Το κατάλληλο δελτίο ειδήσεων

Το CNN αναδείχθηκε ως έγκυρος φορέας πληροφόρησης από τον πόλεμο του κόλπου το 1991, το BBC και η Deutche Welle έδιναν τον πόλεμο της ειδησεογραφίας απέναντι στον Γκαίμπελς.

Απέναντι στην κυβέρνηση Καραμανλή/Ρουσόπουλου η Ελληνοφρένεια, τηρώντας τις αναλογίες, αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρει...

Ιδού ο ένοχος!

Ο φίλος μας Παναγιώτης Τράντος (http://trantos.blogspot.com) συνέλαβε και μας αποκαλύπτει τον υπεύθυνο για την παγκόσμια οικονομική κρίση

Make the turkeys vote for Christmas

Η κυβέρνηση εξαγγέλλει την ενίσχυση των τραπεζών στην Ελλάδα με 28δις €, ισχυρίζεται ότι νόμιμα και ηθικά παρέδιδε δημόσια περιουσία αξίας εκατομμυρίων € στον Εφραίμ και η ΓΣΕΕ - με την στήριξη και του ΣΥΡΙΖΑ - …. διαδηλώνει υποστηρίζοντας την παροχή 35 εκ .€ , ως δάνειο με κρατική εγγύηση, στον γνωστό και μη εξαιρετέο Λαναρά.
Το επόμενο που περιμένω είναι να διαδηλώσουν οι γαλοπούλες για να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα μια φορά τον μηνα.

Ντροπή!

Η Νέα Δημοκρατία δεν θα παραστεί κατά τη συζήτηση για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής, η οποία θα διερευνήσει ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες στο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου. Αυτή η απαράδεκτη, αντικοινοβουλευτική ενέργεια ήταν ο μόνος τρόπος για να παρακαμφθεί η διαδικασία της μυστικής ψηφοφορίας που θα διενεργείτο, μήπως δηλαδή κάποιος ή κάποιοι βουλευτές, των οποίων οι ψήφοι δεν θα είναι ονομαστικές, αποφασίσουν κατά συνείδηση ότι πρέπει να διερευνηθούν και ποινικές ευθύνες υπουργών. Ό,τι κι αν έχει γραφεί στο ιστολόγιο αυτό ή αλλού για την κατάντια του κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας επιβεβαιώνεται και με το παραπάνω! Ο Πρωθυπουργός φοβάται ένα δυσάρεστο αποτέλεσμα της ψηφοφορίας - φοβάται την ειλικρινή έκφραση των προτιμήσεων των βουλευτών του για ένα τόσο κρίσιμο θέμα - και, για το λόγο αυτό, απλώς "αποσύρει" την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αν αυτό δεν πείθει κάποιους για το πραγματικό, αυταρχικό πρόσωπο του κυβερνώντος κόμματος και του ίδιου του Πρωθυπουργού, δεν ξέρω τι θα απαιτηθεί.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία του Chris Tame

Ο Chris Tame γεννήθηκε στο Enfield της Βρετανίας τον Δεκέμβριο του 1949. Ήταν συγγραφέας, πολιτικός ακτιβιστής, λάτρης των πολεμικών τεχνών και οπαδός του Elvis. Ο Chris ήταν πολιτικός ακτιβιστής στην Βρετανία και εργάστηκε ακούραστα για 30 περίπου χρόνια για την αναγέννηση του βρετανικού φιλελευθερισμού, μιας παράδοσης που βρίσκεται σε αποσύνθεση.

Εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο στις αρχές της δεκαετίας του 70, μιας περιόδου με έντονες πολιτικές συγκρούσεις , μια εποχή υψηλού πληθωρισμού, υψηλής ανεργίας και με ανυπόφορα επίπεδα φορολογίας και κρατικού παρεμβατισμού.
Ριζοσπαστικές νεολαιίστικες κινήσεις σε σύμπραξη με συνδικαλιστικές ενώσεις σχεδίαζαν να αντικαταστήσουν εκείνο το μικτό σύστημα ανοικτής και κρατικοελεγχόμενης οικονομίας, ενός κράτους πρόνοιας που δημιουργήθηκε την δεκαετία του 40. Από την άλλη πλευρά οι συντηρητικές δυνάμεις με πλαίσιο αναφοράς τις ελεύθερες αγορές και χρηματοδότηση από τις επιχειρήσεις συνέθεταν τις δύο μεγάλες αντίπαλες δυνάμεις.
Ο Tame συνεργάστηκε με πολλές από τις οργανώσεις της δεύτερης παράταξης – των συντηρητικών – αλλά ενδιαφέρθηκε περισσότερο να διαμορφώσει μια ισχυρή φωνή υπέρ της παραδοσιακής μορφής του κλασσικού φιλελευθερισμού. Τον φιλελευθερισμό του John Stuart Mill, του John Locke του Herbert Spencer.
Σαν αποτέλεσμα το 1979 προέκυψε η Φιλελεύθερη Συμμαχία και ο Chris ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της.
Η στρατηγική του σκόπευε σε μια μελλοντική ηγεμονία στις τάξεις των διανοούμενων σε βάθος χρόνου. Σε μια βαθιά μεταβολή την βρετανικής κοινωνίας που είχε μολυνθεί από τον κρατισμό δεκαετιών. Την ίδια εποχή η Margaret Thatcher εμφανιζόταν κυρίαρχη στο πολιτικό σκηνικό και έδινε τις μάχες της με το κατεστημένο του Arthur Scargill. Προσπάθησε πράγματι σκληρά για να δείξει την αντιφατική πολιτική της Thatcher που μιλούσε για ελεύθερη αγορά αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελε απόλυτη ελευθερία.

Ο Chris διέσχισε όλο αυτό το χρονικό διάστημα στο μικρό του βιβλιοπωλείο στο Covent Garden μαζί με ελάχιστους φίλους και συνοδοιπόρους, η Φιλελεύθερη Συμμαχία του ποτέ δεν βρήκε βήμα στο mainstream ραδιόφωνο και στα ΜΜΕ της χώρας του. Με μικρά βήματα και με την βοήθεια του Internet μπόρεσε να έχει μια μικρή απήχηση σε μερικές χιλιάδες ανθρώπους το 2000 σε πείσμα όλων των δυσχερειών και των απογοητεύσεων που δοκίμασε.
Το 2005 διαγνώστηκε στον Chris μια επιθετική μορφή καρκίνου και στις 30 Μαρτίου του 2006 έφυγε από την ζωή ήσυχα μέσα στον ύπνο του.
Έναν χρόνο μετά η Φιλελεύθερη Συμμαχία με την διακήρυξη της Αναβύσσου ξεκινούσε την παρουσία της στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό και κανείς δεν μνημόνευσε τον Chris Tame σε αυτό το ιδρυτικό συνέδριο αλλά οι περισσότεροι από εμάς είχαμε σαν παράδειγμα τα επιτεύγματα της Margaret Thatcher στο ίδιο χρονικό διάστημα.
Δυστυχώς ο Chris και η Margaret δεν συναντήθηκαν, τουλάχιστον πολιτικά ποτέ. Ίσως η συνύπαρξή τους να μας έκανε ακόμη πιο υπερήφανους χωρίς να μειώσει την αξία και την συμβολή του Chris στον αγώνα για την ελευθερία.
Ο φίλος μου David King. Από το Farnham της κεντρικής Αγγλίας ήταν με τους διαδηλωτές έξω από τα ανθρακωρυχεία όταν δεν γύριζε τα ελληνικά νησιά με οτοστόπ τότε. Τώρα εργάζεται σαν εκπαιδευτικός σύμβουλος σε προγράμματα για ανθρώπους με προβλήματα όρασης και όπως μου είπε με την Thatcher το βράδυ κοιμηθήκαμε στον 18ο αιώνα και το πρωί ξυπνήσαμε στο 20ο. Τώρα σκέφτεται αν έπειτα από τον Tony Blair θα ψηφίσει τον Cameron ή τον Nick Clegg των Lib Dem’s.
Η εξιστόρηση αυτή φυσικά θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη κατ’ αναλογία. Μάλλον δεν μπορούμε να διακρίνουμε κάποιον σαν την Thatcher στην πολιτική σκηνή της χώρας μας, μα ακόμη πιο σίγουρα δεν υπάρχει κανένας σαν τον Chris Tame.

Συνέδρια και αλλού

Σε παράλληλη τροχιά με την Φιλελεύθερη Συμμαχία βρίσκεται και το ΚΚΕ, ανακοινώνοντας το κείμενο θέσεων για το 18ο Συνέδριο. Θέσεις που δεν θα αλλάξουν ούτε κατά μία λέξη και απλά οι σύνεδροι θα επικυρώσουν.
Στα κολεκτιβιστικά κόμματα, του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού η εξουσία βρίσκεται αδιαμφισβήτητα στα χέρια αυτών που «επιβίωσαν» από τις εσωτερικές πολιτικές διεργασίες και πάντα στα συνέδρια και στις συγκεντρώσεις επιβεβαιώνεται ο φωτισμένος δρόμος που δείχνει η ηγεσία τους.
Οι εξελίξεις έρχονται να επιβεβαιώσουν τις προβλέψεις της ΚΕ, οι συνθήκες πάντα είναι σε βάρος της δράσης του ΚΚΕ αλλά σε πείσμα αυτών το κόμμα προχωρεί.
«Είμαστε κόμμα, δεν έχουμε ηγέτες» δηλώνει η Παπαρήγα, σχολιάζοντας την πιθανότητα αντικατάστασής της στην ηγεσία της ΚΕ. Στο ίδιο κλίμα και οι δηλώσεις του «διαδόχου» σ. Δημήτρη Κουτσουμπά : « Στο ΚΚΕ δεν υπάρχουν ομάδες, ούτε ομαδάρχες, ούτε διάδοχοι». Σίγουρα υπάρχει μόνο ο ταξικός εχθρός, ο ιμπεριαλισμός που αν και δείχνει σημάδια εξασθένησης γίνεται, ταυτόχρονα ,και πιο επικίνδυνος.
Φυσικά στο κείμενο θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το επερχόμενο συνέδριο υπάρχει και η απαραίτητη αυτοκριτική του στυλ : «το μεγαλύτερο μου ελάττωμα είναι πως είμαι πολύ ειλικρινής», όπως και η επισήμανση των κινδύνων από τον οπορτουνισμό των ρεφορμιστών (βλέπε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ).
Η κυρίαρχη διαφορά των φιλελεύθερων από τους κομμουνιστές είναι αυτή η άποψη για τις συλλογικότητες. Οι αριστεροί πιστεύουν πως το άτομο είναι δεμένο μόνο με τις συλλογικότητες και την συλλογική δράση και σκέψη και πως πρέπει η ατομική του δράση να εξυπηρετεί το «κοινό καλό».
Η Ayn Rand ισχυρίζεται πως «κανένας τύραννος δεν ήρθε στην εξουσία χωρίς να λέει πως υπερασπίζεται το κοινό καλό». Ο George Orwell περιέγραψε ως μοναδικό αποτέλεσμα του κολεκτιβισμού τον απόλυτο τρόμο όπως αυτόν που προκάλεσαν οι ισπανοί κονκισταδόρες. Ο Ludwig Von Mises απέδειξε ότι ο κολεκτιβισμός και η εξυπηρέτηση του κοινού καλού οδηγεί τις κοινωνίες σε αποσύνθεση και σε καταστροφικές συγκρούσεις.
Αυτή την παράδοση υπερασπιζόμαστε, αλλά όχι μόνο σαν θεωρία, οι φιλελεύθεροι και σε κάθε σύγκρουση συλλογικότητας με άτομα ενστικτωδώς σχεδόν ξεκινάμε από την υπεράσπιση των ατόμων.

Οι "Φιλελεύθεροι Φοιτητές" είναι γεγονός!

Είμαστε μια ομάδα φοιτητών της Θεσσαλονίκης οι οποίοι εμφορούμαστε από φιλελεύθερες αρχές. Επιθυμώντας, λοιπόν, να πραγματώσουμε τα ιδανικά του φιλελευθερισμού, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μία οργάνωση ώστε να φέρουμε τις ιδέες μας στο προσκήνιο. Φιλοδοξία μας είναι να εκφέρουμε με σταθερότητα και σαφήνεια ένα λόγο που θα υπερασπίζεται τα ιδανικά του Διαφωτισμού, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Ζώντας σε μία πόλη και σε ένα πανεπιστήμιο όπου κυριαρχούν η ανελευθερία και η προσκόλληση στο παρελθόν, διαπιστώνουμε ότι είναι φυσικό επόμενο η πολιτική να εξαντλείται στη ρηχή συνθηματολογία και στις σκουριασμένες πολιτικές του παρελθόντος. Σας καλούμε, λοιπόν, να συνδιαμορφώσουμε τη θεματολογία και τις δράσεις της νέας οργάνωσης προκειμένου να διατυπώσουμε μία εναλλακτική ιδεολογική και πολιτική πρόταση.

Disclaimer: Πέρα από τη συμμετοχή του καθενός ξεχωριστά σε οποιοδήποτε πολιτικό φορέα, οι ΦΦ δεν είναι παράρτημα κανενός κόμματος και δεν πρόκειται να συμμετέχουν σε φοιτητικές εκλογές.

Δείτε ακόμη το ιστολόγιο των φιλελεύθερων φοιτητών!

Για το επερχόμενο Συνέδριο της ΦιΣ

Επιλέγω να ανεβάσω το σχόλιό μου εδώ , μια και στο φόρουμ της ΦιΣ έχουν αναλάβει δουλειά οι ταλιμπάν και αν θέλει κάποιος να συνεχίσει τον "διάλογο" πρέπει να κάνει δύο Alt+Shift στο λεξιλόγιό του.
Μπορώ όμως να αναφέρω εδώ μια παρατήρηση που έκανα , στηριζόμενος σε γεγονότα.
Ο πρόεδρος και μερικά μέλη της ΔΕ έχουν πάρει αμπάριζα και επικοινωνούν επιλεγμένα με ορισμένα μέλη της ΦιΣ και μεταφέρουν επιλεκτικά πληροφόρηση χωρίς να αναλαμβάνουν την ευθύνη - δημόσια - να τοποθετηθούν στο φόρουμ ή στα blogs τους.
Η μεθόδευση αυτή, καθόλου πρωτότυπη, δείχνει ένδεια επιχειρημάτων αλλά το κυριότερο αποδεικνύεται ως μια προσπάθεια αναπλήρωσης ενός πολιτικού κενού. Ένα κενό πολιτικής δράσης , που σε συνδυασμό με την έλλειψη πόρων, φέρνουν την Συμμαχία στην θέση που έχει τώρα σαν κόμμα.
Η δική μου προσπάθεια είναι προς την κατεύθυνση κατάδειξης αυτών των αδυναμιών στη λειτουργία μας αλλά , πλέον, και στην έκθεση των συγκεκριμένων μελών , της ΦιΣ και της ΔΕ, που αποφασίζουν να δράσουν με αυτόν τον τρόπο.
Η αντιμετώπιση τέτοιων συμπεριφορών πρέπει να γίνεται με πολιτικούς και επιχειρησιακούς όρους.
Οι προτάσεις, όλες , όσες έχουν κατατεθεί στο φόρουμ είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Η αντιπρόταση είναι η σιωπή, η σιωπή και οι υπόγειες διαδρομές και η συνενόηση στα κρυφά αλλά και με ανομολόγητη ατζέντα.
Ο κίνδυνος που ελοχεύει είναι η ένταση που έχει ήδη δημιουργηθεί, να αποτρέψει όσους θέλουν νηφάλια να συμμετέχουν στην συζήτηση και να απαξιώσει όσους δρουν στα φανερά.
Στην πράξη η αντίδραση σε όσους τοποθετούν προτάσεις προς συζήτηση είναι η συλλογή κουκιών για τις ψηφοφορίες, οι κατ' ιδίαν επικοινωνία με μέλη της ΦιΣ "ευαίσθητους" κρίκους και όχι , επαναλαμβάνω για άλλη μιά φορά, η δημόσια έκθεση των επιχειρημάτων.
Αυτή είναι η δική μου αντίληψη για τα πράγματα και επιλέγω να εκτεθώ και να εκθέσω.

Η μεταβίβαση εξουσίας δεν είναι μεταβίβαση ευθύνης.

Για προσωπικούς λόγους δεν θα μπορέσω να μετακινηθώ στην Αθήνα για το Συνέδριο. Υπάρχουν σύνεδροι στους οποίους εμπιστεύομαι υποθέσεις το ίδιο σοβαρές με την ψήφο μου στο συνέδριο, και που ίσως να μην είχαν πρόβλημα να αναλάβουν την ηθική υποχρέωση να με εκπροσωπήσουν. Εν τούτοις έχω πολύ σοβαρές επιφυλάξεις στο να ορίσω εκπρόσωπο. Αν κάποιος ειδικός θα ήθελε να αναλάβει τα λογιστικά μου, τα νομικά μου ή τη γραμματειακή μου υποστήριξη, θα του τα έδινα με μεγάλη ανακούφιση. Με την πολιτική μου παρουσία και την ψήφο μου όμως δεν είναι το ίδιο πράγμα. Θα ήταν σαν να γράφω ή να σχολιάζω στο blog με εκπρόσωπο.

Οι εξουσιοδοτήσεις δεν μας ταιριάζουν

Σε συνέχεια των προηγούμενων post θα ήθελα να καταθέσω και εγώ την αποψή μου σχετικά με τις εξουσιοδοτήσεις. Παραβλέποντας λίγο το νομικό σκέλος της υπόθεσης, θα ήθελα να μείνω στην εικόνα που προσδίδει μία τέτοια κίνηση στο προφίλ του κόμματος.
Η φιλελεύθερη συμμαχία έχει ακολουθήσει σε πολλές περιπτώσεις πρωτόγνωρα ανοιχτές(για την Ελλάδα) διαδικασίες όσον αφορά την συγκρότηση και την λειτουργία της (π.χ. διάλογος ανάμεσα σε όλα τα μέλη μέσω διάδικτύου για την κατάρτιση του προγράμματος μας). Το πρότυπο του πολίτη ο οποίος συμμετέχει ενεργά στα πολιτικά πράγματα υπήρξε αναμφίβολα ο οδηγός του κομματος από την ίδρυση του μέχρι σήμερα.
Αντιλαμβάνομαι ότι η επιλογή των εξουσιοδοτήσεων μπορεί να έχει ως μοναδικό στόχο την διεύρυνση της συμμετοχής στις ψηφοφορίες, ωστόσο -κακά τα ψέματα- παραπέμπει σε παλαιοκοματικές μεθόδους με τις οποίες σε καμία περίπτωση δεν θα θέλαμε να ταυτιστούμε.Συν τοις άλλοις υποβαθμίζει την σημασία του ίδιου του συνεδρίου μέσα από το οποίο πρέπει να αναδειχθούν οι προτάσεις των υποψηφίων. Κατόπιν αυτών, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την ουσία των απόψεων των δύο προηγούμενων post και να εκφράσω και εγώ τη διαφωνία μου με τις εξουσιοδοτήσεις.

Όχι στις εξουσιοδοτήσεις!

Χωρίς να θέλω να ακολουθήσω το πνεύμα του δημοσιεύματος του Rantanplan και χωρίς να αποδίδω κακές προθέσεις σε κάποιον, ωστόσο πιστεύω ότι η παρουσία μελών με εξουσιοδοτήσεις στο συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας είναι, απλώς, αντιφατική αφ' εαυτής και χαζομάρα, οπωσδήποτε πάντως δεν εξυπηρετεί κάποια δημοκρατική σκοπιμότητα (δεν πιστεύω ότι εξυπηρετεί άλλες, να το ξεκαθαρίσω αυτό). Επίσης, η συμμετοχή ενός μέλους διαμέσου εξουσιοδότησης (εφ' όσον κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται στο καταστατικό του κόμματος, εκτός αν μου ξέφυγε κάτι) κατά τη γνώμη μου είναι νομικώς τουλάχιστον επισφαλής - αναφορικά με τα σωματεία (οι διατάξεις εφαρμόζονται αναλογικά και στα πολιτικά κόμματα) η ιδιότητα του μέλους δεν είναι δεκτική αντιπροσώπευσης (άρθρο 91 Αστικού Κώδικα). Αλλά αυτό ήσσονα σημασία έχει, κατά τη γνώμη μου.

Για να θέσουμε το ζήτημα στην ορθή του βάση, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει "συμμετοχή μέλους με εξουσιοδότηση" - στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς και μόνο για δικαίωμα ψήφου, το οποίο ασκείται από κάποιο άλλο πρόσωπο και, μάλιστα, κατά την κρίση του τελευταίου. Το αντιπροσωπευόμενο μέλος ούτε ακούει προτάσεις, ούτε παρεμβαίνει κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, δεν γνωρίζει καν ποιες επιμέρους παράμετροι τίθενται. Απλώς θέτει το δικαίωμα ψήφου του στην εν λευκώ διάθεση ενός άλλου προσώπου. Έτσι, ένα μέλος που παρίσταται στο συνέδριο διαθέτει περισσότερες ψήφους από μία, εφ' οσον εκπροσωπεί και άλλα μέλη.

Θα μου αντιλέξετε: μα, καλά, μέλη που για κάποιο λόγο δεν μπορούν να προσέλθουν στις συνεδριακές διαδικασίες θα στερηθούν του δικαιώματος συμμετοχής; Να ξανατονίσω, κατ' αρχήν, ότι δεν πρόκειται για συμμετοχή, αλλά συγκεκριμένα για ψήφο - ψήφο, η οποία θα παρασχεθεί για λογαριασμό κάποιου, ο οποίος δεν έχει συμμετάσχει ουσιαστικά στο συνέδριο. Και, εν πάση περιπτώσει, θα το καταλάβαινα κάπως εάν τα θέματα είχαν ξεκαθαρίσει από πριν, λ.χ. επρόκειτο να εγκριθεί μια τροποποίηση του καταστατικού, που είχε γνωστοποιηθεί καιρό πριν, οπότε ο αντιπροσωπευόμενος θα ζητούσε από τον αντιπρόσωπο να ψηφίσει θετικά ή αρνητικά - ή, εν πάση περιπτώσει, θα έδινε στον αντιπρόσωπο το ελεύθερο, εάν πίστευε ότι ο αντιπρόσωπος θα ψήφιζε ό,τι και ο ίδιος. Αλλά σε ένα συνέδριο, του οποίου η δεύτερη ημέρα είναι αρκετά ανοικτή; Εάν, επί παραδείγματι, τεθεί το περίφημο ζήτημα της συνεργασίας του κόμματος με ένα άλλο φορέα, πώς δικαιολογείται να δοθεί δι' αντιπροσώπου ψήφος; Εκτός του ότι ο αντιπροσωπευόμενος δεν μπορεί από τώρα να ξέρει ποια ζητήματα θα τεθούν σε ψηφοφορία (εκτός από τον απολογισμό της Διοικούσας Επιτροπής, περί ου παρακάτω), πώς μπορεί να θεωρηθεί ότι "συμμετέχει", όταν απλώς ισχυροποιεί, ουσιαστικά, την ψήφο κάποιου αλλου;

Και, για το βασικό ζήτημα του απολογισμού της Διοικούσας Επιτροπής (χωρίς, επί της ουσίας, να προβλέπω κάποιο πρόβλημα): ο απολογισμός θα γίνει εκεί μπροστά μας, ζωντανά, με την απάντηση σε ερωτήσεις, τη διευκρίνιση αποριών και τα σχετικά. Είναι συμμετοχή η απλή εξουσιοδότηση από κάποιον που δεν έχει ακούσει τι έχει διαμειφθεί;

Γνωρίζω ότι η συγκεκριμένη πρακτική ακολουθήθηκε στο πρώτο συνέδριο (δεν θυμάμαι, μάλιστα, εάν και ο ίδιος είχα εξουσιοδοτήσει κάποιον να παραστεί για λογαριασμό μου) - αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι σωστή. Ζητώ από όλα τα μέλη να σκεφθούν πολύ σοβαρά την ορθότητα της διεξαγωγής συνεδρίου δι' εξουσιοδοτήσεων όχι επειδή φοβάμαι κάποια παρέμβαση, αλλά επειδή απλούστατα είναι αντιδημοκρατικό και λάθος.

Β Συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Συγχαρητήρια στην έντονη δραστηριοποίηση της ΔΕ που επικοινωνεί με μέλη της και αναλαμβάνει να τους εκπροσωπήσει κάποιος (;) στο συνέδριο αρκεί να συμπληρώσουν μια απλή εξουσιοδότηση και όσο αφορά την οικονομική τους συνδρομή κάποιος θα τους καλύψει.
Δεν μπορώ να πω ότι είναι πρωτότυπος αυτός ο τρόπος διεξαγωγής ενός "δημοκρατικού" συνεδρίου μια που σίγουρα και το ΠΑΣΟΚ αλλά και η ΝΔ μας έχουν προλάβει.
Είδατε όμως πόσο αποτελεσματικά είναι τα παραπάνω κόμματα στην δράση τους - άρα σωστό το παράδειγμα που δίνουν.
Αυτό που θα ήθελα είναι μόνο το όνομα του εμπνευστή αυτής της πρωτοβουλίας για να γραφεί με χρυσά γράμματα στο Liberals Wall Of Fame.

Η Fannie Mae και ο κρατικιστικός "φιλελευθερισμός"

Διαβάστε σ' αυτό το άρθρο των New York Times με πόσο "ιδιωτικο-οικονομικά" κριτήρια λειτουργούσε η Fannie Mae, πόσο τα τηλεφωνήματα βουλευτών και γερουσιαστών επηρέαζαν την πορεία της. Ο νεοφιλελευθερισμός (;) σε όλο του το μεγαλείο.

Μαύρη ημέρα

Το σχέδιο επιδότησης των τραπεζιτών πέρασε με τη δεύτερη. Αναδιανομή εισοδήματος: οι ευνοημένοι παίρνουν από τους άλλους. Και σύντομα θα δούμε τις περαιτέρω, χαζές επιπτώσεις της κρατικής επέμβασης.

Kομματική πειθαρχία, κοινοβουλευτισμός και εκλογικό σύστημα

Αφορμή για την παρούσα ανάρτηση είναι αυτό το σχόλιο του κ. Γ. Σαρηγιαννίδη στο blog του e-rooster. Ο κ. Σαρηγιαννίδης συμπεραίνει ότι ο κοινοβουλευτισμός, υπό την έννοια της λειτουργίας του κοινοβουλίου ως τόπου ανταλλαγής ιδεών, προτάσεων κ.λπ., έχει αντικατασταθεί από την επιβολή της άποψης των αρχηγών των κομμάτων, οι οποίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να ψηφίζουν μόνοι τους, εκπροσωπώντας την αναλογία των μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός τους στη Βουλή. Επισημαίνει και τη διάταξη του Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία οι βουλευτές έχουν απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση. Η διάταξη αυτή είναι απόρροια ενός παλαιού διαλόγου αναφορικά με το ρόλο των βουλευτών και, ιδίως, της δέσμευσής τους απέναντι στους εκλογείς τους (και όχι, φυσικά, στους αρχηγούς των κομμάτων). Άλλωστε, όταν ξεκίνησε ο κοινοβουλευτισμός, οι βουλευτές δεν ήσαν οργανωμένοι κατά κόμματα (αυτό προέκυψε αργότερα) και ήσαν εκπρόσωποι μεμονωμένων περιφερειών - και είχε τεθεί το ερώτημα: εάν οι εκλογείς μιας περιφέρειας εκλέγουν το βουλευτή τους για να ψηφίσει κάποια συγκεκριμένα πράγματα, αυτός δικαιούται να ψηφίσει τα αντίθετα; Και, αν όντως πράξει κάτι τέτοιο, δικαιούνται να τον ανακαλέσουν, διαρκούσης της κοινοβουλευτικής θητείας; Αυτό το ζήτημα λύθηκε στην Αγγλία με την υιοθέτηση της αρχής της ελεύθερης εντολής (δηλαδή ο βουλευτής είναι εντελώς αδέσμευτος ως προς την ψήφο και τη γνώμη του και δεν μπορεί να ανακληθεί από τους εκλογείς του) παράλληλα με την αρχή της virtual representation, κατά την οποία ο βουλευτής εκλέγεται μεν από συγκεκριμένη περιφέρεια, αλλά εκπροσωπεί ολόκληρο το έθνος, ακόμη και περιοχές που δεν εκλέγουν βουλευτές. Αυτό το μοντέλο, τελικώς, επικράτησε και στα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά συστήματα.

Στην Ελλάδα ισχύει ο κανόνας της εξάρτησης της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία (πράγμα που δεν ίσχυε στα αρχικά στάδια του κοινοβουλευτισμού, ιδίως όταν υπήρχε ανώτατος άρχων - βασιλιάς, ο οποίος διόριζε και έπαυε κατά το δοκούν κυβερνήσεις): η κυβέρνηση πρέπει να έχει τη δεδηλωμένη υποστήριξη της πλειοψηφίας των βουλευτών. Πρακτικά, υπό τα σημερινά δεδομένα (και σύμφωνα και με τους ορισμούς του Συντάγματος), η κυβέρνηση σχηματίζεται από το κόμμα που έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και παραμένει στην κυβέρνηση, όσο η πλειοψηφία αυτή διατηρείται. Παράλληλα, όμως, υπό τον ισχύοντα εκλογικό νόμο το κόμμα (που ταυτίζεται και με την κυβέρνηση που θα σχηματισθεί) επιλέγει τους υποψηφίους βουλευτές κάθε φορά και έχει την ευχέρεια οποιονδήποτε "αντιφρονούντα" να τον αποκλείσει από την επομένη Βουλή - αυτό ισχύει πολύ περισσότερο μετά την καθιέρωση του ορίου του 3% το οποίο πρέπει να πιάσει ένας συνδυασμός για να δικαιούται κοινοβουλευτικής εκπροσωπήσεως. Αυτό σημαίνει ότι, ηθικά αλλά και πρακτικά, κάθε βουλευτής οφείλει την υποψηφιότητά του και την περαιτέρω εκλογή του σε μεγάλο βαθμό στο κόμμα, υπό τη σημαία του οποίου ήταν υποψήφιος. Συνολικά, δηλαδή, υπάρχει διπλή εξάρτηση: αφ' ενός η κυβέρνηση-κόμμα εξαρτάται από το σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας για τη διατήρησή της στην εξουσία, αφ' ετέρου ο κάθε βουλευτής-μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας εξαρτάται από την κυβέρνηση-κόμμα για την εκλογή και την επανεκλογή του. Μπορούμε πολύ εύκολα να διακρίνουμε ότι ο κοινός σύνδεσμος στις εξαρτήσεις αυτές είναι το κόμμα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες η Βουλή των Αντιπροσώπων καταψήφισε το σχέδιο Paulson, παρ' ότι τόσον ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. κος. Βush, όσο και η Πρόεδρος της Βουλής κα. Pelosi το στήριξαν αναφανδόν. Στη Μεγάλη Βρετανία είναι επίσης συχνό το φαινόμενο να καταψηφίζονται νομοσχέδια ή να τροποποιούνται, υπό την πίεση ακόμη και μεμονωμένων βουλευτών, που εκδηλώνεται ως απειλή καταψήφισης. Και ενώ στις Η.Π.Α. η κυβέρνηση δεν εξαρτάται από το Κονγκρέσσο, στη Βρετανία συμβαίνει το αντίθετο. Μπορούμε, δηλαδή, να αποκλείσουμε την εξάρτηση της κυβέρνησης από τη Βουλή ως παράγοντα που προωθεί ή υποβιβάζει τον κοινοβουλευτισμό. Κοινό στοιχείο που έχουν οι χώρες αυτές, όμως, όπως και άλλες, όπως η Γαλλία, είναι η εκλογή των βουλευτών αποκλειστικά σε μονοεδρικές περιφέρειες (στη Γαλλία η εκλογή αυτή γίνεται σε δύο γύρους, ενώ στις Η.Π.Α. και τη Βρετανία με σχετική πλειοψηφία σε ένα γύρο). Ο βουλευτής που εκλέγεται κατά τον τρόπο αυτό είναι πολύ λιγότερο εξαρτημένος από το κόμμα, στο οποίο ανήκει. Δεν είναι σπάνιες, δε, οι περιπτώσεις βουλευτών, οι οποίοι κατόρθωσαν να εκλεγούν και χωρίς τη στήριξη των κομμάτων από τα οποία αποχώρησαν ή, ακόμη, και χωρίς καμμία απολύτως κομματική στήριξη, αλλά μόνο και μόνο χάρις στην προσωπική τους προβολή στην περιφέρειά τους. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, οι πολυ-εδρικές περιφέρειες (που συνεπάγονται και ανάγκη για πολύ μεγαλύτερη χρηματοδότηση του κάθε υποψηφίου) και το πλαφόν του 3% καθιστούν απαγορευτική μια τέτοια απόπειρα. Πιστεύω πραγματικά πως ένα εκλογικό σύστημα που βασίζεται στις μονοεδρικές περιφέρειες, περισσότερο ακόμη κι από μια αναθεώρηση του Συντάγματος, θα επέφερε ουσιαστικά πολύ μεγαλύτερη ανεξαρτησία στους βουλευτές και πολύ μικρότερη κομματική εξάρτηση.

Πολλοί απορρίπτουν το σύστημα με τις μονοεδρικές περιφέρειες με το βασικό επιχείρημα ότι τα κόμματα, σε μια τέτοια περίπτωση, δεν αντιπροσωπεύονται στη Βουλή αναλόγως της εκλογικής τους δυνάμεως. Το πρόβλημα αυτό το επιλύει με αρκετά έξυπνο τρόπο το γερμανικό εκλογικό σύστημα, στο οποίο οι μισοί βουλευτές εκλέγονται από μονοεδρικές, ενώ οι υπόλοιποι από λίστα. Η λίστα είναι πανεθνική και από αυτήν εκλέγονται τόσοι βουλευτές για κάθε κόμμα, όσοι χρειάζονται για να ανταποκρίνεται το ποσοστό των βουλευτών τους στην εκλογική τους ισχύ (η περιγραφή είναι κάπως απλοποιημένη, αλλά τα βασικά στοιχεία του συστήματος είναι αυτά που ανέφερα). Εν πάση περιπτώσει, όμως, το ισχύον εκλογικό σύστημα είναι αρκετά προφανές ότι συντείνει στην πλήρη, σχεδόν, εξάρτηση των βουλευτών από τα κόμματα και, ιδίως, των κυβερνητικών βουλευτών από το κυβερνών (καθώς αυτοί δέχονται την πρόσθετη πίεση ότι ενδεχόμενη δική τους διαφωνία θα "ρίξει την κυβέρνηση"). Αλλά όσοι θέλουν ανεξάρτητους, πραγματικά, βουλευτές, θα πρέπει να εξετάσουν πολύ σοβαρά το παράδειγμα των μονοεδρικών περιφερειών, στη μία ή την άλλη παραλλαγή τους.