Μούδιασμα - με (πολύ) λίγα στοιχεία ευχάριστης εκπλήξεως

Πώς αλλιώς να αντιδράσει κανείς στο σημερινό ανασχηματισμό; Για άλλη μια φορά ο Πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία να κάνει μια υπέρβαση (ξέρω, ξέρω, παλαιά αγαπημένη λέξη του κ. Σαμαρά), να δώσει μια νέα δυναμική στο κυβερνητικό επιτελείο, για μια ακόμη φορά, γενικώς ειπείν, απογοήτευσε. Ίσως να τον αδικούμε - ίσως (μια κρυφή, αν και όχι πολύ βάσιμη ελπίδα) η τοποθέτηση ενός ανθρώπου της ευφυΐας του Ευαγγέλου Βενιζέλου στο Υπουργείο Οικονομικών (με δεδομένη, πάντοτε, τη ροπή του προς το λαϊκισμό) να φέρει αποτελέσματα που κανείς δεν θα περίμενε. Αλλά η γενική εικόνα που αναδύθηκε ήταν ότι ο Πρωθυπουργός σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή ενδιαφέρθηκε περισσότερο να τηρήσει εσωτερικές ισορροπίες (μέσα στο κόμμα και την κοινοβουλευτική ομάδα), παρά να τοποθετήσει τους αρίστους ή, έστω, τους πολύ ικανούς στα διάφορα υπουργεία.

Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται η διατήρηση του κ. Χρήστου Παπουτσή, ο οποίος προσπαθεί να ανταγωνισθεί τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο σε αδράνεια; Ή του κ. Κώστα Σκανδαλίδη; Πώς εξηγείται η υποβάθμιση του κ. Γιάννη Ραγκούση και του κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου, που είναι οι υπουργοί που, μαζί με τον κ. Ανδρέα Λοβέρδο, κατά κοινή ομολογία εργάσθηκαν περισσότερο; Από την άλλη, αναβαθμίσθηκαν ο κ. Χάρης Καστανίδης και ο κ. Δημήτρης Ρέππας - ανέλαβε τη μεταρρύθμιση του κράτους ο υπουργός που δεν μπόρεσε καλά-καλά να απελευθερώσει τις μεταφορές, ενώ τη γενική διοίκηση (Υπουργείο Εσωτερικών) ο υπουργός που, ως Υπουργός Δικαιοσύνης, λίγο ως πολύ αμφισβήτησε την αρχή της νομιμότητας, λέγοντας ότι η εφαρμογή των νόμων είναι σχετική (όσον αφορά την υπουργοποίηση του αντι-μνημονιακού κ. Παντελή Οικονόμου - ουδέν σχόλιον!).

Ακόμη κι εάν είχε, δηλαδή, ο κ. Παπανδρέου κατά νου να συγκροτήσει την πιο αξιόμαχη κυβέρνηση που μπορούσε (βάζοντας στο στοιχείο του αξιομάχου και τη στήριξη από την κοινοβουλευτική του ομάδα), αυτό που εισπράττει ο παρατηρητής είναι ότι απλώς θέλησε να εξαγοράσει τη στήριξη ή, έστω, την ανοχή σημαντικού μέρους των βουλευτών του με το μοίρασμα αξιωμάτων. Σε μια στιγμή που θα χρειαζόταν τουλάχιστον τεκμήριο τεχνοκρατικής ικανότητας - όπου ακόμη και εξωκοινοβουλευτικοί ή εξωκομματικοί θα μπορούσαν να τοποθετηθούν μόνο και μόνο με αναφορά στις ικανότητές τους, ο Πρωθυπουργός φάνηκε να αναδιπλώνεται και να υποτάσσεται στους κομματικούς φεουδάρχες (αυτό, φυσικά, δεν αποκλείει την πιθανότητα ο κ. Παπανδρέου να εκτίμησε ότι, φέρνοντας τεχνοκράτες εκτός ΠΑΣΟΚ, μπορεί να έχανε τη δεδηλωμένη πλειοψηφία στη Βουλή - ενδεχόμενο, ας πούμε, όχι και πολύ κολακευτικό για το κυβερνών κόμμα και τη νοοτροπία του).

Σε λίγα θετικά στοιχεία μπορούμε να σταθούμε. Απομακρύνθηκε η κα. Μπιρμπίλη, των μεγάλων οραμάτων και της ελλείψεως επαφής με την πραγματικότητα (βλ. σχέδιο για πεζοδρόμηση Πανεπιστημίου). Γλιτώσαμε την κα. Κατσέλη, η οποία προσπαθούσε να διεκδικεί "εξαιρέσεις" και "αποκλίσεις" από το Μνημόνιο εξ αιτίας μιας αρτηριοσκληρωτικής αντιλήψεως για τις εργασιακές σχέσεις - και που επέτυχε οι μειώσεις μισθών που νομοθέτησε το κόμμα της να μην έχουν αντίκρισμα στους υπαλλήλους του Υπουργείου της. Γλιτώσαμε και τον κ. Δρούτσα, ο οποίος δεν έδειξε κάτι που να δικαιολογεί την εμπιστοσύνη, με την οποία τον είχε περιβάλει ο Πρωθυπουργός. Από την άλλη, ευχάριστη έκπληξη απετέλεσε η τοποθέτηση του κου. Ηλία Μόσιαλου στην κυβέρνηση, έστω και ως Υπουργού Επικρατείας, όπως και του κ. Λαμπρινίδη στο Υπουργείο Εξωτερικών.

Όμως ακόμη και με αυτά τα (ολίγιστα) θετικά στοιχεία, δεν μπορούμε να είμαστε ενθουσιασμένοι με τη νέα κυβέρνηση. Δεν έχει κάποιο, το οποίο να πείθει (εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον) ότι θα οδηγήσει τη χώρα στη δημοσιονομική εξισορρόπηση και θα αποφύγει τη χρεωκοπία. Θα προσέθετα: "μακάρι να διαψευσθώ", αλλά ακόμη και η ελπίδα, που πεθαίνει τελευταία, μετά από αρκετές απογοητεύσεις κουράζει.