Καζαμίας - η συνέχεια (2ο εξάμηνο)

(σε συνέχεια του προηγουμένου)

Ιούλιος 2011:

Εξωγήινοι απάγουν τον Αντώνη Σαμαρά, για να μάθουν το μυστικό του για την άμεση μείωση του ελλείμματος. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ως Πρόεδρος του ΟΗΕ, διαπραγματεύεται την απελευθέρωση του ομήρου και υπόσχεται ότι δεν θα εφαρμόσει τα μέτρα του στην (υπό την κατοχή του ΟΗΕ) Ελλάδα, για να μη χάσουν την πατέντα. Οι εξωγήινοι δηλώνουν ευγνωμοσύνη και υπόσχονται να μην εισβάλουν στη γη για τα επόμενα 500 χρόνια. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ακλόνητο φαβορί για το Νομπέλ Ειρήνης.

Υπάρχουν έντονες φήμες ότι θα μιλήσει ο Κώστας Καραμανλής. Οι φήμες αυτές ενισχύονται από φωτογραφικό στιγμιότυπο, στο οποίο φαίνεται να διστάζει για μια στιγμή πριν καταβροχθίσει ολόκληρη τυρόπιττα. Ο Προκόπης Παυλόπουλος διευκρινίζει ότι δεν πρόκειται για δισταγμό, αλλά για στιγμή οπτικής προ-εκτίμησης της γευστικής απόλαυσης που θα ακολουθήσει: "Ο Πρόεδρος είναι μερακλής".

Ο Αλέκος Αλαβάνος ιδρύει Μέτωπο Αλληλεγγύης με τους Διαγαλαξιακούς Μετανάστες. Ισχυρίζεται ότι στην Αθήνα υπάρχουν πάνω από 200.000 παράνομοι εξωγήινοι μετανάστες και ζητεί να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου. Η πρότασή του καταλήγει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά απορρίπτεται χάρη στο βέτο που άσκησε η Γαλλία, διαμαρτυρόμενη επειδή ο Πρόεδρος του ΟΗΕ δεν ανέθεσε στον Κώστα Πρέκα το χαρτοφυλάκιο του πολιτισμού στη νέα παγκόσμια διακυβέρνηση της Ελλάδος.

Αύγουστος 2011:

Η Σοσιαλιστική Διεθνής αναθέτει στο Μίκη Θεοδωράκη τη σύνθεση νέου ύμνου, για να παρηγορηθεί για την απώλεια του Προέδρου της. Ο Θεοδωράκης δηλώνει ότι το συνθετικό του έργο είναι ήδη άρτιο και ότι από αυτό πρέπει να επιλεγεί ο ύμνος. Τελικώς επιλέγεται η Άρνηση, επειδή η Σοσιαλιστική Διεθνής αρνείται να δεχθεί ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι πια πρόεδρός της.

Ο Ριζοσπάστης αποφασίζει να τονώσει την κυκλοφορία του μοιράζοντας DVD με την ιστορία της "Ζητιάνας" γυρισμένη σε κινηματογραφική ταινία. Για να πουλήσει περισσότερο, η ιστορία εμπλουτίζεται και με ερωτικές σκηνές. Ο Γιάννης (ήδη Θεόφραστος) Μπουτάρης ζητεί τα δικαιώματα της ταινίας, για να την προβάλει στην TV 100. Στην ταινία υπάρχουν μυστικά υποβολιμιαία μηνύματα υπέρ του κόμματος, με αποτέλεσμα όλοι οι Θεσσαλονικείς που την παρακολούθησαν (πρωτοστατούντος του Θεσσαλονίκης Ανθίμου) να γίνουν ΚΚΕ. Ο Άνθιμος θέτει υποψηφιότητα για γραμματέας του ΚΚΕ, υποστηρίζοντας ότι έχει τα μούσια που απαιτεί ο ρόλος και παραπέμποντας στον Άρη Βελουχιώτη. Η Λιάνα Κανέλλη υποστηρίζει θερμά την υποψηφιότητά του.

Ο Νικήτας Κακλαμάνης αποχωρεί από τη Νέα Δημοκρατία και εντάσσεται στο Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό. "Δεν μπορώ να συμμετέχω σε ένα κόμμα, που ανέχεται στις τάξεις του τον Ηλία Ψινάκη" δηλώνει. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης ασκεί έντονες πιέσεις στον Σάκη Ρουβά, για να εντάξει και αυτόν στο κόμμα του. Ο Γιώργος Ανατολάκης δηλώνει ότι ο Καρατζαφέρης είναι μεγαλύτερος Πρόεδρος ακόμη και από τον Κόκκαλη, με αποτέλεσμα να τον πλήξει αμέσως κεραυνός. Γλιτώνει χάρη στην άμεση επέμβαση του Κακλαμάνη.

Σεπτέμβριος 2011:

Αντί για τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ο Πρόεδρος του ΟΗΕ και κυβερνήτης de facto της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου εξαγγέλλει την οικονομική του πολιτική από τη Βαγδάτη. Η οικονομική πολιτική περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός ισχυρού κρατικού τραπεζικού πυλώνα, την ενδυνάμωση της ανάπτυξης μέσω νέων διαταγμάτων του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και τον καθορισμό ανώτατης τιμής στην τυρόπιττα.

Ο Κώστας Καραμανλής σπάει επιτέλους τη σιωπή του δηλώνοντας, για τον Γιώργο Παπανδρέου, με αφορμή το τελευταίο αυτό μέτρο: "Τελικά τον είχα παρεξηγήσει, έχει και καλές ιδέες". Η δήλωση αυτή του Κώστα Καραμανλή γίνεται στο περιθώριο της παρουσίασης του δεύτερου βιβλίου του: "Φίνα στη Ραφήνα: οδηγός μαγειρικής και εγχειρίδιο ηλεκτρονικής ψυχαγωγίας". Το πρώτο βιβλίο του "Playstation for Dummies" είχε ήδη εξαντληθεί από τις προ-παραγγελίες και δεν έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, παρά μόνο σε κλεψίτυπα.

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης συναντά τον Αλέξη Τσίπρα και συμφωνούν να συγκροτήσουν κοινό μέτωπο κατά της επικυριαρχίας του ΟΗΕ. Ο Καρατζαφέρης ζητεί επικεφαλής του Νέου Ελληνικού Κράτους να τεθεί ο Πειραιώς Δημήτριος (πρώην Σεραφείμ) και ο Αλέξης Τσίπρας συμφωνεί, με την προϋπόθεση να τοποθετηθεί ως επίτιμος αρχηγός ο Μανώλης Γλέζος. Και οι δύο συμφωνούν ότι τα οικονομικά θα τα χειρίζεται ο Αλέξης Μητρόπουλος και υπουργός Τύπου θα γίνει ο Γιώργος Αυτιάς.

Οκτώβριος 2011:

Η στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη (που γίνεται πρόωρα, στις 5 Οκτωβρίου, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων του Παπανδρέου) επιφυλάσσει εκπλήξεις καθώς, εξ αιτίας και της παρουσίας του Προέδρου του ΟΗΕ, παρελαύνουν και όπλα του ΟΗΕ με διαγαλαξιακό βεληνεκές. Την παρέλαση σχολιάζει ο Δημοσθένης Λιακόπουλος, ο οποίος εκπλήσσει με τις εντελώς εξειδικευμένες γνώσεις που διαθέτει για τα καινούργια οπλικά συστήματα. Τα βιβλία του παρουσιάζουν εντυπωσιακή άνοδο στις πωλήσεις, εκτοπίζοντας ακόμη και τα βιβλία του Κώστα Καραμανλή.

Ο Καραμανλής, στενοχωρημένος από την εξέλιξη αυτή, αποφασίζει να μειώσει την κατανάλωση κρέατος κατά 15%. Μετά τη σχετική δήλωσή του τα χρηματιστήρια (κυρίως όσα διαπραγματεύονται παράγωγους τίτλους κτηνοτροφικών προϊόντων) παρουσιάζουν κάθετη πτώση, την οποία σώζει η δήλωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για έκδοση κτηνοτροφικών ομολόγων: ομολόγων βοοειδών, ομολόγων χοιρινών και ομολόγων αμνοεριφίων. Ο Καραμανλής μετανοιώνει για τη δήλωσή του και αποφασίζει να αγοράσει το σύνολο των ομολόγων αυτών, εγγυώμενος ο ίδιος και προσωπικά την κατανάλωση των ειδών που καλύπτουν. Ξεκινά σημαντική οικονομική άνθιση στην Ευρώπη και ο ΟΗΕ εξετάζει σοβαρά να ξαναπαραδώσει την Ελλάδα στους Έλληνες. Ανεπίσημες πληροφορίες επιβεβαιώνουν τη μεγάλη ανατροπή στο Νομπέλ Οικονομίας, το οποίο τελικώς θα απονεμηθεί στον Κώστα Καραμανλή και όχι στον Αντώνη Σαμαρά.

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αποφασίζει να αποχωρήσει από τη Νέα Δημοκρατία και να ιδρύσει δικό του κόμμα, δυσαρεστημένος, επειδή δεν προωθήθηκε η υποψηφιότητά του για το Νομπέλ Ειρήνης. Ζητεί από το Μίκη Θεοδωράκη να του παραχωρήσει ένα τραγούδι του για τον ύμνο του νέου κόμματος και καταλήγουν στη "Βάρκα στο Γυαλό". Στο σχετικό βίντεο κλιπ φαίνεται να τραγουδά ο ίδιος ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και να απευθύνεται στην Ελλάδα, η οποία συγκινημένη στο τέλος τον αγκαλιάζει.

Νοέμβριος 2011:

Η Ελλάδα ζει πολλαπλή αγωνία. Το όνομα του κόμματος του Δημήτρη Αβραμόπουλο παραμένει άγνωστο. Ο Κώστας Καραμανλής δεν έχει μιλήσει ακόμη. Ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει σε συνέχειες το συγκλονιστικό θρίλερ του Απόστολου Γκλέτσου "Οι αγώνες μου για το κόμμα" και η κατάληξη της μιας συνέχειας είναι πιο δραματική από της προηγούμενης. Η Ευγενία Μανωλίδου δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι εκπομπή θα κάνει στην τηλεόραση. Δεν είναι γνωστό εάν θα φωταγωγηθεί δέντρο στην Πλατεία Συντάγματος. Επίσης, γίνεται κοινή συνείδηση ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ο κόσμος να καταστραφεί το 2012. Μοναδικό βάλσαμο στην ψυχή των Ελλήνων είναι η επανάληψη της σειράς "Ρετιρέ" του (μακαρίτη) Γιάννη Δαλιανίδη, η οποία αποτελεί πλέον σταθερό σημείο αναφοράς της καθημερινότητάς τους.

Η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης προσπαθεί να μιμηθεί την τεράστια εμπορική επιτυχία της ζώνης πορνό της TV 100 και καθιερώνει στο κανάλι της ερωτική ζώνη με συνεχή απαγγελία του "Άσματος Ασμάτων" από καλόγριες. Τα αποκαρδιωτικά αποτελέσματα την οδηγούν στην αναθεώρηση του προγράμματος με ταινίες όπως "Όργια στο Μοναστήρι", "Ήταν Μοναχή, ήμουν μοναχός", "Ήταν Μοναχή, ήμουν Μοναχή", "Ήταν Μοναχή, ήμουν μοναχός, ήταν μοναχή και τώρα δεν είμαστε". Τα μηχανάκια της AGB αδυνατούν να καταγράψουν το συναγωνισμό των δύο σημαντικών καναλιών της Θεσσαλονίκης. Μετά από τις εξελίξεις αυτές, ο Στέφανος Μάνος προσθέτει στα 3 Π της Δράσης (Περιβάλλον - Παιδεία - Πολιτισμός) και το 4ο Π (Πορνό). Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στη Δράση διψήφιο ποσοστό, το οποίο αποκτά ιδιαίτερη σημασία, εν όψει της επιστροφής της διακυβέρνησης της Ελλάδας στους Έλληνες.

Δεκέμβριος 2011:

Οι απορίες των Ελλήνων λύνονται: ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν είχε ποτέ σκοπό να αποχωρήσει από τη Νέα Δημοκρατία. Ο Κώστας Καραμανλής μιλάει για την περίοδο που υπήρξε πρωθυπουργός και αποκαλύπτει ότι είχε διαλύσει στο playstation τον Πούτιν. Το εθνικό του έργο αναγνωρίζεται από τον πρωθυπουργό Μάκη Βορίδη (ο οποίος έχει επανέλθει και έχει ασκήσει μηνύσεις κατά όσων τον αποκαλούσαν "Κωνσταντόπουλο") και στήνεται άγαλμά του στην Πλατεία Αριστοτέλους, στο οποίο φαίνεται να παίζει playstation. Το θρίλερ του Γκλέτσου κλείνει με τη φράση "Έτσι πρόσταξε το κόμμα, έτσι έκανα κι εγώ". Η Ευγενία Μανωλίδου θα είναι διαγωνιζόμενη στο "Να η ευκαιρία" που αναβιώνει στην ΕΡΤ. Στην Πλατεία Συντάγματος θα στηθεί χριστουγεννιάτικη γιορτή, καθώς οι ουρανοί θα ανοίξουν και οι άγγελοι θα ψάλλουν για πρώτη φορά στο νέο Δήμαρχο το "ωσαννά", ενώ όλα τα δέντρα θα φωταγωγηθούν ως εκ θαύματος (και κάποια από αυτά θα μετατραπούν σε πορτοκαλιές, για να μπορέσει να δώσει συναυλία ο Νίκος Πορτοκάλογλου).

Οι εορτασμοί για την αλλαγή του έτους θα βρουν όλους τους Έλληνες ευτυχισμένους και αγαπημένους μεταξύ τους. Κανείς δεν θα παρατηρεί ένα πολύ φωτεινό ουράνιο σώμα, το οποίο θα έρχεται καταπάνω στη γη με τεράστια ταχύτητα, εκτός από τον Πειραιώς Δημήτριο, ο οποίος θα το δει σε όραμα και θα εντοπίσει ένα Αστέρι του Δαυΐδ πάνω στο σώμα αυτό - αλλά, εκεί που ετοιμάζεται να το αποκαλύψει αυτό στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα ...

Πολιτικός Καζαμίας πρώτου εξαμήνου 2011

Ιανουάριος 2011:

Η κυβέρνηση φέρνει στη Βουλή νόμο για την άμεση απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων. Από σφάλμα του γραμματέα γράφεται στο νόμο (και πηγαίνει στο εθνικό τυπογραφείο) ρύθμιση για την άμεση απελευθέρωση όλων των εγκλείστων. Ο Παλαιοκώστας βγαίνει από τη φυλακή, όπου τον περιμένει το προσωπικό του ελικόπτερο, για να τον πάει στο κρυσφήγετό του. Η εγκύκλιος ότι ως "έγκλειστοι" εννοούνται από το νόμο μόνο όσοι είναι σε ψυχιατρεία καταφθάνει λίγα λεπτά μετά.

Ο Πειραιώς Σεραφείμ απαγορεύει τη βάπτιση βρεφών με εβραϊκά ονόματα και διατάσσει όλες τις "Μαρίες" να αλλάξουν το όνομά τους σε "Παρθένα" ή, το πολύ-πολύ "Δέσποινα". Ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος τον μιμείται, αλλά προτείνει το όνομα "Συμέλα" ως πρώτη επιλογή. Οι Γιάννηδες διατάσσονται, επί απειλή αφορισμού, να αλλάξουν το όνομά τους είτε σε "Θεόφραστος" είτε σε "Χρυσόστομος". Ως μεγαλύτερη εορτή καθιερώνεται αυτή του Χρυσοστόμου Χρυσοστόμου (ιδιαιτέρως δημοφιλής στην Κύπρο).

Η τρόικα δηλώνει ότι έχει βάλει κατάσκοπο στη Νέα Δημοκρατία για να κλέψει το σχέδιο Σαμαρά για τον άμεσο μηδενισμό του ελλείμματος. Θα ανακοινώσει το πόρισμά της το Φεβρουάριο. Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος δηλώνει ότι δεν πειράζει που τους έκλεψαν το σχέδιο, σε δύο μέρες θα κάνουν κι άλλο.

Φεβρουάριος 2011:

Οι εκπρόσωποι της τρόικα εισέρχονται στο "Μεγάλη Βρετανία" για να μελετήσουν το σχέδιο του Αντώνη Σαμαρά, πριν το παρουσιάσουν σε συνέντευξη τύπου. Στη συνέντευξη εμφανίζονται χωρίς μαλλιά και, αντί να μπουν σε λεπτομέρειες του σχεδίου, δηλώνουν ότι θα προτείνουν τον Σαμαρά για Νομπέλ και Λένιν οικονομικών επιστημών.

Μίνι - ανασχηματισμός. Η Λούκα Κατσέλη τοποθετείται στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο Υπουργείο Εργασίας. Η Γραμματεία Προστασίας Καταναλωτή μεταφέρεται από το Υπουργείο Ερασίας και υπάγεται στην αρμοδιότητα του ΥΠΕΘΑ, προκειμένου "οι καταναλωτές να έχουν άμεση και ουσιαστική προστασία".

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης εκδίδει προεδρικό διάταγμα "Για την ανάπτυξη" με ένα μόνο άρθρο, σύμφωνα με το οποίο "Όλες οι υπηρεσίες του Κράτους διατάσσονται να επιτύχουν την ανάπτυξη". Η τρόικα. εντυπωσιασμένη από τη λιτότητα και τη σαφήνεια της διατύπωσης και πεπεισμένη πλέον ότι η χώρα μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης, εγκρίνει αμέσως και διαμιάς τις τέσσερις επόμενες δόσεις του δανείου.

Ο Αντώνης Σαμαράς δηλώνει ότι, σε μια κίνηση πρωτοφανούς πολιτικής γενναιότητας, θα υπερψηφίσει το προεδρικό διάταγμα. Σε μια σπάνια έκλαμψη επιστημονικής επάρκειας ο Προκόπης Παυλόπουλος προσπαθεί να τον πείσει ότι τα προεδρικά διατάγματα δεν ψηφίζονται, αλλά ο έμπειρος εμπορικολόγος Πάνος Παναγιωτόπουλος υπεραμύνεται των δημοκρατικών θέσεων του Προέδρου του.

Μάρτιος 2011:

Αιφνιδιαστική επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα. Το ΚΚΕ διαμαρτύρεται, γιατί δεν είχε το χρόνο να ανεβάσει πανώ στην Ακρόπολη. Ο ΣΥΡΙΖΑ οργανώνει μεγάλες διαδηλώσεις, αλλά επέρχεται διαφωνία ανάμεσα στο ΔΗΚΚΙ και την ΚΟΕ για το χαρακτήρα της πάλης - αν είναι πρωτίστως ταξική ή αντιϊμπεριαλιστική. Προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να ηρεμήσει τα πνεύματα αποτυγχάνει, με αποτέλεσμα ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει ότι η επίσκεψη του Πλανητάρχη έγινε τη δεδομένη στιγμή, για να δημιουργήσει προβλήματα στην Αριστερά.

Ο Ομπάμα στέκεται προσοχή μπροστά στον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και του προτείνει ταπεινά να εξετάσει το ενδεχόμενο της τοποθέτησής του ως Προέδρου του ΟΗΕ, γιατί η θέση του Γραμματέτα θα ήταν υποβιβασμός γι' αυτόν. Ο Μεντβέντεβ εξαγριώνεται από αυτή την πρωτοβουλία του Ομπάμα (θεωρώντας ότι η Ρωσσία έπρεπε να έχει την τιμή να υποβάλει πρώτη δημόσια την πρόταση), αλλά πείθεται ότι μόνο ένας σοσιαλιστής θα μπορούσε να προσεγγίσει κατ' αυτόν τον τρόπο τον Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Αρχίζει ο αγώνας για τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ. Την πρόθεσή τους να διεκδικήσουν την πρωθυπουργία δηλώνουν ο Ευάγγελος Βενιζέλος, η Άννα (ήδη Ευανθία, μετά τη μεταρρύθμιση των εβραϊκών ονομάτων) Νταλάρα και ο Μάκης Βορίδης (ο Γιώργος Καρατζαφέρης ισχυρίζεται ότι η ιδέα για τον Βορίδη Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ είναι δική του). Οι δημοσκοπήσεις δίνουν πρώτη την Νταλάρα, δεύτερο το Βορίδη και τρίτο το Βενιζέλο. Ο Άδωνις Γεωργιάδης ανακοινώνει κι αυτός την πρόθεσή του να διεκδικήσει την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ και τα ποσοστά του συναγωνίζονται αυτά του Βενιζέλου.

Ακόμη πιο έντονος είναι ο αγώνας για τη διαδοχή στην Προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο Αλ Γκορ συγκρούεται με τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, αλλά μετά από ένα βράδυ έντονου παρασκηνίου πίσω από κλειστές πόρτες σε γνωστό ξενοδοχείο των Παρισίων πείθεται να αποσυρθεί υπέρ αυτής. Ο Μπιλ Κλίντον δηλώνει ότι και αυτός ενδιαφέρεται για την Προεδρία, αλλά μόνο εφ' όσον αντίπαλός του είναι η Κάρλα Μπρούνι. Ο Νικολά Σαρκοζί επισημαίνει στον Κλίντον ότι οφείλει να περιορίζει τις επιθυμίες του μόνο στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

Απρίλιος 2011:

Ο Γιώργος Παπανδρέου δηλώνει ότι δεν έχει αποφασίσει ακόμη εάν επιθυμεί να αναλάβει Πρόεδρος του ΟΗΕ, γιατί έχει πολλά πράγματα να κάνει ακόμη στη χώρα. Επίσης, ετοιμάζει μεγάλη επιχειρηματική - επενδυτική συμφωνία με την Κίνα, τις οποίας οι όροι προσωρινά κρατούνται μυστικοί. Οι κούρσες για τη διαδοχή του παγώνουν.

Ο Μίκης Θεοδωράκης προσχωρεί στη Δημοκρατική Συμμαχία. Δηλώνει ότι δεν μπορεί να υπάρχει πολιτικός χώρος, στον οποίο θα έχει παραλείψει να μεταδώσει τη Σπίθα του. Τα γραφεία της Δημοκρατικής Συμμαχίας πιάνουν φωτιά και ο Θεοδωράκης δηλώνει ότι η αποτελεσματικότητα της πολιτικής του κίνησης είναι πλέον εμφανής. Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης (- Μαρκοχρυσοστομάκης) κατηγορεί τον Θεοδωράκη ως εμπρηστή και απειλεί να αποχωρήσει από το κόμμα.

Διασπάται ο κυβερνητικός συνασπισμός στη Βρετανία, επειδή υπήρξε διαφωνία ως προς τη στήριξη στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου για το αξίωμα του Προέδρο του ΟΗΕ. Ο Νικ Κλεγκ υποστήριξε ότι θα έπρεπε η συμμαχική κυβέρνηση να εξετάσει και το ενδεχόμενο να προταθεί για τη θέση ένας ήπιος ιεράρχης, έχοντας στο νου του τον Πειραιώς Σεραφείμ. Στις εκλογές που ακολουθούν επιστρέφουν πανηγυρικά οι Εργατικοί στην εξουσία με το σύνθημα: "George Papandreou - He's One of US" (τα κεφαλαία όπως είναι στο πρωτότυπο).

Το ΚΚΕ, το οποίο είναι αναγκασμένο να δρα μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, αποφασίζει να κάνει outsourcing και αναθέτει σε αμερικανική εταιρεία συμβούλων την "οργάνωση - συντονισμό και στρατηγικό σχεδιασμό των δυναμικών δράσεων του ΠΑΜΕ". Ο Φιντέλ Κάστρο στέλνει συγχαρητήριο τηλεγράφημα.

Μάιος 2011:

Η υπόγεια μάχη για τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται. Η Μιλένα (ήδη Παρθελένα) Αποστολάκη και η Φώφη Γεννηματά εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους. Ο Δημήτρης Τσοβόλας δηλώνει έτοιμος να αναλάβει, αν του ζητηθεί. Ο Χρυσόστομος Χαραλαμπόπουλος δηλώνει ότι θα ήταν η ιδανική μεταβατική λύση.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης διαπιστώνει ότι το προεδρικό διάταγμα που εξέδωσε για την ανάπτυξη έχει αποτελέσματα. Επικαλείται στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, τα οποία δείχνουν ότι το 2011 πρόκειται να ολοκληρωθεί με ρυθμό ανάπτυξης 23%. Τα φορολογικά έσοδα έχουν αυξηθεί κατά 235% και υπάρχει το περιθώριο να ανακληθούν τα μισθολογικά περιοριστικά μέτρα του 2010. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να χορηγήσει αυξήσεις σε όλους τους υπαλλήλους του Δημοσίου της τάξεως του 60%. Το ελληνικό οικονομικό θαύμα επαναλαμβάνεται και συζητείται ότι μάλλον το Νομπέλ Οικονομικών πρέπει να δοθεί στο Χρυσοχοΐδη και όχι στο Σαμαρά.

Η Βόρειος Κορέα αποφασίζει να ενοποιηθεί με την Κούβα, για να επιτύχουν οικονομίες κλίμακος στα ζαχαροκάλαμα και τις τεχνικές σοσιαλιστικού σχεδιασμού. Στην Ένωση αυτή καλούνται να συμμετάσχουν και όσες άλλες χώρες, μη-κυβερνητικές οργανώσεις, φοιτητικές παρατάξεις και συστοιχίες νήσων το επιθυμούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ δίνουν σκληρή μάχη για να γίνουν δεκτοί στην Ένωση και, τελικώς, η απόφαση ανατίθεται στον Ούγκο Τσάβεζ, ο οποίος γνωμοδοτεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ δημοσιεύει ανάλυση, κατά την οποία ο μπολιβαριανός σοσιαλισμός είναι κακέκτυπο του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού.

Ιούνιος 2011:

Παγώνουν τα χαμόγελα στην Κυβέρνηση, καθώς διαπιστώνεται ότι οι ενδείξεις για ανάπτυξη ήσαν εσφαλμένες και ωφείλοντο σε σύγκριση στοιχείων σε ευρώ (2010) με στοιχεία σε δραχμές (2011). Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ομιλεί για προβοκάτσια, καθώς ακόμη δεν έχει καταστεί σαφές εάν η χώρα μας έχει βγει από την ευρωζώνη. Ο Σαμαράς θεωρείται πλέον το ακλόνητο φαβορί για το Νομπέλ Οικονομίας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου δηλώνει ότι ναι, δέχεται να αναλάβει Πρόεδρος του ΟΗΕ και ότι όλοι μαζί θα κάνουμε τον κόσμο καλύτερο και πιο πράσινο, μαζί με τον Ταγίπ, την Άνγκελα, τον Μπαράκ. Θρήνος στη Σοσιαλιστική Διεθνή που δεν περίμεναν ότι θα έχαναν τον πεφιλημένο ηγέτη τους κατά τον τρόπο αυτό. Μεγάλη συγκίνηση σε όλα τα κράτη του κόσμου, τα οποία ετοιμάζονται να εκχωρήσουν κυβερνητικές αρμοδιότητες στον ΟΗΕ, για να βάλει σε τάξη τα οικονομικά τους, όπως πιστεύουν ότι μπορεί να καταφέρει ο Γιώργος Παπανδρέου.

Αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ εκλέγεται ο Μάκης Βορίδης, ο οποίος αναλαμβάνει και πρωθυπουργός. Διατηρεί τον Θεόδωρο Πάγκαλο ως αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως και όλα τα άλλα υπουργεία ως έχουν, με την εξαίρεση της προαγωγής της Ευανθίας Νταλάρα σε Υπουργό Εργασίας και της αναβάθμισης της Λούκας Κατσέλη σε Υπουργό Προστασίας του Καταναλωτή. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αναλαμβάνει το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, το οποίο έχει αποκοπεί πλέον από τη σημαντικότερη αρμοδιότητά του. Επίσης, αποφασίζει να αλλάξει το μικρό του όνομα (κατά τις επιταγές της Εκκλησίας) σε Ροδόλφο.

Πρώτη κίνηση του νέου πρωθυπουργού είναι η εισαγωγή νέου νόμου για την απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους. Ο νόμος αυτός θα επιβληθεί από το νέο σώμα των Προστατών του Καταναλωτή, το οποίο θα συστήσει η Λούκα Κατσέλη. Το σώμα αυτό θα οπλοφορεί, θα διαθέτει καπνομετρητές, ειδικές ταυτότητες, τεθωρακισμένα οχήματα και ελαφρύ πυροβολικό, καθώς θα έχει το δικαίωμα να κατεδαφίζει καταστήματα, όπου παρατηρούνται πάνω από δύο παραβάσεις του νόμου.

Στο τέλος του Ιουνίου η χώρα επισήμως πτωχεύει, καθώς τα συστήματα του Υπουργείου Οικονομικών έχουν μπερδέψει τις δραχμές με τα ευρώ και δεν είναι γνωστό ποιοι είναι οι οφειλέτες του Δημοσίου. Ο ΟΗΕ αποφασίζει να αναλάβει τη διοίκησή της, προκειμένου τις οικονομικές της αποφάσεις να τις λαμβάνει ο Πρόεδρός του Γιώργος Παπανδρέου. Η Λούκα Κατσέλη τοποθετείται Πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταείου. Η κυβέρνηση καταργείται, ο Μάκης Βορίδης γελοιοποιείται ως "νέος Κωνσταντόπουλος" ("το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;") και αποχωρεί από την πολιτική. Ο Πειραιώς Σεραφείμ δηλώνει δικαιωμένος και υποψήφιος για τον Πατριαρχικό Θρόνο, εάν ανακύψει κενό. Διαπιστώνει αίφνης, όμως, ότι το όνομά του έχει εβραϊκή προέλευση και το αλλάζει σε Δημήτριος, το οποίο είναι καθαρά χριστιανικό και δεν έχει καμμία σχέση με άλλες θρησκείες.

Η Σοσιαλιστική Διεθνής παραμένει ακέφαλη, καθώς η συνέλευσή της αποφασίζει ότι δεν μπορεί κάποιος να κάθεται στη θέση του Γιώργου Παπανδρέου, εκτός εάν δεχθεί ο Μίκης Θεοδωράκης. Μετά από πολλές πιέσεις από την Ντόρα Μπακογιάννη (η οποία έχει ξοδέψει όλη την κρατική επιχορήγηση στην αγορά και συντήρηση πυροσβεστικών συστημάτων για τα γραφεία του κόμματος) ο Θεοδωράκης συμφωνεί και αποφασίζει να κάνει την πρώτη συνεδρίαση της νέας Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο τμήμα του Αμαζονίου που δεν έχει ακόμη κατακαεί.

Προσεχώς, στον Καζαμία για το δεύτερο εξάμηνο του 2011:

• Ο Γιώργος Παπανδρέου, Πρόεδρος του ΟΗΕ, συναντά τους εξωγήινους.
• Η Σοσιαλιστική Διεθνής αλλάζει ύμνο.
• Νέα Δημοκρατία: αποχωρήσεις - προσχωρήσεις.
• Θα κάνει Χριστουγεννιάτικη Γιορτή στην Αθήνα ο Γιώργος Καμίνης;
• Προετοιμασία για το 2012, το τέλος του κόσμου.

Όταν η βία σχετικοποιείται - κι ένα θαυμάσιο κείμενο του Θανάση Τριαρίδη

Διαβάστε αυτό το θαυμάσιο κείμενο του Θανάση Τριαρίδη (στην πραγματικότητα - 2 κείμενα σε 1, εκ των οποίων το δεύτερο έχει ως αφορμή ένα από τα πιο τραγικά περιστατικά του δημοσίου βίου μας τα τελευταία χρόνια). Αναλύει πόσο αντιφατικό είναι να καταδικάζεται η βία όταν προέρχεται μόνο από τη μια άκρη του πολιτικού σκηνικού. Δεν γράφω περισσότερα, διότι πραγματικά ο κ. Τριαρίδης τα γράφει μοναδικά.

Σήμερα πάρα πολύ επέχαιραν με τον ξυλοδαρμό του Κωστή Χατζηδάκη, λέγοντας ότι του αξίζει, ευχόμενοι το ίδιο να πάθουν και πολιτικοί από άλλα κόμματα κ.λπ. Μάλιστα, πάρα πολλοί μπήκαν στη διαδικασία να κρίνουν εάν ο κ. Χατζηδάκης είχε διαπράξει πολιτικά παραπτώματα τέτοια, τα οποία να αξίζουν ξυλοδαρμού (οι μεν ισχυριζόμενοι ότι ο κ. Χατζηδάκης είναι κακός, επομένως καλώς εδάρη, οι δε προβάλλοντας ότι ο κ. Χατζηδάκης δεν ανήκει σ' αυτούς που έπρεπε να γνωρίσουν τη "λαϊκή οργή", υπονοώντας ότι σε "χειρότερες περιπτώσεις" τέτοιας λογής βία δικαιολογείται). Πολύ μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας, των φίλων μας, παρέκαμψαν το ότι ένας ή περισσότεροι άνθρωποι επεφύλαξαν εις εαυτούς το ρόλο του δικαστή και του εκτελεστή της ποινής εις βάρος ενός πολιτικού - εις βάρος ενός συνανθρώπου τους - εντελώς αυθαίρετα, επειδή έτυχε να βρίσκονται κοντά στον κ. Χατζηδάκη και να έχουν τη σωματική ρώμη ή την συγκυριακή αριθμητική υπεροχή, ώστε να μπορέσουν να του καταφέρουν κτυπήματα. Οι φίλοι μας αυτοί, δηλαδή, θεώρησαν απολύτως φυσιολογικό να τιμωρείται διά ξυλοδαρμού (κάποιοι άλλοι τις προάλλες πήγαν λίγο παραπέρα), από οποιονδήποτε έχει τη δυνατότητα να το κάνει, ένας πολιτικός που, κατά την κρίση τους, είναι κακός ή ανεπαρκής ή άτιμος.

Μερικές φορές πρέπει να επιστρέφουμε στα αυτονόητα. Χρειάζεται, κι αυτό είναι τραγικό, να υπερασπιζόμαστε το μονοπώλιο που έχει το κράτος στη νόμιμη βία - να αιτιολογούμε γιατί χρειάζεται η τιμωρία όποιου παραβιάζει ένα ποινικό κανόνα να γίνεται μέσω των δικαστηρίων, γιατί η πολιτική αποδοκιμασία πρέπει να γίνεται μέσω των εκλογών. Αλλά να που πρέπει τα αυτονόητα να τα ξαναπούμε: εάν μπορεί να ασκεί βία οποιοσδήποτε θεωρεί ότι πρέπει να τιμωρήσει κάποιον, κατά κατάλυση του κράτους, τότε στο τέλος θα ασκούν βία όσοι μπορούν. - εάν αφαιρέσουμε από τους θεσμούς του κράτους δικαίου τη δυνατότητα ελέγχου στην άσκηση της βίας, τότε δεν υπάρχει καμμία διασφάλιση για τον τρόπο, με τον οποίο αυτή θα ασκείται. Με άλλα λόγια, θα ασκούν βία αυτοί που θα έχουν (προσκαίρως ή μονίμως) είτε τη μεγαλύτερη σωματική ρώμη, είτε τη μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια, είτε τη δύναμη των όπλων.

Δεν μπορώ, όμως, να συγκρατήσω και την περιφρόνησή μου για τους ανθρώπους που ασκούν βία κατ' αυτόν τον τρόπο (και αναφέρομαι σε όσους το κάνουν, επειδή το θεωρούν πραγματικά σωστό). Κατ' αρχήν δείχνουν μια φοβερή αλαζονεία. Θεωρούν εαυτούς τους πραγματικούς κριτές, ιστάμενοι υπεράνω των υπολοίπων που δεν τολμούν είτε μέσω των εκλογικών διαδικασιών, είτε μέσω μιας αμεσότερης μορφής αποδοκιμασίας (ή βίας) να βάλουν τους κακούς πολιτικούς στη θέση τους - αν τους δώσετε κάποια γαλόνια στο στρατό και μερικές μεραρχίες να διοικούν, αμφιβάλλετε ότι θα κήρυσσαν και δικτατορία; Αν μη τι άλλο, δεν είναι δημοκράτες πραγματικοί. Κατά δεύτερον, κατά κανόνα εκμεταλλεύονται την πρόσκαιρη υπεροχή τους. Κατά κανόνα είναι περισσότεροι και χτυπούν απομονωμένους στόχους. Είναι δειλοί. Κατά τρίτον, τους ενδιαφέρει περισσότερο η προσωπική εκτόνωση, την οποία θέτουν υπεράνω της ανάγκης για τήρηση της στοιχειώδους νομιμότητας. Είναι εγωιστές, φοβερά εγωιστές.

Ε, λοιπόν, σ' αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορούμε να αναγνωρίζουμε το ηθικό δικαίωμα να κρίνουν δίκην λαϊκών δικαστών και, πολύ περισσότερο, να εκτελούν τις αποφάσεις που έχουν λάβει στο εν συγχύσει κρανίο τους. Δυστυχώς, στο βαθμό που συζητούμε εάν η επιμέρους ενέργεια βίας κατά του ενός ή του άλλου πολιτικού είναι δίκαιη ή όχι, ενισχύουμε την πεποίθηση του κάθε επίδοξου δικαστή (που περισσότερο προσομοιάζει με τον Δικαστή Dredd) ότι μπορεί να κρίνει και να εκτελεί εξ ονόματος όλων ημών.

ΥΓ. Είναι αυτονόητες οι ευχές όλων των αδελφών Daltons στον κ. Χατζηδάκη για ταχεία ανάρρωση. Μας σφίγγεται η ψυχή όταν αναλογιζόμαστε ότι δεν υπήρχε περιθώριο για τέτοιες ευχές στο προηγούμενο τραγικό περιστατικό.

Είμαι ο Averell Dalton και ΔΕΝ είμαι ζητώ την ψήφο σας - εξετάστε αυτούς που την ζητούν

Τοπικές εκλογές - εκεί, όπου η μισή Ελλάδα ψηφίζει την άλλη μισή. Την Κυριακή θα βρεθούμε αντιμέτωποι με κάτι τεράστια ψηφοδέλτια, μέσα από τα οποία θα κληθούμε να επιλέξουμε τους Δημάρχους, τους Περιφερειάρχες και τα αντίστοιχα συμβούλια για τις περιοχές, στις οποίες ζούμε. Όλοι μας έχουμε φίλους και γνωστούς που είναι υποψήφιοι κάπου, ακούμε να μας ζητάνε την ψήφο μας, πολλοί έχουμε θεωρήσει, εδώ και πολλά χρόνια, ότι οι εκλογές αυτές έχουν μια γραφικότητα, ένα φολκλόρ στοιχείο και αποφεύγουμε να τις παίρνουμε στα σοβαρά. Νομίζουμε ότι με τις εκλογές αυτές κάνουμε πλάκα, ότι δεν επηρεάζουν και πολύ ουσιαστικά τη ζωή μας - αυτό είναι συνήθως δικαιολογία, αποενοχοποίηση της συνείδησής μας, που δεν ψάχνουμε να δούμε ποιοι είναι αυτοί που διεκδικούν την ψήφο μας, που δεν ψάχνουμε να δούμε πώς θα κυβερνηθεί ο τόπος μας, η περιοχή μας, καλύτερα.

Κι όμως. Πράγματα που μπορεί να φαίνονται κατ' αρχήν ασήμαντα, αλλά μας επηρεάζουν τόσο πολύ - όπως, πόσην ώρα θα κάνουμε να πάμε στη δουλειά μας, αν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε ελεύθερα σε κάποια μέρη της πολης μας, αν θα ταλαιπωρηθούμε για να παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας γυρνώντας κουρασμένοι από τη δουλειά στο σπίτι μας, αν θα ευχαριστιόμαστε ένα απλό περίπατο ή αν θα πρέπει να προσέχουμε, για να αποφεύγουμε σπασμένα πεζοδρόμια και αφημένα περιττώματα. Πράγματα που θα μας κάνουν να νοιώθουμε περισσότερο ή λιγότερο όμορφα για μεγάλο μέρος της μέρας μας - που θα επηρεάσουν τη διάθεσή μας στη δουλειά μας, στο σπίτι μας. Αλλά και άλλα πράγματα εξαρτώνται από τις εκλογές αυτές: εάν η πόλη όπου ζούμε θα αναπτύσσεται ή θα μαραζώνει, εάν κάποιοι συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη θα βρίσκουν θαλπωρή ή όχι, εάν το μαγαζί μας θα μπορεί να λειτουργήσει (εάν θα εκδίδεται εγκαίρως η άδειά του ή εάν θα γίνεται ανεκτό το παραεμπόριο έξω από αυτό), αν η πόλη μας θα προσελκύει δουλειές, παιδεία, πολιτισμό. Αυτά τα πράγματα στο μεγαλύτερό τους μέρος συσχετίζονται με τις αρμοδιότητες του Δήμου, στον οποίο κατοικούμε και εργαζόμαστε. Οπότε η επιλογή του Δημάρχου και του Δημοτικού Συμβουλίου, την οποία καλούμαστε να κάνουμε τώρα, έχει πολύ μεγάλη σημασία και οπωσδήποτε δεν μπορεί να υποτιμηθεί και να υποβιβασθεί σε συμμετοχή σε μια φολκλορική και γραφική διαδικασία.

Είναι, με άλλα λόγια, προς το συμφέρον μας να κοιτάξουμε προσεκτικά τους υποψηφίους που ζητούν την ψήφο μας και να επιλέξουμε αυτούς που παρέχουν, κατά την κρίση μας, τα εχέγγυα για να γίνει η ζωή μας καλύτερη. Να κοιτάξουμε την πολιτεία τους μέχρι τώρα, να κοιτάξουμε το δημόσιο λόγο τους, το ήθος τους, τις ικανότητές τους. Μπορεί ο δεύτερος εξάδελφός μας να είναι σε ένα ψηφοδέλτιο, μπορεί ο κολλητός μας να θέλει να προσληφθεί στη δημοτική αστυνομία υπό κάποιον εκ των υποψηφίων, μπορεί να μη θέλουμε να χαρεί για την ψήφο μας ο πρωθυπουργός ή η αντιπολίτευση - αλλά αυτές οι εκλογές είναι για εμάς, για τη δική μας ζωή, για τις μικρές ή μεγαλύτερες εκείνες χαρές που συνδέονται με την καθημερινότητά μας, για την αξιοπρέπεια του τόπου μας, για την αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους μας.

Ο γράφων έχει ήδη καταστήσει σαφείς τις προτιμήσεις του στο Δήμο Αθηναίων. Αλλά, ακόμη και για όσους κρίνουν ότι άλλος υποψήφιος συνιστά την βέλτιστη επιλογή, δεν μπορώ παρά να επαναλαμβάνω μονότονα: μην ψηφίζετε υπέρ ή κατά του μνημονίου, μην ψηφίζετε τον ξάδελφο ή τον μπατζανάκη (εκτός κι αν τον θεωρείτε ικανό!) - ψηφίστε αυτόν που πιστεύετε ότι θα κάνει τη ζωή σας καλύτερη! Δεν θα σας ενοχλήσω άλλω μέχρι τις εκλογές - καλή ψήφο!

Τοπικές εκλογές - ψήφος ευθύνης και όχι ανοησίας!

Η κομματικοποίηση των τοπικών εκλογών ξεκίνησε φέτος από την ελάσσονα αντιπολίτευση, στη συνέχεια το μπαϊράκι σήκωσε η αξιωματική αντιπολίτευση και τελευταίως, δυστυχώς, δεν απέφυγε το ίδιο τερτίπι και ο πρωθυπουργός. Χαμένοι από την υπόθεση αυτή είναι οι δύο ανεξάρτητοι υποψήφιοι δήμαρχοι στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, ο κ. Γιώργος Καμίνης και ο κ. Γιάννης Μπουτάρης, οι οποίοι, ενώ προσπαθούν να παρουσιάσουν τα προβλήματα των πόλεών τους και τις λύσεις που προτείνουν, βρίσκονται αντιμέτωποι με ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την κεντρική πολιτική σκηνή και κυρίως αναφορικά με τη θέση τους για το μνημόνιο, έναντι του οποίου η χώρα μας δανείσθηκε 110 δισεκατομμύρια ευρώ από τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ειδικά μάλιστα στην Αθήνα ο νυν δήμαρχος έχει σχεδόν αποδώσει όλες του τις ελλείψεις στο μνημόνιο.

Έτσι, έχει γίνει πολύ της μόδας η ανοησία να προτρέπονται οι ψηφοφόροι να μην ψηφίσουν τον κ. Καμίνη και τον κ. Μπουτάρη επειδή είναι, λέει, οι υποψήφιοι του κυβερνώντος κόμματος και κάθε ψήφος προς αυτούς θα σημάνει επιδοκιμασία του μνημονίου και των μέτρων που λαμβάνει εν ονόματι ή στο πλαίσιο του μνημονίου η κυβέρνηση. Πρόκειται για πραγματική ανοησία, γιατί ζητεί από τους πολίτες να θυσιάσουν τη δυνατότητα που έχουν να παρέμβουν στην ίδια τους την καθημερινότητα, ψηφίζοντας τους τοπικούς άρχοντες που θεωρούν ότι θα την βελτιώσουν, για να στείλουν κάποιο άλλο πολιτικό μήνυμα.

Στην Ελλάδα έχουμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Εκλέγουμε νομοθετικό σώμα, το οποίο στηρίζει την κυβέρνηση, σε τακτικά χρονικά διαστήματα. Η δουλειά του νομοθετικού σώματος είναι να μας εκπροσωπεί και διά της εκλογής του εκφράζεται η λαϊκή κυριαρχία σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής. Όταν μια επιλογή μας μας απογοητεύει, στις επόμενες βουλευτικές εκλογές μπορούμε να την αποδοκιμάσουμε και να δούμε κάτι άλλο. Έχουμε όμως και αυτοδιοίκηση. Έχουμε, δηλαδή, τη δυνατότητα να ελέγχουμε περισσότερο, εκλέγοντας τοπικούς άρχοντες προς αυτό, τις υποθέσεις της καθημερινότητάς μας. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση το να μπορούμε να επηρεάσουμε τόσο δραστικά θέματα που βρίσκουμε κάθε μέρα μπροστά μας: πόσο εύκολα μπορούμε να κυκλοφορούμε στους δρόμους, πόσο καθαρά είναι τα μέρη που βρισκόμαστε, πόσο ασφαλή είναι, πού μπορούμε να σταθμεύουμε, αλλά και πόσο θα πρέπει να πληρώνουμε για την καθαριότητα και το φωτισμό. Και τη δυνατότητα αυτή την έχουμε, κατά κύριο λόγο, με τις τοπικές αυτοδιοικητικές εκλογές. Είναι δυνατόν να μας ζητείται να παραιτηθούμε από τη δυνατότητα αυτή για τα επόμενα σχεδόν τέσσερα χρόνια (μέχρι τον Ιούνιο του 2014) από φόβο ότι μια επιλογή μας μπορεί να στείλει λάθος μήνυμα στην κυβέρνηση; Στο κάτω-κάτω, για ποιο λόγο μας ενδιαφέρει να ψηφίζουμε στις τοπικές εκλογές; Για να επηρεάσουμε δραστικά τη ζωή μας ή για να συμμετάσχουμε σε ένα νεφελώδες πολιτικό παιχνίδι;

Δεν συζητώ καν ότι οι υποψηφιότητες Καμίνη και Μπουτάρη δεν είναι υποψηφιότητες του ΠΑΣΟΚ. Στηρίζονται από το ΠΑΣΟΚ, αλλά στηρίζονται και από άλλες δυνάμεις. Ούτε ο κ. Καμίνης, ούτε ο κ. Μπουτάρης προέρχονται από τον κομματικό σωλήνα του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχουν εξαρτήσεις από το ΠΑΣΟΚ. Βασικά, δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί καν να θεωρηθεί ότι, ψηφίζοντας Μπουτάρη και Καμίνη, ψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ. Και η ερώτηση: "και τι ψηφίζουμε τότε;" είναι εντελώς ηλίθια. Η απάντηση είναι απλή: ψηφίζουμε Μπουτάρη και Καμίνη. Είναι απαραίτητο καλά ντε και σώνει να ψηφίζουμε κάποιο κόμμα, όταν επιλέγουμε τους τοπικούς μας άρχοντες; Κι όμως, μας ζητείται να αγνοήσουμε αυτές τις υποψηφιότητες όχι επειδή δεν είναι καλές (πράγμα που θα ήταν απολύτως λογικό, για όσους πιστεύουν ότι ο κ. Γκιουλέκας είναι καλύτερη λύση για τη Θεσσαλονίκη ή ο κ. Κακλαμάνης για την Αθήνα - ή κάποιος άλλος υποψήφιος, εν πάση περιπτώσει), αλλά επειδή είναι, λέει, ΠΑΣΟΚ.

Εάν θεωρούμε ότι η ψήφος στις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι ψήφος χαβαλέ, δεν είναι ψήφος-υποκατάστατο της ψήφου στις βουλευτικές εκλογές, αλλά είναι ψήφος ευθύνης, τότε η επιλογής μας είναι μία: να ψηφίσουμε με αποκλειστικό κριτήριο ακριβώς το σκοπό των εκλογών αυτών, την ανάδειξη των καλύτερων, κατά τη γνώμη μας, δημοτικών αρχόντων.

Καμμία υποχώρηση! Όλα τα κρατικά κάστρα παραμένουν άπαρτα!

Χαρές και πανηγυρισμοί για όσους φοβήθηκαν ότι το τρισκατάρατο μνημόνιο θα έθιγε τις βασικές οργανωτικές δομές του συστήματος, τις σημαντικές υπηρεσίες που μας προσφέρει το κράτος. Στο ρεπορτάζ προβάλλεται η βλάσφημη δήλωση του Διοικητού της Τραπέζης της Ελλάδος κου. Προβόπουλου για την ανάγκη μείωσης των κρατικών καναλιών και η αγέρωχη αλλά τεκμηριωμένη απάντηση του Υπουργού Αναπληρωτή Πολιτισμού κου. Χυτήρη. Τι φοβερά και τρομερά εξεστόμισε ο κ. Προβόπουλος; Τόλμησε να πει ότι:

• οι κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί (5) είναι πολλοί για μια χώρα με το μέγεθος της Ελλάδος
• λειτουργούν με πολύ μεγάλο αριθμό υπαλλήλων
• το κόστος τους είναι υπερπολλαπλάσιο των αντίστοιχων ιδιωτικών καναλιών
• θα ήταν σκόπιμο να συγχωνευθούν (ω της βλασφημίας!) σε ένα ή δύο σταθμούς.

Υπάρχει έστω και ψήγμα αληθείας σε όλα αυτά; Και, στο κάτω-κάτω, τι τον νοιάζει αυτόν; Και πού να καταλάβει ένας τραπεζίτης, ψυχρός τεχνοκράτης, το συνταγματικό ρόλο που παίζουν πέντε κανάλια. Ο λόγος που η χώρα δεν πηγαίνει μπροστά είναι ότι δεν έχουμε τα χρήματα για δεκαπέντε κανάλια! Σχεδόν αυτή ήταν η περήφανη απάντηση του κ. Υπουργού. Να προσθέσω κι εγώ: ποιος είναι ο κ. Προβόπουλος να κρίνει ότι οι υπάλληλοι είναι υπερβολικά πολλοί; Μήπως τελείωσε κάποια σχολή τηλεοπτικού παραγωγού και δεν το ξέρουμε, δεν το έχει στο βιογραφικό του; Αμ, το άλλο, για το κόστος τους σε σχέση με τα ιδιωτικά κανάλια; Δηλαδή θέλει ο τραπεζίτης να έχουμε εμπορικά και όχι ποιοτικά προγράμματα; Να ταΐζουμε τις μάζες και τη νεολαία με σαχλαμάρες, όπως τα ιδιωτικά; Να λείψουν τα προγράμματα υψηλής διανόησης που χαρακτηρίζουν τα κρατικά κανάλια; Και τα έσοδά τους να προέρχονται από διαφημίσεις; Αφού το προϊόν της δημόσιας τηλεόρασης είναι δημόσιο αγαθό, αυτό δεν μπορεί να το αντιληφθεί ο τραπεζίτης; Πώς μπορεί να μιανθεί με διαφημίσεις;

Αυτή η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που προσπαθεί να σαρώσει τα πάντα δεν θα καταφέρει, ευτυχώς, να επηρεάσει τη δική μας κυβέρνηση - γιατί η κυβέρνησή μας είναι στην ψυχή της, στο DNA της, σοσιαλιστική. Και δεν πρόκειται να πέσει κανένα κρατικό κάστρο, όσο κι αν το επιβουλεύονται οι διεθνείς τραπεζίτες, οι ντόπιοι λακέδες τους και το Δ.Ν.Τ.

Μείωση φόρων; Μόνο αν εισπράττονται! ή Οι πραγματικές προτεραιότητες του Πρωθυπουργού

Ο Πρωθυπουργός μας μερικές φορές εμπλουτίζει το λόγο του με στοιχεία σουρρεαλισμού. Στην περιβόητη διακαναλική συνέντευξή του χθες ρωτήθηκε κάτι πάρα πολύ λογικό: δεν θα ήταν απαραίτητο να μειωθούν οι ιδιαιτέρως υψηλοί φόροι, οι οποίοι αποτρέπουν τις ξένες επενδύσεις; Και η απάντησή του ήταν ότι θα μειωθούν οι φόροι, εφ' όσον οι επιχειρηματικοί φορείς εγγυηθούν ότι αυτοί θα εισπράττονται - και ζήτησε από τους επιχειρηματικούς φορείς να του το εγγυηθούν.

Τι είπε, δηλαδή, ο Πρωθυπουργός; Ότι το κράτος, επειδή δεν κάνει καλά τη δουλειά του (διότι η είσπραξη των φόρων, εξ όσων θυμάμαι από τη σχολή, εξακολουθεί να είναι κρατική αρμοδιότητα), θα επιρρίψει το βάρος που προκύπτει από την απώλεια φορολογικών εσόδων σε όλες τις επιχειρήσεις, και στις τίμιες. Και, περαιτέρω, ζήτησε από τους πολίτες να αντιληφθούν ότι οι φόροι είναι εκδήλωση κοινωνικής αλληλεγγύης! Διότι το κράτος έχει ανάγκη τα φορολογικά έσοδα, για να δίνει πρόωρες συντάξεις σε προνομιούχες ομάδες και να ενισχύει τα ταμεία των ρετιρέ, να συντηρεί τον ΟΣΕ (και την Ολυμπιακή, αν προλάβαινε η σημερινή κυβέρνηση), να συντηρεί έναν τεράστιο και άχρηστο γραφειοκρατικό μηχανισμό. Με άλλα λόγια, η συντήρηση αυτού του σπάταλου και ανίκανου κράτους στη σημερινή του μορφή έχει προτεραιότητα έναντι της προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων και επενδύσεων, έναντι της πραγματικής ανάπτυξης, μολονότι, παρά τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ του δανείου, η χώρα κινδυνεύει να χρεωκοπήσει!

Τα πράγματα είναι πολύ πιο κρίσιμα από όσο φανταζόμαστε. Οι αδιάκριτες δημοσιονομικές περικοπές επί δικαίων και αδίκων μπορεί να δικαιολογούντο υπό το κράτος του πανικού που έφερνε η άμεση αδυναμία του κράτους να ανταποκριθεί στις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του το Μάιο. Αλλά πλέον το δάνειο το πήραμε και κερδίσαμε χρόνο. Η ιστορία, ακόμη κι εάν αναγνωρίσει στο σημερινό Πρωθυπουργό το θάρρος να λάβει τα αρχικά μέτρα, οπωσδήποτε δεν θα του συγχωρήσει την αδράνεια και την έλλειψη αποφασιστικότητας για πραγματικές διαρθρωτικές αλλαγές, είτε αυτές οφείλονται στην αντίσταση κατεστημένων συμφερόντων είτε (όπως όλο και περισσότερο φοβούμαι) σε σοσιαλιστικές ιδεοληψίες, όπως αυτή για το χαρακτήρα των φόρων. 

Mια απάντηση στον Τηλέμαχο Χορμοβίτη

Ο αναγνώστης μας Αθανάσιος Τσιούρας μου ζήτησε και πάλι να αναρτήσω μια ανοικτή επιστολή του, αυτή τη φορά προς τον φίλο του και φίλο του ιστολογίου αυτού (και των Daltons προσωπικά!) Τηλέμαχο Χορμοβίτη, σε σχέση με τη συμμετοχή της δημοτικής παράταξης "πορτοκαλί" στο συνδυασμό "δικαίωμα στην πόλη" του Γιώργου Καμίνη.

Αγαπητέ Τηλέμαχε,

σου γράφω αυτή την απάντηση, για να δώσω κάποιες εξηγήσεις στην κριτική που εμμέσως ασκείς στους φιλελευθέρους που συμπαρατάχθηκαν με το συνδυασμό "δικαίωμα στην πόλη". Εκ των προτέρων σου δηλώνω ότι αναγνωρίζω πως η κριτική σου είναι πέρα ως πέρα καλόπιστη (και καλογραμμένη, οφείλω να ομολογήσω!) και, βέβαια, συνεπής με τα πιστεύω σου, αλλά κυρίως με αυτά που έχεις εισπράξει από τα διάφορα δημοσιεύματα που παραθέτεις. Πέρα από τις προθέσεις σου, φυσικά, δεν μπορώ να αμφισβητήσω ούτε και τις πηγές σου (αν και έχω τις αμφιβολίες μου για την ακρίβεια των γραφομένων στο "Βήμα"). Για το λόγο αυτό και η απάντησή μου θα επικεντρωθεί σε τρία ζητήματα: α. πώς λειτουργεί ο συνδυασμός "δικαίωμα στην πόλη" ως προς το πρόγραμμα, β. στο ρόλο που παίζουμε εμείς εκεί και γ. γιατί ο ίδιος στηρίζω, εκ πεποιθήσεως πλέον, ατομικά την υποψηφιότητα Καμίνη (πέραν της αυτονόητης προσπάθειάς μου να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος ο Τάσος Αβραντίνης).

α. Ο συνδυασμός "δικαίωμα στην πόλη" στηρίζεται, όπως παρατηρείς, (τα γράφω με χρονική σειρά υποστήριξης) από τη Δημοκρατική Αριστερα, το ΠΑΣΟΚ και τους Οικολόγους Πρασίνους και, κατόπιν, και από το πορτοκαλί. Είμαστε οι τελευταίοι που μπήκαμε, γι' αυτό και η συμβολή μας στο πρόγραμμα, στην αρχή, δεν ήταν πολύ σπουδαία. Για την ακρίβεια, πριν την ένταξή μας στο συνδυασμό είχε ανατεθεί σε τρεις εκπροσώπους, έναν από κάθε συνιστώσα, να συντάξουν ένα πρωτόλειο πρόγραμμα. Αυτό τέθηκε υπ' όψει μας σχεδόν ως fait accompli και απλώς επιδιώξαμε να περιορίσουμε κάπως κάποια στοιχεία του που πήγαιναν ακόμη πιο μακρυά από εκεί που θέλαμε. Το πρόγραμμα, όπως βλέπεις, έχει τεθεί σε διαβούλευση - ζητούνται οι προτάσεις των δημοτών. Δεν είναι το οριστικό. Μπορώ να σε βεβαιώσω ότι πολλά από αυτά που επικρίνεις είναι υπό συζήτηση και εντός του ίδιου του συνδυασμού και από παρατάξεις άλλες, όχι μόνο από τη δική μας (είναι αυτονόητο ότι, επί της ουσίας, ασπάζομαι πλήρως την κριτική σου).
β. Εμείς γιατί "μπλέξαμε"; Και τι επιδιώκουμε; Θέλουμε να βοηθήσουμε μια προσπάθεια με επικεφαλής έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν έχει σχέση με κομματικούς σωλήνες. Φυσικά και θέλουμε στην προσπάθεια αυτή ο λόγος μας να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βάρος. Για το λόγο αυτό και ολοκληρώνουμε και τις προγραμματικές μας θέσεις ως "πορτοκαλί", οι οποίες θα αναρτηθούν, στη συνοπτική τους εκδοχή, στο διαδίκτυο αργότερα σήμερα. Επίσης, προσπαθούμε να πείσουμε τις άλλες παρατάξεις και τον ίδιο τον υποψήφιο Δήμαρχο, ώστε να περιληφθούν όσο περισσότερες θέσεις μας γίνεται στο πρόγραμμα του συνδυασμού. Ήδη κάποιες έχουν γίνει αποδεκτές (για λόγους που αφορούν την εσωτερική λειτουργία του συνδυασμού δεν μπορώ να σου πω περισσότερα, ούτε και γιατί δεν είναι ανηρτημένες ακόμη). Βασικός όρος της συμφωνίας που κάναμε με τον κ. Καμίνη προσωπικά ήταν ότι το "πορτοκαλί" θα διατηρήσει την αυτονομία του. Οι θέσεις που θα διαβάσεις σε λίγες ώρες στην ιστοσελίδα μας (το link θα γίνει διαθέσιμο, μόλις οι θέσεις αναρτηθούν) είναι οι δικές μας προτάσεις για το Δήμο. Εμείς ζητούμε να εκλεγούν οι υποψήφιοί μας για τις θέσεις αυτές. Κρίναμε (οι διοικήσεις της "Δράσης" και της "Φιλελεύθερης Συμμαχίας" που στηρίζουν το "πορτοκαλί") ότι ο Τάσος έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να προβάλλει τις θέσεις αυτές στο δημοτικό συμβούλιο μέσω της συνεργασίας με το συνδυασμό Καμίνη, παρά με αυτόνομη κάθοδο.
γ. Με όλα αυτά θα νομίσει κανείς ότι η επιλογή συνεργασίας με τον Καμίνη ήταν συμβιβασμός για εμάς. Προφανώς και, σε κάποιο βαθμό, ήταν. Ξέρεις, επίσης, ότι προσωπικά ήμουν υπέρ της αυτόνομης καθόδου, θεωρώντας ότι έχουμε κάτι διαφορετικό να προσφέρουμε. Ωστόσο, έτυχε από τότε να γνωρίσω από κοντά τον κ. Καμίνη. Πρέπει, από προσωπική εμπειρία πλέον, να σου αναφέρω τα εξής: ο κ. Καμίνης πόρρω απέχει από την εικόνα αυτή που έχεις συναγάγει από το σχέδιο προγράμματος που έχει αναρτηθεί και από τις δηλώσεις της κας. Παναγιωτοπούλου. Είναι ένας ιδιαιτέρως σεμνός άνθρωπος και δεν ακούει το συνομιλητή του μόνο λόγω της ευγένειας που τον διακρίνει, αλλά προσέχει κι αυτά που του λένε. Και καταλαβαίνει πάρα πολλά, πίστεψέ με. Επίσης, παρά τα όσα του καταμαρτυρεί το Βήμα, είναι κατ' εξοχήν φιλελεύθερος στη συγκρότηση και την κοσμοθεωρία του. Δεν έχει ασχοληθεί ακόμη τόσο έντονα με το πρόγραμμα, επειδή αυτό δεν είναι ακόμη οριστικό και εξ αιτίας των πολλών άλλων υποχρεώσεων, συναντήσεων κ.λπ. που έχει. Ο λόγος όμως που, προσωπικά, υποστηρίζω την υποψηφιότητά του χωρίς καμμία επιφύλαξη είναι ότι ο Γιώργος Καμίνης έχει πραγματικό πάθος για την Αθήνα. Είναι ένα στοιχείο της προσωπικότητάς του που δεν μπορεί να φανεί στο προς διαβούλευση πρόγραμμα. Ο λόγος που κάθεται και ακούει αυτά που του λέμε όχι μόνο εμείς, αλλά και οι πολίτες στο δρόμο, όπως και οι παρατάξεις που τον στηρίζουν, είναι επειδή επιδιώκει, με τον πιο γνήσιο τρόπο, να μάθει ακόμη περισσότερα πράγματα για την Αθήνα, για προβλήματα περιοχών και κατοίκων που ποτέ δεν είχαν έλθει σε επαφή μαζί του, και να αντλήσει ιδέες - να αξιοποιήσει κάθε τι δημιουργικό που του προσφέρεται. Σέβεται απολύτως την αυτονομία μας και αποδέχθηκε το σχετικό όρο χωρίς καμμία περίσκεψη, γιατί μας σέβεται και για αυτό που είμαστε. Οποιαδήποτε υπεροψία απουσιάζει εντελώς από τη συμπεριφορά του και την αντίληψή του.

Για το λόγο αυτό πιστεύω και ότι είναι ο ίδιος, ατομικά, μια εξαιρετική λύση για την Αθήνα. Επίσης, πιστεύω ότι οποιαδήποτε προγραμματική έλλειψη του συνδυασμού πρέπει να αποδοθεί και σ' εμάς - χρειάζεται να προσπαθήσουμε κι άλλο, για να δείξουμε μέσα στον ίδιο το συνδυασμό, αλλά και στον ίδιο τον υποψήφιο δήμαρχο, τα πλεονεκτήματα των δικών μας προτάσεων. Ξέρουμε πολύ καλά που "μπλέξαμε", ώρα να κολυμπήσουμε!

Πριν σε χαιρετήσω, προς το παρόν, πρέπει να ξαναμνημονεύσω τους θαυμάσιους υποψηφίους που συμμετέχουν στο συνδυασμό και προτάθηκαν από το "πορτοκαλί". Νομίζω ότι θα συμφωνήσεις πως είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον: Τάσος Αβραντίνης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο έβδομο διαμέρισμα. Μελίνα Δασκαλάκη, Κώστας Κουκόπουλος, Νίκος Δαμηλάκης, υποψήφιοι διαμερισματικοί σύμβουλοι στο πρώτο διαμέρισμα. Νάντια Χριστίδη, υποψηφία διαμερισματική σύμβουλος στο τρίτο διαμέρισμα.

Με δεδομένη πάντα την εκτίμησή μου,
Αθανάσιος Τσιούρας

ΥΓ. Ο Τηλέμαχος μας βοήθησε σημαντικά τον πρώτο καιρό μετά την ίδρυση του "πορτοκαλί" - εκτός από τις προσωπικές ευχαριστίες είναι δεδομένες και οι ευχαριστίες και η αναγνώριση εκ μέρους της παράταξης συνολικά.

Και για την αντιγραφή,
Averell Dalton

Ψήφο στον Καμίνη, σταυρό στον Αβραντίνη!

Το "πορτοκαλί" στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις το συνδυασμό "δικαίωμα στην πόλη" με υποψήφιο Δήμαρχο Αθηναίων τον κ. Γιώργο Καμίνη. Στο συνδυασμό αυτό συμμετέχει ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο 7ο διαμέρισμα ο Τάσος Αβραντίνης. Επίσης, συμμετέχουν ως υποψήφιοι διαμερισματικοί σύμβουλοι στο 1ο διαμέρισμα η Μελίνα Δασκαλάκη, ο Κώστας Κουκόπουλος και ο Νίκος Δαμηλάκης και, στο 3ο διαμέρισμα, η Νάντια Χριστίδη.

Στο πλαίσιο της συνεργασίας αυτής στελέχη και υποστηρικτές του "πορτοκαλί", ανάμεσά τους και ο γράφων, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον Γιώργο Καμίνη - διακρίναμε τη σεμνότητά του, τον ήπιο χαρακτήρα του, την ακεραιότητά του, το ανοικτό μυαλό του, αλλά και το μεγάλο πάθος του για να γίνει η ζωή στο Δήμο Αθηναίων καλύτερη. Ο Γιώργος Καμίνης δεν κατέρχεται στις εκλογές αυτές με σκοπό την προσωπική του προβολή ή έχοντας άλλες βλέψεις - και δεν έχει γραμμάτια να ξεπληρώσει. Γνωρίζει πολλά πράγματα για το Δήμο Αθηναίων και για τη διοίκηση γενικότερα - έχει αντίληψη των προβλημάτων, έχει αντίληψη της πολυπλοκότητας πολλών από τα προβλήματα αυτά, έχει σκεφθεί πολλές τεκμηριωμένες λύσεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται από ευρηματικότητα και καινοτομία, αλλά και είναι δεκτικός σε λύσεις που του προτείνουν άλλοι, μεταξύ τους και το "πορτοκαλί". Το σπουδαιότερο, όμως, προσόν του είναι το πάθος του για να γίνει η Αθήνα καλύτερη. Δεν τον ενδιαφέρει η επίδειξη, αλλά η πραγματική λύση προβλημάτων. Πονάει την Αθήνα πραγματικά και προσφέρεται να υπηρετήσει τους πολίτες της. Δεν έχει την αμετροέπεια να θεωρεί ότι όλα μπορεί να τα κάνει μόνος του, αλλά αναζητεί συνεργάτες, στους οποίους διακρίνει το ίδιο πάθος που έχει και ο ίδιος και την ίδια διάθεση προσφοράς. Όταν συζητά κανείς μαζί του διακρίνει έναν άνθρωπο που μπορεί να ξεχωρίσει την ουσία από τη ρεκλάμα, που εξετάζει την εφαρμοσιμότητα, αλλά και τυχόν παράπλευρες δυσμενείς επιπτώσεις των λύσεων που επεξεργάζεται - και, κυρίως, που έχει βαθιά μέσα του ως κύριες αξιολογικές παραμέτρους τα δικαιώματα των πολιτών. Η ονομασία του συνδυασμού "δικαίωμα στην πόλη" απηχεί πραγματικά τις αντιλήψεις του και τις προτεραιότητές του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζητεί την ευκαιρία να υπηρετήσει και ότι, εάν του την δώσουμε, θα είναι ένας πολύ επιτυχημένος δήμαρχος (άλλωστε η επιτυχέστατη θητεία του στη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη αποτελεί σαφέστατη ένδειξη των ικανοτήτων του).  

Όσοι επιλέξετε το συνδυασμό "δικαίωμα στην πόλη" θα έχετε τη δυνατότητα να δώσετε ένα σταυρό στον Αντιπρόεδρο της Δράσης κ. Τάσο Αβραντίνη. Παρ' ότι η προσωπική μας φιλία (που προέκυψε από τις συχνές επισκέψεις του στο far west) δεν μου επιτρέπει να είμαι αμερόληπτος, μπορώ να παραθέσω κάποια χαρακτηριστικά στοιχεία για τον κ. Αβραντίνη που τα παραδέχονται όλοι όσοι τον γνωρίζουν. Ένα κοινό στοιχείο που έχει με τον κ. Καμίνη είναι η ανιδιοτελής διάθεση για προσφορά. Ο κ. Αβραντίνης κατέρχεται στις εκλογές αυτές για να δώσει, όχι για να πάρει. Έχει οργανωτικές ικανότητες, μπορεί να χτίζει συνεννοήσεις και συμμαχίες, ξέρει να αξιοποιεί κάθε συνεργάτη του με το βέλτιστο τρόπο, αλλά κυρίως έχει ένα μυαλό ξεκάθαρο, το οποίο σκέφτεται χωρίς παρωπίδες. Επίσης, έχει το πείσμα να βρίσκει λύση σε κάθε πρόβλημα - ο Τάσος Αβραντίνης ποτέ δεν θα σηκώσει τα χέρια ψηλά, όσο δύσκολη αποστολή κι αν του ανατεθεί. Οι νομικές του γνώσεις τον βοηθούν να ανταπεξέρχεται στους δαιδάλους της νομοθεσίας και των κανονιστικών ρυθμίσεων που διέπουν την τοπική αυτοδιοίκηση - το μορφωτικό του υπόβαθρο είναι τέτοιο, ώστε να μπορεί να πραγματευθεί ακόμη και ζητήματα που δεν εμπίπτουν στη σφαίρα των επαγγελματικών του δραστηριοτήτων, ενώ έχει ενισχυθεί και από την πραγματική αγάπη του για τον πολιτισμό.  

Έτσι, όσοι ψηφίζετε στο Δήμο Αθηναίων έχετε μια θαυμάσια δυνατότητα να στείλετε στο δημαρχιακό μέγαρο δύο πολύ αξιόλογους ανθρώπους ψηφίζοντας "δικαίωμα στην πόλη" με υποψήφιο Δήμαρχο τον Γιώργο Καμίνη και επιλέγοντας, στη σταυροδοσία, τον Τάσο Αβραντίνη.

Ο προβοκατόρικος λόγος του Δευκαλίωνα Τσαγκαράκη

Δημοσιεύω επιστολή που απεστάλη στο ιστολόγιό μας από τον αναγνώστη μας Αθανάσιο Τσιούρα.

Αγαπητοί Daltons,

δεν ξέρω αν έπρεπε να μας προκαλέσει έκπληξη η άνανδρη επίθεση που δέχθηκε ο φίλος μας Δευκαλίων Τσαγκαράκης. Το προσωπικό του ιστολόγιο, Φιλελεύθερη Κρήτη, περιέχει αναρτήσεις που από τους περισσοτέρους θεωρούνται προκλητικές, υπερβολικές, συνωμοσιολογικές, άγαρμπες κ.λπ. Έτσι, πολλοί θα υπέθεταν ότι κάποιο αγανακτισμένο "θύμα" των υπερβολών του Δευκαλίωνα θα αντιδρούσε. Ίσως και κάποιοι χαιρέκακοι να λένε "καλά να πάθει".

Φυσικά, αυτή είναι η εύκολη λύση - να αγνοούμε τις επίμονες φωνές που ταράζουν την αναισθησία μας, χωρίς δεύτερη ματιά ή σκέψη. Γιατί μια προσεκτική ματιά στις αναρτήσεις του Δευκαλίωνα θα μας έδειχνε πως ό,τι γράφει είναι τεκμηριωμένο. Δεν πετάει απλώς σπόντες ή καρφιά για συγκεριμένα πρόσωπα ή καταστάσεις βασιζόμενος σε αερολογίες, αλλά για κάθε τι που λέει παραθέτει τις πηγές του. Ακόμη περισσότερο, όμως, διαβάζοντας κανείς το ιστολόγιο του Δευκαλίωνα δεν μπορεί παρά να μην παραδεχθεί ότι η ματιά του είναι πολύ καθαρή. Έχει την ικανότητα να εντοπίζει πράγματα που από διαφεύγουν από τους περισσότερους από εμάς. Αλλά, ακόμη περισσότερο, έχει την τόλμη να τα δημοσιοποιεί. Επίσης, με βάση την τεκμηρίωση που παραθέτει, οδηγείται ο αναγνώστης στο συμπέρασμα ότι ούτε το στυλ του είναι ακραίο, ούτε οι εκφράσεις του τόσο υπερβολικές. Και η επιμονή του να προβάλλει με αναφορά σε τόσα περιστατικά την ασυδοσία που επικρατεί στον τόπο όπου ζει δεν είναι απλώς η εξωτερίκευση ενός βιώματος - είναι η αξιοποίηση από ένα ενεργό πολίτη του μόνου μέσου που διαθέτει για να αλλάξει την κοινωνία και τη ζωή του προς το καλύτερο: της ελευθερίας του λόγου του.

Ο Δευκαλίων προσπαθεί να μας αφυπνίσει όχι κλείνοντας δρόμους και ταλαιπωρώντας μας, όχι εκβιάζοντάς μας, εκμεταλλευόμενος κάποιο προνόμιό του, αλλά με την παράθεση στοιχείων, προκαλώντας μας να σκεφθούμε και να ενεργήσουμε. Το ότι δεν έχει καταφέρει πάρα πολλά ως τώρα και έχει προκαλέσει τις αντιδράσεις που ανέφερα παραπάνω δεν αποτελεί σε καμμία περίπτωση μομφή για τον ίδιο, αλλά για εμάς, τους αδιάφορους αναγνώστες του.

Αγαπητοί Daltons, χρειάζεται να μοιάσουμε λίγο περισσότερο στο Δευκαλίωνα. Αν γίνουμε περισσότεροι οι "προβοκάτορες", οι θρασύδειλοι, οι οποίοι επιτέθηκαν στον Δευκαλίωνα θα αρχίσουν να νοιώθουν ότι η αριθμητική τους ισχύς χάνεται, ότι δεν θα μπορούν να αυθαιρετούν πίσω από μια οργανωμένη συμμορία μπράβων, παραμπράβων και παρακράτους. Ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού προς τον Δευκαλίωνα θα πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας προς αυτή την κατεύθυνση.

Εύχομαι από καρδίας στον Δευκαλίωνα καλή ανάρρωση. Να είναι γερός και να δίνει πάντα το παράδειγμα.

Με εκτίμηση,

Αθανάσιος Τσιούρας

Και για την αντιγραφή,

Averell Dalton

Γιατί καταργήθηκε η βάση του 10;

Αυτό ρωτούσαμε σε μια προηγούμενη ανάρτηση. Γιατί πλέον εισάγονται φοιτητές σε ανώτατα και ανώτατα τεχνολογικά ιδρύματα με 7 ή με 5 στα 20 αντιστοίχως. Έτσι, τα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ της επαρχίας θα γεμίσουν και η κατανάλωση φραππέ δεν θα μειωθεί - αλλά κυρίως θα διατηρηθούν οι άχρηστες θέσεις εργασίας των ιδρυμάτων αυτών, διότι φοιτητές/ σπουδαστές πάλι δεν θα έχουν. Το υπουργείο αποφάσισε να διευκολύνει την ελληνική οικογένεια, διευκολύνοντας τις μεταγραφές από το ένα ΑΕΙ ή ΑΤΕΙ στο άλλο. Έτσι, τα αζήτητα επαρχιακά ΑΕΙ και ΑΤΕΙ διατηρούνται ως πηγές εισαγωγής μεταγραφομένων στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ των μεγάλων πόλεων. Δηλαδή πληρώνονται καθηγητές, διοικητικό προσωπικό, κτήρια κ.λπ. με αποκλειστικό πλέον σκοπό να υπάρχει πρόσχημα για την εισαγωγή υπεράριθμων, ουσιαστικά, φοιτητών στα πανεπιστήμια και ανώτατα τεχνολογικά ιδρύματα των μεγάλων πόλεων. Προς δόξαν των προσπαθειών για μείωση των σπαταλών και κατάργηση των περιττών οργανισμών!

Το κράτος "εγγυάται την κοινωνική ασφάλιση" ή τα σκανδαλώδη προνόμια των ολίγων;

Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκα στο ζήτημα του αν το κράτος υποχρεούται να εγγυάται τις παροχές των επικουρικών ταμείων. Η επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε υπέρ του εγγυητικού ρόλου του κράτους στηριζόταν σε συνδυασμό του άρθρου 22 § 5 του Συντάγματος, κατά το οποίο το κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, σε συνδυασμό με το άρθρο 25 § 1 του Συντάγματος, που ορίζει ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου τελούν υπό την εγγύηση του κράτους. Αφού, δηλαδή, η κοινωνική ασφάλιση είναι δικαίωμα και αφού το κράτος εγγυάται τα δικαιώματα, άρα και το κράτος πρέπει να εγγυάται τις παροχές της κοινωνικής ασφάλισης.

Τα λογικά άλματα που έχει ένας τέτοιος συλλογισμός είναι προφανή, με σημαντικότερο αυτό που ταυτίζει τις παροχές, σε ύψος που είχε καθορισθεί κάποια στιγμή, ακόμη και χωρίς να ληφθούν υπ' όψει οι δυνατότητες κάθε ταμείου να ανταποκριθεί, με την εγγυημένη κοινωνική ασφάλιση. Δηλαδή αν ένα ταμείο αποφασίσει να δίνει 3.000 ή 4.000 ή και παραπάνω ευρώ σύνταξη το μήνα, το κράτος, επειδή εγγυάται την κοινωνική ασφάλιση (με την παραπάνω συλλογιστική) πρέπει να φροντίζει το ίδιο, ώστε να πληρώνονται οι συντάξεις αυτές, ακόμη κι αν το ταμείο δεν εισπράττει ανάλογες εισφορές.

Υπάρχουν, δηλαδή, ταμεία που δίνουν τέτοιες συντάξεις, τις οποίες θα πρέπει να εγγυάται το κράτος; Η διασφάλιση 3.000 ή 4.000 ευρώ το μήνα σε τέτοιους συνταξιούχους είναι υποχρέωση του κράτους, δηλαδή; Η κυβέρνηση θεωρεί πως ναι. Θεωρεί ότι έχει χρέος να επιβαρύνει όλους μας με ποσά της τάξεως των € 750.000.000 ετησίως (για να μη θεωρηθεί ότι έχει γίνει τυπογραφικό λάθος με τα μηδενικά: επτακόσια πενήντα εκατομμύρια ευρώ), για να μη χάσει την εύνοια της συντεχνίας των εργαζομένων και συνταξιούχων στη Δ.Ε.Η. Και εύλογα αναρωτιέται ο Στέφανος Μάνος: πώς είναι δυνατόν, πώς μπορεί να θεωρηθεί δίκαιο, το 50% όλων των συντάξεων που δίνει το κράτος να πηγαίνει στο 7,3% των συνταξιούχων;

Δεν ξέρω αν όσοι διαδήλωσαν σήμερα έχουν αντίληψη για τις πραγματικές στρεβλώσεις που παρουσιάζει το ασφαλιστικό σύστημα - για τις τεράστιες διακρίσεις που υπάρχουν ακόμη και μεταξύ συνταξιούχων που ανήκουν στην ίδια γενεά. Αντιλαμβάνονται ότι πληρώνουν φόρους, για να μπορούν να έχουν παχουλές συντάξεις οι ευνοημένοι του συστήματος; Καταλαβαίνουν ότι τα 750.000.000 ευρώ το χρόνο πηγαίνουν όχι σε πολλούς που έχουν ανάγκη, αλλά σε λίγους (άλλο τόσο πηγαίνει και για τους συνταξιούχους του Ο.Τ.Ε., πολλοί εκ των οποίων βγήκαν στη σύνταξη σε εξαιρετικά νεαρή ηλικία, λόγω της περίφημης εθελουσίας εξόδου), οι οποίοι πίνουν τους φραππέδες τους εις βάρος μας; Αν το είχαν πάρει είδηση, να δούμε προς τα πού θα κατευθύνονταν οι πορείες τους.

Η Ευρώπη που θέλουμε;

Μια από τις λίγες σοβαρές φωνές, οι οποίες κριτικάρουν σε ουσιαστικά ζητήματα τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και την ίδια τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι ο Τηλέμαχος Χορμοβίτης. Πρόκειται για μια κριτική, η οποία ασκείται από σαφώς φιλελεύθερη σκοπιά, καθώς επικεντρώνεται σε όλες τις στρεβλώσεις που προκαλεί η διαρκώς αυξανόμενη γραφειοκρατία και παραχώρηση (μερικές φορές και υφαρπαγή) εξουσιών από τα ανεξάρτητα Κράτη - Μέλη στην Ένωση. Στην κριτική αυτή προστέθηκε και η πρόσφατη ανάρτησή του στο blog του e-rooster.

Μολονότι το ισοζύγιο της συμμετοχής της χώρας μας στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι μάλλον θετικό, δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει τις ενστάσεις που ο αρθρογράφος διατυπώνει για τον αυξημένο ρόλο της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και τον όλο και περισσότερο παρεμβατικό της ρόλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι, μολονότι στη Συνθήκη της Λισσαβώνας έγινε για πρώτη φορά καταγραφή των αρμοδιοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη ρητή αναφορά ότι οι υπόλοιπες αρμοδιότητες ανήκουν στα Κράτη-Μέλη (σύστημα "δοτών αρμοδιοτήτων"), αυτές είναι διατυπωμένες με τόσο ευρύ τρόπο (λ.χ. "κοινωνική πολιτική"), ώστε στην πραγματικότητα σχεδόν κάθε τομέας της ζωής μας να μπορεί να τεθεί υπό την "προστατευτική" αιγίδα της Ένωσης.

Δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε, φυσικά, ότι για να λειτουργήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση ως οιονεί ομοσπονδιακό κράτος, όπως πολλοί επιδιώκουν, είναι αναγκαία μια μεταβίβαση αρμοδιοτήτων στα κεντρικά όργανα. Αυτό, φυσικά, παραγνωρίζει ότι πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών στην Ευρώπη δεν θέλουν η Ευρωπαϊκή Ένωση να μετατραπεί σε ομοσπονδία. Παραγνωρίζει, επίσης, ότι ακόμη και στις ομοσπονδίες υπάρχουν οι δομές εκείνες, οι οποίες ελέγχουν την ανεξέλεγκτη άσκηση εξουσίας από το κέντρο (λ.χ. το σύστημα των checks and balances των Η.Π.Α.). Τέτοιους μηχανισμούς η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαθέτει και, μάλιστα, με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας μειώνονται δραματικά οι περιπτώσεις, κατά τις οποίες το κάθε Κράτος - Μέλος μπορεί να παρέμβει για να αποτρέψει τη θέσπιση κάποιας διάταξης του δευτερογενούς κοινοτικού δικαίου, με την οποία έχει έντονη διαφωνία.

Δεν είναι η ώρα, ούτε και μπορεί σ' αυτό το περιορισμένο πλαίσιο, να γίνει ολόκληρη η συζήτηση για το είδος της Ευρώπης που θέλουμε. Όμως η πολιτική πλατφόρμα του ιστολογίου αυτού, κατά την οποία δεν πρέπει να αυξάνονται οι κρατικές αρμοδιότητες και εξουσίες, ισχύει πολύ περισσότερο για ένα υπερεθνικό οργανισμό, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ενώ πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη χρησιμότητά της και τις δυνατότητες για την εξέλιξή της (που ίσως να συζητήσουμε σε μεταγενέστερες αναρτήσεις), δεν μπορούμε να δεχθούμε το απλουστευτικό επιχείρημα, σύμφωνα με το οποίο η συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση της έχει κάνει καλό, δηλαδή ότι η εκχώρηση εξουσιών από τους διεφθαρμένους έλληνες πολιτικούς στους ανεξάρτητους τεχνοκράτες των Βρυξελλών έχει αποδειχθεί επωφελής για τη χώρα μας. Αυτό το επιχείρημα, μάλιστα, προβάλλεται δυστυχώς και από πρόσωπα που έχουν, κατά τα λοιπά, φιλελεύθερη ιδεολογία.

Ένας φιλελεύθερος θα έπρεπε, κατ' αρχήν, να απορρίπτει την αναγκαιότητα για την ύπαρξη των περισσοτέρων από τις εξουσίες που μεταφέρθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε αυτές είναι κρατικές, είτε ενωσιακές. Αλλά η δυνατότητα για ανάκληση των εξουσιών αυτών από τους πολίτες είναι πολύ μεγαλύτερη στο πλαίσιο του εθνικού κράτους, στα όργανα του οποίου έχουν πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή σε σχέση με ένα υπερεθνικό κράτος, το οποίο κυριαρχείται από μια εκπληκτικά αυξανόμενη γραφειοκρατία. Επίσης, το ότι μέχρι στιγμής η ελληνική Πολιτεία αποδείχθηκε πολύ πιο ανορθολογική στην άσκηση των αρμοδιοτήτων της από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία δεν διασφαλίζει ότι η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία δεν θα γίνει χειρότερη στη συνέχεια (και οι ενδείξεις που παραθέτει ο κ. Χορμοβίτης προς τα εκεί οδηγούν). Αλλά, στο κάτω-κάτω, τον κ. Παπανδρέου ή τον κ. Σαμαρά ή τον κ. Καραμανλή εμείς τους επιλέξαμε, ως λαός και, στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, φέρουμε την ευθύνη των επιλογών μας και υφιστάμεθα τις συνέπειές τους, έχοντας και τη δυνατότητα, έστω και θεωρητική, να τις ανατρέψουμε σε μια μεταγενέστερη εκλογική διαδικασία. Όμως από τους γραφειοκράτες της Ευρώπης ποιος θα μπορεί να μας γλιτώσει;

Το ασφαλιστικό είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα ...

... παρά τα όσα του προσάπτει το Ελεγκτικό Συνέδριο. Μάλιστα, κάποιες από τις αιτιάσεις περί αντισυνταγματικότητας είναι τόσο αστήρικτες, που ο ουδέτερος παρατηρητής μπορεί να τις αποδώσει και σε προστασία κεκτημένων εκ μέρους των ίδιων των μελών του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Αιτίαση νο. 1:

Δεν μπορεί να παρέχεται στους Υπουργούς εξουσιοδότηση, ώστε αυτοί να καθορίζουν το ύψος της σύνταξης και τις προϋποθέσεις χορήγησης αυτής. Μόνο με ειδικό νόμο που θα ψηφίζει κάθε φορά η Βουλή επιτρέπεται να ορίζεται το ύψος των συντάξεων, κατά την ερμηνεία αυτή. Φέρεται ότι η ρύθμιση του νομοσχεδίου για την εξουσιοδότηση στους Υπουργούς είναι αντίθετη στο άρθρο 80 § 1 του Συντάγματος, που ορίζει: "Μισθός, σύνταξη, χορηγία ή αμοιβή ούτε εγγράφεται στον προϋπολογισμό του κράτους ούτε παρέχεται χωρίς οργανικό ή άλλο ειδικό νόμο". Φυσικά, η διατύπωση αυτή δεν αναφέρεται στον καθορισμό των προϋποθέσεων, των εισφορών και του ύψους της συντάξεως (που, ούτως ή άλλως, γινόταν στις περισσότερες περιπτώσεις μέχρι σήμερα με υπουργική απόφαση ή προεδρικό διάταγμα), αλλά στην καθιέρωση κάποιας καινούργιας σύνταξης ή μισθού. Δηλαδή η τροποποίηση του ύψους των συντάξεων ή ο καθορισμός του ύψους των εισφορών δεν απαιτείται να γίνεται με ειδικό νόμο, από το άρθρο 80 του Συντάγματος.

Αιτίαση νο. 2:

Δεν θεωρείται σαφής η διάταξη για τη μεταβίβαση συντάξεως σε ανήλικα ή σπουδάζοντα τέκνα. Παρ' όλο που η διάταξη θα μπορούσε να διατυπωθεί καλύτερα, μάλλον είναι αρκετά σαφείς οι προϋποθέσεις που τίθενται για τη μεταβίβαση συντάξεως, εν πάση περιπτώσει, όμως, είναι κάτι που διορθώνεται με μια αναδιατύπωση.

Αιτίαση νο. 3:

Αντιτίθεται στο άρθρο 20 (προφανώς εννοεί το 25) § 1 του Συντάγματος η πρόβλεψη, κατά την οποία το κράτος δεν θα καλύπτει πλέον τα ελλείμματα των επικουρικών ταμείων. Η λογική που έχω δει να προβάλλεται για την αιτίαση αυτή είναι η εξής: Το άρθρο 25 προβλέπει ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου τελούν υπό την εγγύηση του κράτους. Το άρθρο 22 § 5 του Συντάγματος ορίζει ότι το κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων. Από το συνδυασμό των δύο αυτών διατάξεων προκύπτει ότι το κράτος πρέπει να εγγυάται ότι τα ασφαλιστικά ταμεία, ακόμη και τα επικουρικά, θα μπορούν να πληρώνουν τις συντάξεις τους, άρα, εν ανάγκη, να καλύπτει τα ελλείμματά τους.

Φυσικά η ανάγνωση αυτή είναι εντελώς στρεβλή και παραγνωρίζει το ρόλο του κράτους στην κοινωνική ασφάλιση, αλλά και το διανεμητικό χαρακτήρα του συστήματος (για τον οποίο θα μιλήσουμε και λίγο αργότερα): κανονικά η εξασφάλιση σύνταξης θα έπρεπε να εξαντλεί την υποχρέωση του κράτους εκ του άρθρου 22 § 5 του Συντάγματος. Πράγματι, με την καθιέρωση της βασικής σύνταξης με το νέο νομοσχέδιο, το κράτος εκπληρώνει την αποστολή του αυτή. Δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι το κράτος, δηλαδή όλοι εμείς, θα φορτωνόμαστε την κάθε ανεύθυνη απόφαση της ηγεσίας ενός επικουρικού ταμείου, για να δίνει όλο και μεγαλύτερες συντάξεις στα μέλη του. Ακόμη περισσότερο, η παροχή συντάξεων από ένα ελλειμματικό ταμείο, δηλαδή από αποθεματικά που δεν έχει, δεν είναι συνταγματικό, ατομικό δικαίωμα, από αυτά που το κράτος εγγυάται, σύμφωνα με το άρθρο 25 § 1 του Συντάγματος. Διαφορετικά, το κάθε ταμείο θα μπορούσε να υπόσχεται ό,τι συντάξεις νάναι, χωρίς αναλογιστική μελέτη (η οποία αποτελεί, σύμφωνα με αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, υποχρέωση που απορρέει από το Σύνταγμα πριν από κάθε μεταβολή του ύψους των συντάξεων) και το κράτος να τρέχει να τα καλύπτει αυτά.

Αιτίαση νο. 4:

Είναι αντίθετη με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για προστασία της ιδιοκτησίας η προβλεπόμενη αναστολή στη χορήγηση της σύνταξης, όσων εργάζονται. Αν προσέξει κάποιος, όμως, θα δει ότι η αναστολή αυτή είναι πλήρης για όσους είναι κάτω των 55 ετών, δηλαδή έχουν πάρει εντελώς πρόωρη σύνταξη! Και για τους υπολοίπους είναι μερική, έστω και πολύ σοβαρή (μέχρι 70%). Όμως το ΕΔΔΑ ουδέποτε θεώρησε ότι η αναστολή της σύνταξης παραβιάζει δικαίωμα στην περιουσία. Επίσης, έχει κρίνει όχι μόνο ότι το δικαίωμα στη σύνταξη, στο βαθμό που προστατεύεται από το 1ο Πρόσθετο Πρωτόκολλο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δεν είναι δικαίωμα σε καθορισμένο ύψος συντάξεως, αλλά και ότι μπορεί να υποχωρήσει, όταν διακυβεύεται ολόκληρη η βιωσιμότητα ενός διανεμητικού (pay as you go) συστήματος, όπως είναι το δικό μας. Έτσι, παρά τις προφανείς ιδεολογικές αντιρρήσεις που θα είχαμε κατ' αρχήν σε μια τέτοια ρύθμιση, αυτή δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι αντίκειται στο Σύνταγμα.

Αιτίαση νο. 5:

Αυτή δεν την κατάλαβα καθόλου, γιατί δεν υπάρχει στο Σύνταγμα κάποια διάταξη, η οποία να ορίζει ή από την οποία να συνάγεται ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να ασφαλίζονται διαφορετικά από τους υπολοίπους. Εξ άλλου, η αρχή της ισότητας, κατά την οποία όσοι δίνουν ίδιες εισφορές θα πρέπει να προσδοκούν ίδιες συντάξεις, εξυπηρετείται με τη δραστική μείωση των ταμείων, γιατί όσο περισσότεροι υπάγονται στο ίδιο ταμείο, τόσο πιο δύσκολο θα είναι, με διάφορα προσχήματα, να αντιμετωπίζονται διαφορετικά.

Κοντολογίς, δεν βλέπω κανένα συνταγματικό πρόβλημα με το κατατεθέν νομοσχέδιο. Αν βρεθεί κάτι, αυτό θα έχει να κάνει είτε με την αναστολή της συνταξιοδότησης (η σχετική διάταξη μπορεί να καταργηθεί, χωρίς σπουδαία επιβάρυνση του προϋπολογισμού), είτε με την ασαφή διατύπωση των διατάξεων για τη μεταβίβαση σύνταξης. Αλλά ακόμη και η διαδικασία καθορισμού του ύψους των συντάξεων μπορεί είτε να γίνει από το νόμο με κάποιο σταθερό τύπο, είτε να γίνει αρχικά και να απαιτείται απόφαση της Βουλής για την αύξηση των συντάξεων ή να προβλεφθεί ένας μαθηματικός τύπος για την αυτόματη μείωσή τους, σε περίπτωση που διαπιστώνονται ελλείμματα που δεν μπορούν να καλυφθούν. Σε καμμία περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να διατηρηθεί η εγγύηση του κράτους στα ελλείμματα των διαφόρων ταμείων και δεν υπάρχει κανένα απολύτως συνταγματικό εμπόδιο σε κάτι τέτοιο.

Γι' αυτό πρέπει να φροντίσουμε ώστε οπωσδήποτε να γίνει νόμος του κράτους!

Ποιο ασφαλιστικό θέλουν να διατηρήσουν ...

όσοι θα απεργήσουν στις 29 Ιουνίου;

Το σύστημα των πολλών αδικιών, όπου

• η μια γενιά (νεώτερη) πληρώνει τις συντάξεις της άλλης;
• η κοινωνία πληρώνει (μέσω φόρων υπέρ τρίτων) τις εισφορές των "ευγενών" ταμείων (στα οποία περιλαμβάνεται και αυτό των δημοσιογράφων, οι οποίοι δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ εισφορά);
• το κράτος εγγυάται (με τις εθελούσιες ΟΤΕ, ΟΛΠ, την ανάληψη των χρεών του ταμείου της ΔΕΗ) τις συντάξεις των προνομιούχων;
• το ασφαλιστικό σύστημα αναλαμβάνει το κόστος κάθε προεκλογικής παροχής της κάθε κυβέρνησης (αντιστασιακοί, τρίτεκνοι κ.λπ.);
• το σύστημα κινδυνεύει να καταρρεύσει, επειδή υπάρχουν συνταξιούχοι (μητέρες - και πατέρες πλέον - με ανήλικα τέκνα) που εργάζονται 15 και 20 χρόνια και παίρνουν σύνταξη 50;
• υπάρχει τεράστιο γραφειοκρατικό κόστος, γιατί διατηρούνται στην πραγματικότητα στη ζωή πάνω από 200 ταμεία;

Και αντιμάχονται ένα νομοσχέδιο, που παρά τις αδυναμίες του έχει εξορθολογιστικό χαρακτήρα, επειδή

• καταργεί τις αδικίες μεταξύ των ταμείων
• εξορθολογίζει τα όρια ηλικίας, ώστε το σύστημα να μην καταρρεύσει και να μην πληρώνουν οι νεώτερες γενιές συντάξεις της περασμένης γενιάς
• περιορίζει την αιμορραγία του δημοσίου για τη στήριξη στα (προνομιούχα κυρίως) ταμεία
• ξεκαθαρίζει και ξεχωρίζει τους σκοπούς της σύνταξης σε προνοιακό και αναλογικό
• μειώνει δραστικά τον αριθμό των ταμείων και την αντίστοιχη γραφειοκρατία
• ξεκινά να ισχύει σχετικά σύντομα, ώστε να προλάβει κι άλλη συσσώρρευση συντάξεων εις βάρος της νεώτερης γενιάς.

Φυσικά αντιδρούν οι ευνοημένοι του συστήματος - κατά πρώτον, οι εκπρόσωποι των παλαιότερων γενεών, που χάρισαν τα προνόμια στους εαυτούς τους εις βάρος της δικής μας γενιάς - κατά δεύτερον, όσοι υπάγονται στα προνομιούχα ταμεία, που τα τάιζε είτε ο κρατικός προϋπολογισμός απ' ευθείας, είτε μέσω των "κοινωνικών πόρων". Ο Πρωθυπουργός, με μια σπάνια γι' αυτόν ευθύτητα, δήλωσε ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο ήταν απαραίτητο, πέρα και ανεξαρτήτως των όρων που συμφωνήθηκαν με το Μνημόνιο.

Άραγε συνειδητοποιεί η γενιά μας πόσες αδικίες εις βάρος της διορθώνει αυτό το (σε καμμία περίπτωση τέλειο) νομοσχέδιο; Αντιλαμβάνεται τι προνόμια προστατεύουν οι απεργοί; Και ότι τα προνόμια αυτά θα επιβαρύνουν εμάς;

Είναι απολύτως κρίσιμο να περάσει το νομοσχέδιο αυτό. Μπορεί να μην είναι αυτό που θα ονειρευόμασταν, αλλά συνιστά πολύ μεγάλη πρόοδο, σε σχέση με το ισχύον. Και είναι ανάγκη η κοινωνία, και ιδίως οι νεώτερες γενιές, να το στηρίξουν - γιατί θα κληθούν, σε αντίθετη περίπτωση, να φέρουν το βάρος της διατήρησης του παλαιού συστήματος.

Δεν είναι φίμωση αυτό το πράγμα;

Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, το όργανο που είναι επιφορτισμένο με τη διασφάλιση υψηλού επιπέδου στις τηλεοπτικές εκπομπές, ελέγχει τις διαφημίσεις της Toyotomi για τα κλιματιστικά, ενώ ενοχλήθηκε και η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. Γιατί; Γιατί οι διαφημίσεις λένε ότι ήλθε η ώρα να πάρει κάθε έλληνας τη μίζα του και ότι ενεργοποιείται το ιαπωνικό πακέτο στήριξης - αναφορές, οι οποίες απαξιώνουν, λέει, το πολιτικό σύστημα! Και, για το λόγο αυτό, τα κανάλια τις απέσυραν, υπό το φόβο κυρώσεων εκ μέρους του ΕΣΡ - το οποίο επέβαλε πρόστιμο € 70.000 στο σταθμό Extra Channel για κάτι παρόμοιο: επειδή είχε εκπομπή, στην οποία ο παρουσιαστής "ανέχθηκε" απαξιωτικά σχόλια τηλεθεατών, που ζητούσαν να μπουν κάποιοι (ρητώς κατονομαζόμενοι) πολιτικοί στη φυλακή για διαφθορά.

Το εκπληκτικό είναι ότι, στην αιτιολογία, το ΕΣΡ αναφέρει: "Όμως κατ' αυτόν τον τρόπο οικειοποιήθηκε η εκπομπή εξουσίες της δικαιοσύνης, η οποία είναι η μόνη αρμοδία για να αποφανθεί επί αξιοποίνων πράξεων. Αποτέλεσμα της εκπομπής, η οποία έλαβε την ως άνω μορφή, είναι η απαξίωση της εννόμου τάξεως της χώρας, η αναφορά συγκεκριμένων προσώπων ως ενόχων άνευ αισθήματος ευθύνης και η έλλειψη δικαίας, ορθής και αξιοπρεπούς αντιμετωπίσεως των εν λόγω προσώπων ...".

Δηλαδή ο ελεγκτικός ρόλος του Τύπου πάει περίπατο! Και μάλιστα σε περιπτώσεις, πολλές εκ των οποίων θα καλυφθούν από τις διατάξεις περί παραγραφής που θέσπισε ο πολιτικός κόσμος για την αυτοπροστασία του. Ακόμη πιο θλιβερό είναι ότι η κριτική της εκτεταμένης, όπως φαίνεται, διαφθοράς μεταξύ των πολιτικών αντιμετωπίζεται ως απαξίωση της εννόμου τάξεως της χώρας - δηλαδή η δημόσια κριτική για τη διαφθορά είναι που φέρνει την απαξίωση του συστήματος, το οποίο δεν είχε απαξιωθεί πιο πριν, από την ατιμωρησία (εν πολλοίς καθιερωμένη και θεσμικά) των διεφθαρμένων πολιτικών παραγόντων! Τι να πει κανείς και για την αποκλειστική αρμοδιότητα (κατά το ΕΣΡ) της δικαιοσύνης για αποφανθεί επί αξιοποίνων πράξεων; Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να προβάλλεται δημοσίως άποψη, ειδικά όταν πρόκειται για πράξεις που έχουν δημιουργήσει αίσθηση; Στο κάτω-κάτω, η εν λόγω εκπομπή, όπως και οποιαδήποτε εκπομπή, δεν ανατρέπει το τεκμήριο αθωότητας, γιατί δεν δικάζει, δεν πρόκειται να στείλει η εκπομπή κάποιον στη φυλακή και ούτε επηρεάζει τους δικαστικούς λειτουργούς. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η έκφραση απόψεως από πολίτες (που "ανέχεται" ο δημοσιογράφος) από τη δικαστική καταδίκη, ενώ η δημοσιότητα των δικών γίνεται ακριβώς για να κρίνεται ακόμη και η δικαιοσύνη.

Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί έχουν φροντίσει με την αναθεώρηση του άρθρου 86 παρ. 3 του Συντάγματος, να προστατεύονται από τη δικαιοσύνη. Τώρα έρχεται και το ΕΣΡ να τους προστατεύει από την κοινή γνώμη! Με αποτέλεσμα ο έλεγχος της κοινής γνώμης, από τα πιο ουσιαστικά στοιχεία της δημοκρατίας, όπως και η ελευθεροτυπία και η ελευθερία της εκφράσεως, να καταπνίγεται, προς όφελος του κρατούντος πολιτικού κατεστημένου.

Οι μισθοί των δικαστών ή πώς ο καθένας γράφει ό,τι νάναι

Ο Αρεοπαγίτης και Πρόεδρος της Ενώσεως Δικαστών και Εισαγγελέων κ. Χαράλαμπος Αθανασίου απαντά σήμερα, στο Βήμα, σε άρθρο του Καθηγητή κου. Γεράσιμου Βώκου που είχε δημοσιευθεί προ ημερών στην ίδια εφημερίδα. Η ποιότητα και των δύο άρθρων μας κάνει να ανησυχούμε τόσο για το επίπεδο των καθηγητών των Πανεπιστημίων μας, όσο και για το ενδεχόμενο ακόμη και οι δικαστές μας να καταλαμβάνονται από συντεχνιακή αντίληψη.

Ο κ. Βώκος αναφέρεται σε οφειλές του κράτους προς τους δικαστικούς, τις οποίες σχετίζει με την οικονομική κρίση και τα μέτρα, αναφέροντας ότι ωφελημένοι από την κρίση βγαίνουν τελικώς οι δικαστές. Αυτό είναι διπλά ανακριβές: αφ' ενός γιατί τα μέτρα προβλέπουν αρκετά σημαντικές περικοπές και στους μισθούς των δικαστικών λειτουργών, αφ' ετέρου διότι η καταβολή των ποσών που αναφέρει ο κ. Βώκος στο άρθρο του είναι σε συμμόρφωση με δικαστικές αποφάσεις παρελθόντων ετών και, άρα, υποχρεωτικές για το κράτος και ανεξάρτητες από το μνημόνιο - πράγμα που θα μπορούσε να διαπιστωθεί με στοιχειωδώς επιμελή έρευνα. Δυστυχώς, όμως, η απάντηση του κ. Αθανασίου ενώ επισημαίνει αυτά τα πράγματα, είναι απογοητευτική, κυρίως ως προς το ύφος (γιατί κανείς, που ξέρει πώς λειτουργούν τα δικαστήρια, δεν μπορεί να έχει ουσιαστική αντίρρηση σε πολλές από τις επισημάνσεις του), αλλά κυρίως για την απόκρυψη της πραγματικής αιτίας της δικαστικής οφειλής των αναδρομικών, μολονότι μέμφεται τον κ. Βώκο που δεν έχει ενημερωθεί σχετικώς.

Τα αναδρομικά αυτά επιδικάσθηκαν με μια σειρά από αποφάσεις του Ειδικού Δικαστηρίου του άρθρου 88 § 2 του Συντάγματος (του λεγομένου Μισθοδικείου), το οποίο πράγματι αποτελείται από τρεις ανωτάτους δικαστές, τρεις καθηγητές Νομικής και τρεις δικηγόρους. Έτσι, οι δικαστές είναι πράγματι μειοψηφία στη σύνθεσή του. Ωστόσο, οι δικηγόροι που συμμετέχουν στη σύνθεση, αλλά και οι καθηγητές της Νομικής (που κατά κανόνα επίσης δικηγορούν) έχουν κάθε λόγο να φοβούνται να βγάλουν απόφαση αντίθετη με τα συμφέροντα των δικαστών. Έτσι, η αμεροληψία τους δεν μπορεί να θεωρηθεί εκ των προτέρων δεδομένη.

Έτσι, με την (βασική) απόφαση 13/2006 το Μισθοδικείο έκρινε, κατά πλειοψηφία, ότι οι δικαστές δικαιούνται αυξήσεως, και δη αναδρομικής, στους μισθούς τους, προκειμένου να εξομοιωθεί ο μισθός του Προέδρου του Αρείου Πάγου με αυτόν του Προέδρου της Ε.Ε.Τ.Τ. (Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων). Οι δικαστές, με άλλα λόγια, δικαιούνται της καταβολής αναδρομικών μισθών όχι επειδή το κράτος δεν τους έδωσε αυτά που τους είχε υποσχεθεί και που είχε νομοθετήσει με το ενιαίο μισθολόγιο των δικαστών, αλλά επειδή έκανε το σφάλμα να χορηγήσει σε μετακλητό υπάλληλο μιας ανεξάρτητης αρχής μισθό μεγαλύτερο από αυτόν του Προέδρου του Αρείου Πάγου! Το λάθος αυτό στοιχίζει στον κρατικό προϋπολογισμό, σύμφωνα με το άρθρο του κ. Βώκου (στοιχείο, το οποίο ο κ. Αθανασίου δεν αμφισβήτησε), 235 εκατομμύρια ευρώ!

Κατά τη γνώμη μου οι δικαστές θα έπρεπε να αμείβονται πάρα πολύ καλά - να συγκεντρώνουν την αφρόκρεμα του νομικού κόσμου της χώρας, αλλά και να μπορούν να ελέγχονται για τις αποφάσεις τους και τις επιδόσεις τους εν γένει. Μην κρυβόμαστε, πολλές από τις δυσλειτουργίες στη δικαιοσύνη οφείλονται εν πολλοίς και σε ανεπαρκείς δικαστικούς λειτουργούς, οι οποίοι επισκιάζουν πολλούς πραγματικά εξαιρετικούς συναδέλφους τους. Και πολλοί πολίτες, για τους οποίους η εμπλοκή με τη δικαιοσύνη αποτελεί πολύ οδυνηρή διαδικασία, γεμάτη καθυστερήσεις και αστοχίες, η καταβολή ενός τέτοιου ποσού στους δικαστές σήμερα αποτελεί, έστω και άδικα, πρόκληση.

Πού πάνε τα χρήματά μας - πολιτισμός και θέατρο

Από συνταξιούχους μπορεί να κόβουμε, αλλά από τον πολιτισμό ποτέ! Ανακοινώθηκαν οι επιχορηγήσεις σε ομάδες θεάτρου και χορού από το Υπουργείο Πολιτισμού - μπορείτε να τις δείτε σ' αυτό το πινακάκι. Κι εγώ, ενδεικτικά, είπα να δω τι είναι αυτά τα θέατρα, που επιδοτεί το κράτος με € 2.161.750 από τα χρήματα των φορολογουμένων, και είδα τα δυο πρώτα στη λίστα (ίσως αδικήσω τα υπόλοιπα).

Είδα, κατ' αρχήν, το θέατρο Άττις - του οποίου η παράσταση για το 2008 και το 2009 που θα βρείτε να "παίζει" πιο πολύ στο google ήταν το έργο Mauser του περίφημου Heiner Mueller, με τις πινελιές του σκηνοθέτη κου. Θεόδωρου Τερζόπουλου. Στην εκδοχή αυτή τα καθίσματα των θεατών είναι καλυμμένα με φωτογραφίες "αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου", ενώ "ο ύμνος της Τρίτης Διεθνούς θα δίνει το πρόσταγμα, η φωνή του Λένιν θα αντηχεί", προκαλώντας το ενδιαφέρον, μεταξύ άλλων, και "... πάσης φύσεως αριστερών". Άξια τα € 112.500 ευρώ, λοιπόν! (α, και το εισιτήριο για τις παραστάσεις αυτές στοίχιζε € 20)

Το Θέατρο Νέου Κόσμου, που επιχορηγείται με € 105.000, ενδιαφέρεται για τον κοινωνικό και πολιτικό ρόλο της τέχνης. Εντύπωση προκαλεί ότι το συγκεκριμένο θέατρο έχει πολλούς χορηγούς: εκτός από το κρατικό Ραδιόφωνο, είναι άλλοι τρεις ραδιοσταθμοί και η ιστοσελίδα mixtape.gr. Η εντύπωση αυτή είναι θετική, διότι δείχνει ότι το θέατρο αυτό μπορεί να βρει πόρους και εκτός κράτους, ενώ έχει πολλές παραστάσεις φέτος (με εισιτήρια από € 12 έως € 22, ανάλογα με την παράσταση)- δεν ξέρω γιατί να πρέπει να το επιδοτούμε εμείς.

Πρόκειται, και στις δύο περιπτώσεις (όπως και στις επόμενες, που είδα), για θέατρα που απευθύνονται στο κοινό, έχουν εισιτήρια, έχουν αρκετές παραγωγές, έχουν πρόσβαση σε χορηγούς. Γιατί να ξοδεύουμε γι' αυτά τα θέατρα 2 εκατομμύρια; Δηλαδή χωρίς την επιχορήγηση θα έσβηναν; Μήπως δεν πρέπει να έχουμε αξίωση για ορθολογική διαχείριση των δικών τους πόρων (λ.χ. άλλη τιμή εισιτηρίου ή άλλες αμοιβές στους συντελεστές ή επιδίωξη περισσότερων χορηγιών ή μείωση κόστους κ.λπ.). Α, και όλα αυτά γίνονται χωρίς καν να συζητάμε για την ποιότητα των παραστάσεων, των ηθοποιών, της σκηνοθεσίας κ.λπ. Και μήπως αυτό λέει κάτι, για το πόσο ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες - ή εμείς, η πλέμπα, δεν ξέρουμε από αυτά και είμαστε αμόρφωτοι, και γι' αυτό έρχεται το κράτος, μας παίρνει τα χρήματα και τα δίνει εκεί που χρειάζεται, για να μας μορφώσει;

Addendum: Γκρινιάζουν και θέλουν κι άλλα!

Back to basics: απαραίτητη η ευνομία

Πώς θα τα καταφέρει η κυβέρνηση να λάβει και να επιβάλει μέτρα, όταν όχι μόνο δεν επιβάλλει το νόμο, αλλά κάμπτεται κι όλας από τις παράνομες αντιδράσεις των συμφερόντων κάθε φορά; Αυτή τη φορά ήσαν οι ψαράδες, οι οποίοι απέκλεισαν την είσοδο σε λιμάνια (Πειραιάς, Βόλος) και είδαν τα αιτήματά τους να ικανοποιούνται.

Τι μήνυμα δίνει αυτή η υποχωρητικότητα; Μπλοκάρετε τους δρόμους, αποκλείστε τα λιμάνια, καταλάβετε τα κτήρια, ταλαιπωρήστε την κοινωνία και θα διατηρήσετε έτσι τα προνόμιά σας; Αυτή είναι η χώρα μας; Το κράτος, όπου ο τσαμπουκάς θριαμβεύει;

Χρειάζεται η κυβέρνηση, πριν από οτιδήποτε άλλο, να αναγνωρίσει και να επιβάλει το αυτονόητο: τη στοιχειώδη ευνομία.

Στρέβλωση της αγοράς και σπατάλη = ανάπτυξη ...

... σύμφωνα με την Υπουργό Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας. Το κράτος εγγυάται δάνεια για τη λειτουργία ιδιωτικής επιχείρησης (62 εκατομμύρια ευρώ σε ποσοστό 80%) και ισχυρίζεται ότι με τον τρόπο αυτό υλοποιείται το "στοίχημα της ανάπτυξης" με τη "στήριξη της ποιοτικής, ανταγωνιστικής παραγωγής στην Ελλάδα". Κάποια ερωτήματα προκύπτουν:

1. Πώς και η ποιοτική και ανταγωνιστική παραγωγή χρειάζεται στήριξη; Αν ήταν ποιοτική και ανταγωνιστική θα έπρεπε να είναι κερδοφόρα.

2. Δεν αποτελεί παρέμβαση, ευθεία νόθευση του ανταγωνισμού αυτή η στήριξη, η οποία απαγορεύεται από το κοινοτικό δίκαιο; (παρόμοια θέματα είχαμε θίξει και σε παλαιότερη ανάρτηση)

3. Πώς θα πεισθεί κάποιος να πραγματοποιήσει μια υγιή επένδυση στην κλωστοϋφαντουργία στην Ελλάδα, όταν ξέρει ότι υπάρχουν ήδη ανταγωνιστές που στηρίζονται από το κράτος; Μόνο με μια επιχείρηση, κρατικώς χρηματοδοτημένη, θα "μιλούν όλοι για το μεγάλο θαύμα της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας";

4. Γιατί να μη ρισκάρει επικίνδυνα ή να δίνει εξωπραγματικούς μισθούς κάποιος επιχειρηματίας, όταν τον έχει πείσει η κα. Κατσέλη ότι θα τον σώσει σε περίπτωση που πέσει έξω; Ποιος εγγυάται την ορθολογική διαχείριση των χρημάτων που η επιχείρηση θα λάβει ως δάνειο; Ή έχει σκοπό να την κρατικοποιήσει η κα. Κατσέλη;

5. Τα λεφτά μας τόσο εύκολα τα έχει για μοίρασμα, και μάλιστα σε επιχειρήσεις, το κράτος;

Πρέπει επιτέλους να δώσουμε στην Κυβέρνηση να καταλάβει ότι ούτε τα χρήματά μας είναι για πέταμα, ούτε μπορεί να ενισχύει τους ανταγωνιστές μας με κριτήρια που θέτει η ίδια. Η ανάπτυξη έρχεται από τον υγιή ανταγωνισμό. Η κα. Κατσέλη μιλούσε στο Υπουργικό Συμβούλιο για δήθεν άρση των στρεβλώσεων της αγοράς, μεταξύ άλλων. Να όμως που η ίδια τις δημιουργεί, και μάλιστα με χρήματά μας.

Σπατάλη στην τοπική αυτοδιοίκηση

Φυσικά, ο Δήμος του Πρωταθλητή δεν μπορούσε να μην είναι πρωταθλητής! Διαβάστε από το ιστολόγιο του Διονύση Κατρανίτσα την ημερησία διάταξη για τη συνεδρίαση της 13 Μαΐου 2010.

Πού πάνε τα χρήματά μας ή Τα άχρηστα ΤΕΙ ή Γιατί καταργήθηκε η "βάση του 10"

Σ' αυτό το ρεπορτάζ των "Νέων" και στον πίνακα που επισυνάπτεται φαίνονται τα επαρχιακά ΤΕΙ με χαμηλή, σχεδόν μηδαμινή ζήτηση μεταξύ των υποψηφίων, οι οποίοι πέτυχαν βαθμολογία ανώτερη της βάσης στις γενικές εξετάσεις των ετών 2006-2008. Πρόκειται για 41 τμήματα! Ούτε ένα, ούτε δύο. Και αυτά τα τμήματα επιχειρείται να διατηρηθούν τεχνητά στη ζωή με την κατάργηση της (αυτονόητης, σε οποιοδήποτε λελογισμένο σύστημα) προϋπόθεσης να επιτυγχάνουν, όσοι εισέρχονται στην τριτοβάθμια παιδεία, τουλάχιστον τη βάση στα μαθήματα της δευτεροβάθμιας. Στο ρεπορτάζ αναφέρεται σωστά ότι προβλέπεται από τη νομοθεσία (άρθρο 4 §§ 3, 4 ν. 1404/1983, όπως αυτός έχει τροποποιηθεί με το άρθρο 17 § 2 ν. 3794/2009) η υποχρεωτική συγχώνευση ή διακοπή λειτουργίας Τμημάτων ΤΕΙ, όταν για πέντε συνεχόμενα ακαδημαϊκά έτη έχουν εγγεγραμμένους σπουδαστές λιγότερους από το 10% του αριθμού των εισακτέων στο αντίστοιχο Τμήμα. Έτσι, η κατάργηση της "βάσης του 10" ουσιαστικά αποτελεί σανίδα σωτηρίας για τα άχρηστα ΤΕΙ.

Με άλλα λόγια: είμαστε σε μια οικονομική κρίση. Το κράτος επιχειρεί να μαζέψει τα έξοδά του κόβοντας σημαντικό μέρος του εισοδήματος ακόμη και των χαμηλοσυνταξιούχων. Ωστόσο, δεν έχει το θάρρος να κλείσει υπηρεσίες, όπως τα άχρηστα ΤΕΙ, που δεν εξυπηρετούν κανένα, εκτός ίσως από το προσωπικό τους και τους τοπικούς σουβλατζήδες. Είναι δυνατόν η Κυβέρνηση να αναλαμβάνει όλο το πολιτικό κόστος των μέτρων που μας ζητούν οι δανειστές και να κολλάει σε τέτοια μικροσυμφέροντα;

Ο δήθεν πνευματικός κόσμος στην πρωτοπορία

Ποια λύση προτείνει για τη σημερινή κρίση ο τραγουδοποιός Σταμάτης Κραουνάκης; "Να τα σπάσουν!". Μαζί με τους νέους κι αυτός, λέει. Λαϊκισμός και κολακεία αισχίστου είδους για άλλη μια φορά - και, κατά σύμπτωση, από εκπρόσωπο της γενιάς που μας έθαψε. Καμμία πρόταση για τη λύση, καμμία σκέψη για το μέλλον.

Από την άλλη, ο κ. Χρήστος Παπουτσής δηλώνει ότι οι πολιτικοί δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο ίδιος ανήκει στην κάστα αυτή, η οποία περιλαμβάνει και τον Υπουργό Δικαιοσύνης με τις αναφορές στους ψύλλους, ανθρώπων που δεν είχαν κάνει τίποτε άλλο στην ενήλικη ζωή τους, από το να ασχολούνται με τα κομματικά, είτε στο πανεπιστήμιο, είτε κατόπιν έξω. Όντως, δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο κ. Παπουτσής (όχι σε επίπεδο διαφθοράς, όπου δεν έχω να του προσάψω τίποτε, αλλά σε επίπεδο ουσιαστικής προσφοράς) είναι από τους χειρότερους.

Στην ίδια σελίδα υπάρχει μια απλή δήλωση του κ. Φλωρίδη, η οποία δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά: "Το μνημόνιο που υπογράψαμε με την τρόικα, και κανένας δεν διάβασε, στην πραγματικότητα μας λέει αυτό ακριβώς: πώς φτιάχνεται μια χώρα". Φυσικά, υπολόγισε χωρίς τις καρέκλες και τα σπασίματα του κ. Κραουνάκη.

Βασικές κατευθύνσεις για τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού συστήματος

Οι προτάσεις της επιτροπής υπό τον Καθηγητή κ. Άγγελο Στεργίου για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού περιλαμβάνουν κάποιους βασικούς άξονες για τον εξορθολογισμό του. Με ιδιαίτερη ικανοποίηση διαβάζει κανείς στο κείμενο που είχε τεθεί για διαβούλευση τον μακρινό Μάρτιο του 2010 (προ μνημονίου) την αναγνώριση ότι το διανεμητικό σύστημα έχει κλείσει τον κύκλο του, καθώς για πρώτη ίσως φορά γίνεται συνειδητή μνεία της φιλοσοφίας που επιλέγεται για το ασφαλιστικό σύστημα, καθώς διαχωρίζεται το προνοιακό από το ανταποδοτικό του μέρος. Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι το κράτος αφ' ενός αναλαμβάνει την υποχρέωση να παρέχει ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους τους πολίτες του, με μόνη συνδρομή την συμπλήρωση μιας ηλικίας, ενώ το βασικό μέρος της συντάξεως του καθενός θα προέρχεται από τις δικές του εισφορές. Βέβαια, για να εφαρμοσθεί αυτό στην πράξη, χωρίς παρεκκλίσεις που θα προέρχονται από την ικανοποίηση συντεχνιακών αιτημάτων, είναι απαραίτητη η δημιουργία, εν τέλει, ενιαίου ασφαλιστικού συστήματος, όπως αναλύει πολύ σωστά την "Καθημερινή" ο κ. Μπάμπης Παπαναγιώτου και ζητούν και οι δανειστές μας.

Πολλές φορές έχουμε γράψει στο ιστολόγιο αυτό ότι το ασφαλιστικό σύστημα είναι το βασικότερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας αυτή τη στιγμή και η πηγή ίσως των μεγαλύτερων αδικιών της. Ίσως η οξεία οικονομική κρίση να αποτελέσει ευκαιρία για το στοιχειώδη εξορθολογισμό του.

Δικαίωμα στις διακοπές - εξόδοις των άλλων!

Αφού το κράτος αποφάσισε να συμμαζέψει τα δημοσιονομικά του, κράτησε τις εντελώς απαραίτητες δαπάνες. Ξέρετε, αυτές που απαιτούνται για να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή, να αποφύγουμε την κοινωνία των 2/3, να επιδείξουμε κοινωνική αλληλεγγύη κ.λπ. Ανάμεσα σ' αυτές είναι, βέβαια, και ο κοινωνικός τουρισμός, ο οποίος εξομαλύνει άλλη μια ταξική διάκριση στην Ελλάδα. Άλλωστε, τι ψυχή έχουν 8 εκατομμυριάκια; Αυτά θα σώσουν την οικονομία; Α, ξέχασα - ο κοινωνικός τουρισμός, όπως σχεδόν κάθε κρατική παρέμβαση στη χώρα μας, εξυπηρετεί συντεχνίες! Οπότε το "κοινωνικό δικαίωμα" στις διακοπές διαμορφώνεται ως η υποχρέωση του φορολογουμένου να στηρίζει με τσάμπα τουρίστες τους ξενοδόχους της χώρας.

(ΥΓ. Είναι και που οι ξενοδόχοι προσπαθούν να επιμηκύνουν την τουριστική περίοδο και έχουν κίνητρο για βελτιωμένη παροχή υπηρεσιών)