Στρέβλωση της αγοράς και σπατάλη = ανάπτυξη ...

... σύμφωνα με την Υπουργό Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας. Το κράτος εγγυάται δάνεια για τη λειτουργία ιδιωτικής επιχείρησης (62 εκατομμύρια ευρώ σε ποσοστό 80%) και ισχυρίζεται ότι με τον τρόπο αυτό υλοποιείται το "στοίχημα της ανάπτυξης" με τη "στήριξη της ποιοτικής, ανταγωνιστικής παραγωγής στην Ελλάδα". Κάποια ερωτήματα προκύπτουν:

1. Πώς και η ποιοτική και ανταγωνιστική παραγωγή χρειάζεται στήριξη; Αν ήταν ποιοτική και ανταγωνιστική θα έπρεπε να είναι κερδοφόρα.

2. Δεν αποτελεί παρέμβαση, ευθεία νόθευση του ανταγωνισμού αυτή η στήριξη, η οποία απαγορεύεται από το κοινοτικό δίκαιο; (παρόμοια θέματα είχαμε θίξει και σε παλαιότερη ανάρτηση)

3. Πώς θα πεισθεί κάποιος να πραγματοποιήσει μια υγιή επένδυση στην κλωστοϋφαντουργία στην Ελλάδα, όταν ξέρει ότι υπάρχουν ήδη ανταγωνιστές που στηρίζονται από το κράτος; Μόνο με μια επιχείρηση, κρατικώς χρηματοδοτημένη, θα "μιλούν όλοι για το μεγάλο θαύμα της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας";

4. Γιατί να μη ρισκάρει επικίνδυνα ή να δίνει εξωπραγματικούς μισθούς κάποιος επιχειρηματίας, όταν τον έχει πείσει η κα. Κατσέλη ότι θα τον σώσει σε περίπτωση που πέσει έξω; Ποιος εγγυάται την ορθολογική διαχείριση των χρημάτων που η επιχείρηση θα λάβει ως δάνειο; Ή έχει σκοπό να την κρατικοποιήσει η κα. Κατσέλη;

5. Τα λεφτά μας τόσο εύκολα τα έχει για μοίρασμα, και μάλιστα σε επιχειρήσεις, το κράτος;

Πρέπει επιτέλους να δώσουμε στην Κυβέρνηση να καταλάβει ότι ούτε τα χρήματά μας είναι για πέταμα, ούτε μπορεί να ενισχύει τους ανταγωνιστές μας με κριτήρια που θέτει η ίδια. Η ανάπτυξη έρχεται από τον υγιή ανταγωνισμό. Η κα. Κατσέλη μιλούσε στο Υπουργικό Συμβούλιο για δήθεν άρση των στρεβλώσεων της αγοράς, μεταξύ άλλων. Να όμως που η ίδια τις δημιουργεί, και μάλιστα με χρήματά μας.

Σπατάλη στην τοπική αυτοδιοίκηση

Φυσικά, ο Δήμος του Πρωταθλητή δεν μπορούσε να μην είναι πρωταθλητής! Διαβάστε από το ιστολόγιο του Διονύση Κατρανίτσα την ημερησία διάταξη για τη συνεδρίαση της 13 Μαΐου 2010.

Πού πάνε τα χρήματά μας ή Τα άχρηστα ΤΕΙ ή Γιατί καταργήθηκε η "βάση του 10"

Σ' αυτό το ρεπορτάζ των "Νέων" και στον πίνακα που επισυνάπτεται φαίνονται τα επαρχιακά ΤΕΙ με χαμηλή, σχεδόν μηδαμινή ζήτηση μεταξύ των υποψηφίων, οι οποίοι πέτυχαν βαθμολογία ανώτερη της βάσης στις γενικές εξετάσεις των ετών 2006-2008. Πρόκειται για 41 τμήματα! Ούτε ένα, ούτε δύο. Και αυτά τα τμήματα επιχειρείται να διατηρηθούν τεχνητά στη ζωή με την κατάργηση της (αυτονόητης, σε οποιοδήποτε λελογισμένο σύστημα) προϋπόθεσης να επιτυγχάνουν, όσοι εισέρχονται στην τριτοβάθμια παιδεία, τουλάχιστον τη βάση στα μαθήματα της δευτεροβάθμιας. Στο ρεπορτάζ αναφέρεται σωστά ότι προβλέπεται από τη νομοθεσία (άρθρο 4 §§ 3, 4 ν. 1404/1983, όπως αυτός έχει τροποποιηθεί με το άρθρο 17 § 2 ν. 3794/2009) η υποχρεωτική συγχώνευση ή διακοπή λειτουργίας Τμημάτων ΤΕΙ, όταν για πέντε συνεχόμενα ακαδημαϊκά έτη έχουν εγγεγραμμένους σπουδαστές λιγότερους από το 10% του αριθμού των εισακτέων στο αντίστοιχο Τμήμα. Έτσι, η κατάργηση της "βάσης του 10" ουσιαστικά αποτελεί σανίδα σωτηρίας για τα άχρηστα ΤΕΙ.

Με άλλα λόγια: είμαστε σε μια οικονομική κρίση. Το κράτος επιχειρεί να μαζέψει τα έξοδά του κόβοντας σημαντικό μέρος του εισοδήματος ακόμη και των χαμηλοσυνταξιούχων. Ωστόσο, δεν έχει το θάρρος να κλείσει υπηρεσίες, όπως τα άχρηστα ΤΕΙ, που δεν εξυπηρετούν κανένα, εκτός ίσως από το προσωπικό τους και τους τοπικούς σουβλατζήδες. Είναι δυνατόν η Κυβέρνηση να αναλαμβάνει όλο το πολιτικό κόστος των μέτρων που μας ζητούν οι δανειστές και να κολλάει σε τέτοια μικροσυμφέροντα;

Ο δήθεν πνευματικός κόσμος στην πρωτοπορία

Ποια λύση προτείνει για τη σημερινή κρίση ο τραγουδοποιός Σταμάτης Κραουνάκης; "Να τα σπάσουν!". Μαζί με τους νέους κι αυτός, λέει. Λαϊκισμός και κολακεία αισχίστου είδους για άλλη μια φορά - και, κατά σύμπτωση, από εκπρόσωπο της γενιάς που μας έθαψε. Καμμία πρόταση για τη λύση, καμμία σκέψη για το μέλλον.

Από την άλλη, ο κ. Χρήστος Παπουτσής δηλώνει ότι οι πολιτικοί δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο ίδιος ανήκει στην κάστα αυτή, η οποία περιλαμβάνει και τον Υπουργό Δικαιοσύνης με τις αναφορές στους ψύλλους, ανθρώπων που δεν είχαν κάνει τίποτε άλλο στην ενήλικη ζωή τους, από το να ασχολούνται με τα κομματικά, είτε στο πανεπιστήμιο, είτε κατόπιν έξω. Όντως, δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο κ. Παπουτσής (όχι σε επίπεδο διαφθοράς, όπου δεν έχω να του προσάψω τίποτε, αλλά σε επίπεδο ουσιαστικής προσφοράς) είναι από τους χειρότερους.

Στην ίδια σελίδα υπάρχει μια απλή δήλωση του κ. Φλωρίδη, η οποία δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά: "Το μνημόνιο που υπογράψαμε με την τρόικα, και κανένας δεν διάβασε, στην πραγματικότητα μας λέει αυτό ακριβώς: πώς φτιάχνεται μια χώρα". Φυσικά, υπολόγισε χωρίς τις καρέκλες και τα σπασίματα του κ. Κραουνάκη.

Βασικές κατευθύνσεις για τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού συστήματος

Οι προτάσεις της επιτροπής υπό τον Καθηγητή κ. Άγγελο Στεργίου για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού περιλαμβάνουν κάποιους βασικούς άξονες για τον εξορθολογισμό του. Με ιδιαίτερη ικανοποίηση διαβάζει κανείς στο κείμενο που είχε τεθεί για διαβούλευση τον μακρινό Μάρτιο του 2010 (προ μνημονίου) την αναγνώριση ότι το διανεμητικό σύστημα έχει κλείσει τον κύκλο του, καθώς για πρώτη ίσως φορά γίνεται συνειδητή μνεία της φιλοσοφίας που επιλέγεται για το ασφαλιστικό σύστημα, καθώς διαχωρίζεται το προνοιακό από το ανταποδοτικό του μέρος. Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι το κράτος αφ' ενός αναλαμβάνει την υποχρέωση να παρέχει ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους τους πολίτες του, με μόνη συνδρομή την συμπλήρωση μιας ηλικίας, ενώ το βασικό μέρος της συντάξεως του καθενός θα προέρχεται από τις δικές του εισφορές. Βέβαια, για να εφαρμοσθεί αυτό στην πράξη, χωρίς παρεκκλίσεις που θα προέρχονται από την ικανοποίηση συντεχνιακών αιτημάτων, είναι απαραίτητη η δημιουργία, εν τέλει, ενιαίου ασφαλιστικού συστήματος, όπως αναλύει πολύ σωστά την "Καθημερινή" ο κ. Μπάμπης Παπαναγιώτου και ζητούν και οι δανειστές μας.

Πολλές φορές έχουμε γράψει στο ιστολόγιο αυτό ότι το ασφαλιστικό σύστημα είναι το βασικότερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας αυτή τη στιγμή και η πηγή ίσως των μεγαλύτερων αδικιών της. Ίσως η οξεία οικονομική κρίση να αποτελέσει ευκαιρία για το στοιχειώδη εξορθολογισμό του.

Δικαίωμα στις διακοπές - εξόδοις των άλλων!

Αφού το κράτος αποφάσισε να συμμαζέψει τα δημοσιονομικά του, κράτησε τις εντελώς απαραίτητες δαπάνες. Ξέρετε, αυτές που απαιτούνται για να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή, να αποφύγουμε την κοινωνία των 2/3, να επιδείξουμε κοινωνική αλληλεγγύη κ.λπ. Ανάμεσα σ' αυτές είναι, βέβαια, και ο κοινωνικός τουρισμός, ο οποίος εξομαλύνει άλλη μια ταξική διάκριση στην Ελλάδα. Άλλωστε, τι ψυχή έχουν 8 εκατομμυριάκια; Αυτά θα σώσουν την οικονομία; Α, ξέχασα - ο κοινωνικός τουρισμός, όπως σχεδόν κάθε κρατική παρέμβαση στη χώρα μας, εξυπηρετεί συντεχνίες! Οπότε το "κοινωνικό δικαίωμα" στις διακοπές διαμορφώνεται ως η υποχρέωση του φορολογουμένου να στηρίζει με τσάμπα τουρίστες τους ξενοδόχους της χώρας.

(ΥΓ. Είναι και που οι ξενοδόχοι προσπαθούν να επιμηκύνουν την τουριστική περίοδο και έχουν κίνητρο για βελτιωμένη παροχή υπηρεσιών)

Αφού είναι ισορροπημένη σπατάλη, δεν πειράζει!

Διαβάστε το ρεπορτάζ της "Καθημερινής" για υπερβολικές διαφημιστικές δαπάνες του Υπουργείου Ανάπτυξης κατά την προεκλογική περίοδο - και την απάντηση του τότε Υπουργού κ. Χατζηδάκη: "Πολύς θόρυβος, επομένως, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντικείμενο - οι καταχωρίσεις αφορούσαν όλες τις εφημερίδες χωρίς καμμία διάκριση ή σκοπιμότητα". Δηλαδή:

Είχε εγκριθεί κονδύλιο € 1.190.000, το οποίο θα έπρεπε να κατανεμηθεί σε βάθος πενταετίας - για να προβάλλονται τα κατορθώματα του κ. Χατζηδάκη - ε, εννοώ το έργο του Υπουργείου Ανάπτυξης. Ο Υπουργός διέθεσε το μεγαλύτερο μέρος (πάνω από το 60%) του ακριβώς πριν από τις εκλογές (μην τυχόν και μείνει περίσσευμα για τους "άλλους" και για να ενισχύσουμε ό,τι μπορούμε). Αλλά δεν υπάρχει "ουσιαστικό αντικείμενο", γιατί δεν ευνόησε συγκεκριμένα εκδοτικά συγκροτήματα, όλα τα είχε ανάγκη.

Μιλάμε για σπατάλη, μπροστά στα μάτια μας, την οποία ο Υπουργός δεν επιχειρεί καν να αιτιολογήσει (τι στο καλό χρειαζόταν αυτά τα χρήματα, τι σκοπό εξυπηρετούσαν, γιατί χρειαζόταν προβολή το Υπουργείο Ανάπτυξης). Δεν πειράζει η χρονική συγκυρία της σπατάλης τους, η σύμπτωση με την προεκλογική περίοδο. Η λογική του τέως Υπουργού συνοψίζεται στο: "Αφού μοιράσαμε σε όλους, κάναμε καλά!".

Ποιους θίγει ο "Καλλικράτης";

Γιατί διαμαρτύρονται διάφορες ομάδες και ομαδούλες για τον Καλλικράτη; Δείτε μια αρνητική συνέπεια (στο τέλος του κειμένου: "μαχαίρι στα μέλη"). Σκεφθείτε και πόσοι λιγότεροι θα μισθοδοτούνται (και σε πολλές περιπτώσεις θα συνταξιοδοτούνται) ως δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι κ.λπ. Αυτοί είναι οι "μεγάλοι χαμένοι" (για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του δημοσιογραφικού συρμού). Αυτούς θα βρείτε να διαδηλώνουν κάθε μέρα έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών. Περιφρονήστε τους. Αξιώνουν κι αυτοί να ζουν από τα δικά σας χρήματα.

Α, και βέβαια και ο Πρόεδρος της Βουλής είναι ένας από αυτούς.

Πώς να πάρει μπροστά η οικονομία με κάτι τέτοια;

Για να έλθει ανάπτυξη, η οποία είναι απαραίτητη για τη σωτηρία της χώρας μας πέρα από το δημοσιονομικό εξορθολογισμό, χρειάζονται και νέες επενδύσεις - χρειάζεται σημαντική εισροή ξένων κεφαλαίων. Όμως διαβάζοντας το σημερινό άρθρο του Μπάμπη Παπαδημητρίου στην "Καθημερινή", σε σχέση με τις τελευταίες κινήσεις της Κυβερνήσεως, είναι να μας πιάνει απελπισία. Χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Με δεδομένη τη συμπεριφορά των ελληνικών κυβερνήσεων στο παρελθόν», σημειώνει σε χθεσινή συνέντευξή του ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, καθηγητής του ΜΙΤ και επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, «η ανησυχία των αγορών αν η Ελλάδα θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της ή όχι είναι δικαιολογημένη». Οσο και να μη θέλει κανείς να εμφανίζεται προκατειλημμένος, οι παλαιότερες συμπεριφορές αποτελούν οδηγό των μελλοντικών. Την Ελλάδα συνοδεύει πλέον η χειρότερη φήμη. Μόνη της αυτή θα αρκούσε για να απομακρύνει όσους σοβαρούς επενδυτές μπορεί να πλησιάσει και να πείσει μια χώρα με τις δικές μας διαρθρωτικές αδυναμίες.

Γιατί βλέπουμε, μετά, όντως προς τα πού κινείται η Κυβέρνηση, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ του "Βήματος" για το σημερινό άτυπο Υπουργικό Συμβούλιο. Σύμφωνα με αυτό, ο Πρωθυπουργός δήλωσε, μεταξύ άλλων, και ότι "υπάρχουν κεφάλαια διεθνώς που μπορούν να επενδυθούν, με τη διαφορά ότι αυτά θα έπρεπε να ελέγχονται ώστε να αποφεύγονται και φαινόμενα κερδοσκοπίας" (που σημαίνει: σοβαροί επενδυτές - δεν είστε ευπρόσδεκτοι, εκτός αν θέλετε να μη βγάλετε σοβαρό κέδρος. Κίνα, Ρωσία, Κατάρ, Λίβανε, Λιβύη - περάστε παρακαλώ! Η χώρα δική σας!).

Και, ακόμη χειρότερα, το Υπουργείο Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, αντί να ασχολείται με την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας, την κατάργηση των φραγμών και των ανελαστικών ρυθμίσεων, την κατάργηση των προνομίων υπέρ διαφόρων συντεχνιών, εξαντλεί την ενεργητικότητά του στη γραφειοκρατική προσπάθεια για μείωση των τιμών (προσπάθεια, γιατί οι τιμές ποτέ δεν μειώνονται με προεδρικά διατάγματα). Λαμβάνει σειρά μέτρων, από τα οποία το σημαντικότερο, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, τοποθετείται χρονικά στο Δεκέμβριο του 2010! Το πιο εύκολο. δηλαδή, μέτρο, αυτό που πραγματικά μπορεί να γίνει με την απλή κατάργηση μιας σειράς από κρατικές παρεμβάσεις, αλλά ενοχλεί τις συντεχνίες, είναι και το τελευταίο που προγραμματίζεται να ληφθεί! Κατά τα λοιπά: παρεμβάσεις, έλεγχοι, πλαφόν κ.λπ. Και σ' αυτό το κλίμα θα έλθει σοβαρός επενδυτής; Η κυβέρνηση φροντίζει να το κάνει ακόμη χειρότερο! Με αποτέλεσμα, δυστυχώς, τα όσα γράφει ο κ. Παπαδημητρίου, καθώς και τα όσα αποδίδει στον κ. Ολιβιέ Μπλανσάρ, να επιβεβαιώνονται.

Η ανομία κινδυνεύει να γενικευθεί

Τέτοια φαινόμενα είχαμε και στο παρελθόν. Αλλά τώρα, με τον "Καλλικράτη", ο καθένας θεωρεί πλέον ότι μπορεί να κλείνει δρόμους, ακόμη και το σιδηροδρομικό δίκτυο, και να εκβιάζει τους συμπολίτες του. Είναι βέβαια η απόρροια της ανοχής, όλα αυτά τα χρόνια, στην παρανομία εκ μέρους της οργανωμένης πολιτείας. Αλλά πρέπει κάποτε να ξεκινήσουν οι νόμοι να εφαρμόζονται! Ελπίζουμε τώρα αμέσως!

Ασφαλιστικό - ανοίξτε τα μάτια σας και δείτε ποιους πληρώνουμε όλοι μας!

Διαβάστε αυτό το έγγραφο που απέστειλε στις 26 Νοεμβρίου 2009 η ΓΣΕΒΕΕ προς τον Υπουργό και τον Υφυπουργό Εργασίας. Δεν παραπέμπω σ' αυτό για τις θέσεις του, με τις οποίες διαφωνώ σε σημαντικό βαθμό, αλλά για ένα πινακάκι που έχει στη μέση, το οποίο περιέχει στοιχεία αντλημένα από τον προϋπολογισμό του 2010:

Ασφαλιστικός φορέας	Επιχορήγηση 2008 (σε €)	Επιχορήγηση ανά Ασφαλισμένο (σε €)	Επιχορήγηση ανά Συνταξιούχο (σε €)
ΙΚΑ - ΕΤΑΜ	2.404.000.000	1.192	2.448
ΟΑΕΕ	551.000.000	685	1.896
ΟΓΑ	4.178.000.000	5.843	4.897
ΤΑΠ-ΟΤΕ	753.000.000	22.491	15.619
ΤΑΠ-ΔΕΗ	710.000.000	26.090	23.794

Στον πίνακα αυτό μπορείτε να δείτε τι επιχορηγήσεις δέχονται τα ταμεία από κράτος, από τη γενική φορολογία. Διανοείσθε ότι το κράτος πληρώνει ετησίως περισσότερα χρήματα για τους εργαζομένους του Ο.Τ.Ε. και της Δ.Ε.Η. (που, στο κάτω-κάτω, έχουν ιδιωτικοποιηθεί υποτίθεται) από ότι για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους (που ανέρχονται σε 2.400.000!) του Ο.Α.Ε.Ε. (πρώην Τ.Ε.Β.Ε., Τ.Α.Ε. και Τ.Σ.Α.); Δηλαδή οι παχυλές συντάξεις που παίρνουν οι συνταξιούχοι του Ο.Τ.Ε. και της Δ.Ε.Η. πληρώνονται από εμάς σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τις πενιχρές συντάξεις του Ο.Α.Ε.Ε. και του Ι.Κ.Α.! Και θυμηθείτε πώς η τότε κυβέρνηση πανηγύριζε για την τεράστια επιτυχία της με την εθελουσία έξοδο του Ο.Τ.Ε.!

Κοινωνική αδικία δεν είναι κάποιος, που δούλεψε περισσότερο, να εισπράττει περισσότερα από κάποιον που δούλεψε λιγότερο - είναι αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας: αυτοί που πραγματικά δουλεύουν να επιδοτούν αυτούς που δούλεψαν λιγότερο και αμείβονται καλύτερα!

Κοντολογίς (γιατί κοντεύω να σκάσω μ' αυτή την ιστορία): δεν παίρνουν μεγαλύτερες συντάξεις οι συνταξιούχοι του Ο.Τ.Ε. και της Δ.Ε.Η. επειδή δημιούργησαν μεγαλύτερα αποθεματικά, αλλά επειδή όλοι οι υπόλοιποι φορολογούμενοι τους επιδοτούν με συνολικό ποσό που ξεπερνά το 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ! Να ξέρουμε τι λέμε για προνομιούχους και "ρετιρέ".

Addendum (25.5.2010): Πρόσεξα και το εξής, στο παραπάνω πινακάκι: την αναλογία στην επιδότηση ανά ασφαλισμένο/ ανά συνταξιούχο (που προκύπτει από το λόγο του ποσού της επιδοτήσεως διά του αριθμού των ασφαλισμένων ή των συνταξιούχων, αντιστοίχως, του σχετικού ταμείου). Στο ΙΚΑ είναι διπλάσια ανά συνταξιούχο, σε σχέση με τους ασφαλισμένους (άρα οι συνταξιούχοι είναι περίπου μισοί, σε σχέση με τους ασφαλισμένους). Στον ΟΑΕΕ είναι τριπλάσια περίπου (άρα για κάθε συνταξιούχο υπάρχουν 3 ασφαλισμένοι). Στα ΤΑΠ-ΟΤΕ και ΤΑΠ-ΔΕΗ οι συνταξιούχοι είναι περισσότεροι από τους ασφαλισμένους! Δηλαδή με τους πόρους του προϋπολογισμού τρέφουμε επαγγελματίες συνταξιούχους!

Η αναπτυξιακή προοπτική

Δεν νομίζω ότι γράφω κάποια μεγάλη σοφία, επισημαίνοντας ότι η Κυβέρνηση, αν θέλει να προσελκύσει επενδύσεις, θα πρέπει να εξετάσει τι απωθεί τους επενδυτές από τη χώρα και τι θα τους προσείλκυε. Εν μέρει το κάνει, ως προς το δεύτερο σκέλος, αφού ουσιαστικά προσπαθεί να δώσει κίνητρα στους κρατικούς επενδυτές που προσκαλεί, ώστε να φέρουν κεφάλαια στη χώρα. Αλλά τα κίνητρα αυτά είναι κυρίως η απ' ευθείας ανάθεση εργασιών χωρίς διαγωνισμό, χωρίς διαφάνεια, ή (στην περίπτωση της Cosco) η προοπτική να λάβουν ολόκληρα "πακέτα" της οικονομικής ζωής της χώρας. Λέει, ουσιαστικά, σ' αυτούς τους υποψηφίους επενδυτές ότι γι' αυτούς δεν ισχύουν οι τριετείς και πενταετείς διαδικασίες αδειοδοτήσεων που απαιτούνται για τους "τυχαίους" και μη-προσκληθέντες (ιδιώτες) επενδυτές. Όπως αναφέραμε σε προηγηθείσα ανάρτηση, η τακτική αυτή είναι ιδιαιτέρως αποθαρρυντική για τις υγιείς επενδύσεις.

Ας δούμε, όμως, κάποια από τα υπόλοιπα πράγματα που αποθαρρύνουν τους ιδιώτες επενδυτές και εάν θα ήταν αυτά δυνατόν να διορθωθούν.

1. Τεράστια γραφειοκρατία. Αυτή δεν αφορά μόνο την άδεια για την εγκατάσταση μιας επιχείρησης στην Ελλάδα, αλλά και πολλές πτυχές της λειτουργίας της. Μόνο και μόνο οι διατάξεις του Αγορανομικού Κώδικα, οι οποίες επιβάλλουν σε εταιρείες που θέλουν ν' αλλάξουν τιμές σε κάποια προϊόντα (όπως το γάλα) να υποβάλλουν σχετικό φάκελλο στο Υπουργείο Οικονομίας, για να πάρουν σχετική έγκριση, ή να γνωστοποιούν τις συμφωνίες που έχουν κάθε χρόνο με τους διανομείς τους, σαν να φωνάζουν στους υποψηφίους επενδυτές "Μακρυά από δω!".

2. Πολλή διαφθορά. Όταν ξέρει κανείς ότι οι ανταγωνιστές του, μετερχόμενοι αθέμιτα μέσα, μπορούν να αποκτήσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, αν μεν είναι τίμιος και υγιής επενδυτής, δεν ασχολείται καν - αν ασχολείται, καλύτερα να φυλαγόμαστε.

3. Μη - ανταγωνιστική φορολογία. Όταν οι γειτονικές χώρες έχουν πολύ χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές, γιατί να έλθει κανείς να κάνει την επένδυσή του εδώ;

Αυτά τα τρία προβλήματα μπορούν να διορθωθούν μόνο με ριζική μείωση του κράτους, γιατί το μέγεθος και μόνο του κράτους είναι που γεννά γραφειοκρατία, διαφθορά και την ανάγκη για υψηλούς φόρους, ειδικά εν όψει των τεράστιων δαπανών. Και η μείωση του κράτους μπορεί να γίνει σε κάποιες περιπτώσεις πολύ εύκολα, αμέσως, χωρίς σημαντικό κοινωνικό ή και πολιτικό κόστος. Παραδείγματα; Γιατί να μένουν ανοικτά τα Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. της επαρχίας που δεν προτιμώνται από τους υποψηφίους και, για να έχουν στοιχειωδώς κόσμο, καταργήθηκε η προϋπόθεση της βαθμολογικής βάσης στην εισαγωγή; Γιατί να έχουμε τόσα ασφαλιστικά ταμεία; Γιατί να έχει κάθε Δήμος μπάντα και φιλαρμονική και συμφωνική ορχήστρα; Γιατί να έχουν τα σχολεία φύλακες (οι οποίοι προσελήφθησαν με ειδικό πρόγραμμα, αποκλειστικά και μόνο για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για ηλικιωμένους); Για να μην αναφερθούμε στις αναρίθμητες αμειβόμενες επιτροπές, οι οποίες δεν κάνουν τίποτε. Να μη μιλήσουμε για το κανάλι του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης ή τα 3 άλλα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια και τα πόσα ραδιοφωνικά. Και, όποιος ψάξει λίγο, μπορεί να κάνει μια τεράστια λίστα με οργανισμούς, οι οποίοι είναι περιττοί (ελπίζουμε η προσπάθεια που κάνει ο Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως να έχει πραγματικά ουσιαστικό αποτέλεσμα).

Άλλο σημαντικό μέτρο για τη μείωση του κράτους είναι η ανάθεση των δημοσίων έργων με αυτοχρηματοδότηση, όπως έγινε στο αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος", στην Αττική Οδό, στη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου. Πρόκειται για έργα που δεν επιβάρυναν τον κρατικό προϋπολογισμό, οι εργολάβοι που τα ανέλαβαν είχαν κάθε συμφέρον να τα ολοκληρώσουν εγκαίρως και ποιοτικά και τα έξοδα για την κατασκευή και τη λειτουργία τους επιβαρύνει ουσιαστικά μόνο τους χρήστες τους. Η ανάθεση κατά τον τρόπο αυτό είναι μέτρο, το οποίο δεν έχει το παραμικρό πολιτικό κόστος. Αν κάποιος θίγεται, είναι όσες κατασκευαστικές εταιρείες είχαν συνηθίσει να αναλαμβάνουν δημόσια έργα με το παλαιό σύστημα.

4. Υψηλότατο εργατικό κόστος. Δεν είναι μόνο οι αμοιβές, οι οποίες προσαυξημένες και με τις ασφαλιστικές εισφορές, είναι πολύ μεγάλες. Είναι και η δυσκολία να καταγγελθεί η σύμβαση εργασίας ή να απασχοληθεί προσωπικό με συμβάσεις μερικής απασχόλησης ή εκ περιτροπής, να διευθετηθεί ο χρόνος εργασίας, ώστε το προσωπικό να απασχολείται περισσότερο κατά το χρόνο που η εργασία του είναι πραγματικά αναγκαία. Είναι επίσης το χαμηλό επίπεδο παραγωγικότητας των Ελλήνων εργαζομένων.

Αν καταργηθούν οι περισσότερες από τις "προστατευτικές" διατάξεις του εργατικού δικαίου, μόνη η κατάργηση αυτή θα προτρέψει πολλούς υποψηφίους επενδυτές να κάνουν νέες προσπάθειες, νέες προσλήψεις. Η ευημερία του εργαζομένου δεν μπορεί να προέλθει τεχνητά, να προκληθεί από ανελαστικές νομοθετικές επεμβάσεις, αλλά από την πραγματική δυνατότητά του να επιλέξει ανάμεσα σε εργοδότες αυτόν που του προσφέρει τις συνθήκες εργασίας που ο ίδιος θέλει. Για να φθάσουμε σ' αυτό το επίπεδο απαιτείται, όπως είναι φυσικό, να δημιουργηθούν πολλές νέες θέσεις εργασίας: ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή, από αυτό, στο οποίο οδηγεί η σημερινή εργατική νομοθεσία. Η κατάργηση του μεγαλύτερου μέρους της, επομένως, είναι επιτακτική.

5. Πολλοί περιορισμοί σε οικονομικές δραστηριότητες. Παράδειγμα πολύ χαρακτηριστικό η παιδεία. Έχουμε στη χώρα το επιστημονικό και δυνάμει ερευνητικό δυναμικό για να σηκώσουμε πάρα πολλά πανεπιστήμια. Αλλά εάν η διδασκαλία σε πανεπιστημιακό επίπεδο περνά αποκλειστικά από την εκλογή σε θέση Δ.Ε.Π. ενός εκ των κρατικών πανεπιστημίων (με όλο το κλίμα διαφθοράς, μάλιστα, που επικρατεί εκεί) και τα πανεπιστήμια και τα τμήματά τους αποτελούν αντικείμενο κεντρικού σχεδιασμού και όχι αντανάκλαση των αναγκών της αγοράς, είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε το δυναμικό αυτό. Η δυνατότητα λειτουργίας πανεπιστημιακών σχολών κερδοσκοπικού χαρακτήρα δεν πρέπει να μας σοκάρει ούτε να μας στενοχωρεί. Είναι ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τη συσσωρευμένη γνώση των Ελλήνων επιστημόνων (και τη γλωσσομάθειά τους), ώστε η χώρα μας να γίνει εκπαιδευτικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής.

Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα κλειστά επαγγέλματα. Εκεί δεν πρόκειται για χαμένη ευκαιρία (όπως η Παιδεία), αλλά για σημαντική επιβάρυνση της οικονομικής δραστηριότητας, όπως με τις μεταφορές και τα φορτηγά δημοσίας χρήσεως. Κάτι αντίστοιχο είναι και οι πολλοί φόροι υπέρ τρίτων, οι οποίοι στη διαφήμιση φθάνουν μέχρι και το 20% (ήδη προσαυξημένο κατά επιπλέον 4%) για τις διαφημιστικές καταχωρήσεις, επιβαρύνοντας είτε την επιχείρηση, είτε, στο τέλος, τον καταναλωτή. Η κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων είναι μέτρο που μπορεί να ληφθεί σχεδόν με μια μονοκονδυλιά και είναι σίγουρο ότι, μετά την αρχική αντίδραση των ευνοουμένων, η κοινωνία θα την αποδεχθεί ως μέτρο πραγματικής αποκατάστασης της δικαιοσύνης.

6. Τήρηση της νομιμότητας. Επικρατεί στη χώρα μας πολύ εύκολα η αυθαιρεσία. Δεν μπορεί να έρχεται ο Γιαπωνέζος στην Αθήνα για να δει την Ακρόπολη, κάνοντας τεράστιο ταξίδι, και αυτή να έχει καταληφθεί από τους συμβασιούχους του Υπουργείου Πολιτισμού. Δεν μπορεί να κλείνουν τα βασικά οδικά δίκτυα της χώρας για ημέρες ή μήνες με τον τσαμπουκά των αγροτών ή να απαγορεύεται ο κατάπλους ή απόπλους πλοίων με τον τσαμπουκά του ΠΑΜΕ.

Έχουμε πάρα πολλές πιθανότητες όχι μόνο να αποφύγουμε την χρεωκοπία, αλλά και να αναπτυχθούμε πέρα από τις καλύτερες προσδοκίες μας, αν κάνουμε κάποια από τα πολύ απλά πράγματα που θα μας φέρουν πραγματικές, υγιείς επενδύσεις και εισροή κεφαλαίων από ιδιώτες, που θα δρουν με οικονομικά κριτήρια, και όχι κρατικούς φορείς, που έχουν άλλα πράγματα κατά νου. Αρκεί να πεισθούμε ότι θα τα καταφέρουμε και να πείσουμε γι' αυτό και τους κυβερνώντες.

Την ώρα που η χώρα κινδυνεύει ...

... ο κ. Σαμαράς ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το πολιτικό κόστος. Από τη συνέντευξή του στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία":

Θεωρείτε ότι η «αποπομπή» της Ντόρας Μπακογιάννη στοίχισε ή θα στοιχίσει στο κόμμα;

Η εκ μέρους της κας Μπακογιάννη υπερψήφιση των θέσεων του ΠΑΣΟΚ ασφαλώς ενόχλησε τους νεοδημοκράτες. Αλλά κι όσους απαιτούν να υπάρξει ουσιαστική αντιπολίτευση. Απ' αυτή την ιστορία η Νέα Δημοκρατία θα βγει ισχυρότερη. Και πάντως, πολύ ισχυρότερη απ' ό,τι αν ψηφίζαμε τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ. Αν τα ψηφίζαμε δεν θα χάναμε μόνο εμείς, θα έχανε και το πολιτικό σύστημα συνολικά. Γιατί στο αδιέξοδο του ΠΑΣΟΚ θα ήμασταν όλοι συνυπεύθυνοι. Τώρα η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά σε όσους ψήφισαν τα μέτρα... Κι αυτοί θα τα χρεωθούν έως το τέλος.

Δεν είναι ζήτημα, εάν η χώρα θα πτωχεύσει ή όχι, αλλά ποιος θα φέρει το πολιτικό κόστος των μέτρων!

Υ.Γ. Δείτε και πώς τα γράφει ο Χαρίδημος Τσούκας στην "Καθημερινή".

Τι επενδυτές θέλουμε - ή πώς ο λαϊκισμός διώχνει τους πραγματικούς επενδυτές

Η κυβέρνηση, διά της Υπουργού Οικονομίας και διά του Πρωθυπουργού, χαίρεται για τις επενδύσεις που έχει "προσελκύσει" ή προσελκύει από διάφορες κρατικές επιχειρήσεις που προέρχονται από την Κίνα, το Κατάρ ή αλλαχού (Λίβανο, Λιβύη και άλλες τζαμαχαριγικές δυνάμεις). Από την άλλη, η Υπουργός Οικονομίας ζητεί από τις πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα να τεκμηριώσουν τις τιμές των προϊόντων τους! Δηλαδή προσκαλεί κράτη ή κρατικές οντότητες για επενδύσεις, ενώ τους ιδιώτες τους φορτώνει με ακόμη περισσότερη γραφειοκρατία.

Έτσι όπως είναι το επενδυτικό κλίμα στην Ελλάδα, για να επενδύσει κάποιος θα πρέπει είτε να είναι τρελός, είτε να γνωρίζει κάτι που οι υπόλοιποι αγνοούμε, είτε να υπηρετεί διά της επενδύσεως άλλα συμφέροντα. Βλέπουμε την Cosco, η οποία ζητεί να μπει ταυτοχρόνως σε δύο λιμάνια (Πειραιά, όπου ήδη βρίσκεται, και Θεσσαλονίκη), να αναλάβει τον ΟΣΕ, ακόμη και αμυντικές προμήθειες. Ζητεί, δηλαδή, να της παραχωρηθούν "πακέτο" πολλοί τομείς κρίσιμοι για την οικονομία και την άμυνα της χώρας. Ενώ κάτι τέτοιο σε συνθήκες αγοράς και κανονικού ανταγωνισμού, με αντιπροσφορές κ.λπ., δεν θα ήταν κακό, στην προκειμένη περίπτωση καθίσταται ύποπτο: αναλαμβάνοντας ταυτοχρόνως (διότι το "πακέτο" κυνηγά συνολικά) η Cosco όλους τους τομείς αυτούς, ουσιαστικά μπορεί να ελέγχει σε πολύ σημαντικό βαθμό το σύνολο της ελληνικής οικονομίας και, από ένα σημείο και μετά, ακόμη και να βρίσκεται σε υπερέχουσα θέση και με αυξημένη ουσιαστική εξουσία ακόμη και έναντι της ελληνικής Κυβερνήσεως. Οι άλλες προτάσεις από ξένες κυβερνήσεις δεν μπορούμε να ξέρουμε τι υποκρύπτουν. Όμως η προθυμία τους να εισέλθουν σε μια χώρα, την οποία αποφεύγουν τα ιδιωτικά κεφάλαια, είναι τουλάχιστον ύποπτη. Είναι χαρακτηριστικό, όμως, ότι η κα. Υπουργός Οικονομίας αντί να κάνει προσπάθεια για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, πιστεύει ότι θα την εξυπηρετήσει με τέτοιου είδους συμφωνίες. Πιστεύει, λίγο ως πολύ, ότι η ανάπτυξη επιτυγχάνεται με προεδρικό διάταγμα, το οποίο ορίζει: "Απεφασίσαμεν και διατάσσομεν: Γεννηθήτω ανάπτυξις. Και εγένετο ανάπτυξις" (οι βιβλικές αναφορές εσκεμμένες, γιατί μια τέτοια αντίληψη προϋποθέτει και λίγο illusions of grandeur). Δεν ξέρουμε εάν έχει υποσχεθεί στους κρατικούς ξένους επενδυτές και ειδικούς όρους για την ανάπτυξή τους, οι οποίοι βέβαια θα τους φέρουν σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με οποιονδήποτε ιδιώτη επιχειρήσει να επενδύσει στη χώρα μας - αποτρέποντας και κατά τον τρόπο αυτό τις υγιείς ξένες επενδύσεις.

Είναι φοβερά εκνευριστικό το ότι υπάρχουν πάρα πολλές δυνατότητες (βλ. το σχετικό αρθράκι του Στέφανου Μάνου) για πραγματικές ιδιωτικές επενδύσεις στην Ελλάδα, οι οποίες μάλιστα δεν θα επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό. Τι χρειάζεται; Στοιχειώδης απεναγκαλισμός από το κράτος - η πολλάκις υποσχεθείσα απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων - η κατάργηση του μεγαλύτερου μέρους του αγορανομικού κώδικα - η απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων. Μέτρα που δεν έχουν κανένα δημοσιονομικό κόστος! Μέτρα που μπορούν να ληφθούν με μια πολύ εύκολη, πολύ απλή νομοθετική ρύθμιση! Το μόνο κακό που έχουν αυτά τα μέτρα είναι ότι θίγουν "κεκτημένα δικαιώματα" διαφόρων συντεχνιών και για το λόγο αυτό θα βρουν αντίδραση από μέλη της ίδιας της Κυβέρνησης, όπως ο νυν Υπουργός Δικαιοσύνης.

Μια σημείωση για την "τεκμηρίωση" των τιμών που ζητεί το Υπουργείο Οικονομίας από τις πολυεθνικές, έχοντας εκπαιδεύσει και ειδικό προσωπικό για να ελέγξει την τεκμηρίωση αυτή. Βασικά, πρόκειται για τον περιβόητο, πλέον, έλεγχο των ενδοομιλικών συναλλαγών, αγγλιστί transfer pricing. Σκοπός αυτού του ελέγχου είναι να διαπιστωθεί εάν κάποιοι όμιλοι εταιρειών υπερτιμολογούν ή υποτιμολογούν στις μεταξύ τους συναλλαγές για φορολογικούς λόγους - βασικά για να "φορτώσουν" τα κέρδη στις εταιρείες του ομίλου, οι οποίες υπάγονται στο ευνοϊκότερο φορολογικό καθεστώς. Πρόκειται για μια ρύθμιση, δηλαδή, με καθαρά φορολογικό σκοπό. Στην Ελλάδα, όμως, τα πάντα διαστρεβλώνονται -κι έτσι ο έλεγχος των ενδοομιλικών συναλλαγών θεσπίσθηκε, υποτίθεται, και με την "προσπάθεια καταπολέμησης της τεχνητής ακρίβειας" (σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση της τροπολογίας, διά της οποίας εισήχθη το σχετικό άρθρο 26 του ν. 3728/2008) και έτσι τον επικαλείται και η κα. Κατσέλη (για την πραγματική φύση του σχετικού ελέγχου μπορεί κανείς να διαβάσει και τη σχετική εγκύκλιο του Υπουργείου, η οποία δεν έχει καμμία σχέση με τις φιλολαϊκές εξαγγελίες της κας. Υπουργού). Η "τεχνητή αύξηση των τιμών" που επικαλείται η εισηγητική έκθεση είναι ένα παραμύθι και μισό και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον πραγματικό, φορολογικό σκοπό της ρυθμίσεως, που έχει επιβληθεί άλλωστε και από τον ΟΟΣΑ. Εάν είχαμε "τεχνητά υψηλές" τιμές στη χώρα, σε σχέση με άλλες (όπου "τεχνητά" σημαίνει όχι διαμορφωμένες σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς, την προσφορά και τη ζήτηση), τότε θα είχαμε επιπλέον κέρδη, καθώς: α. το κράτος θα εισέπραττε περισσότερο Φ.Π.Α. και β. η θυγατρική της αντίστοιχης πολυεθνικής θα φορολογείτο στο εισόδημά της περισσότερο. Άλλωστε, στον έλεγχο δεν ελέγχεται η τιμή του προϊόντος στον καταναλωτή, αλλά η τιμή, με την οποία η εδώ θυγατρική αγόρασε το προϊόν από άλλη εταιρεία του ιδίου ομίλου ή, ενδεχομένως, τη μητρική της.

Μ' αυτά και μ' εκείνα η Κυβέρνηση φαίνεται ότι κάνει το παν για να μην αναπτυχθεί η χώρα, μην τυχόν και κάποιος σοβαρός ιδιώτης, με οικονομικά (και όχι πολιτικά ή άλλα) κριτήρια επενδύσει. Ειδικά, μάλιστα, με τις προσκλήσεις της προς τους ξένους κρατικούς επενδυτές (με τους οποίους συμφωνεί απ' ευθείας επενδύσεις χωρίς διαγωνισμό ή κάποιας μορφής διαφάνεια) αποτρέπει οποιονδήποτε σοβαρό επενδυτή να έλθει στη χώρα, καθώς θα τον έθετε απ' ευθείας σε μειονεκτική θέση, σε σχέση με τους προνομιούχους κρατικούς επενδυτές. Δυστυχώς, με την εξαίρεση του κ. Παπακωνσταντίνου και ενδεχομένως ενός ή δύο άλλων Υπουργών η Κυβέρνηση διακρίνεται από απίστευτο ερασιτεχνισμό και, το χειρότερο, ιδεολογικές παρωπίδες. Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια αλλαγή, η οποία θα έλθει είτε από την "τρόικα" (όπως μας αρέσει να την λέμε), είτε από κάποια έμπνευση - φώτιση του Πρωθυπουργού (για την οποία πολύ αμφιβάλλουμε), είτε από κάποια περισσότερη διάδοση στοιχειώδους λογικής στον τύπο και την κοινή γνώμη. Αλλιώς μας περιμένει σίγουρη χρεωκοπία.

Υ.Γ. Σκεφθείτε ο νυν Πρωθυπουργός να μην είχε δειλιάσει και να είχε υπερψηφίσει την κατάργηση του χουντικού κρατικού μονοπωλίου στην ανωτάτη εκπαίδευση. Θα είχαμε τη δυνατότητα να γίνουμε κέντρο παροχής εκπαιδεύσεως για όλη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Όσο το σκέφτομαι, με πιάνει μελαγχολία.

Ποιος είναι ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ;

Στην ιστοσελίδα της ΓΣΕΕ μπορείτε να βρείτε, μεταξύ άλλων, το δελτίο τύπου για τη μεγαλειώδη σημερινή απεργία. Βλέπετε τις ανησυχίες για την απώλεια των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη δήλωση ότι το πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος είναι πρόβλημα πόρων και όχι παροχών (αγνοώντας τόσο τις τεράστιες ή αδικαιολόγητες παροχές που απολαμβάνουν πάρα πολλοί συνταξιούχοι, όσο και την πολυδιάσπαση των ταμείων, τα εξαντλητικά λειτουργικά κόστη κ.λπ.) και την αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες συνταγές. Αν ψάξετε, υπό την παραπομπή "οι άνθρωποι", θα βρείτε και το βιογραφικό του Προέδρου της ΓΣΕΕ, κ. Γιάννη Παναγόπουλου. Έχει πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς ποιος είναι ο άνθρωπος, που έχει εκλεγεί για να προστατεύει τα συμφέροντα των μη-προνομιούχων μισθωτών στην Ελλάδα.

Ο κ. Παναγόπουλος γεννήθηκε το 1955. Διορίσθηκε στην Εθνική Τράπεζα το 1974, δηλαδή στα 19 του. Δηλώνει ότι "προέρχεται από το χώρο των τραπεζών" - η διατύπωση αυτή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα διορίσθηκε βάσει των ευνοϊκών διατάξεων, που προβλέπουν ότι σε ένα σημαντικό ποσοστό των θέσεων της ΕΤΕ διορίζονται συγγενείς των ήδη υπηρετούντων υπαλλήλων. Δεδομένου ότι σπούδασε (αναφέρεται στα "φοιτητικά του χρόνια" χωρίς κάποιον ειδικότερο προσδιορισμό), ο διορισμός του έγινε ενώ μόλις είχε ξεκινήσει τις σπουδές του. Κατά τα λοιπά το βιογραφικό του είναι πλήρες των συνδικαλιστικών και κομματικών του διακρίσεων.

Φυσικά, τίποτε σε όλα αυτά δεν είναι αξιόμεμπτο. Ούτε κάποιο νόμο παραβίασε, ούτε κάτι ανήθικο έκανε ο κ. Παναγόπουλος. Αλλά από τα 19 του είχε εξασφαλισμένη μονιμότητα και, μάλιστα, πιθανότατα χωρίς να κοπιάσει ποτέ γι' αυτήν, και καλό μισθό (εκτός εάν τα όσα ακούγονται για την Εθνική είναι μύθος). Μάλλον δεν έζησε τις αγωνίες όσων εκπροσωπεί και δεν ένοιωσε ούτε την ανάγκη να εργασθεί υπερωριακά, για να αυξήσει το μεροκάματό του, ή να κάνει δεύτερη δουλειά, ή την αγωνία εάν η επιχείρηση, στην οποία εργάζεται θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Επίσης, δεν ήταν ασφαλισμένος στο ΙΚΑ, αλλά σε ένα πολύ πιο προνομιούχο καθεστώς. Επαναλαμβάνω, τίποτε από αυτά δεν είναι κακό. Απλώς είναι χαρακτηριστικό της μη-αντιπροσωπευτικότητας της ΓΣΕΕ στην πράξη: τα περισσότερα μέλη της διοικήσεώς της δεν έχουν καμμία σχέση με τις αγωνίες αυτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.

Addendum: τι δεν ακούσαμε για τα στραβά του ασφαλιστικού - από την G700.

Η σημασία της νομιμότητας ή τι έχουμε με το ΠΑΜΕ

Οι τελευταίες αναρτήσεις στο ιστολόγιο αυτό φαίνεται να στρέφονται αποκλειστικά κατά του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑ.Μ.Ε.), της συνδικαλιστικής παρατάξεως που πρόσκειται στο Κ.Κ.Ε. Μια επιπόλαιη ανάγνωση των τίτλων των αναρτήσεων θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι κάτι έχει πιάσει τον γράφοντα και θέλει, καλά ντε και σώνει, να "θάψει" το ΠΑΜΕ. Ωστόσο, όπως θα αντιληφθεί κανείς από μια προσεκτικότερη ανάγνωση των συγκεκριμένων αναρτήσεων, το πρόβλημα που έχουμε με το ΠΑΜΕ στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία δεν είναι η ιδεολογία του ή οι σκοποί του (με τους οποίους δεν είναι μυστικό ότι διαφωνούμε εντελώς), αλλά η επιλογή του να καταφεύγει συνειδητά σε παράνομες πράξεις, προκειμένου να επιδιώξει την επίτευξή τους. Είναι αυτονόητο ότι την ίδια μεταχείριση θα επιφυλάξουμε και σε άλλες ομάδες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, οι οποίες καταφεύγουν στην παρανομία για την επιδίωξη των ιδεολογικών και πολιτικών τους στόχων.

Δεν χρειάζεται να τονίσει κανείς τη σημασία που έχει η τήρηση της νομιμότητας για μια κοινωνία. Πολύ περισσότερο, για την προσέλκυση επενδύσεων και για την οικονομική ανάπτυξη γενικότερα: ποιος θα ρισκάρει οποιαδήποτε επένδυση, όταν γνωρίζει ότι η αυθαιρεσία οποιουδήποτε θα μπορεί να του την καταστρέψει; Αν δεν προστατεύεται η περιουσία κάποιου ή η ελευθερία του για τη διακίνηση, εάν η βία, η δύναμη και ο όγκος της επικρατούν, τότε ο κάθε πολίτης θα έχει κίνητρο όχι να κινηθεί σεβόμενος τα δικαιώματα των συμπολιτών του, αλλά να συγκεντρώσει κι αυτός με κάποιον τρόπο ισχύ (είτε συνεργαζόμενος με άλλους, είτε με την κτήση κάποιου όπλου, λ.χ.), προκειμένου να επιβληθεί - και μια κοινωνία, στην οποία πρώτος στόχος θα είναι η επιβολή διά της βίας έναντι των υπολοίπων προφανώς δεν θα είναι μια κοινωνία προσανατολισμένη στην παραγωγή και διακίνηση και ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών, στην παραγωγή πλούτου, αλλά στην καταστροφή και την καταστολή (μόνο που η καταστολή δεν θα προέρχεται από ένα κράτος, που θα έχει το νόμιμο μονοπώλιο στη βία, αλλά από τον συγκυριακά ισχυρότερο). Φυσικά, ούτε λόγος για σεβασμό ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών σε μια τέτοια κοινωνία. Θα είναι μια κοινωνία φτώχειας και καταπίεσης.

Έτσι, ο σεβασμός προς τους ισχύοντες νόμους και τη συνταγματική τάξη δεν είναι κάποια "αστική" ή τυπική απαίτηση - είναι ουσιαστικός όρος για τη στοιχειώδη ευημερία μιας κοινωνίας. Για το λόγο αυτό δεν μπορεί κανένα αγωνιστικό σύνθημα και καμμία ιδεολογία να χρησιμοποιείται ως πρόσχημα, για την καταπάτηση της νομιμότητας. Γι' αυτό και αποδίδουμε τόσο μεγάλη σημασία στην τήρηση αυτής της νομιμότητας, η οποία αμφισβητείται ευθέως τον καιρό αυτό από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ (και, φυσικά, από διαφόρους επιγόνους των "εξεγερμένων του Δεκέμβρη", οι οποίοι όμως εμφανίζονται σχετικά σποραδικά).

Τι μαθαίνει κανείς από το ΠΑΜΕ - κινούνται τα "αγροτοδικεία"!

Αν δεν το διαβάζαμε στη σελίδα του ΠΑ.Μ.Ε. δεν θα το πιστεύαμε! Ώστε επιτέλους άρχισαν να καταδικάζονται αυτοί που έκλειναν τους δρόμους στις "αγροτικές κινητοποιήσεις" του 2005 - και, φυσικά, το ΠΑΜΕ χαρακτηρίζει τα δικαστήρια που προχώρησαν στις καταδικαστικές αποφάσεις "αγροτοδικεία". Για άλλη μια φορά μιλάμε για πλήρη διαστρέβλωση: ωσάν να στήθηκαν ειδικά δικαστήρια, τα οποία εφήρμοσαν ειδικούς νόμους για την καταπολέμηση των "αγροτικών κινητοποιήσεων". Ενώ, στην πραγματικότητα, πρόκειται για τα ίδια δικαστήρια που θα δικάσουν εσάς κι εμάς, σε περίπτωση που κατηγορηθούμε για κάποιο παράπτωμα που τιμωρείται από την ποινική νομοθεσία. Και, βέβαια, το αδίκημα, για το οποίο καταδικάσθηκαν οι "16 αγωνιστές αγρότες της Ωλενίας", δεν ήταν κάποιο "ιδιώνυμο" "αγροτικό" αδίκημα, αλλά παρακώλυση συγκοινωνιών, το οποίο τελείται όταν κάποιος, είτε αγρότης είτε όχι, κλείνει το δρόμο και εμποδίζει τα αυτοκίνητα να περνούν.

Γίνεται, εν πάση περιπτώσει, επιτέλους το αυτονόητο: εφαρμόζονται οι νόμοι, οι οποίοι ισχύουν για όλους τους Έλληνες πολίτες. Μην ξεχνάμε, πάντως, ότι παλαιότερα, με το άρθρο 25 του ν. 2721/1999, είχαν αναδρομικά απαλλαγεί όσοι αγρότες είχαν κλείσει τους δρόμους το 1997 - ελπίζουμε να μην έχουμε πάλι τέτοια νομοθετική παρέμβαση στη λειτουργία της δικαιοσύνης!

Τι κόσμο ετοιμάζει για μας το Κ.Κ.Ε.

Διαβάστε τι λέει η κ. Αλέκα Παπαρήγα στην ομιλία της στο Πεδίον του Άρεως την 15 Μαΐου 2010. Οραματίζεται έναν κόσμο, όπου όλα θα ελέγχονται από τον κεντρικό σχεδιασμό και περιγράφει, ειδικότερα, πώς όλες οι παραγωγικές δυνάμεις θα υπάγονται σ' αυτόν. Περιγράφει, δηλαδή, ένα σοβιετικό σύστημα, το σύστημα που επιδιώκει να επιβάλει το κόμμα της στη χώρα μας. Παρακάτω περιορίζομαι να ανατυπώσω κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα (η καταγραφή γίνεται στο Ριζοσπάστη).

Τι λέει η γ.γ. του Κ.Κ.Ε. για το τωρινό σύστημα και τη στάση του κόμματός της απέναντι σ' αυτό;

"Το σύνταγμα είναι προϊόν του κάθε φορά συσχετισμού δυνάμεων. Οταν τα πράγματα γέρνουν προς τη μεριά της πολιτικής αντίδρασης, τότε αλλάζει το σύνταγμα προς το χειρότερο. Οταν ο συσχετισμός δυνάμεων διαφαίνεται ότι μπορεί να γείρει προοπτικά υπέρ του λαού, τότε γίνεται κάπως καλύτερο, λιγότερο κραυγαλέο. Και όταν ο λαός νικήσει θα γράψει το δικό του σύνταγμα.

Ο όρος «δημοκρατία» γίνεται λάστιχο για να βολέψει την προπαγάνδα της καλυμμένης δικτατορίας των μονοπωλίων, προκειμένου να κρύψει τους απίστευτους εκβιασμούς που ασκεί η καπιταλιστική εργοδοσία στους εργαζόμενους."

Είναι σαφές ότι το πρόβλημα της κας. Παπαρήγα δεν είναι με το συγκεκριμένο Σύνταγμα, αλλά με τη δημοκρατία ως τέτοια.

Παρακάτω λέει η κ. Παπαρήγα:

"Υπάρχουν ήδη σήμερα οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας, που έχει βασικό χαρακτηριστικό της την απόφαση του λαού να μετατρέψει την ιδιοκτησία των μονοπωλίων σε κοινωνική - λαϊκή. Ομως, υπολείπεται σε δύναμη και οργάνωση ο υποκειμενικός λαϊκός κοινωνικοπολιτικός παράγοντας που θα δρομολογήσει αυτήν την εξέλιξη, στην κατάλληλη στιγμή, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα θα έχει υποστεί τέτοια και τόσα πλήγματα που δε θα μπορεί να κυριαρχεί, να εξουσιάζει όπως σήμερα."

Να και ο σκοπός των κινητοποιήσεων: να υποστεί το αστικό πολιτικό σύστημα τέτοια και τόσα πλήγματα, ώστε να μην μπορεί να κυριαρχεί, για να γίνει μετά η επανάσταση.

Λέει πολλά για την κοινωνία που οραματίζεται, μπορείτε να τα διαβάσετε στην απομαγνητοφώνηση της ομιλίας. Δείτε όμως τι πιστεύει για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, για ν' αντιληφθείτε το μέγεθος του ολοκληρωτισμού που οραματίζεται:

"Tο Δικαστικό Σώμα συγκροτείται από αιρετούς και ανακλητούς λαϊκούς δικαστές, καθώς και από μόνιμο δικαστικό προσωπικό, υπόλογους στους θεσμούς της εργατικής εξουσίας."

Δηλαδή η εργατική εξουσία θα έχει το πάνω χέρι και στη δικαιοσύνη: αν κάποιος δικαστής τολμήσει να ενοχλήσει τη γ.γ. του κόμματος, η εργατική εξουσία θα τον αντικαταστήσει.

Δεν ξέρω αν αξίζει να ασχολούμαι περισσότερο μ' αυτή την πρόταση. Όσοι όμως εκδηλώνουν συμπάθεια είτε στις μεθόδους, είτε στους στόχους του Κ.Κ.Ε. και του Π.Α.Με., καλό είναι να γνωρίζουν την τελική τους στόχευση.

Ξεσηκωθείτε, για να πτωχεύσουμε!

Ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Συ.Ριζ.Α. κ. Αλέξης Τσίπρας για άλλη μια φορά διακηρύσσει ότι έχει την εναλλακτική λύση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη χρεωκοπία της χώρας! Η λύση είναι η "επαναδιαπραγμάτευση" (ήτοι η παραδοχή ότι δεν μπορούμε να πληρώσουμε) και η "διεκδίκηση" (η οποία, συνοδευόμενη από τις λαϊκές εξεγέρσεις που ονειρεύεται, θα κάνει τους Ευρωπαίους να γονατίσουν) και, τέλος, η "έκδοση Ευρωομολόγου" (για την οποία στον κόσμο του κ. Τσίπρα αρμόδια είναι η Τράπεζα της Ελλάδος).

Δεν ξέρω αν πρόκειται για άγνοια ή για σκόπιμη απόκρυψη: εάν η χώρα μας δεν μπορούσε να καλύψει χρέη, ύψους 8-9 δισεκατομμυρίων ευρώ, μέχρι τις 19 Μαΐου, θα έπρεπε να κηρύξει πτώχευση. Δεν θα δεχόταν κανείς να της ξαναδανείσει μετά. Ποιος θα καθόταν να "επαναδιαπραγματευθεί" μαζί μας; Ποιος θα άκουγε τις "διεκδικήσεις" μας; Και γιατί; Επειδή έτσι το λέει ο κ. Τσίπρας; Και, στο κάτω-κάτω, αυτή την εικόνα θέλουμε να δώσουμε ως κράτος έξω; Ότι δανεισθήκαμε, αλλά τώρα είμαστε πολύ τσαμπουκαλήδες και απαιτούμε και διεκδικούμε να μην πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε, αλλά βαράμε το χέρι στο τραπέζι, για να μας δανείσουν ανεύθυνα κι άλλα χρήματα; Και απ' ευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα;

Βέβαια, το άλλο προπαγανδιστικό χαρακτηριστικό είναι ο υπερτονισμός του ρόλου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο συμμετέχει στη χρηματοδότηση της χώρας μας μόλις κατά το 1/4 περίπου. Βλέπετε, το Δ.Ν.Τ. έχει μια παράδοση, η οποία είναι αντίθετη με αυτή των ελληνικών κυβερνήσεων: επειδή σέβεται ότι τα χρήματα που διαθέτει δεν του ανήκουν (ανήκουν στις χώρες που το απαρτίζουν), χορηγεί δάνεια, με πολύ χαμηλά επιτόκια μεν, αλλά μόνο αφού εξασφαλίσει ότι θα πάρει τα χρήματα που δάνεισε πίσω. Αυτό είναι που το κάνει κακό και ανάλγητο, ενώ θα έπρεπε προφανώς, κατά τον κ. Τσίπρα, να υπάρχει ένας μηχανισμός, ευρωπαϊκός ή διεθνής, ο οποίος να χαρίζει, και όχι να δανείζει, χρήματα.

Η δήθεν "ποινικοποίηση" των αγώνων του ΠΑΜΕ και άλλων

Η Δράση κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά, με την οποία ζητεί να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες της διοικήσεως του ΠΑΜΕ (προφανώς με τη μορφή της συμμετοχής - ηθικής αυτουργίας). Η εκτελεστική γραμματεία του ΠΑΜΕ εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία γίνεται λόγος για επιδίωξη να "ποινικοποιηθούν" οι αγώνες του.

Η λέξη "ποινικοποίηση" είναι τερατωδώς παραπλανητική - ποινικοποίηση σημαίνει τον εκ των υστέρων χαρακτηρισμό μιας συμπεριφοράς ως αξιόποινης. Στην περίπτωση των κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ, όμως, γίνονται παραβιάσεις νομοθεσίας που ήδη υπάρχει. Με τη μηνυτήρια αναφορά, όπως προκύπτει και από το περιεχόμενό της, δεν ζητείται κάποια μεταχείριση των ενεργειών του ΠΑΜΕ που να ξεφεύγει από τους νόμους, όπως ήδη ισχύουν, ούτε καν ζητείται η θέσπιση χωριστής, διακριτής νομοθεσίας - αντιθέτως, ζητείται ακριβώς η εφαρμογή των νόμων, τους οποίους η ηγεσία και τα μέλη του ΠΑΜΕ ήδη γνωρίζουν και παραβιάζουν συνειδητά (και δεν ενδιαφέρει την έννομο τάξη εάν και κατά πόσον αναγνωρίζουν).

Επομένως, δεν "ποινικοποιούνται" οι μορφές "αγώνα" που επιλέγει το ΠΑΜΕ και αναφέρονται στη μηνυτήρια αναφορά - είναι ήδη ποινικώς κολάσιμες και, βέβαια, επιλέγονται με την προοπτική να επικρατήσει η παρανομία, ο τσαμπουκάς και η βία. Καθήκον οποιουδήποτε θέλει να ζει σε κράτος δικαίου, ακόμη κι αν συμφωνεί πλήρως με τα αιτήματα που προβάλλονται από το ΠΑΜΕ, είναι να αντιδράσει με κάθε μέσο που του παρέχει η έννομη τάξη στις παράνομες μεθόδους του.