Όταν το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων είχε κληθεί, τη μακρινή δεκαετία του '60, να κρίνει τι γίνεται στην περίπτωση που συγκρούονται νόμοι της Ε.Ο.Κ. με τα συντάγματα των κρατών-μελών, ποιο δίκαιο δηλαδή υπερισχύει, οδηγήθηκε σε μια μάλλον αναπάντεχη και πρωτοποριακή για τα τότε δεδομένα θέση: δεν τίθεται, λέει, ζήτημα συγκρούσεως, γιατί τα συντάγματα και η κοινοτική νομοθεσία κινούνται σε διαφορετικά επίπεδα. Έκρινε, συγκεκριμένα, το Δ.Ε.Κ. ότι, διά της συμμετοχής τους στην Ε.Ο.Κ., τα κράτη-μέλη παραχώρησαν στα υπερεθνικά όργανά της μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, ότι δηλαδή για κάποια ζητήματα αρμόδια δεν ήσαν πλέον να αποφασίζουν τα κράτη-μέλη, αλλά η Ε.Ο.Κ. Το Σύνταγμά μας κάνει μια παρόμοια πρόβλεψη (άρθρο 28, παρ. 2 και 3): "2. Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση του νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών. 3. Η Ελλάδα προβαίνει, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας. Ερμηνευτική δήλωση (προστέθηκε το 2001): Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.".
Για κάποιο φιλελεύθερο, που είναι καχύποπτος ως προς τους ρόλους που μπορεί να παίξει το κράτος, η μεταβίβαση αυτή μπορεί να ιδωθεί αρνητικά, υπό την έννοια ότι δημιουργεί μια ακόμη υπερ-κρατική οντότητα, η οποία έχει τη δυνατότητα να επεμβαίνει ρυθμιστικά στη ζωή μας. Από την άλλη, η οντότητα αυτή έχει σε μεγάλο βαθμό προωθήσει τη μείωση κάποιων γραφειοκρατικών εμποδίων, τη μείωση φορολογιών και τελωνειακών τελών. Ίσως αυτός ο προβληματισμός να συμπυκνώνει και την αισιοδοξία ή, κατά καιρούς (όλο και πιο συχνή, πρόσφατα) την απαισιοδοξία με την οποία αντιμετωπίζουμε πλέον την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Για κάποιο φιλελεύθερο, που είναι καχύποπτος ως προς τους ρόλους που μπορεί να παίξει το κράτος, η μεταβίβαση αυτή μπορεί να ιδωθεί αρνητικά, υπό την έννοια ότι δημιουργεί μια ακόμη υπερ-κρατική οντότητα, η οποία έχει τη δυνατότητα να επεμβαίνει ρυθμιστικά στη ζωή μας.
Αυτό είναι απολύτως κατανοητό και φυσιολογικό. Το περίεργο είναι πως οι δυνατότερες φωνές κατά της παραχώρησης δικαιωμάτων στην Ε.Ε. προέρχονται από όσους παραχωρούν πολύ ευχαρίστως δικαιώματα σε εθνικές κυβερνήσεις. Θα θυμάστε τον θόρυβο που είχε γίνει πριν από πολλά χρόνια όταν ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Γ.Α. Παπανδρέου μίλησε για παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Ε.Ε. Φυσικά την "παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων" δεν την έβγαλε από το μυαλό του, αφού ακριβώς ο ίδιος όρος αναφέρεται στις συνθήκες της Ε.Ε.
Post a Comment