Διάλογος επιπέδου για το ασφαλιστικό

Αν κρίνουμε από το ρεπορτάζ, η συζήτηση για το ασφαλιστικό είχε αυτό που κάποιοι θα έλεγαν "πολιτικό" χαρακτήρα: κανένας λόγος για την ουσία, καμμία περιγραφή των προβλημάτων, καμμία πρόταση λύσεων. Δεν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση οι αλλαγές λέει η αντιπολίτευση και το στηρίζει στο ότι γίνονται απεργίες. Είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, λέει η κυβέρνηση, και το στηρίζει στο ότι το ΠΑΣΟΚ επί 20 χρόνια δεν έκανε τίποτε για το θέμα. Άσε που κάποιους τους πείραξε που, αντί για κοινοβουλευτικό έλεγχο, η Βουλή ασχολείται με αυτό το ήσσονος σημασίας θέμα. Μίλησε κανείς για περιστολή των λειτουργικών δαπανών των ασφαλιστικών ταμείων; Αναφέρθηκε η ανατροπή της αναλογίας ασφαλισμένων/ συνταξιούχων; Έγινε μνεία, έστω και κατά προσέγγιση, των κρίσιμων μεγεθών (αριθμός ταμείων, ασφαλισμένων, συνταξιούχων, αναλογιστικές προβλέψεις κ.λπ.); Αν υπήρξε κάτι τέτοιο, πάντως δεν αποτυπώθηκε στην ειδησεογραφία.

Κανονικά στο διάλογο η κυβέρνηση θάπρεπε νάχει το πάνω χέρι. Είναι σχεδόν πανθομολογούμενο ότι το ασφαλιστικό σύστημα ευρίσκεται ενώπιον πολύ μεγάλης κρίσεως. Έτσι, είναι δεδομένη και η ανάγκη για αλλαγή. Επίσης, αυτοί που πρόκειται να υποφέρουν από ενδεχόμενη κατάρρευση του συστήματος δεν είναι οι πλούσιοι, το κεφάλαιο κ.λπ., αλλά η πλειοψηφία των μισθωτών και ελευθέρων επαγγελματιών. Συνεπώς, μια απλή παράθεση δεδομένων θάπρεπε να αρκεί, για να πεισθούν οι περισσότεροι τουλάχιστον για την ανάγκη των αλλαγών, αν όχι για την κατεύθυνση που οι αλλαγές θάπρεπε να έχουν. Βλέπουμε, όμως, την αντιπολίτευση, με τη στήριξη προνομιούχων ομάδων, να αντιδρά λυσσαλέα σε κάθε αλλαγή. Χαρακτηρίζουν το (αδύναμο, κατά τη γνώμη μου) νομοσχέδιο "αντιασφαλιστικό" και δεν ξεκαθαρίζουν εάν θεωρούν ότι είναι απαραίτητες οι αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα και, αν ναι, ποιες προτείνουν οι ίδιοι. Υπό κανονικές συνθήκες, η αντιπολίτευση, τηρώντας μια τέτοια νιχιλιστική στάση, δεν θάπρεπε νάχει μέρος να κρυφθεί από την κατακραυγή για την προφανή προσπάθεια κομματικής εκμετάλλευσης ενός πολύ σοβαρού θέματος. Κι όμως: η κυβερνητική ατολμία (παρά τις κατά καιρούς "λεβέντικες" δηλώσεις του Πρωθυπουργού, οι οποίες όμως αυτοαναιρούνται, όταν προσπαθεί να πείσει πόσο ήπιες είναι οι αλλαγές που προτείνει) παρέχει στην αντιπολίτευση το έδαφος για φθηνό λαϊκισμό - και μέσα σ' όλα αυτά όλοι εθελοτυφλούν, κυρίως στην ανάγκη το διανεμητικό σύστημα να ξεπερασθεί και να αντικατασταθεί από ένα κεφαλαιοποιητικό.