Μουντζώνετε τη Βουλή; Στα μούτρα σας!

Η όλη ιστορία με τους "αγανακτισμένους" ξεχωρίζει κυρίως ως άσκηση ανευθυνότητας. Ανευθυνότητα τόσο για το παρελθόν, όσο και για το μέλλον. Οι αγανακτισμένοι αυτοί το 2009, το 2007, το 2004, το 2000, το 1996 και ακόμη πιο παλιά είχαν μια καίρια δυνατότητα να επηρεάσουν τα πράγματα: την ψήφο τους. Προτίμησαν να την ανταλλάξουν με κάποιο ρουσφέτι ή να την δώσουν σε κάποιο κόμμα, χωρίς να πολυ-ψάξουν τι παίζει (το μεγαλύτερο ψέμα είναι ο ισχυρισμός τους ότι τώρα μάθανε την αλήθεια - μόνο ένας συνειδητά αποστρέφων το πρόσωπό του από την πραγματικότητα δεν μπορούσε να διακρίνει πού οδηγούσαν όλες οι κρατικές σπατάλες) ή να πάνε στις παραλίες για χαβαλέ, αντί να ασκήσουν την εξουσία που τους έδινε το Πολίτευμα - γιατί η ψήφος είναι άσκηση εξουσίας με την ευθύνη που κάτι τέτοιο συνεπάγεται, όσο κι αν θέλουν να το αποσιωπήσουν αυτό. Και όσοι απ' αυτούς δεν ψήφισαν τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει τις τελευταίες δεκαετίες τον τόπο, φαίνεται ότι παρέλειψαν να αξιοποιήσουν και τη δυνατότητα που τους έδινε αυτό το "κακό" σύστημα, να μορφώσουν οι ίδιοι κάποιο σχηματισμό και να επιδιώξουν, τουλάχιστον, να πείσουν τους συμπολίτες τους για όλα αυτά, για τα οποία τώρα διαμαρτύρονται. Ό,τι είχαν να κάνουν, που ήταν δύσκολο και υπεύθυνο, το παρέλειψαν. Επέδειξαν τρομερή ανευθυνότητα στο παρελθόν - διότι, εάν υπήρχε αυτό το πλειοψηφικό ρεύμα κατά της διαφθοράς, των σημερικών πολιτικών κ.λπ., το ότι δεν εμφανίσθηκε στο παρελθόν οφείλεται αποκλειστικά στην παράλειψη των ιδίων να κινητοποιηθούν ως τώρα. Από την άλλη, ό,τι είναι εύκολο και αποκοιμίζει τη συνείδησή τους, να βαράνε κατσαρόλες, να μουντζώνουν, να προπηλακίζουν αυτούς που οι ίδιοι ψήφισαν, αυτό το κάνουν. 

Επιπλέον, με τη στάση τους στο Μνημόνιο αλλά και με τα υπόλοιπα που διακηρύττουν, δείχνουν την ανευθυνότητά τους και για το μέλλον. Θέλουν να φύγει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι έτσι θα φύγουν και τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ του δανείου, που είναι απαραίτητα για να μη καταρρεύσει το κράτος, για να μπορούν να πληρώνονται μισθοί και συντάξεις, για να υπάρχει Στρατός και να εξακολουθούν τινές εξ αυτών να διατηρούν τις εθνικιστικές τους φαντασιώσεις. Κάποιοι από αυτούς θέλουν να είναι και μπαταχτσήδες, να φορτώσουν στις επόμενες γενιές ένα στίγμα κουτσαβακισμού, το οποίο οι ίδιοι καλλιέργησαν, τρώγοντας από τα δανεικά και μετά γυρνώντας την πλάτη στους δανειστές. Η αναξιοπιστία τους θα στοιχειώνει τα παιδιά και τα εγγόνια τους, αλλά αυτό διόλου δεν τους ενδιαφέρει.

Μουντζώνοντας τη Βουλή δείχνουν ένα πράγμα: ότι αποποιούνται τις ευθύνες για τη δική τους πορεία ως πολιτών. Επειδή όμως η Βουλή αντιπροσωπεύει το σύνολο του εκλογικού σώματος (και αυτό της χαβαλέ ψήφου, και αυτό της αποχής), στο οποίο περιλαμβάνονται και οι αγανακτισμένοι, μουντζώνοντας τη Βουλή δεν κάνουν τίποτε άλλο, από το να μουντζώνουν τους εαυτούς τους.

ΥΓ. Δεν είναι τυχαίο που σε τέτοιες συγκεντρώσεις ακούγονται φωνές, όπως του Μίκη Θεοδωράκη, που αμφισβητούν τη δημοκρατία και τη διαδικασία της ψήφου. Είπαμε, η ψήφος έχει ευθύνη. Οι ανεύθυνοι την απεχθάνονται, φυσικώ τω λόγω.