Μόνη λύση: η σοσιαλιστική μεταρρύθμιση

Από τις αδιέξοδες συζητήσεις που διεξάγονται σε αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, αλλά και από τα θλιβερά κατάλοιπα του άλλοτε κραταιού νεοφιλελεύθερου χώρου (κραταιού όχι σε εμφανή ιδεολογική ισχύ, αλλά σε υπόγεια συμφωνία του κυβερνητικού κατεστημένου με την άρχουσα οικονομική τάξη) βγαίνει ένα συμπέρασμα: ότι οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρύθμισης επωφελούς για το λαό σκοντάφτει πάντα στην οργανωμένη αντίδραση των μεγαλοαστικών συμφερόντων. Η αντίδραση στη μεταρρύθμιση δικαιολογείται από μια ψευδεπίγραφη επίκληση ελευθερίας, με μια απελπισμένη προσπάθεια να αποκρυβεί από την πλειοψηφία του λαού η δυνατότητα που του παρέχει το δημοκρατικό σύστημα, αλλά και το ισχύον Σύνταγμα (άρθρο 106: "1. Για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του γενικού συμφέροντος το Κράτος προγραμματίζει και συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη Χώρα, ... 2. Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ...") για μια σοσιαλιστική μεταρρύθμιση, για ένα προγραμματισμό της οικονομίας, ο οποίος να προστατεύει και να ενισχύει τα λαϊκά εισοδήματα και να μην επιτρέπει στο κεφάλαιο να καρπώνεται τους κόπους του εργαζομένου, ανταμείβοντάς τον με ψίχουλα.

Στο ασφαλιστικό ζήτημα η ανάγκη για μια τέτοια μεταρρύθμιση είναι ακόμη πιο έντονη: η αποφυγή της καταβολής εισφορών από το κεφάλαιο, η αύξηση των εισφορών που επιβάλλεται και στους μικρούς ελεύθερους επαγγελματίες (αποτέλεσμα της τεράστιας απαξίωσης και απώλειας των αποθεματικών των ταμείων στο χρηματιστήριο), έχουν οδηγήσει το σύστημα σε ένα αδιέξοδο - το οποίο μπορεί να λυθεί μόνον εάν το κράτος αναλάβει συνολικά και αποκλειστικά την καταβολή συντάξεων. Τα χρήματα που καταβάλλονται από την πλουτοκρατία στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες πρέπει να ανακατευθυνθούν σε ενίσχυση του συστήματος - επιβάλλεται η απαγόρευση της ιδιωτικής ασφάλισης, για να ενισχυθεί περαιτέρω το αναδιανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα και τα κατώτερα εισοδήματα. Το κράτος θα αναλάβει όλα τα ιδιωτικά συμβόλαια ασφάλισης ζωής, καθορίζοντας με βάση τις ανάγκες του συστήματος και το εισόδημα του δικαιούχου τις αποζημιώσεις και τις συντάξεις που θα αποδίδει.

Η πραγμάτωση της κοινωνικής αλληλεγγύης γίνεται μόνο με την καθολική συμμετοχή του πληθυσμού, ανεξαρτήτως κοινωνικής και οικονομικής τάξεως - και η συμμετοχή αυτή διασφαλίζεται μόνο με την ανάλογη κρατική παρέμβαση, η οποία είναι προς την κατεύθυνση της ορθής μεταρρύθμισης, της σοσιαλιστικής. Η απώλεια ασφαλιστικών δικαιωμάτων κυρίως των κατώτερων στρωμάτων που επιχειρείται από την κυβέρνηση (αλλά και από την προηγούμενη κυβέρνηση) δεν συνιστά μεταρρύθμιση, αλλά αντίδραση - και όσοι παπάδες και να προσπαθήσουν, δεν μπορούν να την βαφτίσουν πρόοδο. Πρόοδος υπάρχει όταν η κοινωνία ενωμένη υπηρετεί κοινούς σκοπούς, τη συνολική ευημερία, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν το κάθε μέλος της κοινωνίας προτάσσει τις ατομικές του προτεραιότητες. Οι κοινοί αγώνες είναι αυτοί που οδηγούν σε κοινωνίες ισότητας, σε κοινωνίες όπου ο άνθρωπος δεν εκμεταλλεύεται το συνάνθρωπό του, αλλά όλοι μαζί επιδιώκουν ένα καλύτερο μέλλον. Η καθολική συμμετοχή του λαού σε τέτοιες σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις που νίκησαν την πλουτοκρατία σε όλες τις γωνίες του κόσμου, στη Βενεζουέλα, στην Κούβα, στη Βόρεια Κορέα, στη Λευκορωσία, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.