Saturday, March 22, 2008

Δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό: άσκηση δημοκρατίας ή ανέξοδος λαϊκισμός;

Άρθρο 44 του Συντάγματος:

"2. ... Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου των βουλευτών και όπως ορίζουν ο Κανονισμός της Βουλής και ο νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής. Δεν εισάγονται κατά την ίδια περίοδο της Βουλής περισσότερες από δύο προτάσεις για νομοσχέδιο ..."

Η ψηφοφορία για το "ασφαλιστικό" ή "αντι-ασφαλιστικό" νομοσχέδιο αναβλήθηκε για την Τετάρτη. Η συζήτηση όμως μετατέθηκε σε ένα άλλο ζήτημα: εάν πρέπει το νομοσχέδιο αυτό να τεθεί σε δημοψήφισμα. Παραθέτω την παραπάνω διάταξη του Συντάγματος, για να επισημάνω τα εξής: ότι δημοψήφισμα στην περίπτωση ενός νομοσχεδίου, όπως το ασφαλιστικό, γίνεται μόνο όταν αυτό έχει ψηφισθεί, δηλαδή οι ψηφοφόροι αποφασίζουν με ΝΑΙ ή ΟΧΙ για την εφαρμογή του. Δεν υπάρχουν, δηλαδή, εναλλακτικές προτάσεις ή κάτι τέτοιο στη διαδικασία του δημοψηφίσματος - εγκρίνεται ή απορρίπτεται το ψηφισθέν νομοσχέδιο. Δεν είμαι πρόχειρος να απαντήσω εάν ένα νομοσχέδιο, όπως το κατατεθέν, θα μπορούσε ενδεχομένως να θεωρηθεί "δημοσιονομικό", ώστε να εξαιρείται από το δημοψήφισμα - θα το ερευνήσω, αν και η αρχική αίσθησή μου είναι ότι ως "δημοσιονομικά" νομοσχέδια εννοούνται οι προϋπολογισμοί, οπότε δεν τίθεται ζήτημα εξαίρεσης για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο (παρ' ότι έχει μακροπρόθεσμες δημοσιονομικές επιπτώσεις).* Επίσης, δεν γνωρίζω εάν υπάρχει ψηφισμένος νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου 2 του άρθρου 44 του Συντάγματος, δεν νομίζω να περιλαμβάνεται σχετική ρύθμιση στον εκλογικό νόμο. Στην Ελλάδα δεν έχει διεξαχθεί δημοψήφισμα για άλλα ζητήματα, πέραν του πολιτειακού (εάν θα έχουμε Βασιλέα ή όχι κι εάν θα εγκριθεί κάποιο Σύνταγμα ή συνταγματικό κείμενο που είχε ετοιμάσει η δικτατορία - 1969 και 1973). Δεν είμαι πρόχειρος για το νόμο, με τον οποίο διεξήχθη το δημοψήφισμα του 1974, με το οποίο αποφασίσθηκε ότι θα έχουμε Προεδρευομένη και όχι Βασιλευομένη Δημοκρατία.

Το ζήτημα, όμως, είναι και ουσιαστικό και έχει να κάνει με τη μορφή του Πολιτεύματός μας. Έχουμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αλλά το Σύνταγμα προβλέπει και τη δυνατότητα άμεσης δημοκρατίας υπό τις προϋποθέσεις που περιέχει το άρθρο 44 (υπάρχει και πρόβλεψη για δημοψήφισμα για εθνικά θέματα). Προφανώς η αντιπολίτευση, για να συμφωνεί με τη σχετική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ (ο ΛΑΟΣ, φυσικά, υπερθεματίζει, θέλει κι άλλα δημοψηφίσματα, για το άρθρο 16 του Συντάγματος, για το Μακεδονικό και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφθεί κανείς) θεωρεί ότι έχει το πάνω χέρι στην κοινή γνώμη και ότι είτε θα προκαλέσει καταψήφιση του νομοσχεδίου (και ήττα της κυβέρνησης) στο δημοψήφισμα, είτε θα μπορέσει να την κατηγορήσει ότι φυγομαχεί, σε περίπτωση που δεν συναινέσει στη διενέργεια δημοψηφίσματος (υπενθυμίζω την πλειοψηφία των 3/5 των βουλευτών που απαιτείται). Η κυβέρνηση μπορεί να φοβάται ότι μια απόρριψη, μέσω δημοψηφίσματος, του (ήπιου, όπως και να το κάνουμε) νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό θα εξοβελίσει οριστικά τις όποιες προσπάθειές της για μεταρρυθμίσεις (λέμε τώρα).

Δεν μπορεί όμως να κρίνεται η σκοπιμότητα της καταφυγής στη λαϊκή βούληση με βάση το προσδοκώμενο τελικό αποτέλεσμα. Δεν προκαλούμε, δηλαδή, δημοψηφίσματα μόνον όταν ξέρουμε ή αναμένουμε ότι θα τα κερδίσουμε. Από την άλλη, η όλη συζήτηση που έγινε στο Κοινοβούλιο είχε σχεδόν μηδαμινή αναφορά στην πραγματικότητα, καθώς για πολλά από τα κρίσιμα μεγέθη δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία ούτε καν από τα ίδια τα ταμεία. Πώς θα μπορούσε να μεταφερθεί η συζήτηση αυτή σε επίπεδο εκλογικού σώματος συνολικά; (Μήπως, από την άλλη, η καταφυγή σε δημοψήφισμα θα άνοιγε περισσότερο το σχετικό διάλογο και θα αποτελούσε αφορμή για καλύτερη ενημέρωση των ψηφοφόρων γι' αυτό το κρίσιμο ζήτημα;)

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει υποχρεωτικώς να τοποθετηθούμε αρνητικά απέναντι στην προσφυγή στη λαϊκή βούληση. Ωστόσο, πολλές φορές έχει και σημασία πώς τίθεται ένα ερώτημα. Αν, επί παραδείγματι, θέταμε σε δημοψήφισμα μια δραστική περικοπή της προνομιακής μεταχείρισης που απολαμβάνουν ορισμένοι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ (λ.χ. της ΔΕΗ, τώρα μάλιστα με τις διακοπές), η σχετική πρόταση θα ήταν πολύ περισσότερο δεκτική αν κατετίθετο μεμονωμένη. Όταν όμως τίθεται προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο το οποίο θίγει μαζί πολλές ομάδες, προνόμια, κεκτημένα κ.λπ.. το οποίο πρέπει να ψηφισθεί ή να απορριφθεί en bloc (το Σύνταγμα δεν παρέχει τη δυνατότητα ψήφισης του νομοσχεδίου κατ' άρθρο), πολλοί θα θέλουν να το καταψηφίσουν για τους λόγους που αφορούν τους ιδίους.

Προσωπικά δεν είμαι πεπεισμένος για την ανάγκη δημοψηφίσματος γι' αυτό το ζήτημα, από την άλλη όμως δεν θα θεωρούσα και κραυγαλέο αν ένα τέτοιο δημοψήφισμα προκηρυσσόταν (με την επιφύλαξη της ερμηνείας του άρθρου 44 § 2 του Συντάγματος). Άλλωστε, η ουσία της δημοκρατίας είναι ότι το εκλογικό σώμα ευθύνεται για τις αποφάσεις που λαμβάνει συνολικά. Αν οι ψηφοφόροι θεωρήσουν ότι η κατάσταση είναι καλύτερη και με περισσότερο ευοίωνες προοπτικές σήμερα, σε σχέση με αυτήν που αναμένεται να προκύψει από το ασφαλιστικό νομοσχέδιο και το απορρίψουν, θα αναλάβουν και την ευθύνη της σχετικής απόφασης, ομοίως κι αν το δεχθούν. Ωστόσο, αφ' ενός δεν θεωρώ ότι το υποβληθέν νομοσχέδιο περιέχει τόσο σημαντικές αλλαγές, ώστε να δικαιολογείται η (σπάνια, κατά το Σύνταγμα) προσφυγή στη λαϊκή βούληση, από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να παραγνωρίσω ότι οι αποφάσεις που θα ληφθούν (ή η αδράνεια) για το ασφαλιστικό ζήτημα θα επηρεάσουν το μέλλον μας για πάρα πολλά χρόνια. Επειδή, όμως, το δημοψήφισμα θα πρέπει να γίνει υποχρεωτικά επί νομοσχεδίου, όπως αυτό θα έχει ψηφισθεί από τη Βουλή, και όχι γενικότερα "για το ασφαλιστικό", πιστεύω ότι δεν πρέπει να πάμε σε δημοψήφισμα. Θέτω το ζήτημα και σε ένα ακόμη μίνι-γκάλοπ στο ιστολόγιό μας: Θεωρείτε ότι πρέπει να διεξαχθεί δημοψήφισμα επί του κατατεθέντος (και μελλουμένου να υπερψηφισθεί) νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό; Και, αν ναι ή όχι, γιατί;

* Σύμφωνα με τον Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Δ. Τσάτσο (Συνταγματικό Δίκαιο, έκδοση Β' - 1993, σ. 179) "δημοσιονομικά" θέματα θεωρούνται αυτά που ρυθμίζονται στο άρθρο 78 του Συντάγματος. Το άρθρο αυτό αφορά τη φορολογία. Έτσι, δεδομένου ότι οι εισφορές στο ισχύον διανεμητικό σύστημα στην πραγματικότητα αποτελούν μορφή φορολογίας, θα μπορούσε να τεθεί και ζήτημα συμβατότητας ενός δημοψηφίσματος για το ασφαλιστικό με το άρθρο 44 του Συντάγματος (δική μου άποψη αυτή, μην την αποδώσετε στον Καθ. Τσάτσο).

14 comments:

περαστικός είμαι said...

Θεωρώ λαμπρή ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ την πρωτοβουλία για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ένα τόσο σημαντικό θέμα.

Θέμα το οποίο δεν αφορά μόνο αυτούς που νομοθετούν και έχουν εξασφαλιστεί αλλά κυρίως τις επόμενες γενειές που θα κληθούν να πληρώσουν "τα σπασμένα".

Η τελευταία φορά στην οποία κληθήκαμε σε δημοψήφισμα ήταν κατα τη μεταπολίτευση. Εφ' όσον προβλέπεται κάτι τέτοιο από το σύνταγμα δε βλέπω το λόγο για τον οποίο να μη το χρησιμοποιήσουμε.

Ευκαιρία να ανοίξει ένα πλατύς κοινωνικός διάλογος με τη συμμετοχή και των πολιτών.

Διάβαζα ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες η ασφαλιστική μεταρρύθμιση "έκλεισε", μετά από χρόνια διαβουλεύσεων και μελετών - εμείς αναλογιστικές μελέτες κάναμε ή συγχωνεύουμε και νομοθετούμε στο πόδι;

Ας θυμηθούμε πως τα δημοψηφίσματα αποτελούν βασικό κομμάτι της πολιτικής κουλτούρας πολλών ευρωπαϊκών κρατών (π.χ. δημοψήφισμα ευρωσυντάγματος - τι ξέρουν οι κουτόφραγγοι;)

Φυσικά η αίτηση του ΛΑΟΣ για δημοψήφισμα για το θέμα του Μακεδονικού, αποτελεί το μεγαλύτερο ανέκδοτο, όπως σωστά ειπώθηκε από τον κ. Αλαβάνο, καθώς θα ήταν γελοίο μια χώρα να αποφασίζει για το όνομα μιας άλλης.

Παρακαλώ να σημειωθεί πως ακόμα και οι λατινο-αμερικάνικες χώρες, τις οποίες τόσο πολύ τις εχθρευόμαστε εμείς οι "φιλειρηνιστές" ευρωπαίοι, καταφεύγουν επίσης σε δημοψιφίσματα για την επικύρωση της λαϊκής συνένεσης, όπως οι "λαϊκιστές" Τσάβες, Μοράλες και Λούλα.

Averell said...

Έτσι, καταγράφω: ΝΑΙ: 1, ΟΧΙ: 1 (η δική μου ψήφος).

@ perastikos

Προβλέπεται μεν από το Σύνταγμα η δυνατότητα δημοψηφίσματος για κοινωνικά θέματα, αλλά μόνον επί νομοσχεδίων που έχουν ψηφισθεί. Δηλαδή δεν θα τεθεί το ερώτημα: "Πώς θέλετε να κινηθεί το ασφαλιστικό;", αλλά "Συμφωνείτε με το ψηφισμένο νομοσχέδιο;". Αν δούμε ποιες είναι οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, συνοπτικά αναφερόμαστε στη συγχώνευση πολλών ταμείων (χωρίς άμεση πρόβλεψη για το ύψος των συντάξεων που θα χορηγούν τα ενοποιημένα ταμεία και με λογιστική και οικονομική αυτοτέλεια, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, των συγχωνευομένων φορέων), στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στις μητέρες με ανήλικα τέκνα, στην απαίτηση για 100 ένσημα το έτος για να διατηρείται η υγειονομική ασφάλιση και σε κάποιες άλλες ρυθμίσεις, οι οποίες αλλάζουν τα όρια ηλικίας για κάποιες ομάδες ασφαλισμένων, αλλά οπωσδήποτε όχι για την πλειοψηφία. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για νομοσχέδιο το οποίο φέρνει ριζικές, επαναστατικές αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις, αλλά κάποιες διορθωτικές, κατά την κρίση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλαγές του υφισταμένου συστήματος. Αυτό το νομοσχέδιο είναι που ζητεί ο ΣΥΡΙΖΑ και πλέον όλη η αντιπολίτευση να ψηφισθεί σε δημοψήφισμα - όχι να κριθεί κάποιο γενικότερο ζήτημα του ασφαλιστικού συστήματος (η αναφορά στον ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη έγινε όχι εν παραλληλισμώ προς την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για να καταδειχθεί πόσο εύκολα μπορεί ο καθένας να ζητεί δημοψηφίσματα για ό,τι νάναι).

Τα δημοψηφίσματα που επικαλείσθε (των κρατών της Δυτικής Ευρώπης για τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Ευρωσύνταγμα κ.λπ., ή του Τσάβες για το πρόγραμμα 68 σημείων του προς το σοσιαλισμό) έγιναν για πραγματικά πολύ σοβαρότερα θέματα. Επαναλαμβάνω τη διάκριση, για να μην παρεξηγηθώ: το ασφαλιστικό είναι ίσως το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και θα έχει επιπτώσεις σε βάθος γενεών. Άλλο πράγμα, όμως, το ασφαλιστικό ως ζήτημα και άλλο το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, επί του οποίου θα καλούμασταν να ψηφίσουμε στην περίπτωση που η Βουλή αποδεχόταν την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για δημοψήφισμα.

Επαναλαμβάνω, τέλος, τις επιφυλάξεις μου ως προς τη συμβατότητα δημοψηφίσματος για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο με το άρθρο 44 § 2 του Συντάγματος. Εάν, επί παραδείγματι, είχε προταθεί νομοσχέδιο με τις προτάσεις του Συνασπισμού για το ασφαλιστικό (με τις νέες φορολογίες που προτείνει), αυτό οπωσδήποτε δεν θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο δημοψηφίσματος.

Alexandros said...

Αν όσα γράφει ο Averell ισχύουν (δε μπορώ να τα ελέγξω όλα καθώς δεν είμαι νομικός, αλλά δεν έχω λόγο να τα αμφισβητήσω -αν υπάρχει κάποιος ειδικός με αντίθετη γνώμη περιμένω να ακούσω), το δημοψήφισμα προβλέπεται να γίνει για να υπερψηφιστεί ή να καταψηφιστεί ο νόμος (αφού πλέον η Βουλή θα έχει ψηφίσει το σχετικό νομοσχέδιο) για το ασφαλιστικό.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξετάσουμε τι μπορεί να σημαίνουν οι δυο διαφορετικές απαντήσεις (ΝΑΙ / ΟΧΙ) που μπορεί να δωθούν από τους πολίτες.

Περίπτωση Ι: το αποτέλεσμα είναι ΝΑΙ ο νόμος θα ισχύσει όπως ψηφίστηκε από τη Βουλή. (Πιθανόν μάλιστα να φορτωθούν αρνητική κριτική οι πολιτικές παρατάξεις που προώθησαν το δημοψήφισμα, αφού σε μια τέτοια περίπτωση εκ των υστέρων θα δίνεται η εντύπωση ότι χωρίς λόγο έγινε όλη η φασαρία).

Περίπτωση ΙΙ: το αποτέλεσμα είναι ΟΧΙ ο νόμος δεν θα εφαρμοστεί. Εδώ έχω κενά και απορίες. Παρακαλώ τον Averell ή κάποιον άλλο που γνωρίζει τι προβλέπεται να με διορθώσει/συμπληρώσει/διαφωτίσει: τι θα σημαίνει η μη εφαρμογή/κατάργηση του νόμου;
α) Επιστροφή στο υπάρχον σύστημα; (νόμιζα ότι όλες οι πολιτικές παρατάξεις συμφωνούν ότι η παρούσα κατάσταση δεν είναι βιώσιμη, απλά υπάρχουν διαφωνίες -μεγάλες- ως προς το ποια είναι η λύση στο πρόβλημα).
β) Η κυβέρνηση θα ξαναπροτείνει νέο σχέδιο νόμου; Πόσο διαφορετικό θα είναι αυτό; Υπάρχει κίνδυνος να μπλεχτεί ο τόπος σε ένα φαύλο κύκλο, αν η αντιπολίτευση προκαλέσει ξανά δημοψήφισμα;
γ) Ποια άλλη εξέλιξη (θετική ή αρνητική) που δε μου περνάει από το νου αυτή τη στιγμή μπορεί να σημαίνει η καταψήφιση;

Γενικά κι εγώ μέχρι στιγμής δεν πείθομαι για την ανάγκη προσφυγής σε δημοψήφισμα και τείνω προς την εκτίμηση ότι ήταν μια κίνηση εντυπωσιασμού περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ πιθανόν βέβαια αν ξεκαθαριστούν όσα μου προκαλούν απορία σχετικά με το τι μπορεί να σημαίνει η καταψήφιση του νόμου μέσω δημοψηφίσματος να μπορέσω να θαυμάσω κι εγώ μαζί με τον perastikos την λαμπρότητα της κίνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Οπότε αρχικά η απάντησή μου στο ερώτημα του post είναι ΟΧΙ, αλλά επιφυλάσσομαι να αλλάξω γνώμη.

Averell said...

@ alexandros

Μέχρι να διεξαχθεί το δημοψήφισμα, θα είναι σαν να μην έχει ψηφισθεί το νομοσχέδιο από τη Βουλή. Δεν άλλάζει δηλαδή κάτι, μέχρις ότου εγκριθεί το νομοσχέδιο και από το εκλογικό σώμα. Αν το νομοσχέδιο απορριφθεί, θα είναι σαν να το είχε απορρίψει η Βουλή, επομένως η κατάσταση δεν αλλάζει. Αυτό δεν απαγορεύει την πλειοψηφία της Βουλής να υιοθετήσει νόμο με το ίδιο περιεχόμενο, απλώς θα έχει μεγάλο πολιτικό βάρος η απόρριψη του συγκεκριμένου νομοσχεδίου από το εκλογικό σώμα, οπότε θα είναι πολύ δύσκολο πολιτικά να επαναφερθεί, τουλάχιστον σύντομα, στη Βουλή ένας παρόμοιος νόμος.

περαστικός είμαι said...

Ούτε εγώ είμαι νομικός για να εκφέρω γνώμη περι συμβατότητας.

Παρ΄όλα αυτά ενστερνίζομαι μερικές από τις ανησυχίες και προβληματισμούς που εκθέσατε.

Μ'άρεσε το περιπαικτικό σχολιάκι του Αλέξανδρου περί λαμπρότητος, αλλά οφείλω να εξηγηθώ.

Θεωρώ πώς με το δημοψήφισμα δίνεται η δυνατότητα στους πολίτες να ενημερωθούν και να ευαισθητοποιηθούν πάνω στο θέμα. Να γίνουν ομιλίες, παρουσιάσεις, ανοιχτές συνελεύσεις, ευκαιρίες για πολιτικοποίηση τις οποίες θεωρώ μοναδικές.

Από την άλλη, μη προσπαθείτε να δώσετε την εντύπωση του "αφελή", γιατί επιτρέψετέ μου να πιστεύω πως δεν είστε, ζούμε σε μια επικοινωνιακή εποχή, τα πάντα μετράνε και τα πάντα κρίνονται στην λεπτομέρια, δε νομίζω πως υπάρχει κανένας πολιτικός σχηματισμός που να μη το δέχεται αυτό, πώς θα μπορούσε άλλωστε, θα ήταν σαν να αυτο-έξοριζόταν..

Alexandros said...

@ perastikos

Χαίρομαι που δε σας ενόχλησε το σχόλιό μου. Δεν έγινε με κακή πρόθεση.

Από την πλευρά μου απλώς να εξηγήσω ότι θα χαρακτήριζα μια πράξη θετικά ή αρνητικά όχι από τις προθέσεις αυτού που την κάνει αλλά από το αποτέλεσμα που έχει. Και σε σχέση με το δημοψήφισμα έγραψα ποια πράγματα δεν καταλαβαίνω που θα με έκαναν να το εκτιμήσω θετικά ή αρνητικά.

Κατά τα λοιπά δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σας για την ανάγκη διαλόγου.

περαστικός είμαι said...

Μιας και το φερε η κουβέντα, να θυμηθούμε τι τύχη είχαν παρόμοιες αιτήσεις στη χώρα μας;

passing by said...

Εφημερίδα "Αυγή", 25/03/08

Το αίτημα για ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
Δημήτρης Χατζησωκράτης,μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ, γραμματέας της κ.ο. του ΣΥΡΙΖΑ

Averell said...

@ περαστικός είμαι

Ευχαριστούμε πάρα πολύ για την παραπομπή. Ελπίζω όμως το συγκεκριμένο άρθρο να μην εκφράζει τον ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως η τελευταία παράγραφός του:

"... Φυσικά, τέλος, δεν έχουμε αμφιβολίες για την απορριπτική εξέλιξη του αιτήματος. Με την ενέργεια όμως αυτή δίνεται η δυνατότητα περαιτέρω κίνησης των εργαζομένων μετά τη μεγαλειώδη απεργία και συγκεντρώσεις τους . Η μαζική συλλογή υπογραφών, οι πρωτοβουλίες των συνδικαλιστικών φορέων, η πολιτική στήριξη της εξελισσόμενης διαδικασίας στη βουλή, οι συγκεντρώσεις περαιτέρω ευαισθητοποίησης για το θέμα, διαμορφώνουν ένα πλαίσιο αντίστασης και ανατροπής της «αντιμεταρρύθμισης» του ασφαλιστικού. Δίνουν τη δυνατότητα μέσα από την περαιτέρω κινητοποίηση να προωθηθεί στην πράξη η ιδέα που ήδη κυκλοφορεί για μια συνολική αντιπρόταση για το ασφαλιστικό σύστημα από τους φορείς, σε ένα βάθος χρόνου, αρχής γενομένης από την εβδομάδα που τρέχει… "

Ειλικρινά ήθελα να πιστεύω ότι το αίτημα για διεξαγωγή δημοψηφίσματος είχε υποβληθεί όχι ως τακτικισμός (όπως παρουσιάζεται στο παραπάνω απόσπασμα), αλλά επειδή οι εμπνευστές του ήθελαν πράγματι να πείσουν την κοινή γνώμη και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την πραγματική ανάγκη της διεξαγωγής του.

passing by said...

@Averell

Αν ρωτάτε εμένα προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω πως ούτε εγώ έχω αυταπάτες, δεν το πιστεύω πως θα υπάρξει δημοψήφισμα..

Παρ΄όλα αυτά δεν καταφεύγεις σε ενέργειες μόνο όταν έχεις εξασφαλήσει το θετικό αποτέλεσμά τους, αλλά επειδή πιστεύεις σε αυτές, από θέση αρχής..

και νομίζω αυτό ακριβώς εκφράζεται και στη συγκεκριμένη παράγραφο.

Ή μήπως πιστεύει κανείς πως επειδή ο ΣΥΝ έβγαλε μια ανακοίνωση για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων πχ, αυτό και μόνο αρκεί για να τους εξασφαλίσει τα ίδια δικαιώματα με τους ετεροφύλους την άλλη μέρα;

S G said...

μα περαστικε ακριβως επειδη το θεμα αφορα τις επομενες γενιες ενα δημοψηφισμα δεν εχει νοημα!

ΥΓ ποσες χωρες εκαναν δημοψισμα για το ευρωσυνταγμα? σε ποιες απο αυτες το πηραν οι πολιτες στα σοβαρα και οχι απλα σαν ευκαιρια να εκφρασουν την δυσαρεσκεια τους με την κυβερνηση τους?

passing by said...

Μάλιστα, τότε να κάνουμε δίκες προθέσεων, να περνάμε και τους πολίτες από ψυχολογική εξέταση, γιατί ξέρεις, μπορεί κάποιοι να βγάζουν τα παιδικά τους απωθημένα στις εκλογές. Επίσης να βάλουμε ρήτρα, να ψηφίζουν μόνο όσοι κατέχουν ακαδημαϊκούς τίτλους και υψηλό κοινωνικό στάτους, γιατί είναι ανεπίτρεπτον να ψηφίζουν οι πνευματικά κατώτερες τάξεις που ως γνωστόν επηρεάζονται και εύκολα..

Να χαρώ εγώ φιλελευθερισμό..

Τελικά δεν το περίμενα.. μου τη βγήκαν οι φιλελεύθεροι από τα αριστερά..

Διότι ξέρετε και η ΕΦΕΕ έχει να συνεδριάσει 10 χρόνια γιατί οι αριστεριστές αρνούνται να αναγνωρίσουν την εκλογική- πλειοψηφία της ΔΑΠ. Διοτί είναι γνωστό πως το μόνο πολιτικό κριτίριο για να ψηφήσεις ΔΑΠ, είναι τα αξέχαστά ξέφρενα πάρτυ στη Μύκονο!!..

Averell said...

@ περαστικός είμαι

Δεν ξέρω αν ερμηνεύετε σωστά τη θέση του S G (δεν μπορώ να μιλήσω εξ ονόματός του), ωστόσο δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σας στην ουσία των όσων λέτε - είναι ανεπίτρεπτο να αρνούμαστε στο εκλογικό σώμα την ψήφο, επειδή θεωρούμε τους ψηφοφόρους "ανώριμους" ή οτιδήποτε σχετικό. Οι αντιρρήσεις που διατύπωσα εγώ έχουν άλλη αφετηρία. Αλλά και η επιλογή του συστήματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (σε αντιδιαστολή με την άμεση), ασχέτως της προελεύσεώς της, ικανοποιεί, μεταξύ των άλλων, και ένα αίτημα για λελογισμένη λειτουργία του κράτους με συνέχεια, κατά τη διάρκεια μιας (χρονικά περιορισμένης) κοινοβουλευτικής περιόδου - το "λελογισμένη" δεν αναφέρεται στην ποιότητα των λαμβανομένων αποφάσεων αφ' εαυτών, αλλά στην ένταξή τους, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, σε ένα λίγο έως πολύ συνεκτικό και εγκεκριμένο από τους ψηφοφόρους πολιτικό πρόγραμμα.

passing by said...

@Averell

όπως γνωρίζεις, το σύνταγμα δε κρίνει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ως δεσμευτικό, αλλά συμβουλευτικό.

Ναι! είναι ένας μοχλός πίεσης και μιας μορφής αμεσοδημοκρατικού ελέγχου εξουσίας. Δεδομένης της συγκυρίας (κοινωνική δυσφορία , κρίση αξιοπιστίας κλπ)

Από τη στιγμή που ένα κόμμα κινείται στα πλαίσια και τις δυνατότητες που παρέχονται από το σύνταγμα γιατί το λιβανίζουμε; μιζέρια πια..