Κάτι άλλο που μας έφερε η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ιδίως στην ευρωζώνη, είναι η υποχρέωσή μας, ως κράτος, να τηρούμε κάποια στοιχειώδη δημοσιονομική πειθαρχία. Καθορίζονται κάποια όρια στο έλλειμμα του ισοζυγίου, στον πληθωρισμό, στο εξωτερικό χρέος και σε κάποιους άλλους δείκτες, τους οποίους πρέπει να τηρούμε - διαφορετικά αντιμετωπίζουμε την προοπτική επιτήρησης της οικονομίας μας (βλ. την περίοδο μετά την περίφημη "απογραφή" της Ν.Δ.) ή και επιβολής προστίμων. Πρέπει, βεβαίως, να παρατηρηθεί ότι η επανειλημμένη παραβίαση των υποχρεώσεων αυτών από ισχυρότερα κράτη-μέλη (κυρίως Γαλλία και Γερμανία, αν δεν κάνω λάθος) δεν οδήγησε στην επιβολή αντίστοιχων κυρώσεων στα κράτη αυτά.
Επίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση μας απαγόρευσε να έχουμε διατάξεις στη νομοθεσία μας, όπως αυτή για το βασικό μέτοχο και, καταπώς φαίνεται, για την απαγόρευση κατοχής του 20% του κεφαλαίου μιας ΔΕΚΟ από ιδιώτη επενδυτή. Θυμόμαστε μάλιστα πώς αντιμετωπίζονταν όσοι μας έκαναν τις σχετικές υποδείξεις, με τους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς των υπαλληλίσκων της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, που δεν μπορούσαν να επιβάλλονται επί της συνταγματικώς εκλεγμένης κυβερνήσεως ή να οδηγούν στην καταπάτηση του ελληνικού Συντάγματος (ενώ κάποιοι επέχαιραν που, έστω και διά της εξωτερικής πιέσεως, εξοβελίζονταν κάποιες παράλογες ρυθμίσεις). Και κάπου εκεί θυμηθήκαμε το ζήτημα της συγκρούσεως της κοινοτικής νομοθεσίας με την εσωτερική και με το Σύνταγμα και τα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας που τίθενται.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment