Η απαξία του πολιτικού συστήματος είναι όπως όλα δείχνουν δεδομένη. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην ακατάσχετη σκανδαλολογία και σε έναν κενό περιεχομένου πολιτικό λόγο, οι πολίτες αναζητούν μία διέξοδο για να εκφράσουν κυρίως τη διαμαρτυρία τους αλλά και την πολιτική τους διαφοροποίηση από το υπάρχον καθεστώς. Τα παραδοσιακά μικρά κόμματα (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ) με την ακραία ρητορική τους αλλά και την σύμπραξη τους στο σημερινό πολιτικό σκηνικό αδυνατούν να εισπράξουν αυτό το κύμα διαμαρτυρίας.Ως εναλλακτική λύση -με βάση τις νέες δημοσκοπήσεις-οι πολίτες φαίνεται να επιλέγουν τους οικολόγους πράσινους.
Τι γνωρίζουμε όμως για το νέο αυτό κόμμα που φαίνεται σε ορισμένες δημοσκοπήσεις να ξεπερνάει ακόμα και το 5%; Οι περισσότεροι απολύτως τίποτε.Ορισμένοι στη Θεσσαλονίκη γνωρίζουν τον κ. Μιχάλη Τρεμόπουλο ο οποίος παλαιότερα ήταν υποψήφιος νομάρχης (τη μία φορά με τον Συνασπισμό). Πιθανολογούν όλοι, και όχι αδίκως, ότι λόγω ονόματος επικεντρώνονται σε ζητήματα προστασίας του περιβάλλονος τα οποία άλλωστε βρίσκονται πλέον ψηλά στην πολιτική ατζέντα παγκοσμίως. Το πέπλο άγνοιας που έχουμε όμως για τους οικολόγους-πράσινους οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην απουσία τους κυρίως από τα πάνελ των διάφορων πολιτικών talk-show. Αυτό όμως-με δεδομένο το επίπεδο της πολιτικής συζήτησης στην Ελληνική τηλεόραση- δεν είναι απαραιτήτως κακό.Αντίθετα, ο -σκεπτόμενος και αγανακτισμένος συγχρόνως τηλεθεατής- παρακολουθώντας τους εκπροσώπους των κομμάτων να διαπληκτίζονται διαρκώς για ζητήματα που ουδόλως τον αφορούν προτιμάει να ρίξει την ψήφο του στους οικολόγους πράσινους και ας μην ξέρει τίποτε για αυτούς.Επιπλέον, η άγνοια των ψηφοφόρων για τις πολιτικές τους θέσεις, τους προσδίδει ευελιξία κινήσεων και τους καθιστά ελκυστική πολιτική επιλογή για διάφορους ετερόκλητους ιδεολογικούς χώρους.Από τη μία ο απογοητευμένος από τον Σύριζα αριστερός ψηφοφόρος βρίσκει πολιτικό καταφύγιο στον πρώην εκλογικό του σύμμαχο και από την άλλη o απελπισμένος νεοδημοκράτης-που δεν θέλει να στραφεί προς τον ΛΑΟΣ- καταλήγει εκ των πραγμάτων στην ίδια δεξαμενή. Όλοι φαίνονται να χωράνε σε αυτόν τον μετριοπαθή (;) πολιτικό σχηματισμό.
Ωστόσο εύλογα τίθεται το ερώτημα: Τι ακριβώς κομίζουν στην ελληνική πολιτική ζωή οι οικολόγοι πράσινοι, ποιες είναι οι θέσεις τους και σε τι διαφέρουν από τα υπόλοιπα κόμματα;
Διαβάζοντας το πρόγραμμα τους αλλά και την ιστοσελίδα τους μπορεί κάποιος να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα. Αναφέρουν επί παραδείγματει ότι είναι ''υπέρ της υιοθέτησης του 35ωρου και της ανακατανομής του χρόνου εργασίας σ' όλους''. Στη συζήτηση για το άρθρο 16 πρίν από δύο χρόνια είχαν ταχθεί ενάντια στην αναθεώρηση του και στην ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Στο πρόγραμμα τους υπογραμμίζουν ότι η παιδεία ''δεν μπορεί να είναι προιόν εμπορευματοποίησης'' και να συγχέεται με την ''κατάρτιση που απευθύνεται κυρίως σε ενήλικες και συνδέεται περισσότερο με την απασχόληση ή την απόκτηση συγκεκριμένων προσόντων'' ενώ είναι υπέρ ''της μισθολογικής αναβάθμισης των εκπαιδευτικών''.Στη θεματική ενότητα του προγράμματος για την υγεία επισημαίνουν ότι είναι αναγκαίος ο ''τερματισμός των πειραμάτων σε ζώα στην ιατρική εκπαίδευση αλλά και στην έρευνα''. Σε ό,τι αφορά την στάση τους στα διεθνή θέματα, υποστηρίζουν ''τη διάλυση του ΝΑΤΟ'' και είναι ενάντια στο Ευρωσύνταγμα.
Για την προστασία του περιβάλλοντος ενώ σε ορισμένα ζητήματα όπως για παράδειγμα η βιολογική γεωργία είναι αρκετά σαφείς, σε άλλα -μείζονος σημασίας- όπως η εμπλοκή των μεγάλων επενδύσεων στην αιολική ενέργεια δεν προτείνουν κάτι συγκεκριμένο.
Τέλος, συνολικά το πρόγραμμα είναι περισσότερο διακηρυκτικού χαρακτήρα με αρκετές ασάφειες και γκρίζες ζώνες χωρίς να διευκρινίζονται οι τρόποι με τους οποίους θα οδηγηθούμε στο τελικό αποτέλεσμα. Τι καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας ότι:''στηρίζουμε μορφές κοινωνικής οικονομίας που υπερβαίνουν τη μισθωτή εργασία'' και πως επιτυγχάνεται αλήθεια κάτι τέτοιο;
Σε κάθε περίπτωση είναι χρήσιμο να γνωρίζει κανείς τι ψηφίζει και γιατί!Η αποδοκιμασία των δύο μεγάλων κομμάτων είναι και αναγκαία και δικαιολογημένη. Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι αν ο πιθανός ''έκτος παίκτης'' έχει την προοπτική να αναζωογονήσει το αποξηραμένο πολιτικό περιβάλλον. Μπορούν να επιτύχουν κάτι τέτοιο οι Οικολόγοι Πράσινοι;Πολύ φοβούμαι πως όχι!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Μια ψήφος στους Οικολόγους-Πράσινους είναι δυστυχώς η προσωποποίηση της έκφρασης: «η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας»Aν εξαιρέσεις μια ιδιαίτερα μικρή πλειοψηφία ατόμων που πραγματικά ενδιαφέρονται για το περιβάλλον (ορισμένες φορές σε γραφικό/ανεδαφικό βαθμό: treehuggers), οι υπόλοιποι που δηλώνουν πως θα ψηφίσουν Ο-Π το κάνουν ως μορφή διαμαρτυρίας, όπως περιγράφει το κείμενο.
Το αστείο είναι πως διαμαρτυρία από δω, διαμαρτυρία από κει... κινδυνεύει να πάρει ένα εξαιρετικά καλό ποσοστό στο Ευρωκοινοβούλιο, προσθέτοντας ακόμα ένα κόμμα με ανεδαφικό-ανεφάρμοστο πρόγραμμα στη Βουλή.
Και αυτό γιατί ο πυρήνας των σοβαρών οικολογικών προτάσεων αποτελεί ήδη μέρος του προγράμματος των περισσότερων παρατάξεων με αξιώσεις. Δηλαδή δεν προσθέτουν κάτι καινούργιο.
Αυτό αντιθέτως που μένει είναι οι "vegetarian υπερβολές" (συνήθως τεχνοφοβικές ΟΧΙ πολιτικές έναντι σε οτιδήποτε καινούργιο) και κάτι αριστερίζουσες προτάσεις απλά για τα μάτια του κόσμου...
Το πρόβλημα είναι πως οι καλές προθέσεις δεν αρκούν. Στις καλές προθέσεις όλα τα κόμματα είναι ισόπαλα και μάλιστα με μεγάλο σκορ. Ακόμα και κόμματα τα οποία έχουν απώτερο στόχο την αποκρουστικότερη δικτατορία (αν υπάρχουν τέτοια), το κάνουν επειδή το θεωρούν καλό.
΄Ολοι (ή σχεδόν όλοι) θέλουμε το καλό του πλανήτη και όλοι (ή σχεδόν όλοι) θέλουμε την ανακούφιση των αδυνάτων. Το θέμα είναι ποιες συγκεκριμένες παρεμβάσεις ή απουσίες παρεμβάσεων χρειάζονται για να λυθούν τα προβλήματα με το ελάχιστο κόστος και με τη μέγιστη συναίνεση.
Post a Comment