Η συναίνεση, ο διάλογος και ο Συνασπισμός

Όσα έγραψε ο Πάσχος Μανδραβέλης για τη συναίνεση και το "άλλοθι απραξίας" που προσφέρει με καλύπτουν απολύτως και δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Αλλά διάβασα μια δημοσίευση του in.gr για τις θέσεις του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, σε σχέση με την παιδεία και τον προτεινόμενο από μηδενικής βάσεως διάλογο, και είπα να ψάξω λίγο παραπέρα - και βρήκα, πράγματι, την ομιλία του Προέδρου του Συνασπισμού κ. Αλέξη Τσίπρα με την αντιμετώπιση της διαδικασίας αυτής. Στην ομιλία αυτή (όπου, επειδή είναι απομαγνητοφωνημένη, κάποια αποσπάσματα είναι ελλιπή) μπορούμε να διακρίνουμε κάποια από τα συνήθη χαρακτηριστικά του λόγου που αρθρώνει το διάδοχο σχήμα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς: ελιτισμό ("Δεν μπορούμε να τα βρούμε σε ένα τραπέζι μαζί με τον Άδωνι Γεωργιαδη. Αν μπορεί η κα Διαμαντοπούλου, μπράβο της." - ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι εκλεγμένος βουλευτής, σαν τους άλλους), γενικές στοχεύσεις κατά αγνώστων εχθρών με ύφος αφοριστικό ("Ο νεοφιλελευθερισμός ταυτίζει τον πολίτη με τον καταναλωτή και αντιλαμβάνεται την παιδεία ως εμπόρευμα."), μπουρδολογία ("πρέπει να προστεθεί στο δημοτικό σχολείο 'εκπαίδευση στην ισότητα'"), αγωνιστικές κορώνες ("Συνεχίζουμε τον αγώνα για την περιφρούρηση ενός πολύτιμου, κοινωνικού κεκτημένου."), αοριστολογία ("Είναι το δημόσιο πανεπιστήμιο που θα ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες, θα είναι σύγχρονο, συμμετοχικό."), εκδικητισμό ("Η κυβέρνηση, αντί να μελετά πώς θα μεταρρυθμίσει τα ΚΕΣ/«κολέγια» σε de facto ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα πρέπει να επιβάλει άμεσα το κλείσιμό τους, κάτι που επιτρέπεται από το κοινοτικό δίκαιο.") και, φυσικά, προσπάθεια για διατήρηση ή επέκταση με κάθε τρόπο του δημοσίου μονοπωλίου στο σύνολο της εκπαίδευσης. Με άλλα λόγια, κατά το όραμα του Συνασπισμού, αν κάποιος έχει το ταλέντο και τη θέληση να διδάξει, οφείλει να το κάνει αυτό αποκλειστικά μέσα από το σύστημα που θα οργανώσει το Υπουργείο Παιδείας. Διαφορετικά εισέρχεται ο νεοφιλελευθερισμός, η εμπορευματοποίηση, η παιδεία χάνεται ως δημόσιο αγαθό. Η κυβέρνηση αναζητά άλλοθι, η ελάσσων αντιπολίτευση δεν της το παρέχει και ακόμη και οι σχετικώς ήπιες (άτολμες θάγραφα εγώ, σε μεγάλο βαθμό) προτάσεις της επιτροπής υπό τον κ. Βερέμη έχουν ήδη εγκαταλειφθεί.