Ποιος πληρώνει τα αναβολικά;

Αν υπάρχει έστω και λίγη αλήθεια στην ιστορία με τη χρήση αναβολικών από αθλητές της εθνικής ομάδος άρσεως βαρών, τότε τα πράγματα έχουν ως εξής: Το Κράτος, αποφασίζοντας, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, πως υπάρχει ανάγκη ενίσχυσης της εθνικής μας υπερηφάνειας, χρηματοδοτεί γενναία με χρήματα των (όχι απαραιτήτως πλουσίων) φορολογουμένων, τον πρωταθλητισμό. Εν συνεχεία ενισχύει τις πιθανότητες επιτυχίας αγοράζοντας ακριβά αναβολικά με χρήματα τα οποία αμέσως ή εμμέσως προέρχονται από τον φορολογούμενο. ΄Οταν αποκαλύπτεται το σκάνδαλο, χρειάζεται να ξοδέψει ακόμα περισσότερα χρήματα των φορολογουμένων για να διερευνήσει την υπόθεση και να τιμωρήσει τους ενόχους (;), προστατεύοντας έτσι τους πολίτες από τον τραυματισμό της εθνικής τους υπερηφάνειας τον οποίο το ίδιο το Κράτος προκάλεσε.

Μία παρόμοια ιστορία βρίσκεται σε εξέλιξη στο επαγγελματικό πρωτάθλημα μπέιζμπολ της Β. Αμερικής. Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες και κάποιες διαφορές. Το επαγγελματικό μπέιζμπολ, αν και δεν χρηματοδοτείται καθόλου από το Κράτος, έχει τον χαρακτήρα της εθνικής ψυχαγωγίας (national pastime) σε βαθμό που να παίζεται ο εθνικός ύμνος πριν από κάθε αγώνα. Εν τούτοις, όπως είπαμε, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συνεισφέρει οικονομικά στο πρωτάθλημα αγοράζοντας εισιτήρια, αγοράζοντας προϊόντα των χορηγών, ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Μετά την αποκάλυψη πως γίνεται εκτεταμένη χρήση αναβολικών στο επαγγελματικό πρωτάθλημα, ο κάθε θεατής/πελάτης είναι ελεύθερος να συνεχίσει να συνεισφέρει τον οβολό του, ή να αποχωρήσει αηδιασμένος. Επειδή όμως κάποια πράγματα είναι κοινά στο πολιτικό σύστημα των Η.Π.Α. και της Ελλάδος, συνέβη το εξής: Η Βουλή των αντιπροσώπων αποφάσισε πως είναι δική της αρμοδιότητα να διερευνήσει με χρήματα (φυσικά) των φορολογουμένων την υπόθεση. Κάποιοι ιδεολογικοί μου συγγενείς στις Η.Π.Α. αντιδρούν σε αυτό, με το σκεπτικό πως ό,τι γίνεται, γίνεται με έξοδα του επαγγελματικού πρωταθλήματος (ή των παικτών) και πως ό,τι γίνεται βλάπτει μόνο το επαγγελματικό πρωτάθλημα και τους παίκτες. Σε αυτό θα προσέθετα πως έχουμε να κάνουμε με μία μεγάλη υπόθεση παραπλανητικής διαφήμισης στην περίπτωση που το επαγγελματικό πρωτάθλημα διαφήμιζε τον εαυτό του ως καθαρό από αναβολικά, αλλά τίποτε περισσότερο.

Διαβάσαμε στον Ριζοσπάστη πως ηθικός αυτουργός είναι η εμπορευματοποίηση. ΄Οσοι έχουν ασχοληθεί με τον αθλητισμό έστω και ως περιστασιακοί θεατές θα γνωρίζουν πως το χρήμα είναι πολύ μεγάλο κίνητρο, αλλά δεν είναι το μοναδικό. Εξίσου μεγάλα κίνητρα είναι η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, ο βαθμός του αξιωματικού στις ένοπλες δυνάμεις, τα πολλαπλά υλικά ή μη οφέλη που προσφέρει η φήμη, και πάνω από όλα η νίκη ως αυτοσκοπός. Σε κάθε καφενείο και σε κάθε παρέα υπάρχει ο σεσημασμένος ζαβολιάρης ο οποίος δεν έχει κανέναν ηθικό ενδοιασμό να κλέψει (π.χ.) στο τάβλι χωρίς να έχει κάποιο υλικό όφελος από αυτό. Το πρόβλημα δεν είναι η επιθυμία για τη νίκη και για ό,τι συνεπάγεται αυτή, αλλά το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να εξασφαλισθεί πως κανείς δεν θα ξεπεράσει τα όρια, και κυρίως ποιος θα πρέπει να έχει την ευθύνη για αυτό.

΄Οπως μπορούν να σας διαβεβαιώσουν οι υπόλοιποι Daltons, είμαι μανιώδης φίλαθλος και θα ήμουν ακόμα και αν αντί για εθνικές ομάδες και συλλόγους είχαμε ad hoc ομάδες όπως στα τηλεπαιχνίδια (ομάδα Α, ομάδα Β κ.λπ.). Νομίζω όμως πως θα παρακολουθούσα με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον και πάθος την εθνική μας ομάδα άρσεως βαρών αν δεν υπήρχε καμία σκιά σχετικά με τη χρήση αναβολικών. Ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως τα κιλά θα ήταν λιγότερα και οι διεθνείς επιτυχίες πολύ σπανιότερες.