Αρχικά, δε θα αποκρύψω ότι δε συμφωνώ με όλα τα σημεία του προγράμματος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας (ΦιΣ). Με ορισμένα από αυτα μάλιστα (π.χ. flat tax) διαφωνώ έντονα. Ωστόσο, έχω αποφασίσει ότι το ψηφοδέλτιο που θα ρίξω στην κάλπη σε δυο βδομάδες θα έχει πάνω του το εικοστό πρώτο γράμμα της αλφαβήτου. Και αυτό γιατί, σε αντίθεση με την κυρίαρχη οικονομικίστικη λογική, πιστεύω στο πρωτείο της πολιτικής έναντι της οικονομίας. Πολύ σημαντικότερες είναι, για μένα τουλάχιστον, οι προβλέψεις οι σχετικές με τα ατομικά δικαιώματα και τους θεσμούς από π.χ. τις αποκρατικοποιήσεις. Πράγματι, ποια αξία θα είχε η ελεύθερη οικονομική δραστηριότητα σε ένα ανελεύθερο πολιτικά καθεστώς; Και στο συντομότατο διάστημα της ύπαρξής της, η ΦιΣ έχει δώσει τις καλύτερες αποδείξεις για την ευαισθησία της σε τέτοια θέματα.
Δε θα αποκρύψω, ακόμη, ότι το γενικότερο πλαίσιο εντός του οποίου ξεδιπλώνεται η συλλογιστική μου είναι η οικολογική-δημοκρατική σκέψη του Καστοριάδη, εγκιβωτισμένες στην οποία αντιλαμβάνομαι τις φιλελεύθερες δικαιωματοκρατικές θεωρίες. Προκύπτει, λοιπόν, αβίαστα το ερώτημα γιατί δεν αποτελεί επιλογή μου το -όπως και η ΦιΣ, πληρούν τα ελάχιστα κριτήρια της σοβαρότητας και της ειλικρίνειας- κόμμα των Οικολόγων-Πρασίνων, οι προτάσεις του οποίου φαίνονται να εκπορεύονται από αυτήν. Εκείνο το οποίο, όμως, θα οδηγήσει το χέρι μου στις 16 είναι η διαπίστωση ότι μία οικολογική-δημοκρατική πολιτική δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά πάνω στην πλατφόρμα της νεωτερικότητας και ευρισκόμενη σε διαρκή διάλογο με το φιλελευθερισμό. Διαφορετικά, θα εκφυλιστεί σε ένα ακόμα κόμμα που μεριμνά για την απόκτηση μερίδιου εξουσίας. Μόνο ως μία θεωρία που ομολογεί ότι είναι ταγμένη στην υπεράσπιση και τη μεγιστοποίηση της ελευθερίας μπορεί να σταθεί.
Εκείνο που επείγει και προέχει στην κοινωνία στην οποία ζούμε είναι να καταφέρει να καθαρθεί από τα -με την απαραίτητη γενίκευση- ανατολικά στοιχεία πολιτικής σκέψης και να καταστεί μέτοχος των ιδεών του μοντερνισμού. Ενώ στις κοινωνίες τις Δυτικής Ευρώπης κάτι τέτοιο συνέβη ήδη από τις αλλαγές μετά τη Γαλλική Επανάσταση και εξής, στον τόπο αυτό που έτυχε να βρεθούμε, ακόμα επικρατεί μία κοσμοαντίληψη που δε διαφέρει πολύ από αυτή των υπήκοων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία και είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Αυτήν την αναγκαία αλλαγή της πολιτικής κουλτούρας και των ηθών εκτιμώ ότι μπορεί να τη φέρει η ΦιΣ.
Καθυστέρησε διακόσια δεκαοχτώ χρόνια, δυο μήνες και δυο ημέρες. Ούτε μέρα παραπάνω. Τώρα ο Φιλελευθερισμός!
6 comments:
"ακόμα επικρατεί μία κοσμοαντίληψη που δε διαφέρει πολύ από αυτή των υπήκοωων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία και είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ..."
Αδελφέ Jack, όταν γράφεις "η οποία" εννοείς την κοσμοαντίληψη. Οι περισσότεροι συμπολίτες μας αρέσκονται να εννοούν την οθωμανική αυτοκρατορία (εξακολουθούμε να την επικαλούμαστε ως δικαιολογία καθυστέρησης και υπανάπτυξης!).
Ψηλέ,
"- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασι!
Ποιός φταίει; ποιός φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το πε ακόμα.(...)
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!"
την κοσμοαντίληψη, εννοώ, βέβαια. Εύκολη λύση για πολλούς η επίκληση του βεβαρυμένου ιστορικού παρελθόντος, η μετάθεση των βαρών στην κακή μας την τύχη, όμως, για έναν φιλελεύθερο, που θεωρεί τα άτομα ελεύθερα και, επομένως, υπεύθυνα για όσα κάνουν ή δεν κάνουν, κάτι τέτοιες βολικές δικαιολογίες και προφάσεις για την αδράνεια, την παθητικότητα που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας δεν έχουν μεγάλη αξία.
Κύριε Τζάκ,
υποθέτω πως τόσο ο Καστοριάδης, τον οποίο επικαλείσθε στο ποστ, όσο και ο Κώστας Βάρναλης, τον οποίο κοπιάρετε στο άνωθεν σχόλιό σας, αμφότεροι πασίγνωστοι ακραιφνείς φιλελεύθεροι, θα ήταν υπερήφανοι για την επικαιροποίηση (τι λέξη...) των απόψεων και των στίχων τους από εσάς, εδωνά.
Εύχομαι τα καλύτερα, για το "φ" και για τους αδελφούς Ντάλτον!
Μα ο Βάρναλης ακριβώς περιγράφει μια κατάσταση μοιρολατρίας, "μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές", ακριβώς την κοσμοαντίληψη που περιγράφει ο Jack στην αρχική του ανάρτηση - και από την οποία προσπαθούμε να ξεφύγουμε!
Πράγματι, υπάρχει αυτό το πρόβλημα της διάστασης μεταξύ της ιδεολογικής αφετηρίας και της τελικής κατάληξης της σκέψης του post αυτού, που ξενίζει. Πρέπει να λάβετε υπόψη ότι αυτήν είναι η θέση ενός υπομονετικού ρεφορμιστή. Με τα του Βάρναλη δεν έχω πρόβλημα, αλλά πείτε μου: με ποιο ακριβώς σημείο της συλλογιστικής διαφωνείτε και γιατί;
Πάντως, οφείλετε να παραδεχτείτε ότι περισώζω τη βασική ιδέα των παρατιθέμενων τσιτάτων, όπως παρατηρεί και ο Averell, παρά το ιδεολογικό χάσμα που υπάρχει.
ΥΓ: Ξεχάσατε, νομίζω, να αναφερθείτε στο στίχο του Αναγνωστάκη -πιστός οπαδός του Friedman κι αυτός. :-)
Αγαπητέ Jack,
πολύ θα το ήθελα (να σχολιάσω εκτενώς το πόνημά σας) αλλά μου λείπει το σημαντικότερο προαπαιτούμενο: η μία (περίπου) ώρα που χρειάζεται ένα τέτοιο εγχείρημα!
Όθεν, να με συμπαθάτε - επιφυλάσσομαι για ΜΕΤΑ τις εκλογές.
Post a Comment