Αυτή τη στιγμή δεν μιλάμε με κάποιο δεδομένο, πέρα από το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ για τη συζήτηση, μεταξύ του Πρωθυπουργού και του κ. Σαμαρά, για τη δημιουργία κυβερνήσεως συνεργασίας. Υποθέτοντας ότι μια τέτοια συζήτηση όντως διεξάγεται, δεν γνωρίζουμε ποιος θα είναι επικεφαλής, τι πολιτική θα ακολουθήσει, πόσο θα διαρκέσει κ.λπ. Μ' όλα ταύτα, μπορούμε να σχολιάσουμε την κατ' αρχήν ιδέα μιας κυβερνήσεως συνεργασίας μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας σήμερα.
Ας πάρουμε τα αρνητικά πρώτα: στις κυβερνήσεις συνεργασίας που γνώρισε η χώρα μας (το 1989-1990 πρόσφατα και το 1950-52 και πριν παλαιότερα) κυριαρχούσε η ανευθυνότητα. Η μία παράταξη προσπαθούσε να φορτώσει στην άλλη τις αντιδημοφιλείς αποφάσεις και ο κυβερνητικός λαϊκισμός ήταν πιο έντονος. Επίσης, η διάχυση της ευθύνης οδηγούσε μάλλον σε περισσότερη ανευθυνότητα, καθώς κανείς από τους κυβερνητικούς εταίρους δεν ανελάμβανε να προχωρήσει σε δύσκολες αποφάσεις. Τέλος, μην ξεχνάμε ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ - Συνασπισμού του θέρους του 1989 είχε ως αποκλειστικό σκοπό την εξόντωση του ΠΑΣΟΚ (άλλο το δικαιολογημένο ή μη της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο). Σήμερα, επίσης, μια κυβερνητική αλλαγή μπορεί να φέρει ακόμη μεγαλύτερη αβεβαιότητα στις αγορές, να οδηγήσει όχι μόνο επενδυτές, αλλά και απλούς καταθέτες στον πανικό με μαζικές αναλήψεις χρημάτων ή τη μεταφορά τους στο εξωτερικό, πολύ περισσότερο εάν διαφανεί ότι σκοπεύει να ρισκάρει τη συμφωνία για τη λήψη του δανείου (μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα), το οποίο ακόμη κρατά τη χώρα ζωντανή. Επίσης, δεν ξέρουμε εάν μια κυβέρνηση συνεργασίας θα οδηγήσει σε συναγωνισμό μεταξύ των εταίρων σε ρουσφέτια.
Στα θετικά, ωστόσο: μια συγκυβέρνηση, η οποία θα οδηγήσει (έστω και μέσω μιας αναδιαπραγματεύσεως) σε μια συμφωνία με τους πιστωτές μας, την οποία αποδέχονται τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, οπωσδήποτε θα διασκεδάσει σε μεγάλο βαθμό τις ανησυχίες των αγορών. Επίσης (αν και αυτό είναι μάλλον θεωρητικό), η είσοδος και άλλου κυβερνητικού εταίρου ενδεχομένως να κλονίσει τη μονομανία της παρούσης κυβερνήσεως για την αύξηση των φορολογικών εσόδων και να οδηγήσει (επίσης, μάλλον στη θεωρία) σε μείωση του κράτους. Ακόμη, εάν και τα δύο μεγάλα κόμματα δεσμευθούν, έστω και μετά από αναδιαπραγμάτευση, στην τήρηση μιας συμφωνίας με τους πιστωτές της χώρας μας, θα γνωρίζουμε ότι, ακόμη και σε περίπτωση που προκηρυχθούν εκλογές, και η κυβέρνηση που θα προκύψει από αυτές θα εξακολουθήσει να στηρίζει τη συμφωνία αυτή - πράγμα που από μόνο του μπορεί να οδηγήσει και σε μεγαλύτερη αξιοπιστία, εάν υποβληθεί ένα αίτημα επαναδιαπραγμάτευσης των όρων δανεισμού.
Με όλα αυτά, μάλλον θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε θετικά, αλλά με πολλές επιφυλάξεις, τις εξελίξεις της ημέρας. Ωστόσο, την τελική κρίση θα επηρεάσουν εν πολλοίς οι επιλογές σε πρόσωπα και πολιτικές των επικεφαλής των δύο κομμάτων.
No comments:
Post a Comment