Αφού κατά τη διάρκεια των 48 ωρών που προηγήθηκαν του ανασχηματισμού απεδείχθη ότι ο Πρωθυπουργός ώδινεν όρος και έτεκεν μυν, μάλλον πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι με αυτή την κυβέρνηση θα πρέπει να κινηθούμε. Δεν έχει νόημα ούτε να ζητούμε εκλογές, οι οποίες θα προκαλέσουν μια τέτοια φυγή καταθέσεων, ώστε η χρεωκοπία να καταστεί βεβαία μέχρι την ημερομηνία διεξαγωγής τους, ούτε να αρνούμαστε την υπερψήφιση του μεσοπροθέσμου προγράμματος το οποίο, παρά τις αρκετές αδυναμίες του, αποτελεί προϋπόθεση για την εκταμίευση της 5ης δόσεως του δανείου της χώρας μας και της αποφυγής της άμεσης χρεωκοπίας.
Πώς πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να κινηθούμε όλοι, όσοι δεν θέλουμε η χώρα μας να χρεωκοπήσει αμέσως; Τονίζοντας όσο μπορούμε τις αδυναμίες του μεσοπροθέσμου και προσπαθώντας να αναδείξουμε τις διαρθρωτικές εκείνες αλλαγές, οι οποίες μπορούν να κάνουν τη χώρα μας "τίγρη των Βαλκανίων".
Ο βασικός άξονας που χρειάζεται να τονισθεί είναι ότι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, όπως και η εν γένει πολιτική της κυβερνήσεως, αποδίδει σημασία μόνο στην αύξηση των εσόδων. Ζητεί ακόμη μεγαλύτερη φορολογία, αυξάνοντας τους φορολογικούς συντελεστές και επιβάλλοντας έκτακτες εισφορές. Δεν χρειάζεται καν να επισημανθεί ότι η τακτική αυτή δεν είναι αποδοτική. Η αύξηση των φορολογικών συντελεστών είναι πολύ ισχυρό αντικίνητρο για την επιχειρηματική δράση και, φυσικά, αποτρεπτική οποιασδήποτε άμεσης ξένης επενδύσεως. Έτσι, το αποτέλεσμα είναι να μειώνονται τα συνολικά φορολογικά έσοδα, εντελώς αντίθετα δηλαδή από τον επιδιωκόμενο στόχο. Ενώ η άμεση μείωση των φορολογικών συντελεστών μπορεί να οδηγήσει σε μια σημαντική βραχυπρόθεσμη στέρηση εσόδων (και για το λόγο αυτό ίσως να μην είναι προτιμητέα), πρέπει οπωσδήποτε στο τέλος του προγράμματος οι συντελεστές να έχουν μειωθεί σημαντικά. Ίσως μπορεί να δοκιμασθεί και ένας ειδικός, χαμηλός φορολογικός συντελεστής για επενδύσεις που προέρχονται από εισαγόμενο συνάλλαγμα, κατά το επιτυχημένο πρότυπο του αντιστοίχου νόμου Μαρκεζίνη, χάρη στον οποίον η χώρα μας είχε αποκτήσει (έστω και για λίγες δεκαετίες) σοβαρή βιομηχανία - αντίστοιχη πρόταση θα μπορούσε να περιλάβει ειδικές ζώνες επενδύσεων. Α, και πρέπει οπωσδήποτε να καταργηθούν οι φόροι υπέρ τρίτων, οι οποίοι δεν καταλήγουν στο κεντρικό ταμείο, αλλά, στην πραγματικότητα, στις τσέπες κάποιων προνομιούχων. Αυτό μπορεί να γίνει χωρίς ουσιαστική επιβάρυνση του προϋπολογισμού.
Οπωσδήποτε, όμως, χρειάζεται να γίνουν πολλά περισσότερα στη μείωση των δαπανών του κράτους. Οι πολλές κρατικές υπηρεσίες που δεν παρέχουν χρήσιμο έργο είναι πολυτέλεια, η οποία δεν μπορεί υπό τις συνθήκες αυτές να διατηρηθεί. Πολλές από αυτές πρέπει να κλείσουν. Οι επιδοτήσεις σε κάποια ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία απολαμβάνουν απίστευτων προνομίων, χρειάζεται να σταματήσουν επίσης (γιατί να δίνουν οι φορολογούμενοι σχεδόν 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ ετησίως στους συνταξιούχους του ΟΤΕ και της ΔΕΗ;). Τι να πούμε, μετά, για πλασματικές υπερωρίες ή οδοιπορικά, για παροχές τύπου κοινωνικού τουρισμού κ.λπ., για τα 5 ή 6 κρατικά κανάλια, για τα εκατοντάδες δημοτικά; Επίσης, για το πλεονάζον προσωπικό σε πολλούς τομείς, το οποίο δυστυχώς (δείγμα κι αυτό της στρεβλώσεως του κράτους) δεν μπορεί να απορροφηθεί σε άλλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το υπερ-πλεονάζον διοικητικό προσωπικό στα Νοσοκομεία, όταν το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό είναι ελλιπές. Άλλες ρυθμίσεις, όπως η μείωση του περιθωρίου κέρδους των φαρμακοποιών, το οποίο εν τέλει επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, είναι κι αυτές απαραίτητες για το συμμάζεμα των οικονομικών μας. Α, και μη νομίζετε ότι όλη αυτή τη σοφία την κατέβασα μόνος μου - από εδώ την πήρα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αν ενισχύσουμε φωνές, όπως αυτή του Στέφανου Μάνου, προσθέτοντας και τη δική μας φωνή στις προτάσεις του, ίσως να επηρεάσουμε, έστω και κατ' ελάχιστον, μια στρουθοκαμηλίζουσα κοινή γνώμη.
Ένα άλλο σκέλος που παραβλέπεται είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές. Απελευθέρωση ουσιαστική των επαγγελμάτων, καμποτάζ, μεταφορές, υπηρεσίες κ.λπ. Αν είναι δυνατόν, απελευθέρωση στην ανώτατη παιδεία και, βέβαια, αποχή του κράτους από επιχειρηματικές δραστηριότητες, αποκρατικοποιήσεις κ.λπ. Και, φυσικά, τα άλλα γνωστά - μείωση της γραφειοκρατίας και τα ρέστα - πράγματα που μόνο σε αδρές γραμμές και με γενικολογίες μπορούν ν' αναφερθούν τώρα. Όμως νομίζω ότι οι φωνές μας, από εδώ και πέρα, πρέπει να μην είναι στην κατεύθυνση του σχολιασμού προσώπων, αλλά της προωθήσεως των πολιτικών εκείνων, που θα αξιοποιήσουν το χρόνο που κερδίζουμε με το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Ας φανεί, επιτέλους, ότι στην κοινωνία υπάρχει το αίτημα για ουσιαστική μεταρρύθμιση και εξορθολογισμό και όχι για διατήρηση του παλαιού, αποτυχημένου καθεστώτος.
No comments:
Post a Comment