... παρουσίασε ο Υπουργός Υγείας Δ. Αβραμόπουλος. Περιλαμβάνει πρόγραμμμα 10 σημείων. Προσέξτε πόσα από αυτά είναι καθαρά γραφειοκρατικά: σύσταση εθνικού συντονιστικού οργάνου (και μάλιστα παρά τω Πρωθυπουργώ), δημιουργία ενιαίου προϋπολογισμού για τα ναρκωτικά, μετεξέλιξη του ΟΚΑΝΑ σε εθνικό κέντρο, κατοχύρωση και ανάδειξη της αποστολής του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά, αποτελεσματική επικοινωνία με τους εργοδότες και ενίσχυση ειδικών προγραμμάτων για την κοινωνική επανένταξη των πρώην χρηστών, μεταξύ των άλλων. Δηλαδή θα παρακαλεί το κράτος τους εργοδότες να προσλαμβάνουν πρώην χρήστες! (το θαυμαστικό όχι ως ένδειξη κάποιας αποδοκιμασίας για ανθρώπους που έχουν δοκιμάσει ναρκωτικά, αλλά για το ρόλο που καλείται να παίξει το κράτος)
Η αντιμετώπιση αυτή μου φαίνεται αντιφατική ως προς το ισχύον ποινικό πλαίσιο για τα ναρκωτικά. Αντιμετωπίζουμε, δηλαδή, τους χρήστες των ναρκωτικών ταυτοχρόνως ως εγκληματίες (κακώς) και προσπαθούμε να τους επανεντάξουμε στην κοινωνία, αντιμετωπίζοντάς τους, λίγο έως πολύ, ως ασθενείς (καλώς, κατά βάσιν, κατά τη γνώμη μου). Όλα αυτά τα κάνουμε με μια σειρά από γραφειοκρατικές διαδικασίες, συντονιστικά συμβούλια, κέντρα τεκμηρίωσης κ.λπ. Δεν έχουμε ξεκαθαρίσει όμως, ως κοινωνία, κάποιες βασικές παραδοχές: Ποιον βλάπτει ο χρήστης ναρκωτικών (αν μπορούμε να τυποποιήσουμε αυτή τη συμπεριφορά); Η κοινωνία χρειάζεται προστασία από τους χρήστες και, αν ναι, για ποιο λόγο; Και ποιον βλάπτει όποιος διακινεί ναρκωτικές ουσίες; Υπάρχει λόγος να προστατευθούν κάποιοι από τη διακίνηση ναρκωτικών; Αν σε κάποια από τις ερωτήσεις αυτές απαντήσουμε καταφατικά, τότε πρέπει να προχωρήσουμε και να εξετάσουμε εάν η προστασία αυτή πρέπει να γίνεται μέσω της ποινικής καταστολής.
Είχαμε ξανασυζητήσει το θέμα παλαιότερα εδώ, όταν κατατεθεί νομοσχέδιο ή ακριβής πρόταση θα μπορέσουμε να επανέλθουμε.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment