Το κράτος "εγγυάται την κοινωνική ασφάλιση" ή τα σκανδαλώδη προνόμια των ολίγων;

Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκα στο ζήτημα του αν το κράτος υποχρεούται να εγγυάται τις παροχές των επικουρικών ταμείων. Η επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε υπέρ του εγγυητικού ρόλου του κράτους στηριζόταν σε συνδυασμό του άρθρου 22 § 5 του Συντάγματος, κατά το οποίο το κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, σε συνδυασμό με το άρθρο 25 § 1 του Συντάγματος, που ορίζει ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου τελούν υπό την εγγύηση του κράτους. Αφού, δηλαδή, η κοινωνική ασφάλιση είναι δικαίωμα και αφού το κράτος εγγυάται τα δικαιώματα, άρα και το κράτος πρέπει να εγγυάται τις παροχές της κοινωνικής ασφάλισης.

Τα λογικά άλματα που έχει ένας τέτοιος συλλογισμός είναι προφανή, με σημαντικότερο αυτό που ταυτίζει τις παροχές, σε ύψος που είχε καθορισθεί κάποια στιγμή, ακόμη και χωρίς να ληφθούν υπ' όψει οι δυνατότητες κάθε ταμείου να ανταποκριθεί, με την εγγυημένη κοινωνική ασφάλιση. Δηλαδή αν ένα ταμείο αποφασίσει να δίνει 3.000 ή 4.000 ή και παραπάνω ευρώ σύνταξη το μήνα, το κράτος, επειδή εγγυάται την κοινωνική ασφάλιση (με την παραπάνω συλλογιστική) πρέπει να φροντίζει το ίδιο, ώστε να πληρώνονται οι συντάξεις αυτές, ακόμη κι αν το ταμείο δεν εισπράττει ανάλογες εισφορές.

Υπάρχουν, δηλαδή, ταμεία που δίνουν τέτοιες συντάξεις, τις οποίες θα πρέπει να εγγυάται το κράτος; Η διασφάλιση 3.000 ή 4.000 ευρώ το μήνα σε τέτοιους συνταξιούχους είναι υποχρέωση του κράτους, δηλαδή; Η κυβέρνηση θεωρεί πως ναι. Θεωρεί ότι έχει χρέος να επιβαρύνει όλους μας με ποσά της τάξεως των € 750.000.000 ετησίως (για να μη θεωρηθεί ότι έχει γίνει τυπογραφικό λάθος με τα μηδενικά: επτακόσια πενήντα εκατομμύρια ευρώ), για να μη χάσει την εύνοια της συντεχνίας των εργαζομένων και συνταξιούχων στη Δ.Ε.Η. Και εύλογα αναρωτιέται ο Στέφανος Μάνος: πώς είναι δυνατόν, πώς μπορεί να θεωρηθεί δίκαιο, το 50% όλων των συντάξεων που δίνει το κράτος να πηγαίνει στο 7,3% των συνταξιούχων;

Δεν ξέρω αν όσοι διαδήλωσαν σήμερα έχουν αντίληψη για τις πραγματικές στρεβλώσεις που παρουσιάζει το ασφαλιστικό σύστημα - για τις τεράστιες διακρίσεις που υπάρχουν ακόμη και μεταξύ συνταξιούχων που ανήκουν στην ίδια γενεά. Αντιλαμβάνονται ότι πληρώνουν φόρους, για να μπορούν να έχουν παχουλές συντάξεις οι ευνοημένοι του συστήματος; Καταλαβαίνουν ότι τα 750.000.000 ευρώ το χρόνο πηγαίνουν όχι σε πολλούς που έχουν ανάγκη, αλλά σε λίγους (άλλο τόσο πηγαίνει και για τους συνταξιούχους του Ο.Τ.Ε., πολλοί εκ των οποίων βγήκαν στη σύνταξη σε εξαιρετικά νεαρή ηλικία, λόγω της περίφημης εθελουσίας εξόδου), οι οποίοι πίνουν τους φραππέδες τους εις βάρος μας; Αν το είχαν πάρει είδηση, να δούμε προς τα πού θα κατευθύνονταν οι πορείες τους.