Κυρια Πρόεδρε,
Αγαπητοί Σύμμαχοι
Είναι πολύ ευχάριστο και σημαντικό που από αυτή τη Προσυνεδριακή Συνδιάσκεψη της Θεσσαλονίκης συζητούνται τόσο καθοριστικοί τομείς πολιτικής για την ιδεολογική φυσιογνωμία του Κινήματός μας, όπως είναι οι Εξωτερικές Σχέσεις ,το Κράτος Πρόνοιας η Υγεία και η Κοινωνική Ασφάλιση. Αποδεικνύεται έτσι περίτρανα ότι μια πολιτική δύναμη φιλελεύθερου ορθολογισμού μπορεί και διαθέτει τόσο μια υπεύθυνη στάση τόσο στα Εθνικά ζητήματα, ή το Διεθνή προσανατολισμό της χώρας , όσο και Κοινωνική ευαισθησία.
Δεν χαρίζουμε τον αληθινό πατριωτισμό στην εθνολαϊκιστική Δεξιά, ούτε την Κοινωνική Ευαισθησία στη μηδενιστική και ουτοπική Αριστερα.
Ένα μικρό και ευέλικτο κράτος δομημένο στη βάση του αυτονόητου, μπορεί να διαθέτει τόσο μια ρεαλιστική εξωτερική πολιτική που υπερασπίζεται ουσιαστικά τα εθνικά συμφέροντα και τη διεθνή νομιμότητα στο εξωτερικό, όσο και να φροντίζει αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη στο εσωτερικό.
Αναφορικά με τη περιφερειακή ανάπτυξη της περιοχή μας...
Η Μακεδονία και συγκεκριμένα η Θεσσαλονίκη αποτελούσαν για χρόνια την πύλη εισόδου της χώρας από το εξωτερικό. Ήταν ο βιομηχανικός Βορράς, ένα περιφερειακό κέντρο ανάπτυξης. Μια σημαντική περιοχή όπου επενδύσεις, προϊόντα, ιδέες -μέχρι και ρεύματα στα γράμματα και στην τέχνη γεννιούνταν και κατέκλυζαν μετά από καιρό την Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα.
Από τη βιομηχανία και βιοτεχνία -απο τη βίλκα και το Αλλατίνι, ως τα φασονατζίδικα το 1980,από την εστίαση των ταχυφαγείων- μέχρι και την ευρεσιτεχνία του φραπέ η Θεσσαλονίκη πρωταγωνιστούσε σε δημιουργικότητα και έναν εξωστρεφή δυναμισμό. Αυτό επιτεύχθηκε μέσα από την ανάπτυξη, το ταλέντο και την έμπνευση των παραγωγικότερων δυνάμεων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αυτής της πόλης.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς με το άνοιγμα των συνόρων και την κατάρρευση των διαφορετικών κοινωνικών συστημάτων της Ανατολικής Ευρώπης, η περιοχή να αναβαθμιστεί γεωπολιτικά και να ανακτήσει η Θεσσαλονίκη και η Μακεδονία γενικότερα την βαλκανική οικονομική ενδοχώρα τους, που τους στέρησαν πρώτα οι βαλκανικοί εθνικισμοί και στη συνέχεια ο ψυχρός πόλεμος.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 όμως, αυτή η δυνατότητα χάθηκε, ενώ το άδοξο τέλος της πολιτιστικής πρωτεύουσας του 1997 αποτέλεσε μια άλλη χαμένη ευκαιρία για τη μετατροπή της Θεσσαλονίκης σε κέντρο πολιτισμού πανευρωπαϊκής εμβέλειας, η δε κληρονομιά της Ολυμπιάδας του 2004 πέρασε ουσιαστικά ανεκμετάλλευτη.
Η πόλη και η ευρύτερη περιοχή, έχασαν το βηματισμό τους καθώς η εθνολαϊκιστική υστερία του Μακεδονικού μετέτρεψε τη Θεσσαλονίκη σε μια εσωστρεφή και φοβική κοινωνία, η οποία το μόνο που διεκδικούσε ,μυωπικά, ήταν να γίνει μια «μικρή Αθήνα» στα πλαίσια της μίζερης κρατικοδίαιτης οικονομίας της Μεταπολίτευσης. Ενα σύννεφο απαισιοδοξίας ενέσκηψε πάνω από την πόλη, η πολιτική τάξη της οποίας ουσιαστικά επαιτούσε για Δημόσια Έργα, Κρατικές Επενδύσεις, επιδοτήσεις και μια ευνοϊκότερη θέση για την πόλη στους ουσιαστικά ανεφάρμοστους αναπτυξιακούς νόμους...
Τα αποτελέσματα γνωστά: Αποβιομηχάνιση, Ανεργία, Οικονομικός μαρασμός και μια διάχυτη ατμόσφαιρα υποβάθμισης και αδικίας για τη «συμπρωτεύουσα» ...
(Χαρακτηριστική περίπτωση παρακμής αποτελεί το λιμάνι της πόλης -για τον έλεγχο του οποίου έγιναν 3 περιφερειακοί πόλεμοι ,και κατέληξε να μεταβληθεί από το νεοελληνικό κράτος σε ακόμη κρατικά επιδοτούμενο λιμάνι άγονης γραμμής με αποτέλεσμα ουσιαστικά να καταστεί ανενεργό...)
Η κρίση όμως που μας αλλάζει όλους, και ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία για τη Θεσσαλονίκη.
Η Δημοκρατική Συμμαχία, ως Κίνημα Ευθύνης και Κοινής Λογικής προτείνει ρεαλιστικές θέσεις που θα ενεργοποιήσουν την εξωστρέφεια της περιοχής και την δημιουργικότητα των κατοίκων της. Ώστε η Μακεδονία να αποτελεί το κέντρο της περιφερειακής ανάπτυξης τόσο στην Ελλάδα , όσο και στην ευρύτερη περιοχή.
Το πρόγραμμα της Δημοκρατικής Συμμαχίας για την Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία εστιάζει σε τρείς (3) βασικούς άξονες: Την τόνωση της Επιχειρηματικότητας, την Έρευνα και τον Τουρισμό.
Στον άξονα της Τόνωσης της Επιχειρηματικότητας, πέρα από παρεμβάσεις και αναπτυξιακές διευκολύνσεις, θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε και να συγκεκριμενοποιήσουμε για τις επιχειρήσεις και τους παραγωγικούς φορείς της περιοχής τα μέτρα που προτείνουμε στις 38 προτάσεις για την Οικονομία.
Από τη δαιδαλώδη γραφειοκρατία ενός ακόμη αναπτυξιακού νόμου που μένει στα χαρτιά ,είναι προτιμότερο ένα ευρύ φάσμα κινήτρων με φοροαπαλλαγές για την επανεισαγωγή κεφαλαίων από ελληνικές επιχειρήσεις που έφυγαν στις γύρω χώρες ή η κινητροδότηση για προσλήψεις μέσα απο τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των Επιχειρήσεων.
Μια τολμηρή πρόταση θα ήταν και η υιοθέτηση ζωνών «ελεύθερου εμπορίου» στις ακριτικές περιοχές της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, με ακόμη ευνοϊκότερους όρους που θα προσέλκυαν ακόμη περισσότερες επενδυτικές δραστηριότητες τόσο απο επιχειρήσεις της περιοχής, όσο και από πολυεθνικές εταιρείες.
Στον τομέα της Έρευνας και της προώθησης των Νέων Τεχνολογιών, πέραν των θέσεων της Συμμαχίας, η περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το επιστημονικό και ερευνητικό κεφάλαιο των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της ,αλλά και να αξιοποιήσει ουσιαστικά τη Ζώνη Καινοτομίας και το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης ,στην προσέλκυση ξένων επιστημόνων για ερευνητική και ακαδημαϊκή συνεργασία. Η Θεσσαλονίκη μπορεί να γίνει έτσι το επιστημονικό και ακαδημαϊκό κέντρο των Βαλκανίων. Το μόνο που χρειάζεται είναι η άρση των στερεοτύπων και του δογματισμού στην σχέση της Έρευνας και της Εκπαίδευσης με την Αγορά ,και η εμπιστοσύνη στη δημιουργικότητα των νέων επιστημόνων.
Σχετικά με την Τουριστική αξιοποίηση της Θεσσαλονίκης... Έχουμε συνηθίσει να λέμε απαξιωτικά οτι η Θεσσαλονίκη κατάντησε «φραπεδούπολη». Θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε ακόμη και αυτό το ιδιότυπο «brandname» σε πλεονέκτημα, μέσα από την στοχευμένη μετατροπή της Θεσσαλονίκης σε τουριστικό κέντρο βαλκανικής ή ευρωπαϊκής εμβέλειας, ανάγοντας τη διασκέδαση και τον πολιτισμό σε στρατηγικό πλεονέκτημα του τριτογενή τομέα υπηρεσιών της τοπικής οικονομίας.
Ο εχθρός της Θεσσαλονίκης και ολόκληρης της περιφέρειας δεν είναι κανένα «κράτος της Αθήνας». Εχθρός της Θεσσαλονίκης -όπως και ολόκληρης της χώρας στην κρίση δεν είναι άλλος από το ξοφλημένο κρατικίστικο αναπτυξιακό μοντέλο της Μεταπολίτευσης.
Η Δημοκρατική Συμμαχία όμως, ως κίνημα πιστεύει στο ανεκμετάλλευτο παραγωγικό δυναμικό αυτής της πόλης και εμπιστεύεται τις ανεξάντλητες δυνατότητες και την θέληση των ανθρώπων της.
Και αυτό αναδεικνύεται και απο τις θέσεις αυτού του προσυνεδρίου.
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
No comments:
Post a Comment