Η δυσφήμηση, η αξιοπιστία και η απογραφή που δεν έγινε

Χαμός γίνεται στη Νέα Δημοκρατία, μετά την "επίσημη", πλέον, αποδοκιμασία της "απογραφής" που πραγματοποιήθηκε μόλις ανέλαβε τα υπουργεία Οικονομικών και Εθνικής Οικονομίας ο κ. Γ. Αλογοσκούφης. Φυσικά, για άλλη μια φορά ο καβγάς δεν γίνεται για την ουσία, δηλαδή για το εάν η απογραφή ήταν χρήσιμη ή εάν διεξήχθη ορθώς, αλλά για το πολιτικό κουτσομπολιό - εάν την ήθελε ο κ. Καραμανλής, εάν παρασύρθηκε, ποιος φταίει γι' αυτό το κακό κ.λπ.

Μέσα σ' όλη αυτή τη συζήτηση θεωρείται δεδομένο ότι είναι κακό πράγμα να λέμε την αλήθεια. Ακόμη πιο κακό είναι να μη μας ενδιαφέρει να την μάθουμε. Η διαδικασία που ακολουθήθηκε από τον κ. Αλογοσκούφη το 2004 δεν ήταν, ατυχώς, κάποια πραγματική απογραφή, παρά μόνο η μετάθεση κάποιων στοιχείων εισπράξεων ή οφειλών σε διαφορετικά έτη (λ.χ. έσοδα ΦΠΑ του Ιανουαρίου του επομένου έτους μεταφέρθηκαν στο επόμενο έτος και ότι στο ίδιο, όπως γινόταν μέχρι τότε, οι οφειλές για αμυντικά συστήματα ενεγράφησαν στο έτος που ανελήφθησαν οι υποχρεώσεις και όχι στο έτος, το οποίο θα ήσαν ληξιπρόθεσμες κ.λπ.), με αποτέλεσμα να αναμορφωθεί το ετήσιο έλλειμμα σε αρκετά υψηλότερα επίπεδα, από αυτά που εμφάνιζε μέχρι τότε το ΠΑΣΟΚ. Πέραν αυτού, όμως, δεν γίναμε σε τίποτε σοφώτεροι - δεν μάθαμε πόσους υπαλλήλους απασχολούσε τότε το κράτος, τι εισπράξεις και οφειλές είχαν τα ασφαλιστικά ταμεία, τι χρωστούσαν τα νοσοκομεία, οι ΟΤΑ, οι ΔΕΚΟ για τις οποίες υπήρχαν εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου, τι ακίνητη περιουσία διέθετε το κράτος κ.λπ. - και η παρελθούσα κυβέρνηση συνέχιζε να ασκεί πολιτική (όπως και οι προκάτοχοί της) και να ασχολείται με οικονομικά μεγέθη και να κάνει προβλέψεις όχι γνωρίζοντας, αλλά μαντεύοντας τα στοιχεία, επί των οποίων ασκούσε την πολιτική της. Η απογραφή, που θα έπρεπε να είναι κάτι το αυτονόητο για μια νέα κυβέρνηση, όταν δεν υπήρχε αυτόματος μηχανισμός καταγραφής στην κρατική γραφειοκρατία, παρουσιάσθηκε ως κάτι το τρομερό και φοβερό και, μάλιστα, στην πραγματικότητα δεν επιχειρήθηκε καν από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Α, και εννοείται ότι οι μαντεψιές (επί των στοιχείων, που θα έπρεπε κανονικά να είναι διαθέσιμα) αντικαταστάθηκαν κι αυτές από wishful thinking κατά τη χάραξη οικονομικής πολιτικής.

Καταλήξαμε, έτσι, μετά την κυβερνητική αλλαγή το φθινόπωρο του 2009 να διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά που νομίζαμε (στην πραγματικότητα από αυτά που ευχόμασταν). Αίφνης, το κράτος δεν μπορούσε να πληρώσει ληξιπρόθεσμες δανειακές υποχρεώσεις πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ και οι αγορές έπαυσαν να το εμπιστεύονται. Ακολουθώντας τη λογική που εξέφρασε η Νέα Δημοκρατία, αποδοκιμάζοντας την απογραφή του κ. Αλογοσκούφη, αλλά για τους εντελώς λάθος λόγους, η παρούσα κυβέρνηση θα έπρεπε να προσπαθεί να βρίσκει εις το διηνεκές τρόπους, για να αποκρύπτει την πραγματικότητα από τους δανειστές μας και από τους εταίρους μας στην ευρωζώνη (άσχετο: το δικαίωμα του εκλογικού σώματος να γνωρίζει την αλήθεια δεν συζητήθηκε ποτέ στα σοβαρά), προσπαθώντας να εκμαιεύσει κανένα δανειάκι από εδώ, καμμία διευκόλυνση από εκεί, καμμία αλχημεία από αλλού.

Ευτυχώς που η παρούσα κυβέρνηση κινήθηκε εντελώς διαφορετικά, ειδικά ως προς αυτό. Στο ιστολόγιο αυτό της προσάπτουμε την εμμονή σε τραγικές κρατικιστικές πρακτικές, την αδυναμία της να αποφύγει τον εναγκαλισμό από κατεστημένα συμφέροντα και συντεχνίες, την τεχνοκρατική ανεπάρκεια πολλών σημαντικών της στελεχών και, κυρίως, τις ιδεοληπτικές εμμονές, οι οποίες την αποτρέπουν στη στροφή της στη μείωση των κρατικών δαπανών και του κρατικού τομέα, εν γένει (και που κοντεύουν να μας οδηγήσουν στην απελπισία, ως προς τις προοπτικές αποφυγής της χρεωκοπίας). Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι ο λόγος που 17 κράτη, που δεν μας χρωστούσαν τίποτε, μας δάνεισαν 110 δισεκατομμύρια ευρώ (με δεδομένη την πολύ μειωμένη πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας), δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από την ειλικρίνεια, με την οποία η νέα κυβέρνηση, ευθύς ως ανέλαβε, παρουσίασε πολύ μεγάλο μέρος των στοιχείων που διέθετε, καθώς επίσης και τη μέριμνά της για πραγματική απογραφή σε πολλούς τομείς του δημοσίου. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας ως τώρα ήταν η αναξιοπιστία που ανέδιδε η κοροϊδευτική φράση greek statistics. Η λογική που προβάλλει η αξιωματική αντιπολίτευση, στηλιτεύοντας την απογραφή του κ. Αλογοσκούφη όχι επειδή δεν ήταν πραγματική απογραφή, αλλά επειδή αντ' αυτής έπρεπε να συνεχίσουμε τις κουτοπονηριές (οι οποίες, επαναλαμβάνω, αφορούν την εξαπάτηση όχι μόνο των συνεταίρων μας στην ευρωζώνη και των αγορών, αλλά και του συνόλου των πολιτών), θα μας οδηγούσε σε βέβαιη χρεωκοπία, χωρίς μάλιστα δυνατότητα ανακάμψεως, σε πολύ συντομότερο χρονικό διάστημα.

Αν έχουμε κάτι, που μας κρατάει ζωντανούς οικονομικά αυτή τη στιγμή, είναι η στοιχειώδης αξιοπιστία (χρειάζεται πολύς δρόμος για να φύγουμε από το επίπεδο της απλώς "στοιχειώδους"). Το να λέμε την αλήθεια δεν συνιστά δυσφήμηση - και να μην ξεχνάμε ότι χάρη στην αξιοπιστία αυτή κερδίσαμε το χρόνο, τον οποίο θα ωφείλαμε να αξιοποιήσουμε για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στο κράτος, ώστε η οικονομία μας να πάρει και πάλι μπροστά.