Tuesday, September 30, 2008

Ο Gary Becker και ο Richard Posner για οικονομική κρίση στις ΗΠΑ

Όπως πάντα, το ιστολόγιό τους είναι πολύτιμη πηγή αναλύσεων και γνώσεων. Διαβάστε τι γράφει ο Gary Becker και τι ο Richard Posner.

Thursday, September 25, 2008

Ιδεολογική καθαρότητα και εκλογικές προσδοκίες

Με αφορμή την ανάρτηση του Rantanplan, στην οποία θέτει προς συζήτηση μια σειρά από θέματα που πρέπει να απασχολήσουν το συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, αλλά και τη συζήτηση που έγινε σ' αυτό το ιστολόγιο και αλλού με αφορμή τη δημοσίευση του κ. Στέφανου Μάνου για την "τρίτη λύση", αναφέρθηκε, χωρίς όμως να τύχει ουσιαστικής συζήτησης, ένα δίλημμα: ένα φιλελεύθερο κόμμα πρέπει να κινείται σε λογική περισσότερης ή λιγότερης ιδεολογικής καθαρότητας, αποκλείοντας συμπράξεις με άλλες δυνάμεις, έστω και παρεμφερείς, ή πρέπει να κινείται σε λογική συμμαχιών, ώστε να καθίσταται περισσότερο εφικτός ο στόχος, κατά πρώτον, της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και, κατά δεύτερον, της προώθησης προτάσεων βασισμένων σε φιλελεύθερες θέσεις; Επιτρέπεται, έστω και ως τακτική, η προσωρινή συμμαχία με πολιτικές συνιστώσες αντίρροπες ή, εν πάση περιπτώσει, όχι πλήρως συμβατές με τη φιλελεύθερη ιδεολογία; Είναι συμβατή με το χαρακτήρα ενός φιλελεύθερου κόμματος η περιορισμένη προγραμματική συμμαχία, με σκοπό την υιοθέτηση φιλελεύθερων λύσεων έστω και σε λίγα θέματα, ακόμη κι εάν κάτι τέτοιο σημαίνει στήρικη πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες σε άλλα θέματα θα προωθήσουν λύσεις, στις οποίες μπορεί να διαφωνούμε και εντελώς; Παράλληλα, θα πρέπει ένα φιλελεύθερο κόμμα να προβάλλει ενεργά το σύνολο των θέσεών του ζητώντας την ψήφο του εκλογικού σώματος ή να κάνει ιεράρχηση, ώστε να πείσει τουλάχιστον για τα όσα θεωρεί πιο σημαντικά, αλλά και περισσότερο πιθανόν να γίνουν αποδεκτά;

Υπάρχει μια "σχολή" σκέψεως η οποία απορρίπτει μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε αλλοίωση μιας καθαρά φιλελεύθερης φυσιογνωμίας σ' ένα φιλελεύθερο κόμμα. Η σχολή αυτή κινείται στη λογική ότι, εάν επρόκειτο να συμβιβασθεί, θα το επεδίωκε στο πλαίσιο του ήδη υπάρχοντος κομματικού σκηνικού και ότι δεν θα εξυπηρετούσε σε τίποτε η ύπαρξη ενός φιλελεύθερου κόμματος, εάν αυτό επρόκειτο να συμβιβασθεί, εντασσόμενο στο κυρίαρχο κομματικό σκηνικό. Η σχολή αυτή συνήθως θεωρεί ότι, με την κατάλληλη προβολή, το σύνολο των φιλελεύθερων θέσεων μπορεί να γίνει αποδεκτό από πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Επίσης, κινήσεις οι οποίες στηρίζονται αποκλειστικά στη θεωρητική ιδεολογία πολύ πιο εύκολα μπορεί να οδηγηθούν σε διασπάσεις, καθώς διαφορετικές ερμηνείες και απόψεις, οι οποίες στηρίζονται σε βαθιές ερμηνευτικές διαφωνίες, καταλήγουν να απομονώνουν όσους θέλουν να είναι απολύτως συνεπείς σ' αυτό που οι ίδιοι έχουν αποφασίσει ότι αποτελεί την ιδεολογία τους και αρνούνται οποιαδήποτε ιδεολογικής φύσεως παραχώρηση.

Μια άλλη σχολή προκρίνει τη δυνατότητα επηρεασμού έστω και κατά μικρό μέρος της πολιτικής σκηνής προς μια κυρίαρχη κατεύθυνση. Η σχολή αυτή ξεκινά από τη διαπίστωση ότι, στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, οι αμιγείς φιλελεύθερες ιδέες και η συνεπής φιλελεύθερη ιδεολογία δεν γνωρίζουν επαρκή απήχηση, ώστε να μπορούν να καταλήξουν σε ευνοϊκό εκλογικό αποτέλεσμα. Έτσι, καταλήγει στην υποστήριξη μιας πολιτικής πορείας, η οποία στηρίζει την πειθώ της όχι στην ιδεολογική τεκμηρίωση των προτεινομένων φιλελεύθερων λύσεων, αλλά στην πρακτική αποτύπωση της ωφέλειάς τους. Η σχολή αυτή υποστηρίζει τις συνεργασίες με περιορισμένες προγραμματικές συμφωνίες και δέχεται να θυσιάσει την ιδεολογική συνέπεια υπέρ της, έστω και μερικής, αποτελεσματικότητας.

Είναι αρκετά προφανή τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα και των δύο σχολών και η επιλογή ανάμεσά τους δεν μπορεί να γίνει με όρους "σωστού" ή "λάθους". Το μεγαλύτερο πρόβλημα της σχολής της ιδεολογικής καθαρότητας είναι ότι η εκλογική απήχηση του φιλελευθερισμού είναι, όχι μόνο στην Ελλάδα, μηδαμινή και ότι, ως αποτέλεσμα των κακών εκλογικών αποτελεσμάτων, οι ίδιες οι φιλελεύθερες ιδέες καθίστανται περιθωριακές. Η "πρακτική" σχολή, από την άλλη, μπορεί να οδηγήσει σε συμβιβασμούς, οι οποίοι πραγματικά ενδέχεται να αλλοιώσουν εντελώς τη φυσιογνωμία ενός φιλελεύθερου κόμματος, να του στερήσουν την υπεροχή που έχει σε ιδέες και να το καταντήσουν ένα ακόμη παίκτη του συστήματος.

Έτσι, η επιλογή του καθενός που επιδιώκει να υποστηρίξει ένα σχήμα με φιλελεύθερες αρχές σχετίζεται τελικά με τα προσωπικά κριτήρια που έχει για να κάνει κάτι τέτοιο. Είναι προφανές ότι όποιος θεωρεί τον εαυτό του ταγμένο στη διάρθρωση ενός καθαρού φιλελεύθερου λόγου θα επιλέξει τη λύση της ιδεολογικής καθαρότητας (μολονότι, ακόμη και σ' αυτή την περίπτωση, θα βρεθούν πολλοί άνθρωποι που θα τον κατηγορήσουν ως μη αμιγώς φιλελεύθερο). Όποιος, από την άλλη, έχει περισσότερο ωφελιμιστικά κριτήρια, θεωρεί δηλαδή ότι η υιοθέτηση έστω και κάποιων πρακτικών που είναι συμβατές με τη φιλελεύθερη ιδεολογία εις αντικατάσταση των ισχυουσών κρατικιστικών και παράλογων είναι ο σκοπός της ανάμιξής του με την πολιτική, θα είναι πολύ περισσότερο δεκτικός σε λύση συνεργασιών, ακόμη και με διαφορετικούς (πάντως, κατά κανόνα, όμορους) πολιτικούς χώρους.

Ίσως και η σημερινή πολιτική συγκυρία να πρέπει να ληφθεί υπ' όψει για τη διαμόρφωση άποψης: το κατά πόσον, δηλαδή, ένα σχήμα που δεν έχει αμιγώς ιδεολογικό χαρακτήρα έχει πιθανότητες εκλογικής επιτυχίας και, ακόμη περισσότερο, επηρεασμού της πολιτικής ζωής σε μια φιλελεύθερη κατεύθυνση. Εάν η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι "ελάχιστα έως καθόλου", το βασικό επιχείρημα των "ρεαλιστών" (ας ονομάσουμε έτσι τη δεύτερη σχολή) καταρρίπτεται και δεν υπάρχει κάτι που να δικαιολογεί συμβιβασμούς - ειδικά, μάλιστα, εάν οι συμβιβασμοί αυτοί οδηγούν σε δραστική αλλοίωση της φιλελεύθερης φυσιογνωμίας του εγχειρήματός τους. Από την άλλη, όμως, η διαμόρφωση ενός βιώσιμου σχήματος, το οποίο μπορεί να κάνει τη διαφορά, και η άρνηση των "ιδεολόγων" (ας ονομάσουμε έτσι την πρώτη σχολή) να συνδράμουν, τους καθιστά μάλλον δονκιχωτικούς, ρομαντικούς αλλά αναποτελεσματικούς ιδεολόγους. Επανερχόμενος στη δημοσίευση του κ. Στέφανου Μάνου, που αποτέλεσε την αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις, επαναλαμβάνω την άποψή μου ότι ακόμη δεν γνωρίζουμε αρκετά για να κρίνουμε εάν μια προσπάθεια, όπως αυτή που υπαινίσσεται (και για την εξέλιξη της οποίας δεν ξέρουμε περισσότερα), έχει είτε σοβαρές πιθανότητες εκλογικής επιτυχίας, είτε συνεπάγεται υπερβολικούς συμβιβασμούς και παραχωρήσεις. Ωστόσο, αξίζει οπωσδήποτε τον κόπο νάχουμε τα μάτια μας ανοικτά.

Όψεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης

Η καινούρια χρονιά ξεκινάει για τα πανεπιστήμια καθώς η εξεταστική του Σεπτεμβρίου βαίνει σιγά σιγά προς την ολοκλήρωση της.Τίποτε δεν μοιάζει να έχει αλλάξει, οι νέοι φοιτητές ξεκινούν τις εγγραφές ερχόμενοι αντιμέτωποι-οι περισσότεροι για πρώτη φορά στη ζωή τους-με την ελληνικη γραφειοκρατία, οι παρατάξεις στήνουν τα τραπεζάκια για το καθιερωμένο ''ψάρεμα'' των φοιτητών ενώ ενίοτε ακούγονται και φωνές που μιλούν για κατάληψη λόγω την ''νομιμοποίησης των κολλεγίων''. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι τίποτε δεν έχει διαταράξει την μόνιμη νωχελικότητα του ελληνικού πανεπιστημίου.
Από την άλλη μεριά παρατηρώ πως προετοιμάζεται ή ιδιωτική εκπαίδευση για την νέα χρονιά και κάταλήγω στο συμπέρασμα ότι μάλλον έχουν κινητοποιηθεί λίγο περισσότερο. Αφίσες στους δρόμους, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτάκια μέχρι και σελίδες στο facebook μπορει να βρει κανείς για σπουδές στα διάφορα ιδιωτικά κολλέγια και κέντρα ελευθέρων σπουδών. Ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ξεναγηθεί στους χώρους που στεγάζονται αυτά τα ιδρύματα και να διερευνήσει τις προοπτικές που του διανοίγονται . Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι όλα αυτά τα κέντρα παρέχουν πραγματικά πανεπιστημιακές σπουδές. Την ποιότητα όμως και τελικά τον τίτλο που θα φέρει το καθένα θα τον αποφασίσουν οι πολίτες και η αγορά ή οποία δεν πρόκειται να χαριστεί σε κανέναν .
Όσο λοιπόν ο κύριος Παπανδρέου θα αναρωτιέται αν θα πρέπει να αναθεωρηθεί το άρθρο 16, η ιδιωτική μεταλυκειακή εκπαίδευση θα συνεχίσει να αναπτύσσεται καθώς όλο και περισσότεροι θα γυρνούν την πλάτη τους στο δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο θυμίζει πλέον τον ξεπεσμένο αριστοκράτη που δεν του έχει μείνει τίποτε παρά μόνον ο τίτλος...

Wednesday, September 24, 2008

Προτάσεις για το 2ο Συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας


Οι διεργασίες για το 2o Συνέδριο της ΦιΣ έχουν ξεκινήσει και η προσδοκία μου είναι αυτή η προσπάθεια να ολοκληρωθεί με τον σχηματισμό ενός αποτελεσματικού φιλελεύθερου κόμματος, που θα είναι παρόν στην πολιτική σκηνή και δεν θα περιθωριοποιηθεί.

Είναι μια σχηματική περιγραφή 5 αξόνων και είναι μια συνοπτική περιγραφή σχεδίου προς συζήτηση.


ΔΚ1 Διασύνδεση με πολιτικούς του ευρύτερου φιλελεύθερου ιδεολογικού χώρου αλλά και με πολιτικούς που θα μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί μας με μια ανοιχτή συνεργασία για την ενίσχυση του δημόσιου προφίλ μας
Κατά πρώτον ήδη υπάρχει ένα πλαίσιο αντιπαράθεσης με τον Στέφανο Μάνο, τον Ανδρέα Ανδριανόπουλου και τον Νίκο Δήμου που μας απομονώνει από ανθρώπους που κινούνται δίπλα σε αυτούς. Η απαξίωση της πολιτικής τους δράσης αλλά και οι αδικαιολόγητες κατηγορίες σε βάρος τους δεν αποτελεί τιμή για την ΦιΣ.
Δεύτερον, υπάρχουν στις κατά τόπους κοινωνίες πολίτες με σημαντική δράση στους ΟΤΑ αλλά και σε άλλους θεσμούς (επιμελητήρια, επαγγ. Συλλόγους) οι οποίοι είναι δραστήριοι κοινωνικά και θα τους ενδιέφερε να συμπράξουν σε έναν χώρο αρκεί να βρεθεί κοινό πλαίσιο. Η εικόνα της ΦιΣ αλλά και η εκλογική της διείσδυση λειτουργεί αποτρεπτικά. Πρέπει να τους προσεγγίσουμε με ένα αναμορφωμένο πλαίσιο – δράσης και πολιτικού σχεδιασμού – ή ακόμη και να συνδιαμορφώσουμε αυτό το πλαίσιο.
Τρίτον το ρευστό πολιτικό σκηνικό απελευθερώνει και πολιτικούς του συστήματος – και στις παρυφές του, έστω – που πιθανόν να είναι πρόθυμοι να ρισκάρουν σε έναν πολλά υποσχόμενο πολιτικό φορέα που θέλω να διαμορφώσουμε.
Τέταρτον υπάρχουν ανάμεσα στα μέλη μας άνθρωποι με συγκεκριμένες επαγγελματικές ιδιότητες που μπορούν να γίνουν «μεταγραφές» από το εσωτερικό.
Η δράση των ΠΠΕ και του μάνατζερ που προτείνω (όπως και του προέδρου της ΦιΣ!) είναι να ανιχνεύσουν προθέσεις και να έρθουν σε επικοινωνία με όλους αυτούς.
Δεν θα ρίξω στο τραπέζι ονόματα αλλά υπάρχουν αρκετοί και στην Θεσσαλονίκη και αλλού.

ΔΚ2 Δημιουργία μιας σφιχτής ατζέντας θεμάτων που θα μας απασχολήσουν μέχρι και την διεξαγωγή των επόμενων εθνικών εκλογών, με συγκεκριμένες και τεκμηριωμένες προτάσεις, η αποδοχή των οποίων θα είναι προϋπόθεση για την συνεργασία με προβεβλημένους πολιτικούς και άλλους πολιτικούς χώρους

Εδώ με την βοήθεια των δημοσιευμένων δημοσκοπήσεων αλλά και άλλων που έχω στα χέρια μου (είναι η δεύτερη επαγγελματική ενασχόληση) έχω καταλήξει στα εξής κυρίαρχα θέματα :
1. Περιβάλλον – Ποιότητα ζωής. Η τελευταία μας τοποθέτηση για ιδιωτικοποίηση της δημόσιας γης μπορεί να είναι ακέραιη και συνεπής με την ιδεολογία μας αλλά προτάσσοντας την στον διάλογο δεν πιστεύω πως υπάρχει ελπίδα να οδηγήσουμε τις επιλογές της πολιτείας αλλά και των συμπολιτών μας προς τα εκεί. Αυτή ακριβώς είναι η αντιφατική τακτική που περιγράφω στο προηγούμενο σχόλιό μου. Επιλέγοντας την διαμόρφωση προτάσεων σε πιο ελαφριά ζητήματα όπως πχ η διαχείριση απορριμμάτων με πρόταση για είσοδο επιχειρήσεων σε όλο το κομμάτι αυτό (αποκομιδή, ταφή , καύση, ανακύκλωση) θα είμαστε πιο παραγωγικοί
2. Διαφάνεια δημόσιου τομέα. Ξεφεύγοντας από την αρνητική τοποθέτηση με καταγγελτικό ύφος σε ζητήματα διαφθοράς του δημόσιου τομέα να προτείνουμε τρόπους που ενισχύουν την διαφάνεια – βλέπε πρόταση Τατούλη για ελεύθερη πρόσβαση στα δημόσια δεδομένα, χρήση του διαδικτύου και δημοσίευση προκηρύξεων δημόσιων διαγωνισμών εκεί, δημιουργία και ενίσχυση θεσμών ελέγχου των δημόσιων οικονομικών (σκοπιμότητα δαπανών και ανταποδοτικότητα αυτών)
3. Οικονομία. Πρώτος στόχος να καταδειχτεί η αναγκαιότητα περιορισμού των δημόσιων δαπανών. Η διαχρονική μεγάλη αποτυχία όλων των κυβερνήσεων την τελευταία 2ετία. Να δείξουμε τι σημαίνει πλεονασματικός προϋπολογισμός, αποτελεσματική εκτέλεση του και να προτείνουμε να διανεμηθεί το πλεόνασμα ως επιστροφή φόρου (έχω και δύο ιντριγκαδόρικες προτάσεις για καμπάνια). Δεύτερος στόχος η προβολή της πρότασης του flat tax και η αναδιάρθρωση του συστήματος ελέγχου και είσπραξης φόρων (κωδικοποίηση φορολογικού κώδικα και αντικειμενικοποίησή του)
4. Παιδεία. Εδώ η πρότασή μας – και όχι μόνο δική μας – για κουπόνια στους γονείς μπορεί να στηρίξει μια πολύ διεισδυτική καμπάνια. Το παράδειγμα της Σουηδίας που το εφάρμοσε τα τελευταία 2-3 χρόνια είναι τρομερό όπλο.
5. Αυτοδιοίκηση. Ο ανασχεδιασμός των ΟΤΑ και ο απεγκλωβισμός τους από τα κόμματα είναι απαραίτητος αν πράγματι θέλουμε περιφερειακή ανάπτυξη. Εδώ και ένα χρόνο δημιουργήθηκε μια οργάνωση Ανεξάρτητων Αυτοδιοικητικών Κινήσεων στο ιδρυτικό συνέδριο της οποίας παραβρέθηκα και χαιρέτησα εκ μέρους της ΦιΣ. Υπήρχε άμεση ανταπόκριση από τέτοιες κινήσεις από την Πάτρα και την Γλυφάδα, έστειλα ενημέρωση στην ΔΕ αλλά δεν υπήρξε συνέχεια. Οι κινήσεις αυτές αναζητούν ανθρώπους που ταιριάζουν με το δικό μας προφίλ αλλά παράλληλα αποτελούν για μας δεξαμενές υποψήφιων μελών και στελεχών (βλ. ΔΚ1)

Νομίζω πως μια τέτοια ατζέντα προτάσεων είναι ικανοποιητική για να στηρίξει την προεκλογική μας καμπάνια, φυσικά και αντιπροτάσεις αλλά και τροποποιήσεις είναι δεκτές.

ΔΚ3 Λειτουργία ενός μάνατζερ (ακόμη και έμμισθου), γραμματέα του κόμματος που θα εκτελέσει ένα σχέδιο διαχείρισης ανθρώπινων και οικονομικών πόρων. Μαζί του μια γραμματεία πολιτικού σχεδιασμού θα αναλάβει να οργανώσει και να εκτελέσει το επιχειρησιακό σχέδιο που θα αποφασίσει η ΔΕ

Η παρουσία ενός μάνατζερ του κόμματος – ενός ανθρώπου που μαζί με μια ομάδα που θα συγκροτήσει (εκτός ΔΕ) θα πρέπει να οργανώνει και να παρακολουθεί την εκτέλεση κάθε επιχειρησιακού σχεδίου και να αναλαμβάνει να παρουσιάζει την επίτευξη και το ποσοστό επίτευξης του κάθε στόχου – προσέλκυση νέων μελών, οικονομικές εξορμήσεις, εκτέλεση καμπάνιας, διαχείριση πόρων κλπ. Θα ήθελα έναν επαγγελματία γι’ αυτό και η αποτελεσματική δουλειά του μπορεί να φέρει και τους πόρους που είναι απαραίτητοι για αυτόν. Το ζήτημα της οικονομικής επάρκειας , αν δηλαδή θα έχουμε τα χρήματα για να τον πληρώνουμε είναι πολύ γενικότερο. Πόσο , δηλαδή, θα πρέπει να μας κοστίσει η συμμετοχή στις εκλογές , με πόσα χρήματα μπορούμε να εκτελέσουμε αυτό το επιχειρησιακό σχέδιο. Εδώ φυσικά οι προσωπικοί πόροι των μελών μας δεν υπάρχει περίπτωση να είναι επαρκείς (δεν είναι επαρκείς για κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα). Θα πρέπει να στραφούμε σε χρηματοδότες. Ένα σύστημα προσέλκυσης και διαχείρισης χρηματοδοτήσεων , μαζί με έναν αποτελεσματικό οικονομικό διευθυντή και μιας «ταμειακής υπηρεσίας» μας λείπει πολύ. Όσον αφορά τους χρηματοδότες είναι εκεί έξω και πρόθυμοι να στηρίξουν μια προσπάθεια με τα χαρακτηριστικά που περιγράφω (ρωτήστε και τον Δημήτρη Σκάλκο για αυτό).

ΔΚ4 Προτείνω να διεξαχθεί μια ανάλογη συζήτηση στις περιφερειακές και θεματικές πολιτικές κινήσεις που να αφορούν την αξιολόγηση επίτευξης των στόχων:

1. την ενεργοποίηση όλων των μελών στις ανάλογες πολιτικές κινήσεις

2. την γνωστοποίηση των θέσεων του κόμματος για τα ζητήματα στα οποία οι περιφερειακές και θεματικές κινήσεις είναι υπεύθυνες

3. την επίτευξη του στόχου κατάρτισης πλήρους ψηφοδελτίου στις εκλογές και ανάδειξης στην τοπική κοινωνία των προσώπων που τα απαρτίζουν

4. την διασύνδεση με τα τοπικά αλλά και τα εθνικής εμβέλειας ΜΜΕ

5. την επίτευξη οικονομικής αυτοδυναμίας

Αυτή μου η πρόταση είναι στην ουσία μια σωστή διαδικασία αξιολόγησης της δράσης μας. Οι ΠΠΚ θα πρέπει να αξιολογήσουν και την δική τους δράση όπως και την δράση της ΔΕ έτσι ώστε να φτάσουμε σε διαμόρφωση προτάσεων.

Επιπλέον προτείνω την σύσταση μιας ομάδας σχεδιασμού πολιτικής στρατηγικής , πολιτικού marketing για την επεξεργασία, σχεδιασμό εκλογικής καμπάνιας. Η στελέχωσή ή η υποστήριξή της μπορεί να περιλαμβάνει και επαγγελματίες μη μέλη του κόμματος αλλά σε μια οργανωμένη δουλειά.
Δημοσιεύτηκε στο http://katranitsas.blogspot.com

Ο Χάρης Πεϊτσίνης για τη χρηματοπιστωτική κρίση

Στα πολύ καλά κείμενα του blog του e-rooster για τα όσα συμβαίνουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού μπορείτε να περιλάβετε (και συνιστώ να διαβάσετε) και αυτό το κείμενο του κ. Χάρη Πεϊτσίνη. Λίγα πράγματα και απλά: το κράτος γίνεται αρωγός των πλουσίων - αυτή είναι η γυμνή πραγματικότητα. Και, αν συνεχίσει αυτή την τακτική, ποιος μας βεβαιώνει ότι δεν θα συμβεί όχι μόνο γι' αυτό που γράφει ο κ. Πεϊτσίνης, ότι δηλαδή θα δοθεί το μήνυμα "ρισκάρετε ανεύθυνα, αν αποτύχετε, εδώ είμαστε εμείς (το κράτος)", αλλά και ότι η κυβέρνηση δεν θα χρηματοδοτεί, κατά το δοκούν, τις επιχειρήσεις των κολλητών της;

Tuesday, September 23, 2008

Σχόλιο για την αμερικανική παρεμβατικότητα στην οικονομία

"Γινόμαστε σαν τη Γαλλία, μόνο που το φαγητό μας δεν είναι τόσο καλό!" γράφει ο αρθρογράφος του Τime.

Monday, September 22, 2008

Σκέψεις για την εκλογική κάθοδο ενός φιλελεύθερου σχηματισμού από το Διονύση Κατρανίτσα

Διαβάστε την πιο πρόσφατη ανάρτηση στο ιστολόγιο του Διονύση Κατρανίτσα. Θέτει θεμελιώδη ερωτήματα και έχει πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση.

Sunday, September 21, 2008

Συμβαίνουν και στις ΗΠΑ

Όπως φαίνεται σ' αυτό το άρθρο των Νew York Times, οι υπάλληλοι μιας (δημόσιας) σιδηροδρομικής εταιρείας καταφέρνουν ν' αυξήσουν το εισόδημά τους με πολλούς και διαφόρους τρόπους και είναι, κατά 97%, και δικαιούχοι αναπηρικών συντάξεων, ενώ παράλληλα παίζουν (ως ανάπηροι συνταξιούχοι) γκολφ!

Η κρίση του καπιταλισμού και η επέμβαση του κράτους ΙΙ

Πολύ καλύτερα από εμένα τα γράφει ο Κonon στο blog του e-rooster. Διαβάστε τον!

Η ηγεσία και το ΛΟΤΤΟ

Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα σχολιάσει ένα κείμενο του κ. Χρήστου Γιανναρά, στο οποίο ονειρευόταν τον Έλληνα Πούτιν. Ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης τα γράφει πολύ καλύτερα.

Friday, September 19, 2008

Η κρίση του καπιταλισμού και η επέμβαση του κράτους

Οι χρηματαγορές ανεβαίνουν ραγδαία μετά τις παρεμβατικές κινήσεις της Κυβέρνησης και της Fed στις ΗΠΑ - κι έτσι η κρατική παρέμβαση έσωσε άλλη μια φορά τον καπιταλισμό από την κατάρρευση, συνεχίζει η αφήγηση. Στην πραγματικότητα, όμως, το καπιταλιστικό σύστημα δεν απειλήθηκε με κατάρρευση εξ αιτίας του κλεισίματος έστω και μεγάλων πιστωτικών οργανισμών. Το ότι πολλές εταιρείες στη συνέχεια θα κατέρρρεαν, ενδεχομένως, δεν σημαίνει κάτι για το σύστημα καθ' εαυτό, παρά μόνο επιβεβαίωση της λειτουργίας του. Άλλωστε, σε σύντομο χρονικό διάστημα θα άρχιζε η ανασυγκρότηση και καινούργιες επιχειρήσεις θα έπαιρναν τις θέσεις των παλαιών. Η παρέμβαση της κυβέρνησης δεν προσέδωσε τόνωση στο σύστημα, αλλά στις εταιρείες που ενισχύθηκαν από αυτήν. Έτσι, όμως, δόθηκε η εικόνα ότι μπορεί κάποια εταιρεία να είναι όσο ανεύθυνη θέλει, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά (και υπάρχει κίνδυνος να συμπαρασύρει κι άλλες), θα φροντίσει το κράτος να την σώσει. Γιατί, λοιπόν, να είναι οι "μεγαλοτραπεζίτες" σώφρονες; Μπορούν να αναλαμβάνουν όσα ρίσκα θέλουν - αν κερδίσουν, καλώς, αν χάσουν, η σανίδα σωτηρίας θα τους δοθεί - και όλο αυτό ονομάζεται οικονομία της αγοράς!

Ηillary Clinton και Sarah Palin



Γέλιο από τις αμερικανικές εκλογές (έτσι, για ν' αλλάξουμε και λίγο το κλίμα!). Από την περίφημη εκπομπή Saturday Night Live.

Λαϊκισμός από τις ΗΠΑ

Ο υποψήφιος Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Γερουσιαστής Joseph Biden, αναφερόμενος στις προτεινόμενες αυξήσεις της φορολογίας των "πλουσίων", είπε ότι είναι ένδειξη πατριωτισμού η καταβολή υψηλών φόρων εκ μέρους των πλουσίων, έτσι εκπληρώνουν τα πατριωτικά τους καθήκοντα. Δηλαδή το να πληρώνεις μια γιγάντια γραφειοκρατική μηχανή, η οποία ενδιαφέρεται για τη δική της αύξηση και πλουτισμό, να την συντηρείς και να την επαυξάνεις είναι ζήτημα πατριωτισμού - η λαϊκιστική ταύτιση του κράτους με την κοινωνία, την πατρίδα κ.λπ. Έτσι, λοιπόν, κι εμείς να μην παραπονιόμαστε για τα όσα μας ετοιμάζει ή μας επιβάλλει ο κ. Αλογοσκούφης και να πάμε να κάνουμε το καθήκον μας ως καλοί πατριώτες, για να ταΐζουμε τις διάφορες παρασιτικές μειοψηφίες και να συντηρούμε τον "Εθνικό Αερομεταφορέα".

Thursday, September 18, 2008

Το Βατικανό και η θεωρία της εξέλιξης

Να, λοιπόν, που η Καθολική Εκκλησία δείχνει να διαχωρίζει το επιστημονικό από το θεολογικό και το μεταφυσικό. Ποιοι έχουν παραμείνει κολλημένοι;

Wednesday, September 17, 2008

Bήματα αδιαφάνειας

Ένα ακόμη αξιόλογο κείμενο του Πάσχου Μανδραβέλη. Η πορεία προς την αδιαφάνεια μπορεί να αναστραφεί με πολύ απλό τρόπο: με αναστροφή των μέτρων που ελήφθησαν προς ενίσχυσή της τα τελευταία χρόνια.

Η πυγμή του κ. Καραμανλή

Η κυβέρνηση έλαβε το μήνυμα και λαμβάνει διορθωτικά μέτρα, όπως η παραίτηση του κ. Βουλγαράκη ή η αναστολή της δημοσιογραφικής δραστηριότητας της κας. Ζαχαρέα. Ο Πρωθυπουργός είχε εμφανισθεί αποφασιστικός στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στη Δ.Ε.Θ. - μια δημοσκόπηση αργότερα, όμως, και ουσιαστικά παίρνει πίσω όλη του την πυγμή. Το να είναι δεκτική μια κυβέρνηση σε όσα λαμβάνει από την κοινή γνώμη προσδίδει ευαισθησία, το να διαμορφώνει όμως την πολιτική της, ακόμη και στις λεπτομέρειες, βάσει των αποτελεσμάτων των δημοσκοπήσεων δείχνει καιροσκοπισμό. Κρίμα το βαρύ το ύφος του κ. Πρωθυπουργού.

Monday, September 15, 2008

Το πρότυπο της γυναίκας πολιτικού

Διάβασα ένα κειμενάκι, του οποίου η συγγραφέας λυπάται για το είδος των γυναικών που ευρίσκονται στην εξουσία ή την διεκδικούν, όπως η Μ. Θάτσερ ή η Σάρα Πέιλιν και φαντάζεται διαφορετικού τύπου γυναικεία ηγεσία. Αντί άλλου σχολίου, δείτε το όνομά της.

Ο κ. Μάνος και η κοινή λογική του

Ο κ. Γιώργος Σαρηγιαννίδης στο blog του e-rooster άσκησε κριτική στην τοποθέτηση του Στ. Μάνου (που δημοσιεύθηκε στη χθεσινή Καθημερινή) για την ανάγκη ίδρυσης νέου κόμματος. Η κριτική αυτή είναι αβάσιμη σε αρκετά επίπεδα, καθώς φανερώνει εσφαλμένη ανάγνωση του κειμένου του κ. Μάνου, ξεκινώντας από ένα τσιτάτο του Adam Smith και αποδίδοντας στον κ. Μάνο κρατικιστικές προθέσεις. Λοιδωρεί, μάλιστα, ως μη ώφειλε, τη χρήση της έννοιας της "κοινής λογικής" εκ μέρους του κ. Μάνου, ωσάν η λογική να μην είναι το βασικό εργαλείο που χρησιμοποιεί (ορθότατα!) ακόμη και ο ίδιος για να στηρίξει τις περισσότερες θέσεις του. Φαίνεται ότι τον ξενίζει ο προσδιορισμός "κοινή", λες και παραπέμπει σε συλλογικότητες και δεν-ξέρω-τι-άλλο, ενώ, λεξικογραφικά, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο, είναι απόδοση του αγγλικού όρου common sense. Το βασικό σφάλμα, όμως, που αποδίδω στην κριτική είναι ότι η απάντηση στο ουσιαστικό αίτημα που προβάλλει ο κ. Μάνος, όπως περιέχεται στις τρεις τελευταίες σειρές του κειμένου του, είναι εντελώς γενικόλογη: θεωρεί εκ των προτέρων κενό ιδεών το κόμμα που προτείνει ο κ. Μάνος και το εντάσσει στον περιβόητο "μεσαίο χώρο". Έτσι, όμως, διαφεύγει όλη η ουσία του άρθρου του κ. Μάνου, η οποία ξεκινά από τη θέση, ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα στη δημοκρατία, θέση η οποία έρχεται σε αντίθεση, τουλάχιστον κατά τα φαινόμενα, με τη σημερινή πραγματικότητα. Ενώ, δηλαδή, οι ψηφοφόροι φαίνονται εγκλωβισμένοι μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και καταφεύγουν στα υπόλοιπα κόμματα μόνο για λόγους δημοκρατίας, ο κ. Μάνος επιχειρεί να προτείνει ένα τρόπο για την ανάδειξη μιας τρίτης, αξιόπιστης και ουσιαστικής λύσης. Ως κοινή αφετηρία μιας τέτοιας προσπάθειας αναδεικνύει αυτό που περιγράφει ως "όραμα". Ως εχέγγυα προς τους πολίτες, οι οποίοι θα κληθούν να στηρίξουν μια τέτοια προσπάθεια, υπονοεί ότι θα προτείνει την αξιοπιστία, το κύρος και το έργο των πολιτικών οι οποίοι θα συμπλεύσουν σ' αυτή την προσπάθεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κ. Μάνος έχει να επιδείξει σημαντικό έργο στα υπουργεία, στα οποία υπηρέτησε, το οποίο του αναγνωρίζεται και από πολιτικούς αντιπάλους, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Στις θητείες του αυτές, εξάλλου, αξιοποίησε την κοινή λογική και κατέληξε, στις περισσότερες των περιπτώσεων, σε φιλελεύθερες λύσεις (με πιο χαρακτηριστικό και αποτελεσματικό παράδειγμα την αυτο-χρηματοδότηση για την κατασκευή της Αττικής Οδού, της γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου και του αεροδρομίου στα Σπάτα). Και ας μην ξεχνάμε και τα εξής: τα πολυσυλλεκτικά κόμματα στην Ελλάδα τα ενώνει η έννοια της "παράταξης", δηλαδή όχι η ιδεολογική συγγένεια (ποιος νοιάζεται για ιδεολογίες από τους κομματικά στρατευμένους;) αλλά το βόλεμα, η αλληλοϋποστήριξη και η χρήση των κρατικών μηχανισμών προς ίδιον όφελος. Τουλάχιστον σε επίπεδο πρότασης (γιατί γι' αυτό πρόκειται, και μάλιστα σε πολύ πρώιμο επίπεδο) ο τρίτος πόλος του κ. Μάνου θα απεκδύεται τα χαρακτηριστικά αυτά, ώστε να μην είναι δυνατή η συσχέτισή του με τα "πολυσυλλεκτικά" (διάβαζε: πολυ-βολεματικά) κόμματα των περασμένων δεκαετιών, αλλά και της σήμερον. Διαφωνώντας προς αυτό με τον κ. Σαρηγιαννίδη, δεν μπορώ να απορρίψω άνευ ετέρου την πρόταση του κ. Μάνου, όπως έχει διατυπωθεί, ειδικά μάλιστα πριν συγκεκριμενοποιηθεί σε κάτι πιο απτό. Δεν ξέρω εάν είναι η πρέπουσα αντίδραση στο παρόν πολιτικό κλίμα, αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο τουλάχιστον, εάν προκύψει κάτι πιο συγκεκριμένο και χειροπιαστό, να εξετασθεί. Άλλωστε, ο κ. Μάνος, εκτός από την ευφυΐα του, έχει δώσει και απτά δείγματα της δουλειάς του, αλλά και της υποστήριξής του προς τις ιδέες μας.

ΥΓ. Το κείμενο αυτό εκφράζει τις προσωπικές θέσεις του Averell.

Ελληνική δικτατορία ή πώς το "ένας Λοχίας" έγινε ο "Έλληνας Πούτιν"

Ο κ. Γιανναράς έχει ένα καινούργιο όραμα για την Ελλάδα. Θέλει να αναλάβει ο Έλληνας Πούτιν, ο οποίος θα κλείσει τους κακούς στη φυλακή, θα διώξει τους ανίκανους, θα ξαναστήσει εξ αρχής την κρατική γραφειοκρατία. Κάποτε παρόμοια παράπονα οδήγησαν στη λαϊκή αδιαφορία (τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια) απέναντι στη δικτατορία. Προτού αναλάβει ο Παπαδόπουλος και οι συν αυτώ, οι Έλληνες ήθελαν, έστω, "ένα Λοχία", όχι κατ' ανάγκην Στρατηγό ή Συνταγματάρχη. Βέβαια δεν γνωρίζω η δική μας χούντα να προχώρησε σε εκτελέσεις με πολώνιο στο εξωτερικό εις βάρος αντιπάλων της. Αλλά, αν είναι να επαναφέρουμε την Ελλάδα εκεί που την ονειρεύεται ο κ. Γιανναράς, ας γίνει κι αυτό!

Friday, September 12, 2008

Υπέρ του διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους ο Πάπας!

Κι όμως, έτσι δήλωσε κατά την επίσκεψη του στη Γαλλία! Φαίνεται ότι είναι μια ακόμη σκοτεινή Καθολική Συνωμοσία για να μας αποκόψουν από τις ρίζες μας!