Η συζήτηση που δεν γίνεται

Τι είναι άραγε η ευρωπαική ένωση για τον μέσο Έλληνα και πόσο καλά πληροφορημένος είναι;
Πολλά και διάφορα θα μπορούσε να απαντήσει κανείς.Για τον αγρότη είναι οι επιδοτήσεις που παίρνει(ή που ζητάει), για τον φοιτητή το Erasmus, για τον συνταξιούχο το ευρώ και η ακρίβεια που έφερε (με την συνδρομή μας), για την κυρία Παπαρήγα και τους ομοιδεάτες ο υπηρέτης του κεφαλαίου και των μονοπωλίων.
Η αλήθεια είναι πως από το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" που ακούγαμε όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έβαζε ,παρά την θέληση μας, στην Ευρωπαική οικογένεια πολλά έχουν αλλάξει και σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι η πορεία της Ελλάδος είναι αλληλένδετη με αυτή της Ευρωπαικής Ένωσης.
Το ζήτημα πάντως είναι ότι παρά την μεταστροφή της κοινής γνώμης γύρω από την ένωση, αυτό που διαχρονικά παρατηρείται είναι αφ'ενός η ελλιπής ενημέρωση για τα ευρωπαικά ζητήματα και αφ'ετέρου η ρηχή αντιμετώπιση των. Δογματικά και χωρίς συζήτηση απέρριπτε η πλειοψηφία των πολιτών (συνεπικουρούμενη από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου) την ένταξη μας στην τότε ΕΟΚ ,όπως δογματικά αντιδρούσε η αριστερά κυρίως, σε όλα τα βήματα προς την οικονομική και πολιτική ενοποίηση(Μάαστριχτ, Σέγκεν, Ευρωσύνταγμα).Από την άλλη, η εκάστοτε κυβέρνηση με συνοπτικές διαδικασίες επικύρωνε κάθε συνθήκη στην οποία καλούμασταν να συναινέσουμε μη αφήνοντας περιθώρια για ουσιαστικό διάλογο(για δημοψήφισμα ούτε λόγος φυσικά).
Σε αυτή όμως την φάση πρέπει να ξεκάθαρίσουμε τι είδους Ευρώπη θέλουμε ξεκινώντας μιά ουσιαστική συζήτηση γιά όλα τα ουσιώδη ζητήματα που σχετίζονται με αυτό.Με δεδομένο ότι και ο γραφών δεν έχει κατασταλλάξει σε πάρα πολλά θέματα, θα επιχειρήσουμε με τα αδέρφια μου να παρουσιάσουμε όλες τις τεκμηριωμένες απόψεις, από αυτή του ενθουσιώδη ευρωπαιστή προέδρου της Ε.Ε Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο μεχρι αυτή του ευρωσκεπτικιστή Τσέχου προέδρου Βάτσλαβ Κλάους.