας.
Νομικά μιλώντας η άποψη αυτή είναι έωλη, όπως έκρινε και το Συμβούλιο της Επικρατείας με την υπ' αριθμόν 668/2012 απόφασή του, επισημαίνοντας το προφανές, ότι κανένα μέτρο δεν επιβάλλεται απ' ευθείας, αλλά όλα εγκρίνονται από τα αρμόδια όργανα της Ελληνικής Πολιτείας. Ουσιαστικά, όμως, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η απειλή διακοπής της χρηματοδότησης είναι πολύ ισχυρό όπλο που χρησιμοποιείται από την τρόικα, ώστε να υποχρεώσει τη χώρα μας να περάσει τα μέτρα που αναφέρονται στο μνημόνιο. Η απειλή αυτή έχει αναγκάσει πολλούς βουλευτές να ψηφίσουν για διάφορα μέτρα έχοντας συνειδησιακό πρόβλημα.
Εν τοις πράγμασι, δηλαδή, όντως η χώρα υποχρεώνεται να κινηθεί σε ένα περιορισμένο πλαίσιο πολιτικών επιλογών. Αυτό το επικρίνουν σε κάθε δυνατή ευκαιρία οι εξ αριστερών υπέρμαχοι της εθνικής κυριαρχίας, ιδίως οι περισσότερο «πατριωτικοί» εξ αυτών. Δεν παραλείπουν, φυσικά, να χρεώσουν αυτή την επιταγή στον επάρατο νεοφιλελευθερισμό.
Φυσικά, όσο και να ψάχνουν δεν θα βρουν ούτε ένα φιλελεύθερο ή νεοφιλελεύθερο, ο οποίος να επικροτεί μια πολιτική ελλειμμάτων και να μη επιζητεί τουλάχιστον ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Εάν οι νεοφιλελεύθεροι κυβερνούσαν την Ελλάδα μπορεί να έκαναν πολύ άσχημα και ανάλγητα πράγματα, όμως δεν θα είχαν δανεισθεί από τις αγορές και μάλιστα τόσο πολύ, ώστε να φθάσουν σε σημείο που αδυνατούν να αποπληρώσουν τα χρέη της χώρας. Αντιθέτως, οι εξ αριστερών κατά κανόνα κατηγορούσαν τις «νεοφιλελεύθερες» κυβερνήσεις ότι δεν δίνουν αρκετές παροχές - παροχές που θα απαιτούσαν ακόμη περισσότερο εξωτερικό δανεισμό, άρα ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση από τις αγορές.
Για να το πούμε με απλά λόγια: ας θεωρήσουμε «αγορά» ή «αγορές», χάριν της συζητήσεως, μόνο το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτούς τους τραπεζίτες που είναι χοντροί, φοράνε μαύρα (και μαύρα παπιγιόν) και καπνίζουν πούρα και όλη τους η μέριμνα είναι να απομυζήσουν το μεδούλι των πτωχών, πλην τιμίων, Ελλήνων. Τι λόγο θα είχαν στη ζωή μας, αν οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έβρισκαν εύκολες λύσεις για να στηρίξουν τις παροχές τους, δανειζόμενες από το εξωτερικό; Γιατί να μπούμε στην ανάγκη των αγορών; Γιατί να δώσουμε στους τύπους με τα πούρα το δικαίωμα να μας «τιμωρούν»; Επειδή θέλαμε ένα πολιτικό πελατειακό σύστημα. Επειδή δεν μας ενδιέφερε η αύξηση της παραγωγής, αλλά η εύκολη λύση, για να στηθεί ένα πελατειακό σύστημα. Επειδή στο όνομα του σοσιαλισμού ή της επανίδρυσης του κράτους προσλαμβάναμε και ξοδεύαμε δημιουργώντας όλο και περισσότερα αντικίνητρα για την παραγωγή, επιβραβεύαμε όσους ήθελαν να γίνουν υποτακτικοί του συστήματος και τιμωρούσαμε όσους παρήγαν.
Το έλλειμμα και το χρέος έχουν όνομα και επώνυμο (ή, μάλλον, ονόματα και επώνυμα). Η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως είναι διαθέσιμη για όποιον θέλει να τα μάθει. Όνομα και επώνυμο έχουν όσοι καταβαράθρωσαν τα δημόσια οικονομικά. Όνομα και επώνυμο έχουν και όσοι ωφελήθηκαν (και δεν είναι οι πλέον αδύναμοι οικονομικά εκ των συμπολιτών μας, μάλλον το ανάποδο). Τα νούμερα έχουν αρχίσει να γίνονται γνωστά. Σκεφθείτε πόσους ΕΝΦΙΑ θα είχαμε γλιτώσει, εάν είχε αποκρατικοποιηθεί ο ΟΣΕ το 1993. Το ίδιο και η Ολυμπιακή Αεροπορία. Εάν δεν έπρεπε να πληρώνουμε κάθε χρόνο πάνω από 10.000 ευρώ ενίσχυση για κάθε συνταξιούχο της ΔΕΗ. Εάν οι καθηγητές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δίδασκαν δύο διδακτικές ώρες παραπάνω την εβδομάδα. Και πόσοι θα είχαν στραφεί στην παραγωγή, την πραγματική παραγωγή, εάν η ευκολότερη ανέλιξη δεν ήταν μια θέση σε ΔΕΚΟ ή σε κάποια κρατικοδίαιτη ιδιωτική εταιρεία.
Και ξαναπάμε στο αρχικό ερώτημα - ναι, έχει εν τοις πράγμασι περιορισθεί η κυριαρχία. Ναι, είμαστε στο έλεος των κακών τύπων με τα πούρα. Μόνο που θα δείτε ότι αυτοί που γκρινιάζουν περισσότερο, αυτοί που μας καλούν να μην είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, είναι αυτοί που υποστήριξαν τις πολιτικές, οι οποίες μας έφεραν στο έλεος των κακών και ανάλγητων αγορών.
No comments:
Post a Comment