Ήταν 4 Ιουνίου 1989. Είχαν περάσει σχεδόν δύο μήνες στην "Πλατεία της Ουράνιας Γαλήνης" στο Πεκίνο. Αντιμετώπιζαν ένα στυγνό καθεστώς, μονοκομματικό, με μονοπώλιο στον τύπο, που τους λοιδωρούσε. Ήθελαν να φέρουν τη δημοκρατία, να αντικαταστήσει ένα καθεστώς που επικαλείτο άμεση δημοκρατική νομιμοποίηση, μέσω των συνελεύσεων των εργατών. Ήθελαν να ανατρέψουν την καθεστηκυία τάξη. Δεν έτρεφαν αυταπάτες για την κατάληξη του εγχειρήματός τους, για τη δυνατότητά τους να πλήξουν το πανίσχυρο καθεστώς. Πολλοί ήξεραν ότι θα πληρώσουν τη στάση τους με τη ζωή τους. Και τα τανκς ήλθαν, τόσο σίγουρα, τόσο αναπόφευκτα, τόσο βάρβαρα. Ακολούθησαν φυλακίσεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις. Κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους, για να ζήσουν καλύτερα οι επόμενες γενιές.
Είναι 4 Ιουνίου 2011. Έχουν περάσει περίπου 10 ημέρες στην Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα. Ισχυρίζονται ότι αντιστέκονται σε ένα καθεστώς που οι ίδιοι όμως εξέθρεψαν, με διαπλεκόμενο τύπο, που τους θωπεύει. Θέλουν να καταργήσουν την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και να την αντικαταστήσουν με ένα καθεστώς άμεσης δημοκρατίας, που θα διοικείται μέσω των συνελεύσεών τους. Θέλουν να διατηρήσουν την κρατικοδίαιτη ουτοπία των προνομίων τους. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Ξέρουν ότι το διαλυμένο καθεστώς θα τους ανεχθεί, θα προσπαθήσει να βρει τρόπο να ξεγελάσει όποιον ακόμη μπορεί, για να τους διατηρήσει ευχαριστημένους. Ούτε αστυνομία θα στείλει, θα κοντέψει να τους επιτρέψει να εισβάλουν στη Βουλή. Καμμία ασχημοσύνη, ακόμη κι εάν είναι παράνομη, δεν θα τιμωρηθεί. Κάποιοι αποφασίζουν το χαβαλέ τους να τον περάσουν εκεί - δεν έχουν να χάσουν τίποτε, μπας και διατηρήσουν κάποιο προνόμιο, φορτώνοντας όλα τα βάρη στις επόμενες γενιές.
ΥΓ. Κάποιοι από την πολιτική καθηγεσία των σημερινών αγανακτισμένων εξακολουθούν και επαινούν το καθεστώς, στο οποίο αντιτάχθηκαν οι ήρωες της Πλατείας Τιανανμέν.
No comments:
Post a Comment