Κοινοτοπίες: μια ακόμη προνομιούχα ομάδα εκβίασε και τα κατάφερε ...

Πόσες φορές θα πρέπει να ξαναδούμε το ίδιο θέατρο; Με πρόσχημα την "εργασιακή ειρήνη" οι μόνιμοι υπάλληλοι του ΟΛΠ θα μπορούν να εξέλθουν με πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου και αποζημιώσεις, οι οποίες θα επιβαρύνουν κατά 81,5 εκατομμύρια ευρώ το Ελληνικό Δημόσιο, ώστε να μας κάνουν τη χάρη και να συμφωνήσουν για την παραχώρηση του Σταθμού Εμπορευμάτων στην Cosco. Αν αρχίσουμε τα περί συντεχνιών, οργανωμένων μειοψηφιών κ.λπ., θα επαναλάβουμε τα ίδια που έχουμε πει και πολλές φορές στο παρελθόν.

Update: τελικά η ρύθμιση για την εθελουσία έξοδο είναι περυσινή (άρθρο 4 ν. 3654/2008) και μάλλον δεσμευτική για την τωρινή κυβέρνηση.

Ένας Αναρχικός για την επίθεση στον Πάσχο Μανδραβέλη

Διαβάστε την άποψη που καταθέτει ένας αναρχικός για την επίθεση με αβγά που δέχτηκε ο Πάσχος Μανδραβέλης σε εκδήλωση της νομικής Αθηνών

Ο Τηλέμαχος Χορμοβίτης για την ιδεολογία του Αντώνη Σαμαρά

Διαβάστε τον στο Metropolis - πολύ καθαρές και σωστές διαπιστώσεις!

Η Νέα Ηγεσία στη Νέα Δημοκρατία φέρνει Νέα Ανοησία

Όσοι γνώριζαν τις θέσεις του νέου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας για τα οικονομικά δεν εξεπλάγησαν από τη χθεσινή ομιλία του στο Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο. Ακόμη κι έτσι, όμως, η ανοησία και η ουσιαστική κενολογία περίσσευε. Αν δείτε το πώς καταλήγει να ορίσει, με τον δικό του τρόπο, τον "κοινωνικό φιλελευθερισμό", θα γελάσετε.

Αλλά πέρα από τις αστείες ιδεολογικές αναφορές ή την αναζήτηση αιτίων στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας (κατά τον κ. Σαμαρά φταίει η ραθυμία της Επιτροπής Ανταγωνισμού), αυτό που είναι ανεπίτρεπτο για μέλλοντα υποψήφιο Πρωθυπουργό είναι η παντελής παραγνώριση του τεράστιου μεγέθους και της σπατάλης του κράτους. Ενώ αναφέρεται στην ανάγκη να μειωθούν διάφοροι φόροι, ασφαλιστικές εισφορές, παροχές υπέρ τρίτων κ.λπ., οι οποίες κατευθύνονται για την κάλυψη υποχρεώσεων του Δημοσίου, δεν κάνει κανένα λόγο για τις υποχρεώσεις καθ' εαυτές και την αναγκαιότητά τους. Ο τεράστιος εξωτερικός δανεισμός και η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας μας δεν θεωρήθηκαν καταστάσεις άξιες για να περιληφθούν στη βαρυσήμαντη (όπως θα την φαντάζεται ο ίδιος) ομιλία του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως - και, πολύ περισσότερο, η πορεία του προϊόντος του δανεισμού αυτού, τα όργια σπατάλης που γίνονται.

Βέβαια, ο κ. Σαμαράς έκανε μια μικρή νύξη σε κρατικές δαπάνες που έχουν υψηλή απόδοση (η άποψη αυτού του ιστολογίου για τις κρατικές δαπάνες με υψηλή απόδοση φαίνεται από την πολιτική του πλατφόρμα που είναι πάνω δεξιά), αλλά απέφυγε να ονοματίσει αυτές που δεν έχουν, κατ' αυτόν, υψηλή απόδοση και να δεσμευθεί ότι θα τις περιστείλει (συγκεκριμένα μιλώντας, όχι γενικά!). Και, αντί να κινηθεί ο κοινωνικά φιλελεύθερος (όπως αυτοπροσδιορίζεται) κ. Σαμαράς στην κατάργηση της τεράστιας γραφειοκρατίας των ασφαλιστικών ταμείων, η οποία απορροφά πλέον το μεγαλύτερο μέρος των εισφορών, ζητεί να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές, προκειμένου να γίνουν περισσότερες προσλήψεις και ν' αυξηθούν τα έσοδα των ασφαλιστικών οργανισμών.

Ενώ κάποιες από τις ιδέες του κατά βάσιν είναι σωστές (λ.χ. μείωση των φορολογικών συντελεστών, προκειμένου να ελαφρυνθεί η φορολογική επιβάρυνση των επιχειρήσεων), εν τούτοις αυτές δεν ταιριάζουν με τις σημερινές άμεσες κρατικές ανάγκες για έσοδα. Κι ενώ θα χαιρετίζαμε την αναγγελία, παράλληλα, της προθέσεώς του για μείωση της φορολογίας, αλλά και την περικοπή πολύ συγκεκριμένων κρατικών εξόδων (μιλάμε, κυρίως, για κατάργηση περιττών οργανισμών, μείωση των τεράστιων επιδομάτων που παρέχονται σε ορισμένες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, πλήρη αναδιάρθρωση του συνταξιοδοτικού συστήματος κ.λπ.), βλέπουμε τον κ. Σαμαρά να ζητεί να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές, ελπίζοντας σε αύξηση (πόση;) των φορολογικών εσόδων, αγνοώντας την αύξηση του εξωτερικού δανεισμού, την αύξηση των επιτοκίων για τον εξωτερικό δανεισμό, την επιτήρηση στην οποία μπαίνει η οικονομία μας - και παράλληλα να δεσμεύεται για περισσότερες κρατικές παρεμβάσεις με "υψηλής αποδόσεως" κρατικές δαπάνες και αναδιανομή εισοδήματος. Κοντολογίς, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να αρκείται σε οικονομικές ασκήσεις επί χάρτου, παραλείποντας να κατονομάσει το βασικό εμπόδιο στην όποια οικονομική ανάπτυξη της χώρας: το τεράστιο και σπάταλο κράτος. Ο απελθών Πρωθυπουργός μιλούσε για "ήπια προσαρμογή", αποϊδεολογικοποιώντας την πραγματιστική (όπως νόμιζε) πολιτική του. Ο υποψήφιος μέλλων πρωθυπουργός ενδύει τη Νέα Ανοησία του με ιδεολογικό (και δη ψευδεπίγραφο) μανδύα.

Η "Ολυμπιακή" κοστίζει ακόμη και μετά

Από το ρεπορτάζ της "Καθημερινής". Απίστευτα προνόμια!

Το κράτος ως εργοδότης (έμμεσος) ΙΙ: οι στρεβλώσεις της αναπτυξιακής νομοθεσίας

Τεράστια ποσά σε επιχειρήσεις, με σκοπό τη δημιουργία θέσεων εργασίας, και τώρα οι δέκτες των ποσών αυτών κάνουν απολύσεις! Το άρθρο του Βήματος το γράφει χαρακτηριστικά: "Η ελληνική αγορά δημιουργήθηκε πάνω στις στρεβλώσεις του κράτους"!

Οι παρενέργειες του stimulus package - το κράτος ως εργοδότης

Τι να κάνει; Να πληρώσει 100 εκατομμύρια δολλάρια στον κ. Andrew Hall που έβγαλε για τη Citibank δισεκατομμύρια σε κέρδη ή να στερηθεί των υπηρεσιών του, φοβούμενη τις αντιδράσεις του κοινού; (από τους New York Times)

Πληρώστε φόρους - είναι ηθικό!

Ας δεχθούμε, χάριν της συζητήσεως, ότι είναι ηθικό μέσω της φορολογίας να επιβαρύνεται κάποιος που έχει περισσότερα εισοδήματα ή οικονομική άνεση, χάριν της κοινωνικής αλληλεγγύης (προσωπικά είμαι εντελώς αντίθετος με την έννοια της "αναδιανομής" του εισοδήματος). Η κυβέρνηση υπεραμύνεται των νέων φορολογικών μέτρων (έκτακτη εισφορά, αυξημένα τέλη κυκλοφορίας κ.λπ.) λέγοντας, μεταξύ άλλων, ότι όσοι έχουν εισοδήματα άνω των € 60.000 δεν πρέπει ν' αρνούνται να εκπληρώνουν το χρέος της κοινωνικής αλληλεγγύης. Τούτου δοθέντος, όποιος πλούσιος δυσανασχετεί για την έκτακτη εισφορά, προφανώς δεν ενδιαφέρεται για τους πιο αδύναμους της κοινωνίας, δεν έχει αίσθηση αλληλεγγύης κ.λπ. και είναι, ως εκ τούτου, ηθικά αξιόμεμπτος.

Για να ισχύσει όμως το τελευταίο αυτό συμπέρασμα, στο οποίο καταλήγει η κυβέρνηση, θα πρέπει εκτός από την αρχική προκειμένη (αυτήν που είπαμε ότι κάνουμε δεκτή, χάριν της συζητήσεως) να μπει και μια ακόμη: ότι τα (αυξημένα) χρήματα που εισπράττονται από την έκτακτη αυτή φορολόγηση πηγαίνουν στους συμπολίτες μας που τα έχουν ανάγκη. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία έκριναν ότι τα χρήματα που είχαν στη διάθεσή τους, τα οποία και ξόδεψαν για τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας δεν ήσαν αρκετά, αλλά υπάρχει ανάγκη για περισσότερα. Αυτό το τελευταίο, όμως, δηλαδή το πού πήγαν τα χρήματα που είχε ήδη καταφέρει να εισπράξει το κράτος μέσω της γενικής φορολογίας, είναι εμπειρικά ελέγξιμο σε κάποιο βαθμό: παρ' όλον που η αδιαφάνεια που διακρίνει το κράτος είναι τεράστια, παρ' όλον που πολλοί δημόσιοι οργανισμοί δεν δημοσιεύουν ισολογισμούς, παρ' όλον που δεν μπορεί να παρακολουθηθεί η πορεία των εισπραχθέντων εσόδων, εν τούτοις δεν μπορεί να αποκρυβεί η ίδρυση τεράστιου αριθμού νέων οργανισμών (ή ανασύσταση παλαιών, όπως η Αγροφυλακή), το μοίρασμα επιδομάτων σε προνομιούχες ομάδες δημοσίων υπαλλήλων, η αύξηση των διορισμών στο Δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και η στελέχωσή τους με κομματικά, κατά κανόνα, όργανα, προσκείμενα, φυσικώ τω λόγω, στο κυβερνών κόμμα.

Υπό αυτό το πρίσμα, η ηθικολογική προσέγγιση της κυβέρνησης αποδεικνύεται ψευδής και, αντ' αυτής, προκύπτει το ουσιαστικό περιεχόμενο του καλέσματός της: δώστε μας κι άλλα χρήματα, γιατί τα έχουν ανάγκη οι προνομιούχες ομάδες του πληθυσμού, οι οποίες είναι κομματικά μας στελέχη, για να κάνουμε νέους οργανισμούς και να τα διορίσουμε, νέους διαγωνισμούς (με συνέντευξη, φυσικά!)*, να δώσουμε επιδόματα σε θέσεις, τις οποίες μπορούν να καταλάβουν οι δικοί μας (λ.χ. διευθυντών σε γυμνάσια και λύκεια, για το διορισμό των οποίων η συνέντευξη παίζει καθοριστικό ρόλο). Και, φυσικά, η κλητική προσφώνηση προς τους υποχρέους της έκτακτης εισφοράς δεν είναι "Πλούσιοι", "Προνομιούχοι" ή άλλο τι, αλλά: "Κορόιδα!".

* Η συνέντευξη, υπό ιδεατές συνθήκες, θα ήταν πολύ χρήσιμο εργαλείο για την αξιολόγηση του υποψηφίου. Το ότι η σύντομη εμπειρία της εφαρμογής της στη χώρα μας έχει αποδείξει τον πραγματικό της προορισμό δεν το αναιρεί αυτό. Η επίκριση δεν αναφέρεται στην καθιέρωση της συνέντευξης ως διαδικασίας καθ' εαυτήν, αλλά στον τρόπο, με τον οποίο αυτή "αξιοποιείται".

Ο απερχόμενος Lexington για την Αμερική που αφήνει

Άρθρο στον Economist. 

Δικαστική ''Δράση''

Με πρωτοβουλία της Δράσης έχει γίνει ευρέως γνωστή η διαβόητη υπουργική απόφαση η οποία αφενός δίνει 3000 λεπτά δωρεάν τηλεοπτικό χρόνο στη νδ(και στο πασόκ) και 2 στη δράση (και στα άλλα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα) και αφετέρου απαγορεύει την αξιοποίηση πόρων των κομμάτων για την προβολή τους. Η προσπάθεια όμως φίμωσης των μικρών κομμάτων φαίνεται ότι δεν θα περάσει τόσο εύκολα όσα αρχικά νόμιζαν ο κ. Παυλόπουλος και η κυβέρνηση. Η Δράση προσέφυγε στο ΣτΕ προκειμένου να ακυρώσει την σχετική απόφαση και όπως όλα δείχνουν βρίσκεται σε καλό δρόμο: o εισηγητής του ΣτΕ φαίνεται να συμμερίζεται την επιχειρηματολογία που ανέπτυξαν οι νομικοί εκπρόσωποι της δράσης και ζήτησε την ακύρωση των δύο αποφάσεων που αφορούν την προβολή των κομμάτων.
Η συγκεκριμένη υπόθεση -πέρα από τη σημασία που έχει αυτή καθεαυτή- αποδεικνύει πως όταν οι υγιείς πολιτικές δυνάμεις και οι ενεργοί πολίτες αντιδρούν μπορούν να γίνουν συγκεκριμένα βήματα προς τα εμπρός.

Ακυρώθηκαν οι γάμοι στην Τήλο ...

... με απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου, σύμφωνα με το ρεπορτάζ. Ενώ πολλοί εξανίστανται με την απόφαση του δικαστηρίου, φαίνεται ότι έχουν ξεχάσει το ρόλο των δικαστηρίων - τα οποία δεν πρέπει να νομοθετούν, αλλά να ερμηνεύουν την ισχύουσα νομοθεσία. Στο ιστολόγιο αυτό έχουμε υποστηρίξει τους γάμους ομοφύλων ζευγαριών και η στάση μας δεν έχει αλλάξει. Ωστόσο, προσπαθώντας να επιρρίψουμε την ευθύνη στα δικαστήρια για την τήρηση του ρόλου τους, αποφεύγουμε τις δικές μας ευθύνες, καθώς δεν μαχόμαστε για τον ορθό τρόπο καθιέρωσης του γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, που είναι μέσω της νομοθετικής διαδικασίας. Όποιος θέλει να επιτρέπονται οι γάμοι μεταξύ ζευγαριών του ιδίου φύλου, μπορεί, εκτός από το να το δηλώσει εδώ, να βρει ποιο κόμμα ή ποιος πολιτευτής υποστηρίζει μια τέτοια νομοθετική αλλαγή και να τον στηρίξει εκλογικά.

Ο Στέφανος Μάνος για τα μαύρα χρήματα των καναλιών ...

είναι αγανακτισμένος. Εσείς δεν είστε;

Εκδήλωση της ΔΡΑΣΗΣ στην Αθήνα

Την Δευτέρα 4 Μαίου στις 20:00, στο POLIS (Πανεπιστημίου & Πεσματζόγλου 5) θα γίνει η συνάντηση φίλων και μελών της ΔΡΑΣΗΣ με πρωτοβουλία των Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και Γιάννη Σφηνιά. Θα είμαστε όλοι εκεί!

Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος στο blog της Δράσης ...

ξεκινά με ένα πολύ δυνατό άρθρο, από αυτά που λέμε ότι "θα συζητηθούν".

Οικολόγοι Πράσινοι: H Διακριτική Γοητεία του Άγνωστου Χ

Η απαξία του πολιτικού συστήματος είναι όπως όλα δείχνουν δεδομένη. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην ακατάσχετη σκανδαλολογία και σε έναν κενό περιεχομένου πολιτικό λόγο, οι πολίτες αναζητούν μία διέξοδο για να εκφράσουν κυρίως τη διαμαρτυρία τους αλλά και την πολιτική τους διαφοροποίηση από το υπάρχον καθεστώς. Τα παραδοσιακά μικρά κόμματα (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ) με την ακραία ρητορική τους αλλά και την σύμπραξη τους στο σημερινό πολιτικό σκηνικό αδυνατούν να εισπράξουν αυτό το κύμα διαμαρτυρίας.Ως εναλλακτική λύση -με βάση τις νέες δημοσκοπήσεις-οι πολίτες φαίνεται να επιλέγουν τους οικολόγους πράσινους.
Τι γνωρίζουμε όμως για το νέο αυτό κόμμα που φαίνεται σε ορισμένες δημοσκοπήσεις να ξεπερνάει ακόμα και το 5%; Οι περισσότεροι απολύτως τίποτε.Ορισμένοι στη Θεσσαλονίκη γνωρίζουν τον κ. Μιχάλη Τρεμόπουλο ο οποίος παλαιότερα ήταν υποψήφιος νομάρχης (τη μία φορά με τον Συνασπισμό). Πιθανολογούν όλοι, και όχι αδίκως, ότι λόγω ονόματος επικεντρώνονται σε ζητήματα προστασίας του περιβάλλονος τα οποία άλλωστε βρίσκονται πλέον ψηλά στην πολιτική ατζέντα παγκοσμίως. Το πέπλο άγνοιας που έχουμε όμως για τους οικολόγους-πράσινους οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην απουσία τους κυρίως από τα πάνελ των διάφορων πολιτικών talk-show. Αυτό όμως-με δεδομένο το επίπεδο της πολιτικής συζήτησης στην Ελληνική τηλεόραση- δεν είναι απαραιτήτως κακό.Αντίθετα, ο -σκεπτόμενος και αγανακτισμένος συγχρόνως τηλεθεατής- παρακολουθώντας τους εκπροσώπους των κομμάτων να διαπληκτίζονται διαρκώς για ζητήματα που ουδόλως τον αφορούν προτιμάει να ρίξει την ψήφο του στους οικολόγους πράσινους και ας μην ξέρει τίποτε για αυτούς.Επιπλέον, η άγνοια των ψηφοφόρων για τις πολιτικές τους θέσεις, τους προσδίδει ευελιξία κινήσεων και τους καθιστά ελκυστική πολιτική επιλογή για διάφορους ετερόκλητους ιδεολογικούς χώρους.Από τη μία ο απογοητευμένος από τον Σύριζα αριστερός ψηφοφόρος βρίσκει πολιτικό καταφύγιο στον πρώην εκλογικό του σύμμαχο και από την άλλη o απελπισμένος νεοδημοκράτης-που δεν θέλει να στραφεί προς τον ΛΑΟΣ- καταλήγει εκ των πραγμάτων στην ίδια δεξαμενή. Όλοι φαίνονται να χωράνε σε αυτόν τον μετριοπαθή (;) πολιτικό σχηματισμό.
Ωστόσο εύλογα τίθεται το ερώτημα: Τι ακριβώς κομίζουν στην ελληνική πολιτική ζωή οι οικολόγοι πράσινοι, ποιες είναι οι θέσεις τους και σε τι διαφέρουν από τα υπόλοιπα κόμματα;
Διαβάζοντας το πρόγραμμα τους αλλά και την ιστοσελίδα τους μπορεί κάποιος να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα. Αναφέρουν επί παραδείγματει ότι είναι ''υπέρ της υιοθέτησης του 35ωρου και της ανακατανομής του χρόνου εργασίας σ' όλους''. Στη συζήτηση για το άρθρο 16 πρίν από δύο χρόνια είχαν ταχθεί ενάντια στην αναθεώρηση του και στην ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Στο πρόγραμμα τους υπογραμμίζουν ότι η παιδεία ''δεν μπορεί να είναι προιόν εμπορευματοποίησης'' και να συγχέεται με την ''κατάρτιση που απευθύνεται κυρίως σε ενήλικες και συνδέεται περισσότερο με την απασχόληση ή την απόκτηση συγκεκριμένων προσόντων'' ενώ είναι υπέρ ''της μισθολογικής αναβάθμισης των εκπαιδευτικών''.Στη θεματική ενότητα του προγράμματος για την υγεία επισημαίνουν ότι είναι αναγκαίος ο ''τερματισμός των πειραμάτων σε ζώα στην ιατρική εκπαίδευση αλλά και στην έρευνα''. Σε ό,τι αφορά την στάση τους στα διεθνή θέματα, υποστηρίζουν ''τη διάλυση του ΝΑΤΟ'' και είναι ενάντια στο Ευρωσύνταγμα.
Για την προστασία του περιβάλλοντος ενώ σε ορισμένα ζητήματα όπως για παράδειγμα η βιολογική γεωργία είναι αρκετά σαφείς, σε άλλα -μείζονος σημασίας- όπως η εμπλοκή των μεγάλων επενδύσεων στην αιολική ενέργεια δεν προτείνουν κάτι συγκεκριμένο.
Τέλος, συνολικά το πρόγραμμα είναι περισσότερο διακηρυκτικού χαρακτήρα με αρκετές ασάφειες και γκρίζες ζώνες χωρίς να διευκρινίζονται οι τρόποι με τους οποίους θα οδηγηθούμε στο τελικό αποτέλεσμα. Τι καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας ότι:''στηρίζουμε μορφές κοινωνικής οικονομίας που υπερβαίνουν τη μισθωτή εργασία'' και πως επιτυγχάνεται αλήθεια κάτι τέτοιο;
Σε κάθε περίπτωση είναι χρήσιμο να γνωρίζει κανείς τι ψηφίζει και γιατί!Η αποδοκιμασία των δύο μεγάλων κομμάτων είναι και αναγκαία και δικαιολογημένη. Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι αν ο πιθανός ''έκτος παίκτης'' έχει την προοπτική να αναζωογονήσει το αποξηραμένο πολιτικό περιβάλλον. Μπορούν να επιτύχουν κάτι τέτοιο οι Οικολόγοι Πράσινοι;Πολύ φοβούμαι πως όχι!

O Νίκος Δήμου επιστρέφει στα blogs!

Ο Νίκος Δήμου με άρθρο του στο blog της Δράσης απαντά σε όσους προτάσσουν το ζήτημα της ηλικίας ορισμένων ηγετικών στελεχών της δράσης και υπογραμμίζει την αξία της συμμετοχής στην πολιτική ζωή της χώρας ανθρώπων που δεν συμβιβάζονται με το πολιτικό αλλά και μιντιακό κατεστημένο

Άντρες έτοιμοι για όλα;

Η πινακίδα έξω από την πόρτα του γιατρού έγραφε: «Γυναικολόγος». Στις καρέκλες της αίθουσας αναμονής δεν υπήρχε πολύς κόσμος. Για την ακρίβεια υπήρχαν μόνο δύο άντρες. ΑΝΤΡΕΣ; Μα έξω από το γυναικολογικό ιατρείο; Σε ποιο μέρος του κόσμου συνέβη αυτό το περιστατικό; Μάλλον στο Ιράν θα μου πείτε , εκεί όπου ο γυναικολόγος εξετάζει την ασθενή/γυναίκα μέσω της παρατήρησης του συζύγου που την συνοδεύει στο ιατρείο – ο ίδιος ο γιατρός απαγορεύεται να κοιτάξει την ίδια την ασθενή.
Μα εδώ βλέπω μόνο δύο άντρες, χωρίς τις γυναίκες και μάλιστα μπαίνουν οι ίδιοι μέσα στο ιατρείο μόλις έρχεται η σειρά τους.
Το περίεργο αυτό γεγονός δεν είναι κάτι μοναδικό, συμβαίνει καθημερινά σε όλα τα ιατρεία του ΙΚΑ, εδώ στην Ελλάδα. Άντρες που επισκέπτονται τον/την γυναικολόγο του ΙΚΑ. Μην πάει ο νους σας σε κάποιο νέο ιατρικό επίτευγμα όπως η κύηση σε ανδρικό σώμα, απλά οι κύριοι αυτοί κουβαλούν μαζί τους την συνταγή από τον «ιδιώτη» γιατρό , αυτόν που εμπιστεύτηκαν σε αυτή την πολύ σημαντική στιγμή της ζωής τους, για να την «γράψει» ο γιατρός του ΙΚΑ και να πάρουν τα φάρμακα με την μικρή συμμετοχή τους στο κόστος.
Και μην νομίζεται πάλι πως είναι κάτι σπάνιο αυτό, οι περισσότεροι ασθενείς σε ιατρεία του ΙΚΑ, σε εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων, σε Κέντρα Υγείας του ΕΣΥ περιμένουν ,πολλές φορές για ώρες στην ουρά , για να δώσουν την συνταγή του δικού τους γιατρού και ο γιατρός του ΕΣΥ, του ΙΚΑ κλπ να αντιγράψει την συνταγή στο βιβλιάριό τους και να τοποθετήσει την πολυπόθητη σφραγίδα.
Δεν υπάρχει θέμα εμπιστοσύνης στις ικανότητες των γιατρών του ΙΚΑ και του ΕΣΥ, αντιθέτως όταν το απόγευμα ή το πρωί οι ίδιοι αυτοί γιατροί ανοίξουν τα ιατρεία τους θα βρουν εκεί τους δικούς τους ασθενείς, ασθενείς που τους εμπιστεύονται και τους επιλέγουν για να φροντίσουν για την υγεία τους.
Απλά στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και στο κομμάτι της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης του ΙΚΑ αρνούμαστε να παραδεχθούμε αυτό που διδάσκεται σε όλες τις ιατρικές σχολές του κόσμου, την προσωπική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον ιατρό και τον ασθενή του και το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να επιλέγει τον γιατρό του. Και στήνουμε ένα ανορθολογικό σύστημα που μας κοστίζει πολύ ακριβά - και σε ανθρώπινους πόρους- χωρίς να προσθέτουμε και πολλά πράγματα στην δημόσια περίθαλψη.
Φυσικό επακόλουθο είναι το 45% των δαπανών για την υγεία να είναι ιδιωτικές και αυτές να είναι στην ουσία που παρέχουν το αγαθό της υγείας στους έλληνες, οι δημόσιες δαπάνες επαρκούν μόνο για την σφραγίδα. Και στις ιδιωτικές δαπάνες περιλαμβάνω και το φακελάκι.

I will not answer your question if its not googled before – Δεν απαντώ σε ανόητες ερωτήσεις

Σε άλλες εποχές πολλά ερωτήματα – αφελή θα τα χαρακτήριζαν ή υποκριτικά – θα ήταν ανεκτό να σπαταλήσεις χρόνο και να τα απαντήσεις.
Σήμερα η πληροφορία και η γνώση (και η παραπληροφόρηση και η χυδαιότητα) διαχέεται σε έναν νέο ζωτικό χώρο του ανθρώπου, το διαδίκτυο.
Παρόλα αυτά υπάρχουν συμπεριφορές στις οποίες χρειάζεται να απαντήσουμε.
Εδώ και ένα μήνα , περίπου, σε συνέντευξη τύπου μια ομάδα ανθρώπων που συγκροτήθηκε γύρω από τον Στέφανο Μάνο, Γιάννη Μπουτάρη και Βασίλη Κοντογιαννόπουλο παρουσίασε την πρότασή της για την δημιουργία κόμματος με το όνομα Δράση.
Η πρότασή τους είναι σαφής, ο εκλογικός νόμος και τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων για τα δύο μεγάλα κόμματα κάνουν πολύ πιθανό ένα σκηνικό αδυναμίας σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης από την βουλή που θα προκύψει στις επόμενες εκλογές.
Όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα δείχνουν αδύναμα να αντιμετωπίσουν κρίσιμα ζητήματα μεταρρύθμισης του κράτους. Αδυνατούν να αντιληφθούν το αδιέξοδο το οποίο στο οποίο οδηγείται η χώρα μέσω της αύξησης των δημόσιων ελλειμμάτων, της κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος, της ανεξέλεγκτης – πραγματικά – αύξησης του δημόσιου χρέους καθώς και την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να εφαρμόσει τους νόμους.
Είναι προφανές , επίσης, πως κανένα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν προωθεί τακτικές συνεργασίας για την άρση του πολιτικού αδιεξόδου.
Η Δράση λοιπόν ζητά από τους πολίτες να σχηματίσουν ένα νέο κόμμα που θα έχει σαν πρωταρχικό στόχο να καλύψει και το κενό που περιέγραψα στην προηγούμενη παράγραφο αλλά επίσης και να διαμορφώσει συγκεκριμένες προτάσεις για τον εκσυγχρονισμό και την μεταρρύθμιση του δημόσιου βίου.
Ζητά από τους πολίτες να συνδιαμορφώσουν αυτή την πολιτική πρόταση σαν ένα κίνημα πολιτών , bottom up – από την βάση προς τα πάνω – γύρω από τον πυρήνα των προβεβλημένων πολιτών, πολιτικών, ακαδημαϊκών, επιχειρηματιών, επαγγελματιών και εργαζομένων που αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία.
Σαν μια πρώτη απόδειξη του ρεαλισμού μιας τέτοιας πρότασης καταδεικνύουν την ανάγκη στήριξης του ευρωψηφοδελτίου της Δράσης που θα σχηματιστεί.
Αυτό που θα διαμορφωθεί μετά από την πιθανώς επιτυχημένη πορεία του σχήματος στις ευρωεκλογές θα είναι ένα κόμμα με πλήρες προγραμματικό πλαίσιο και τεκμηριωμένες προτάσεις. Όμως κανείς επιτηδευμένα «ουδέτερος» δεν μπορεί να ισχυριστεί πως του είναι άγνωστο τι είδους προτάσεις εκσυγχρονισμού θα προκύψουν.
Όλα τα πρόσωπα που συγκροτούν την ομάδα πρωτοβουλίας αλλά και αρκετοί από τους υπογράφοντες την ιδρυτική διακήρυξη είναι φορείς συγκεκριμένων προτάσεων για μια σειρά από ζητήματα που καλύπτουν το σύνολο της πολιτικής δράσης.
Ο Θάνος Βερέμης και από την θέση του προέδρου του ΕΣΥΠ αλλά και προσωπικά έχει διατυπώσει συγκεκριμένες προτάσεις για την δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά και για επιμέρους ζητήματα της εκπαίδευσης.
Η Μιράντα Ξαφά έχει περιγράψει με λεπτομέρειες τι σημαίνει μια άλλη οικονομική και δημοσιονομική πολιτική.
Ο Νίκος Δήμου, από τους πρωτοπόρους του διαδικτύου με τις προτάσεις του για την κοινωνία δημοσιευμένες εδώ και χρόνια, ο Γιάννης Μπουτάρης δημόσια και με συγκεκριμένες δράσεις έχει την πρότασή του για τους ΟΤΑ και την τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και πάρα πολλοί από αυτούς που συνυπογράφουν την διακήρυξη και τις θέσεις τους έχουν δημοσιοποιήσει αλλά και με συγκεκριμένες πράξεις έχουν εκτεθεί δημόσια.
Για όσους θέλουν περισσότερες λεπτομέρειες…. Google it.

Ώρα για ΔΡΑΣΗ

Η «βιασύνη» μερικών επιτήδεια ουδέτερων να κατηγορήσουν την ΔΡΑΣΗ για έλλειψη προγραμματικών θέσεων μάλλον χαρακτηρίζει την πολιτική τους ανωριμότητα αλλά φυσικά ενισχύει την εκτίμηση όλων αυτών που συνυπογράφουν την ιδρυτική διακήρυξη της ΔΡΑΣΗΣ για πραγματικό έλλειμμα κοινής λογικής.

Πρακτικά η ΔΡΑΣΗ μόλις συμπληρώνει ένα μήνα από την παρουσίαση της ομάδας πρωτοβουλίας για την συγκρότηση κόμματος στους έλληνες πολίτες.

Τις περισσότερες φορές το να διατυπώσεις σωστά το ερώτημα είναι πάρα πολύ σημαντικό για να φτάσεις σε ορθό συμπέρασμα.

Αυτό ακριβώς κάνουμε τώρα στην ΔΡΑΣΗ, παρουσιάζουμε με την σωστή τους διατύπωση τα ερωτήματα που καλούμαστε , ακόμη και από τους επιτήδεια ουδέτερους που ανέφερα παραπάνω , να απαντήσουμε.

Και την απάντησή μας θα την διαμορφώσουμε από κοινού, όλοι οι έλληνες πολίτες που απάντησαν στο κάλεσμα του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου, του Στέφανου Μάνου και του Γιάννη Μπουτάρη

Ο Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος κατά του ν. 927/1979

Mέχρι τώρα έχει δημοσιεύσει δύο αναρτήσεις, μια για το ν.δ. 494/1970, με το οποίο κυρώθηκε η Συνθήκη της Νέας Υόρκης "περί καταργήσεως πάσης μορφής φυλετικών διακρίσεων" και μια γενική εισαγωγική κατά του ν. 927/1979 (του "αντιρατσιστικού" νόμου) στην αναΜόρφωση-συνΙστολόγιο. Παρακολουθήστε τις, όπως και αυτές που θα ακολουθήσουν. Χρειαζόμαστε τα επιχειρήματα του κ. Αναγνωστόπουλου, εάν μας ενδιαφέρει να διατηρήσουμε την ελευθερία του λόγου, κυρίως της πολιτικής έκφρασης.

Ο Χάρης Πεϊτσίνης για τις ιδεολογικές διαμάχες εν όψει της χρηματοπιστωτικής κρίσης

Ένα ακόμη κείμενο πραγματικά φρέσκιας σκέψης από τον κ. Χάρη Πεϊτσίνη, μέλος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, για τον τρόπο που εξελίσσεται η ιδεολογική διαμάχη μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ο κ. Πεϊτσίνης με πολύ εύστοχο τρόπο ανατρέπει κάποια από τα "δεδομένα" της συζήτησης και λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Κατόπιν αδείας του, παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενό του, το οποίο έχει αναρτηθεί στο blog του E-rooster.

Προς τους σοσιαλιστές όλων των πολιτικών χώρων

Τίποτα δεν είναι ισχυρότερο στο μυαλό του ανθρώπου από μια πρόληψη που φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τα εμπειρικά δεδομένα. Φανταστείτε για παράδειγμα, τι απίστευτη ώθηση θα έδινε στην ρωμαιοκαθολική θρησκεία ένας πάπας που αν και φαινομενικά νεκρός, σηκωνόταν απ’ το νεκροκρέβατο του και ευλογούσε τους θρηνώντες πιστούς. Τα νέα θα ταξίδευαν με αστραπιαία ταχύτητα: «οι νεκροί περπατούν, η Δευτέρα Παρουσία ήρθε» θα ακουγόταν από κάθε γωνιά της χριστιανικής υφηλίου. Μπορώ να φανταστώ τα εξώφυλλα των χριστιανικών φυλλάδων από τώρα.

Κάπως έτσι αισθάνομαι ότι αντιδρούν σήμερα και οι αντίπαλοι της ατομικής οικονομικής ελευθερίας -που ειρήσθω εν παρόδω- βρίσκονται ή "κρύβονται" σε όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος, δεξιά και αριστερά. Ακόμα και φιλελεύθεροι φίλοι φαίνεται να υποκύπτουν στον «πειρασμό» του “Επεμβατισμού” (interventionism). Το επιχείρημα φαντάζει ακλόνητο, μέσα στην ρουτινιάρικη διατύπωση του: 

«Οι ενέργειες κάποιων κερδοσκόπων έχουν συνέπειες στις ζωές αθώων»

Από το παραπάνω υποτίθεται πως προκύπτει ότι το κράτος θα πρέπει να επεμβαίνει στην οικονομική ζωή ώστε οι «καταστροφικές» επιλογές του ατόμου να μη θίγουν την «κοινωνία». Ορίστε μια προκατάληψη που στηρίζεται στον εθισμό μας σε χιλιετίες υποταγής στην κολλεκτίβα. Ορίστε και τα εμπειρικά δεδομένα (βλέπε τοξικά ομόλογα, AIG, κλπ) που αντιστοιχούν στο όπερ έδει δείξαι.

Να λοιπόν μια επιβεβαιωμένη προκατάληψη ,συμπαγής σαν ατσάλι και ικανή να συντρίψει κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή. Οι διαφωνούντες στιγματίζονται με τον χαρακτηρισμό του «φονταμενταλιστή της αγοράς», προιόν της διάνοιας του κου Σόρος. Ένας φονταμενταλιστής της αγοράς δε δικαιούται διά να ομιλεί γιατί έχει τη φωλέα του λερωμένη. Ορίστε τα εμπειρικά δεδομένα κύριε νεοφιλελεύθερε. Οπότε επιστρέψτε στο αρχικό επιχείρημα: καταργήστε την οικονομική ελευθερία για να σωθεί η κοινωνία.

Η καλύτερη απάντηση όμως σε αυτήν την κατηγορία είναι να τη στρέψουμε ενάντια σε όσους τη διατυπώνουν. Η «πίστη» στην ελευθερία θα ήταν προκατάληψη αν οι υπέρμαχοι της δεν έβλεπαν τα αρνητικά της. Ο Μ.Φρίντμαν , που αν υπήρχε λεξικό παρόμοιων όρων θα είχε τη φωτογραφία του δίπλα στη φράση «ελεύθερη αγορά», συχνά κριτίκαρε τα μονοπώλια της αγοράς, τα προβλήματα της και την "αυτοκαταστροφική ορμή της επιχειρηματικής κοινότητας" κλπ. Αυτό όμως ήταν η μία πτυχή της ελεύθερης οικονομίας.Η άλλη πτυχή , το πλήθος των θετικών της που συνοψίζονται στην ευλογία της ελεύθερης επιλογής επισκίαζε τα αρνητικά.Ναι, η ομορφιά της ελευθερίας είναι τόση, που αξίζει το τίμημα. Αυτή είναι μια ορθολογική επιλογή.

Υπάρχει μια αντίστοιχη κριτική προσέγγιση στους εκπροσώπους της έτερης μεγάλης προκατάληψης, της πίστης δηλαδή στη δημοκρατία? Δε νομίζω. Κι όμως αν οι ενέργειες κάποιων κερδοσκόπων έχουν όντως συνέπειες στις ζωές αθώων, τι να πει κανείς για τις ενέργειες κάποιων –σχετικών- πλειοψηφιών που γκρεμοτσακίζουν ολόκληρες οικονομίες μέσα από μια και μόνη ψήφο? Αθώοι δεν είμαστε όσοι ενηλικιωθήκαμε μέσα στο περιβάλλον που διαμόρφωσαν οι συμπολίτες μας ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 81 και του 85? Όλοι όμως φορτωθήκαμε αυτή την επιλογή, χωρίς να βγάλουμε τσιμουδιά. Όχι, στη δημοκρατία όπως είπε ένας πολιτικός ανήρ «δεν υπάρχουν αδιέξοδα». 

Πώς θα νιώθατε αν έλεγε κάποιος ότι στην αγορά «δεν υπάρχουν αδιέξοδα»? Αφήστε,μπορώ να φανταστώ την αντίδραση: «Στην πυρά, στην πυρά καταραμένε Φουνταμενταλιστή της Αγοράς»!

Οι αμείλικτοι κριτές της ελεύθερης οικονομίας είναι πρόθυμοι να την καταστρέψουν για να μην δεχτούν τις αρνητικές της συνέπειες. Όμως μπροστά στις αρνητικές συνέπειες της δημοκρατίας απαντούν χωρίς σκέψη: «τα προβλήματα της δημοκρατίας λύνονται με περισσότερη δημοκρατία». Μια αντίστοιχη φράση, ότι «τα προβλήματα της ελεύθερης αγοράς λύνονται με περισσότερη ελεύθερη αγορά» θα προκαλούσε τη σκυλίσια μήνη των αριστερών, των δεξιών, και μην ξεχνιόμαστε, των μετανοημένων «φιλελεύθερων» που «δεν βρίσκουν τις κρατικοποιήσεις και τόσο κακές». Το φυσιολογικό αντίστοιχο αυτών των «ορθολογιστών» που δεν «κολλάνε σε ιδεολογίες» κατά δήλωση τους, θα ήταν να μην βρίσκουν και τη χούντα τόσο κακιά σε περίοδο δημοκρατικών προβλημάτων. Ή μ άλλα λόγια «Στον γύψο αδερφές μου, στον γύψο»?

Ας είμαστε σοβαροί. Υπάρχει μια κρατούσα κοινωνική λογική της αειφόρου ευημερίας . Και υπάρχουν οι ιδεολογικές αρχές. Κάποιες φορές οι αρχές έρχονται σε αντίφαση με τη λογική της αειφόρου ευημερίας. Αυτό δεν είναι απαραίτητα επιχείρημα ενάντια στις ίδιες τις αρχές, ούτε δικαιολογεί a priori την κατάργηση τους . Γιατί σε τελική ανάλυση και η κοινωνική λογική της αειφόρου ευημερίας είναι μια αρχή. Και η σύγκρουση αρχών δεν αφορά τη σύγκρουση λογικής-δογματισμού όπως μας την παρουσιάζουν οι σοσιαλιστές όλων των κομμάτων. Η σύγκρουση αρχών είναι απλά σύγκρουση αρχών. Κι εγώ επιλέγω την αρχή της ελευθερίας με τα θετικά και με τα αρνητικά, με την ευτυχία και με την καταστροφή που μπορεί να κρύβει.Εσείς?

Μια έξυπνη πρόταση για να πάρει μπροστά η αγορά

Είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η αγορά στην Ελλάδα σήμερα είναι η έλλειψη ρευστότητας. Οι επιχειρήσεις δεν μπορούν ούτε να λάβουν δάνεια, ούτε (πλέον) να δουλέψουν επί πιστώσει. Οι μεταχρονολογημένες επιταγές, αυτό το καταπληκτικό όργανο πίστωσης που αξιοποιήθηκε τόσο πολύ από την ελληνική εφευρετικότητα, έχουν αρχίσει να χάνουν την αξία τους, καθώς πολλοί επιχειρηματίες βρίσκονται ξαφνικά αντιμέτωποι με συνθήκες, στις οποίες δεν υπολόγιζαν όταν εξέδιδαν τις μεταχρονολογημένες επιταγές κι έτσι, αναγκαστικά, αθετούν τις υποχρεώσεις τους (αφού και οι δικοί τους οφειλέτες τους άφησαν εκτεθειμένους). Έχει δημιουργηθεί ένα έλλειμμα εμπιστοσύνης στην αγορά τρομερό - με αποτέλεσμα να μην παρατηρείται καμμία κινητικότητα. Η λύση που έδωσε το κράτος ήταν να χορηγήσει άτοκα δάνεια μέσω του ΤΕΜΠΜΕ (Ταμείο Ενίσχυσης Μικρών και Πολύ Μικρών Επιχειρήσεων) σε διάφορους ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρηματίες - μόνο που η λύση αυτή απέτυχε, καθώς όσοι έλαβαν τα δάνεια, τα κατέθεσαν σε τοκοφόρους λογαριασμούς και εισπράττουν τους τόκους! Είναι σαφές ότι η παροχή δανείων,  η είσοδος ζεστού χρήματος στην αγορά, δεν είναι ικανή για να τονώσει την αγοραστική κίνηση.

Αντιθέτως, πολύ μεγαλύτερη επιτυχία θα είχε η παρουσία του κράτους ως εγγυητή των συναλλαγών και, συγκεκριμένα, των πιστώσεων που χορηγούνται μεταξύ επιχειρηματιών. Μπορεί, δηλαδή, το κράτος να συστήσει υπηρεσίες στις κατά τόπους Δ.Ο.Υ., στις οποίες θα υποβάλλονται προς έγκριση διάφορες είτε δανειστικές συμβάσεις, είτε συναλλαγές με πίστωση, και ο αρμόδιος υπάλληλος θα κρίνει σε τι ποσοστό (κατά κανόνα μεταξύ 50% και 75%) θα μπορεί το κράτος να εγγυηθεί για την εξόφληση της πίστωσης ή του δανείου, ώστε ο επιχειρηματίας που πωλεί επί πιστώσει να έχει μια βέβαιη διασφάλιση έστω και για μέρος του πιστουμένου τιμήματος. Έτσι, θα μπορέσουν να τονωθούν οι συναλλαγές, καθώς θα είναι πολύ ασφαλείς για τους επιχειρηματίες. Φυσικά, η νέα υπηρεσία αυτή θα πρέπει να στελεχωθεί υποχρεωτικά από αποφοίτους οικονομικών και νομικών σπουδών (με προϊστάμενο που θα διαθέτει MBA σε κάθε περίπτωση), ώστε να γίνεται σωστή αξιολόγηση των συμβάσεων αυτών. Επειδή η ανάγκη για την υπηρεσία αυτή θα είναι πολύ περιορισμένη χρονικά, θα καθιερωθεί με νόμο ότι οι υπηρεσίες αυτές θα λειτουργούν για δύο έτη και ότι οι συμβάσεις των στελεχών τους θα έχουν ακριβώς την ίδια διάρκεια, χωρίς καμμία απολύτως δυνατότητα ανανέωσης. Έτσι, θα αποφευχθεί και το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί μια καινούργια γραφειοκρατία και να αυξηθεί ο δημόσιος τομέας.

Εννοείται ότι η εξόφληση εκ μέρους του κράτους-εγγυητή του δανείου ή της πίστωσης που τυχόν δεν έχει καταβληθεί θα σημαίνει αυτόματα ότι το σχετικό ποσόν θα θεωρείται δάνειο του κράτους προς τον οφειλέτη. Έτσι, στα έξοδα του κράτους οι εγγυήσεις αυτές δεν θα φαίνονται, παρά μόνο στην περίπτωση που τα πρόσωπα,  υπέρ των οποίων το κράτος έχει εγγυηθεί, δεν πληρώσουν τις οφειλές τους - και, όταν γίνεται αυτό, θα γράφεται αντίστοιχο κονδύλιο στις απαιτήσεις του κράτους, με αποτέλεσμα να μην επηρεάζεται καθόλου το ισοζύγιο του προϋπολογισμού και να μην επιβαρύνεται το κράτος δημοσιονομικά - αλλά και να είμαστε απολύτως συμβατοί με τις υποχρεώσεις μας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά και, επειδή πολλά χρέη πάνε "αλυσιδωτά" (δεν με πληρώνει ο οφειλέτης μου, γι' αυτό και δεν μπορώ να πληρώσω κι εγώ τον δανειστή μου και πάει λέγοντας), με τη ρύθμιση αυτή το κακό θα προλαμβάνεται στον πρώτο κακοπληρωτή οφειλέτη (θα μου δίνει το κράτος τα χρήματα που έχει εγγυηθεί κι έτσι θα μπορώ να πληρώσω κανονικά το δικό μου δανειστή, αυτός τον δικό του κ.ο.κ.), με αποτέλεσμα, στην πραγματικότητα, να ελαχιστοποιούνται τα προβλήματα στην αγορά. Από την πρόταση αυτή, μάλιστα, θα τονωθεί τόσο πολύ η κίνηση, ώστε τελικά τα προβλήματα που τη δημιουργούν (η έλλειψη ρευστότητας) να έχουν εξαλειφθεί πλήρως μέχρι το τέλος της διετίας που προβλέπω ένα τέτοιο σύστημα να λειτουργήσει.

Update: φυσικά και είναι πρωταπριλιάτικη η ανάρτηση - ο πρώτος που το επεσήμανε ήταν ο Αθ. Αναγνωστόπουλος. Φοβάμαι όμως ότι οι άστοχες κυβερνητικές παρεμβάσεις για τόνωση, δήθεν, των αγορών μπορούν να καταλήξουν ακόμη και σ' αυτό το τραγικό σημείο που περιγράφεται εδώ.

«Η διαφορά του νεοφανούς από το καινούργιο»: μια απάντηση

Στη χθεσινή του επιφυλλίδα ο Χρήστος Γιανναράς ασχολείται με τρόπο σαφέστατο για τους γνώστες της ελληνικής πολιτικής επικαιρότητας, δίχως να το κατονομάζει, με το νέο κόμμα «Δράση».

Ο εξ αρχής δηλωμένος και αυτονόητα υποκειμενικός χαρακτήρας της κατάθεσης της οπτικής του Γιανναρά, όμως, δε νοείται να συνεπάγεται και κάποιο δικαίωμα στη λογική αυθαιρεσία, στην ασυνέπεια με παλαιότερα γραπτά, την αποφυγή, δηλαδή, του λογικού ελέγχου όσων γράφει. Συγκεκριμένα, μία απλή αντιπαραβολή του κειμένου στο οποίο αναφέρεται με την επιφυλλίδα μαρτυρά τη στρεβλωμένη παρουσίασή του: η μέριμνα για την ανάπτυξη των δημιουργικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας, έναντι των παρασιτικών κομματικών συντεχνιών, και για την εξασφάλιση ενός αξιοπρεπούς βιοτικού επιπέδου για τους πολίτες παρουσιάζεται ως ιστορικός υλισμός, η κατηγορηματική δήλωση της σαφούς πρόθεσης για δράση ως κομπασμός και αυταρέσκεια κ.ο.κ. Είναι λυπηρό ότι καταλήγει να αναπαραγάγει πολυακουσμένα τον τελευταίο καιρό ad hominem επιχειρήματα, όπως τα περί «περιφερόμενων επίδοξων αναρριχητών στην εξουσία», εναντίον πολιτικών οι οποίοι προτιμούν να αλλάζουν κόμμα από το να αλλάξουν τις αρχές τους.

Περισσότερο, όμως, ξενίζει τους τακτικούς αναγνώστες της στήλης το ότι, ενώ ο ίδιος πριν από λίγους μήνες όχι μόνο καλούσε στην ίδρυση κόμματος ακριβώς τέτοιας κοινωνικής στόχευσης, αλλά κατονόμαζε έναν από τους συμμετέχοντες στη «Δράση», το Στέφανο Μάνο, ως έναν από τους δύο που θα έπρεπε να ασχοληθούν με αυτό, τώρα, που το τότε χαρακτηριζόμενο ως «ιδεώδες και ουτοπικό στόχευμα» πραγματοποιήθηκε, εμφανίζεται να έχει μία καθ’ όλα απορριπτική στάση. Σε εκείνο το γραμμένο στον απόηχο της αποτυχίας του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος Σημίτη άρθρο, η κομματική συστέγαση των εκσυγχρονιστών παρουσιαζόταν ως «αυτονόητο αίτημα» πολλών πολιτών, αλλά τώρα καταγγέλλεται ως «ποτπουρί», αδιάντροπης πολυσυλλεκτικότητας. Αυτό που θα δρούσε ως «ιδεολογικός καταλύτης» τώρα δεν αποτελεί τίποτα το καινούργιο, και οι ανιδιοτελείς, «αποδεδειγμένοι στην πράξη και με συνέπεια εκσυγχρονιστές» μεταμορφώθηκαν σε ψηφοθήρες, όμοιους με τους υπεύθυνους για την άθλια κατάσταση του δημόσιου βίου.

Παρ’ όλες αυτές τις ανοίκειες για τους αναγνώστες της εφημερίδας και ελεγχόμενες ως προς τη λογική τους συνέπεια αλλαγές οπτικής του αρθρογράφου, παραμένουν και κάποια επιχειρήματα που δεν εμπίπτουν στα ανωτέρω και επομένως αξίζει να εξεταστούν προσεκτικά.

Διερωτάται, λοιπόν, ο Γιανναράς για τη σκοπιμότητα της διατήρησης της ύπαρξης του ελληνικού κράτους, εάν αυτό δεν κατευθύνει σε αξιόλογη πολιτισμική δημιουργία, εκπορευόμενη από κάποια ιδιαιτερότητα της κληρονομιάς των Ελλήνων απέναντι στους άλλους λαούς. Πέραν του ότι ποτέ από την ίδρυση της ελληνικής πολιτείας δεν υιοθετήθηκε αυτός ως λόγος ύπαρξης της, τα ιστορικά δεδομένα μας αναγκάζουν να αναγνωρίσουμε ότι είναι Έλληνες της διασποράς, δηλαδή εκείνοι που αποδέχτηκαν και έγιναν μέτοχοι του μοντέρνου δυτικού πολιτισμού, όσοι έχουν να επιδείξουν έργα οικουμενικής εμβέλειας. Ενδεικτικά, υπενθυμίζουμε, από το πλήθος των παραδειγμάτων: Κοραής, Σεφέρης, Κάλλας, Καστοριάδης. Επιστρέφοντας στη διερώτηση του Γιανναρά, η θέληση αυτή –όπως νομίζω, αλλά και προσλαμβάνοντας τη μέχρι τώρα δημόσια παρουσία των προσώπων που μετέχουν στο εγχείρημα της Δράσης– προκύπτει από τη βούληση μετοχής σε μία πολιτική κοινότητα στα χαρακτηριστικά της οποίας συγκαταλέγονται: αξιέμπιστο κράτος δικαίου, ανταγωνιστική οικονομία, ακομμάτιστη και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, ανάπτυξη των συλλογικών αγαθών, ακμαία κοινωνία πολιτών, ήθος και αξιοπρέπεια στο δημόσιο βίο, όπως έχει γράψει ο Χαρίδημος Τσούκας. Είναι αναμενόμενο ορισμένοι, όπως ο Γιανναράς, να καταδικάζουν τη νεωτερικότητα για καταστροφή των αυθεντιών που εμφάνιζαν ενδεδυμένα με απόλυτη βεβαιότητα τα κελεύσματά τους και να αισθάνονται την ανάγκη να προστρέχουν σε μία (κατασκευασμένη σύμφωνα με τις ιδεολογικές τους ανάγκες) παράδοση, το «λαϊκό–εκκλησιαστικό βίωμα» ή την εξ αποκαλύψεως αγάπη για να μπορέσουν να βρουν μία κατ’ αυτούς αποδεκτή θεμελίωση των πολιτικών πεποιθήσεών όπως αυτές της «Δράσης». Όμως, για να απαντήσουμε στο ερώτημα που θέτει ο επιφυλλιδογράφος, ο αυτοπεριορισμός των πολιτών και η συνακόλουθη νοηματοδότηση και η θέσμιση της πολιτικής κοινωνίας με βάση αρχές έγκειται αποκλειστικά στη θέληση των ατόμων που την απαρτίζουν. Με άλλα λόγια, αυτές οι αρχές οργάνωσης της κοινωνίας, δηλαδή η πολιτική ισότητα, η ελευθερία και η δικαιοσύνη, ήδη από τότε που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην πολιτική κονίστρα ως μέρος ενός συνεκτικού προτάγματος, θεωρήθηκαν από τους υποστηρικτές τους ως αυταπόδεικτες και επικράτησαν στις κοινωνίες εκείνες στις οποίες η πραγμάτωσή τους αποτελούσε αυταξία.

Υπό το πρίσμα αυτό, πρέπει να αναγνωρισθεί ως ορθό ένα μέρος των όσων γράφει ο Χρήστος Γιανναράς: το αίτημα της οργάνωσης της ελληνικής κοινωνίας σύμφωνα με τον Ορθό Λόγο δεν είναι καινούργιο, είναι αρκετά παλαιό. Ήδη από το νεοελληνικό Διαφωτισμό, οπότε τέθηκαν τα θεμέλια του εθνικού κινήματος των Ελλήνων και της δημιουργίας της ελληνικής πολιτείας, και στο εξής απαντάται μία ομάδα λογίων που εξέφραζε τη δυσφορία του να είσαι Έλληνας, όσο αυτό δε σήμαινε το να είσαι μέλος μιας ευνομούμενης πολιτείας, οργανωμένης κατά τα δυτικά πρότυπα, και επέμενε να προβάλλει αυτές τις αρχές, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις εκπροσώπων συντηρητικών και αντιδραστικών ρευμάτων της κοινωνίας.

Όμως, είναι λανθασμένο και βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την κοινωνική-ιστορική πραγματικότητα, ο καταλογισμός ευθυνών σε αυτούς και τους επιγόνους τους για τον σημερινό παραλογισμό. Τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, ο κατακερματισμός της σε ιδιοτελείς συντεχνίες και προσοδοθηρικές ομάδες που λυμαίνονται το Δημόσιο, η πρόταξη του οικογενειακού και ατομικού συμφέροντος έναντι του σεβασμού των κανόνων, η ύπαρξη πελατειακών δικτύων ανάγονται σε παλαιότερες εποχές και αποτελούν επιβιώσεις της προνεωτερικής κοινωνίας. Το φάσμα της κατάλυσης του κοινωνικού συμβολαίου και την μετατροπή της πολιτικής κοινότητας σε άθροισμα από αντιμαχόμενες φράξιες, όπως τη βιώσαμε στα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου και εξής, ελάχιστη σχέση έχουν με το πολιτικό πρόταγμα της πολιτικού φιλελευθερισμού.

Κατ’ αυτήν την έννοια, το αληθινά καινούργιο που κομίζει η Δράση δεν είναι άλλο παρά η ειλικρινής στροφή προς τις καταβολές της εκσυγχρονιστικής παράδοσης των Ελλήνων υποστηρικτών των πολιτικών αρχών του Διαφωτισμού. Η μεγάλη πρόκληση παραμένει η με την εκφραζόμενη διά της ψήφου συναίνεση των πολιτών εφαρμογή των αρχών αυτών.

κοινωνική ασφάλιση

Σε συνέχεια των προσωπικών ιστοριών του Rantanplan.

Πριν από λίγο καιρό χρειάστηκε να αγοράσω κάποιο ορθοπεδικό είδος για μέλος της οικογένειάς μου. Ως ασφαλισμένος του ΙΚΑ, μπορούσα να ζητήσω από το ΙΚΑ να καλύψει ένα μέρος της δαπάνης. Το ποσόν είναι φυσικά αμελητέο σε σύγκριση με τις (υποχρεωτικές) εισφορές μου, αλλά όχι και τόσο μικρό που να μην κάνει διαφορά στον προϋπολογισμό μου.

Ο νόμιμος τρόπος ήταν να πάω στο ΙΚΑ με τη γνωμάτευση του γιατρού και την απόδειξη αγοράς. Τελικά χρειάστηκε να πάω δύο φορές γιατί σύμφωνα με εγκύκλιο του ΙΚΑ ο γιατρός έπρεπε να γράψει στη γνωμάτευσή του σε ποια σελίδα (της εγκυκλίου) αναφέρεται το συγκεκριμένο είδος. Τελικά έχασα γύρω στις 10 ανθρωποώρες συνολικά, μόνο για την καθυστέρηση λόγω γραφειοκρατίας, χωρίς να υπολογίσουμε τη μία απαραίτητη επίσκεψη στον γιατρό και τη μία απαραίτητη (;) μετάβαση στα γραφεία του ΙΚΑ. Τέλος καλό, όλα καλά.

΄Εβγαλα το συμπέρασμα πως οι λόγοι για τους οποίους το τέλος ήταν καλό είναι οι παρακάτω:

1) Είχα την οικονομική δυνατότητα να πληρώσω το σύνολο της δαπάνης και να πάρω πίσω ένα μέρος της μετά από αρκετές ημέρες (ραντεβού με γιατρό του ΙΚΑ + άλλη μία επίσκεψη για να συμπληρώσει τη γνωμάτευσή του + 2 επισκέψεις στα γραφεία του ΙΚΑ)

2) Είχα την άνεση να απουσιάσω για δύο ημέρες από την εργασία μου με κάποιο προσωπικό κόστος, μικρότερο πάντως από αυτό που θα είχα αν ήμουν π.χ. εργάτης ή νοικοκυρά με παιδιά.

3) Είχα τη δυνατότητα να αναζητήσω και να βρώ μόνος μου τη σχετική εγκύκλιο στο Διαδίκτυο. Δεν μπορούσα να ριψοκινδυνεύσω την περίπτωση να μην την έχει ο γιατρός και να χάσω και άλλο χρόνο μέχρι να τη βρούμε. Τελικά σε αυτό είχα δίκιο. Επίσης γλίτωσα αρκετό χρόνο επειδή βρήκα κάποιους τηλεφωνικούς αριθμούς στο Διαδίκτυο.

4) Μιλάω και διαβάζω ελληνικά. Αν ήμουν μετανάστης θα ήταν αδύνατον να προσανατολιστώ και να τελειώσω στον ίδιο χρόνο μόνος μου. Πρέπει να παραδεχτώ πως ένα μέρος των πληροφοριών που διαθέτει το ΙΚΑ στην ιστοσελίδα του, υπάρχει και σε άλλες γλώσσες, όπως επίσης και πολλά από τα ενημερωτικά φυλλάδια που τυπώνει το ΙΚΑ. Ακόμα και έτσι όμως υπάρχουν ασάφειες και αλλαγές της τελευταίας στιγμής που δυσκολεύουν ακόμα και τον πιο ενημερωμένο πολίτη.

5) Γνωρίζω κάποιους ανθρώπους οι οποίοι με καθοδήγησαν στο να βρω γρήγορα πληροφορίες και να αποφύγω λάθη που θα με καθυστερούσαν ακόμα περισσότερο.

Με άλλα λόγια το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης ταλαιπωρεί όλους τους ασφαλισμένους, αλλά σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση (π.χ. ιδιωτική ασφάλιση) ταλαιπωρεί πολύ περισσότερο τους πιο αδύνατους: Τους φτωχούς, όσους εργάζονται σκληρά (σε εξωτερική εργασία ή σε δουλειές του σπιτιού και στο μεγάλωμα των παιδιών), όσους δεν έχουν τις γνώσεις η τις ικανότητες να προσανατολιστούν στο λαβύρινθο της γραφειοκρατείας, τους αλλοδαπούς και όσους δεν είναι κοινωνικά δικτυωμένοι.

Αν λοιπόν "κοινωνική" σημαίνει εις βάρος κυρίως των αδυνάτων τότε να μου λείπει.

Ο Τάσος Αβραντίνης για τη συμμετοχή του στη "Δράση"

Από το ιστολόγιο της Δράσης αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο του Τάσου Αβραντίνη:

Λογική πρώτης βαθμίδος

Αρκετοί φίλοι μού επεσήμαναν ότι η συμμετοχή μου στη Δράση, συνιστά …απόδραση από το χώρο των ιδεών της ελευθερίας στον άνευρο και πλαδαρό πραγματισμό που υποδεικνύει η κοινή λογική.

Τους απαντώ τα εξής:

Η περιπέτεια της λογικής συνεχίζεται χιλιάδες χρόνια τώρα. Από κλάδος φιλοσοφίας αποσχίστηκε στο πεδίο των μαθηματικών για να επανέλθει στη φιλοσοφία και να τυραννιέται ανάμεσα στους δύο καμμιά εκατοστή χρόνια. Ακόμη και σήμερα οι φιλόσοφοι και οι μαθηματικοί διαφωνούν μεταξύ τους για την πληρότητα της λογικής δεύτερης βαθμίδος. Στη μελέτη του παραγωγικού τρόπου των συλλογισμών και της απόδειξης είμαι βέβαιος ότι θα υπάρχουν κενά ή πιο σωστά ερωτήματα που δε θα απαντηθούν ποτέ.

Ποιός όμως μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός, ότι η εκπληκτική αυτή διαμάχη επέτρεψε την πολυκλαδική ανάπτυξη της λογικής, με εντυπωσιακές εφαρμογές στην τεχνητή ευφυία, στο σχεδιασμό και επαλήθευση του λογισμικού κοκ.

Στο προκείμενο, αναρωτιέμαι οι φιλελεύθερες ιδέες τι αξία μπορούν να έχουν εάν δεν μπορούν να αποδείξουν τη λειτουργικότητα και αποτελεσματικότητα ενός συστήματος που στηρίζεται στις ελεύθερες, αυτόνομες και προς το ατομικό συμφέρον προσανατολισμένες οικονομικές δραστηριότητες των ατόμων. Η ορθότητα των φιλελεύθερων προτάσεων κατέληξα μετά από μια ιδιαίτερα κοπιαστική προσωπική πνευματική διεργασία, ότι αποδεικνύεται με την εφαρμογή του κατηγορηματικού λογισμού.

Υποστηρίζω τις φιλελεύθερες προτάσεις αφού με τη χρήση της μεθοδικής σκέψης κατέληξα ότι είναι σχεδόν πάντοτε οι καλλίτερες στην επίλυση των κοινωνικών ζητημάτων. Ασφαλώς η λογική που επικαλούμαστε εδώ δεν είναι η …τέλεια μέθοδος επίλυσης των προβλημάτων της κοινωνίας. Όπως σωστά έχει επισημανθεί το να χρησιμοποιήσουμε τη λογική για να μετασχηματιστεί σε μια φαινομενικά τέλεια θεωρία εξήγησης των πάντων είναι μάλλον απάτη ειδικά όταν αυτή θα αφορά περισσότερους από έναν. Αν προσπαθούσαμε να διατυπώσουμε μεταξύ μας μια τέτοια γενική πολιτική πρόταση πολύ απλά δε θα τα καταφέρναμε. Είναι μάταιο να αναζητούμε έτοιμες συνταγές για αληθινά δύσκολα προβλήματα. 

Γι΄αυτό το λόγο συμφωνήσαμε μεταξύ μας στο ελάχιστο δυνατό. Στις απολύτως απαραίτητες βασικές προτάσεις, τις οποίες ο καθένας από μας προηγουμένως τις προσέγγισε μόνος του με το πανίσχυρο αναλυτικό εργαλείο της λογικής. Είδαμε ότι συμφωνούμε σ΄αυτές και αποφασίσαμε να τις υποστηρίξουμε δημόσια.

Αριθμοί και ΜΜΕ

Αντί άλλου σχολίου για τη διάσωση της AIG και το σκάνδαλο με τις αμοιβές των στελεχών της, μεταφέρω τη γελοιογραφία του xkcd.com. Η κακή σχέση πολλών (και κυρίως των πολιτικών και των ΜΜΕ) με τους αριθμούς είναι ένα θέμα που επανέρχεται ξανά και ξανά με πολλές μορφές: Ασφαλιστικό, Ολυμπιακή, Φορολογία, ("Υπερ-")κέρδη Τραπεζών, Κρίση (;) του Καπιταλισμού κ.α.

Βιβλιογραφία:

Paulos, John Allen, Innumeracy: Mathematical Illiteracy and Its Consequences, New York : Hill and Wang, 1988.

Ορχιδεοφάγος, άλλη μιά θαραλλέα φωνή στο ελληνικό πανεπιστήμιο

Η εικόνα που έχουμε από τα πανεπιστήμια τον τελευταίο καιρό είναι συνήθως η εικόνα ενός βανδαλισμένου χώρου, μια αντιαισθητική εικόνα από τα κτίριά του ή και μια αποκρουστική εικόνα "φοιτητών" και "καθηγητών".
Ο Ορχιδεοφάγος είναι στο ελληνικό πανεπιστήμιο , είναι φοιτητής και τα λόγια του αποπνέουν φρεσκάδα και δυναμισμό.

Οι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού

Είναι πλέον επίσημο! Τα μνημεία μας είναι στη διάθεση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων των συμβασιούχων του Υπουργείου Πολιτισμού! Αποφάσισαν νέες κινητοποιήσεις, επειδή δεν τους ικανοποίησε η τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή. Και ενώ απειλούν για πολλοστή φορά να αποκλείσουν την Ακρόπολη (σαν να μην έχουμε συνειδητοποιήσει τι τεράστια ζημιά κάτι τέτοιο προκαλεί), πώς προστατεύει η Πολιτεία τα συμφέροντά της; Ο Υπουργός κ. Σαμαράς τους παραδίδει στην κρίση του ελληνικού λαού!

Η συναίνεση, ο διάλογος και ο Συνασπισμός

Όσα έγραψε ο Πάσχος Μανδραβέλης για τη συναίνεση και το "άλλοθι απραξίας" που προσφέρει με καλύπτουν απολύτως και δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Αλλά διάβασα μια δημοσίευση του in.gr για τις θέσεις του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, σε σχέση με την παιδεία και τον προτεινόμενο από μηδενικής βάσεως διάλογο, και είπα να ψάξω λίγο παραπέρα - και βρήκα, πράγματι, την ομιλία του Προέδρου του Συνασπισμού κ. Αλέξη Τσίπρα με την αντιμετώπιση της διαδικασίας αυτής. Στην ομιλία αυτή (όπου, επειδή είναι απομαγνητοφωνημένη, κάποια αποσπάσματα είναι ελλιπή) μπορούμε να διακρίνουμε κάποια από τα συνήθη χαρακτηριστικά του λόγου που αρθρώνει το διάδοχο σχήμα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς: ελιτισμό ("Δεν μπορούμε να τα βρούμε σε ένα τραπέζι μαζί με τον Άδωνι Γεωργιαδη. Αν μπορεί η κα Διαμαντοπούλου, μπράβο της." - ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι εκλεγμένος βουλευτής, σαν τους άλλους), γενικές στοχεύσεις κατά αγνώστων εχθρών με ύφος αφοριστικό ("Ο νεοφιλελευθερισμός ταυτίζει τον πολίτη με τον καταναλωτή και αντιλαμβάνεται την παιδεία ως εμπόρευμα."), μπουρδολογία ("πρέπει να προστεθεί στο δημοτικό σχολείο 'εκπαίδευση στην ισότητα'"), αγωνιστικές κορώνες ("Συνεχίζουμε τον αγώνα για την περιφρούρηση ενός πολύτιμου, κοινωνικού κεκτημένου."), αοριστολογία ("Είναι το δημόσιο πανεπιστήμιο που θα ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες, θα είναι σύγχρονο, συμμετοχικό."), εκδικητισμό ("Η κυβέρνηση, αντί να μελετά πώς θα μεταρρυθμίσει τα ΚΕΣ/«κολέγια» σε de facto ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα πρέπει να επιβάλει άμεσα το κλείσιμό τους, κάτι που επιτρέπεται από το κοινοτικό δίκαιο.") και, φυσικά, προσπάθεια για διατήρηση ή επέκταση με κάθε τρόπο του δημοσίου μονοπωλίου στο σύνολο της εκπαίδευσης. Με άλλα λόγια, κατά το όραμα του Συνασπισμού, αν κάποιος έχει το ταλέντο και τη θέληση να διδάξει, οφείλει να το κάνει αυτό αποκλειστικά μέσα από το σύστημα που θα οργανώσει το Υπουργείο Παιδείας. Διαφορετικά εισέρχεται ο νεοφιλελευθερισμός, η εμπορευματοποίηση, η παιδεία χάνεται ως δημόσιο αγαθό. Η κυβέρνηση αναζητά άλλοθι, η ελάσσων αντιπολίτευση δεν της το παρέχει και ακόμη και οι σχετικώς ήπιες (άτολμες θάγραφα εγώ, σε μεγάλο βαθμό) προτάσεις της επιτροπής υπό τον κ. Βερέμη έχουν ήδη εγκαταλειφθεί.

Η οικονομική κρίση - συγκριτική επισκόπηση;

Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε αυτό το αρθράκι από το New Yorker - ξεκινά με το παράδειγμα της Ιαπωνίας, αλλά στη συνέχεια αναφέρεται σε παρόμοιες "κρίσεις" στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι οποίες ξεπεράσθηκαν χωρίς κρατική παρέμβαση.

Τι έχει να προσφέρει ο Στέφανος Μάνος

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή είναι ένα σχόλιο που είδα στο facebook, στο wall ενός προσώπου που εκτιμώ. Το σχόλιο αυτό έγραφε, πάνω-κάτω: ο Στέφανος Μάνος είναι 70 ετών, δεν έχει κάτι καινούργιο να προσφέρει. Γιατί να τον ψηφίσουμε; Είναι ένα ερώτημα, το οποίο δεν μπορώ να μην απαντήσω.

Κατ' αρχήν να υπενθυμίσω ότι η τελευταία κυβερνητική θητεία του κ. Μάνου έληξε το Νοέμβριο του 1993. Έχουν περάσει 16 χρόνια χωρίς να έχει κάποια υπεύθυνη θέση, από την οποία να ασκήσει πολιτική. Όμως από όλες τις θέσεις που πέρασε (από Υφυπουργός Οικισμού το 1977, Υπουργός Περιβάλλοντος - ο πρώτος! - το 1978, Υπουργός Πε.Χω.Δ.Ε. το 1990 και Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών το 1991-1993) άφησε αξιόλογο έργο. Είναι ίσως ο πολιτικός, που με τις αποφάσεις του βελτίωσε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό της Μεταπολίτευσης τη ζωή μας. Αναφέρω ενδεικτικά: πεζοδρομήσεις, λεωφοριόδρομοι ήσαν δική του πρωτοβουλία. Η προσπάθεια (που η Νέα Δημοκρατία στη συνέχεια ανακάλεσε) να έχει κάθε νέα οικοδομή πιλοτή, για να μπορούν να σταθμεύουν τα αυτοκίνητα των ενοίκων της. Η διάσωση της Πλάκας. Τα θεμέλια για την πρώτη σοβαρή χωροταξική νομοθεσία (που επί Αντώνη Τρίτση, το 1983, και σε αρκετά νερωμένη μορφή ψηφίσθηκε ως ν. 1337/1983). Η απόσυρση των αυτοκινήτων, που μείωσε το νέφος της Αθήνας κατά 50%. Τα αυτοχρηματοδοτούμενα έργα - μπόρεσαν και ολοκληρώθηκαν, και μάλιστα πριν από τις προθεσμίες παραδόσεως (πράγμα πρωτοφανές, για όποιον γνωρίζει για δημόσια έργα στην Ελλάδα), το Ρίο-Αντίρριο, το Αεροδρόμιο των Σπάτων και η Αττική Οδός. Η σοβαρή μείωση του πληθωρισμού - 4 μήνες μετά την αλλαγή κυβέρνησης ο πληθωρισμός έπεσε σε μονοψήφιο νούμερο για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του '70. Υπάρχουν και πολλά άλλα που μπορούν να προστεθούν, να είστε σίγουροι.

Θέλω να προσδιορίσω ένα χαρακτηριστικό των ενεργειών του κ. Μάνου: τη διορατικότητα. Όταν ο ίδιος μιλούσε για αυτοχρηματοδότηση δέχονταν χλευασμούς και συκοφαντίες - όταν, όμως, παραδίδονταν τα αντίστοιχα έργα, με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, άκουγε τα "ευχαριστώ". Σκεφθείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή στις μεγαλουπόλεις, ιδίως στην Αθήνα, εάν κάθε νέα οικοδομή είχε πιλοτή. Η διορατικότητά του αυτή διατηρείται ακόμη και τώρα, που είναι 70 ετών, όπως διατηρείται και ο ενθουσιασμός του για την ενασχόληση με την πολιτική.

Ας υπενθυμίσω το εξής: η πρώτη, πλήρης φιλελεύθερη πλατφόρμα στην Ελλάδα εκφράσθηκε από τους "Φιλελεύθερους". το κόμμα που ίδρυσε ο κ. Μάνος το 1999. Οι Φιλελεύθεροι κατέθεσαν και πρόταση για αναδιαμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος βάσει του κεφαλαιοποιητικού μοντέλλου, πρόταση που αποτελεί μια από τις βάσεις οποιασδήποτε βιώσιμης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας στην Ελλάδα. Αλλά και μετά την αναστολή της λειτουργίας των Φιλελευθέρων ο Στ. Μάνος συνέχισε να κινείται πολιτικά, προσπαθώντας πάντοτε να προωθεί ιδέες καινοτόμες. Δική του ήταν και η περίφημη ιδέα για την αξιοποίηση του παλαιού αεροδρομίου του Ελληνικού, διά της οποίας όλη η Αθήνα θα γέμιζε πάρκα, ιδέα που υιοθέτησε στη συνέχεια και προώθησε η Φιλελεύθερη Συμμαχία. Την ιδέα αυτή την προέβαλε πριν από ενάμισυ έτος περίπου, στα 68-69 του. Παρά την ηλικία του, εξακολουθεί να είναι μάχιμος και να είναι μηχανή παραγωγής ιδεών.

Για να μην γράψω κι άλλα, σας αφήνω να τα δείτε μόνοι σας.

Αλλαγές

Το ιστολόγιο αυτό είχε ιδρυθεί εν όψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2007, στις οποίες η Φιλελεύθερη Συμμαχία θα συμμετείχε αυτόνομα. Ήδη όμως κάποιοι από τους συντελεστές (μάλλον η πλειοψηφία των ενεργών συντελεστών) δεν είμαστε πλέον μέλη της Συμμαχίας. Για το λόγο αυτό και αφαιρέθηκαν οι σχετικές αναφορές. Ωστόσο, παραμένουν (και θα παραμείνουν) οι παραπομπές προς ιστολόγια που διατηρούν στελέχη της Συμμαχίας, όπως ο Πρόεδρός της Φώτης Περλικός ή ο Γραμματέας της Δημήτρης Σκάλκος ή οι πολύ αξιόλογοι Χάρης Πεϊτσίνης, Σπύρος Ντόβας κ.λπ.

Ένας χωρισμός δεν είναι ποτέ εύκολος. Να αφήσεις μια προσπάθεια, στην οποία έχεις αφιερώσει σημαντικό μέρος της ενεργητικότητάς σου, είναι μια απογοήτευση. Ακόμη πιο επώδυνο, όμως, είναι να πρέπει να βρίσκεσαι απέναντι πολιτικά σε ανθρώπους, με τους οποίους μέχρι πριν από λίγο ήσουν στα ίδια χαρακώματα. Ωστόσο, όσοι έλαβαν τις αποφάσεις αυτές, το έκαναν με σαφή κριτήρια. Στη συζήτηση που είχε προηγηθεί παλαιότερα, και σ' αυτό το ιστολόγιο, είχαν κατατεθεί οι διαφορετικές λογικές που θα μπορούσαν να ακολουθηθούν σε σχέση και με τις επερχόμενες εκλογές για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Κάποιοι επέλεξαν τη μία, κάποιοι επέλεξαν την άλλη. Ουδείς ψόγος, θα λέγαμε εμείς, για κανένα. Πολλά μέλη συνεχίζουν τον αγώνα τους στη Συμμαχία σεβόμενοι τις επιλογές των συναδέλφων τους. Ωστόσο, με λύπη διαπιστώνω ότι αυτό δεν ισχύει για όλους.

Ενημερώθηκα για ένα blog που έχει γίνει από κάποια μέλη της "Δράσης", του νέου κόμματος που φαίνεται να δημιουργείται με πρωτοβουλία του Στέφανου Μάνου (θυμήθηκα τώρα και μια άλλη συζήτηση που είχαμε με αφορμή την προαναγγελία, ουσιαστικά, της ίδρυσης νέου πολιτικού φορέα). Εκεί είδα το παρακάτω σχόλιο:

"Εσείς τουλαχιστον τολμήσατε"...

Αν δεν παρακολουθούσα τα τελευταία 2 χρόνια την πορεία πολλών απο τους συνδιαμορφωτές της κίνησης σας, πολυ πιθανό να με έπειθε η κοινή λογική την οποίο προβάλλετε σαν πολιτική πρόταση.

Είναι όμως αδιανόητο να ξεχάσει κάποιος την ομηλία σας κύριε Αβραντίνη στην προεκλογική εκδήλωση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας για τις εκλογές του '07, όπου είχατε κάνει αναφορές στον κύριο Γ. Παπανδρέου και την ανικανότητα του να αλλάξει το ίδιο του το κόμμα και το γεγονός ότι αυτό τον καθιστά μη πιστευτό ότι θα αλλάξει ολόκληρη τη χώρα.

Γι αυτό μην ξεχνάτε στο μέλλον και σε οποιοδήποτε βήμα κάνετε, (και θα φροντίσουμε να το θυμίσουμε σε όποιον το ξεχάσει) ότι "Εσείς τουλαχιστον τολμήσατε" να παρατήσετε στη μέση ένα έργο που ξεκινήσατε σαν μέλη της Φιλελεύθερης Συμμαχίας οι περισσότεροι και με την πρώτη ευκαιρία που παρουσιάστηκε για μεγαλύτερη προβολή (στήριξη της κίνησης του κ. Μάνου) ξαφνικά ξεχάσατε τη διακύρηξη που είχατε υπογράψει πριν απο 2 χρόνια και γίνατε μια ακόμα ομάδα καιροσκόπων πολιτικών που τόσο πολύ έχει σιχαθεί η Ελλάδα.

Θα είμαστε έκει όταν θα ζητάτε τη στήριξη των συμπολιτών μας λέγοντας τους πως εσείς είστε αδιάφθοροι και έσεις θα καταφέρετε αυτό που δεν κατάφεραν οι άλλοι, γιατι όταν θα το λέτε αυτο κύριοι θα έχετε πάνω σας το στίγμα της ανευθυνότητας που χαρακτηρίζει και εσάς και τον κ. Μάνο στο να παρατάτε στη μέση παρόμοιες προσπάθειες που ξεκινήσατε και ως άλλοι καιροσκόποι τις αφήσατε.

Καλη επιτυχία στον εκλογικό σας αγώνα.

xxxxxxxxxxxxx
Μέλος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Διαγράφω το όνομα του σχολιαστή, επειδή δεν τον ξέρω προσωπικά τον άνθρωπο και δεν μ' ενδιαφέρουν τα κίνητρά του (όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει το όνομά του στην παραπομπή). Επίσης, δεν ξέρω καθόλου τι πληροφόρηση και από ποιες πηγές διαθέτει. Πρέπει να σημειώσω, όμως, ότι όσο ήμασταν στη Συμμαχία είχαμε αποφύγει στο δημόσιο διάλογο που διεξάγαμε πλήρως τις ad hominem επιθέσεις. Αλλά η προσωπική αυτή επίθεση απέναντι στον κ. Τάσο Αβραντίνη και η υπόσχεση του σχολιαστή ότι θα τον αποκαλύπτει ως "καιροσκόπο" ενώπιον του εκλογικού σώματος με θλίβει ιδιαίτερα. Πιστεύω, φυσικά, ότι δεν εκφράζει την Διοικούσα Επιτροπή της Συμμαχίας (θα εκτιμούσα πολύ κάποια δημόσια κίνηση αβροφροσύνης προς τον κ. Αβραντίνη εκ μέρους της) ούτε και όσους γνωρίζουν την όλη ιστορία του κ. Αβραντίνη στο φιλελεύθερο χώρο, την πολυετή και πολύτιμη και ουσιαστική προσφορά του, αλλά και τα όσα προσέφερε στη Συμμαχία. Τέλος, παραβλέπει την επίπονη εσωτερική διεργασία του ίδιου του κ. Αβραντίνη, η οποία τον οδήγησε στην απόφασή του αυτή.

Ως μέχρι πρότινος μέλος της Συμμαχίας, όμως, με στενοχωρεί πάρα πολύ η επιλογή αυτής της καταστροφικής επίθεσης. Γιατί είναι καταστροφική; Επειδή δεν παραθέτει επιχειρήματα και αναλώνεται σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς. Επειδή δεν μπορεί να οδηγήσει σε αντιπαράθεση ουσιαστικών επιχειρημάτων, σε γόνιμο διάλογο. Επειδή, τέλος, δεν αναφέρεται σε γεγονότα εξακριβώσιμα, αλλά σε κίνητρα, σκέψεις κ.λπ. Θεωρητικά, λ.χ., θα μπορούσα να πω κι εγώ ότι ο συγκεκριμένος σχολιαστής τα άρπαξε από κάπου για να γράψει το συγκεκριμένο σχόλιο (ως σχήμα λόγου το μνημονεύω, για να μην παρεξηγηθώ!) - πρακτικά ο ίδιος δεν θα μπορούσε να αποδείξει το αντίθετο, γιατί τα κίνητρα δεν αποδεικνύονται. Επίσης, ένας διάλογος μεταξύ δύο πρώην συζύγων, αν γινόταν δημόσιος, θα μπορούσε να βγάλει πολλά οικιακά άπλυτα στη φόρα (όπως κι έχει γίνει στα τηλεοπτικά παράθυρα). Και άντε και η κοινή γνώμη - το εκλογικό σώμα - πείθεται ότι ο ένας από τους δύο έχει περισσότερο δίκαιο από τον άλλο. Η όλη αντιπαράθεση όμως θα τους έχει καταστρέψει εν τω μεταξύ και τους δύο.

Επί της ουσίας, ως προς τη δήθεν ανευθυνότητα (κι εδώ κάνω τη δική μου "απολογία"): συμμετείχα με ενθουσιασμό στην προσπάθεια της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Κατά την πορεία της συμμετοχής μου αυτής συνέβησαν κάποια γεγονότα, τα οποία με προβλημάτισαν - προβληματισμούς, τους οποίους παραμέρισα, επειδή πίστεψα στην ειλικρινή καλή πρόθεση κάποιων βασικών συντελεστών της προσπάθειας αυτής. Η πίστη μου στα συγκεκριμένα πρόσωπα παραμένει, αλλά η πλειοψηφία της προσπάθειας αυτής κινείται πλέον κατά τρόπο που δεν με εκφράζει. Η προσωπική αυτή επίθεση κατά του κ. Αβραντίνη είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα παρόμοιων ενεργειών που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό. Δεν θεωρώ συμβατό με τη συνείδησή μου το κλίμα σε μια συλλογική προσπάθεια, όταν τα ψέματα και οι συκοφαντίες χρησιμοποιούνται εις αντικατάσταση πολιτικών επιχειρημάτων, δεν επιθυμώ να τα προσυπογράφω διά της συμμετοχής μου. Και, στο κάτω-κάτω, όταν νοιώθω ότι δεν ταιριάζω πλέον ψυχικά ή πολιτικά με τη πλειοψηφία μιας κίνησης το υπεύθυνο πράγμα είναι να αποχωρήσω, αν παρέμενα μάλλον κακό θα έκανα, παρά καλό. Η δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχήματος είναι πάντοτε καλή αφορμή (χωρίς να έχω αποφασίσει ακόμη τη στάση μου απέναντι σ' αυτό), καθώς παρέχεται η δυνατότητα να εξετάσω κι εάν με τα μέλη του και τις συγκεκριμένες θέσεις που θα εκφράσει θα "κολλήσω" καλύτερα. Η παρουσία των Τάσου Αβραντίνη, Διονύση Κατρανίτσα, Αντύπα Καρίπογλου, Καθ. Γεωργίου Μπήτρου, Νίκου Δήμου, Χαρίδημου Τσούκα, Πρόδρομου Πύρρου, Γιάννη Μπουτάρη και, φυσικά, του ίδιου του Στέφανου Μάνου, καθώς και άλλων προσώπων που είτε είναι επιφανή, είτε τα γνωρίζω προσωπικά και εκτιμώ πάρα πολύ την αξία τους, πρέπει να ομολογήσω ότι με προδιαθέτει θετικά. Θα δούμε τι θα γίνει στις επόμενες μέρες.

ΣτΕ - Βοτανικός: ήμουν κι εγώ εκεί

Παρακολούθησα σήμερα τη συνεδρίαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία εξήτασε την αίτηση ακυρώσεως των "130" κατά τριών διοικητικών πράξεων (δύο οικοδομικών αδειών και ενός καθορισμού περιβαλλοντικών όρων), μέσω των οποίων αμφισβητήθηκε και η συνταγματικότητα, καθώς και η συμβατότητα με το κοινοτικό δίκαιο, των άρθρων 11 και 12 ν. 3481/2006 (τα άρθρα που περιγράφουν τη Διπλή Ανάπλαση). Οι αιτούντες υποστηρίχθηκαν από δύο δικηγόρους, εκ των οποίων ο ένας πάρα πολύ καλός, και προσπάθησαν να αξιοποιήσουν τη μέχρι τώρα νομολογία του ιδίου του ΣτΕ, για να υποστηρίξουν τις απόψεις τους. Στη συνέχεια αγόρευσαν οι δικηγόροι της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, της εταιρείας Βωβού, ο κ. Τάσος Αβραντίνης, δικηγόρος των 13 παρεμβαινόντων υπέρ του κύρους των προσβαλλομένων πράξεων και ο δικηγόρος άλλων 200 περίπου πολιτών, οι οποίοι επίσης παρενέβησαν υπέρ της διατήρησης των πράξεων αυτών. Έκλεισαν ο δικηγόρος (δικαστικός πάρεδρος) του Δημοσίου και οι δικηγόροι του Δήμου Αθηναίων.

Να σας αναφέρω ότι ο κ. Αβραντίνης, εκτός από τα καθαρά τεχνικά θέματα, ανέπτυξε και επιχειρήματα, διά των οποίων αμφισβήτησε την αρμοδιότητα του ΣτΕ να κάνει ή να ελέγξει τις επιστημονικές εκείνες σταθμίσεις, βάσει των οποίων η Βουλή προχώρησε στην ψήφιση των συγκεκριμένων άρθρων. Επίσης, ανέπτυξε και ένα επιχείρημα, το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την παγιωμένη νομολογιακή θέση του ΣτΕ από το 1990 μέχρι σήμερα: ότι κακώς το ΣτΕ, προκειμένου να διαπιστώσει εάν επέρχεται βλάβη του περιβάλλοντος από μια νομοθετική ρύθμιση, συγκρίνει τα αποτελέσματα της ρύθμισης αυτής με την προγενέστερη ρύθμιση (όπως είναι διατυπωμένη στο νόμο) και δεν λαμβάνει υπ' όψει του την πραγματική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Δηλαδή, το ΣτΕ, στην προκειμένη περίπτωση, δεν πρέπει να συγκρίνει το ν. 3481/2006 με το π.δ. της 20.9.1995, το οποίο ρύθμιζε το πολεοδομικό και χωροταξικό καθεστώς του Ελαιώνα και απεδείχθη ανεφάρμοστο, αλλά με την πραγματική κατάσταση, στην οποία η περιοχή αυτή βρίσκεται τώρα - και όπως αυτή προκύπτει από τα πρακτικά της Βουλής και τις λοιπές προκαταρκτικές εργασίες πριν την ψήφιση του νόμου.

Επειδή έγινε πολύς λόγος για την εισήγηση, που είναι καταπέλτης και άλλα τέτοια ωραία, να σας αναφέρω τι μου έμεινε από την ανάγνωσή της (την οποία έκανε δημόσια ο ίδιος ο εισηγητής, στο πλαίσιο της συνεδρίασης): οι λόγοι της αιτήσεως ακυρώσεως που πρέπει να γίνουν δεκτοί είναι συνολικά 5. Οι δύο τελευταίοι αφορούν πλημμέλειες της έκδοσης των οικοδομικών αδειών και όχι τη συνταγματικότητα ή μη του ν. 3481/2006. Οι τρεις υπόλοιποι είναι οι εξής: 1. Θεωρείται ότι δεν ακολουθήθηκε μια διαδικασία διαβούλευσης (ανοικτή διαδικασία στο κοινό με υποβολή προτάσεων) πριν την ψήφιση του νόμου - τη διαδικασία αυτή την επιτάσσει μια κοινοτική οδηγία. 2. Υπάρχει μείωση κοινοχρήστων χώρων (σε σχέση όχι με τους υπάρχοντες, αλλά τους προβλεπομένους στο π.δ. του 1995), δεν αιτιολογήθηκε όμως επαρκώς κατά τις προπαρασκευαστικές εργασίες του νόμου και δεν προέκυψε εάν οι νέες χρήσεις (εμπορικές κυρίως) του ο.τ., στο οποίο κτίζει η εταιρεία του κ. Βωβού είναι ή όχι οι λιγότερο επιβαρυντικές για το περιβάλλον, και 3. Η αύξηση του συντελεστή δόμησης του οικοπέδου, στο οποίο κτίζει η εταιρεία Βωβού έγινε, χωρίς να περιλαμβάνονται στις προπαρασκευαστικές εργασίες του ν. 3481/2006 επαρκείς αιτιολογίες πολεοδομικού χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, και οι τρεις λόγοι που ο εισηγητής κρίνει βάσιμους αφορούν όχι την ουσία, αλλά τη διαδικασία ψήφισης του ν. 3481/2006. Κατά την προσωπική μου γνώμη, πάντως, κανείς από τους τρεις λόγους δεν πρέπει να γίνει δεκτός - για να μην μπω σε λεπτομέρειες και κουράσω, αρκεί ν' αναφέρω ότι υπήρξε εκτεταμένη επιστημονική τεκμηρίωση της Διπλής Ανάπλασης και έντονος κοινωνικός διάλογος (οι δικηγόροι της εταιρείας Βωβού, της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και του Δήμου υποστηρίζουν ότι η Οδηγία σε κάθε περίπτωση δεν εφαρμόζεται, λόγω κάποιων μεταβατικών διατάξεων που περιείχε). Έτσι, και το κοινό ήταν ενήμερο για τις αναλαμβανόμενες δράσεις, αλλά και υπάρχει πλήρης αιτιολογία για τις σταθμίσεις που έγιναν και τις λύσεις που επελέγησαν - και η αμφισβήτηση της αιτιολογίας αυτής σε επιστημονικό επίπεδο δεν είναι έργο του ΣτΕ. Οι παραβάσεις σχετικά με την έκδοση οικοδομικών αδειών έχουν να κάνουν με το ότι: α. προβλέπονται λιγότερες θέσεις στάθμευσης, από αυτές που απαιτεί η νομοθεσία (πράγμα για το οποίο έχω σοβαρές επιφυλάξεις) και β. η οικοδομική άδεια έπρεπε να προβλέπει περισσότερα του ενός κτίσματα στο οικόπεδο της εταιρείας Βωβού (αυτό δεν τόχω ψάξει, για νάμαι ειλικρινής). Πρέπει να επισημάνω και ότι η εισήγηση στην Ολομέλεια (περίπου 30 δικαστές) δεν έχει τη σημασία που θα είχε σε μικρότερο σχηματισμό του ΣτΕ (5μελές ή 7μελές τμήμα) και επηρεάζει λιγότερο. Παρά τις διαφωνίες που έχω με το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει, δεν μπορεί ν' αρνηθεί κανείς ότι η εισήγηση είναι προσεγμένη, προϊόν κοπιώδους εργασίας (77 σελίδες!) και με αναφορές στην προηγηθείσα νομολογία του ΣτΕ, επί τη βάσει της οποίας απορρίπτονται οι περισσότεροι λόγοι ακυρώσεως που είχαν προταθεί (11 + 15 συνολικά).

Μένει να δούμε την κατάληξη αυτής της ιστορίας, η οποία δεν μου φαίνεται καθόλου βεβαία, είτε προς τη μία, είτε προς την άλλη κατεύθυνση.

Απαγόρευση του επικίνδυνου λόγου

"Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει". Την παροιμία αυτή φαίνεται ότι την ξεχνούν όσοι υπερασπίζονται, εν ονόματι της ελευθερίας του λόγου, την ασυδοσία του λόγου. Ζητούν να μην απαγορεύονται οι προσβολές των θρησκειών, επιδεικνύοντας πλήρη αδιαφορία για τις συνέπειες που η ασυδοσία του λόγου έχει στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, στα μίση και πάθη που τροφοδοτεί και, πλέον, στις διακρίσεις εις βάρος οπαδών μιας συγκεκριμένης θρησκείας (του Ισλάμ) που η ασυδοσία αυτή γεννά.

Ελπίζω ότι σύντομα θα διαπιστωθεί η ανάγκη για περιορισμό της παραπληροφόρησης που προκύπτει από την ασυδοσία του λόγου. Υπάρχουν πλέον πολλοί λεγόμενοι "αρνητές" του φαινομένου του θερμοκηπίου, οι οποίοι χρησιμοποιούν ασύστολα ψεύδη, για να μπορέσουν να αναβάλουν (εξυπηρετώντας βραχυπρόθεσμα, ιδιοτελή συμφέροντα) τη λήψη των μέτρων που είναι αναγκαία για τη διάσωση της γης. Όσο πλησιάζουν οι εκτεταμένες φυσικές καταστροφές που θα προκαλέσει το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τόσο περισσότερο ο "λόγος" αυτός, η ασυδοσία και τα ψεύδη, εξισώνονται με τρομοκρατικές πράξεις. Χρειάζεται, επομένως, να σκεφθούμε πολύ σοβαρά να επιβάλουμε περιορισμό όχι στο λόγο, αλλά στο ψέμα, στην ασυδοσία - να απαγορεύσουμε στους "αρνητές του φαινομένου του θερμοκηπίου" να μπορούν να παρασέρνουν και άλλους συμπολίτες μας στις ιδιοτελείς αντι-επιστημονικές (μπακάλικες, θα προσέθετα εγώ) προπαγάνδες τους. Μόλις οι φυσικές καταστροφές αρχίσουν να ξεσπούν και άνθρωποι να πεθαίνουν εξ αιτίας του φαινομένου του θερμοκηπίου, θα καταλάβουμε όλοι ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι πολύ υπέρτερη του δικαιώματος στο ψέμα και την κοροϊδία που οι "κύριοι" αυτοί απαιτούν.

Γιατί καταθέσαμε την παρέμβαση

Δημοσιεύω, κατόπιν αιτήματός του, το κείμενο του Αθανασίου Τσιούρα, εκ των δικηγόρων που κατέθεσαν την παρέμβαση ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας υπέρ του κύρους των πράξεων, τις οποίες προσέβαλαν με αίτηση ακυρώσεως οι περίφημοι "131" (στην πραγματικότητα 130) πολίτες και έχουν ως αντικείμενο την ανάπλαση του Βοτανικού.

Ο Φώτης Περλικός, πρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και διαχειριστής του e-rooster, είχε την καλοσύνη να δημοσιεύσει αυτούσιο το κείμενο της παρεμβάσεως που κατέθεσα, μαζί με άλλους 12 πολίτες, και υπέγραψα ως δικηγόρος, μαζί με τον Τάσο Αβραντίνη, σχετικά με τη διπλή ανάπλαση των περιοχών Βοτανικού - Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Στη συζήτηση που ακολούθησε, ένας σχολιαστής έθεσε μετ' επιμονής το ερώτημα: ποια ήταν τα κίνητρά μας και γιατί προχωρήσαμε σε μια τέτοια κίνηση, η οποία έχει, κατά βάσιν (κατά την αντίληψή του) τοπικό χαρακτήρα και είναι μάλλον θέμα τοπικής αυτοδιοίκησης;

Στο εύλογο αυτό ερώτημα πρέπει να δοθούν κάποιες διευκρινίσεις. Το ζήτημα που τίθεται, με την κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας ως προς τη συμβατότητα νομοθεσίας με το άρθρο 24 του Συντάγματος (το άρθρο, με το οποίο καθιερώνεται η υποχρέωση της Πολιτείας να προστατεύει το περιβάλλον), είναι πρωτίστως θεσμικό ζήτημα. Έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με τη δικαιοδοσία που (πρέπει να) έχει το Συμβούλιο της Επικρατείας (εφ' εξής: ΣτΕ) στις διαφορές αυτές. Εξετάζοντας νομικά το θέμα, το ΣτΕ πρέπει να ισορροπεί ανάμεσα στο άρθρο 26 (το οποίο προβλέπει το διαχωρισμό των λειτουργιών μεταξύ νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας) και στο άρθρο 24 του Συντάγματος, το οποίο προβλέπει ότι όλα τα κρατικά όργανα οφείλουν να προστατεύουν το περιβάλλον. Το ζήτημα που τίθεται είναι, κυρίως, το εξής: δεδομένου του ότι οι κρίσεις για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις κάποιων ενεργειών είναι προεχόντως επιστημονικές, μπορεί ένα δικαστικό όργανο, το ΣτΕ εν προκειμένω, να υποκαθιστά την κρίση, στην οποία έχει καταλήξει η νομοθετική ή η εκτελεστική εξουσία, οι οποίες έχουν και πρόσβαση (κυρίως η εκτελεστική) στις εξειδικευμένες αυτές επιστήμες; Λ.χ. η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων συντάχθηκε από μηχανικούς (κατά κύριο λόγο) της διοικήσεως, οι οποίοι έκριναν ότι οι παρεμβάσεις που γίνονται δεν θα πλήξουν το περιβάλλον. Μπορεί το ΣτΕ να έλθει και να ανατρέψει την κρίση τους αυτή;

Το ερώτημα αυτό έχει και μια πρακτική συνέπεια. Κατ' ανάγκην ένα όργανο, το οποίο είναι επιφορτισμένο με την προστασία του περιβάλλοντος (τέτοιο είναι και το ΣτΕ) όχι δρώντας το ίδιο, αλλά εγκρίνοντας ή απορρίπτοντας δράσεις των άλλων οργάνων της Πολιτείας, θα είναι συντηρητικό στις επιλογές του. Η λογική είναι ότι η αδράνεια μπορεί να μη βελτιώσει, αλλά οπωσδήποτε δεν θα επιβαρύνει το περιβάλλον, ενώ, από την άλλη, μια δράση μπορεί να έχει είτε θετική, είτε αρνητική επίπτωση στο περιβάλλον. Ο φόβος μιας αρνητικής επίπτωσης οδηγεί το ΣτΕ στην υιοθέτηση αρκετά σκληρών (ίσως και άκαμπτων) κριτηρίων, διά των οποίων απορρίπτει τις περισσότερες δράσεις τέτοιας μορφής. Επίσης, αρνείται να χρησιμοποιήσει ως κριτήριο (παρά μόνον επιβοηθητικώς) την πραγματική κατάσταση που υπάρχει σε μια περιοχή - έτσι, κατ' αρχήν θεωρεί ότι δεν πρέπει να επιβαρυνθούν οι χρήσεις της περιοχής του Βοτανικού, όπως αυτές είχαν καθορισθεί στο π.δ. του 1995, παρ' όλον που ουδέποτε οι διατάξεις αυτού του διατάγματος υλοποιήθηκαν και η περιοχή έχει το μαύρο της το χάλι. Έτσι, όμως, καθίσταται πολύ δύσκολο στο νομοθέτη να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε ουσιαστική παρέμβαση και δεσμεύεται ες αεί από παρελθούσες αποφάσεις του. Αυτό δεν ισχύει μόνο για το Βοτανικό, αλλά και για οποιοδήποτε προβληματικό οικιστικό αστικό περιβάλλον.

Η δεύτερη πρακτική συνέπεια έχει να κάνει με το επενδυτικό και επιχειρηματικό περιβάλλον στην Ελλάδα γενικότερα. Δεν μπορεί, δηλαδή, να λέμε σ' έναν επενδυτή (σήμερα είναι ο Βωβός, χθες ήσαν αυτοί που ήθελαν να κάνουν τα ορυχεία χρυσού στη Χαλκιδική, αύριο μπορεί να είναι οποιοσδήποτε άλλος) από τη μία, ως νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, ότι μπορεί να προχωρήσει σε μια επένδυση και αυτός να κάνει τα σχετικά έξοδα, και από την άλλη, μετά την πάροδο, μάλιστα, σημαντικού χρονικού διαστήματος να του λέμε ότι τα όσα σου είχαμε πει πιο πριν είναι παράνομα. Κάτι τέτοιο είναι εντελώς αποτρεπτικό για οποιαδήποτε σοβαρή και μεγάλης εκτάσεως επένδυση. Δεν σημαίνει αυτό ότι πρέπει να αποστερηθούμε ενός ακυρωτικού Δικαστηρίου και του ελέγχου της δικαστικής εξουσίας προς τις άλλες δύο, οι οποίες αλλιώς θα οδηγούνταν σε αυθαιρεσία. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε τη διασφάλιση ότι τουλάχιστον οι τεχνοκρατικές κρίσεις θα γίνονται από τα όργανα με τη σχετική πρόσβαση στην τεχνογνωσία και όχι από τους δικαστές.

Θέλω να πιστεύω ότι τα θέματα αυτά δεν είναι μόνο τοπικά, αλλά αφορούν τη λειτουργία των θεσμών στην Ελλάδα γενικότερα. Για το λόγο αυτό (πέραν των προφανών ωφελειών που πιστεύουμε ότι θα επιφέρει στη ζωή μας η διπλή ανάπλαση - προσωπικά ζω λίγες εκατοντάδες μέτρα από το γήπεδο του ΠΑΟ στη Λεωφ. Αλεξάνδρας) και καταθέσαμε την παρέμβαση, ώστε να προβάλουμε τις θέσεις μας αυτές (κυριολεκτικά) αρμοδίως.

Για την αντιγραφή,
Averell Dalton

Ομάδα πολιτών στο ΣτΕ υπέρ Βοτανικού

Ασκήθηκε παρέμβαση ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας υπέρ του κύρους των προσβαλλομένων πράξεων από ομάδα πολιτών. Περισσότερα από τον Σπύρο Ντόβα. Στην ανάρτηση μπορείτε να βρείτε και το κείμενο της παρέμβασης (προσθήκη: το κείμενο της παρεμβάσεως θα το βρείτε και στο e-rooster). Επειδή πληροφορήθηκα και το περιεχόμενο της αποφάσεως που είχε εκδώσει το Τμήμα Αναστολών (βλ. παλαιότερη ανάρτησή μου), οφείλω να ομολογήσω (και να φάω το καπέλο μου) ότι τα όσα έγραφα στην επικριτική αυτή ανάρτηση δεν έχουν, τελικά, σχέση με την απόφαση (η οποία κινήθηκε αποκλειστικά βάσει των δικονομικών κανόνων που εφαρμόζονται στις αιτήσεις αναστολής).

Μια μικρή προσωπική ιστορία, μάλλον δύο μικρές προσωπικές ιστορίες

Δεν θέλει και πολύ να γίνει το κακό, μια επίσκεψη σε φιλικό σπίτι με τον 2 ετών γιό μου , μια στιγμή απροσεξίας και ένα βαθύ σκίσιμο στο μέτωπο χθές το βράδυ μας υποχρέωσε να αναζητήσουμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Εντάξει δεν ήταν τίποτε επείγον, η αιμορραγία είχε ελέχθη ο μικρός Στέφανος με ευχάριστη διάθεση αλλά…..χρειαζόμασταν ένα δύο ράμματα.
Τον τελευταίο μήνα δύο φορές βρέθηκα στα εξωτερικά ιατρεία ενός «δημόσιου» νοσοκομείου για έναν τραυματισμό και μια ίωση του παιδιού ενός φίλου και η εμπειρία τραυματική. Κανείς να ελέγξει κατά την είσοδο την κρισιμότητα η μη της κατάστασης, τουλάχιστον 8 ώρες αναμονής και περιστατικά περαιτέρω αδιαφορίας και εκνευρισμού από το προσωπικό.
Πήραμε την μεγάλη απόφαση, θα πάμε σε ιδιωτικό νοσοκομείο και ας πληρώσουμε και κάτι επιπλέον. Ένα τηλεφώνημα και μας επιβεβαίωσαν ότι μπορούμε να πάμε στα εξωτερικά τους ιατρεία στο παιδοχειρουργικό. Φυσικά ένα καθαρό και φιλικό περιβάλλον για τα παιδιά, υποδοχή και ένας έλεγχος από την υπεύθυνη νοσοκόμο και μια ενημέρωση για την μικρή αναμονή επειδή υπήρχαν και άλλα περιστατικά. Σε 15’ ο γιατρός μας καλεί, βλέπει ότι η κατάσταση δεν έχει κάτι το ανησυχητικό και συνομιλεί με τον μικρό. Είναι σαφές ότι αναζητούμε μια μικρή «πολυτέλεια» και γι’αυτό βρεθήκαμε εκεί.
Σε 5’ και έπειτα από δύο ράμματα ο Στέφανος , έχει κεραστεί και δύο μπισκότα, εξηγεί στο προσωπικό που κτύπησε και τι ομάδα είναι. Ο γιατρός μας δίνει οδηγίες για την περιποίηση και μας λέει: «άντε στο καλό». Στην ερώτησή μου γιατρέ πρέπει να περάσω από το λογιστήριο ; θα πληρώσω στην γραμματεία ; μου απαντά: «Πατέρα είπα στο καλό!».
Δύο τρείς μέρες πριν ο φίλος μου ο Βαγγέλης μεταφέρει τον νεφροπαθή πατέρα του με πνευμονοθώρακα στο εφημερεύον νοσοκομείο όπου και εισάγεται σε κρίσιμη κατάσταση. Του τον παραδίδουν μετά από δύο μέρες σε πιο κρίσιμη κατάσταση αρνούμενοι να του κάνουν αιμοκάθαρση αφού δεν είναι «δικός» τους ασθενής (ασφαλισμένος στο ΙΚΑ, κάνει αιμοκάθαρση σε άλλο – ιδιωτικό – νοσοκομείο) και μεταφέρεται επειγόντως στο άλλο νοσοκομείο με περαιτέρω επιπλοκές.
Ο ισχυρισμός μου : η υγεία προφανώς δεν είναι δωρεάν και εγώ και ο πατέρας του Βαγγέλη το γνωρίζουμε πολύ καλά με όλα αυτά που έχουμε πληρώσει (εγώ πληρώνω 15000€ ετησίως για ασφάλιση και περίθαλψη σε δημόσια ταμεία). Η οικονομική σχέση πρέπει να είναι ξεκάθαρη και να γνωρίζουμε τι πληρώνουμε και τι πρέπει να διπλοπληρώσουμε τελικά. Όταν τελικά αυτή η σχέση είναι διασαφηνισμένη τότε οι αγαθές ανθρώπινες σχέσεις προβάλλουν και κατισχύουν. Όταν η οικονομική σχέση παραμένει θολή και δεν προβάλλουν τις πραγματικές προθέσεις του καθενός τότε οι ανορθολογικές και προβληματικές συμπεριφορές δημιουργούν τα καθημερινά , μικρά ή μεγάλα, εγκλήματα.

Tax the rich, feed the poor, till there are no rich no more

Οι στίχοι του Alvin Lee και των Ten Years After από το 1974 που συνοδεύουν την τελευταία διαφημιστική καμπάνια της Cosmote, μιας «κρατικής» πολυεθνικής εταιρείας, στα χρόνια που πέρασαν από την δημιουργία του τραγουδιού έγιναν σύνθημα , στη συνέχεια μια αυταπόδεικτη αλήθεια και πολιτικό επιχείρημα της αριστεράς αλλά και της συντήρησης.
Ενδιαφέρεται άραγε κανείς αν υπάρχει και λογικό επιχείρημα πίσω από αυτούς τους στίχους;
Στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 η «νεοφιλελεύθερη» οικονομική της M. Thatcher και του R. Reagan με την απελευθέρωση των αγορών και τις χαμηλές φορολογίες λειτούργησαν λυτρωτικά για εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού με μέσο εισόδημα (10$-100$ την μέρα) αυξήθηκε από το 32% στο 57% και αυτό , σε απλούς αριθμούς σημαίνει ένα δισεκατομμύριο περισσότερους ανθρώπους σε καλύτερη οικονομική κατάσταση.
Το παγκόσμιο κεφάλαιο ξεπέρασε τον οικονομικό εθνικισμό και χρηματοδότησε την δημιουργικότητα και την παραγωγικότητα του ανθρώπου. Η αριστερά αρέσκεται στο να καταδεικνύει την «πρόκληση» των μεγάλων κερδών του κεφαλαίου και των golden boys (και η αριστερά του Μανώλη και του Γιακουμάτου) και να πανηγυρίζει για την χρεοκοπία τραπεζικών ομίλων που πληρώνουν την απερισκεψία ή απλά το ρίσκο των επισφαλειών.
Αυτό το παγκόσμιο κεφάλαιο αύξησε το ποσοστό του πληθυσμού της Κίνας με εισόδημα μέσης τάξης μέσα σε 20 χρόνια από 0% στο 35% , ένα παράδειγμα που δεν αποτελεί εξαίρεση στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Μπορούν τελικά οι φόροι να ταΐσουν τους φτωχούς; Μπορούν οι φτωχοί να χορτάσουν αν εξαφανιστούν οι πλούσιοι;
Τι γίνεται όταν μερικοί άνθρωποι ανεβαίνουν τα σκαλιά της πυραμίδας του Maslow; Ο Brink Lindsey ισχυρίζεται πως τα σκαλιά της πυραμίδας δεν τα ανεβαίνουν οι άνθρωποι μόνοι τους αλλά ολόκληρες οι κοινωνίες. Η αφθονία των αγαθών μεταμορφώνει την κουλτούρα και την οικονομία όχι όπως ισχυρίζονται οι αντίπαλοι του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης – περιθωριοποιώντας ολόκληρες ομάδες πληθυσμού – αλλά μεταφέροντας όλο και περισσότερους ανθρώπους από την κλίμακα της εξυπηρέτησης βιοποριστικών αναγκών στο στάδιο της κάλυψης συναισθηματικών αναγκών και της αυτό-πραγμάτωσης. Δημιουργούν ανθρώπους αυτόνομους, μια ανερχόμενη μέση τάξη που, όπως διαπίστωνε και ο Μαρξ: «κάνει την δική τη επανάσταση. Αυτή την μέση τάξη που γκρέμισε τις πυραμίδες της Αιγύπτου, τα ρωμαϊκά ανάκτορά και τους καθεδρικούς ναούς.»
Όμως η επανάσταση που θα κάνει αυτή η μέση τάξη εξαρτάται από τις ιδιαίτερες συνθήκες που την δημιουργούν. Στις οικονομίες που αναπτύσσονται μέσα από κρατική δράση (όπως οι οικονομίες του πετρελαίου) αυτή η μέση τάξη αποτελείται από κρατικούς υπαλλήλους και γραφειοκράτες ενώ στις αντίστοιχες που δημιουργούνται ως αποτέλεσμα της δικής τους οικονομικής δραστηριότητας , η μέση τάξη αποτελείται από επιχειρηματίες, τους υπαλλήλους τους και το αρχέτυπο του μικροεπαγγελματία.
Αυτές οι δύο τελείως διαφορετικές κοινωνίες έχουν και μια διαφορετική συμπεριφορά. Η πρώτη εμφανίζεται άκρως συντηρητική και φοβική ενώ η δεύτερη αγκαλιάζει την αλλαγή και την εξέλιξη με ιδιαίτερη ευκολία και τελικά διασφαλίζει την βιωσιμότητα της ανάπτυξης.
O βολονταρισμός του Alvin Lee : « I’d love to change the world» , με την εξαντλητική φορολογία και την εξάλειψη των πλουσίων μάλλον στηρίζεται στην πανέμορφη μελωδία και όχι στην λογική. Στο τέλος όμως αποδέχεται τον ρόλο του, αυτό του τραγουδοποιού και αφήνει και το τελικό του μήνυμα : « but I don’t know what to do, So I’ll leave it up to you». Ευτυχώς….

Αλέκος Παπαδόπουλος: Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα

Η πολύ αξιόλογη ομιλία του κ. Αλέκου Παπαδόπουλου κατά την παρουσίαση του βιβλίου του "Στα βήματα του Έστερναχ: η Ελλάδα μετά το 2010", όπως έχει καταχωρηθεί στο e-rooster.

Το Μετέωρο Βήμα μίας Συνταγματικής Αναθεώρησης

Φαίνεται τελικα ότι, θέλουν δεν θέλουν, οι πολίτες της Βενεζουέλας θα πρέπει να υποσοστούν επί μακρόν την ''πορεία προς τον σοσιαλισμό''. Στον Ούγκο Τσάβες δεν αρέσουν τα όχι, για αυτό και θα διενεργήσει εκ νέου δημοψήφισμα για τις ίδιες συνταγματικές αλλαγές που απορρίφθηκαν και οι οποίες συμπεριλαμβάνουν: την δυνατότητα επανεκλογής του εις το διηνεκές και την απαγόρευση της ελευθεροτυπίας όταν κηρύττει την χώρα σε ''κατάσταση εκτάκτου ανάγκης''
Φυσικά δεν περιμέναμε την επανεμφάνιση του δημοψηφίσματος για να μάθουμε για τις ''δημοκρατικές'' ευαισθησίες του προέδρου της Βενεζουέλας. Από το 1992 όταν και επιχείρησε δις (αποτυχημένα) να καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται. Η στάση του δεν άλλαξε ούτε στη διάρκεια της διακυβέρνησης του όταν π.χ. αποφάσισε να κλείσει όλους τους ιδιωτικούς σταθμούς επιτρέποντας τη λειτουργία μόνο στην κρατική τηλεόραση στο πρόγραμμα της οποίας συμπεριλαμβάνεται η εβδομαδιαία εκπομπή: "Γεια σου Πρόεδρε'' ή όταν αποφάσισε για ένα χρόνο(2000-2001) να παρακάμψει τη βουλή και να κυβερνήσει με διατάγματα.
Ωστόσο κάτι απρόβλεπτο χάλασε τα σχέδια του Ούγκο Τσάβες το 2007 όταν επιχείρησε να περάσει για πρώτη φορά την συνταγματική αναθεώρηση. Μεγάλη μερίδα των φοιτητών προεξάρχοντος ενός φοιτητή νομικής ονόματι Γιον Γκοϊκοτσέα κατάφεραν με μαζικές διαδηλώσεις να συσπειρώσουν με την πλευρά του ''όχι'' την κατακερματισμένη αντιπολίτευση, απλούς πολίτες ακόμη και ορισμένους υποστηρικτές του Τσάβες. Τελικά το ''όχι'' επικράτησε και ο ''δρόμος προς την δουλεία'' ανακόπηκε προσωρινώς στη Βενεζουέλα.
Ο Γιον Γκοϊκοτσέα ο οποίος απειλήθηκε και δέχτηκε επίθεση από την αστυνομία έλαβε το 2008 το Βραβείο Friedman για την προώθηση της ελευθερίας στον κόσμο.Το 2009 θα είναι όπως φαίνεται χρονιά πρόκληση για τον ίδιο και τους συμπολίτες του καθώς θα κληθούν να πουν άλλο ένα ''όχι'' στις επεκτατικές βλέψεις του καθεστώτος Τσάβες. Ας ελπίσουμε ότι το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο με την πρώτη φορά.
Υ.Γ. Θα χαιρόμουν ιδιαιτέρως αν στην επόμενη επίσκεψη του στη Βενεζουέλα ο κ.Τσίπρας και τα υπόλοιπα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συναντούσαν εκτός από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους και εκπροσώπους του φοιτητικού κινήματος :-)

Κοινοτοπίες και λίγα πράγματα ...

είχε να μας προσφέρει στην ομιλία του, κατά την παρουσίαση του βιβλίου του, ο κ. Πέτρος Τατούλης. Προσπάθεια για "μέσο χώρο", ούτε σοβιετικός, ούτε ανάλγητος νεοφιλελεύθερος, επιφυλάσσεται και παραπέμπει στο βιβλίο του για αναλυτικές προτάσεις, τίποτε για την οικονομία (επειδή "στην οικονομία οι συγκλίσεις είναι πολύ δύσκολες"). Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι γίνεται πολλή φασαρία για το τίποτε (μολονότι το πολιτικό του θάρρος να αψηφήσει τις νεοδημοκρατικές ορδές είναι αξιέπαινο), ας επιφυλαχθούμε (μπορεί και να μας εκπλήξει θετικά!), αλλά δεν τρέφω πολλές ελπίδες.

Το έγκλημα του Κατίν και οι απολογητές του Στάλιν (εκ του Περισσού)

Λίγοι πληροφορηθήκαμε τις αντιδράσεις που προκάλεσε η προβολή του πολωνικού φιλμ «Κατίν» (προτεινόμενο για όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας 2008) που αναφέρεται στην μαζική δολοφονία πολωνών αξιωματικών από σοβιετικούς μέσα στο δάσος του Κατίν και στην προπαγάνδα των σταλινικών καθαρμάτων που φόρτωσε και αυτό το έγκλημα στους ομόσταυλους ναζί.
Οι εδω «ομόσταυλοι», κριτικοί κινηματογράφου όλοι (!), καταρχάς αντέδρασαν στην παρουσία του πολωνού πρεσβευτή στην προβολή του φιλμ και στην προσπάθειά του να αναφερθεί και στο καλλιτεχνικό γεγονός του σημαντικού πολωνικού κινηματογράφου αλλά και στο ιστορικό γεγονός αυτό καθ’ αυτό, στη συνέχεια βέβαια έθαψαν αυτό το φιλμ – που δεν βρήκε και τον δρόμο για τις μεγάλες κινηματογραφικές αίθουσες. Κρίμα γιατί χάσαμε τις όμορφες σκηνές της γκεστάπο-ΠΑΜΕ να απαγορεύει την είσοδο στις κινηματογραφικές αίθουσες – σκηνές που θυμάμαι νοσταλγικά από τα ΚΝΑΤ στην προβολή της «Ελένης» του Ν. Γκατζογιάννη.
Περισσότερα εδώ

Προστατευτισμός σημαίνει πόλεμος

Επειδή τα εντόπιας παραγωγής αριστερά «κύμβαλα» ξαμολήθηκαν σε κάθε μπλόκο και στήθηκαν δίπλα σε κάθε κάμερα ειδησεογραφικού δελτίου για να ζητήσουν να ξοδέψουμε 1000 € για κάθε 1 € που μας λείπει, να μια άποψη ενός ευρωπαίου αριστερού (έστω κεντροαριστερού) που και καθαρή ιστορική ματιά έχει αλλά και αισθάνεται την ευθύνη για τα όσα γράφει.: «Ο προστατευτισμός σημαίνει πόλεμο»...

Πάμε σαν άλλοτε ...

Για να ρίξουμε μια ματιά πέρα από τον Ατλαντικό - τελευταία φορά που επικρατούσε τέτοια αισιοδοξία για την εκλογή καινούργιου προέδρου ήταν το 1969, άρχιζε η θητεία του Richard Milhous Nixon. Μέλλει να δούμε τι μας φέρνει ο Barack Hussein Obama.

Η ΟΑΚΚΕ για το γήπεδο στο Βοτανικό

Μια κριτική από μαρξιστική σκοπιά.

H Θεσσαλονίκη Γιορτάζει τα Γενέθλια της Ayn Rand!

Η Θεσσαλονίκη γιορτάζει τα γενέθλια της Αyn Rand προβάλλoντας την ταινία ''Κοντά στον Ουρανό'' (The fountainhead).
H εκδήλωση διοργανώνεται από Έλληνες Οbjectivists (Αντικειμενιστές) σε συνεργασία με τους Φιλελεύθερους Φοιτητές και έχει ως στόχο να φέρει σε επαφή το ελληνικό κοινό με τις ιδέες και το έργο της Ayn Rand και του ρεύματος του ομπτζεκτιβισμού.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου στην αίθουσα της aas gallerie(Ερμού 59)) ενώ το πρόγραμμα έχει ως εξής:
19:00 Ανάγνωση της Βιογραφίας της Ayn Rand
19:30 Προβολή της ταινίας
Στο τέλος της ταινίας θα ακολουθήσει συζήτηση ενώ θα διανεμηθεί παράλληλα και το ομότιτλο βιβλίο της
Η εκδήλωση είναι ανοικτή στο κοινό!