Η κοινωνία των "βολεμένων"

Υποστηρίζω τη Φιλελεύθερη Συμμαχία επειδή θέλω να αλλάξει η κοινωνία που ζω - μεταξύ άλλων, θέλω να γίνει πιο αξιοκρατική, να μπορεί κάποιος να αναδεικνύεται χάρη στα προσόντα του, να έχει τη δυνατότητα, με τη δουλειά του, να αναδείξει τα ταλέντα του και να τα αξιοποιήσει προς όφελος της κοινωνίας, με το αντίστοιχο αντάλλαγμα - και το Κράτος έχει να παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο σ' αυτή τη μεταβολή: όχι διά των επεμβάσεών του, αλλά με την απόσυρσή του από τομείς της οικονομικής δραστηριότητας, όπου εμπλέκεται είτε άμεσα, είτε έμμεσα, επιτρέποντας στην αγορά να αναδείξει τους ανθρώπους που είναι πιο ωφέλιμοι για το κοινωνικό σύνολο.

Μ' ενοχλεί πάρα πολύ ότι το Κράτος ελέγχει και συντηρεί περί τις 2.000.000 θέσεις εργασίας, οι οποίες παρέχουν υψηλότερους μισθούς από τον ιδιωτικό τομέα (διπλάσιους κατά μέσον όρο) και προστασία από την απόλυση - και με τις αντίστοιχες δραστηριότητες που αναλαμβάνει καταπνίγει την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, η οποία, εκτός από την αβεβαιότητα που εμπεριέχει το σύνηθες επιχειρηματικό ρίσκο, έχει να αντιμετωπίσει και ιδιαιτέρως υψηλές επιβαρύνσεις (φορολογικές, ασφαλιστικές, γραφειοκρατικές), ακόμη και πρακτικές που διαστρεβλώνουν ιδιαιτέρως τον ανταγωνισμό (επιδοτήσεις προς ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, "επιχειρηματική δραστηριότητα" του Δημοσίου κ.λπ.). Έτσι, είναι ιδιαιτέρως επισφαλές για κάποιον νέο άνθρωπο είτε να ξεκινήσει από μόνος του μια επιχείρηση ή ένα επαγγελμα, είτε να επιδιώξει την εργασία του στον ιδιωτικό τομέα - με το εξοργιστικό αποτέλεσμα να θεωρείται στη ζωή του ότι εξασφαλίσθηκε ("βολεύτηκε") όχι αυτός που προσπαθεί, που ξεκινά κάτι καινούργιο, που ρισκάρει, που έχει την προοπτική να δημιουργήσει πλούτο, θέσεις εργασίας κ.λπ., αλλά όποιος εξασφάλισε μια θέση στο Δημόσιο και (ιδίως) σε μια ΔΕΚΟ.

Κάτι τέτοιο δεν μπορώ να το δεχθώ, ιδίως όταν γνωρίζω ότι οι περισσότερες προσλήψεις στο Δημόσιο ή στις ΔΕΚΟ γίνονται με τρόπο αδιαφανή, χωρίς αξιοκρατία, αλλά με την αξιοποίηση πολιτικών γνωριμιών - δηλαδή το κράτος μου λέει: "Αν προσπαθήσεις να εργασθείς έξω από τη σφαίρα μου, μαύρο φίδι που σ' έφαγε, εγώ (το Κράτος) φροντίζω γι' αυτό με χίλιους - μύριους τρόπους. Θέλεις να εξασφαλίσεις το βιοπορισμό σου; Υποχρεώσου σ' έναν πολιτικό, τρέξε γι' αυτόν, επίδειξε κομματική πειθαρχία, κάνε το "συνδικαλιστή" για το κόμμα (= μην αγωνίζεσαι για τη βελτίωση της θέσης των συναδέλφων σου, αλλά φρόντισε το συνδικάτο να εκλέγει διοίκηση φίλα προσκείμενη στο κόμμα) και, αν τα κάνεις όλα αυτά, θα βρω κάποιον τρόπο να σε 'βολέψω'." Και αν, ανέλπιστα, καταφέρει κάποιος ικανός άνθρωπος να προσληφθεί στο Δημόσιο ή στις ΔΕΚΟ (λ.χ. μέσω διαγωνισμού του ΑΣΕΠ προ συνεντεύξεως), η ανέλιξή του, οι προαγωγές του, η ανάληψη θέσεων που συνεπάγονται αυξημένη υπευθυνότητα, θα εξαρτώνται από την κομματική του προσήλωση.

Η κατάσταση αυτή έχει ως αποτέλεσμα να στελεχώνουν το Δημόσιο οι άνθρωποι εκείνοι, οι οποίοι αποδέχθηκαν το "βόλεμα" - και να έχουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν τις δράσεις του και, φυσικά, το συμφέρον να διατηρηθεί και να επαυξηθεί η κατάσταση αυτή. Για το λόγο αυτό αποτελούν και τους μαχητικότερους στρατιώτες του κατεστημένου, αξιοποιώντας όχι τις δυνατότητες που τους παρέχει ο δημοκρατικός διάλογος, αλλά καταχρώμενοι την εξουσία τους με την ανοχή των κρατικών αρχών (λ.χ. κατέβασμα των διακοπτών της ΔΕΗ) και εξασφαλίζοντας τη διαρκή επανεκλογη των πατρώνων τους.

Αυτή είναι η κοινωνία, την οποία στηρίζουν οι πολιτικές παρατάξεις που εκπροσωπούνται σήμερα στο Κοινοβούλιο. Όταν τους ζητάμε μείωση του κράτους κρύβονται πίσω από τον "κοινωνικό" ή τον "αναπτυξιακό" ρόλο του. Μην τους πιστεύετε. Είναι αυτοί που έχουν κάθε συμφέρον στη διατήρηση της κοινωνιας των βολεμένων, γιατί αυτή εξασφαλίζει με τη σειρά της την αέναη εναλλαγή τους στην εξουσία.