Ο μαγικός κόσμος του NBA

Μέγα θέμα προέκυψε (1,2) με χοντροκομμένο χάρτη από τον ιστοχώρο της Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρας των Η.Π.Α. Στον εν λόγω χάρτη, πολλά από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου είναι λανθασμένα χρωματισμένα με το ίδιο χρώμα με την Τουρκία. Πολλοί ΄Ελληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι (κάποιοι αναμενόμενοι και κάποιες δυσάρεστες εκπλήξεις) άρχισαν πάλι τα χιλιοτραγουδισμένα σουξέ του αντιαμερικανισμού. Κατά τη γνώμη τους ο χάρτης είναι από ύποπτος μέχρι (στην καλύτερη περίπτωση) ενδεικτικός της άγνοιας των Αμερικανών.

Πριν από μερικά χρόνια, η τουρκική πρεσβεία στην Ουάσινγκτων (πιο επίσημα δεν γίνεται!), είχε στην αρχική της σελίδα τον παρακάτω, επίσης χοντροκομμένο χάρτη:
΄Ενας σχολαστικός παρατηρητής θα προσέξει πως η ΄Ιμβρος είναι χρωματισμένη με το ίδιο χρώμα με την Ελλάδα. Δείτε τη λεπτομέρεια:
Για αυτόν τον χάρτη δεν υπάρχει καμία συνωμοσία; Πως πέρασε απαρατήρητο αυτό από τους πάντα σε εγρήγορση και άριστους γνώστες της γεωγραφίας συνήθεις φωνακλάδες;

Ας σοβαρευτούμε λίγο. Σίγουρα διαστρέφεται η όρασή μας όταν βλέπουμε τέτοια λάθη, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως υπάρχουν πολιτικές προεκτάσεις. Αν ανέθεταν σε κάποιον από εμάς να φτιάξει έναν χοντροκομμένο χάρτη μίας άγνωστης σε εμάς περιοχής, πόσοι θα απέφευγαν παρόμοια λάθη;

Και κάτι σχετικό με το θέμα. Αν συμβαίνει να είστε αντιαμερικανοί, το ξέρετε ότι ίσως να αισθανόσασταν σαν στο σπίτι σας στην Τουρκία; (παρακαλώ να μην εκληφθεί αυτό ως παρότρυνση). Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα οι κάτοικοι της Τουρκίας είναι πιο αντιαμερικανοί από τους κατοίκους των κατεχομένων της Παλαιστίνης ή (με πολύ μεγάλη διαφορά) από τους κατοίκους της Βενεζουέλας. Οι Τούρκοι θεωρούν πως η μεγαλύτερη απειλή για τη χώρα τους είναι οι Η.Π.Α. και όχι η Ελλάς ή η Αρμενία όπως συνέβαινε παλαιότερα. Τέλος ο αντιαμερικανισμός τους επεκτείνεται και σε θέματα που δεν έχουν άμεση σχέση με την πολιτική, όπως οι ταινίες ή η μουσική που προτιμούν.

Το αλάθητο του αντικαπιταλισμού

Στο κήρυγμα του χθες, ο Πάπας για ακόμα μία φορά επανέλαβε την πεποίθησή του πως για όλα τα δεινά του κόσμου φταίει (βαρετά προβλέψιμα...) ο καπιταλισμός. Σύμφωνα με την είδηση του Reuters, επανέλαβε και ανάλογη δήλωση του προκατόχου του, ο οποίος επίσης δεν ήταν φίλος του καπιταλισμού αν και ήταν εχθρός του "υπαρκτού" σοσιαλισμού και πολλοί (όπως και ο Γκορμπατσώφ) θεωρούν πως συνέβαλε στη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.

Ενώ τα τελευταία χρόνια η Αγία ΄Εδρα φαίνεται να γίνεται σε άλλα θέματα πιο προοδευτική (διερεύνηση "κατάργησης" του Καθαρτηρίου, χρήση προφυλακτικών υπό προϋποθέσεις) και σε άλλα πιο συντηρητική (στην εξέλιξη των ειδών μετά από την ανοιχτή στάση του προηγουμένου Πάπα είχαμε στροφή 180 μοιρών την τελευταία διετία), κρατά σταθερά αρνητική θέση όσον αφορά τον καπιταλισμό. Φαίνεται πως οι κατάρες εναντίον του μπαμπούλα του καπιταλισμού εκτός από φιλικές προς τους πιστούς, και απολύτως συμβατές με τα κάθε είδους δόγματα, είναι και χρήσιμες για τον αποπροσανατολισμό σχετικά με το ποιος άλλος μπορεί να φταίει για τα δεινά του κόσμου. Τώρα λοιπόν που τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος και η ανάγκη συμμαχίας των συντηρητικών με τον "αχαλίνωτο καπιταλισμό" περιμένω να δω ποιος θρησκευτικός ηγέτης θα είναι ο πρώτος που θα διώξει και τους εκτός του Ναού εμπόρους (βλ. π.χ. κατά Μάρκον 11:15).

Συμπέρασμα; Οι Πατέρες διαδέχονται ο ένας τον άλλον και τα δόγματα αναθεωρούνται και συμπληρώνονται, αλλά το δόγμα του αντικαπιταλισμού παραμένει πάντοτε ασφαλές από κάθε αμφισβήτηση.

Κριτικής/ αυτοκριτικής συνέχεια

Συνεχίζουμε λίγο με την εσωστρέφεια - πέρασε μια εβδομάδα από τις εκλογές, συνεχίζουμε την προσπάθεια, αλλά είναι πάντοτε χρήσιμο να ξαναβλέπουμε το βίντεο του αγώνα που πέρασε και να διαπιστώνουμε τι πήγε καλά και τι θα μπορούσε να αλλάξει, ιδίως μάλιστα εάν μας βοηθούν και αντικειμενικοί παρατηρητές. Θέλουμε να βγάλουμε κάποια, γενικά έστω, συμπεράσματα, εν όψει της συνέχειας.

Από το feedback που συλλέξαμε στο σχόλιο για την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, αλλά και από αντιδράσεις και παρόμοια σχόλια σε άλλους διαδικτυακούς τόπους, λάβαμε κάποιες εκτιμήσεις προσώπων, προς τα οποία απευθυνόμαστε, τα οποία είτε πείσαμε, είτε απογοητεύσαμε. Μπορούμε όμως, νομίζω, να τους θεωρήσουμε αντικειμενικούς τρίτους και να επωφεληθούμε από τις γνώμες τους. Παραθέτω μέρος από την κριτική που εισπράξαμε - προσθέτω και επισημάνσεις που άκουσα προφορικά από φίλους.

1. Αρκετοί (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και άνθρωποι, των οποίων τη γνώμη εκτιμώ ιδιαιτέρως) μας προσήψαν ότι παρουσιάζαμε στρογγυλεμένες θέσεις, φοβούμενοι μην απομακρύνουμε ψηφοφόρους ή απευθυνόμενοι σε λάθος εκλογικό κοινό.
2. Παρεμφερής με την παραπάνω ήταν και η "κατηγορία" ότι δεν προβάλαμε θέσεις αρκούντως φιλελεύθερες σε αρκετά ζητήματα, δεν φανήκαμε δηλαδή συνεπές φιλελεύθερο κόμμα, κυρίως για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας.
3. Η επιλογή των θεμάτων που προβάλαμε μέσω των διαφημιστικών μηνυμάτων δεν ανταποκρινόταν στην ιεράρχηση των προβλημάτων που έχει μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος (λ.χ. ξένισε ότι οι σχέσεις Εκκλησίας και κράτους αποτέλεσαν το αντικείμενο του πρώτου σποτ, ενώ, κατά την αντίληψη αυτή, υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα, με τα οποία θα έπρεπε να ασχοληθούμε κατά κύριο λόγο).
4. Η ενασχόλησή μας με θέματα αυτοπροσδιορισμού (εθνοτικού, σεξουαλικού, θρησκευτικού) έδωσε την εντύπωση ότι γίνεται για ψηφοθηρικούς λόγους, προκειμένου δηλαδή να προσεγγίσουμε ορισμένες "μειονότητες", και όχι λόγω μιας συνεπούς στάσης ως προς τα ατομικά δικαιώματα.
5. Κάποια πράγματα που λέγαμε θεωρήθηκαν ακραία και ανεύθυνα, τα λέγαμε δηλαδή επειδή ξέραμε ότι δεν θα κληθούμε να τα εφαρμόσουμε (δυστυχώς κάποιοι συμπεριέλαβαν σ' αυτό ακόμη και την πρότασή μας για το ασφαλιστικό σύστημα) - και κάποιοι θεώρησαν ότι η πολιτική μας πρόταση ενέχει στοιχεία μικρο-μεγαλισμού.
6. Το ότι δεν θεωρηθήκαμε εν τέλει "κόμμα του Μάνου" ή "κόμμα του Ανδριανόπουλου" (όπως γινόταν στην πρώτη φάση της λειτουργίας μας από όσους άκουγαν για φιλελευθερισμό) οδήγησε αρκετούς να απαξιώσουν την προσπάθειά μας, θεωρώντας την ερασιτεχνική.
7. Η πολιτική μας πρόταση δεν θεωρήθηκε πλήρης ή αρκετά λεπτομερής από κάποιους ψηφοφόρους.
8. Δώσαμε την εντύπωση κόμματος του διαδικτύου, χωρίς να ξέρουμε τι γίνεται στον πραγματικό κόσμο.
9. Φάνηκε να επιδεικνύουμε αδικαιολόγητο κόμπλεξ απέναντι στην Εκκλησία της Ελλάδος (πράγμα που άκουσα από μη-πιστούς).
10. Κάποιοι άνθρωποι έμαθαν για την ύπαρξή μας την τελευταία στιγμή και δεν είχαν τη δυνατότητα να μας γνωρίσουν αρκετά, ώστε να σκεφθούν στα σοβαρά να μας ψηφίσουν.

Η σταχυολόγηση αυτή είναι ενδεικτική, οπωσδήποτε όχι πλήρης, και περιέχει (όπως είναι λογικό) πολλές αντιφάσεις, καθώς αντανακλά σε επισημάνσεις από διαφορετικά μεταξύ τους πρόσωπα. Οι παρατηρήσεις, όπως φαίνεται, κινούνται τόσο στην ουσία του πολιτικού μας προγράμματος, όσο και στην επικοινωνιακή μας προσπάθεια. Στο χέρι μας είναι να τις αξιοποιήσουμε, για να κινηθούμε από δω και πέρα.

Μεταρρυθμίσεις

Ο Πρωθυπουργός ζήτησε να ανανεωθεί η λαϊκή εντολή προς την Κυβέρνησή του, προκειμένου να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις. Δυστυχώς, τα νομοσχέδια που είχαν κατατεθεί στη Βουλή λίγο πριν την προκήρυξη των εκλογών, αν είναι ενδεικτικά των μεταρρυθμίσεων που πρόκειται ν' ακολουθήσουν, μάλλον δεν δίνουν καλό δείγμα. Τα περισσότερα αφορούσαν σε παροχές με μάλλον λαϊκιστικό χαρακτήρα. Το πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει μια συνεπή κατεύθυνση αναφορικά με τις αλλαγές που τόσο γενικόλογα επαγγέλλεται.

Από τη μία, μειώνει την άμεση φορολογία (και καλά κάνει!) - από την άλλη, αύξησε το ποσοστό του ΦΠΑ και λέγεται ότι θα το αυξήσει κι άλλο. Δεν έχει να επιδείξει κάποια αξιόλογη ιδιωτική επένδυση κατά το χρονικό διάστημα που προηγήθηκε και, ενώ μιλάει για μεταρρυθμίσεις, δεν έχω ακούσει κάποιο στέλεχός της να συνδέει κάποιο μέτρο της κυβερνήσεως με αύξηση ακριβώς των επενδύσεων. Εκτός από τη δυνατότητα για διευθέτηση του χρόνου εργασίας, δεν φαίνεται διατεθειμένη να προχωρήσει σε κάποια άλλη σχετική τομή. Θα περιμένουμε με πολύ ενδιαφέρον την κυβερνητική πρόταση για το εργασιακό καθεστως των νεοπροσλαμβανομένων στο δημόσιο τομέα. Οι προτάσεις της κυβέρνησης στο ασφαλιστικό φαίνεται να περιορίζονται στην παροχή κινήτρων για μεγαλύτερη παραμονή στην εργασία.

Παρ' όλα αυτά, φοβάμαι ότι με μέτρα έστω και ελάχιστα μεταρρυθμιστικά, θα ακούμε κραυγές (ιδίως από το ΠΑΣΟΚ, εάν εκλεγεί Πρόεδρός του ο κ. Βενιζέλος) για "νεοφιλελεύθερη λαίλαπα". Κάπου ανάμεσα στην αναμενόμενη κυβερνητική ατολμία και τις αντιδραστικες κραυγές θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο να συζητήσουμε για τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η οικονομία μας. Ίδωμεν.

Η επόμενη μέρα

Finito la musica passato la fiesta!Οι εκλογές ολοκληρώθηκαν, η Νέα Δημοκρατία έχει αυτοδύναμη κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ εισέρχεται σε μία σοβαρή εσωκομματική κρίση ενώ τα κόμματα των άκρων βγαίνουν ενισχυμένα.Ποιες είναι όμως οι βασικές συνιστώσες του πολιτικού τοπίου όπως αυτό διαμορφώνεται μετά τις εκλογές;

Η κυβέρνηση πήρε τη δεύτερη ευκαιρία που ζητούσε και μαζί με αυτήν φαίνεται να πήρε, εν μέρει τουλάχιστον, και το μήνυμα διαμαρτυρίας που έστειλαν οι πολίτες.Αυτό φαίνετα τόσο από τις νέες παρουσίες όσο και από τις απουσίες του νέου κυβερνητικού σχήματος.Η αποχώρηση από την κυβέρνηση, μεταξύ άλλων ,του Βύρωνα Πολύδωρα και του Γεράσιμου Γιακουμάτου δεν συνιστουν βέβαια στροφή στην ποιότητα αλλά αποτελούν ένα δείγμα σοβαρότητας για την νέα κυβέρνηση.Ακόμη, η υπουργοποίηση των Χρήστου Φώλια,Άρη Σπηλιωτόπουλο και κυρίως του Κωστή Χατζηδάκη δείχνει ότι ,υπό προυποθέσεις μπορούν προχωρήσουν ορισμένες μεταρρυθμίσεις όπως για παράδειγμα η ιδιωτικοποίηση ή το κλείσιμο της Ολυμπιακής.

Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη βρίσκεται σε βαθιά κρίση.Ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται να πληρώνει τώρα την ατολμία του να ξεκαθαρίσει την κατάσταση στο κόμμα του καθώς και τα πισωγυρίσματα που έκανε σε πολλές περιπτώσεις(βλ.άρθρο 16).Ο Βενιζέλος-σαν έτοιμος από καιρό που λέει και ο ποιητής-μοιάζει με οδοστρωτήρα που ήρθε για να τα σαρώσει όλα.Ωστόσο, η βιασύνη και η αμετροέπεια του μπορέι τελικά να του στοιχίσουν.Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα πάντως μία πιθανή εκλογή Βενιζέλου θα σημάνει στροφή του ΠΑΣΟΚ στον κρατισμό και πολύ φοβούμαι και στον λαικισμό.Υπάρχει βέβαια μία γενικότερη συζήτηση στου κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την ''ανάγκη'' που δήθεν υπάρχει το ΠΑΣΟΚ να κατευθυνθεί προς τα αριστερά.Κάτι τέτοιο βέβαια προκαλεί την εύλογη απορία για το πως μπορεί να σκέπτονται τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά το συγκεκριμένο ζήτημα θα αναλυθεί σε επόμενο post.

Η εκλογική διαδικασία έδειξε εκτός από όλα τα άλλα και ενίσχυση των άκρων.Η ψήφος στα κόμματα της αριστεράς και της εθνικιστικής δεξιάς θα έπρεπε υπό άλλες συνθήκες να προκαλεί βαθιά ανησυχία.Ωστόσο, αν λάβει κανείς υπόψιν του την ευρεία απογοήτευση που υπάρχει στους πολίτες για τα κόμματα εξουσίας, εύλογα συμπεραίνει κανείς ότι η ψήφος στο ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΛΑΟΣ συνιστά πρωτίστως ψήφο διαμαρτυρίας.Παρ'όλα αυτά, η ενδυνάμωση κομμάτων που είναι άκρως αντιδραστικά και σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν τον κύριο μοχλό στήριξης των διαφόρων προσοδοθηρικών ομάδων δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ευχάριστη εξέλιξη για το μέλλον του τόπου.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο οι πολίτες καλούνται να παρακολουθούν από κοντά και να συμμετέχουν στις πολιτικές εξελίξεις με κάθε μέσο που τους παρέχει ο νόμος.Καλούνται να στηρίξουν κάθε θετική πρωτουβουλία από όπου και αν αυτή προέρχεται και να καταγγείλουν την στασιμότητα,την ατολμία και κάθε τι που μας πάει προς τα πίσω.Σε αντίθετη περίπτωση, καμιά κυβέρνηση και καμιά αντιπολίτευση δεν πρόκειται από μόνη της να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας

Δικομματικές και πολυκομματικές περιφέρειες;

Είμαι από τους ανθρώπους που μόλις δουν αριθμούς, τους είναι αδύνατον να μην αρχίσουν να κάνουν πράξεις. Και αυτό ακριβώς έκανα και με τα αποτελέσματα των εκλογών. Αλλά πρώτα μία μικρή εισαγωγή:

΄Εστω ότι έχουμε δύο σειρές αριθμών, όπως το βάρος και το ύψος μίας ομάδας ανθρώπων, το κατά κεφαλήν εισόδημα και το ποσοστό αναλφαβητισμού σε διάφορες χώρες, ή τα ποσοστά δύο κομμάτων στις διάφορες εκλογικές περιφέρειες. Τότε, η στατιστική μας δίνει έναν τρόπο να "βαθμολογήσουμε" την συσχέτιση μεταξύ των δύο σειρών, δηλαδή αν από τις τιμές της μίας σειράς μπορούμε να προβλέψουμε τις τιμές της άλλης. Σε αυτή τη βαθμολογία, άριστα είναι το 1 και ελάχιστος βαθμός το -1. Το 1 σημαίνει πως όταν ένας αριθμός της μίας σειράς είναι μεγάλος, τότε ο αντίστοιχος της άλλης σειράς είναι και αυτός μεγάλος (και μάλιστα η σχέση μεταξύ τους είναι γραμμική, για όσους θυμάστε τι σημαίνει). Το -1 σημαίνει πως όταν ένας αριθμός μίας σειράς είναι μεγάλος, ο αντίστοιχος αριθμός της άλλης σειράς είναι μικρός. Το 0 σημαίνει πως δεν υπάρχει καμία συσχέτιση μεταξύ των σειρών. Στα τρία παραδείγματα που αναφέρθηκαν, η βαθμολογία, η οποία ονομάζεται "συντελεστής συσχέτισης", αναμένουμε στην πρώτη περίπτωση να είναι θετικός αριθμός, στη δεύτερη αρνητικός, και την τρίτη θα την εξετάσουμε αμέσως.

Ο συντελεστής συσχέτισης μεταξύ των ποσοστών της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι -0.38. Αυτό το μάλλον αναμενόμενο αποτέλεσμα σημαίνει πως όπου η Ν.Δ. λαμβάνει μεγάλα ποσοστά, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. λαμβάνει μικρά και αντιστρόφως. Ο συντελεστής συσχέτισης μεταξύ των ποσοστών της Ν.Δ. και κάθε ενός από τα 5 επόμενα κόμματα είναι αρνητικός: Από -0.08 με την Δημοκρατική Αναγέννηση μέχρι -0.58 με τους Οικολόγους-Πρασίνους. Ο συντελεστής συσχέτισης μεταξύ των ποσοστών του ΠΑ.ΣΟ.Κ και κάθε ενός από τα 5 επόμενα κόμματα είναι επίσης αρνητικός: Από -0.33 με τους Οικολόγους-Πρασίνους μέχρι -0.58 με τον ΛΑ.Ο.Σ. Αυτό είναι εν μέρει αναμενόμενο, αφού όσο μεγαλύτερο ποσοστό λαμβάνει η Ν.Δ. ή το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τόσο λιγότερο απομένει για να μοιραστούν τα υπόλοιπα κόμματα. Από την άλλη όμως, όσο μικρότερο το ποσοστό ενός κόμματος, τοσο μικρότερη επίδραση θα έπρεπε να έχει αυτό το φαινόμενο, κάτι το οποίο δεν φαίνεται να συμβαίνει. Μάλιστα, αν υπολογίσει κανείς οποιονδήποτε συντελεστή συσχέτισης μεταξύ των ποσοστών δύο εκ των Κ.Κ.Ε., ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ΛΑ.Ο.Σ., Οικολόγων - Πρασίνων και Δημοκρατικής Αναγεννήσεως, είναι πάντοτε θετικός αριθμός: Από 0.15 μεταξύ Κ.Κ.Ε. και Δημοκρατικής Αναγεννήσεως μέχρι 0.84 μεταξύ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και Οικολόγων - Πρασίνων. Αυτό σημαίνει πως αν μία περιφέρεια είναι καλή για ένα από τα μικρότερα κόμματα (μικρότερα εννοώ όλα πλην Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ.) τότε είναι καλή και για τα υπόλοιπα. Και αν μία περιφέρεια είναι κακή για ένα από τα μικρότερα κόμματα τότε είναι κακή και για τα υπόλοιπα. Δηλαδή, όπως υπάρχουν πράσινες και γαλάζιες περιφέρειες, με τον ίδιο τρόπο υπάρχουν δικομματικές και πολυκομματικές.

Σε αυτό το σημείο όμως θα πρέπει να σας προειδοποιήσω πως η συσχέτιση δεν συνεπάγεται σχέση αιτίου-αποτελέσματος. Πράγματι, θα ήταν άτοπο να υποστηρίξει κανείς πως αν π.χ. ο ΛΑ.Ο.Σ. θέλει να αυξήσει τα ποσοστά του θα πρέπει να κάνει εκστρατεία υπέρ του Κ.Κ.Ε. Αυτό όμως που δείχνουν τα αποτελέσματα είναι πως ο δικομματισμός είναι κάτι πραγματικό και όχι ένα όνομα που δίνεται αυθαίρετα στις ψήφους των δύο μεγάλων κομμάτων.

Επειδή όμως το ιστολόγιο είναι πολιτικό και επιπλέον είμαι μέλος "μικροτέρου" κόμματος, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω τη θέση μου σχετικά με τον δικομματισμό. Δεν θεωρώ τον δικομματισμό εγγενώς καλό ή εγγενώς κακό. Είμαι μέλος μικρού κόμματος επειδή συμβαίνει να συμφωνώ με τις θέσεις του περισσότερο από ότι συμφωνώ με τις θέσεις όλων των υπολοίπων κομματων. Στην περίπτωση που η Φιλελεύθερη Συμμαχία λάβει κάποτε ένα εκατομμύριο ψήφους (χωρίς να αλλάξουν ριζικά οι θέσεις της) θα συνεχίσω να την ψηφίζω. Επίσης, πολλά από τα μικρότερα κόμματα (τα περισσότερα δηλαδή) τα βλέπω με την ίδια ή λιγότερη συμπάθεια σε σχέση με τη συμπάθεια με την οποία βλέπω τα δύο μεγαλύτερα.

Αποτιμώντας το εκλογικό αποτέλεσμα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία έλαβε κοντά στις 7.500 ψήφους στις χθεσινές εκλογές με συνολικό ποσοστό στην επικράτεια 0,1% - δηλαδή ένας στους χίλιους Έλληνες προτίμησε το κόμμα μας (ή, για να το δούμε από την ανάποδη, έπρεπε να ψάξεις χίλιους ψηφοφόρους, για να βρεις έναν που μας ψήφισε). Φυσικά οι αριθμοί αυτοί κάθε άλλο παρά ικανοποιητικοί είναι, ωστόσο κινούνται στις εκτιμήσεις που κάναμε μεταξύ μας, βασιζόμενες στην προσπάθειά μας και την προβολή των θέσεών μας (και, προσωπικά, δεν θεωρώ άνευ ετέρου αποτυχημένο το εκλογικό μας αποτέλεσμα, αντίθετα με τον κ. Νίκο Δήμου).

Αφού αναγνωρίσω ότι πολλά στελέχη του κόμματος κατέβαλαν πραγματικά μεγάλη προσπάθεια και εξαίροντας την αφοσίωσή τους στους κοινούς μας στόχους (δεν το κάνω ονομαστικά, γιατί έτσι οπωσδήποτε θα αδικούσα πολλούς), θέλω να παραθέσω κάποιες σύντομες σκέψεις για τα διδάγματα που μπορούμε να πάρουμε από τις εκλογές αυτές. Θα επιθυμούσα ιδιαιτέρως τα σχόλια των φίλων του κόμματος (και όχι μόνο!) ως προς τις κατευθύνσεις, στις οποίες θα μπορούμε να κινηθούμε εφ' εξής.

Ας δούμε το εκλογικό αποτέλεσμα από μιαν "αρνητική" σκοπιά: Γιατί δεν μας ψήφισε το υπόλοιπο 99,9% των ψηφοφόρων; (να σημειώσω ότι οι παρακάτω απαντήσεις προέρχονται από προσωπική εμπειρία)

1. Πολλοί ψηφοφόροι (θάταν ενδιαφέρον να προσδιορίσουμε πόσοι) δεν ήξεραν καν την ύπαρξή μας. Αυτό ήταν έντονο κυρίως στην επαρχία (με ορισμένες εξαιρέσεις, όπου τα κατά τόπους στελέχη μας έκαναν πολύ καλή δουλειά). Το μειονέκτημα αυτό οφείλεται σε δυο βασικούς παράγοντες: α. στην έλλειψη στελεχών τόσο αριθμητικά, όσο και με εμπειρία (με αποτέλεσμα και την έλλειψη αποτελεσματικής κομματικής οργάνωσης και τη μη-βέλτιστη αξιοποίηση των όποιων δυνατοτήτων μας), β. στην ελλειψη πόρων (που συναρτάται με την έλλειψη στελεχών, καθώς όλα μας τα χρήματα προήλθαν από την τσέπη των στελεχών μας).

2. Πολλοί ψηφοφόροι διαφωνούν με τις ιδέες μας ή αδιαφορούν να τις ακούσουν. Αυτό οφείλεται σε διαφόρους λογους: είτε δεν τις παρουσιάσαμε σωστά, είτε οι ψηφοφόροι αυτοί ούτως ή άλλως έχουν θεμελιώδεις αξίες διαφορετικές από τις δικές μας, είτε στη δική τους αποδοχή ως δεδομένου (χωρίς περαιτέρω εξέταση) του σημερινού κρατικιστικού μοντέλλου - κάποιοι, πάλι, είναι προσκολημμένοι σε ένα κόμμα για λόγους είτε ιδιοτελείς, είτε συναισθηματικούς, και το ενδιαφέρον τους για την πολιτική εξαντλείται στην υποστήριξη του κόμματός τους.

3. Υπάρχει μια κατηγορία ψηφοφόρων, η οποία δυσπιστεί απέναντι σε μια καινούργια πολιτική κίνηση, είτε επειδή θεωρεί ότι η κίνηση αυτή δεν είναι, παρά επέκταση του κομματικού συστήματος που κυριαρχεί, είτε επειδή υποψιάζονται ιδιοτελή κίνητρα από μέρους μας, είτε επειδή απορρίπτουν το κομματικό σύστημα στο σύνολό του - και κάποιοι μας θεωρούν χαβαλέδες ή αιθεροβάμονες, εν πάση περιπτώσει όχι σοβαρούς, που ξεκινούμε μια τέτοια προσπάθεια στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις.

4. Αρκετοί ψηφοφόροι συμμερίζονται πολλές από τις ιδέες ή προτάσεις μας, αλλά διαφωνούν ριζικά σε κάποιες άλλες (λ.χ. για "εθνικά" θέματα, αποποινικοποίηση χρήσης ναρκωτικών, δικαιώματα σε ζευγάρια του ίδιου φύλου) σε βαθμό που να μην μπορούν να μας ψηφίσουν. Σ' αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται και αρκετοί (κυρίως προερχόμενοι από το συντηρητικό χώρο), οι οποίοι θεωρούν ότι θα έπρεπε, αντί να προβάλλουμε μια συνολική πρόταση, να εστιάζουμε σε θέματα περισσότερο "επικοινωνιακά" (κυρίως το ασφαλιστικό και τη μείωση των φόρων), χωρίς να πολυ-φωνάζουμε για τα "αμφιλεγόμενα" (και μερικοί μας αποδίδουν και ανευθυνότητα: τα λέμε, επειδή δεν πρόκειται να κληθούμε να τα εφαρμόσουμε).

5. Αρκετοί ψηφοφόροι που συμμερίζονται, σε μεγάλο βαθμό, τις ιδέες μας, θεωρούν ότι δεν τις εκφράζουμε κατά τρόπο ορθό ή συνεπή ή επικοινωνιακά ορθό - ή ότι δεν είμαστε τα κατάλληλα πρόσωπα (δεν έχουμε τις ικανότητες, την εμπειρία, τη συγκρότηση ή το κύρος) για να είμαστε οι εκφραστές των φιλελεύθερων προτάσεων στην Ελλάδα.

6. Μια μερίδα ψηφοφόρων θεωρεί ότι η ψήφος στη Φιλελεύθερη Συμμαχία θα πήγαινε χαμένη, ότι ώφειλαν να στηρίξουν τη Νέα Δημοκρατία, ώστε να μην εκλεγεί το ΠΑΣΟΚ ή το αντίστροφο.

Με βάση τις παραπάνω εντυπώσεις μου, έχω την αίσθηση ότι το κύριο μέλημά μας, στο προσεχές μέλλον, θα πρέπει να είναι η αναζήτηση νέων, ενθουσιωδών στελεχών, καθώς και η δημιουργική ένταξη προσώπων που έχουν τις ίδιες ιδέες μ' εμάς, ώστε να βελτιώσουμε κι άλλο την πολιτική πρότασή μας. Θα μας ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμο το feedback από μέρους σας, για τον τρόπο που κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επιτευχθεί, όπως και για άλλες αιτίες/ κατηγορίες ψηφοφόρων που δεν μας ψήφισαν.

Συνέντευξη του Φώτη Περλικού στην κρατική τηλεόραση

Δείτε τη συνέντευξη του προέδρου της Φιλελεύθερης Συμμαχίας Φώτη Περλικού στην ΕΤ1 (13 Σεπτεμβρίου 2007)
Οι ερωτήσεις του δημοσιογράφου της ΕΡΤ (δεν γνωρίζω αν πραγματικά εννοούσε όλα όσα έλεγε ή αν σε κάποιες περιπτώσεις έκανε τον συνήγορο του διαβόλου) είναι πραγματικά μία σύνοψη της "λαϊκής σοφίας" γύρω από την οικονομία και τον φιλελευθερισμό. Προσέξτε τι ειπώθηκε μεταξύ άλλων:

• Κάποιος πρέπει να ρυθμίζει την αγορά.
• Λίγο-πολύ (μάλλον πολύ) οι τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις κινούνται προς την φιλελεύθερη κατεύθυνση.
• Υπήρξαν φιλελεύθερα μοντέλα που απέτυχαν στο εξωτερικό.
• Οι χώρες στις οποίες το φιλελεύθερο μοντέλο πέτυχε (π.χ. Ιρλανδία) είτε είναι ειδικές περιπτώσεις είτε η επιτυχία τους δεν οφείλεται στο φιλελεύθερο μοντέλο.
• Ο εργαζόμενος δεν ωφελείται από το άνοιγμα της οικονομίας.
• Υπάρχουν καλοί και κακοί επιχειρηματίες. Αυτοί που σκέφτονται το καλό της χώρας και αυτοί που σκέφτονται το καλό του εαυτού τους.
• Το άνοιγμα της οικονομίας συμφέρει τους κακούς επιχειρηματίες.
• Αν δεν παρέμβει το κράτος δεν υπάρχουν ρήτρες διασφαλίσεως του καταναλωτή.
• Οι πολυεθνικές κατασπαράσσουν τους απλούς πολίτες.
• Οι τράπεζες δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους (;!).
• Το τραπεζικό σύστημα είναι άκρως φιλελεύθερο.
• Η ΝΔ είναι φιλελεύθερη.
• Τις ξέρουμε όλοι τις φιλελεύθερες ιδέες.
• Ο φιλελευθερισμός δεν ωφελεί τον καταναλωτή.
• Κάποιος πρέπει να αποφασίζει σε ποιους τομείς πρέπει να επενδύσουμε.
• Η ανομοιομορφία στο ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολείων είναι κακή.
• Κάποιος πρέπει να αποφασίζει τι πτυχιούχοι θα αποφοιτούν.
• Είναι καλό να υπάρχουν κρατικές επιχειρήσεις στην περίπτωση που είναι κερδοφόρες.
• Τα ολιγοπώλια ευνοούν τον καταναλωτή και ο ανταγωνισμός τους καρχαρίες.
• Κάποιος αποφασίζει (καλώς) ποιος πληρώνει, πού πληρώνει, ποιος αναπτύσσεται, πού αναπτύσσεται.
• Πολλοί εργοδότες μαζί κάνουν την αγορά.

Οι Daltons προτρέπουν: Ψηφίστε Φιλελεύθερη Συμμαχία!

Το ιστολόγιο που διαβάζετε ξεκίνησε το βίο του στις 24 Αυγούστου. Ήταν η πρώτη αντίδραση κάποιων μελών της Φιλελεύθερης Συμμαχίας στη Θεσσαλονίκη, όταν το κόμμα αποφάσισε την κάθοδο στις εκλογές.

Στη σύντομη (μέχρι στιγμής) διαδρομή του ανέβασε περί τις 40 αναρτήσεις, οι οποίες εξέφραζαν τοποθετήσεις του κόμματός μας, ή σχετικά με το κόμμα και την ιδεολογία του, από τη δική μας ματιά. Είχαμε τη χαρά να λάβουμε πολλά σχόλια, είτε ενθαρρυντικά, είτε κριτικά, στα όσα γράφαμε - και την τύχη οι σχολιαστές μας να είναι όλοι ανεξαιρέτως καλοπροαίρετοι και να μας προσφέρουν πολύτιμο feedback για τις θέσεις που διατυπώναμε. Μας επεσήμαναν λάθη μας, ανακρίβειες, αντιφάσεις στα κείμενα ή τις απόψεις μας και μας οδήγησαν να αντιληφθούμε κάποια λάθη μας και (όσο μπορούμε) να τα διορθώσουμε.

Ιδιαιτέρως θέλουμε να σταθούμε στην κριτική που μας ασκήθηκε από ορισμένους σχολιαστές, ότι οι θέσεις που διατυπώνουμε δεν είναι αρκετά φιλελεύθερες ή δεν είναι συνεπείς (ή απολύτως συνεπείς) με ένα φιλελεύθερο σύστημα ιδεολογίας. Τα σχόλια αυτά, πολλές φορές με εντυπωσιακή τεκμηρίωση ή, άλλες φορές, μέσω ξεκάθαρων λογικών συλλογισμών (με λογική που, κατά το κοινώς λεγόμενο, "τσακίζει κόκκαλα") μας οδήγησαν σε επαναδιατυπώσεις, διαφορετικές τοποθετήσεις μερικές φορές, οπωσδήποτε πάντως αποτέλεσαν ερεθίσματα για περισσότερη σκέψη από μέρους μας και για καλύτερη τεκμηρίωση των όσων γράφουμε και υποστηρίζουμε. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μάθαμε πολλά, χάρη στους σχολιαστές μας.

Υπάρχει μια αντιστοιχία της πορείας αυτού του ιστολογίου με την πορεία της Φιλελεύθερης Συμμαχίας - ένα κόμμα με ελάχιστους μήνες ζωής, ιδρυμένο και αποτελούμενο από ανθρώπους που δεν είναι επαγγελματίες πολιτικοί, που εισφέρουν το περίσσευμα του χρόνου τους στην προσπάθεια αυτή (συχνά και κλέβοντας χρόνο από την επαγγελματική ή την οικογενειακή τους ζωή) με μια φιλοδοξία: να διαδώσουν τις ιδέες που έχουν ως πυρήνα τους το φιλελευθερισμό, τα ατομικά δικαιώματα, την ελεύθερη οικονομια και την ανοικτή κοινωνία, με τελικό σκοπό τη βελτίωση της ζωής του καθενός από εμάς, μέσω της επικράτησης των ιδεών αυτών. Ένα κόμμα, στο οποίο έγιναν αναπόφευκτα λάθη, το οποίο δεν περιέλαβε στις τάξεις του πολλούς συμπολίτες μας με τις ίδιες ιδέες, αλλά και με καλύτερη τεκμηρίωση γι' αυτές, μεγαλύτερη ικανότητα από εμάς για τις διαδώσουν, καλύτερη πολιτική και ιδεολογική συγκρότηση. Επίσης, το πρόγραμμά του μπορεί για κάποιους να μην είναι αρκετά φιλελεύθερο, μπορεί πολλοί να θεωρούν ότι παρεισέφρυσαν ιδεολογικοί συμβιβασμοί χάριν ιδεολογικών ή πολιτικών σκοπιμοτήτων, κάποιοι άλλοι μπορεί να το θεωρούν ακραίο ως παρούσα πολιτική πρόταση ή να διαφωνούν με τον τρόπο που προβάλλεται.

Εμείς (ως Daltons) από την πλευρά μας έχουμε να πούμε τα εξής: ζητούμε από κάθε συμπολίτη μας που ενστερνίζεται τις βασικές μας τοποθετήσεις να ψηφίσει τη Φιλελεύθερη Συμμαχία. Είναι το μόνο κόμμα που προσπαθεί ειλικρινά να προωθήσει τις θέσεις αυτές. Η στήριξή σας είναι απαραίτητη, για να πεισθούν όλοι οι φιλελεύθεροι συμπολίτες μας ότι είναι δυνατή η ανάπτυξη ενός φιλελεύθερου κινήματος στην Ελλάδα - για να στηρίξουν, στη συνέχεια, την προσπάθειά μας ακόμη και αυτοί που διαφωνούν με επιμέρους σημεία της, να ενταχθούν και να την επηρεάσουν προς την κατεύθυνση που θεωρούν σωστή. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία δεν είναι κόμμα - ιδιοκτησία των παρόντων μελών του, φιλοδοξεί να γίνει το όχημα, διά του οποίου θα εκφράζονται οι ιδέες του συνόλου των Ελλήνων φιλελευθέρων πολιτών, όπως οι ίδιοι θα τις διατυπώνουν.

Σας ζητούμε να πιστέψετε ότι μπορεί στη χώρα μας να ιδρυθεί και να λειτουργήσει ένας φορέας φιλελεύθερων ιδεών από πρόσωπα που δεν έχουν πολιτικές εξαρτήσεις κανενός είδους, ούτε αθέμιτες υστεροβουλίες, αλλά πραγματική διάθεση να προσφέρουν και ν' αλλάξουν το δημόσιο διάλογο - και να ψηφίσετε το κόμμα μας.

Averell Dalton
William Dalton
Mama Dalton
Joe Dalton
Jack Dalton

Πάρτυ Δρόμου

Για όσους μένετε στη Θεσσαλονίκη, αναδημοσιεύουμε πρόσκληση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας για το πάρτυ που διοργανώνει το μεσημέρι της Παρασκευής 14 Σεπτεμβρίου:

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σας προσκαλεί την Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου το μεσημέρι, μετά τις 13:00 σε ένα προεκλογικό πάρτυ.Η πρόσκληση απευθύνεται και στους φίλους της Φι.Σ. Το πάρτυ θα πραγματοποιηθεί στο Café Bar EL GRECO (Κομνηνών 30, πάνω από τα λουλουδάδικα)

Ο Διονύσης Κατρανίτσας στην ΤV Θεσσαλονίκη

΄Οσοι μένετε στη Θεσσαλονίκη ή κοντά σε αυτήν, δείτε σήμερα (13 Σεπτεμβρίου 2007) στις 19.00, στον τηλεοπτικό σταθμό TV Θεσσαλονίκη (κανάλι 22 UHF, συχνότητα 479.25 MHz) τον υποψήφιο βουλευτή της Φιλελεύθερης Συμμαχίας στην Α' εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης Διονύση Κατρανίτσα.

Όχι στην υποχρεωτική στράτευση

Η υποχρεωτική θητεία αποτελεί έναν όλο και περισσότερο αναχρονιστικό θεσμό, που όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες αμυντικές μας ανάγκες, αλλά και που βλάπτει πολλαπλά την ελληνική κοινωνία (οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά κ.ά.) και περιορίζει τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων πολιτών. Εθίζει τους νέους στην αποδοχή της αναξιοκρατίας, του βύσματος, της αποφυγής της προσπάθειας, της ανισότητας απέναντι στο νόμο.

Προτείνουμε τη σταδιακή μετατροπή του στρατού σε επαγγελματικό, θεωρώντας ότι οι σύγχρονες αμυντικές ανάγκες δεν μπορούν να βασίζονται σε δομές προσανατολισμένες σε πόλεμο χαρακωμάτων, ενώ παράλληλα αρνείται τον υποχρεωτικό χαρακτήρα της θητείας. Η τεχνολογική πολυπλοκότητα των σύγχρονων οπλικών συστημάτων και η σχεδόν ολοκληρωτική στήριξη σε αυτά στους σύγχρονους πολέμους απαιτούν τη διαθεσιμότητα επαγγελματιών για τον χειρισμό τους.

Δυστυχώς όμως, οι επιχειρησιακές ανάγκες απαιτούν ακόμα μεγάλους αριθμούς επίστρατων. Αυτή η απαίτηση μπορεί να καλυφθεί από μια Εθνοφρουρά συγκροτημένη σε εθελοντική/ημιεπαγγελματική βάση και την παροχή μιας δέσμης κινήτρων για την συμμετοχή των πολιτών σε αυτήν.

Η εσωτερική ασφάλεια δεν μπορεί να αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα του κράτους, πρώτον, γιατί το κράτος δεν μπορεί να διεκπεραιώσει αποτελεσματικά αυτή τη λειτουργία και, δεύτερον, γιατί αυτό μετατρέπει τους πολίτες σε παθητικούς δέκτες υπηρεσιών ασφάλειας. Ο εθελοντισμός, η λειτουργία σε τοπικό επίπεδο, η αξιολόγηση θεσμών, δομών και προσώπων, αποτελούν βασικά στοιχεία για την εξασφάλιση της αποτελεσματικότητας των μηχανισμών ασφάλειας.

Επιτέλους, η ασφάλεια της χώρας πρέπει να επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων και όχι ο πατριωτισμός τους να επαφίεται στην επιβολή του νόμου!

Διεκδίκησε τον πλούτο που παράγεις II

Μετά την ανάρτηση με τίτλο "Διεκδίκησε τον πλούτο που παράγεις" έτυχε να διαβάσω το "Σάλπισμα Πολεμιστήριον" του Κοραή*. Υπάρχει ένα απόσπασμα στο οποίο αναφέρει πώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία διεκδικεί και αποσπά τον πλούτο που παράγουν οι υποτελείς της.

"[...] Aυτοί μας μεταχειρίζονται ως άλογα κτήνη, μας καταβαρύνουσι με φόρους ανυποφόρους, τους κόπους των χειρών ημών και τους ιδρώτας του προσώπου κατατρώγουσιν αναισχύντως. Hμείς ποιμαίνομεν, και αυτοί σφάζουσι τα πρόβατα των ποιμνίων ημών· ημείς σπείρομεν, και αυτοί τρυγώσι, μην αφίνοντες εις ημάς μήτε όσον αρκεί εις το να θεραπεύσωμεν την πείναν ημών· ημείς ποτίζομεν, και αυτοί μας στερούσι και όσον χρειάζεται δια να σβέσωμεν την δίψαν ημών [...]"

Είναι λοιπόν μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στον Σουλτάνο και το Μεγάλο Κράτος; Σημειώθηκε καμία πρόοδος στα δημοσιονομικά από το 1800 μέχρι σήμερα;

* Αν το "Σάλπισμα Πολεμιστήριον" σας φαίνεται ρατσιστικό, εθνικιστικό, θρησκόληπτο, ισλαμοφοβικό ή σεξιστικό (που φυσικά και είναι με τα σημερινά δεδομένα) υπενθυμίζω πως ο Κοραής έγραψε πριν από 200 χρόνια, και εντούτοις πολλά αποσπάσματα του κειμένου διαβάζονται σήμερα ως mainstream, ή ακόμα και ως υπερβολικά προοδευτικά για κάποιους κύκλους.

Πού είναι η ελευθερία ...οέο;

Ο Λένιν είχε πεί:
''Είναι αλήθεια ότι η ελευθερία είναι πολύτιμη και για αυτό πρέπει να δίνεται σε μερίδες''
Την άποψη αυτή φαίνεται να ασπάζεται η αριστερά στο σύνολο της στη χώρα μας.Όσον αφορά το ΚΚΕ, αυτό δεν μου προξενεί καμία εντύπωση δεδομένου ότι οι σύντροφοι του Περισσού ζουν ακόμη στον δικό τους σοσιαλιστικό παράδεισο αγνοώντας την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ενδεχομένως και την αποσταλινοποίηση της ΕΣΣΔ.Συνεπώς το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε για τα μέλη της τελευταίας αντιπροσωπείας του ορθόδοξου κομμουνισμού στην Ευρώπη είναι ότι η ρήση αυτή του ιδεολογικού τους πατέρα μπορεί να θεωρηθεί και ολίγον προχωρημένη για τα γούστα τους.
Ας πάμε όμως και στον έτερο σημαντικό πυλώνα της αριστεράς στη χώρα μας, τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος προσπαθεί να προβάλλει ένα ανανεωτικό προφίλ προς τα έξω.Ας δούμε λίγο τις θέσεις του συνασπισμού για διάφορα κοινωνικά ζητήματα.Υποστηρίζουν την νομιμοποίηση των ελαφρών ναρκωτικών, τον διαχωρισμό εκκλησίας κράτους, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης κάθε πολίτη κ.α.Ενώ λοιπόν ασπάζεται ο συνασπισμός μέρος τουλάχιστον των φιλελεύθερων θέσεων σε διάφορα αμιγώς κοινωνικά ζητήματα, όταν έρχεται η συζήτηση σε θέματα που αμέσως ή εμμέσως έχουν να κάνουν με την δομή της οικονομίας μίας χώρας εκεί αλλάζει τελείως φιλοσοφία και αντιστρατεύται κάθε αλλαγή που στοχεύει στον περιορισμού ενός εξουσιαστικού παρεμβατικού κράτους που πλην όλων των άλλων προβλημάτων που παράγει,μειώνει την ελευθερία του ατόμου.Εύλογα έθεσε το ερώτημα ο πρόεδρος της φιλελεύθερης συμμαχίας σε πρόσφατη ραδιοφωνική του συνέντευξη:Πώς είναι δυνατόν από την μία να υποστηρίζει την ελευθερία επιλογής σεξουαλικού συντρόφου και από την άλλη να μην δέχεται την ελευθερία επιλογης ασφαλιστικού ταμείου.Με βάση ποιο κριτήριο αξιολογεί η ανανεωτική αριστερά ότι στην μία περίπτωση θα πρέπει να δοθεί δυνατότητα επιλογής και στην άλλη όχι;Αποδεικνύεται λοιπόν ότι στον ΣΥΝ είναι βαθιά ριζωμένος ο κρατικοπαρεμβατισμός.
Πέραν όμως των δογματισμών και των αγκυλώσεων που διέπουν την οικονομική πολιτική του συνασπισμού, υπάρχει και ένα εμφανές χάσμα μεταξύ λόγων και έργων σε ότι αφορά την προάσπιση των ελευθεριών του ατόμου στον κοινωνικό τομέα.Αυτό επιβεβαιώνεται από την ενεργή στήριξη των καταλήψεων των πανεπιστημίων από ομάδα φοιτητών ενάντια στο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των φοιτητών στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Αυτό καθώς και μια σειρά άλλων συμβάντων αποδεικνύουν ότι ο Συνασπισμός δεν προασπίζεται τις ατομικές ελευθερίες αλλά θέτει ως πρώτη προτεραιότητα τα συμφέροντα συγκεκριμένων συντεχνιακών ομάδων.

Άμεση αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών

Συνεχίζοντας την προεκλογική αναφορά σε προτάσεις που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, για τις οποίες δεχόμαστε έντονες αντιρρήσεις από ψηφοφόρους συντηρητικών, κυρίως, καταβολών, μπορούμε ν' αναφερθούμε και στο αίτημα που διατυπώνουμε για άμεση αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών.

Το κύριο επιχείρημά μας πηγάζει από τη βάση της ιδεολογίας μας, την ατομική ελευθερία: εφ' όσον κάποιος δεν βλάπτει δικαιώματα τρίτων, μπορεί να κάνει στο σώμα του/ με το σώμα του ό,τι θέλει. Δεν είναι νοητή η επέμβαση της Πολιτείας, η οποία θα του απαγορεύει κάποιες ενέργειες, για το "καλό" του - δεν μπορούμε να δεχθούμε μια πολιτειακή οργάνωση, στην οποία κάποιος τρίτος κρίνει, αντί του ενδιαφερομένου, ποιο είναι το "καλό" του.

Οφείλω να ομολογήσω, όμως, ότι το επιχείρημα αυτό δεν βρίσκει την ανταπόκριση που θα προσδοκούσαμε (ίσως αυτό να οφείλεται και σε κακή παρουσίαση από μέρους μας): υπάρχουν πάρα πολλοί συμπολίτες μας, οι οποίοι αναγνωρίζουν στην Πολιτεία "παιδαγωγικό", κατ' αρχήν, ρόλο (πρέπει η Πολιτεία να "προστατεύει τα παιδιά μας" - και δεν αναφέρεται εδώ σε ανηλίκους - από τους κακούς που θέλουν να τα παρασύρουν στα ναρκωτικά) και στη συνέχεια το ρόλο του αντικειμενικού παρατηρητή, που μπορεί να διαπιστώσει, απαλλαγμένος από τα προσωπικά ελαττώματα ("κουσούρια";) του καθενός, τι είναι το καλύτερο. Κάπου εκεί μπλέκουν και την παράδοση, της οποίας φύλακας (πρέπει να) είναι το Κράτος, μερικοί πάνε και στην "ιστορική συνέχεια" του Ελληνισμού, την οποία η Πολιτεία διαφυλάσσει και την οποία κάποιοι κακοί (συνήθως Εβραίοι!) θέλουν να διαταράξουν (επειδή, όπως πολλοί πιστεύουν, οι σημερινοί Έλληνες είναι το μόνο εμπόδιο που στέκει ανάμεσα στους κακούς αυτούς και την παγκόσμια κυριαρχία τους) και γι' αυτό το λόγο "ποτίζουν τη νεολαία μας με ναρκωτικά". Αφέθηκα να παρασυρθώ, και να βγω εκτός θέματος, μόνο και μόνο για να σας δώσω μια ιδέα των πραγμάτων που ακούω και των συνειρμών που γίνονται, όταν συζητώ για το ζήτημα των ναρκωτικών με κάποιους ανθρώπους.

Επιπλέον, η ποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών έχει και αποτέλεσμα αντίθετο από την "προστασία" των εξαρτημένων ανθρώπων από τον εαυτό τους. Δυσκολεύει σημαντικά την πρόσβασή τους σε θεραπεία από την εξάρτηση και έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των θανάτων, λόγω ναρκωτικών. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, στις οποίες η χρήση αποποινικοποιήθηκε, αυξήθηκε μεν ο αριθμός των χρηστών, μειώθηκαν όμως σημαντικά οι θάνατοι.

Τέλος, προβάλλεται και το επιχείρημα ότι τα "μαλακά" ναρκωτικά είναι λιγότερο βλαπτικά και εθιστικά από άλλες ουσίες, που κυκλοφορούν νομίμως (οινόπνευμα, νικοτίνη κ.λπ.), δεν δικαιολογείται, δηλαδή, να απαγορεύεται νομοθετικά η χρήση χασίς, ενώ επιτρέπεται η χρήση οινοπνεύματος. Φυσικά, το επιχείρημα αυτό (όπως και το αμέσως προηγούμενο) δεν είναι συμβατό με την ιδεολογία μας: αποκρούουμε τη λογική να κατατάσσει η Πολιτεία τις ουσίες με σειρά "επικινδυνότητας", ώστε να δει από ποιο σημείο και μετά οφείλει να "προστατεύει" τους πολίτες της. Είναι, ωστόσο, χρήσιμα για να καταδείξουν την ασυνέπεια ακόμη και αυτών που ζητούν να ποινικοποιείται η χρήση των ναρκωτικών ουσιών με την προαναφερθείσα πατερναλιστική λογική.

"Μα, γιατί να ιδιωτικοποιούνται κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις;"

Το ερώτημα που τίθεται στον τίτλο αυτής της ανάρτησης το έθεσε ο πρόεδρος του Συνασπισμού, κ. Αλαβάνος, στο χθεσινό debate, και το επαναλαμβάνει συχνά. Σου λέει: εξ ορισμού το κρατικό είναι καλύτερο, επειδή φροντίζει τον πολίτη, νοιάζεται, είναι δίκαιο κ.λπ. Έτσι, αν δεν είναι ζημιογόνο (όπως η Ολυμπιακή), πρέπει οπωσδήποτε να το διατηρήσουμε! Και, αν είναι ζημιογόνο, οφείλουμε να σταθμίσουμε τα οφέλη στην κοινωνία από την παρουσία του κράτους στο συγκεκριμένο οικονομικό τομέα με την όποια οικονομική ζημία - προφανώς, για όσους ακολουθούν αυτή τη συλλογιστική, η πλάστιγγα γέρνει υπέρ του κοινωνικού οφέλους (ποιο είναι αυτό ακριβώς; ουδέποτε κατάλαβα, πάντως αν πιστεύετε ότι είναι "φθηνά αεροπορικά εισιτήρια", μάλλον δεν έχετε επιχειρήσει να μετακινηθείτε με αεροπλάνο πρόσφατα). Να κάνω μια εξαίρεση: υπάρχει, σε αρκετές περιπτώσεις, το ζήτημα των "άγονων γραμμών", το οποίο χρήζει ειδικής αντιμετώπισης. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία πιστεύει σε ευέλικτες λύσεις για τις άγονες γραμμές, καταθέτοντας και σχετικές προτάσεις.

Τώρα, ας πάμε στα κέρδη των κρατικών επιχειρήσεων, των ΔΕΚΟ. Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι όλες σχεδόν οι ΔΕΚΟ, μέχρι πρόσφατα, είχαν μονοπώλιο ανεγνωρισμένο από το νόμο για τον τομέα οικονομικής δραστηριότητάς τους. Έτσι, η ΔΕΗ ή ο ΟΤΕ μπορούσαν να είναι κερδοφόροι, αφού αν κάπου θα έβρισκαν σκούρα, απλώς αύξαιναν τα τιμολόγια. Όσον αφορά τις υπηρεσίες που παρέχουν, σε σχέση με το κόστος τους, θυμηθείτε τις ελλείψεις ρεύματος το καλοκαίρι που μας πέρασε ή συγκρίνατε τις τιμές για πρόσβαση στο διαδίκτυο στην Ελλάδα με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τώρα, που εκτίθενται στον ανταγωνισμό, τα κέρδη είναι πλέον πολύ αμφίβολα, αν και εξακολουθούν να έχουν πολλά πλεονεκτήματα λόγω της προτέρας μονοπωλιακής τους κατάστασης (λ.χ. έτοιμα δίκτυα, εξασφαλισμένη μερίδα πελατείας κ.λπ.), έτσι ακόμη δεν υπόκεινται σε πραγματικό ανταγωνισμό. Αλλά και τι σημαίνει "κερδοφόρες"; Σκοπός των ΔΕΚΟ, δηλαδή, είναι ο προσπορισμός εσόδων για το κράτος; Δηλαδή θα δικαιολογείται η ΔΕΗ να αυξαίνει τα τιμολόγια, κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη το Δημόσιο χρήματα, λ.χ. για κάποιες "κοινωνικές παροχές"; Φυσικά, η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ, ως ανώνυμες εταιρείες, είναι πλέον αποσυνδεδεμένες με το κράτος - τα κέρδη τους δεν μεταφέρονται στον κρατικό προϋπολογισμό ως έσοδα και ούτε καλύπτονται από τον προϋπολογισμό τα έξοδά τους. Αλλά τότε τι νόημα έχει η κερδοφορία τους;

Κατά τα λοιπά, ο προβληματισμός μου είναι συμπληρωματικός όσων έγραψε ο αδελφός μου William αμέσως πριν. Η ύπαρξη κρατικών εταιρειών αποθαρρύνει οποιονδήποτε ιδιώτη να εισέλθει στην ίδια αγορά, καθώς το κράτος έχει πάντοτε τη δυνατότητα, αμέσως ή συνήθως εμμέσως, να γείρει την πλάστιγγα υπέρ του. Να σας αναφέρω ένα πολύ απλό υποθετικό παράδειγμα: έστω ότι ιδρύεται ο ανταγωνιστικός του ΟΤΕ ιδιωτικός τηλεπικοινωνιακός οργανισμός, που αναπτύσσει δικό του δίκτυο. Οι άδειες που θα λαμβάνει θα εξαρτώνται από το κράτος που θα ελέγχει τον ΟΤΕ - μπορεί το κράτος να θέσει τόσα διοικητικά προσκόμματα, ώστε να καταστρέψει εν τη γενέσει της οποιαδήποτε αντίθετη προσπάθεια, όπως και αυτήν του ανταγωνιστή του ΟΤΕ (δεν ξέρω τι έγινε με τις ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες). Έτσι, ακόμη κι όταν το κράτος δεν έχει νομοθετημένο μονοπώλιο, όταν υπάρχουν κρατικοί μηχανισμοί ένα τέτοιο μονοπώλιο υφίσταται στην πράξη. Οι κρατικοί οργανισμοί μπορούν να χρεώνουν όσο θέλουν, αδιαφορώντας για την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχουν (αφού η ποιότητα αυτή δεν θα έχει καμμία συνέπεια γι' αυτούς), αναιρώντας το όποιο "όφελος για την κοινωνία" θα μπορούσε να προκύψει. Και στο τέλος μοναδική συνέπεια που θα μπορούμε να χαρούμε (ή τουλάχιστον θα μπορεί να χαίρεται ο κ. Αλαβάνος) θα είναι οι θετικοί ισολογισμοί.

Διεκδίκησε τον πλούτο που παράγεις

Κι όμως, αυτό δεν είναι σλόγκαν της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά του Κ.Κ.Ε. Για να είναι συνεπές με τις προτάσεις του Κ.Κ.Ε. για την οικονομία θα έπρεπε να γίνει "Δώσε τον πλούτο που παράγεις στο Κράτος. Αυτό ξέρει". Ας υποθέσουμε πως κάποιος θέλει πραγματικά με την ψήφο του να διεκδικήσει τον πλούτο που παράγει. Τι οικονομική πολιτική θα πρέπει να απαιτήσει από τους αντιπροσώπους του στη νομοθετική εξουσία;
Πρώτα απ'όλα, ποιος στερεί τον πλούτο από τον εργαζόμενο; Ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλούτου που παράγεται καταλήγει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα κρατικά ταμεία. Για την ακρίβεια σε κάποια μαύρη τρύπα, αφού τα ταμεία είναι μονίμως άδεια. Αν είστε ελεύθερος επαγγελματίας, ξέρετε πολύ καλά πόσο μεγάλα είναι τα ποσά που δίνετε για φορολογία και κοινωνική ασφάλιση. Αν είστε δημόσιος υπάλληλος, μπορείτε να βρείτε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το ποσόν που διατίθεται για τη μισθοδοσία σας. Κάντε τις πράξεις για να δείτε τι ποσοστό καταλήγει στην τσέπη σας. ΄Ισως να πιστεύετε πως μέρος αυτού του πλούτου επιστρέφει σε εσάς με τη μορφή υπηρεσιών. Στην πραγματικότητα όμως όταν χρειαστείτε τις υπηρεσίες το Κράτος κάνει την πάπια. Δηλαδή στο τέλος το Κράτος αφαιρεί πλούτο από τους πολίτες με τον ίδιο τρόπο που το Χαλιφάτο αφαιρούσε από τους υποτελείς του ή όπως το οργανωμένο έγκλημα αφαιρεί από αυτούς που "προστατεύει". ΄Ενας τρόπος λοιπόν να διεκδικήσει κανείς τον πλούτο που παράγει είναι να φοροδιαφύγει (παρακαλώ τους κακοπροαίρετους αναγνώστες να μην το εκλάβουν αυτό ως παρακίνηση για φοροδιαφυγή).
Εντάξει θα μου πείτε. Δεν μπορεί να λυθεί αυτό αν το κράτος ανασυγκροτηθεί (επανιδρυθεί;) σε πιο υγιείς βάσεις διατηρώντας το μέγεθός του και την ισχύ του; Θα μπορούσε κανείς να εξετάσει αυτή την περίπτωση. ΄Ισως να υπάρχει κάποιος πρακτικός τρόπος να γίνει η εξυγίανση, ή ίσως να υπάρχει κάποια χώρα στον κόσμο που το έχει πετύχει αυτό (αν και προσωπικά αμφιβάλλω). Είναι όμως τόσο μεγάλη ανάγκη η ύπαρξη του μεγάλου Κράτους; Τι κερδίζουμε αν το Κράτος εκτός από την προστασία όσων για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το βιοπορισμό τους μας προσφέρει φθηνές (;) πτήσεις με την αεροπορική του εταιρεία, εφ' όσον καταλήγουμε, στο τέλος, να πληρώνουμε το όποιο κέρδος μας πολλαπλάσιο σε φόρους; Και μάλιστα καταδικάζοντας οποιονδήποτε άλλο θέλει να προσφέρει την ίδια υπηρεσία και τις ίδιες θέσεις εργασίας. Έτσι κι αλλιώς την κρατική εταιρεία την πληρώνει κανείς είτε τη χρησιμοποιεί είτε όχι. Ποιοι απλοί πολίτες ωφελούνται από αυτή την κατάσταση; Και στο κάτω-κάτω, γιατί να μην κρατικοποιηθούν και τα περίπτερα για να έχει φθηνή σοκοφρέτα ο Λαός; Ποιος βάζει τα όρια στο πόσο μπορεί να επεκταθεί το Κράτος;
Υπάρχει κάποια άλλη αναγκαιότητα για το Μεγάλο Κράτος; ΄Ισως να πιστεύετε πως το Μεγάλο Κράτος συγκρατεί την απληστία του Μεγάλου Κεφαλαίου το οποίο ευθύνεται τουλάχιστον κατά ένα μέρος για το ότι οι εργαζόμενοι δεν απολαμβάνουν το 100% του πλούτου που παράγουν. Πράγματι, σε όλες τις χώρες με μικρή συμμετοχή του Κράτους στην οικονομία "οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι" όπως λέει το γνωστό και δημοφιλές σύνθημα. Αυτό που αποσιωπάται (ή διαστρεβλώνεται) όμως είναι ότι και οι φτωχοί γίνονται λιγότερο φτωχοί. Σύμφωνα με τους Gwartney και Lawson (2007) το κατά κεφαλήν εισόδημα του φτωχότερου 10% είναι μεγαλύτερο όσο πιο ελεύθερη είναι η οικονομία κάθε χώρας. Το παράδοξο είναι πως η προστασία του εισοδήματος των φτωχών είναι δεδηλωμένος στόχος του κρατισμού (στον φιλελευθερισμό απλώς δεν υπάρχει στόχος, μόνο ελευθερία). Για να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό δεν χρειάζεται φιλοσοφία και δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβω το κλισέ για το μέγεθος της πίτας. Γιατί λοιπόν να επιμένει κανείς στο Μεγάλο Κράτος και τον κεντρικό έλεγχο της οικονομίας; Φαντάζομαι πως για κάποιους λίγους είναι μία βλακώδης εμμονή πως το ότι "οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι" είναι από μόνο του κακό. Κάτι σαν το ανέκδοτο με την κατσίκα του γείτονα το οποίο (παραδόξως) έκανε γνωστό ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Για τους περισσότερους όμως ο λόγος είναι βαθιά ιδεολογικές εμμονές. Αξίζει όμως να χάνουμε τον πλούτο που παράγουμε, και μάλιστα περισσότερο από όλους οι φτωχότεροι για ιδεολογικούς λόγους;
Ας διεκδικήσουμε επιτέλους τον πλούτο που παράγουμε!

"Τι πρόβλημα έχετε με την Εκκλησία;"

Σε προηγούμενη ανάρτηση (η οποία έχει προκαλέσει ρεκόρ σχολίων για το ιστολόγιό μας) αναφερθήκαμε στο Νο. 1 θέμα, για το οποίο δεχόμαστε αντιρρήσεις από συντηρητικούς συμπολίτες μας, στους οποίους παρουσιάζουμε το πρόγραμμά μας (αν και από τα σχόλια μπορείτε να διαπιστώστε ότι μας γίνεται και κριτική, με αξιόλογα επιχειρήματα, ότι δεν είμαστε αρκετά φιλελεύθεροι στο συγκεκριμένο θέμα), το γάμο μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου. Ένα άλλο θέμα που προκαλεί πολλές αντιδράσεις είναι η στάση μας απέναντι στην Εκκλησία της Ελλάδος (το τρίτο θέμα, για το οποίο πολλοί μας "κράζουν", είναι οι προτάσεις μας για τα ναρκωτικά - θα έλθουμε και σ' αυτό σύντομα).

Συγκεκριμένα, η στάση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, όπως αποτυπώνεται και στο πρόγραμμά της, εκλαμβάνεται ως εχθρική προς την Εκκλησία, τη χριστιανική θρησκεία, τους πιστούς, μας κατηγορούν επί αθεΐα κ.λπ. Ταυτίζεται, από πολλούς που διαφωνούν μαζί μας, η πρόταση για διαχωρισμό Εκκλησίας - Κράτους με πόλεμο ή χλεύη, εκ μέρους μας κατά της θρησκείας. Προκαταβολικά να ξεκαθαρίσουμε ότι οι πολιτικές μας προτάσεις είναι εντελώς ουδέτερες, ως προς τη θρησκεία, υπό την έννοια ότι δεν προϋποθέτουν την υποστήριξη κάποιας συγκεκριμένης θρησκείας ή αγνωστικισμό ή αθεΐα. Επίσης, μας είναι εντελώς αδιάφορο, για όποιον θέλει να ενισχύσει την προσπάθειά μας εγγραφόμενος στο κόμμα μας, αν θρησκεύεται ή όχι (ούτε "τεστ αθεΐας", ούτε εξετάσεις θρησκείας κάνουμε).

Διαπιστώνουμε, όμως, ότι η Πολιτεία επιφυλάσσει μια ιδιαίτερη προνομιακή θέση για την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, την αναγνωρίζει ως "επικρατούσα", ζητεί η εκπαίδευση ουσιαστικά να την ενισχύει, είναι οργανωμένη ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου (ενώ μέχρι την καταδίκη μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δεν αναγνώριζε κανενός είδους νομική υπόσταση στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Ελλάδος), έχει απαλλαγεί ουσιαστικά από κάθε φόρο, το προσωπικό της μισθοδοτείται από τη γενική φορολογία, η υπηρεσία που χορηγεί πολεοδομικές άδειες για ναούς και θρησκευτικά κτήρια όλων των θρησκειών ελέγχεται από την τοπική Μητρόπολη κ.λπ. Θεωρούμε ότι τα προνόμια αυτά οδηγούν σε μια σειρά από διακρίσεις εις βάρος όσων δεν ασπάζονται τα διδάγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και δεν εντάσσονται οργανωτικά σ' αυτήν, μερικές φορές μέχρι και του σημείου να θίγουν τη θρησκευτική τους ελευθερία.

Τι ζητούμε, λοιπόν; Δεν ζητούμε την κατάργηση της Εκκλησίας - αφού το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι το θεωρούμε αυτονόητο. Φυσικά δεν ζητούμε την κατάργηση της θρησκείας (όπως έκανε η Αλβανία επί Χότζα). Ζητούμε οι θρησκευτικές κοινότητες να είναι οργανωμένες αποκλειστικά κατά το ιδιωτικό δίκαιο, ενδεχομένως σε ιδιώνυμα νομικά πρόσωπα. Να έχουν αυτοτέλεια, δική τους περιουσία και διαχείριση, να συναλλάσσονται όπως όλα τα νομικά πρόσωπα, να φορολογούνται όπως όλα τα νομικά πρόσωπα - και να είναι όλες ισότιμες, χωρίς οποιασδήποτε μορφής διάκριση υπέρ κάποιας από αυτές. Σε επίπεδο Κράτους, πλέον, την κατάργηση οποιασδήποτε πρακτικής που δείχνει την αποδοχή μιας θρησκείας - θρησκευτικού όρκου μαθήματος θρησκευτικών στα σχολεία με κατηχητικό περιεχόμενο, θρησκευτικού γάμου ως ισόκυρου με τον πολιτικό (φυσικά δεν έχουμε καμμία αντίρρηση να τελούνται θρησκευτικές τελετές γάμου στα πλαίσια μιας θρησκευτικής/ λατρευτικής κοινότητας, δεν πρέπει όμως να έχουν κύρος για το κράτος), πρακτικά της αποκλειστικότητας της θρησκευτικής κηδείας.

Μας λένε κάποιοι: μα δεν αναγνωρίζετε το ρόλο της Εκκλησίας στη διαμόρφωση του νεοελληνικού πολιτισμού; Μολονότι αυτό είναι ερώτημα περισσότερο κοινωνιολογικού χαρακτήρα (και οπωσδήποτε η Ανατολική Εκκλησία έχει παίξει ρόλο), δεν μπορούμε να αντιληφθούμε σε ποιο βαθμό ένας τέτοιος ρόλος πρέπει να βαρύνει περισσότερο από τη θρησκευτική ελευθερία ή γιατί να πρέπει να επιβάλλει σε κάποιον να χρηματοδοτεί, μέσω των φόρων του, μια λατρευτική κοινότητα, στην οποία δεν ανήκει. Στο κάτω-κάτω, εάν οι θρησκευτικές κοινότητες οργανωθούν κατά το ιδιωτικό δίκαιο, κάθε πιστός θα μπορεί πολύ πιο εύκολα να στρέφει τις χρηματικές του συνεισφορές στην κοινότητα της προτίμησής του.

Δεν πρέπει να παραβλέψουμε και την απαρχή του εναγκαλισμού της Εκκλησίας από το Κράτος (γιατί αυτό συνέβη στην αρχή, οι ρόλοι αντεστράφησαν αργότερα): ο Μ. Κωνσταντίνος αποφάσισε να εκμεταλλευθεί το θρησκευτικό συναίσθημα των στρατιωτών του, για να επικρατήσει επί των λοιπών τετραρχών και να κυριαρχήσει στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία - και, για να αποφύγει δογματικές διαιρέσεις τους, συγκάλεσε ο ίδιος την Α' Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια. Η συνέχεια υπήρξε ανάλογη (όχι μόνο στο χώρο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη). Με μια τέτοια ιστορική βάση, θα περίμενε κανείς ότι η ίδια η Εκκλησία της Ελλάδος θα αποζητούσε η ίδια την ανεξαρτητοποίησή της από το Κράτος. Φαίνεται όμως ότι στην κάστα των προνομιούχων του Δημοσίου ή του ευρύτερου δημοσίου τομέα περιλαμβάνονται και πολλοί men in black.

Οικο-καπιταλισμός, η οικο-αγορά και η διατήρηση του φυσικού πλούτου

Την άνοιξη που μας πέρασε, ο David Brand ξεκίνησε για ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Μαλαισιανό τμήμα του Βόρνεο. Η δουλειά του είναι οι επενδύσεις σε δασικές εκτάσεις και είναι ο ιδρυτής και ο CEO της New Forests Pty Limited .
Βρέθηκε βαθιά μέσα στο τροπικό δάσος και οι ντόπιοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι γύρευε αυτός ο δυτικός εκεί πέρα. Ένας από αυτούς, περνώντας το χέρι στους ώμους του του λέει: «Κανείς δεν μπορεί να ανακαλύψει τι κάνουμε εδώ φίλε μου, μπορούμε να κόψουμε όλα τα δένδρα για σένα...». Ήταν σίγουροι πως είχε έρθει στο Βόρνεο με σκοπό να στήσει ακόμη ένα εργοτάξιο παράνομης υλοτομίας.
Ο Brand δεν βρισκόταν εκεί με σκοπό να ισοπεδώσει άλλο ένα κομμάτι του τροπικού δάσους, στην πραγματικότητα μόλις ολοκλήρωσε την ανίχνευσή του ανέβηκε στο πρώτο αεροπλάνο για το Λονδίνο όπου, σε μερικές εβδομάδες, συγκέντρωσε 200 εκατομύρια δολάρια για να αγοράσει εκτάσεις δασών όπως αυτές που είχε επισκεφθεί στο Βόρνεο. Μα ούτε και τα χρήματα σκόπευε να τα σπαταλήσει, αυτά αποτελούσαν την επένδυση. Τα κέρδη θα έρθουν από τις συμφωνίες που θα συνάψει με εταιρίες που ψάχνουν να αγοράσουν δικαιώματα αντιστάθμισης της μόλυνσης ή με μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) και κυβερνήσεις που θα πληρώσουν για να προστατεύσουν τις παρθένες εκτάσεις του πλανήτη – όχι γιατί αποτελούν μνημεία της φύσης με απαράμιλλη ομορφιά αλλά γιατί εξυπηρετούν έναν σκοπό: την βιωσιμότητα του γήινου οικοσυστήματος.
Οι οικο-καπιταλιστές είναι εδώ και η παρουσία τους δεν θα περάσει απαρατήρητη. Η πρότασή τους μπορεί και να αποτελεί την συνέχεια της σκέψης του Henry David Thoreau . H ορολογία τους μπορεί να ακούγεται βέβαια λιγότερο λυρική: οικολογικό ενεργητικό, περιβαλλοντολογικές αγορές, υπηρεσίες οικοσυστημάτων, φυσικό κεφάλαιο. Για τους τύπους αυτούς τα βιοκαύσιμα και οι λαμπτήρες χαμηλής κατανάλωσης είναι ξεπερασμένες λύσεις. Τα λεφτά βρίσκονται σε εκκολαπτόμενες αγορές στην υπηρεσία της Μητέρας Φύσης.
Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την οικονομική αξία των αγαθών όπως: τα τρόφιμα, η ξυλεία, ο χαλκός, το φυσικό αέριο. Αλλά η φύση μας παρέχει και άλλες υπηρεσίες που εξυπηρετούν την βιωσιμότητα του πλανήτη μας. Τα έντομα που γονιμοποιούν τα φυτά, δενδροφυτευμένες πλαγιές που καθαρίζουν το νερό, δένδρα που αποροφούν το CO2 και υδάτινες εκτάσεις που προστατεύουν τις πόλεις μας από τις καταιγίδες. Πόσο αξίζουν αυτές οι υπηρεσίες; Ποιός ξέρει. Πάντα μας παρέχονταν δωρεάν, ή, τουλάχιστον, έτσι το βλέπαμε. Η Φύση ποτέ δεν μας έστειλε τον λογαριασμό.
Σίγουρα δεν είναι δωρεάν, βέβαια. Μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό από το τεράστιο κόστος που πληρώνουμε από την υποβάθμιση ή την καταστροφή τους. Όλοι γνωρίσουμε τον τυφώνα Κατρίνα, την καταστροφή της σοδειάς και τις καταστροφικές πλημμύρες που προκαλούνται από την καταστροφή των δασών. Τώρα που ανατέλλει η εποχή της περιβαλοντολογικής αφύπνισης οι κυβερνήσεις αρχίζουν να υπολογίζουν την οικονομική αξία αυτών των υπηρεσιών. Στην πράξη αυτό σημαίνει κόστος για την προστασία των φυσικών πόρων εκεί που οι υπηρεσίες αυτές είναι συγκεντρωμένες. Φυσικό επακόλουθο είναι αυτός που είναι ο ιδιοκτήτης αυτών των περιοχών να συλλέγει τα κέρδη.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα των θεσπισμένων ορίων μόλυνσης και της αγοράς δικαιωμάτων μόλυνσης που δημιουργήθηκε. Στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις υποχρεώνουν τις επιχειρήσεις που εκπέμπουν μεγάλες ποσότητες CO2 να αγοράσουν δικαιώματα από άλλες που έχουν περίσσευμα δικαιωμάτων (επειδή έχουν μειώσει τις δικές τους εκπομπές ρύπων). Καθώς επεκτείνεται αυτή η νέα αγορά , η ζήτηση – όπως και οι τιμές – για δικαιώματα εκπομπής άνθρακα αυξάνεται. Παρόλα τα προβλήματα που ανακύπτουν το Ευρωπαϊκό Σχέδιο Ανταλλαγής Εκπομπών Ρύπων (EU ETS) έχει ήδη δημιουργήσει μιά αγορά 4 δις δολαρίων το χρόνο, και καμία κριτική για την αποτελεσματικότητά του δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός πως η εκρηκτική αύξηση του ενδιαφέροντος των πολιτών για την μείωση των εκπομπών ρύπων σημαίνει εκρηκτική αύξηση των κερδών για τους πωλητές δικαιωμάτων.
Μια παρόμοια πρακτική έχει ξεκινήσει στις ΗΠΑ με το Clean Water Act του 1972 για την προστασία των υδάτινων πόρων. Οι επιχειρήσεις που ρυπαίνουν υδάτινους πόρους πρέπει να αποζημιώσουν το κράτος για την ρύπανση αυτή. Εξειδικευμένες επιχειρήσεις σήμερα αγοράζουν ολόκληρες εκτάσεις με υδάτινους πόρους (λίμνες , ποτάμια) και πωλούν δικαιώματα ρύπανσης σε άλλες επιχειρήσεις.
Άνθρωποι λοιπόν σαν τον Brand στοιχηματίζουν αυτή την στιγμή στην ανάπτυξη και άλλων αγορών που θα δημιουργηθούν στο μέλλον όπως αυτής της αγοράς αέριων ρύπων. Σχεδιάζουν με λίγα λόγια την ανάπτυξη και άλλων οικολογικών υπηρεσιών όπως η προστασία λεκανών απορροής, της βιοποικιλότητας και του ελέγχου της διάβρωσης του εδάφους. Τα πράγματα γίνονται έτσι περισότερο πολύπλοκα βέβαια. Το διοξείδιο του άνθρακα κινείται χωρίς περιορισμούς και επιβαρύνει περιοχές χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τα σύνορα. Μια πεταλούδα της Βραζιλίας όμως; ένα ποτάμι της Βιρμανίας; Δύσκολο να μετατρέψεις ένα τέτοιο στοιχείο σε ενεργητικό μιάς επιχείρησης. «Αυτά αποτελούν κεφάλαιο τοπικής σημασίας» μας εξηγεί ο Jesse Fink συνιδρυτής της priceline.com άλλος ένας εξέχων οικο-καπιταλιστής. Η πρόκληση είναι τώρα να συνδεθούν οι παγκόσμιες κεφαλαιακές αγορές έτσι ώστε η διατήρηση ενός είδους πεταλούδας στην Βραζιλία να είναι το ίδιο σημαντική για έναν επιχειρηματία στο Σικάγο όπως και για τον αγρότη στην Βραζιλία. Αυτό απαιτεί την δημιουργία ενός τελείως νέου οικονομικού μηχανισμού, που θα συνδυάζει τοπικές επιχειρήσεις που θα κατοχυρώνουν αγαθά τέτοιου είδους με διεθνή αρχεία καταχώρησεις δικαιωμάτων, συστήματα τηλε-παρακολούθησης, καταγραφή κάλυψης ορίων καθώς και άλλων μηχανισμών αποτύπωσης και τυποποίησης των εμπορεύσιμων αγαθών.
Φαίνεται περίπλοκο σίγουρα μα πολλοί ειδικοί περιγράφουν αυτή την εξέλιξη ως αναπόφευκτη. Την στιγμή που μια αγορά δικαιωμάτων μόλυνσης συστηματοποιηθεί και στις ΗΠΑ, δεν θα σημειωθεί ποτέ έλλειψη ζήτησης για τέτοια δικαιώματα γιατί οι περισότερες αμερικανικές επιχειρήσεις θα αναγκαστούν να αναζητήσουν τέτοια δικαιώματα εξομάλυνσης. Δημιουργώντας και άλλες τέτοιες αγορές για άλλα οικο-αγαθά θα ξεπεταχτούν και επιχειρήσεις που θα κερδίζουν από την προστασία των εδαφών από την διάβρωση, την διατήρηση της βιοποικιλότητας και την προστασία των υδάτινων πόρων.
Σήμερα οι διεθνείς επενδυτικοί οργανισμοί δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται. Όπως τονίζει ένας σύμβουλος στρατηγικής επενδύσεων της Goldman Sachs: «Είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν πρώτα 50-100 επενδυτικά κεφάλαια σαν αυτό που σχηματίζει ο Brand. Οι άνθρωποι θα κάνουν ένα τέτοιο σχέδιο πραγματικότητα όταν αποφασίσουν να επενδύσουν κεφάλαια. Οι μεγάλες
τράπεζες έχουνν αντιληφθεί την σημασία αυτού του θέματος αλλά δεν πρόκειται να μπουν μπροστά για στήσουν μια τέτοια αγορά. Οι άνθρωποι που θα την δημιουργήσουν είναι άνθρωποι σαν εμένα και εσάς. Έχω την διάθεση να δοκιμάσω και ταυτόχρονα να φτιάξω την αγορά.» Στις αναπτυσσόμενες αγορές, οι πρώτοι επενδυτές μετρούν τα πρώτα τους κέρδη. Και στην οικο-αγορά θερίζεις χωρίς να σπείρεις.

Υπολογισμός σύνταξης σε αναδιανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα

Για να υπάρχει κάποιο μέτρο σύγκρισης των αποτελεσμάτων της αριθμομηχανής του κεφαλαιοποιητικού συστήματος, από σήμερα έχουμε και αριθμομηχανή για το αναδιανεμητικό σύστημα. Προβληματίστηκα αρκετά για να αποφασίσω τι αρχικές τιμές να βάλω, επειδή για να έχω κάποια ιδέα θα έπρεπε πρώτα να γίνει απογραφή, που φυσικά δεν έγινε ποτέ από κανέναν (αν και η Ν.Δ. "κατηγορείται" άδικα πως έκανε). Τελικά αποφάσισα να μην βάλω ρεαλιστικές τιμές αλλά εντελώς ουτοπικές. Πρέπει να σημειωθεί πως και με τις δύο αριθμομηχανές υπολογίζεται μόνον το μέρος της σύνταξης που προέρχεται από εισφορές. Στην περίπτωση που μέρος της σύνταξης προέρχεται από άλλες πηγές (π.χ. φορολογία) τότε προσθέστε το σχετικό ποσόν και στα δύο αποτελέσματα.

Εξαφανίζεται η αγροτιά!

Στη συνέντευξή του προς τα τηλεοπτικά κανάλια αυτή τη στιγμή ο πρόεδρος του Λαϊκού Ορθοδόξου Συναγερμού Γιώργος Καρατζαφέρης επιπλήττει την Ευρωπαϊκή Ένωση και το "μοντέλο Blair" που θα καθιερωθεί, κατ' αυτόν, το οποίο θα καταργήσει σε 6 χρόνια τις επιδοτήσεις προς τους αγρότες. Θα εξαφανισθεί έτσι, λέει, η αγροτιά και θα τρώμε μόνο τσιπς και βιομηχανοποιημένες τροφές.

Είναι μεγάλος ο λαϊκιστικός πειρασμός να υπερασπισθεί κανείς τους αγρότες. Οι κραυγές: "τι θα γίνουν οι αγρότες", "δεν τα βγάζουμε πέρα" και άλλες αντίστοιχες κυριαρχούν στο δημόσιο διάλογο. Επίσης, φοβίες όπως αυτή που επανέφερε ο κ. Καρατζαφέρης στη συνέντευξή του, οδηγούν πολλούς στην αντίληψη ότι πρέπει να διαφυλάσσουμε τους αγρότες ως κόρη οφθαλμού με κάθε τρόπο.

Η λογική αυτή της κατευθυνόμενης οικονομίας, ότι δηλαδή το Κράτος θα κρίνει τι πρέπει να παράγεται στη χώρα και ποιος πρέπει να το παράγει (βλ. επέκταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση), έχει αποτύχει πολλαπλώς. Συντηρεί ένα ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο θα μπορούσε να επιλέξει άλλους τομείς της οικονομίας για τη δραστηριοποίησή του, οδηγεί σε σχετικά μικρές αγροτικές ιδιοκτησίες με ανύπαρκτες οικονομίες κλίμακος, στη δημιουργία προνομιούχων μεγαλο-αγροτών, των οποίων η "μεγαλοσύνη" δεν οφείλεται στην ποιότητα ή την ποσότητα των προϊόντων που παράγουν, αλλά στο ύψος των επιδοτήσεων που λαμβάνουν, και σε παράλογες καταστάσεις, όπως στην επιδότηση καλλιεργειών που εξαντλούν τα υδάτινα αποθέματα και επιβαρύνουν, συνολικά, ιδιαιτέρως το περιβάλλον (όπως το βαμβάκι). Επίσης, οι αγρότες από τις χώρες του τρίτου κόσμου παράγουν φθηνότερα τα ίδια προϊόντα, αλλά δεν μπορούν να ανταγωνισθούν τους επιδοτούμενους Ευρωπαίους αγρότες - και αντί να τους επιτρέπουμε να μας πουλήσουν τα προϊόντα τους (στο κάτω-κάτω οι Ευρωπαίοι καταναλωτές είναι που ωφελούνται), ζητούμε να τους βοηθήσουμε μέσω χρηματικών ποσών που καταλήγουν στα χέρια των διαφόρων δικτατορίσκων τους ή (σπανιότερα) στις τσέπες των γραφειοκρατών που τα διαχειρίζονται.

Σ' έναν κόσμο χωρίς επιδοτήσεις, αν έχουμε ανάγκη την καλή πατάτα, αυτό είναι πολύ εύκολο να φανεί: θα δημιουργηθεί η αντίστοιχη ζήτηση στην αγορά - και όποιος την παράγει, θα βγάλει τα προς το ζην του (τουλάχιστον), είτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε εκτός αυτής. Ο αγροτικός πληθυσμός της χώρας θα μειωθεί, με αποτέλεσμα σημαντικές οικονομίες κλίμακος, και θα στραφεί προς προϊόντα που έχουν ζήτηση είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό - και θα πάψουμε να κάνουμε μάγκα, με τα δικά μας λεφτά, τον κάθε Πατάκη και Μπούτα.

Δυο ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις για τη δασοπυρόσβεση

Δυο τοποθετήσεις που θα βρήκα ενδιαφέρουσες, σχετικά με τη δασοπυρόσβεση και την προστασία των δασών γενικότερα, είναι του Τάκη Μίχα, που υπάρχει στο ιστολόγιό του, και του Στέφανου Μάνου, στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της περασμένης Κυριακής. Στην πρώτη περιγράφεται και η αμερικανική αντιμετώπιση του φαινομένου, η οποία έχει ως κεντρικό άξονα πλέον την ανοχή των πυρκαϊών - στη δεύτερη γίνεται μνεία στις αιτίες των πρόσφατων πυρκαϊών και σκιαγραφείται μια πρόταση για την αντιμετώπισή τους.

Εκκλησία, Κράτος και Φιλελεύθερη Συμμαχία

Αυτό είναι το νέο τηλεοπτικό μήνυμα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας σχετικά με το διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας. Επίσης εδώ θα βρείτε μία ανάρτηση με τις θέσεις της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

"Το κράτος πρέπει να ενισχύει τις καλές επιχειρήσεις"

Καπιταλισμός, σοσιαλισμός ή τρίτος δρόμος; Θυμάμαι συζητήσεις με φίλους, οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι πίστευαν ότι το Κράτος έχει πολύ σημαντικό ρόλο να παίξει στην αγορά - επιλέγοντας και ενισχύοντας τις "καλές" επιχειρήσεις - ωσάν να είχαν οι καλές επιχειρήσεις ανάγκη από ενίσχυση! Σήμερα όμως το κράτος υλοποιεί προγράμματα του Γ' ΚΠΣ ενισχύοντας όχι τις καλές επιχειρήσεις, αλλά αυτές που προέρχονται από κοινωνικές ομάδες που θέλει να ενισχύσει. Έτσι, στο πρόγραμμα για την ενίσχυση της γυναικείας επιχειρηματικότητας, εκτός από τις κλασσικές "ενισχύσεις" μέσω σεμιναρίων (εκεί κι αν δεν έχουν πετάξει χρήματα!) προβλέπεται και η δυνατότητα να επιδοτηθεί ο εξοπλισμός μιας γυναίκας που ξεκινά μια επιχείρηση κατά 100%! Δηλαδή το κράτος δίνει στις γυναίκες ένα συγκριτικό πλεονέκτημα μερικών δεκάδων χιλιάδων (μέχρι 40.000) ευρώ, επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση "κρίνει" ότι περισσότερες γυναίκες πρέπει να ασχοληθούν με την επιχειρηματικότητα. Και αυτό χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τον ουσιαστικό ανταγωνισμό, για το ότι οι άλλες επιχειρήσεις θα πρέπει να ρίξουν τις τιμές τους δραματικά, για να ανταγωνισθούν τις επιδοτούμενες από αυτό το πρόγραμμα, οι οποίες δεν επιβαρύνονται (και δεν χρειάζεται να μετακυλίσουν στον καταναλωτή) με ένα μεγάλο μέρος από τα έξοδα παραγωγής (σημασία εδώ δεν έχει τόσο ότι το κριτήριο είναι το φύλο, το ίδιο πρόβλημα έχουμε και με τις επιδοτήσεις που δίνονται με άλλα κριτήρια), με αποτέλεσμα να μην μπορούν, ενδεχομένως, να διατηρηθούν στην ίδια ποιότητα προϊόντων ή υπηρεσιών - εις βάρος, τελικώς, του καταναλωτή. Είπε κανείς ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι που προάγει το νεοφιλελεύθερο, κακό ανταγωνισμό;

Το κράτος, πάντως, έχει ένα τρόπο να βοηθήσει (όχι ενισχύσει) τις καλές επιχειρήσεις: να πάψει να στρεβλώνει τον ανταγωνισμό και να αφήσει στους καταναλωτές να διακρίνουν ποιες είναι καλές και ποιες όχι.

3η Σεπτεμβρίου 1974 - 3η Σεπτεμβρίου 2007

Το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε τέτοια μέρα, πριν απο 33 χρόνια. Σίγουρα σε πολλά Μ.Μ.Ε. διεξάγονται συζητήσεις για τις προσδοκίες που δημιούργησε, κατά πόσον ανταποκρίθηκε σ' αυτές, γινεται επίσης λόγος για τον ενθουσιασμό, με τον οποίο πολλοί τότε συμμετείχαν στην ίδρυσή του. Η παρούσα ανάρτηση, όμως, δεν έχει σκοπό να αποτιμήσει την παρουσία του ΠΑΣΟΚ συνολικά, αλλά να υπενθυμίσει καποια πράγματα για την κατάσταση, στην οποία ήταν ο κόσμος τότε - και να την συγκρίνει με τη σημερινή εποχή.

Πάμε πίσω στο Σεπτέμβριο του 1974, λοιπόν. Η Ελλάς έχει επανέλθει σε δημοκρατικό καθεστώς, ο Καραμανλής έχει ήδη τύχει υποδοχής ήρωα και κυριαρχεί πλήρως στο πολιτικό σκηνικό (και θα λάβει σαρωτικό ποσοστό στις εκλογές της 17 Νοεμβρίου 1974). Ισχύει το Σύνταγμα του 1952 και μια σειρά από συντακτικές πράξεις της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, εκκρεμεί ακόμη το ζήτημα εάν η δημοκρατία θα έχει επικεφαλής αιρετό ή κληρονομικό άρχοντα. Σε πολιτικό επίπεδο οι αριστερές ιδέες φαίνεται να κυριαρχούν στα αστικά κέντρα, σύμφωνα με τη ρήση του Σαββόπουλου "αν δεν ήσουν αριστερός, δεν έβγαζες γκόμενα τότε". Αλλά και η συντηρητική δεξιά παρουσιάζει κρατικιστικό πρόσωπο. Είναι η εποχή που ο Heath (συντηρητικός πρωθυπουργος της Μ. Βρετανίας) έχει ήδη κάνει την περίφημη αναστροφή (U-turn), εκγαταλείποντας οποιαδήποτε χαρακτηριστικά οικονομικού φιλελευθερισμού διέκριναν το προεκλογικό του πρόγραμμα και επιβάλλοντας ελέγχους μισθών και τιμών - και έχει χάσει τις εκλογές του Μαρτίου του 1974 από τον Wilson - η Thatcher δεν έχει ακόμη αναφανεί στο προσκήνιο ως υποψήφια διάδοχός του και το συντηρητικό κόμμα φαίνεται αποπροσανατολισμένο και χαμένο. Σε ακόμη χειρότερη κατάσταση το ρεπουμπλικανικό κόμμα στις ΗΠΑ, όπου ο Nixon είχε παραιτηθεί του προεδρικού του αξιώματος μετά το σκάνδαλο Watergate - ένας πρόεδρος που ενώ είχε ξεκινήσει με φιλελεύθερο επιτελείο (στο οποίο περιλαμβανόταν και ο Milton Friedman ως οικονομικός σύμβουλος) περί το 1972 έκανε τη δική του κρατικιστική στροφή, δηλώνοντας ότι πλέον και αυτός, όπως και όλοι, είναι Κεϋνσιανός, επιβάλλοντας και αυτός ελέγχους μισθών και τιμών. Εν τω μεταξύ οι Αμερικανοί έχουν αποχωρήσει πρόσφατα από το Βιετνάμ ντροπιασμένοι (μέσα στο επόμενο έτος επρόκειτο να πέσει και η Σαϊγκόν).

Στη Σοβιετική Ένωση είμαστε στο απόγειο σχεδόν της εποχής Μπρέζνιεφ. Η οικονομική στασιμότητα αμβλύνεται κάπως από τις αυξημένες τιμές του πετρελαίου στην πετρελαϊκή κρίση εκείνης της χρονιάς. Μεγάλο μέρος του κόσμου (μεταξύ των οποίων και οι περισσότερες πρώην αποικίες) έχουν μαρξιστικά καθεστώτα και στενούς δεσμούς με τη Σοβιετική Ένωση, το "Κίνημα των Αδεσμεύτων" δεν είναι παρά παράρτημα, ουσιαστικά, των χωρών του δεύτερου κόσμου και κυριαρχεί στις Γενικές Συνελεύσεις του Ο.Η.Ε. Η σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία μερικά χρόνια πριν ("άνοιξη της Πράγας" το 1968) έχει οδηγήσει στην αποστασιοποίηση πολλών ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων από τη Σοβιετική Ένωση (ο λεγόμενος ευρω-κομμουνισμός). Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, υπο την ηγεσία της (πάντοτε κρατικιστικής) Γαλλίας και της υπό σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Δυτικής Γερμανίας έχει ξεπεράσει κάποιες αρχικές εσωτερικές κρίσεις, έχει δεχθεί στους κόλπους της τη Μεγάλη Βρετανία και θέτει τα θεμέλια μιας "κοινωνικής" νομοθεσίας. Εν τω μεταξύ η Πορτογαλία έχει μόλις απαλλαγεί απο τη δικτατορία της, ενώ και ο Φράνκο είναι στα τελευταία του. Στη Μέση Ανατολή ο Πόλεμος του Γιομ Κιππούρ είναι πρόσφατος, το Ισραήλ κατέχει ολόκληρη τη χερσόνησο του Σινά και δεν είναι αναγνωρισμένο από κανένα αραβικό κράτος. Η Λατινική Αμερική κυριαρχείται από πραξικοπήματα και αντι-πραξικοπήματα, ενώ στην Κίνα δεν έχει ακόμη τελειώσει η Πολιτιστική Επανάσταση.

Στην οικονομική διδασκαλία κυριαρχεί ο Κέυνς και ο κρατικός σχεδιασμός. Επαινούνται παραδείγματα διευθυνόμενης οικονομίας, όπως αυτό της Ινδίας, σοσιαλιστικής οικονομίας της αγοράς όπως αυτό της Γιουγκοσλαβίας. Οι σοσιαλιστικές οικονομίες κρίνονται περισσότερο ευμενώς από τις καπιταλιστικές, ιδίως μετά τις πετρελαϊκές κρίσεις που προηγήθηκαν (απόηχο αυτών των κρίσεων βρίσκουμε σε σχολικά βιβλία ακόμη και δύο δεκαετίες μετά). Ο σοσιαλισμός και ο κεντρικός σχεδιασμός φαινόταν να επικρατεί - και ο Καραμανλής επρόκειτο να δοκιμάσει την οικονομία της Ελλάδος με τη "σοσιαλ-μανία" του.

Σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο ριζικά διαφορετικό. Η αναποτελεσματικότητα του κρατικού τομέα να υποκαταστήσει λειτουργικά την αγορά δεν αμφισβητείται ούτε καν από τους περισσότερους σοσιαλδημοκράτες (οι οποίοι περιορίζονται στην πρόταση μεθόδων ελέγχου της αγοράς). Τα σοβιετικά καθεστώτα έπεσαν, κάνοντας παταγώδη θόρυβο. Πολλά πράγματα, που επί χρόνια έμεναν κρυμμένα στα πλαίσια του ασφυκτικού ελέγχου της πληροφόρησης υπό τα κομμουνιστικά καθεστώτα, έγιναν γνωστά: από την καταπίεση που υφίσταντο οι πολίτες τους, μέχρι τη διάλυση της οικονομίας που είχε επέλθει, μέχρι τεράστιες οικολογικές καταστροφές που είχαν προκληθεί στο όνομα της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Η μεγάλη αντιπαράθεση δεν είναι πλέον μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, αλλά μεταξύ θρησκευτικού σκοταδισμού και του λεγομένου "δυτικού" τρόπου ζωής. Η παγκοσμιοποίηση φέρνει τρομερές ευκαιρίες για όλους τους ανθρώπους, αυξάνοντας παράλληλα και τους κινδύνους. Η τεχνολογία έχει φέρει επανάσταση στις επικοινωνίες, με τον ανάλογο αντίκτυπο στις οικονομικές συναλλαγές, αλλά και την έρευνα και τη γνώση. Κυριαρχεί στον κόσμο μια στρατιωτική δύναμη, η οποία δεν έχει διστάσει τα τελευταία χρόνια να χρησιμοποιήσει την ισχύ της εκτός του Ο.Η.Ε. Μεγάλα σε έκταση κράτη, όπως η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία, έχουν διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθησαν, το ίδιο έχει συμβεί και με μικρότερα (Τσεχοσλοβακία κ.λπ.), ενώ η Γερμανία είναι εδώ και πολλά χρόνια ενωμένη. Κάποιες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες (όπως οι χώρες τις Βαλτικής) είναι πρωτοπόρες στην υιοθέτηση μέτρων απελευθέρωσης της οικονομίας και χαμηλής φορολογίας. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα των 9 έχει γιγαντωθεί, έχει μετατραπεί σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση των 27, με τεράστια γραφειοκρατία, κοινό νόμισμα για 13 από τα μέλη της, προσπάθεια για κοινή εξωτερική πολιτική - δεν έχει απαλλαγεί ακόμη, όμως, από την Κοινή Αγροτική Πολιτική και την κρατικοδίαιτη γεωργία, ενώ σιγά-σιγά γίνεται όλο και πιο παρεμβατική όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και σε άλλους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Οι ιδέες του Friedman και του Hayek βρίσκουν πλέον ευήκοα ώτα, αν όχι ακόμη στον ακαδημαϊκό χώρο, οπωσδήποτε μεταξύ των πολιτικών (με την εξαίρεση της χώρας μας), οι οποίοι διαπιστώνουν τις αρετές της ελεύθερης οικονομίας. Οι μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις είναι παρελθόν σε πολλά κράτη, ακόμη και υπό αριστερές κυβερνήσεις. Οι ανεπτυγμένες χώρες χαρακτηρίζονται από την απομάκρυνση του κράτους από τον σφιχτό εναγκαλισμό της οικονομίας, με αποτέλεσμα να αφήνεται ελεύθερο έδαφος για τον ανταγωνισμό, την επιχειρηματικότητα, την καινοτομία, την φαντασία - poster boy (ή πιο σωστά country) αυτής της αλλαγής είναι η Ιρλανδία, η οποία την 3η Σεπτεμβρίου 1974 ήταν η χώρα με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρώπη των 9 και ήδη έχει το δεύτερο υψηλότερο στην Ευρώπη των 27.

Αλλαγές, αλλαγές, αλλαγές ... μπορείτε να φαντασθείτε πώς θα είναι ο κόσμος σε άλλα 33 χρόνια; Μα, πέραν αυτού, σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, πού πιστεύετε ότι βρίσκεται η χώρα μας; Πιο κοντά στην 3η Σεπτεμβρίου 1974 ή στην 3η Σεπτεμβρίου 2007;

218 χρόνια, 2 μήνες και 2 ημέρες μετά ή γιατί θα ψηφίσω Φιλελεύθερη Συμμαχία

Μετά την απόφαση του πρωθυπουργού να προκηρύξει εκλογές, το σύνολο των πολιτών της Ελληνικής δημοκρατίας, ο δήμος, θα συνέλθει στις 16 του Σεπτέμβρη για να επιλέξει αυτούς που θα τον αντπροσωπεύσουν στο νέο Κοινοβούλιο. Μέσα στο πλαίσιο του προεκλογικού διαλόγου είναι, κατά την άποψή μου, απαραίτητη η δημόσια τοποθέτηση περί των δημοσίων πραγμάτων, διότι η συμμετοχή μετά πίστεως στη διαδικασία συλλογικής λήψης αποφάσεων στηρίζεται πάνω στη θέση ότι για τα ζητήματα αυτά κανένας δεν είναι ικανός να κρίνει από μόνος του, αλλά μέσα από τη διαβούλευση μόνο μπορεί να ληφθεί η πλέον ορθή απόφαση. Κρίνε για να κριθείς.
Αρχικά, δε θα αποκρύψω ότι δε συμφωνώ με όλα τα σημεία του προγράμματος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας (ΦιΣ). Με ορισμένα από αυτα μάλιστα (π.χ. flat tax) διαφωνώ έντονα. Ωστόσο, έχω αποφασίσει ότι το ψηφοδέλτιο που θα ρίξω στην κάλπη σε δυο βδομάδες θα έχει πάνω του το εικοστό πρώτο γράμμα της αλφαβήτου. Και αυτό γιατί, σε αντίθεση με την κυρίαρχη οικονομικίστικη λογική, πιστεύω στο πρωτείο της πολιτικής έναντι της οικονομίας. Πολύ σημαντικότερες είναι, για μένα τουλάχιστον, οι προβλέψεις οι σχετικές με τα ατομικά δικαιώματα και τους θεσμούς από π.χ. τις αποκρατικοποιήσεις. Πράγματι, ποια αξία θα είχε η ελεύθερη οικονομική δραστηριότητα σε ένα ανελεύθερο πολιτικά καθεστώς; Και στο συντομότατο διάστημα της ύπαρξής της, η ΦιΣ έχει δώσει τις καλύτερες αποδείξεις για την ευαισθησία της σε τέτοια θέματα.
Δε θα αποκρύψω, ακόμη, ότι το γενικότερο πλαίσιο εντός του οποίου ξεδιπλώνεται η συλλογιστική μου είναι η οικολογική-δημοκρατική σκέψη του Καστοριάδη, εγκιβωτισμένες στην οποία αντιλαμβάνομαι τις φιλελεύθερες δικαιωματοκρατικές θεωρίες. Προκύπτει, λοιπόν, αβίαστα το ερώτημα γιατί δεν αποτελεί επιλογή μου το -όπως και η ΦιΣ, πληρούν τα ελάχιστα κριτήρια της σοβαρότητας και της ειλικρίνειας- κόμμα των Οικολόγων-Πρασίνων, οι προτάσεις του οποίου φαίνονται να εκπορεύονται από αυτήν. Εκείνο το οποίο, όμως, θα οδηγήσει το χέρι μου στις 16 είναι η διαπίστωση ότι μία οικολογική-δημοκρατική πολιτική δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά πάνω στην πλατφόρμα της νεωτερικότητας και ευρισκόμενη σε διαρκή διάλογο με το φιλελευθερισμό. Διαφορετικά, θα εκφυλιστεί σε ένα ακόμα κόμμα που μεριμνά για την απόκτηση μερίδιου εξουσίας. Μόνο ως μία θεωρία που ομολογεί ότι είναι ταγμένη στην υπεράσπιση και τη μεγιστοποίηση της ελευθερίας μπορεί να σταθεί.
Εκείνο που επείγει και προέχει στην κοινωνία στην οποία ζούμε είναι να καταφέρει να καθαρθεί από τα -με την απαραίτητη γενίκευση- ανατολικά στοιχεία πολιτικής σκέψης και να καταστεί μέτοχος των ιδεών του μοντερνισμού. Ενώ στις κοινωνίες τις Δυτικής Ευρώπης κάτι τέτοιο συνέβη ήδη από τις αλλαγές μετά τη Γαλλική Επανάσταση και εξής, στον τόπο αυτό που έτυχε να βρεθούμε, ακόμα επικρατεί μία κοσμοαντίληψη που δε διαφέρει πολύ από αυτή των υπήκοων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία και είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Αυτήν την αναγκαία αλλαγή της πολιτικής κουλτούρας και των ηθών εκτιμώ ότι μπορεί να τη φέρει η ΦιΣ.

Καθυστέρησε διακόσια δεκαοχτώ χρόνια, δυο μήνες και δυο ημέρες. Ούτε μέρα παραπάνω. Τώρα ο Φιλελευθερισμός!

Οι μη-συνεργαζόμενοι επαγγελματίες της αντιπολίτευσης

Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός! Η επιδίωξη του κόσμου αυτού δεν είναι ο λόγος που οι οπαδοί του Συνασπισμού κλείνουν τους δρόμους και καταστρέφουν τις κάμερες που ελέγχουν την κυκλοφορία; Και να η ευκαιρία τους να συμβάλουν στην αλλαγή του κόσμου - αν προκύψει Βουλή, όπου θα έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, χωρίς να υπάρχει όμως δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης, μπορούν να διαπραγματευθούν την υλοποίηση μέρους του προγραμματικού τους λόγου, με αντάλλαγμα τη στήριξη μιας κυβερνήσεως συνεργασίας. Διαδικασία οπωσδήποτε ηθική, αυτή είναι και που καθορίζει τη λειτουργία των κυβερνήσεων συνεργασίας ανά τον κόσμο.

Αλλά τα κόμματα της αριστεράς επιλέγουν συνειδητά (και το λεν ξεκάθαρα) να μην επιδιώξουν τη σχετική δυνατότητα και να αποποιηθούν την ευθύνη, ανακοινώνουν ότι σε καμμία περίπτωση δεν θα συμμετάσχουν σε κυβέρνηση συνεργασίας. Μια τέτοια στάση δεν είναι παράλογη, στο βαθμό που ο προγραμματικός τους λόγος κινείται κυρίως σε φαντασιακό επίπεδο και δεν είναι υλοποιήσιμος (ευτυχώς για εμάς!). Αλλά καταδεικνύει ότι είναι κόμματα αντιπολίτευσης, ανεύθυνα. Δεν είναι έτοιμα να επιδιώξουν να συμβάλλουν στην αλλαγή προς το καλύτερο, έστω και με τους συμβιβασμούς που απαιτούνται (με μονοψήφια ποσοστά ως τρίτα ή τέταρτα κόμματα) και αναιρούν κάθε αίτημά τους για καθιέρωση απλής αναλογικής, εκτός κι αν σκοπός τους είναι να εξαναγκάσουν τον τρισκατάρατο (κατ' αυτούς) "δικομματισμό" σε κυβερνητική συνεργασία τύπου Γερμανίας.

Είναι γνωστός ο μύθος του Αισώπου - κάποιος αθλητής παινευόταν ότι στη Ρόδο έκανε πολύ μεγάλο άλμα κι ένας παρευρισκόμενος του είπε: "Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα". Αφήνω τη συγκεκριμενοποίηση του παραλληλισμού σ' εσάς.

Ιστορίες εκλογικής τρέλας

Τις τελευταίες μέρες και καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, παρακολουθούμε να λαμβάνουν χώρα διάφορα τραγελαφικά γεγονότα.Όπως έγινε γνωστό, το ΠΑΣΟΚ έβαλε ή μάλλον επιχείρησε να βάλει επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του την υπερνομάρχη Αθηνών κ.Φώφη Γενημματά.Εν συνεχεία, ο Αρειος Πάγος με απόφαση του δεν έκανε δεκτή την υποψηφιότητα της κ.Γενημματά αφού σύμφωνα με το άρθρο 56 του συντάγματος τα ανώτερα αιρετά μονοπρόσωπα όργανα των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης δεύτερου βαθμού δεν μπορούν να ανακηρυχθούν υποψήφιοι ούτε να εκλεγούν βουλευτές κατά τη διάρκεια της θητείας για την οποία εξελέγησαν, ακόμη και αν παραιτηθούν .Εν ολίγοις, υπάρχει ξεκάθαρο κώλυμα εκλογιμότητας. Το ερώτημα που εύλογα θέτει κάποιος είναι: καλά δεν το γνώριζε αυτό η ίδια, το κόμμα της ή έστω ένας από τους διακεκριμένους συνταγματολόγους του ΠΑΣΟΚ (Βενιζέλος,Λοβέρδος κ.α);Η απάντηση δεν αργεί να έρθει.H υπερνομάρχης Αθηνών σε παλαιότερη συνέντευξή της αναφέρει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι θα ολοκληρώσει την θητεία της στην υπερνομαρχία και μάλιστα για να το καταστήσει αυτό σαφές επικαλείται τους περιορισμούς που της επιβάλλει το σύνταγμα σε ότι αφορά την πιθανή μεταπήδηση της στη βουλή.Είναι σχεδόν προφανές ότι το ΠΑΣΟΚ έστησε όλη αυτή την ιστορία προκειμένου να μπορεί τώρα να μιλά δήθεν για ''πραξικόπημα'' με απώτερο στόχο να κινητοποιήσει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των πολιτών.Η αξιωματική αντιπολίτευση για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους καταφεύγει σε μεθόδους που μπορεί την δεκαετία του 80 να έπιαναν αλλά σήμερα προκαλούν απλώς θυμηδία.Το δυσάρεστο από όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι οξύνεται περαιτέρω το κλίμα στην προεκλογική περίοδο με κίνδυνο στο επίκεντρο των εκλογών να βρίσκεται η παραπολιτική.

"Δικαιώματα των ομοφυλοφίλων" ή αυτονόητο δικαίωμα στον σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό;

Ένα από τα πλέον "αμφιλεγόμενα" (ξεκάθαρα ωστόσο για εμάς) σημεία της προγραμματικής πρότασης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας είναι η καθιέρωση του δικαιώματος ζευγαριών του ιδίου φύλου να συνάπτουν πολιτικό γάμο. Οι (συχνά επιθετικές) επικρίσεις που δεχόμαστε συνοψίζονται στην ερώτηση: Γιατί θέλετε να δώσετε δικαιώματα στους ομοφυλοφίλους; Η σύντομη απάντησή μας είναι: Δεν είναι ζήτημα της Πολιτείας εάν κάποιος επιθυμεί ερωτικές σχέσεις με πρόσωπα του ιδίου ή διαφορετικού φύλου - όταν η Πολιτεία παρέχει ένα οποιοδήποτε δικαίωμα, δεν μπορεί να το εξαρτά από το πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις διεγείρεται σεξουαλικά ένας άνθρωπος.

Από την απάντηση αυτή προκύπτει και το ένα από τα δύο θεμελιώδη σφάλματα που περιέχει, κατά τη γνώμη μας, η ερώτηση: θεωρούμε την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων με βάση το σεξουαλικό τους προσανατολισμό απαράδεκτη σε πολιτικό επίπεδο (και όλοι μας ατομικά και σε κοινωνικό επίπεδο). Το δεύτερο, και πιο σοβαρό, είναι ότι θεωρείται δεδομένο ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν εξ αρχής ίδια δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους, με αποτέλεσμα, κατα τη στρεβλή λογική του ερωτήματος, η νομοθετική "εξίσωση" να συνιστά επιπλέον παροχή στους ομοφυλόφιλους και όχι εξάλειψη μιας απαράδεκτης διάκρισης εις βάρος τους.

Τι πιστεύουμε εμείς; Πως όταν δύο άνθρωποι δηλώνουν επισήμως, ενώπιον πολιτειακού οργάνου (ονομάστε το αυτό γάμο, σύμφωνο συμβίωσης, οτιδήποτε), ότι θα ζήσουν μαζί την υπόλοιπη ζωή τους και η δήλωση αυτή έχει έννομες συνέπειες (κληρονομικά δικαιώματα, δικαιώματα/ υποχρεώσεις οικογενειακού δικαίου κ.λπ.) δεν είναι δουλειά της Πολιτείας να εξετάζει αν οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν στο ίδιο ή σε διαφορετικό φύλο.

Αποδοχή της αντίθετης γνώμης σημαίνει την επιβολή προσωπικών ηθικών επιλογών, έστω και της πλειοψηφίας, μέσω του κρατικού μηχανισμού, πράγμα που θίγει κατά τον πλέον καίριο τρόπο τον πυρήνα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τη βασική ελευθερία προσωπικών επιλογών. Δεν είναι ζήτημα "ανοχής" (ωσάν να επρόκειτο για κάτι κακό) μιας ομάδας ανθρώπων ή ενός τρόπου ζωής, αλλά αυτονόητης αποδοχής από την Πολιτεία των βασικών επιλογών όλων μας.

Οι "οπισθοδρομικοί" Τούρκοι και η Sharia στη Δυτική Θράκη

Το Σύνταγμά μας ορίζει (άρθρο 4 § 2) ότι "Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις". Το Οικογενειακό μας δίκαιο, μετά το 1983, είναι προσανατολισμένο στην αρχή αυτή. Κάποιες Ελληνίδες, όμως, είναι λιγότερο ίσες από κάποιες άλλες Ελληνίδες, και ιδίως από τους Έλληνες συζύγους τους - και μάλιστα με το νόμο! Είναι εκείνες οι ξεχασμένες από την Πολιτεία (άραγε δεν τις θεωρεί Ελληνίδες;) μουσουλμάνες της Δυτικής Θράκης,* οι οποίες δεν έχουν κληρονομικά δικαιώματα αντίστοιχα με αυτά των ανδρών, οι σύζυγοί τους μπορούν να τις χωρίσουν λέγοντας απλώς τρεις φορές τη λέξη talaq ("σε χωρίζω"), αυτές που υπάγονται, για κληρονομικά και οικογενειακά θέματα, στη δικαιοδοσία του Μουφτή (με μια τυπική επικύρωση των αποφάσεών του από τα ελληνικά Δικαστήρια), ο οποίος εφαρμόζει τον ιερό ισλαμικό νόμο, τη Σαρία.

Να το επαναλάβουμε: στη Δυτική Θράκη εφαρμόζεται από όργανα της ελληνικής Πολιτείας θρησκευτικό δίκαιο - και οι μουσουλμάνες γυναίκες βρίσκονται σε κατώτερη θέση από τους άνδρες.

Πού οφείλεται αυτό; Σε σχετική δέσμευση που ανέλαβε η χώρα μας με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923. Υπενθυμίζουμε ότι τότε υπήρχε ακόμη Σουλτάνος στην Τουρκία (μολονότι την ουσιαστική εξουσία ασκούσε ο Ατατούρκ ήδη απο το 1919). Συμφωνήσαμε τότε για την ανταλλαγή των πληθυσμών με την εξαίρεση των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης και των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως και αναλάβαμε, ουσιαστικά, να σεβόμαστε τη θρησκευτική τους ταυτότητα. Τέσσερα χρόνια, το 1927, μετά η Τουρκία υιοθέτησε το λατινικό αλφάβητο, το ελβετικό αστικό δίκαιο και τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους (εν μέσω πολλών αντιδράσεων τότε). Το οικογενειακό δίκαιο που εφαρμοζόταν πλέον προστάτευε τις Τουρκάλες γυναίκες από την αυθαιρεσία των συζύγων τους και τους έδινε ισότιμα κληρονομικά δικαιώματα. Η αλλαγή αυτή, όμως, δεν επηρέασε το καθεστώς των Μουσουλμάνων στη Δυτική Θράκη. Ουδέποτε η Τουρκία ζήτησε αντίστοιχη αλλαγή και στο δικό τους οικογενειακό δίκαιο.

Βέβαια, η ελληνική Πολιτεία από την πλευρά της αντιμετώπιζε τους Μουσουλμάνους της Θράκης ως πράκτορες της Τουρκίας, ξεχνούσε ότι είναι Έλληνες πολίτες, αδιαφορώντας για την κατοχύρωση στοιχειωδών δικαιωμάτων γι' αυτούς (και, σε πολλές περιπτώσεις, προχωρώντας σε απαράδεκτες διακρίσεις και άλλες ενέργειες, όπως ευθεία υφαρπαγή περιουσιών, εις βάρος τους). Αντί να αναλάβει η ίδια πρωτοβουλία για αλλαγή του καθεστώτος αυτού, ζητώντας από την Τουρκία να συμφωνήσουν σε αλλαγή των σχετικών προβλέψεως της Συνθήκης της Λωζάννης, αδιαφόρησε πλήρως. Πρέπει να σημειώσουμε, μάλιστα, ότι το καθεστώς της Σαρίας (εκτός από συνταγματικά και ηθικά απαράδεκτο), όπως εφαρμόζεται στη Δυτική Θράκη, παραβιάζει και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, την οποία έχουν κυρώσει και από την οποία δεσμεύονται τόσο η χώρα μας, όσο και η Τουρκία.

Κι έτσι έχουμε μια κατάσταση όπου στην "καθυστερημένη", "οπισθοδρομική" Τουρκία (όπως μας αρέσει να την υποτιμούμε) η ισότητα των φύλων και το κοσμικό οικογενειακό και κληρονομικό δίκαιο είναι καθιερωμένα νομοθετικά, ενώ στην "ανεπτυγμένη" Ελλάδα επιτρέπουμε, δίχως ίχνος ευαισθησίας ή ντροπής, ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού να στερείται βασικών δικαιωμάτων, χωρίς να κάνουμε προσπάθειες αυτό ν' αλλάξει.

*Είναι αυτονόητο ότι σεβόμαστε το δικαίωμα του καθενός να αυτοπροσδιορίζεται, να θεωρεί τον εαυτό του και να δηλώνει Τούρκος, Πομάκος, Θρακιώτης, ό,τι θέλει. Στην παρούσα ανάρτηση χρησιμοποιείται ο προσδιορισμός "μουσουλμάνος", για να δηλωθούν όλα τα πρόσωπα, για τα οποία ισχύει το ειδικό καθεστώς της Συνθήκης της Λωζάννης, ανεξάρτητα από τον τρόπο που ο καθένας μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται.

Η κοινωνία των "βολεμένων"

Υποστηρίζω τη Φιλελεύθερη Συμμαχία επειδή θέλω να αλλάξει η κοινωνία που ζω - μεταξύ άλλων, θέλω να γίνει πιο αξιοκρατική, να μπορεί κάποιος να αναδεικνύεται χάρη στα προσόντα του, να έχει τη δυνατότητα, με τη δουλειά του, να αναδείξει τα ταλέντα του και να τα αξιοποιήσει προς όφελος της κοινωνίας, με το αντίστοιχο αντάλλαγμα - και το Κράτος έχει να παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο σ' αυτή τη μεταβολή: όχι διά των επεμβάσεών του, αλλά με την απόσυρσή του από τομείς της οικονομικής δραστηριότητας, όπου εμπλέκεται είτε άμεσα, είτε έμμεσα, επιτρέποντας στην αγορά να αναδείξει τους ανθρώπους που είναι πιο ωφέλιμοι για το κοινωνικό σύνολο.

Μ' ενοχλεί πάρα πολύ ότι το Κράτος ελέγχει και συντηρεί περί τις 2.000.000 θέσεις εργασίας, οι οποίες παρέχουν υψηλότερους μισθούς από τον ιδιωτικό τομέα (διπλάσιους κατά μέσον όρο) και προστασία από την απόλυση - και με τις αντίστοιχες δραστηριότητες που αναλαμβάνει καταπνίγει την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, η οποία, εκτός από την αβεβαιότητα που εμπεριέχει το σύνηθες επιχειρηματικό ρίσκο, έχει να αντιμετωπίσει και ιδιαιτέρως υψηλές επιβαρύνσεις (φορολογικές, ασφαλιστικές, γραφειοκρατικές), ακόμη και πρακτικές που διαστρεβλώνουν ιδιαιτέρως τον ανταγωνισμό (επιδοτήσεις προς ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, "επιχειρηματική δραστηριότητα" του Δημοσίου κ.λπ.). Έτσι, είναι ιδιαιτέρως επισφαλές για κάποιον νέο άνθρωπο είτε να ξεκινήσει από μόνος του μια επιχείρηση ή ένα επαγγελμα, είτε να επιδιώξει την εργασία του στον ιδιωτικό τομέα - με το εξοργιστικό αποτέλεσμα να θεωρείται στη ζωή του ότι εξασφαλίσθηκε ("βολεύτηκε") όχι αυτός που προσπαθεί, που ξεκινά κάτι καινούργιο, που ρισκάρει, που έχει την προοπτική να δημιουργήσει πλούτο, θέσεις εργασίας κ.λπ., αλλά όποιος εξασφάλισε μια θέση στο Δημόσιο και (ιδίως) σε μια ΔΕΚΟ.

Κάτι τέτοιο δεν μπορώ να το δεχθώ, ιδίως όταν γνωρίζω ότι οι περισσότερες προσλήψεις στο Δημόσιο ή στις ΔΕΚΟ γίνονται με τρόπο αδιαφανή, χωρίς αξιοκρατία, αλλά με την αξιοποίηση πολιτικών γνωριμιών - δηλαδή το κράτος μου λέει: "Αν προσπαθήσεις να εργασθείς έξω από τη σφαίρα μου, μαύρο φίδι που σ' έφαγε, εγώ (το Κράτος) φροντίζω γι' αυτό με χίλιους - μύριους τρόπους. Θέλεις να εξασφαλίσεις το βιοπορισμό σου; Υποχρεώσου σ' έναν πολιτικό, τρέξε γι' αυτόν, επίδειξε κομματική πειθαρχία, κάνε το "συνδικαλιστή" για το κόμμα (= μην αγωνίζεσαι για τη βελτίωση της θέσης των συναδέλφων σου, αλλά φρόντισε το συνδικάτο να εκλέγει διοίκηση φίλα προσκείμενη στο κόμμα) και, αν τα κάνεις όλα αυτά, θα βρω κάποιον τρόπο να σε 'βολέψω'." Και αν, ανέλπιστα, καταφέρει κάποιος ικανός άνθρωπος να προσληφθεί στο Δημόσιο ή στις ΔΕΚΟ (λ.χ. μέσω διαγωνισμού του ΑΣΕΠ προ συνεντεύξεως), η ανέλιξή του, οι προαγωγές του, η ανάληψη θέσεων που συνεπάγονται αυξημένη υπευθυνότητα, θα εξαρτώνται από την κομματική του προσήλωση.

Η κατάσταση αυτή έχει ως αποτέλεσμα να στελεχώνουν το Δημόσιο οι άνθρωποι εκείνοι, οι οποίοι αποδέχθηκαν το "βόλεμα" - και να έχουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν τις δράσεις του και, φυσικά, το συμφέρον να διατηρηθεί και να επαυξηθεί η κατάσταση αυτή. Για το λόγο αυτό αποτελούν και τους μαχητικότερους στρατιώτες του κατεστημένου, αξιοποιώντας όχι τις δυνατότητες που τους παρέχει ο δημοκρατικός διάλογος, αλλά καταχρώμενοι την εξουσία τους με την ανοχή των κρατικών αρχών (λ.χ. κατέβασμα των διακοπτών της ΔΕΗ) και εξασφαλίζοντας τη διαρκή επανεκλογη των πατρώνων τους.

Αυτή είναι η κοινωνία, την οποία στηρίζουν οι πολιτικές παρατάξεις που εκπροσωπούνται σήμερα στο Κοινοβούλιο. Όταν τους ζητάμε μείωση του κράτους κρύβονται πίσω από τον "κοινωνικό" ή τον "αναπτυξιακό" ρόλο του. Μην τους πιστεύετε. Είναι αυτοί που έχουν κάθε συμφέρον στη διατήρηση της κοινωνιας των βολεμένων, γιατί αυτή εξασφαλίζει με τη σειρά της την αέναη εναλλαγή τους στην εξουσία.