... υποβλήθηκε: αυτή τη φορά, σε σχέση με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Τώρα, τουλάχιστον, το ζήτημα είναι πραγματικά σημαντικό και θα δικαιολογούσε και δημοψήφισμα - ιδίως, μάλιστα, δεδομένης της εκχώρησης (πλέον ρητής και καταγεγραμμένης) εξουσιών από τα κράτη-μέλη στις Βρυξέλλες. Ωστόσο, η στάση που τηρεί επί της ουσίας ο ΣΥΝ είναι εσφαλμένη: απορρίπτει, λέει, την υπό ψήφιση συνθήκη, διότι "δεν δίνει καμμία απάντηση στα μεγάλα και σύγχρονα προβλήματα, όπως η ακρίβεια, η φτώχεια και η ανεξέλεγκτη λειτουργία της αγοράς". Είναι εσφαλμένη, διότι με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας επιδιώκεται να αντικατασταθεί η δυσλειτουργική, εν πολλοίς, Συνθήκη της Νίκαιας, η οποία αποτελεί την πλέον πρόσφατη τροποποίηση των συνθηκών για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εάν ο ΣΥΝ ή οποιοσδήποτε άλλος έλεγε πειστικά ότι η κατάσταση που υπάρχει τώρα, με τη Συνθήκη της Νίκαιας, είναι καλύτερη από αυτήν που προβλέπεται να έλθει με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, τότε, ναι, η τελευταία θα έπρεπε ν' απορριφθεί. Εξ άλλου, ποτέ δεν θα περιμέναμε από ένα βασικό θεσμικό νομοθέτημα, όπως το Σύνταγμα, να επιλύει ζητήματα όπως η "ακρίβεια" και η φτώχεια (για να μην αναφέρω την "ανεξέλεγκτη λειτουργία της αγοράς").
Γενικώς, η Συνθήκη της Λισσαβώνας έχει πολλές αδυναμίες - ίσως και να έπρεπε, κανονικά, να καταψηφισθεί. Ωστόσο, οι ουσιαστικές της αδυναμίες έρχονται ως συνέχεια του μέχρι τούδε "ευρωπαϊκού κεκτημένου", ενώ οπωσδήποτε βελτιώνει τη θεσμική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για το λόγο αυτό, σε περίπτωση δημοψηφίσματος, θα είναι καλό για την Ευρώπη να εγκριθεί.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment