Κάτι νέο γεννιέται στις καταλήψεις ...

... είναι ο τίτλος του ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας για την κατάληψη που δεν έχει λήξει στο Πνευματικό Κέντρο Νέας Φιλαδέλφειας - και δείχνει πώς ηρωοποιείται και ανάγεται σε κάτι αξιόλογο η αυθαιρεσία και η χαζομάρα και, ακόμη περισσότερο, η κατάλυση των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας - γιατί οι καταληψίες (σε μια άλλη κατάληψη, στο Περιστέρι) καυχώνται:

"Συμβολικά, αλλά και ουσιαστικά απελευθερώσαμε έναν νεκρό χώρο της εξουσίας. Το κέντρο λήψης αποφάσεων των τοπικών αρχόντων που μιλάνε και αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Αυτές τις μέρες μιλήσαμε στις συνελεύσεις, μέσα στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, καταλύοντας τη δημοκρατία τους. Χωρίς προέδρους, γραμματείς και φαρισαίους. Ίσοι προς ίσους μιλήσαμε για όλα αυτά που μας αφορούν χωρίς τη διαμεσολάβηση καμίας εξουσίας, κανενός αντιπροσώπου."

Δηλαδή οι εκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες αποφασίζουν χωρίς αυτούς γι' αυτούς - και τι καλά που καταλύθηκε η δημοκρατία "τους". Που σημαίνει, με άλλα λόγια, ότι δεν γουστάρουμε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία - το πολίτευμα που αποδέχεται η πλειοψηφία των συμπολιτών μας - και, για το λόγο αυτό, τη βαπτίζουμε ξένη ("τους") και την καταλύουμε, γιατί τα αντιπροσωπευτικά όργανα είναι γραμματείς και φαρισαίοι. Κατά τον τρόπο αυτό "απελευθερώθηκε ένας νεκρός χώρος της εξουσίας". Αυτό είναι το "νέο" που επικροτεί ο αρθρογράφος (Αλέξανδρος Κυριακόπουλος), ο οποίος όμως, όπως ομολογεί, είχε φοοβηθεί να δηλώσει τη δημοσιογραφική του ιδιότητα στα "παιδιά". Τέτοια συνέπεια και θάρρος!

Οι Φωνές που δεν Ακούγονται στο Πανεπιστήμιο

Άλλο ένα πολύ καλό άρθρο που δημοσιεύθηκε στην καθημερινή από τους Αριστείδη Χατζή και Γιούλη Φωκά-Καβαλιεράκη σχετικά με τα αίτια των πρόσφατων επεισοδίων.

Φώτης Περλικός: The Party's Over

Διαβάστε αυτή την εξαιρετική ανάλυση του Φώτη Περλικού στο e-rooster, να ξέρουμε τι μας περιμένει.

Ένα βιβλίο για τις γιορτές

Οι μέρες το απαιτούν, να ανοίξουμε πιο πολύ την καρδιά μας, να αποδυναμώσουμε τον έλεγχο της λογικής και να χαρούμε λίγο ή πολύ ανέμελα αυτό το δεκαήμερο των γιορτών.
Να μια ωραία ιδέα για ένα δώρο, για τον εαυτό σας ή για τους ανθρώπους σας. Μια ρομαντική ιστορία από τον Russell Roberts οικονομολόγο του πανεπιστημίου George Mason της Virginia. Ξέρω μια επιστήμη των αριθμών και οι ρομαντικές νουβέλες δεν φαίνονται να ταιριάζουν μα θα ήθελα να επανεξετάσετε αυτή την θέση αφού το διαβάσετε. Kαι o Roberts το έχει ξανακάνει αυτό όχι μία αλλά δύο φορές με το : “The Choice: A Fable of Free Trade and Protectionism” και το πιο πρόσφατο : “The price of Everything: A Parable of Possibility and Prosperity”.
Φυσικά σκοπεύει , μέσα από την ιστορία του , να μας διδάξει κάτι – επαγγελματική διαστροφή βλέπετε. Προσπαθεί να παρουσιάσει στον αναγνώστη αυτά που δημιουργούν αλλά και στηρίζουν τον τρόπο της ζωής μας, για όσα μπορεί η οικονομική λειτουργία του ανθρώπου να καταφέρει χωρίς να το σχεδιάζει κεντρικά κανείς. Μιλά για την ελευθερία, όχι μόνο γιατί η ελευθερία είναι καλή , αλλά για αυτά που μας προσφέρει η ελευθερία να επιλέγουμε τον δικό μας δρόμο, να επιλέγουμε τα δικά μας όνειρα
Ο ίδιος λέει πως δεν θα μπορούσε να γράψει μια δική του ιστορία σχετικά με την σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση γιατί προτιμά να γράφει ρομαντικές και λίγο κωμικές ιστορίες. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε την γραφίδα ενός τραγικού συγγραφέα όπως τον Shakespear ή τον Kafka.

Ο Κώστας Σημίτης για τη μείωση της αξιοπιστίας της ελληνικής οικονομίας

Παρ' όλον που προέρχεται από πολιτικό, με τις απόψεις του οποίου δεν συμφωνούμε κατ' ανάγκην, το κείμενο αυτό έχει τη σημασία του, δεδομένης και της σημαντικής εμπειρίας του πρώην Πρωθυπουργού, ιδίως αναφορικά με την αξιοπιστία της οικονομίας μας διεθνώς και τη δυνατότητα της χώρας μας να αντλεί κεφάλαια μέσω του διεθνούς δανεισμού. Το κείμενο βρίσκεται στον ιστοτόπο "Ευρωπαϊκή Πρόκληση" και είναι αναδημοσίευση από την "Καθημερινή".

Πότε έχουμε δημοκρατία

Ένα πολύ περιεκτικό κείμενο, το οποίο σήμερα διάβασα στους Συνειρμούς.

Tο φορολογικό παραμύθι του Διονύση Γουσέτη

Καταπληκτική παραβολή, δημοσιεύθηκε στην Αυγή, αναδημοσίευση από το e-rooster.

Ο ρομαντισμός για τους νέους και άλλες ιστορίες

Διαβάστε οπωσδήποτε αυτό το κείμενο του Roark, που παραπέμπει και σ' αυτή τη θαυμάσια ανάρτηση του Cobden.

Αφιέρωμα στους αγωνιστές του πληκτρολογίου

Τα αδέλφια μου, οι φίλοι συντελεστές αυτού του ιστολογίου και η αφεντιά μου εύχονται σε όλους τους αναγνώστες μας Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια Πολλά!

Μέσα στο κλίμα των ημερών (όχι το "εορταστικό", αλλά μάλλον το "επαναστατικό") έχουν διατυπωθεί κάποιες απόψεις και, ιδίως, κάποιες αρνητικές κρίσεις για όσους από εμάς, σ' αυτό το ιστολόγιο και αλλού, προσπαθούμε να υποστηρίξουμε ότι η καταφυγή σε πράξεις τυφλής βίας όχι μόνο στερείται οποιουδήποτε ηθικού ή άλλου ερείσματος, αλλά δεν έχει και κανένα πρακτικό αποτέλεσμα ενώ, παράλληλα, προσπαθούμε να επιχειρηματολογήσουμε υπέρ της σημασίας της τήρησης της νομιμότητας.

Οι χαρακτηρισμοί που δεχόμαστε, ότι είμαστε ακροδεξιοί, φασίστες, τσαμπουκαλήδες του πληκτρολογίου κ.λπ., δεν ήταν παρά ταμπέλες, που πολύ συχνά χρησιμοποιούνται για να απαξιώσουν κάποιο συνομιλητή προτού (ή και χωρίς) να απαντηθούν οι επιμέρους ισχυρισμοί του. Αλλά από τους χαρακτηρισμούς και τις αιτιάσεις που μας απευθύνουν ίσως πιο χαρακτηριστική να είναι μια άλλη: ότι καθόμαστε πίσω από το πληκτρολόγιό μας, χωρίς να έχουμε συμμετοχή στην κοινωνία, ότι είμαστε αδιάφοροι για το τι συμβαίνει γύρω μας, διότι αλλιώς θα πλημμυρίζαμε από οργή και, ενδεχομένως, να καταφεύγαμε σε παρόμοιες πράξεις τυφλής βίας μ' αυτές που κατακρίνουμε - με άλλα λόγια, ότι η στάση μας απέναντι στην "εξέγερση" και την "εκδήλωση της οργής των νέων" υπαγορεύεται στην καλύτερη περίπτωση από συντηρητισμό, άλλως από αδιαφορία και, στη χειρότερη περίπτωση, από τη θέση μας ως γραναζιού του συστήματος, με το οποίο οι συνομιλητές μας μας ταυτίζουν. Και τις επικρίσεις αυτές ακολουθεί η ερώτηση: τι κάνετε εσείς για να αλλάξει το σύστημα; (με το υπονοούμενο: πώς νομιμοποιείσθε ηθικά εσείς οι ιδιώτες, αδιάφοροι, εφυσηχασμένοι, να επικρίνετε αυτούς που αγωνίζονται και προσπαθούν;)

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι να επισημανθεί ότι η ορθότητα ή το σφάλμα στην επιχειρηματολογία μας δεν μπορεί να κριθεί από το ποιοι είμαστε ή το τι έχουμε κάνει στη ζωή μας. Εδώ βλέπουμε κάποιες ενέργειες, τα αποτελέσματά τους (θετικά και αρνητικά) και προσπαθούμε, κατ' αρχήν, να συσχετίσουμε (λογικά) τις πράξεις με τα αποτελέσματά τους και, εν συνεχεία, να σταθμίσουμε και να κρίνουμε θετικά ή αρνητικά τις πράξεις σε σχέση με τα αποτελέσματα που επέφεραν. Οι συλλογισμοί μας είτε αντέχουν σε λογική βάσανο, είτε όχι - είτε είμαστε μαθητές, φοιτητές, καταληψίες, γιάπηδες, "golden boys" (κατά Πολύδωρα), παππούδες/ γιαγιάδες, έμποροι, εργαζόμενοι ή οτιδήποτε άλλο - επίσης, είτε είμαστε συντηρητικοί, προοδευτικοί, φιλελεύθεροι, αριστεροί, δεξιοί, κομμουνιστές, ελευθεριακοί, αναρχο-καπιταλιστές ή δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι. Ακόμη περισσότερο, είτε αγωνιζόμαστε, είτε χαβαλεδιάζουμε πίσω από τον υπολογιστή μας.

Το δεύτερο σκέλος είναι ότι, με τα όσα γράφουμε (είτε με δικές μας αναρτήσεις, είτε σχολιάζοντας άλλους) συμμετέχουμε σε μια βασική λειτουργία της δημοκρατίας, το διάλογο. Προσπαθούμε να παρουσιάσουμε μια άποψη, να την τεκμηριώσουμε και να την διαδώσουμε. Δεν έχουμε τα χρήματα ή την πολιτική ή άλλη επιρροή, ώστε να καταφύγουμε στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο και εκμεταλλευόμαστε το διαδίκτυο που είναι μέσο προσιτό σ' εμάς. Προσπαθούμε να πείσουμε τους συνομιλητές μας αξιοποιώντας ένα μέσο, το οποίο δεν εισβάλλει στο χώρο τους, δεν τους πιέζει, δεν τους αναγκάζει να υποστούν τις απόψεις μας. Δεν έχουμε και την αλαζονεία να εξαναγκάσουμε κάποιον να μας ακούσει παραβιάζοντας δικαιώματα των άλλων, καταστρέφοντας περιουσίες ή βεβηλώνοντας τον Παρθενώνα.

Ο γράφων νοιώθει ιδιαίτερη τιμή και χαρά για τα αδέλφια του και τους λοιπούς συντελεστές του παρόντος ιστολογίου, οι οποίοι και στην περίπτωση αυτή του έδωσαν πραγματικά σπουδαία πνευματική τροφή. Επίσης, και οι σχολιαστές μας μας χάρισαν μερικά πολύ εύστοχα σχόλια και παρατηρήσεις. Τους ευχαριστούμε.

Εκτός του ιστολογίου αυτού θέλω, προσωπικά, να κάνω και μια αναφορά σε bloggers, των οποίων τα κείμενα και σχόλια άγγιξαν αυτά που εγώ κρίνω ως καίρια σημεία της επικαιρότητας των τελευταίων εβδομάδων. Οι παραπομπές είναι στα ιστολόγιά τους - όπου τα ιστολόγια είναι συλλογικά, παραπέμπω και στο προφίλ τους. Σας συνιστώ να διαβάσετε τα όσα ψύχραιμα και ξεκάθαρα γράφουν οι παρακάτω:

Wonderfully Unpredictable
Αθ. Αναγνωστόπουλος (αναΜόρφωση - συνΙστολόγιο)
Cobden
Harry Peitsinis - Roark (blog των e-roosters)

Ελπίζω οι παραπάνω "ιστολόγοι" να έχουν το κουράγιο και τη διάθεση να μας χαρίζουν κι άλλα κείμενα και σχόλια σαν αυτά που μας έχουν δώσει μέχρι τώρα, ιδίως κατά τις τελευταίες εβδομάδες.

Και πάλι Καλά Χριστούγεννα!

Οι Διανοούμενοι που μας Λείπουν

Ισως τελικά να έχουμε πνευματική ελίτ και να μην το ξέραμε.Ισως να μην είναι(στο σύνολο του) το καλλιτεχνικό στερέωμα της χώρας μας η glamorous εκδοχή ενός ρηχού αριστερισμού.Σε κάθε περίπτωση αυτό το άρθρο δείχνει ότι κάποιοι αντιδρούν στις αθλιότητες των τελευταίων ημερών.

Η εξέγερση, η βία, η επανάσταση

Παραθέτω κάποιες σκόρπιες σκέψεις επ' αφορμή και ενός άλλου πολύ ωραίου και πολύ περιεκτικού κειμένου που δημοσιεύθηκε σχετικά με τα επεισόδια.

Τα επεισόδια και οι καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας και σε πολλές άλλες πόλεις έχουν ονομασθεί "εξέγερση" των νέων ενάντια σε όλα τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Παρουσιάζονται ως η υγιής αντίδραση ενός μέρους του πληθυσμού, το οποίο δεν πρόλαβε να "αλλοτριωθεί" από τα όσα κακά κάνουν οι μεγάλοι - ότι μόνον οι νέοι αυτοί, ηλικίας 15-16 ετών οι περισσότεροι, νοιάζονται αρκετά για τα στραβά του κρατικού μηχανισμού και τις παθογένειες της κοινωνίας και της οικονομίας, ώστε να αντιδρούν. Τους αποδίδεται, μάλιστα, και αίσθημα απελπισίας όσον αφορά τις δικές τους προοπτικές.

Αντιθέτως, όσοι καταδικάζουμε τα φαινόμενα βίας και παρανομίας που παρατηρούνται (χωρίς να εξανιστάμεθα το ίδιο έντονα για το Βατοπέδι, τα 700 ευρώ, την ακρίβεια κ.λπ.) είμαστε συμβιβασμένοι, βολεμένοι κ.λπ. Επίσης, επειδή ζητούμε η Πολιτεία να επιτελέσει τον αστυνομικό της ρόλο, είμαστε και ακροδεξιοί.

Όλη αυτή η συζήτηση κινείται μέσα σε μια γενικότερη θολούρα: ταυτίζεται η καταστροφή με τον αγώνα, η αγωνία για την περιουσία ενός μαγαζάτορα με τη στήριξη στο "σύστημα", ενώ γίνονται και εκατέρωθεν συμψηφισμοί ("συμψηφισμός": άλλη λέξη, της οποίας το περιεχόμενο έχει αλλοιωθεί, ώστε να σημαίνει, στο πλαίσιο της συζήτησης αυτής, η σύγκριση και η αλληλοεξουδετέρωση των αρνητικών συνεπειών που προκύπτουν από καταδικαστέες πράξεις εκατέρωθεν, ωσάν η καταστροφή των καταστημάτων να εξουδετερώνει το κακό που έγινε με τη δολοφονία του μαθητή).

Κάποια πράγματα πρέπει να τα ξεκαθαρίσουμε: κατά πρώτον, δεν μπορούμε να κινούμαστε αδιαφορώντας για τη νομιμότητα. Αυτή είναι - καλή ή κακή, έχουμε συντεταγμένο κράτος. Εάν δεν μας αρέσουν οι νόμοι, υπάρχει δημοκρατική διαδικασία, έστω και με πολλές ατέλειες, για να διορθωθούν. Εάν η ενέργεια που επιδείχθηκε στις καταστροφές είχε επιδειχθεί σε συμμετοχή σε δημοκρατικές διαδικασίες, θα είχαν γίνει πολλές ουσιαστικές αλλαγές.

Το δεύτερο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι αυτό το ψευδο-δίπολο ανάμεσα στον "αγώνα" και το ¨λήθαργο". Η συμβολή του καθενός μας στην αλλαγή της κοινωνίας προς το καλύτερο γίνεται με πολλούς τρόπους, κυρίως με το να είμαστε συνεπείς στις ατομικές μας υποχρεώσεις καθημερινά. Από εκεί και πέρα, η επέμβαση στην πολιτική σκηνή ή την κοινωνία των πολιτών που γίνεται εντός των θεσμών, λ.χ. με συμμετοχή σε πολιτικά κόμματα ή σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, είναι επίσης αγώνας. Αγώνας που έχει νόημα και είναι αξιέπαινος είναι αυτός που γίνεται με στόχευση, με προοπτική μιας αλλαγής. Η "αφύπνιση" διά της βίας δεν είναι τίποτε άλλο, παρά προτροπή προς στείρα άρνηση. Όλοι θέλουμε η κοινωνία μας να γίνει καλύτερη - δεν χρειάζεται να καταστρέφουμε περιουσίες άλλων, για να το δείχνουμε αυτό. Η διαφορά ανάμεσα στην ουσιαστική πολιτική συμμετοχή και στην τυφλή βία είναι ότι η πρώτη περιέχει και συγκεκριμένη πρόταση, την θέτει υπό την κρίση των συμπολιτών σε ελεύθερο διάλογο και δεν προσπαθεί να επιβληθεί με τσαμπουκά. Οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν ήδη αποφασίσει ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως λειτουργεί στην Ελλάδα σήμερα, δεν παρέχει τα μέσα για πραγματικές αλλαγές κατά κανόνα δεν έχουν προσπαθήσει να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές της. Και, στο κάτω-κάτω, εάν κάποιες προτάσεις ή κάποιες αλλαγές ή κάποιες απόψεις που έχει ένας πολίτης απορρίπτονται από την πλειοψηφία, δεν σημαίνει ότι μπορεί να τις επιβάλλει ή να αποπειράται να τις επιβάλει διά της βίας.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει, στην πράξη, το να θέτουμε τη νομιμότητα και τους θεσμούς σε δεύτερη μοίρα, σε σχέση με αυτό που θεωρούμε (όσο έντονα κι αν το πιστεύουμε) το σωστό. Κάτι τέτοιο δικαιολογεί την αυθαιρεσία εκ μέρους οποιουδήποτε. Κάτι τέτοιο δικαιολογεί ακόμη και δικτατορία, εάν αυτοί που πιστεύουν ότι έχουν δίκαιο διαθέτουν και τα όπλα για να το στηρίξουν.

Κι όμως - οι περισσότεροι σχολιαστές των ΜΜΕ και πολλοί πολιτικοί κάθονται και όχι απλώς δικαιολογούν τις πράξεις βίας και την κατάλυση της νομιμότητας, αλλά τις επαινούν κιόλας. Ενώ, μάλιστα, η Πολιτεία δεν θεωρεί τους ανηλίκους που συμμετέχουν στις καταστροφές ικανούς για να λαμβάνουν σημαντικές αποφάσεις ή να δεσμεύονται δικαιοπρακτικά, τους αντιμετωπίζει με επιείκεια (για την ακρίβεια, με διαφορετικού τύπου ποινικό σωφρονισμό) εάν εγκληματίσουν, οι περισσότεροι σχολιαστές τους δίνουν δίκαιο και "δικαίωμα" να κρίνουν οι ίδιοι ότι οι νόμοι δεν πρέπει να συγκρατήσουν την εκδήλωση της οργής τους. Δεν έχω διακρίνει και κάποιο όριο, στο οποίο η παρανομία πλέον δεν θα δικαιολογείται από τα ΜΜΕ. Ίσως το όριο αυτό να είναι η ανθρώπινη ζωή.

Ίσως με τον τρόπο αυτό κάποιοι να ησυχάζουν από τις τύψεις τους: εκείνοι που θεωρούν ότι δεν έκαναν οι ίδιοι όσα έπρεπε, για να είναι η κοινωνία μας καλύτερη ή το πολιτικό μας σύστημα λιγότερο διεφθαρμένο και περισσότερο διαφανές (φυσικά, δεν μπορώ να δω σε τι θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα από τις εκτεταμένες καταστροφές σε διάφορες πόλεις της χώρας). Και γι' αυτό, γενικεύοντας τη στάση τους, να αποδίδουν σε όλους εμάς που αγωνιζόμαστε εντός της νομιμότητας ¨λήθαργο" και "αδιαφορία".

Αυτό όμως δεν δικαιολογεί τον έπαινο της παρανομίας. Ίσα-ίσα που η παρανομία, ειδικά εάν γίνεται με κουκούλες, ανώνυμα και μαζικά (και με δεδομένη την ανοχή των αστυνομικών αρχών, μετά το τραγικό συμβάν), δεν μπορεί να θεωρηθεί "αγώνας". Δεν υπάρχει κάτι δικό του που να θυσιάζει ο ίδιος ο "αγωνιζόμενος". Ακόμη περισσότερο, η μορφή αυτή δεν είναι δημιουργική - είναι καταστροφική. Θα μπορούσαν να βγουν οι κουκουλοφόροι και να αυτομαστιγώνονται - τότε να δείτε τι πρωτοσέλιδα θα έκαναν ανά τον κόσμο. Όμως ούτε μια τέτοια ενέργεια (πέρα από την προφανή ανοησία της) θα είχε αποτέλεσμα, επειδή δεν θα είχε το στοιχείο της δημιουργίας.

Προσέξτε, δεν είμαστε σε περίοδο δικτατορίας, όπου και μόνο το να γίνει γνωστό ότι υπάρχει αντίσταση είναι μεγάλη υπόθεση. Τότε, δικαιολογείται ακόμη και η "αντίσταση για την αντίσταση", καθώς απαιτείται ένα υπόστρωμα αντιδράσεως, αρχικά αρνητικής απέναντι σε ένα δικτατορικό καθεστώς, ώστε να ακολουθήσουν τα θετικά και δημιουργικά στοιχεία. Σήμερα, όμως, που διαθέτουμε (σε σημαντικό, αν και όχι απόλυτο βαθμό) ελευθερία του λόγου και άφθονα μέσα, διά των οποίων μπορούμε να κοινοποιούμε τις ιδέες μας και να συμμετέχουμε σε διαλόγους, έχουμε το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και μπορούμε να συμβάλλουμε ουσιαστικά στη θεμελίωση μιας κοινωνίας των πολιτών, η αντίδραση για την αντίδραση είναι αδικαιολόγητη. Και μόνο για επανάσταση δεν πρόκειται: δεν θα ανατραπεί το πολίτευμα, απλώς κάποιοι συμπολίτες μας θα υποφέρουν. Πρόκειται για καταστροφή και, οπωσδήποτε, όχι για δημιουργική.

ΥΓ. Διαβάστε κι αυτό το κείμενο του Χαρίδημου Τσούκα από το e-rooster.

Ένα ακόμη πολύ κατατοπιστικό κείμενο για τα επεισόδια

Διαβάστε το στους e-roosters, εδώ.

"Η αποκατάσταση της κοινωνικής ειρήνης προϋποθέτει φυσικά επιβολή της έννομης τάξης. Ταυτόχρονα όμως προϋποθέτει και τον αφοπλισμό από επιχειρήματα και την ιδεολογική απομόνωση των σημερινών ιδεολογικών φορέων της αντιδραστικής βίας."

Μεγάλη κουβέντα ο "αφοπλισμός από τα επιχειρήματα" - χρειάζεται ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Ή, για να χρησιμοποιήσω τα ίδια τα λόγια του συγγραφέα:

"Και αυτό δεν γίνεται στα λόγια. Μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια ριζική μεταρρύθμιση του κράτους. Δεν έχει σήμασια μόνο η επιβολή της τάξης. Έχει σημασία και ο τρόπος που αυτό γίνεται, ώστε να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του κράτους και την εμπιστοσύνη του πολίτη απέναντί του."

Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό στο Βέλγιο

Υπό παραίτηση η κυβέρνηση του Βελγίου, επειδή υπάρχουν ενδείξεις ότι επιχείρησε να επηρεάσει τη δικαιοσύνη. Σε ποιον πλανήτη βρίσκεται αυτό το Βέλγιο, παιδιά;

Αυτοκινητοβιομηχανίες στην Αμερική

Παράλληλα με τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, στις ΗΠΑ εξακολουθεί η συζήτηση για τον αν θα πρέπει το κράτος να ενισχύσει τις αυτοκινητοβιομηχανίες που παραπαίουν οικονομικά. Για το θέμα αυτό έχουν διατυπωθεί πολλές και αντικρουόμενες γνώμες, μάλλον όμως προσωπικά θα συνέκλινα σ' αυτήν που εκφράζεται από τον Roger Cohen στο άρθρο του για τους New York Times.

Ο J. Brady Kiesling για τα επεισόδια

Ο γνωστός Αμερικανός διπλωμάτης (είχε παραιτηθεί από το διπλωματικό σώμα ενώ υπηρετούσε στην Αθήνα εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ) σε ένα καταπληκτικό άρθρο στην Καθημερινή.

Θρίαμβος κατά της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απέρριψε το σχέδιο Οδηγίας, το οποίο θα παρείχε στους εργοδότες και τους εργαζομένους το δικαίωμα να συμφωνήσουν εβδομαδιαίο ωράριο εργασίας πέραν των 48 (και μέχρι των 65) ωρών. Δηλαδή αν κάποιος μπορεί να προσφέρει μόνο μισθωτή εργασία, "προστατεύεται" από τη δυνατότητα να δουλέψει παραπάνω και να βγάλει περισσότερα χρήματα. Η αντίδραση δεν πέρασε!

Ο Διονύσης Γουσέτης για τα επεισόδια

Μπορεί να μην ασπαζόμαστε 100% τις θέσεις του, ωστόσο πρόκειται για ένα αξιόλογο άρθρο στο e-rooster.

Έπαινος της παρανομίας ...

από ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ - χαρακτηριστικές οι δηλώσεις των κομμάτων αυτών για την κατάληψη της ΕΡΤ από ομάδες αντιεξουσιαστών. Όταν η παρανομία υποβιβάζεται σε ακτιβισμό, όταν δικαιολογείται από την δολοφονία του άτυχου 15χρονου μαθητή, τότε μιλούμε για ένα κράτος, το οποίο υπάρχει και επεμβαίνει μόνον κατά τις επιταγές των κομμάτων της ελάσσονος αντιπολιτεύσεως.

Μια πολύ καλή αποτίμηση των όσων συμβαίνουν

Διαβάστε αυτό το κείμενο, στο οποίο γίνεται μια πολύ καλή αποτίμηση των συμβάντων από το θάνατο του 15χρονου μαθητή και μετά.

Εκδήλωση του ΚΕΦΙΜ

"Η Συνθήκη της Λισσαβώνας και η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση σήμερα"

Το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών διοργανώνει την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου, στις 5 το απόγευμα, στο ξενοδοχείο Hilton (αίθουσα Santorini), εκδήλωση στα πλαίσια του forum Ευρωπαίος Πολίτης που συνδιοργανώνεται από το Money Show και την Ευρωπαϊκή Έκφραση με θέμα:

Η Συνθήκη της Λισσαβώνας και η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση σήμερα

Ομιλητές: Αθανάσιος Τσιούρας, δικηγόρος, Χάρης Πεϊτσίνης, δικηγόρος
Παρέμβαση: Θανάσης Διαμαντόπουλος, Καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Συντονιστής: Θοδωρής Καραουλάνης, Αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας

Διχασμός με την αστυνομία;

"Η δύναμή τους είναι τα όπλα τους, όπλο μας είναι η ειρηνική δύναμη και η αγωνιστική παρουσία του λαού και της νεολαίας ...". Την παραπάνω δήλωση έκανε ο κ. Αλέκος Αλαβάνος στον θρυλικό urfurslaag σε μια από τις πορείες που διοργάνωσε ο Συνασπισμός. Το κακό μ' αυτή τη δήλωση είναι ότι, δι' αυτής, επιχειρείται να παρουσιασθεί ότι στην κοινωνία και στο κράτος υπάρχουμε "εμείς" και "άλλοι", όπου "άλλοι" είναι (προφανώς, ελπίζω να παρανόησα) η αστυνομία. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: η αστυνομία της χώρας μας διακρίνεται από πολλά ελαττώματα - διαφθορά και αυθαιρεσία, τις οποίες πολλοί συμπολίτες μας έχουν βιώσει στο πετσί τους. Ωστόσο, δεν παύει να είναι το μόνο σώμα, το οποίο έχει το δικαίωμα να επιβάλλει την τάξη, ενεργώντας προληπτικά και κατασταλτικά, στη χώρα μας. Δεν έχουμε το περιθώριο να την διαχωρίζουμε από τον υπόλοιπο κρατικό μηχανισμό ως θεσμό. Μπορεί να έχουμε πλείστες όσες αντιρρήσεις για τα πρόσωπα που την απαρτίζουν, αλλά ο θεσμικός ρόλος της αστυνομίας πρέπει να διατηρηθεί. Δηλώσεις σαν κι αυτήν είτε ηθελημένα, είτε αθέλητα προτρέπουν στην απόρριψη, ακόμη και την αντιπαλότητα προς την τάξη και τη νομιμότητα - δεν μιλάμε για κάποια δικτατορική "νομιμότητα", η οποία να μας επιβλήθηκε έξωθεν, αλλά για τη λειτουργούσα δημοκρατία μας. Φοβάμαι πάρα πολύ, όπως έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτηση, ότι η αστυνομία, με όλα τα ελαττώματά της, παραμένει η μόνη δύναμη, στην οποία μπορούμε να εμπιστευόμαστε (με όλες τις βασιμότατες επιφυλάξεις) την τήρηση της τάξης - εκτός κι αν δεν θέλουμε καθόλου τάξη.

Η ad hoc ευαίσθητη αριστερά

Δεν θυμάμαι ανάλογη κινητοποίηση της αριστεράς, στην χώρα μας , έπειτα από την δολοφονία του Αξαρλιάν ή άλλες δολοφονίες πολιτών από την ίδια οργάνωση. Είναι λογικό , για μένα, μια που η δολοφονία του φορέα μιας ιδεολογίας είναι μία από τις μεθόδους της αριστεράς (και της δεξιάς) για τον ιδεολογικό της πόλεμο.
Θέλω να επισημάνω ακόμη ένα δείγμα υποκρισίας , σήμερα, με την στάση όλων των κολεκτιβιστών απέναντι στα νέα παιδιά. Είναι σίγουρο ότι στην είδηση της δολοφονίας (υποκειμενική εκτίμηση χωρίς να θέλω να πάρω την θέση του δικαστή) του Αλέξανδρου τα παιδιά ένοιωσαν φόβο , ανασφάλεια, οργή και αγωνία. Ρωτήστε καλύτερα έναν ψυχολόγο, διαβάστε τον Russell, για να διαμορφώσετε μια άποψη για το πώς «θεραπεύονται» αυτά τα συναισθήματα των παιδιών. Σίγουρα δεν θα σας συμβουλέψει να τα βγάλετε στους δρόμους και να τα παραδώσετε στα χέρια των κομματικών οργανώσεων και των συνδικαλιστών, πολλώ δε μάλλον στην φροντίδα των οργάνων της τάξης(!).
Και σίγουρα δεν θα σας αφήσει να τους βουλώσετε το στόμα και τη σκέψη. Τα παιδιά αυτής της ηλικίας έχουν τον τρόπο να εκφραστούν, θέλουν να εκφραστούν και να εξωτερικεύσουν αυτό που νοιώθουν. Πρέπει να το κάνουν μέσα σε ένα κλίμα ασφάλειας και να νοιώσουν την ατομικότητά τους να εκφράζεται. Γιατί δεν μαζευτήκατε μέσα στο σχολείο – ή και μπροστά στο σχολείο – γονείς και δάσκαλοι μαζί με τα παιδιά και να αφήσετε καθένα από αυτά να εκφράσει – σε οικείο περιβάλλον – αυτά που νοιώθει; Αντίθεως τα παραδώσατε βορά σε έναν όχλο και στην βαρβαρότητα της καταστροφής της ατομικότητας;
Γιατί η αριστερά και σήμερα και πάντα αυτό αποζητά, την καταστροφή του εγώ, την υπονόμευση της προσωπικής αυτονομίας, τον ετεροπροσδιορισμό, ζητά την μαζικότητα. Ακόμη περισσότερο θέλει και άλλο αίμα για να θρέψει τις προσδοκίες της, η ιστορία της μπορεί να γραφτεί μέσα από τα ιστορικά της λάθη και τους νεκρούς.
Στο κυνήγι αυτών της των στόχων δεν έχει ηθικές αναστολές «αστικού» τύπου. Δεν θα σκεφθεί δύο φορές να λειτουργήσει υποκριτικά, έτσι κι αλλιώς υποκρίνεται εδώ και χρόνια πως δεν βλέπει την πραγματικότητα. Θα συνεχίσει να προβάλλει το χιλιαστικό της δόγμα, θα τρέφεται από τις αντιφάσεις της και τον βολονταρισμό της.
Μα θα συνεχίσει να ηττάται γιατί έχει βάλει απέναντί της τον άνθρωπο.

Τάξη, ασφάλεια και φιλελεύθερα διλήμματα

Η διατύπωση θέσεων, απόψεων κ.λπ. για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι ιδιαιτέρως δύσκολη για εμάς. Αυτό ισχύει για δύο λόγους: πρώτον, διότι είναι πολύ δύσκολη η νηφάλια τοποθέτηση σε ένα περιβάλλον που είναι ιδιαιτέρως φορτισμένο συναισθηματικά, καθώς έχει προηγηθεί ο θάνατος ενός ανθρώπου που προκλήθηκε από ενέργεια κρατικού οργάνου - δεύτερον, επειδή πάρα πολλοί συμπολίτες μας βιώνουν την καταστροφή της περιουσίας τους, του αποτελέσματος των κόπων μιας ζωής, αλλά και νοιώθουν ανασφαλείς για τη ζωή ή τη σωματική τους ακεραιότητα, με αποτέλεσμα να καθίσταται αναγκαία η καίρια παρέμβαση των κρατικών μηχανισμών, των μηχανισμών καταστολής, έναντι των οποίων η ανακλαστική τοποθέτησή μας είναι αρνητική. Για το λόγο αυτό και πρέπει να ξεκαθαρίζουμε κάποιες βασικές παραμέτρους της συζήτησης, προτού μπούμε στη διαδικασία να τοποθετούμαστε αναλυτικά, όπως έκανε σε σημαντικό βαθμό ο Joe στην προηγηθείσα ανάρτησή του.

Μια βασική παράμετρος είναι η εξής: εάν η καταστροφή περιουσιακών στοιχείων είναι απαραίτητη για να σωθεί μια ανθρώπινη ζωή, τότε την αποδεχόμαστε. Ωστόσο, οι καταστροφές κι οι βανδαλισμοί που έχουν προκληθεί μετά το φόνο του 15χρονου μαθητή δεν μπορούν να γίνονται με επίκληση είτε της μνήμης του (την οποία δεν μπορώ να καταλάβω και πώς τιμούν) είτε της ζωής ή του τρόπου που πέθανε. Καμμία καταστροφή δεν πρόκειται να τον επαναφέρει στη ζωή. Είναι εντελώς διαστρεβλωτική η λογική του τύπου: "εδώ ένας άνθρωπος πέθανε, μια ανθρώπινη ζωή χάθηκε, ποιος νοιάζεται για τις περιουσίες". Αντιστρόφως, η αγωνία των καταστηματαρχών για τις περιουσίες τους δεν μπορεί να συσχετισθεί με τυχόν έλλειψη σεβασμού στη μνήμη του παιδιού που σκοτώθηκε. Είναι, δηλαδή, στην περίπτωσή μας κάτι διαφορετικό ο φόνος ενός ανθρώπου από τις καταστροφές περιουσιών τρίτων που ακολουθούν. Και, φυσικά, οι καταστροφές αυτές δεν μπορούν να δικαιολογηθούν ούτε από "οργή", ούτε από "αγανάκτηση", ιδίως μάλιστα όταν στρέφονται κατά προσώπων που δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με το περιστατικό του φόνου.

Δεύτερο θέμα είναι η παρουσία, η αρμοδιότητα, ο εξοπλισμός κ.λπ. των αστυνομικών. Από τη μία είναι λογικό να δυσπιστούμε έναντι της κρατικής εξουσίας, ειδικά μετά από πρόσφατα κρούσματα αυθαιρεσιών, οι οποίες κορυφώθηκαν με το φόνο του μαθητή - ή, για να το πούμε αλλιώς: μπορούμε να εμπιστευόμαστε τους αστυνομικούς, δίνοντάς τους εξοπλισμό, όταν βλέπουμε ότι υπάρχει περίπτωση να καταλήξουμε ακόμη και σε φόνους πολιτών; Από την άλλη, μπορούμε να έχουμε αστυνομική εξουσία χωρίς δυνατότητα αποτροπής ή, έστω, αυτοάμυνας, η οποία δεν εξασφαλίζεται χωρίς τον οπλισμό τους; Αν δεν εμπιστευόμαστε την αστυνομία για την τήρηση της τάξης τι θα γίνει; Θα πρέπει να δεχθούμε την αυτοδικία; Θα πρέπει να αφήνουμε απροστάτευτους τους πολίτες από όποιον έχει το θράσος ή τη διάθεση να βιαιοπραγήσει εναντίον τους (για οποιονδήποτε λόγο: από ιδεολογία μέχρι πλιάτσικο); Είναι λογική αυτή που προεβλήθη από την κυβέρνηση, ότι για δύο ημέρες μετά το φόνο η αστυνομία ήταν "αμυνόμενη"; Ο συναισθηματισμός που προκάλεσε ο χαμός μιας ανθρώπινης ζωής σ' αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να θολώνει την κρίση μας - η οποία πρέπει, δυστυχώς, να καταλήξει σε απάντηση στο εξής ερώτημα: παρ' όλο που η αστυνομία μας μπορεί να είναι ανεκπαίδευτη, διεφθαρμένη, ανοργάνωτη, φοβισμένη ή εθισμένη στην αυθαιρεσία, υπάρχει καλύτερη εναλλακτική λύση για την τήρηση της τάξης; Μπορούμε, λ.χ., να εμπιστευθούμε το στρατό; (επίτηδες προκλητικό το ερώτημα - αφιερωμένο σ' όσους εύχονται την επαναφορά της χούντας!) Ή πρέπει να παραιτηθεί η οργανωμένη, συντεταγμένη Πολιτεία από αυτήν της την αρμοδιότητα, με αποτέλεσμα να αναλαμβάνει ο καθένας να υπερασπίζεται τον εαυτό του, την περιουσία του ή ό,τι ο ίδιος κρίνει άξιος υπεράσπισης διά της βίας; Δεν νομίζω ότι είναι εφικτή μια λύση, στην οποία πρωτεύοντα ρόλο δεν θα παίζει η αστυνομία. Και, φοβάμαι πολύ, μάλλον η οπλοφορούσα αστυνομία. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα ζητούμε από κάποιον να εργάζεται με σκοπό την προστασία του κοινού καλού από εγκληματικά στοιχεία και να μην του παρέχουμε τα απαραίτητα εργαλεία (γιατί αυτό είναι, δυστυχώς, ο οπλισμός), ώστε να μπορεί να αποτρέπει το έγκλημα και να προστατεύεται. Αποδεχόμενοι αυτό το ρόλο της αστυνομίας, χρειάζεται να εξετάσουμε πώς θα μπορούσαν να αποτραπούν οι αυθαιρεσίες της, οι οποίες, όπως φαίνεται, έχουν φθάσει στο σημείο των πυροβολισμών χωρίς να συντρέχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις.

Τέλος, πρέπει να γίνει και κάποιος λόγος για όσους βγαίνουν στους δρόμους και "αγωνίζονται" καταστρέφοντας ή ταλαιπωρώντας. Χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι η καχυποψία έναντι του κράτους που μας διακρίνει δεν μπορεί να φθάσει μέχρι του σημείου να ζητούμε παραβίαση της νομιμότητας. Δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή οποιαδήποτε βίαιη παραβίαση της νομιμότητας, ειδικά μάλιστα όταν γίνεται εις βάρος συμπολιτών μας. Τέτοιες παραβιάσεις ξεκινούν από τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων και την απαγόρευση, διά της βίας, σε συμπολίτες μας να τα χρησιμοποιούν και καταλήγουν στην πλήρη κατάλυση της τάξης, στις καταστροφές περιουσιών, τα καψίματα κ.λπ. Κανένα κίνητρο, είτε συναισθηματικό, είτε πολιτικό, δεν δικαιολογεί τέτοιες συμπεριφορές, όσο θεωρούμε ότι είμαστε σε συντεταγμένη, δημοκρατική Πολιτεία. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να γίνεται επίκληση δημοκρατικών ευαισθησιών από τις οργανωμένες και βίαιες μειοψηφίες. Το πολίτευμα στη χώρα μας, με όλα τα επιμέρους ελαττώματά του, είναι μια ζώσα δημοκρατία. Κατά το μάλλον ή ήττον έχει διασφαλισθεί η ελευθερία του λόγου, της έκφρασης, της επικοινωνίας. Οι ιδέες, όσο ριζοσπαστικές κι αν είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις διαδίδονται ελεύθερα (για εξαιρέσεις έχουμε μιλήσει στο παρελθόν). Η συσχέτιση των βανδαλισμών αυτών με πράξεις αντίστασης κατά αυταρχικών καθεστώτων (ιδίως της περιόδου της δικτατορίας) είναι εξωφρενική και ενδεικτική είτε της μεγαλομανίας των όσων την κάνουν, είτε της αφέλειας που διακρίνουν στο ακροατήριό τους.

Ο γράφων, όπως και οι αδελφοί μου, δεν είμαστε ούτε ιατροδικαστές, ούτε έχουμε τα στοιχεία, για να εκφέρουμε κρίση περί των συνθηκών του φόνου. Ό,τι και να έχει γίνει, ακόμη κι εάν τα όσα ισχυρίζεται στην απολογία του ο αστυνομικός ήταν στο σύνολό τους αληθινά, πρόκειται για μια πράξη εντελώς αποτρόπαια - η αγανάκτησή μας γι' αυτήν είναι δεδομένη, όπως και η λύπη μας για το θάνατο ενός εφήβου. Ότι προσπαθούμε να αποστασιοποιηθούμε από τα συναισθήματά μας αυτά κατά τη συζήτηση περί του πρακτέτου (καθώς και το ότι επικρίνουμε όσους εκμεταλλεύονται τα συναισθήματα που έχει προκαλέσει το περιστατικό αυτό για πολιτικούς λόγους) δεν σημαίνει καθόλου ότι η στενοχώρια μας είναι μικρότερη. Το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε, μέσα στην οδύνη μας, είναι το περιστατικό αυτό να είναι το τελευταίο - και, στη δημοκρατική μας κοινωνία αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αξιοποιήσουμε τα δικαιώματα που μας δίνει η δημοκρατία, το διάλογο, μέχρι και την ψήφο, ώστε να διασφαλίσουμε, στο μέτρο που μας αναλογεί, ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξανασυμβεί.

Περί Ατομικής Ευθύνης

We must reject the idea that every time a law's broken, society is guilty rather than the lawbreaker. It is time to restore the American precept that each individual is accountable for his actions.

Ronald Reagan

Μπορείτε να φανταστείτε τον κ. Καραμανλή να κάνει αυτή την δήλωση; Μάλλον όχι.Ας φανταστούμε παρ'όλα αυτά ότι -για μία και μοναδική φορά- επιδεικνύει την αναγκαία τόλμη και την κάνει.Μπορείτε να φανταστείτε τις αντιδράσεις;Μάλλον ναι!

Ο κ.Παπανδρέου θα διακηρύξει μετά πάθους την επιστροφή του κράτους της δεξιάς, η κ.Παπαρήγα θα μιλήσει για ενίσχυση των αντιλαικών πολιτικών ενώ ο κ.Αλαβάνος θα καταδικάσει την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της κυβερνητικής πολιτικής και θα καλέσει την (!) γενιά του άρθρου 16 να αντισταθεί στην ποινικοποίηση των αγώνων τους.Συγχρόνως τα ΜΜΕ θα μιλήσουν για κοινωνική αναλγησία και οι διαφόροι "διανοουμενοι" των τηλεοπτικών παραθύρων θα υπογραμμίσουν ότι η εγκληματικότητα είναι απόρροια του καπιταλιστικού συστήματος, της αλλοτροίωσης και πολλών άλλων

Γιατί άραγε στη χώρα μας δεν αναγνωρίζουμε την ατομική ευθύνη που φέρει κάποιος για τις πράξεις του; Μία απάντηση θα ήταν ότι άν αναγνωρίσουμε την ευθύνη του άλλου θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο και για τον εαυτό μας.Κάτι τέτοιο όμως μας φέρνει αντιμέτωπους με δυσβάστακτα για την συνείδηση μας διλήμματα τα οποία είναι πολύ εύκολο να παρακάμψουμε αν δεχτούμε ότι δε φταίμε εμείς αλλά η κακούργα η κοινωνία.Παράλληλα μας φέρνει αντιμέτωπους με πρακτικά προβλήματα στην καθημερινότητα μας.Πως θα καταγγείλω τον γείτονα για παρανομίες στην κατασκευή του σπιτιού του όταν έχω κάνει και εγώ το ίδιο;Είναι μάλλον πολύ βολικότερο και για τους δυο να ισχυριστούν ότι δεν φταίνε αυτοί που παρανομούν αλλά ο νόμος ο οποίος είναι παράλογος.

Το "δικαίωμα" αυτό στην ανευθυνότητα βρήκε διέξοδο στη χώρα μας την περίοδο της μεταπολίτευσης στην διάρκεια της οποίας ιδεολογικοποιήθηκε και ,με όχημα τον λαικισμό που διέκρινε την πολιτική ζωή της χώρας, εκφράστηκε σε κάθε πτυχή του κοινωνικού γίγνεσθαι.Το αποτέλεσμα λοιπόν αυτής της πολιτικής ήταν να οδηγηθούμε σε έναν φαύλο κύκλο παραβατικότητας και ατιμωρησίας ο οποίος οδήγησε στην αποδυνάμωση όλων των θεσμών που έχει ανάγκη μία ευνομούμενη πολιτεία.

Τις μέρες αυτές διαπιστώνουμε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο τα συμπτώματα αυτής της αποθεσμοποίησης χωρίς όμως να αντιλαμβανόμαστε την αιτία του προβλήματος.Σε αντίθετη περίπτωση θα καταλάβαινε ο κ.Αλαβάνος ότι όταν δηλώνει ότι «η κυβέρνηση οφείλει να σταματήσει άμεσα την προκλητική παρουσία των ΜΑΤ και φέρει ακέραιη την ευθύνη για την τυχόν συνέχιση της στρατηγικής της έντασης και της βίας» είναι σαν να λέει σε κάθε κουκουλοφόρο:συνεχίστε τις εκδηλώσεις βίας και εμείς είμαστε εδώ για να σας δικαιολογήσουμε.

Όσο όμως αδυνατούμε να αποδώσουμε στον κάθε έναν(και πρώτα απ'όλα στον εαυτό μας) την ευθύνη που του αναλογεί για τις πράξεις του τόσο η κρίση θα βαθαίνει θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα μας.

Ανακοίνωση των Φιλελεύθερων Φοιτητών

Οι Φιλελεύθεροι Φοιτητές εξέδωσαν ανακοίνωση για τον τραγικό θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου καθώς και για τα βίαια επεισόδια που ακολούθησαν σε όλη την Ελλάδα

Ένα μεγάλο παράδειγμα από ένα «μικρό» κόμμα

Την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου ολοκληρώθηκε η διαδικασία κατάρτισης του ευρωψηφοδελτίου των Οικολόγων – Πρασίνων με την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας των μελών του κόμματος. Η διαδικασία , πολύ καλά οργανωμένη, είναι ένα μοναδικό παράδειγμα εσωκομματικής δημοκρατίας στην ελληνική πολιτική σκηνή. Την στιγμή μάλιστα που το κόμμα αυτό φαίνεται , από τις δημοσκοπήσεις , να χτυπάει την πόρτα του ευρωκοινοβουλίου .
Με επιστολική ψήφο αλλά και με κάλπες στις μεγάλες πόλεις τα μέλη των Οικολόγων ανέδειξαν τους υποψήφιους ευρωβουλευτές τους και μένει το αποτέλεσμα να νομιμοποιηθεί από το επερχόμενο συνέδριό τους.
Φαίνεται να προχωρούν ήδη στην εκτέλεση ενός καλοσχεδιασμένου προεκλογικού αγώνα αλλά παράλληλα δίνουν σημασία στους όρους της εσωτερικής τους συγκρότησης.
Να θυμίσω την δήλωση του , πρωτεύσαντα στην διαδικασία αυτή, Μιχάλη Τρεμόπουλου στον Αγγελιοφόρο της Θεσσαλονίκης : «εκπροσωπούμε τους πολίτες της Οικολογίας και του φιλελευθερισμού (!)». Μια θαρραλέα δήλωση την εποχή που οι συκοφάντες του φιλελευθερισμού αλωνίζουν.

Νέα Επίθεση Κουκουλοφόρων στο Α.Π.Θ

Άνανδρη επίθεση δέχτηκε από ομάδα κουκουλοφόρων ο διευθυντής της φυλακής Διαβατών κατά την διάρκεια διάλεξης στην νομική του ΑΠΘ στην οποία ήταν προσκεκλημένος .Η τελευταία αυτή επίθεση έρχεται να προστεθεί σε σειρά άλλων για να επιβεβαιώσει περίτρανα το ουσιαστικό έλλειμμα δημοκρατίας που παρατηρείται εντός του πανεπιστημίου.Σχετικά με το συμβάν οι Φιλελεύθεροι Φοιτητές εξέδωσαν εκτενή ανακοίνωση.

40 χρόνια reason (λογικής)

Το 1968 πρωτοεμφανίστηκε ένα έντυπο, το reason διεκδικώντας τον τίτλο του «υπερασπιστή» της ελεύθερης σκέψης και των ελεύθερων αγορών. Ο πρώτος του εκδότης , Lanny Friedlander, κυκλοφόρησε στην Βοστόνη μερικές δακτυλογραφημένες σελίδες με δικά του , κυρίως, κείμενα.
40 χρόνια αργότερα το reason έχει 2,7 εκατομμύρια περισσότερους επισκέπτες στην ιστοσελίδα του από τους αναγνώστες αυτού του πρώτου φύλλου.
Είναι ίσως το μοναδικό βήμα , παγκόσμια, για τον φιλελεύθερο (libertarian) λόγο , για τους υποστηρικτές του F.A. Hayek, της Ayn Rand, του Ludwig von Mises, του Murray Rothbard, του Rodert Nozick, του Albert Jay Nock, του Henry Hazlitt κ.ά. .
Τα πρώτα χρόνια της κυκλοφορίας του , το όραμα που πρότεινε το reason , φαινόταν σαν μια ουτοπία απέναντι σε ένα κόσμο με κυβερνήσεις να ελέγχουν κάθε κομμάτι οικονομικής δραστηριότητας, με ισχυρό κρατικό έλεγχο των τιμών και των μισθών, υψηλούς δασμούς στις εισαγωγές και χρηματικές ενισχύσεις των εξαγωγών και όλο τον μηχανισμό του Keynes σε πλήρη ανάπτυξη σε όλο τον δυτικό κόσμο. Στην αντίπερα όχθη τα κολεκτιβιστικά καθεστώτα έδιναν την εντύπωση πως θα επιβιώσουν αιώνια με επαναλαμβανόμενα πενταετή πλάνα ανάπτυξης και την δημιουργία του νέου ανθρώπου χωρίς εγωισμό και χωρίς συμφέρον.
Την ίδια εποχή το χάπι αντισύλληψης μόλις είχε νομιμοποιηθεί για τις παντρεμένες γυναίκες, μια νέα τεχνολογία επέτρεπε μερικά πανεπιστήμια στις ΗΠΑ να επικοινωνούν άμεσα με ηλεκτρονικά μέσα και μια μεσαία τάξη στην Δύση έβρισκε την ευκαιρία , με την αυξανόμενη οικονομική ευημερία , να πειραματιστεί με πολλά και διαφορετικά είδη life style. Το κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων δεν θα το έβρισκε κανείς σαν λήμμα στην Encyclopedia Britannica, για δικαιώματα των μεταναστών δύσκολα θα έβρισκες συζήτηση και η μουσική δεν είχε ακόμη κατηγορία έθνικ.
Σήμερα ένας νέος «επίπεδος» κόσμος έχει δημιουργηθεί, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης έχει παγκοσμιοποιηθεί (;), όλη η ανθρώπινη – αλλά και η απάνθρωπη -γνώση έχει ψηφιοποιηθεί και διαχέεται στην βιόσφαιρα, όλοι μας μπορούμε να μετρήσουμε τους ανθρώπους που ζουν με λιγότερο από 1 $ την ημέρα, η οικονομική κρίση μεταδίδεται σε όλο τον κόσμο ταχύτερα από τις ιστορικές επιδημίες πανώλης (που παρεμπιπτόντως έχουμε χρόνια να παρατηρήσουμε απευθείας) και άλλα τέτοια φαινόμενα που εμφανίζονται στον ορίζοντα μπορούμε πολύ εύκολα να τα χρεώσουμε στο όραμα αυτό του reason του 1968 : στον παγκόσμιο καπιταλισμό και στην ελευθερία.
Και όμως αυτό το όραμα του reason καμία κυβέρνηση και κανένας πολιτικός στον κόσμο δεν το ενστερνίστηκε και δεν το εφάρμοσε ποτέ. Όλοι , ή σχεδόν όλοι , το κατήγγειλαν και το δαιμονοποίησαν. Τα τοτέμ του αντι-καπιταλισμού και του αντί-νέο-φιλελευθερισμού θα τα βρείτε τοποθετημένα σε περίοπτη θέση σε όλο τον κόσμο.
Όμως η ελευθερία προχωρά γιατί το όραμα του reason τελικά είναι το όραμα του ανθρωπισμού , είναι η ίδια η ανθρώπινη φύση, που όπως ο Δαρβίνος παρατήρησε πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει απλά θα μπορούσε αυτό να γίνεται με λιγότερο ανθρώπινο πόνο, με λιγότερες χαμένες ανθρώπινες ζωές.

Aνακοίνωση για την εκδήλωση των Φιλελεύθερων Φοιτητών

Οι Φιλελεύθεροι Φοιτητές έχουν την τιμή να ανακοινώσουν πως η εκδήλωση με τίτλο «Ελληνικό Πανεπιστήμιο: κρίση και μεταρρύθμιση» διεξήχθη με ιδιαίτερη επιτυχία. Θερμή ήταν η ανταπόκριση στην πρόσκλησή μας των πολιτών, που γέμισαν την αίθουσα του Μακεδονία Παλάς, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ευχάριστη και ευνοική για διάλογο. Ακαδημαϊκοί, πνευματικοί άνθρωποι, σπουδαστές και πολίτες που ενδιαφέρονται για το μέλλον του ελληνικού πανεπιστημίου προσήλθαν στο χώρο της εκδήλωσης και ενημερώθηκαν σχετικά από τις εξαιρετικές εισηγήσεις.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους ομιλητές μας, τους καθηγητές Γεώργιο Μπήτρο και Θέμη Λαζαρίδη και τον κ. Νάσιο Τσιούρα, για τη συμμετοχή τους. Θέλουμε, ακόμη, να ευχαριστήσουμε όλους όσοι βοήθησαν ηθικά ή υλικά, με την ατομική τους συνεισφορά στην πραγματοποίηση της διάλεξης.

Τονίζουμε, τέλος, ότι αυτή η εκδήλωση ήταν μόνο η αρχή. Η έντονη παρουσία και, κυρίως, η δυναμική παρέμβαση των Φιλελεύθερων Φοιτητών στα πανεπιστήμια είναι πια γεγονός. Η μεγάλη περιπέτεια του φοιτητικού Φιλελευθερισμού ξεκινά.

Ελληνικό Πανεπιστήμιο:Κρίση και Μεταρρύθμιση

Oι Φιλελεύθεροι Φοιτητές και το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών σας προσκαλούν σε εκδήλωση με τίτλο : Ελληνικό Πανεπιστήμιο:Kρίση και Mεταρρύθμιση.

Η εκδήλωση θα λάβει χώρα το Σάββατο 29 Νοεμβρίου στις 19.00, στο Μακεδονία Παλλάς στη Θεσσαλονίκη και θα είναι ανοιχτή στο κοινό.

Ομιλητές:Γεώργιος Μπήτρος, καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Θέμης Λαζαρίδης, καθηγητής στο Τμήμα Χημείας του City College / City University of New York, διαχειριστής των ιστολογίων Greek University Reform Forum και "Αξιολόγηση Βουλευτών"

Νάσιος Τσιούρας,δικηγόρος

Συντονιστής: Χάρης Μ. Πεϊτσίνης, δικηγόρος

Ο Αρχιεπίσκοπος, με τον οποίο μπορούμε να διαφωνούμε

Συνιστώ να διαβάσετε τη συνέντευξη του νέου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου στην Ελευθεροτυπία της Κυριακής που πέρασε (πρόκειται για την πρώτη συνέντευξη που παραχωρεί μετά την εκλογή του). Μπορεί να έχουμε αντίθετες θέσεις σε αρκετά θέματα, δεν μπορούμε όμως παρά να επικροτήσουμε τη ρητή καταδίκη της πατριδοκαπηλείας εκ μέρους του. Ιδιαιτέρως αξιόλογη και η αναφορά του στον εθνικιστικό διαχωρισμό των διαφόρων εκκλησιών του ορθοδόξου δόγματος.

Το κακό μετρό και το οικολογικό τραμ

Δύο ημέρες, κατά τις οποίες η Αθήνα είχε ουσιαστικά παραλύσει εξ αιτίας της απεργίας που κρατούσε κλειστό το τραμ, έδωσαν την αφορμή γι' αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Δημήτρη Καστριώτη στο "Βήμα". Πραγματικά, θυμήθηκα τον καιρό της διαμάχης για την κατασκευή μετρό ή τραμ στη Θεσσαλονίκη και τις ρομαντικές και ευαίσθητες κραυγές υπέρ του "οικολογικού" τραμ και κατά του κακού μετρό. Στην Αθήνα λειτούργησαν και τα δύο. Από τη σύντομη προσωπική εμπειρία μου στην πρωτεύουσα μπορώ να βεβαιώσω για την αλήθεια των όσων γράφει ο συγγραφέας του άρθρου, τόσο για το μετρό (και την παράλυση της Πέμπτης και της Παρασκευής), όσο και για το τραμ - και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω στην πρόταση που περιέχει το άρθρο του: "Ο κόσμος που «αγάπησε» το μετρό δείχνει ότι το κυκλοφοριακό δεν αντιμετωπίζεται με ιδεολογικές προσκολλήσεις, πεζοδρόμους ή «μέσα σταθερής τροχιάς» στην επιφάνεια". Οι προτεινόμενες λύσεις σε κάθε δεδομένη κατάσταση πρέπει να αξιολογούνται με βάση την πρακτικότητά τους, τις προβλεπόμενες άμεσες και μεσο-μακροπρόθεσμες (θετικές και αρνητικές) συνέπειές τους και όχι από συνθηματολογικούς αφορισμούς. 

Το «δόγμα Λιακόπουλου» από τηλεοπτική σαπουνόπερα γίνεται και πολιτική άποψη υπουργού της ελληνικής κυβέρνησης.
Συγκεκριμένα συνέντευξή του στην εφημερίδα "Μακεδονία της Κυριακής" ο υπουργός Μακ. Θράκ. Κ. Μαργαρίτης Τζίμας απαντάει ως εξής στην ερώτηση: "Βλέπετε γενικότερα το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση να έχει γίνει στόχος επιθέσεων;" :
Σαφέστατα έχει γίνει στόχος επιθέσεων. Μου προξενεί εντύπωση πως μετά το άνοιγμα Καραμανλή στη Ρωσία άρχισαν τα όργανα. Κρίνοντας το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό, βλέπω πως μετά τις εκλογές του 2007 και τις ενεργειακές συμφωνίες με τη Ρωσία η κυβέρνηση δέχεται επίθεση, άλλοτε δικαιολογημένη άλλοτε όμως κυρίως άδικη.
«Συνδέει δηλαδή ξεκάθαρα την αποκάλυψη των σκανδάλων στα οποία φέρονται αναμεμειγμένα κυβερνητικά στελέχη με πιθανή συνομωσία εναντίον της κυβέρνησης της χώρας! Κι αν αυτό ακουγόταν ως ψίθυρος μεταξύ των στελεχών της κυβερνητικής παράταξης είναι η πρώτη φορά που κάποιος βουλευτής και μάλιστα εν ενεργεία υπουργός, προχωράει σε μια τέτοια δήλωση.
Βέβαια ακολουθεί άλλη μια ερώτηση η οποία αναφέρεται άμεσα στον αμερικανικό παράγοντα:
-Το 1993 πληροφορηθήκαμε ότι θα έχουμε πρόωρες εκλογές από τον αμερικανό πρέσβη. Μήπως πίσω από αυτές τις επιθέσεις κρύβεται η αμερικανική ενόχληση για την ελληνορωσική προσέγγιση;» (greece-salonica.blogspot.com)
Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους ο αμερικανικός παράγοντας έστησε το αλισβερίσι Ρουσόπουλου-Εφραίμ για την κατάφωρα παράνομη ανταλλαγή της δημόσιας περιουσίας;
Ο κουμπάρος Αναγνωστόπουλος με εντολή του αμερικανού πρέσβη εισέπραττε 4000000,00€ από την ΜΕΒΓΑΛ;
Ο υιός Σημαιοφορίδης (βλ. golden boy) σε συνεργασία με το State Department αγόραζε κρατικά δομημένα ομόλογα και ζημίωνε το κρατικό ασφαλιστικό ταμείο των δημοσίων υπαλλήλων;
Αν αυτά και άλλα τόσα είναι έτσι όπως ο κ. Τζίμας μας τα λέει τότε συμβαίνει το εξής παράδοξο: Όλος ο μηχανισμός της ΝΔ συνεργάζεται με τους Αμερικανούς για να υπονομεύσουν την συνεργασία της κυβέρνησης της ΝΔ με τους Ρώσους.
Αν δεν είναι έτσι τότε ο κ. Τζίμας είναι απλά άλλο ένα αθώο παιδάκι στην παιδική χαρά της διακυβέρνησης ΝΔ.
Σ.Σ. η φωτογραφία είναι του Γιώργου Μαργαρίτη που τα λέει καλύτερα

Η ολοκληρωτική αντίληψη της Νέας Δημοκρατίας

Σαν πολύ δεν ασχολούμαστε τώρα τελευταία με τη Νέα Δημοκρατία; Κι όμως, βρήκε ακόμη ένα τρόπο να μας προκαλέσει αρνητική έκπληξη - διαβάστε την παρακάτω δήλωση του Γραμματέα της, κ. Ζαγορίτη αναφορικά με τον κ. Τατούλη: "Δεν μπορεί να έχει δίκιο ένας απέναντι σε 151"! Δηλαδή ο ρόλος του Βουλευτή, η ανεξαρτησία του, η αυτόνομη σκέψη, η αυτόνομη κρίση - όλα αυτά πάνε περίπατο! Και η προσωπική αντίληψη πρέπει να υποτάσσεται στην πλειοψηφία, μειοψηφία = ανυπαρξία, άδικο! Πρόκειται για τρόπο σκέψεως που θα ταίριαζε πάρα πολύ σε ολοκληρωτικό κόμμα και όχι σ' ένα που, κάποτε, απεκαλείτο φιλελεύθερο. Η ορθοκρισία διά της πλειοψηφίας! (για να μην μπούμε σε θέματα ουσίας, στο κατά πόσον και οι 151 συμφωνούν με τον κ. Ζαγορίτη ή απλώς δεν τολμούν να εκφράσουν τη διαφωνία τους)

Μ' αγαπά, δεν μ' αγαπά

Η διαρκής μεταβολή της συνολικής αριθμητικής δύναμης που χαρακτηρίζει την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας για κάποιο λόγο μου θυμίζει το παλιό "μ' αγαπά, δεν μ' αγαπά", με τη διαφορά ότι τα πέταλα της μαργαρίτας δεν αφαιρούνται μόνο, αλλά και ξανακολλούν. Μένει να δούμε πότε θα επιστρέψει στην τιμημένη ΚΟ ο κ. Τατούλης, ο οποίος στη συνέντευξή του στο "Έθνος" είπε πράγματα που μάλλον οι περισσότεροι πολίτες σκέφτονται. Πέρα όμως από την παιχνιδίστικη διάθεση που δημιουργούν οι ευτράπελες ενέργειες ενός κομματικού (και, κατά δυστυχίαν, παράλληλα κυβερνητικού) σχηματισμού που έχει απωλέσει την ψυχραιμία του, υπάρχουν κάποια σοβαρά ζητήματα ουσίας και πολιτικού λόγου αναφορικά τόσο με το κόμμα της ΝΔ, όσο και με τον ίδιο τον κ. Τατούλη.

Η Νέα Δημοκρατία, η οποία έχει μια ισχνή πλειοψηφία στη Βουλή (αποτέλεσμα των εκλογών, στις οποίες κατέφυγε ο κ. Πρωθυπουργός για να έχει ενισχυμένη εντολή για "μεταρρυθμίσεις"!), έχει μεταβληθεί ήδη από καιρού σε ολοκληρωτικό κόμμα. Έχει απαγορεύσει ακόμη και στους βουλευτές της, οι οποίοι έχουν εντολή από το λαό και όχι από το κόμμα, να εκφράζονται κατά τον τρόπο που αυτοί κρίνουν ότι προωθεί τα συμφέροντα των εκλογέων τους. Δεν ξέρω εάν ο ολοκληρωτισμός αυτός προέρχεται από πλήρη αδυναμία ν' αντιληφθούν τα βασικά στελέχη (κυρίως ο Πρωθυπουργός) ότι μπορεί να μην έχουν σε όλα δίκαιο, από το άγχος να δείχνουν ότι είναι συμπαγής και αδιάρρηκτος κομματικός στρατός, από το φόβο της κριτικής την οποία αποδιώχνουν ακόμη και όταν δεν γίνεται δημοσία ή από συνδυασμό όλων των παραπάνω παραγόντων. Το σίγουρο είναι ότι έχουν επιβάλει μια ασφυκτική πίεση στα μέλη της κοινοβουλευτικής τους ομάδας όχι μόνο λόγω της απειλής της διαγραφής ή της καταφυγής σε εκλογές, αλλά και την καλλιέργεια ενός γενικότερου κλίματος περί προδοσίας όχι μόνο του κόμματος, αλλά και της χώρας (ποιος έχει το δικαίωμα να διαφωνεί εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσεως;).

Η τρομοκρατία αυτή επικρατεί, επειδή οι περισσότεροι βουλευτές της κυβερνώσας παράταξης (για να είμαστε δίκαιοι, το φαινόμενο αυτό δεν είναι αποκλειστικό της ΝΔ) δεν ενδιαφέρονται να επιτελέσουν τα καθήκοντά τους, αλλά νοιάζονται προφανώς περισσότερο για την επανεκλογή τους, η οποία εξαρτάται πλήρως από την παράταξη. Και, βέβαια, καταντά σε ελεεινή προσωπολατρεία για τον εκάστοτε επικεφαλής του κόμματος, ο οποίος ποτέ δεν κάνει λάθη, το πολύ-πολύ να "παραπληροφορείται" από κακούς συμβούλους.

Μέσα στο κλίμα αυτό έρχεται ο κ. Τατούλης και επιχειρεί να αφυπνίσει κάποιους ανθρώπους, μεταξύ τους και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, λέγοντάς του τα αυτονόητα: ότι έχει και ο ίδιος προσωπικά πολιτική ευθύνη, ότι το κόμμα γίνεται ρεζίλι κ.λπ. Αλλά ο Πρωθυπουργός και οι περί αυτόν είτε στρουθοκαμηλίζουν, είτε έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Έχουμε σοβαρό πρόβλημα λειτουργίας, λέει ο κ. Τατούλης, πώς τολμάς και μιλάς για τέτοια πράγματα εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσεως του απαντά ο κ. Ζαγορίτης. Η διαφαινόμενη διαγραφή του κ. Τατούλη και από το κόμμα της ΝΔ προφανώς του στερεί τη δυνατότητα να διεκδικήσει βουλευτική έδρα στις επόμενες εκλογές. Το κόμμα του θα επιβραβεύσει όσους προσκυνούν σεμνά και ταπεινά την κυβέρνηση και δεν έχουν την αναίδεια να ασκήσουν κριτική.

Δεν μπορώ να διαβλέψω κάποια υστεροβουλία στη στάση που τηρεί ο κ. Τατούλης. Σε προσωπικό επίπεδο το μόνο που θα κερδίσει θα είναι να έχει ήσυχη τη συνείδησή του ότι τιμά την ψήφο όσων τον ανέδειξαν. Μακάρι το ελληνικό Κοινοβούλιο να διέθετε κι άλλα μέλη με θάρρος της γνώμης αντίστοιχο με τον κ. Τατούλη. Το μόνο που μπορώ να κάνω από εδώ, τη μακρινή Άγρια Δύση, είναι να του πω ότι στα μέρη μας τις αρετές του τις τιμούμε και τις προβάλλουμε.

Ο Νέος Πρόεδρος και η Δυναμική μιας Κοινωνίας

Η Αμερική εξέλεξε τον πρώτο Αφροαμερικανό πρόεδρο ο οποίος με την χαρισματική του προσωπικότητα και μια καμπάνια που θα μείνει στο πάνθεον της πολιτικής επικοινωνίας κατάφερε να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο που βρέθηκε στο δρόμο του.
Ο Ομπάμα είναι σήμερα κάτι περισσότερο από πρόεδρος των ΗΠΑ, είναι ένα σύμβολο.Έχει πλέον ταυτιστεί τόσο πολύ με το κεντρικό σύνθημα της εκστρατείας του (change) που τόσο οι Αμερικανοί πολίτες όσο και ο υπόλοιπος κόσμος είναι έτοιμοι να συστρατευθούν μαζί του στις προσπάθειες που θα κάνει τόσο στο πεδίο της οικονομίας όσο και στο ζήτημα του Ιρακ. Συγχρόνως όμως, οι προσδοκίες των πολιτών είναι εξαιρετικά υψηλές πράγμα το οποίο μπορεί να αποβεί μοιραίο για τον ίδιο.
Τι περιμένει άραγε ένας φιλελεύθερος από τον Ομπάμα; Περιμένει μάλλον να κάνει πράξη τις υποσχέσεις του σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική. Έχει ωστόσο και την ελπίδα ότι θα ακούσει τους οικονομικούς συμβούλους του από το Σικάγο και δεν θα τηρήσει όσα είπε περί προστατευτισμού στην οικονομία. Η αλήθεια είναι πως στα ζητήματα εσωτερικής πολιτικής αναμένει από τον Ομπάμα μία βελτιωμένη εκδοχή της διακυβέρνησης Κλίντον
Οι αμερικανικές εκλογές όμως στέλνουν και ένα μήνυμα προς όλο τον κόσμο (μεταξύ άλλων και σε εμάς). Δείχνουν την δυναμική μιας κοινωνίας η οποία προχωρά μπροστά και υπερβαίνει διλλήματα του παρελθόντος. Μέσα σε περίπου 50 χρόνια μία φυλλετική ομάδα που δεν είχε πολιτικά δικαιώματα και ήταν πλήρως περιθωριοποιημένη κατάφερε να εκλέξει τον πρόεδρο της χώρας.Ας σκεφτεί κανείς, αν στην σημερινή ''προοδευτική'' Ελλάδα θα ήταν δυνατό να εκλεγεί κάποιος με καταγωγή π.χ από την Αλβανία.
Υπάρχει ίσως και κάτι ακόμη πιο σημαντικό το οποίο θα πρέπει να κρατήσουμε από αυτές τις εκλογές. Ο Ομπάμα δια της επιτυχίας του δείχνει τον δρόμο σε κάθε πολίτη που προσπαθεί να πετύχει τους στόχους του είτε αυτοί βρίσκονται στην ιδιωτική είτε στην δημόσια σφαίρα. Προτρέπει έμμεσα τον καθένα να αγωνιστεί για να ξεχωρίσει και να ξεφύγει από το (και ελληνικό) σύνδρομο του ελάχιστου κοινού παρονομαστή και της μετριοκρατίας.
Εν τέλει, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα δικαιώσει τις προσδοκίες των πολιτών, μπορούμε όμως με βεβαιότητα να ισχυριστούμε ότι έχει ήδη καταφέρει να αναζωογονήσει τις ελπίδες τους.

Το κατάλληλο δελτίο ειδήσεων

Το CNN αναδείχθηκε ως έγκυρος φορέας πληροφόρησης από τον πόλεμο του κόλπου το 1991, το BBC και η Deutche Welle έδιναν τον πόλεμο της ειδησεογραφίας απέναντι στον Γκαίμπελς.

Απέναντι στην κυβέρνηση Καραμανλή/Ρουσόπουλου η Ελληνοφρένεια, τηρώντας τις αναλογίες, αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρει...

Ιδού ο ένοχος!

Ο φίλος μας Παναγιώτης Τράντος (http://trantos.blogspot.com) συνέλαβε και μας αποκαλύπτει τον υπεύθυνο για την παγκόσμια οικονομική κρίση

Make the turkeys vote for Christmas

Η κυβέρνηση εξαγγέλλει την ενίσχυση των τραπεζών στην Ελλάδα με 28δις €, ισχυρίζεται ότι νόμιμα και ηθικά παρέδιδε δημόσια περιουσία αξίας εκατομμυρίων € στον Εφραίμ και η ΓΣΕΕ - με την στήριξη και του ΣΥΡΙΖΑ - …. διαδηλώνει υποστηρίζοντας την παροχή 35 εκ .€ , ως δάνειο με κρατική εγγύηση, στον γνωστό και μη εξαιρετέο Λαναρά.
Το επόμενο που περιμένω είναι να διαδηλώσουν οι γαλοπούλες για να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα μια φορά τον μηνα.

Ντροπή!

Η Νέα Δημοκρατία δεν θα παραστεί κατά τη συζήτηση για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής, η οποία θα διερευνήσει ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες στο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου. Αυτή η απαράδεκτη, αντικοινοβουλευτική ενέργεια ήταν ο μόνος τρόπος για να παρακαμφθεί η διαδικασία της μυστικής ψηφοφορίας που θα διενεργείτο, μήπως δηλαδή κάποιος ή κάποιοι βουλευτές, των οποίων οι ψήφοι δεν θα είναι ονομαστικές, αποφασίσουν κατά συνείδηση ότι πρέπει να διερευνηθούν και ποινικές ευθύνες υπουργών. Ό,τι κι αν έχει γραφεί στο ιστολόγιο αυτό ή αλλού για την κατάντια του κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας επιβεβαιώνεται και με το παραπάνω! Ο Πρωθυπουργός φοβάται ένα δυσάρεστο αποτέλεσμα της ψηφοφορίας - φοβάται την ειλικρινή έκφραση των προτιμήσεων των βουλευτών του για ένα τόσο κρίσιμο θέμα - και, για το λόγο αυτό, απλώς "αποσύρει" την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αν αυτό δεν πείθει κάποιους για το πραγματικό, αυταρχικό πρόσωπο του κυβερνώντος κόμματος και του ίδιου του Πρωθυπουργού, δεν ξέρω τι θα απαιτηθεί.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία του Chris Tame

Ο Chris Tame γεννήθηκε στο Enfield της Βρετανίας τον Δεκέμβριο του 1949. Ήταν συγγραφέας, πολιτικός ακτιβιστής, λάτρης των πολεμικών τεχνών και οπαδός του Elvis. Ο Chris ήταν πολιτικός ακτιβιστής στην Βρετανία και εργάστηκε ακούραστα για 30 περίπου χρόνια για την αναγέννηση του βρετανικού φιλελευθερισμού, μιας παράδοσης που βρίσκεται σε αποσύνθεση.

Εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο στις αρχές της δεκαετίας του 70, μιας περιόδου με έντονες πολιτικές συγκρούσεις , μια εποχή υψηλού πληθωρισμού, υψηλής ανεργίας και με ανυπόφορα επίπεδα φορολογίας και κρατικού παρεμβατισμού.
Ριζοσπαστικές νεολαιίστικες κινήσεις σε σύμπραξη με συνδικαλιστικές ενώσεις σχεδίαζαν να αντικαταστήσουν εκείνο το μικτό σύστημα ανοικτής και κρατικοελεγχόμενης οικονομίας, ενός κράτους πρόνοιας που δημιουργήθηκε την δεκαετία του 40. Από την άλλη πλευρά οι συντηρητικές δυνάμεις με πλαίσιο αναφοράς τις ελεύθερες αγορές και χρηματοδότηση από τις επιχειρήσεις συνέθεταν τις δύο μεγάλες αντίπαλες δυνάμεις.
Ο Tame συνεργάστηκε με πολλές από τις οργανώσεις της δεύτερης παράταξης – των συντηρητικών – αλλά ενδιαφέρθηκε περισσότερο να διαμορφώσει μια ισχυρή φωνή υπέρ της παραδοσιακής μορφής του κλασσικού φιλελευθερισμού. Τον φιλελευθερισμό του John Stuart Mill, του John Locke του Herbert Spencer.
Σαν αποτέλεσμα το 1979 προέκυψε η Φιλελεύθερη Συμμαχία και ο Chris ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της.
Η στρατηγική του σκόπευε σε μια μελλοντική ηγεμονία στις τάξεις των διανοούμενων σε βάθος χρόνου. Σε μια βαθιά μεταβολή την βρετανικής κοινωνίας που είχε μολυνθεί από τον κρατισμό δεκαετιών. Την ίδια εποχή η Margaret Thatcher εμφανιζόταν κυρίαρχη στο πολιτικό σκηνικό και έδινε τις μάχες της με το κατεστημένο του Arthur Scargill. Προσπάθησε πράγματι σκληρά για να δείξει την αντιφατική πολιτική της Thatcher που μιλούσε για ελεύθερη αγορά αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελε απόλυτη ελευθερία.

Ο Chris διέσχισε όλο αυτό το χρονικό διάστημα στο μικρό του βιβλιοπωλείο στο Covent Garden μαζί με ελάχιστους φίλους και συνοδοιπόρους, η Φιλελεύθερη Συμμαχία του ποτέ δεν βρήκε βήμα στο mainstream ραδιόφωνο και στα ΜΜΕ της χώρας του. Με μικρά βήματα και με την βοήθεια του Internet μπόρεσε να έχει μια μικρή απήχηση σε μερικές χιλιάδες ανθρώπους το 2000 σε πείσμα όλων των δυσχερειών και των απογοητεύσεων που δοκίμασε.
Το 2005 διαγνώστηκε στον Chris μια επιθετική μορφή καρκίνου και στις 30 Μαρτίου του 2006 έφυγε από την ζωή ήσυχα μέσα στον ύπνο του.
Έναν χρόνο μετά η Φιλελεύθερη Συμμαχία με την διακήρυξη της Αναβύσσου ξεκινούσε την παρουσία της στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό και κανείς δεν μνημόνευσε τον Chris Tame σε αυτό το ιδρυτικό συνέδριο αλλά οι περισσότεροι από εμάς είχαμε σαν παράδειγμα τα επιτεύγματα της Margaret Thatcher στο ίδιο χρονικό διάστημα.
Δυστυχώς ο Chris και η Margaret δεν συναντήθηκαν, τουλάχιστον πολιτικά ποτέ. Ίσως η συνύπαρξή τους να μας έκανε ακόμη πιο υπερήφανους χωρίς να μειώσει την αξία και την συμβολή του Chris στον αγώνα για την ελευθερία.
Ο φίλος μου David King. Από το Farnham της κεντρικής Αγγλίας ήταν με τους διαδηλωτές έξω από τα ανθρακωρυχεία όταν δεν γύριζε τα ελληνικά νησιά με οτοστόπ τότε. Τώρα εργάζεται σαν εκπαιδευτικός σύμβουλος σε προγράμματα για ανθρώπους με προβλήματα όρασης και όπως μου είπε με την Thatcher το βράδυ κοιμηθήκαμε στον 18ο αιώνα και το πρωί ξυπνήσαμε στο 20ο. Τώρα σκέφτεται αν έπειτα από τον Tony Blair θα ψηφίσει τον Cameron ή τον Nick Clegg των Lib Dem’s.
Η εξιστόρηση αυτή φυσικά θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη κατ’ αναλογία. Μάλλον δεν μπορούμε να διακρίνουμε κάποιον σαν την Thatcher στην πολιτική σκηνή της χώρας μας, μα ακόμη πιο σίγουρα δεν υπάρχει κανένας σαν τον Chris Tame.

Συνέδρια και αλλού

Σε παράλληλη τροχιά με την Φιλελεύθερη Συμμαχία βρίσκεται και το ΚΚΕ, ανακοινώνοντας το κείμενο θέσεων για το 18ο Συνέδριο. Θέσεις που δεν θα αλλάξουν ούτε κατά μία λέξη και απλά οι σύνεδροι θα επικυρώσουν.
Στα κολεκτιβιστικά κόμματα, του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού η εξουσία βρίσκεται αδιαμφισβήτητα στα χέρια αυτών που «επιβίωσαν» από τις εσωτερικές πολιτικές διεργασίες και πάντα στα συνέδρια και στις συγκεντρώσεις επιβεβαιώνεται ο φωτισμένος δρόμος που δείχνει η ηγεσία τους.
Οι εξελίξεις έρχονται να επιβεβαιώσουν τις προβλέψεις της ΚΕ, οι συνθήκες πάντα είναι σε βάρος της δράσης του ΚΚΕ αλλά σε πείσμα αυτών το κόμμα προχωρεί.
«Είμαστε κόμμα, δεν έχουμε ηγέτες» δηλώνει η Παπαρήγα, σχολιάζοντας την πιθανότητα αντικατάστασής της στην ηγεσία της ΚΕ. Στο ίδιο κλίμα και οι δηλώσεις του «διαδόχου» σ. Δημήτρη Κουτσουμπά : « Στο ΚΚΕ δεν υπάρχουν ομάδες, ούτε ομαδάρχες, ούτε διάδοχοι». Σίγουρα υπάρχει μόνο ο ταξικός εχθρός, ο ιμπεριαλισμός που αν και δείχνει σημάδια εξασθένησης γίνεται, ταυτόχρονα ,και πιο επικίνδυνος.
Φυσικά στο κείμενο θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το επερχόμενο συνέδριο υπάρχει και η απαραίτητη αυτοκριτική του στυλ : «το μεγαλύτερο μου ελάττωμα είναι πως είμαι πολύ ειλικρινής», όπως και η επισήμανση των κινδύνων από τον οπορτουνισμό των ρεφορμιστών (βλέπε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ).
Η κυρίαρχη διαφορά των φιλελεύθερων από τους κομμουνιστές είναι αυτή η άποψη για τις συλλογικότητες. Οι αριστεροί πιστεύουν πως το άτομο είναι δεμένο μόνο με τις συλλογικότητες και την συλλογική δράση και σκέψη και πως πρέπει η ατομική του δράση να εξυπηρετεί το «κοινό καλό».
Η Ayn Rand ισχυρίζεται πως «κανένας τύραννος δεν ήρθε στην εξουσία χωρίς να λέει πως υπερασπίζεται το κοινό καλό». Ο George Orwell περιέγραψε ως μοναδικό αποτέλεσμα του κολεκτιβισμού τον απόλυτο τρόμο όπως αυτόν που προκάλεσαν οι ισπανοί κονκισταδόρες. Ο Ludwig Von Mises απέδειξε ότι ο κολεκτιβισμός και η εξυπηρέτηση του κοινού καλού οδηγεί τις κοινωνίες σε αποσύνθεση και σε καταστροφικές συγκρούσεις.
Αυτή την παράδοση υπερασπιζόμαστε, αλλά όχι μόνο σαν θεωρία, οι φιλελεύθεροι και σε κάθε σύγκρουση συλλογικότητας με άτομα ενστικτωδώς σχεδόν ξεκινάμε από την υπεράσπιση των ατόμων.

Οι "Φιλελεύθεροι Φοιτητές" είναι γεγονός!

Είμαστε μια ομάδα φοιτητών της Θεσσαλονίκης οι οποίοι εμφορούμαστε από φιλελεύθερες αρχές. Επιθυμώντας, λοιπόν, να πραγματώσουμε τα ιδανικά του φιλελευθερισμού, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μία οργάνωση ώστε να φέρουμε τις ιδέες μας στο προσκήνιο. Φιλοδοξία μας είναι να εκφέρουμε με σταθερότητα και σαφήνεια ένα λόγο που θα υπερασπίζεται τα ιδανικά του Διαφωτισμού, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Ζώντας σε μία πόλη και σε ένα πανεπιστήμιο όπου κυριαρχούν η ανελευθερία και η προσκόλληση στο παρελθόν, διαπιστώνουμε ότι είναι φυσικό επόμενο η πολιτική να εξαντλείται στη ρηχή συνθηματολογία και στις σκουριασμένες πολιτικές του παρελθόντος. Σας καλούμε, λοιπόν, να συνδιαμορφώσουμε τη θεματολογία και τις δράσεις της νέας οργάνωσης προκειμένου να διατυπώσουμε μία εναλλακτική ιδεολογική και πολιτική πρόταση.

Disclaimer: Πέρα από τη συμμετοχή του καθενός ξεχωριστά σε οποιοδήποτε πολιτικό φορέα, οι ΦΦ δεν είναι παράρτημα κανενός κόμματος και δεν πρόκειται να συμμετέχουν σε φοιτητικές εκλογές.

Δείτε ακόμη το ιστολόγιο των φιλελεύθερων φοιτητών!

Για το επερχόμενο Συνέδριο της ΦιΣ

Επιλέγω να ανεβάσω το σχόλιό μου εδώ , μια και στο φόρουμ της ΦιΣ έχουν αναλάβει δουλειά οι ταλιμπάν και αν θέλει κάποιος να συνεχίσει τον "διάλογο" πρέπει να κάνει δύο Alt+Shift στο λεξιλόγιό του.
Μπορώ όμως να αναφέρω εδώ μια παρατήρηση που έκανα , στηριζόμενος σε γεγονότα.
Ο πρόεδρος και μερικά μέλη της ΔΕ έχουν πάρει αμπάριζα και επικοινωνούν επιλεγμένα με ορισμένα μέλη της ΦιΣ και μεταφέρουν επιλεκτικά πληροφόρηση χωρίς να αναλαμβάνουν την ευθύνη - δημόσια - να τοποθετηθούν στο φόρουμ ή στα blogs τους.
Η μεθόδευση αυτή, καθόλου πρωτότυπη, δείχνει ένδεια επιχειρημάτων αλλά το κυριότερο αποδεικνύεται ως μια προσπάθεια αναπλήρωσης ενός πολιτικού κενού. Ένα κενό πολιτικής δράσης , που σε συνδυασμό με την έλλειψη πόρων, φέρνουν την Συμμαχία στην θέση που έχει τώρα σαν κόμμα.
Η δική μου προσπάθεια είναι προς την κατεύθυνση κατάδειξης αυτών των αδυναμιών στη λειτουργία μας αλλά , πλέον, και στην έκθεση των συγκεκριμένων μελών , της ΦιΣ και της ΔΕ, που αποφασίζουν να δράσουν με αυτόν τον τρόπο.
Η αντιμετώπιση τέτοιων συμπεριφορών πρέπει να γίνεται με πολιτικούς και επιχειρησιακούς όρους.
Οι προτάσεις, όλες , όσες έχουν κατατεθεί στο φόρουμ είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Η αντιπρόταση είναι η σιωπή, η σιωπή και οι υπόγειες διαδρομές και η συνενόηση στα κρυφά αλλά και με ανομολόγητη ατζέντα.
Ο κίνδυνος που ελοχεύει είναι η ένταση που έχει ήδη δημιουργηθεί, να αποτρέψει όσους θέλουν νηφάλια να συμμετέχουν στην συζήτηση και να απαξιώσει όσους δρουν στα φανερά.
Στην πράξη η αντίδραση σε όσους τοποθετούν προτάσεις προς συζήτηση είναι η συλλογή κουκιών για τις ψηφοφορίες, οι κατ' ιδίαν επικοινωνία με μέλη της ΦιΣ "ευαίσθητους" κρίκους και όχι , επαναλαμβάνω για άλλη μιά φορά, η δημόσια έκθεση των επιχειρημάτων.
Αυτή είναι η δική μου αντίληψη για τα πράγματα και επιλέγω να εκτεθώ και να εκθέσω.

Η μεταβίβαση εξουσίας δεν είναι μεταβίβαση ευθύνης.

Για προσωπικούς λόγους δεν θα μπορέσω να μετακινηθώ στην Αθήνα για το Συνέδριο. Υπάρχουν σύνεδροι στους οποίους εμπιστεύομαι υποθέσεις το ίδιο σοβαρές με την ψήφο μου στο συνέδριο, και που ίσως να μην είχαν πρόβλημα να αναλάβουν την ηθική υποχρέωση να με εκπροσωπήσουν. Εν τούτοις έχω πολύ σοβαρές επιφυλάξεις στο να ορίσω εκπρόσωπο. Αν κάποιος ειδικός θα ήθελε να αναλάβει τα λογιστικά μου, τα νομικά μου ή τη γραμματειακή μου υποστήριξη, θα του τα έδινα με μεγάλη ανακούφιση. Με την πολιτική μου παρουσία και την ψήφο μου όμως δεν είναι το ίδιο πράγμα. Θα ήταν σαν να γράφω ή να σχολιάζω στο blog με εκπρόσωπο.

Οι εξουσιοδοτήσεις δεν μας ταιριάζουν

Σε συνέχεια των προηγούμενων post θα ήθελα να καταθέσω και εγώ την αποψή μου σχετικά με τις εξουσιοδοτήσεις. Παραβλέποντας λίγο το νομικό σκέλος της υπόθεσης, θα ήθελα να μείνω στην εικόνα που προσδίδει μία τέτοια κίνηση στο προφίλ του κόμματος.
Η φιλελεύθερη συμμαχία έχει ακολουθήσει σε πολλές περιπτώσεις πρωτόγνωρα ανοιχτές(για την Ελλάδα) διαδικασίες όσον αφορά την συγκρότηση και την λειτουργία της (π.χ. διάλογος ανάμεσα σε όλα τα μέλη μέσω διάδικτύου για την κατάρτιση του προγράμματος μας). Το πρότυπο του πολίτη ο οποίος συμμετέχει ενεργά στα πολιτικά πράγματα υπήρξε αναμφίβολα ο οδηγός του κομματος από την ίδρυση του μέχρι σήμερα.
Αντιλαμβάνομαι ότι η επιλογή των εξουσιοδοτήσεων μπορεί να έχει ως μοναδικό στόχο την διεύρυνση της συμμετοχής στις ψηφοφορίες, ωστόσο -κακά τα ψέματα- παραπέμπει σε παλαιοκοματικές μεθόδους με τις οποίες σε καμία περίπτωση δεν θα θέλαμε να ταυτιστούμε.Συν τοις άλλοις υποβαθμίζει την σημασία του ίδιου του συνεδρίου μέσα από το οποίο πρέπει να αναδειχθούν οι προτάσεις των υποψηφίων. Κατόπιν αυτών, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την ουσία των απόψεων των δύο προηγούμενων post και να εκφράσω και εγώ τη διαφωνία μου με τις εξουσιοδοτήσεις.

Όχι στις εξουσιοδοτήσεις!

Χωρίς να θέλω να ακολουθήσω το πνεύμα του δημοσιεύματος του Rantanplan και χωρίς να αποδίδω κακές προθέσεις σε κάποιον, ωστόσο πιστεύω ότι η παρουσία μελών με εξουσιοδοτήσεις στο συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας είναι, απλώς, αντιφατική αφ' εαυτής και χαζομάρα, οπωσδήποτε πάντως δεν εξυπηρετεί κάποια δημοκρατική σκοπιμότητα (δεν πιστεύω ότι εξυπηρετεί άλλες, να το ξεκαθαρίσω αυτό). Επίσης, η συμμετοχή ενός μέλους διαμέσου εξουσιοδότησης (εφ' όσον κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται στο καταστατικό του κόμματος, εκτός αν μου ξέφυγε κάτι) κατά τη γνώμη μου είναι νομικώς τουλάχιστον επισφαλής - αναφορικά με τα σωματεία (οι διατάξεις εφαρμόζονται αναλογικά και στα πολιτικά κόμματα) η ιδιότητα του μέλους δεν είναι δεκτική αντιπροσώπευσης (άρθρο 91 Αστικού Κώδικα). Αλλά αυτό ήσσονα σημασία έχει, κατά τη γνώμη μου.

Για να θέσουμε το ζήτημα στην ορθή του βάση, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει "συμμετοχή μέλους με εξουσιοδότηση" - στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς και μόνο για δικαίωμα ψήφου, το οποίο ασκείται από κάποιο άλλο πρόσωπο και, μάλιστα, κατά την κρίση του τελευταίου. Το αντιπροσωπευόμενο μέλος ούτε ακούει προτάσεις, ούτε παρεμβαίνει κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, δεν γνωρίζει καν ποιες επιμέρους παράμετροι τίθενται. Απλώς θέτει το δικαίωμα ψήφου του στην εν λευκώ διάθεση ενός άλλου προσώπου. Έτσι, ένα μέλος που παρίσταται στο συνέδριο διαθέτει περισσότερες ψήφους από μία, εφ' οσον εκπροσωπεί και άλλα μέλη.

Θα μου αντιλέξετε: μα, καλά, μέλη που για κάποιο λόγο δεν μπορούν να προσέλθουν στις συνεδριακές διαδικασίες θα στερηθούν του δικαιώματος συμμετοχής; Να ξανατονίσω, κατ' αρχήν, ότι δεν πρόκειται για συμμετοχή, αλλά συγκεκριμένα για ψήφο - ψήφο, η οποία θα παρασχεθεί για λογαριασμό κάποιου, ο οποίος δεν έχει συμμετάσχει ουσιαστικά στο συνέδριο. Και, εν πάση περιπτώσει, θα το καταλάβαινα κάπως εάν τα θέματα είχαν ξεκαθαρίσει από πριν, λ.χ. επρόκειτο να εγκριθεί μια τροποποίηση του καταστατικού, που είχε γνωστοποιηθεί καιρό πριν, οπότε ο αντιπροσωπευόμενος θα ζητούσε από τον αντιπρόσωπο να ψηφίσει θετικά ή αρνητικά - ή, εν πάση περιπτώσει, θα έδινε στον αντιπρόσωπο το ελεύθερο, εάν πίστευε ότι ο αντιπρόσωπος θα ψήφιζε ό,τι και ο ίδιος. Αλλά σε ένα συνέδριο, του οποίου η δεύτερη ημέρα είναι αρκετά ανοικτή; Εάν, επί παραδείγματι, τεθεί το περίφημο ζήτημα της συνεργασίας του κόμματος με ένα άλλο φορέα, πώς δικαιολογείται να δοθεί δι' αντιπροσώπου ψήφος; Εκτός του ότι ο αντιπροσωπευόμενος δεν μπορεί από τώρα να ξέρει ποια ζητήματα θα τεθούν σε ψηφοφορία (εκτός από τον απολογισμό της Διοικούσας Επιτροπής, περί ου παρακάτω), πώς μπορεί να θεωρηθεί ότι "συμμετέχει", όταν απλώς ισχυροποιεί, ουσιαστικά, την ψήφο κάποιου αλλου;

Και, για το βασικό ζήτημα του απολογισμού της Διοικούσας Επιτροπής (χωρίς, επί της ουσίας, να προβλέπω κάποιο πρόβλημα): ο απολογισμός θα γίνει εκεί μπροστά μας, ζωντανά, με την απάντηση σε ερωτήσεις, τη διευκρίνιση αποριών και τα σχετικά. Είναι συμμετοχή η απλή εξουσιοδότηση από κάποιον που δεν έχει ακούσει τι έχει διαμειφθεί;

Γνωρίζω ότι η συγκεκριμένη πρακτική ακολουθήθηκε στο πρώτο συνέδριο (δεν θυμάμαι, μάλιστα, εάν και ο ίδιος είχα εξουσιοδοτήσει κάποιον να παραστεί για λογαριασμό μου) - αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι σωστή. Ζητώ από όλα τα μέλη να σκεφθούν πολύ σοβαρά την ορθότητα της διεξαγωγής συνεδρίου δι' εξουσιοδοτήσεων όχι επειδή φοβάμαι κάποια παρέμβαση, αλλά επειδή απλούστατα είναι αντιδημοκρατικό και λάθος.

Β Συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Συγχαρητήρια στην έντονη δραστηριοποίηση της ΔΕ που επικοινωνεί με μέλη της και αναλαμβάνει να τους εκπροσωπήσει κάποιος (;) στο συνέδριο αρκεί να συμπληρώσουν μια απλή εξουσιοδότηση και όσο αφορά την οικονομική τους συνδρομή κάποιος θα τους καλύψει.
Δεν μπορώ να πω ότι είναι πρωτότυπος αυτός ο τρόπος διεξαγωγής ενός "δημοκρατικού" συνεδρίου μια που σίγουρα και το ΠΑΣΟΚ αλλά και η ΝΔ μας έχουν προλάβει.
Είδατε όμως πόσο αποτελεσματικά είναι τα παραπάνω κόμματα στην δράση τους - άρα σωστό το παράδειγμα που δίνουν.
Αυτό που θα ήθελα είναι μόνο το όνομα του εμπνευστή αυτής της πρωτοβουλίας για να γραφεί με χρυσά γράμματα στο Liberals Wall Of Fame.

Η Fannie Mae και ο κρατικιστικός "φιλελευθερισμός"

Διαβάστε σ' αυτό το άρθρο των New York Times με πόσο "ιδιωτικο-οικονομικά" κριτήρια λειτουργούσε η Fannie Mae, πόσο τα τηλεφωνήματα βουλευτών και γερουσιαστών επηρέαζαν την πορεία της. Ο νεοφιλελευθερισμός (;) σε όλο του το μεγαλείο.

Μαύρη ημέρα

Το σχέδιο επιδότησης των τραπεζιτών πέρασε με τη δεύτερη. Αναδιανομή εισοδήματος: οι ευνοημένοι παίρνουν από τους άλλους. Και σύντομα θα δούμε τις περαιτέρω, χαζές επιπτώσεις της κρατικής επέμβασης.

Kομματική πειθαρχία, κοινοβουλευτισμός και εκλογικό σύστημα

Αφορμή για την παρούσα ανάρτηση είναι αυτό το σχόλιο του κ. Γ. Σαρηγιαννίδη στο blog του e-rooster. Ο κ. Σαρηγιαννίδης συμπεραίνει ότι ο κοινοβουλευτισμός, υπό την έννοια της λειτουργίας του κοινοβουλίου ως τόπου ανταλλαγής ιδεών, προτάσεων κ.λπ., έχει αντικατασταθεί από την επιβολή της άποψης των αρχηγών των κομμάτων, οι οποίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να ψηφίζουν μόνοι τους, εκπροσωπώντας την αναλογία των μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός τους στη Βουλή. Επισημαίνει και τη διάταξη του Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία οι βουλευτές έχουν απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση. Η διάταξη αυτή είναι απόρροια ενός παλαιού διαλόγου αναφορικά με το ρόλο των βουλευτών και, ιδίως, της δέσμευσής τους απέναντι στους εκλογείς τους (και όχι, φυσικά, στους αρχηγούς των κομμάτων). Άλλωστε, όταν ξεκίνησε ο κοινοβουλευτισμός, οι βουλευτές δεν ήσαν οργανωμένοι κατά κόμματα (αυτό προέκυψε αργότερα) και ήσαν εκπρόσωποι μεμονωμένων περιφερειών - και είχε τεθεί το ερώτημα: εάν οι εκλογείς μιας περιφέρειας εκλέγουν το βουλευτή τους για να ψηφίσει κάποια συγκεκριμένα πράγματα, αυτός δικαιούται να ψηφίσει τα αντίθετα; Και, αν όντως πράξει κάτι τέτοιο, δικαιούνται να τον ανακαλέσουν, διαρκούσης της κοινοβουλευτικής θητείας; Αυτό το ζήτημα λύθηκε στην Αγγλία με την υιοθέτηση της αρχής της ελεύθερης εντολής (δηλαδή ο βουλευτής είναι εντελώς αδέσμευτος ως προς την ψήφο και τη γνώμη του και δεν μπορεί να ανακληθεί από τους εκλογείς του) παράλληλα με την αρχή της virtual representation, κατά την οποία ο βουλευτής εκλέγεται μεν από συγκεκριμένη περιφέρεια, αλλά εκπροσωπεί ολόκληρο το έθνος, ακόμη και περιοχές που δεν εκλέγουν βουλευτές. Αυτό το μοντέλο, τελικώς, επικράτησε και στα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά συστήματα.

Στην Ελλάδα ισχύει ο κανόνας της εξάρτησης της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία (πράγμα που δεν ίσχυε στα αρχικά στάδια του κοινοβουλευτισμού, ιδίως όταν υπήρχε ανώτατος άρχων - βασιλιάς, ο οποίος διόριζε και έπαυε κατά το δοκούν κυβερνήσεις): η κυβέρνηση πρέπει να έχει τη δεδηλωμένη υποστήριξη της πλειοψηφίας των βουλευτών. Πρακτικά, υπό τα σημερινά δεδομένα (και σύμφωνα και με τους ορισμούς του Συντάγματος), η κυβέρνηση σχηματίζεται από το κόμμα που έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και παραμένει στην κυβέρνηση, όσο η πλειοψηφία αυτή διατηρείται. Παράλληλα, όμως, υπό τον ισχύοντα εκλογικό νόμο το κόμμα (που ταυτίζεται και με την κυβέρνηση που θα σχηματισθεί) επιλέγει τους υποψηφίους βουλευτές κάθε φορά και έχει την ευχέρεια οποιονδήποτε "αντιφρονούντα" να τον αποκλείσει από την επομένη Βουλή - αυτό ισχύει πολύ περισσότερο μετά την καθιέρωση του ορίου του 3% το οποίο πρέπει να πιάσει ένας συνδυασμός για να δικαιούται κοινοβουλευτικής εκπροσωπήσεως. Αυτό σημαίνει ότι, ηθικά αλλά και πρακτικά, κάθε βουλευτής οφείλει την υποψηφιότητά του και την περαιτέρω εκλογή του σε μεγάλο βαθμό στο κόμμα, υπό τη σημαία του οποίου ήταν υποψήφιος. Συνολικά, δηλαδή, υπάρχει διπλή εξάρτηση: αφ' ενός η κυβέρνηση-κόμμα εξαρτάται από το σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας για τη διατήρησή της στην εξουσία, αφ' ετέρου ο κάθε βουλευτής-μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας εξαρτάται από την κυβέρνηση-κόμμα για την εκλογή και την επανεκλογή του. Μπορούμε πολύ εύκολα να διακρίνουμε ότι ο κοινός σύνδεσμος στις εξαρτήσεις αυτές είναι το κόμμα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες η Βουλή των Αντιπροσώπων καταψήφισε το σχέδιο Paulson, παρ' ότι τόσον ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. κος. Βush, όσο και η Πρόεδρος της Βουλής κα. Pelosi το στήριξαν αναφανδόν. Στη Μεγάλη Βρετανία είναι επίσης συχνό το φαινόμενο να καταψηφίζονται νομοσχέδια ή να τροποποιούνται, υπό την πίεση ακόμη και μεμονωμένων βουλευτών, που εκδηλώνεται ως απειλή καταψήφισης. Και ενώ στις Η.Π.Α. η κυβέρνηση δεν εξαρτάται από το Κονγκρέσσο, στη Βρετανία συμβαίνει το αντίθετο. Μπορούμε, δηλαδή, να αποκλείσουμε την εξάρτηση της κυβέρνησης από τη Βουλή ως παράγοντα που προωθεί ή υποβιβάζει τον κοινοβουλευτισμό. Κοινό στοιχείο που έχουν οι χώρες αυτές, όμως, όπως και άλλες, όπως η Γαλλία, είναι η εκλογή των βουλευτών αποκλειστικά σε μονοεδρικές περιφέρειες (στη Γαλλία η εκλογή αυτή γίνεται σε δύο γύρους, ενώ στις Η.Π.Α. και τη Βρετανία με σχετική πλειοψηφία σε ένα γύρο). Ο βουλευτής που εκλέγεται κατά τον τρόπο αυτό είναι πολύ λιγότερο εξαρτημένος από το κόμμα, στο οποίο ανήκει. Δεν είναι σπάνιες, δε, οι περιπτώσεις βουλευτών, οι οποίοι κατόρθωσαν να εκλεγούν και χωρίς τη στήριξη των κομμάτων από τα οποία αποχώρησαν ή, ακόμη, και χωρίς καμμία απολύτως κομματική στήριξη, αλλά μόνο και μόνο χάρις στην προσωπική τους προβολή στην περιφέρειά τους. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, οι πολυ-εδρικές περιφέρειες (που συνεπάγονται και ανάγκη για πολύ μεγαλύτερη χρηματοδότηση του κάθε υποψηφίου) και το πλαφόν του 3% καθιστούν απαγορευτική μια τέτοια απόπειρα. Πιστεύω πραγματικά πως ένα εκλογικό σύστημα που βασίζεται στις μονοεδρικές περιφέρειες, περισσότερο ακόμη κι από μια αναθεώρηση του Συντάγματος, θα επέφερε ουσιαστικά πολύ μεγαλύτερη ανεξαρτησία στους βουλευτές και πολύ μικρότερη κομματική εξάρτηση.

Πολλοί απορρίπτουν το σύστημα με τις μονοεδρικές περιφέρειες με το βασικό επιχείρημα ότι τα κόμματα, σε μια τέτοια περίπτωση, δεν αντιπροσωπεύονται στη Βουλή αναλόγως της εκλογικής τους δυνάμεως. Το πρόβλημα αυτό το επιλύει με αρκετά έξυπνο τρόπο το γερμανικό εκλογικό σύστημα, στο οποίο οι μισοί βουλευτές εκλέγονται από μονοεδρικές, ενώ οι υπόλοιποι από λίστα. Η λίστα είναι πανεθνική και από αυτήν εκλέγονται τόσοι βουλευτές για κάθε κόμμα, όσοι χρειάζονται για να ανταποκρίνεται το ποσοστό των βουλευτών τους στην εκλογική τους ισχύ (η περιγραφή είναι κάπως απλοποιημένη, αλλά τα βασικά στοιχεία του συστήματος είναι αυτά που ανέφερα). Εν πάση περιπτώσει, όμως, το ισχύον εκλογικό σύστημα είναι αρκετά προφανές ότι συντείνει στην πλήρη, σχεδόν, εξάρτηση των βουλευτών από τα κόμματα και, ιδίως, των κυβερνητικών βουλευτών από το κυβερνών (καθώς αυτοί δέχονται την πρόσθετη πίεση ότι ενδεχόμενη δική τους διαφωνία θα "ρίξει την κυβέρνηση"). Αλλά όσοι θέλουν ανεξάρτητους, πραγματικά, βουλευτές, θα πρέπει να εξετάσουν πολύ σοβαρά το παράδειγμα των μονοεδρικών περιφερειών, στη μία ή την άλλη παραλλαγή τους.

Ο Gary Becker και ο Richard Posner για οικονομική κρίση στις ΗΠΑ

Όπως πάντα, το ιστολόγιό τους είναι πολύτιμη πηγή αναλύσεων και γνώσεων. Διαβάστε τι γράφει ο Gary Becker και τι ο Richard Posner.

Ιδεολογική καθαρότητα και εκλογικές προσδοκίες

Με αφορμή την ανάρτηση του Rantanplan, στην οποία θέτει προς συζήτηση μια σειρά από θέματα που πρέπει να απασχολήσουν το συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, αλλά και τη συζήτηση που έγινε σ' αυτό το ιστολόγιο και αλλού με αφορμή τη δημοσίευση του κ. Στέφανου Μάνου για την "τρίτη λύση", αναφέρθηκε, χωρίς όμως να τύχει ουσιαστικής συζήτησης, ένα δίλημμα: ένα φιλελεύθερο κόμμα πρέπει να κινείται σε λογική περισσότερης ή λιγότερης ιδεολογικής καθαρότητας, αποκλείοντας συμπράξεις με άλλες δυνάμεις, έστω και παρεμφερείς, ή πρέπει να κινείται σε λογική συμμαχιών, ώστε να καθίσταται περισσότερο εφικτός ο στόχος, κατά πρώτον, της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και, κατά δεύτερον, της προώθησης προτάσεων βασισμένων σε φιλελεύθερες θέσεις; Επιτρέπεται, έστω και ως τακτική, η προσωρινή συμμαχία με πολιτικές συνιστώσες αντίρροπες ή, εν πάση περιπτώσει, όχι πλήρως συμβατές με τη φιλελεύθερη ιδεολογία; Είναι συμβατή με το χαρακτήρα ενός φιλελεύθερου κόμματος η περιορισμένη προγραμματική συμμαχία, με σκοπό την υιοθέτηση φιλελεύθερων λύσεων έστω και σε λίγα θέματα, ακόμη κι εάν κάτι τέτοιο σημαίνει στήρικη πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες σε άλλα θέματα θα προωθήσουν λύσεις, στις οποίες μπορεί να διαφωνούμε και εντελώς; Παράλληλα, θα πρέπει ένα φιλελεύθερο κόμμα να προβάλλει ενεργά το σύνολο των θέσεών του ζητώντας την ψήφο του εκλογικού σώματος ή να κάνει ιεράρχηση, ώστε να πείσει τουλάχιστον για τα όσα θεωρεί πιο σημαντικά, αλλά και περισσότερο πιθανόν να γίνουν αποδεκτά;

Υπάρχει μια "σχολή" σκέψεως η οποία απορρίπτει μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε αλλοίωση μιας καθαρά φιλελεύθερης φυσιογνωμίας σ' ένα φιλελεύθερο κόμμα. Η σχολή αυτή κινείται στη λογική ότι, εάν επρόκειτο να συμβιβασθεί, θα το επεδίωκε στο πλαίσιο του ήδη υπάρχοντος κομματικού σκηνικού και ότι δεν θα εξυπηρετούσε σε τίποτε η ύπαρξη ενός φιλελεύθερου κόμματος, εάν αυτό επρόκειτο να συμβιβασθεί, εντασσόμενο στο κυρίαρχο κομματικό σκηνικό. Η σχολή αυτή συνήθως θεωρεί ότι, με την κατάλληλη προβολή, το σύνολο των φιλελεύθερων θέσεων μπορεί να γίνει αποδεκτό από πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Επίσης, κινήσεις οι οποίες στηρίζονται αποκλειστικά στη θεωρητική ιδεολογία πολύ πιο εύκολα μπορεί να οδηγηθούν σε διασπάσεις, καθώς διαφορετικές ερμηνείες και απόψεις, οι οποίες στηρίζονται σε βαθιές ερμηνευτικές διαφωνίες, καταλήγουν να απομονώνουν όσους θέλουν να είναι απολύτως συνεπείς σ' αυτό που οι ίδιοι έχουν αποφασίσει ότι αποτελεί την ιδεολογία τους και αρνούνται οποιαδήποτε ιδεολογικής φύσεως παραχώρηση.

Μια άλλη σχολή προκρίνει τη δυνατότητα επηρεασμού έστω και κατά μικρό μέρος της πολιτικής σκηνής προς μια κυρίαρχη κατεύθυνση. Η σχολή αυτή ξεκινά από τη διαπίστωση ότι, στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, οι αμιγείς φιλελεύθερες ιδέες και η συνεπής φιλελεύθερη ιδεολογία δεν γνωρίζουν επαρκή απήχηση, ώστε να μπορούν να καταλήξουν σε ευνοϊκό εκλογικό αποτέλεσμα. Έτσι, καταλήγει στην υποστήριξη μιας πολιτικής πορείας, η οποία στηρίζει την πειθώ της όχι στην ιδεολογική τεκμηρίωση των προτεινομένων φιλελεύθερων λύσεων, αλλά στην πρακτική αποτύπωση της ωφέλειάς τους. Η σχολή αυτή υποστηρίζει τις συνεργασίες με περιορισμένες προγραμματικές συμφωνίες και δέχεται να θυσιάσει την ιδεολογική συνέπεια υπέρ της, έστω και μερικής, αποτελεσματικότητας.

Είναι αρκετά προφανή τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα και των δύο σχολών και η επιλογή ανάμεσά τους δεν μπορεί να γίνει με όρους "σωστού" ή "λάθους". Το μεγαλύτερο πρόβλημα της σχολής της ιδεολογικής καθαρότητας είναι ότι η εκλογική απήχηση του φιλελευθερισμού είναι, όχι μόνο στην Ελλάδα, μηδαμινή και ότι, ως αποτέλεσμα των κακών εκλογικών αποτελεσμάτων, οι ίδιες οι φιλελεύθερες ιδέες καθίστανται περιθωριακές. Η "πρακτική" σχολή, από την άλλη, μπορεί να οδηγήσει σε συμβιβασμούς, οι οποίοι πραγματικά ενδέχεται να αλλοιώσουν εντελώς τη φυσιογνωμία ενός φιλελεύθερου κόμματος, να του στερήσουν την υπεροχή που έχει σε ιδέες και να το καταντήσουν ένα ακόμη παίκτη του συστήματος.

Έτσι, η επιλογή του καθενός που επιδιώκει να υποστηρίξει ένα σχήμα με φιλελεύθερες αρχές σχετίζεται τελικά με τα προσωπικά κριτήρια που έχει για να κάνει κάτι τέτοιο. Είναι προφανές ότι όποιος θεωρεί τον εαυτό του ταγμένο στη διάρθρωση ενός καθαρού φιλελεύθερου λόγου θα επιλέξει τη λύση της ιδεολογικής καθαρότητας (μολονότι, ακόμη και σ' αυτή την περίπτωση, θα βρεθούν πολλοί άνθρωποι που θα τον κατηγορήσουν ως μη αμιγώς φιλελεύθερο). Όποιος, από την άλλη, έχει περισσότερο ωφελιμιστικά κριτήρια, θεωρεί δηλαδή ότι η υιοθέτηση έστω και κάποιων πρακτικών που είναι συμβατές με τη φιλελεύθερη ιδεολογία εις αντικατάσταση των ισχυουσών κρατικιστικών και παράλογων είναι ο σκοπός της ανάμιξής του με την πολιτική, θα είναι πολύ περισσότερο δεκτικός σε λύση συνεργασιών, ακόμη και με διαφορετικούς (πάντως, κατά κανόνα, όμορους) πολιτικούς χώρους.

Ίσως και η σημερινή πολιτική συγκυρία να πρέπει να ληφθεί υπ' όψει για τη διαμόρφωση άποψης: το κατά πόσον, δηλαδή, ένα σχήμα που δεν έχει αμιγώς ιδεολογικό χαρακτήρα έχει πιθανότητες εκλογικής επιτυχίας και, ακόμη περισσότερο, επηρεασμού της πολιτικής ζωής σε μια φιλελεύθερη κατεύθυνση. Εάν η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι "ελάχιστα έως καθόλου", το βασικό επιχείρημα των "ρεαλιστών" (ας ονομάσουμε έτσι τη δεύτερη σχολή) καταρρίπτεται και δεν υπάρχει κάτι που να δικαιολογεί συμβιβασμούς - ειδικά, μάλιστα, εάν οι συμβιβασμοί αυτοί οδηγούν σε δραστική αλλοίωση της φιλελεύθερης φυσιογνωμίας του εγχειρήματός τους. Από την άλλη, όμως, η διαμόρφωση ενός βιώσιμου σχήματος, το οποίο μπορεί να κάνει τη διαφορά, και η άρνηση των "ιδεολόγων" (ας ονομάσουμε έτσι την πρώτη σχολή) να συνδράμουν, τους καθιστά μάλλον δονκιχωτικούς, ρομαντικούς αλλά αναποτελεσματικούς ιδεολόγους. Επανερχόμενος στη δημοσίευση του κ. Στέφανου Μάνου, που αποτέλεσε την αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις, επαναλαμβάνω την άποψή μου ότι ακόμη δεν γνωρίζουμε αρκετά για να κρίνουμε εάν μια προσπάθεια, όπως αυτή που υπαινίσσεται (και για την εξέλιξη της οποίας δεν ξέρουμε περισσότερα), έχει είτε σοβαρές πιθανότητες εκλογικής επιτυχίας, είτε συνεπάγεται υπερβολικούς συμβιβασμούς και παραχωρήσεις. Ωστόσο, αξίζει οπωσδήποτε τον κόπο νάχουμε τα μάτια μας ανοικτά.

Όψεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης

Η καινούρια χρονιά ξεκινάει για τα πανεπιστήμια καθώς η εξεταστική του Σεπτεμβρίου βαίνει σιγά σιγά προς την ολοκλήρωση της.Τίποτε δεν μοιάζει να έχει αλλάξει, οι νέοι φοιτητές ξεκινούν τις εγγραφές ερχόμενοι αντιμέτωποι-οι περισσότεροι για πρώτη φορά στη ζωή τους-με την ελληνικη γραφειοκρατία, οι παρατάξεις στήνουν τα τραπεζάκια για το καθιερωμένο ''ψάρεμα'' των φοιτητών ενώ ενίοτε ακούγονται και φωνές που μιλούν για κατάληψη λόγω την ''νομιμοποίησης των κολλεγίων''. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι τίποτε δεν έχει διαταράξει την μόνιμη νωχελικότητα του ελληνικού πανεπιστημίου.
Από την άλλη μεριά παρατηρώ πως προετοιμάζεται ή ιδιωτική εκπαίδευση για την νέα χρονιά και κάταλήγω στο συμπέρασμα ότι μάλλον έχουν κινητοποιηθεί λίγο περισσότερο. Αφίσες στους δρόμους, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτάκια μέχρι και σελίδες στο facebook μπορει να βρει κανείς για σπουδές στα διάφορα ιδιωτικά κολλέγια και κέντρα ελευθέρων σπουδών. Ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ξεναγηθεί στους χώρους που στεγάζονται αυτά τα ιδρύματα και να διερευνήσει τις προοπτικές που του διανοίγονται . Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι όλα αυτά τα κέντρα παρέχουν πραγματικά πανεπιστημιακές σπουδές. Την ποιότητα όμως και τελικά τον τίτλο που θα φέρει το καθένα θα τον αποφασίσουν οι πολίτες και η αγορά ή οποία δεν πρόκειται να χαριστεί σε κανέναν .
Όσο λοιπόν ο κύριος Παπανδρέου θα αναρωτιέται αν θα πρέπει να αναθεωρηθεί το άρθρο 16, η ιδιωτική μεταλυκειακή εκπαίδευση θα συνεχίσει να αναπτύσσεται καθώς όλο και περισσότεροι θα γυρνούν την πλάτη τους στο δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο θυμίζει πλέον τον ξεπεσμένο αριστοκράτη που δεν του έχει μείνει τίποτε παρά μόνον ο τίτλος...

Προτάσεις για το 2ο Συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Οι διεργασίες για το 2o Συνέδριο της ΦιΣ έχουν ξεκινήσει και η προσδοκία μου είναι αυτή η προσπάθεια να ολοκληρωθεί με τον σχηματισμό ενός αποτελεσματικού φιλελεύθερου κόμματος, που θα είναι παρόν στην πολιτική σκηνή και δεν θα περιθωριοποιηθεί.

Είναι μια σχηματική περιγραφή 5 αξόνων και είναι μια συνοπτική περιγραφή σχεδίου προς συζήτηση.


ΔΚ1 Διασύνδεση με πολιτικούς του ευρύτερου φιλελεύθερου ιδεολογικού χώρου αλλά και με πολιτικούς που θα μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί μας με μια ανοιχτή συνεργασία για την ενίσχυση του δημόσιου προφίλ μας
Κατά πρώτον ήδη υπάρχει ένα πλαίσιο αντιπαράθεσης με τον Στέφανο Μάνο, τον Ανδρέα Ανδριανόπουλου και τον Νίκο Δήμου που μας απομονώνει από ανθρώπους που κινούνται δίπλα σε αυτούς. Η απαξίωση της πολιτικής τους δράσης αλλά και οι αδικαιολόγητες κατηγορίες σε βάρος τους δεν αποτελεί τιμή για την ΦιΣ.
Δεύτερον, υπάρχουν στις κατά τόπους κοινωνίες πολίτες με σημαντική δράση στους ΟΤΑ αλλά και σε άλλους θεσμούς (επιμελητήρια, επαγγ. Συλλόγους) οι οποίοι είναι δραστήριοι κοινωνικά και θα τους ενδιέφερε να συμπράξουν σε έναν χώρο αρκεί να βρεθεί κοινό πλαίσιο. Η εικόνα της ΦιΣ αλλά και η εκλογική της διείσδυση λειτουργεί αποτρεπτικά. Πρέπει να τους προσεγγίσουμε με ένα αναμορφωμένο πλαίσιο – δράσης και πολιτικού σχεδιασμού – ή ακόμη και να συνδιαμορφώσουμε αυτό το πλαίσιο.
Τρίτον το ρευστό πολιτικό σκηνικό απελευθερώνει και πολιτικούς του συστήματος – και στις παρυφές του, έστω – που πιθανόν να είναι πρόθυμοι να ρισκάρουν σε έναν πολλά υποσχόμενο πολιτικό φορέα που θέλω να διαμορφώσουμε.
Τέταρτον υπάρχουν ανάμεσα στα μέλη μας άνθρωποι με συγκεκριμένες επαγγελματικές ιδιότητες που μπορούν να γίνουν «μεταγραφές» από το εσωτερικό.
Η δράση των ΠΠΕ και του μάνατζερ που προτείνω (όπως και του προέδρου της ΦιΣ!) είναι να ανιχνεύσουν προθέσεις και να έρθουν σε επικοινωνία με όλους αυτούς.
Δεν θα ρίξω στο τραπέζι ονόματα αλλά υπάρχουν αρκετοί και στην Θεσσαλονίκη και αλλού.

ΔΚ2 Δημιουργία μιας σφιχτής ατζέντας θεμάτων που θα μας απασχολήσουν μέχρι και την διεξαγωγή των επόμενων εθνικών εκλογών, με συγκεκριμένες και τεκμηριωμένες προτάσεις, η αποδοχή των οποίων θα είναι προϋπόθεση για την συνεργασία με προβεβλημένους πολιτικούς και άλλους πολιτικούς χώρους

Εδώ με την βοήθεια των δημοσιευμένων δημοσκοπήσεων αλλά και άλλων που έχω στα χέρια μου (είναι η δεύτερη επαγγελματική ενασχόληση) έχω καταλήξει στα εξής κυρίαρχα θέματα :
1. Περιβάλλον – Ποιότητα ζωής. Η τελευταία μας τοποθέτηση για ιδιωτικοποίηση της δημόσιας γης μπορεί να είναι ακέραιη και συνεπής με την ιδεολογία μας αλλά προτάσσοντας την στον διάλογο δεν πιστεύω πως υπάρχει ελπίδα να οδηγήσουμε τις επιλογές της πολιτείας αλλά και των συμπολιτών μας προς τα εκεί. Αυτή ακριβώς είναι η αντιφατική τακτική που περιγράφω στο προηγούμενο σχόλιό μου. Επιλέγοντας την διαμόρφωση προτάσεων σε πιο ελαφριά ζητήματα όπως πχ η διαχείριση απορριμμάτων με πρόταση για είσοδο επιχειρήσεων σε όλο το κομμάτι αυτό (αποκομιδή, ταφή , καύση, ανακύκλωση) θα είμαστε πιο παραγωγικοί
2. Διαφάνεια δημόσιου τομέα. Ξεφεύγοντας από την αρνητική τοποθέτηση με καταγγελτικό ύφος σε ζητήματα διαφθοράς του δημόσιου τομέα να προτείνουμε τρόπους που ενισχύουν την διαφάνεια – βλέπε πρόταση Τατούλη για ελεύθερη πρόσβαση στα δημόσια δεδομένα, χρήση του διαδικτύου και δημοσίευση προκηρύξεων δημόσιων διαγωνισμών εκεί, δημιουργία και ενίσχυση θεσμών ελέγχου των δημόσιων οικονομικών (σκοπιμότητα δαπανών και ανταποδοτικότητα αυτών)
3. Οικονομία. Πρώτος στόχος να καταδειχτεί η αναγκαιότητα περιορισμού των δημόσιων δαπανών. Η διαχρονική μεγάλη αποτυχία όλων των κυβερνήσεων την τελευταία 2ετία. Να δείξουμε τι σημαίνει πλεονασματικός προϋπολογισμός, αποτελεσματική εκτέλεση του και να προτείνουμε να διανεμηθεί το πλεόνασμα ως επιστροφή φόρου (έχω και δύο ιντριγκαδόρικες προτάσεις για καμπάνια). Δεύτερος στόχος η προβολή της πρότασης του flat tax και η αναδιάρθρωση του συστήματος ελέγχου και είσπραξης φόρων (κωδικοποίηση φορολογικού κώδικα και αντικειμενικοποίησή του)
4. Παιδεία. Εδώ η πρότασή μας – και όχι μόνο δική μας – για κουπόνια στους γονείς μπορεί να στηρίξει μια πολύ διεισδυτική καμπάνια. Το παράδειγμα της Σουηδίας που το εφάρμοσε τα τελευταία 2-3 χρόνια είναι τρομερό όπλο.
5. Αυτοδιοίκηση. Ο ανασχεδιασμός των ΟΤΑ και ο απεγκλωβισμός τους από τα κόμματα είναι απαραίτητος αν πράγματι θέλουμε περιφερειακή ανάπτυξη. Εδώ και ένα χρόνο δημιουργήθηκε μια οργάνωση Ανεξάρτητων Αυτοδιοικητικών Κινήσεων στο ιδρυτικό συνέδριο της οποίας παραβρέθηκα και χαιρέτησα εκ μέρους της ΦιΣ. Υπήρχε άμεση ανταπόκριση από τέτοιες κινήσεις από την Πάτρα και την Γλυφάδα, έστειλα ενημέρωση στην ΔΕ αλλά δεν υπήρξε συνέχεια. Οι κινήσεις αυτές αναζητούν ανθρώπους που ταιριάζουν με το δικό μας προφίλ αλλά παράλληλα αποτελούν για μας δεξαμενές υποψήφιων μελών και στελεχών (βλ. ΔΚ1)

Νομίζω πως μια τέτοια ατζέντα προτάσεων είναι ικανοποιητική για να στηρίξει την προεκλογική μας καμπάνια, φυσικά και αντιπροτάσεις αλλά και τροποποιήσεις είναι δεκτές.

ΔΚ3 Λειτουργία ενός μάνατζερ (ακόμη και έμμισθου), γραμματέα του κόμματος που θα εκτελέσει ένα σχέδιο διαχείρισης ανθρώπινων και οικονομικών πόρων. Μαζί του μια γραμματεία πολιτικού σχεδιασμού θα αναλάβει να οργανώσει και να εκτελέσει το επιχειρησιακό σχέδιο που θα αποφασίσει η ΔΕ

Η παρουσία ενός μάνατζερ του κόμματος – ενός ανθρώπου που μαζί με μια ομάδα που θα συγκροτήσει (εκτός ΔΕ) θα πρέπει να οργανώνει και να παρακολουθεί την εκτέλεση κάθε επιχειρησιακού σχεδίου και να αναλαμβάνει να παρουσιάζει την επίτευξη και το ποσοστό επίτευξης του κάθε στόχου – προσέλκυση νέων μελών, οικονομικές εξορμήσεις, εκτέλεση καμπάνιας, διαχείριση πόρων κλπ. Θα ήθελα έναν επαγγελματία γι’ αυτό και η αποτελεσματική δουλειά του μπορεί να φέρει και τους πόρους που είναι απαραίτητοι για αυτόν. Το ζήτημα της οικονομικής επάρκειας , αν δηλαδή θα έχουμε τα χρήματα για να τον πληρώνουμε είναι πολύ γενικότερο. Πόσο , δηλαδή, θα πρέπει να μας κοστίσει η συμμετοχή στις εκλογές , με πόσα χρήματα μπορούμε να εκτελέσουμε αυτό το επιχειρησιακό σχέδιο. Εδώ φυσικά οι προσωπικοί πόροι των μελών μας δεν υπάρχει περίπτωση να είναι επαρκείς (δεν είναι επαρκείς για κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα). Θα πρέπει να στραφούμε σε χρηματοδότες. Ένα σύστημα προσέλκυσης και διαχείρισης χρηματοδοτήσεων , μαζί με έναν αποτελεσματικό οικονομικό διευθυντή και μιας «ταμειακής υπηρεσίας» μας λείπει πολύ. Όσον αφορά τους χρηματοδότες είναι εκεί έξω και πρόθυμοι να στηρίξουν μια προσπάθεια με τα χαρακτηριστικά που περιγράφω (ρωτήστε και τον Δημήτρη Σκάλκο για αυτό).

ΔΚ4 Προτείνω να διεξαχθεί μια ανάλογη συζήτηση στις περιφερειακές και θεματικές πολιτικές κινήσεις που να αφορούν την αξιολόγηση επίτευξης των στόχων:

1. την ενεργοποίηση όλων των μελών στις ανάλογες πολιτικές κινήσεις

2. την γνωστοποίηση των θέσεων του κόμματος για τα ζητήματα στα οποία οι περιφερειακές και θεματικές κινήσεις είναι υπεύθυνες

3. την επίτευξη του στόχου κατάρτισης πλήρους ψηφοδελτίου στις εκλογές και ανάδειξης στην τοπική κοινωνία των προσώπων που τα απαρτίζουν

4. την διασύνδεση με τα τοπικά αλλά και τα εθνικής εμβέλειας ΜΜΕ

5. την επίτευξη οικονομικής αυτοδυναμίας

Αυτή μου η πρόταση είναι στην ουσία μια σωστή διαδικασία αξιολόγησης της δράσης μας. Οι ΠΠΚ θα πρέπει να αξιολογήσουν και την δική τους δράση όπως και την δράση της ΔΕ έτσι ώστε να φτάσουμε σε διαμόρφωση προτάσεων.

Επιπλέον προτείνω την σύσταση μιας ομάδας σχεδιασμού πολιτικής στρατηγικής , πολιτικού marketing για την επεξεργασία, σχεδιασμό εκλογικής καμπάνιας. Η στελέχωσή ή η υποστήριξή της μπορεί να περιλαμβάνει και επαγγελματίες μη μέλη του κόμματος αλλά σε μια οργανωμένη δουλειά.

Δημοσιεύτηκε στο http://katranitsas.blogspot.com