Η μεθοδολογία του WWJD - ή ο διάλογος Γιάννη Βαρουφάκη και Στέφανου Μάνου

Ο Γιάννης Βαρουφάκης κατήγγειλε τους έλληνες φιλελεύθερους - βασικά τη Δράση - επειδή, υποστηρίζονας το Μνημόνιο, αρνούνται τις αρχές του Hayek. Ο Στέφανος Μάνος απήντησε, τονίζοντας ότι τον ενδιέφερε περισσότερο τι θα έκανε, παρά τι θα έλεγε ο Hayek, υπονοώντας τις δυσμενείς συνέπειες που θα είχε μια ελληνική χρεωκοπία και, παράλληλα, αναφέροντας κάποιες από τις περιπτώσεις ακόπου πλουτισμού, για την εξάλειψη των οποίων αγωνίζεται. Η απάντηση αυτή, εκτός από μια νέα κατηγορία εις βάρος του κου. Μάνου, ότι δεν είναι φιλελεύθερος και παραγνωρίζει την αξία της θεωρίας, προκάλεσε ανταπάντηση εκ μέρους του κου. Βαρουφάκη. Ευτυχώς στην ανταπάντησή του άφησε τις θεωρίες του Hayek (στις οποίες μάλλον δεν είναι και πολύ καλά μυημένος) και, ουσιαστικά, κατηγόρησε τον κο. Μάνο ότι στηρίζει ένα μνημόνιο, που η μόνη του αξία είναι να προστατεύσει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα (άρα ο κος. Μάνος είναι υπέρ του ακόπου πλουτισμού των τραπεζιτών).

Κατ' αρχήν, ευτυχώς που η συζήτηση ξέφυγε από την αναζήτηση της υποθετικής αντίδρασης του Hayek σε μία κατάσταση (θύμιζε αυτό που έλεγαν οι παλαιο-ΠΑΣΟΚοι, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου θα έκανε ή δεν θα έκανε το ένα ή το άλλο). Αυτό το WWJD (what would Jesus do?), η επιλεκτική επίκληση υποθετικής αυθεντίας, δεν οδηγεί σε ουσιαστική συζήτηση. Η θεωρία μας παρέχει μεθοδολογία, η οποία όμως δεν αξιοποιείται έτσι. Και αφού ο κ. Βαρουφάκης ξέφυγε, ευτυχώς, από αυτή την τρύπα, επέμεινε στη διάσωση ενός χρεωκοπημένου, όπως το παρουσιάζει, συστήματος τραπεζών.

Η εμμονή του αυτή είναι σαν να υπονοεί ότι τώρα, που έχουμε την ευκαιρία, ας καταστρέψουμε τις τράπεζες. Δεν πειράζει που θα γυρίσουμε την εγχώρια οικονομία μερικές δεκαετίες πίσω, που θα ρίξουμε το βιωτικό επίπεδο όλων αυτών, για τους οποίους κόπτεται, στα τάρταρα, αρκεί να καταστρέψουμε τις τράπεζες (παρενθετικά: α. δεν θα υποφέρουν και τόσο πολύ πια οι τράπεζες σε περίπτωση δικής μας χρεωκοπίας, απομειώνονται οι απαιτήσεις τους ουσιαστικά κατά 70% και δεν τρέχει και τίποτε, το απολειπόμενο 30% είναι που τις μάρανε; β. θα ξανατρέξει η αγορά χωρίς τη ρευστότητα που εξασφαλίζει ένα λειτουργούν χρηματοπιστωτικό σύστημα;). Και δεν ακριβολογεί, αναφέροντας ότι αυτό θα γίνει φορτώνοντας νέα χρέη στις επόμενες γενιές - αυτό είναι και η πιο τερατώδης ανακριβολογία του, διότι με το μνημόνιο απλώς ρυθμίζεται η πληρωμή των χρεών που είχαν ήδη δημιουργηθεί, προκειμένου να παρέχεται όλη αυτή η υποτιθέμενα κεϋνσιανή ώθηση στην οικονομία (στην πραγματικότητα, για να εκτρέφονται οι παρασιτικές ομάδες περί το ελληνικό Δημόσιο). Οι προηγούμενες γενιές φόρτωσαν με αποφάσεις τους αυτά τα χρέη στις επόμενες και, όσο γινόταν αυτό, ο κ. Μάνος ήταν με αυτούς που διαφωνούσαν στον επωμισμό των χρεών αυτών, ενώ ο κ. Βαρουφάκης με αυτούς που συμφωνούσαν. Οπότε το να ζητεί να διαγράψουμε τα χρέη αυτά, που ανελήφθησαν νομίμως από την Ελληνική Δημοκρατία (άλλο το ότι χρησιμοποιήθηκαν απλώς για να εκθρέψουν τις παρασιτικές ομάδες) δεν παρέχει και κάποια υπηρεσία στη νεώτερη γενιά, υπέρ της οποίας ξαφνικά ο κ. Βαρουφάκης κόπτεται.

Ο κ. Μάνος και η Δράση το έχουν θέσει με σαφήνεια: το μνημόνιο δεν είναι η λύση ή η πορεία προς το φιλελευθερισμό, είναι το αντίτιμο που πρέπει να πληρώσουμε στους δανειστές μας, για να μη χρεωκοπήσουμε άμεσα. Και, παρεμπιπτόντως, περιέχει και πολλές ρυθμίσεις που ούτως ή άλλως θα θέλαμε να υιοθετηθούν. Το να αποδίδονται κίνητρα φιλίας προς τους τραπεζίτες σε όλους, όσοι πιστεύουν τα παραπάνω, είναι μια κακώς νοούμενη ad hominem επίθεση (συνδυασμένη με holier than thou υπεροψία) που μάλλον προδίδει έλλειψη ουσιαστικών επιχειρημάτων.

Update: δημοσιεύθηκε και η νέα απάντηση του κ. Μάνου.