Διεκδίκησε τον πλούτο που παράγεις

Κι όμως, αυτό δεν είναι σλόγκαν της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά του Κ.Κ.Ε. Για να είναι συνεπές με τις προτάσεις του Κ.Κ.Ε. για την οικονομία θα έπρεπε να γίνει "Δώσε τον πλούτο που παράγεις στο Κράτος. Αυτό ξέρει". Ας υποθέσουμε πως κάποιος θέλει πραγματικά με την ψήφο του να διεκδικήσει τον πλούτο που παράγει. Τι οικονομική πολιτική θα πρέπει να απαιτήσει από τους αντιπροσώπους του στη νομοθετική εξουσία;
Πρώτα απ'όλα, ποιος στερεί τον πλούτο από τον εργαζόμενο; Ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλούτου που παράγεται καταλήγει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα κρατικά ταμεία. Για την ακρίβεια σε κάποια μαύρη τρύπα, αφού τα ταμεία είναι μονίμως άδεια. Αν είστε ελεύθερος επαγγελματίας, ξέρετε πολύ καλά πόσο μεγάλα είναι τα ποσά που δίνετε για φορολογία και κοινωνική ασφάλιση. Αν είστε δημόσιος υπάλληλος, μπορείτε να βρείτε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το ποσόν που διατίθεται για τη μισθοδοσία σας. Κάντε τις πράξεις για να δείτε τι ποσοστό καταλήγει στην τσέπη σας. ΄Ισως να πιστεύετε πως μέρος αυτού του πλούτου επιστρέφει σε εσάς με τη μορφή υπηρεσιών. Στην πραγματικότητα όμως όταν χρειαστείτε τις υπηρεσίες το Κράτος κάνει την πάπια. Δηλαδή στο τέλος το Κράτος αφαιρεί πλούτο από τους πολίτες με τον ίδιο τρόπο που το Χαλιφάτο αφαιρούσε από τους υποτελείς του ή όπως το οργανωμένο έγκλημα αφαιρεί από αυτούς που "προστατεύει". ΄Ενας τρόπος λοιπόν να διεκδικήσει κανείς τον πλούτο που παράγει είναι να φοροδιαφύγει (παρακαλώ τους κακοπροαίρετους αναγνώστες να μην το εκλάβουν αυτό ως παρακίνηση για φοροδιαφυγή).
Εντάξει θα μου πείτε. Δεν μπορεί να λυθεί αυτό αν το κράτος ανασυγκροτηθεί (επανιδρυθεί;) σε πιο υγιείς βάσεις διατηρώντας το μέγεθός του και την ισχύ του; Θα μπορούσε κανείς να εξετάσει αυτή την περίπτωση. ΄Ισως να υπάρχει κάποιος πρακτικός τρόπος να γίνει η εξυγίανση, ή ίσως να υπάρχει κάποια χώρα στον κόσμο που το έχει πετύχει αυτό (αν και προσωπικά αμφιβάλλω). Είναι όμως τόσο μεγάλη ανάγκη η ύπαρξη του μεγάλου Κράτους; Τι κερδίζουμε αν το Κράτος εκτός από την προστασία όσων για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το βιοπορισμό τους μας προσφέρει φθηνές (;) πτήσεις με την αεροπορική του εταιρεία, εφ' όσον καταλήγουμε, στο τέλος, να πληρώνουμε το όποιο κέρδος μας πολλαπλάσιο σε φόρους; Και μάλιστα καταδικάζοντας οποιονδήποτε άλλο θέλει να προσφέρει την ίδια υπηρεσία και τις ίδιες θέσεις εργασίας. Έτσι κι αλλιώς την κρατική εταιρεία την πληρώνει κανείς είτε τη χρησιμοποιεί είτε όχι. Ποιοι απλοί πολίτες ωφελούνται από αυτή την κατάσταση; Και στο κάτω-κάτω, γιατί να μην κρατικοποιηθούν και τα περίπτερα για να έχει φθηνή σοκοφρέτα ο Λαός; Ποιος βάζει τα όρια στο πόσο μπορεί να επεκταθεί το Κράτος;
Υπάρχει κάποια άλλη αναγκαιότητα για το Μεγάλο Κράτος; ΄Ισως να πιστεύετε πως το Μεγάλο Κράτος συγκρατεί την απληστία του Μεγάλου Κεφαλαίου το οποίο ευθύνεται τουλάχιστον κατά ένα μέρος για το ότι οι εργαζόμενοι δεν απολαμβάνουν το 100% του πλούτου που παράγουν. Πράγματι, σε όλες τις χώρες με μικρή συμμετοχή του Κράτους στην οικονομία "οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι" όπως λέει το γνωστό και δημοφιλές σύνθημα. Αυτό που αποσιωπάται (ή διαστρεβλώνεται) όμως είναι ότι και οι φτωχοί γίνονται λιγότερο φτωχοί. Σύμφωνα με τους Gwartney και Lawson (2007) το κατά κεφαλήν εισόδημα του φτωχότερου 10% είναι μεγαλύτερο όσο πιο ελεύθερη είναι η οικονομία κάθε χώρας. Το παράδοξο είναι πως η προστασία του εισοδήματος των φτωχών είναι δεδηλωμένος στόχος του κρατισμού (στον φιλελευθερισμό απλώς δεν υπάρχει στόχος, μόνο ελευθερία). Για να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό δεν χρειάζεται φιλοσοφία και δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβω το κλισέ για το μέγεθος της πίτας. Γιατί λοιπόν να επιμένει κανείς στο Μεγάλο Κράτος και τον κεντρικό έλεγχο της οικονομίας; Φαντάζομαι πως για κάποιους λίγους είναι μία βλακώδης εμμονή πως το ότι "οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι" είναι από μόνο του κακό. Κάτι σαν το ανέκδοτο με την κατσίκα του γείτονα το οποίο (παραδόξως) έκανε γνωστό ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Για τους περισσότερους όμως ο λόγος είναι βαθιά ιδεολογικές εμμονές. Αξίζει όμως να χάνουμε τον πλούτο που παράγουμε, και μάλιστα περισσότερο από όλους οι φτωχότεροι για ιδεολογικούς λόγους;
Ας διεκδικήσουμε επιτέλους τον πλούτο που παράγουμε!